Farage liegt als hij suggereert dat Trump opkomt voor de arbeiders

Voormalig leider van UKIP Nigel Farage bracht een bezoek aan de Republikeinse conventie in Cleveland. Hij kondigde volgens een bericht van Politico aan vanaf september een rondreis langs Europese hoofdsteden te houden om de honger naar referenda te voeden. Farage is voorstander van de natiestaat en tegenstander van de EU. Sinds 1999 is hij europarlementariër. Hij ontmoet ook tegenstand. Volgens een bericht in The Independent hebben ongeveer 40.000 ondertekenaars een petitie tegen hem en de Leave-campagne ingediend wegens oproepen tot raciale en religieuze haat. De petitie roept op Farage juridisch te vervolgen.

Farage neemt het niet zo nauw met de feiten en de logica. Neem nou bovenstaand citaat dat veelzeggend in misleiding is. Hoe rijk Trump is blijft trouwens de vraag. Daarover laat Trump zelf onduidelijkheid bestaan, wat erop duidt dat hij minder rijk is dan hij beweert. De denkfout van Farage is dat de gewone mensen Trump ook maar iets kunnen schelen. Zoals dat overigens ook geldt voor Farage die carrière heeft gemaakt in de Londonse City. Trump en Farage zijn door hun positie en achtergrond onderdeel van het establishment en interesseren zich niet echt voor de gewone kiezer. Alleen zogenaamd vanwege hun politieke marketing.

Het is juist dat in het Verenigd Koninkrijk, de VS of Nederland de welvaart ongelijk verdeeld is en ook de groei bijna eenzijdig bij bankiers en bestuurders van financiële instellingen, bestuurders en aandeelhouders van ondernemingen terecht komt. Het ene deel van de bevolking steelt de zakken leeg van het andere deel van de bevolking. Dat doen Amerikanen, Britten en Nederlanders onder elkaar. Daar komen geen moslims, Polen, Mexicanen, Chinezen, Marokkanen of anderen die populisten aanwijzen als zondebok aan te pas.

Die weeffout zou hersteld moeten worden en Farage suggereert dat Trump dat gaat doen als hij tot president gekozen wordt. Maar dat gaat Trump niet doen. De Amerikaanse politiek is in de macht van het grote geld en niet bij machte de fout te herstellen. De politiek kan geen vuist meer maken om de bedrijven krachtig aan te pakken. Daarnaast redeneert Trump vanuit een liberaal, zelfs libertair beleid waarin de werking van de markt allesbepalend is en hij absoluut niet van plan is dat te corrigeren, laat staan stelselmatig te reconstrueren.

De grootste misleiding van Farage is dat hij zegt dat rechts-nationalisten als Trump een halszaak maken in het opkomen voor de gewone kiezer. En tevens in het aanpakken van scheefgegroeide inkomensverhoudingen die tot ongelijkheid en armoede leiden. Dat doen ze niet en zijn ze helemaal niet van plan. Ze suggereren het alleen. Het is een klassieke afleidingstruc die van stal gehaald wordt en waardoor velen zich laten misleiden. Trump en Farage zoeken de afleiding door zondebokken te benoemen die niets met de maatschappelijke ongelijkheid te maken hebben of met de tegenstellingen tussen establishment en anti-establishment. Zodat ze bestaande machtsstructuren waarvan ze een onlosmakelijk deel uitmaken gewoon met rust kunnen laten.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Nigel Farage announces European referendum tour’ op Politico, 20 juli 2016.

Advertentie

Hoe genuanceerd vinden we de nuances van Anton Dautzenberg?

Publicist Anton Dautzenberg presenteert bij Omroep Brabant zijn nieuwe roman ‘Wie zoet is’ die bij Atlas Contact verschijnt. Is het een beklemmende roman over eenzaamheid, pijn en verlossing die aan Marcellus Emants, J. van Oudshoorn en Louis Couperus doet denken? Die associatie duidt op zwartgalligheid, dood en fatalisme. Dautzenberg weet zich in zijn werk en politieke opstelling te positioneren op het puntje van het maatschappelijk aanvaardbare. Daarmee bereikt hij dat kritiek zijn deel wordt, maar ook dat hij de werking van conventies en vastliggende belangen aan de orde stelt. Is hij gedwongen te spiegelen en is het zijn onvermijdelijkheid? De samenleving zoekt zondebokken om machtsposities te verankeren. Het is niet anders.

Urbanus: Driekwart van de socialisten zijn rechtse zakken

‘Ik stond daar als artiest en ik ben me bewust van dat statement, maar ik blijf artiest en eigenlijk sta ik achter ideologie van links. Maar de linksen van nu staan met een vlagje te zwaaien maar die vlag dekt de lading niet meer. Drie vierde van die socialisten zijn rechtse zakken met een rood vlagje.‘ Aldus de Vlaamse komiek Urbanus die afgelopen weekend optrad op een congres van de Vlaams-nationalistische N-VA. Hij zegt niet zozeer een fan van de N-VA te zijn, maar van de andere partijen niks te willen weten. De uiterste relativering.

In Nederland treft de sociaal-democratische PvdA hetzelfde verwijt van hypocrisie. De lading rode rozen dekt de lading niet meer. Door zowel de focus op de nieuw-klassieke economie en de samenwerking met de VVD is de partij naar rechts opgeschoven. Maar het politieke spectrum is sinds Paars de afgelopen jaren sowieso naar rechts opgeschoven. De SP van nu is de PvdA van vroeger en de PvdA van nu is de VVD van vroeger.

Dit oude links dat nieuw rechts is geworden heeft de macht niet meer, maar nog wel een dikke vinger in de pap van de culturele hegemonie. Die aan de hard-materiële kant gekenmerkt wordt door de rationalisatie  en economisering van de samenleving en aan de zacht-immateriële kant door de klemmende wil om dat te neutraliseren door hypercorrect gedrag. Zo kreeg toneelschrijver Haye van der Heyden hiermee te maken toen-ie een lans voor de PVV van Geert Wilders brak. Op dezelfde manier als Urbanus nu. Niet door fan te zijn, maar de rest van de politieke partijen -ook- niks te vinden. Dat kwam Van der Heyden op kritiek te staan van een welwillende klasse die uit knorrigheid of woede het oversteken van een grens door anderen afkeurt.

Het is een merkwaardig politiek-cultureel fenomeen dat de gekte van ‘rechts’ eerder wordt veroordeeld dan de gekte van ‘links’. Het is absurd dat Urbanus zich moet verdedigen voor z’n optreden op een congres van de NV-A. Zijn keuze tekent niet zozeer de sterkte van de N-VA, maar de zwakte van de andere gevestigde partijen die geen geloofwaardig alternatief (meer) bieden. In zo’n situatie van partijen die allemaal door de mand vallen past het niet om alleen de ‘rechtse’ partij af te wijzen. Wijs ze dan gerust allemaal af. Mijn idee.

Foto: Urbanus speelt op het N-VA-congres, februari 2014. Credits: Belga.

Nicolasen ziet Demmink als zondebok. En vergeet de feiten

Lidy Nicolasen meent in haar column in De Volkskrant dat Joris Demmink onze nationale zondebok is. Volgens haar krijgt deze voormalige topambtenaar van Justitie de schuld van alles wat er mis gaat in Nederland. Met name uit ‘de krochten van het internet‘. Los van wat de man zegt. Nicolasen brengt alles terug tot een samenzweringstheorie: ‘Wie aan die feiten durft te twijfelen, ze zelfs tegenspreekt, maakt deel uit van die samenzwering.‘ Ze beseft niet door alles te overdrijven en op een hoop te gooien zij juist degene is die de feiten niet respecteert. De Volkskrant-columniste is dubbelzinnig in haar denken over het complotdenken.

Lidy Nicolasen is onvast en onzuiver in haar voorbeelden: ‘Zou klokkenluider Edward Snowden zijn belofte waarmaken en met onthullingen over Nederland komen, goede kans dat al zijn pijlen richting Demmink wijzen.‘ Ze verwart klokkenluider Edward Snowden met journalist Glenn Greenwald die vijf weken geleden in een interview in De Volkskrant aankondigde met onthullingen over Amerikaanse spionage in Nederland te komen. Snowden heeft tot nu toe zelf geen onthullingen gepubliceerd en is dat ook niet van plan. President Putin heeft hem verplicht in Rusland de VS niet te beschadigen. Het is verre van logisch dat Greenwald met onthullingen over Joris Demmink komt. Door deze overdrijving maakt ze Snowden en Greenwald belachelijk.

Nicolasen reduceert iedereen die kritisch is over de gang van zaken inzake Demmink tot complotdenker. Dat kan in een column die een mening geeft die niet per se overeen hoeft te komen met de werkelijkheid. Een column is een vrijplaats om uit de duim te zuigen. Maar het gevolg is dat ze aspecten die niet in haar betoog passen dan ook maar niet noemt. Want het is waar dat sommige critici zichzelf overschreeuwen, maar vele anderen stellen zich juist zakelijk en beheerst op. De essentie van de kwestie-Demmink is dat er ondanks de beschuldigingen, Turkse documenten, de juridische inzet van de Bakker Schut Stichting en Amerikaanse mensenrechtengroepen, getuigenverklaringen van onder andere twee ex-gevangenisdirecteuren, en de betrokkenheid van Nederlandse, Amerikaanse en Italiaaanse parlementariërs nooit een diepgaand feitenonderzoek naar Demmink is gehouden. Waarom niet? Da’s de vraag waar Nicolasen niet aan toekomt.

Wat bezielt een columniste van een gerenommeeerde krant om zo’n flutterig stuk te schrijven? Welk belang dient ze hiermee? Haar opvallende column roept de vraag op waarom ze met een suggestie van volledigheid voorbijgaat aan de feiten die Demmink het minste uitkomen. Is het gepast om te suggereren dat haar mate van overdrijving die elke kritiek uitvergroot tot complotdenken te maken heeft met een relatie die ze had met een getrouwde PvdA-minister uit het kabinet Lubbers III? En de kritiek die haar toen wachtte? Of is dat te veel eer voor Nicolasen? Mogelijk zat ze verlegen om een onderwerp en schreef ze op wat in haar opkwam. Als dat zo is, dan kunnen we beter zo snel mogelijk vergeten wat ze opschreef. Dan is het de moeite niet waard.

Foto: William James Webb, Sending Out the Scapegoat. Voor 1904.

Haye van der Heyden steunt Geert Wilders

In een opiniestuk in De Volkskrant zegt toneelschrijver Haye van der Heyden Geert Wilders wel te mogen. Eerder schreef-ie twee opiniestukken waarin-ie het opnam voor een partij die verfoeid, bespot en beschimpt werd. Hij merkt op dat hem dat niet in in dank werd afgenomen. Is het bijzonder dat Van der Heyden sympathiseert met de PVV en er zelfs op stemt? Hij benadrukt de standpunten van de PVV niet voor 100% te delen. Maar welke calculerende burger vereenzelvigt zich tegenwoordig nog met een partij? Hij vindt dat de PVV de plank misslaat met de kritiek op Europa, maar de rug recht houdt over de positie van de bejaarden.

De positie van Van der Heyden doet denken aan schrijver A.H.J. Dautzenberg die lid werd van vereniging Martijn. Niet uit overtuiging, maar tegen de heksenjacht op pedofilie en deze partij. Het kostte hem ontslag voor The Financial Times. Eerder zei Van der Heyden in een NRC-interview dat-ie net zolang op Wilders zal stemmen totdat deze niet meer bekeken wordt als een vies beest, en hij als PVV-stemmer niet meer bekeken zal worden als vies beest. Pas dan stemt-ie niet meer op Wilders, of wanneer deze een meerderheid haalt.

Haye van der Heyden merkt op dat de indeling in links en rechts het politieke landschap niet meer voldoende verklaart. Zijn zoontje wordt dat op school echter nog steeds voorgehouden. Dat doet het ergste vrezen over de niveau van het onderwijs. De PVV heeft zich op sociaal-economisch terrein een links profiel aangemeten. De politieke wetenschap verklaart via het hoefijzermodel dat uiterst rechts en links elkaar naderen. Nu door het opereren van Rutte en Verhagen de onrust toeneemt worden PVV en SP de laatste dagen afgezet tegen de middenpartijen waarvan er steeds meer lijken te komen. Als bezwering van de politieke chaos uit verwarring.

De positie die Haye van der Heyden en Anton Dautzenberg kiezen gaat samen met het overtreden van sociale verboden. Een welwillende klasse die wordt voorgezeten door Maarten van Rossem of Henk Bres keurt uit knorrigheid of woede met een claim op culturele hegemonie het oversteken van een grens door anderen af. Gemakzuchtig voeden gevestigde media uit afleiding van de eigen afhankelijkheid dat verbod. Zo’n claim op culturele hegemonie gaat samen met een strijd om die hegemonie die van links naar rechts verschuift.

Foto: Little Warsaw: The Battle of Inner Truth; Boedapest, 2011

Ontslag Dautzenberg tekent inperking van de meningsuiting

Aldus Arnon Grunberg in De Volkskrant. A.H.J. Dautzenberg plaatst het door op zijn site. Hij werd uit protest lid van de Vereniging Martijn. De schrijver en Sander Blom van uitgeverij Contact spreken van een heksenjacht tegen pedofielen. Maar de provocatie dient mogelijk om de publiciteit te halen. Nu heeft de Financial Times Dautzenberg en zijn compagnon Erik Hannema ontslagen. Zonder over de kwestie te willen praten.

In dit ontslag komen diverse aspecten samen. Hoe ruim moet de vrijheid van meningsuiting opgevat worden? Hoe vrijdenkend of conformistisch stellen burgers zich op ? Kan iemand vanwege gedachten ontslagen worden als-ie geen wet overtreedt? Wat is de afweging van een krant tussen eigen autonomie en aanvaardbaar maatschappelijk opereren? Heeft dit iets te maken met het aangrijpen van pedofilie en terrorisme door overheden om ten koste van burgers en hun privacy de staatsmacht te vergroten? Maakt Dautzenberg met zijn wilde denken dit laatste er voor burgers al dan niet slechter op? Zit het de burgerrechtenbeweging in de weg?

Elke tijd heeft zondebokken nodig om zich tegen af te zetten. Eerst zijn het katholieken, joden of Surinamers, dan moslims of Polen. Eerst zijn het feministes, dan homosexuelen of pedofielen. Dat verandert continu omdat de samenleving verandert, een andere kijk ontwikkelt en de machtsverhoudingen meeveranderen. Anton Dautzenberg stelt zich op als voorloper die niet zozeer een verdediger van pedofilie is, maar wel een tegenstander van de jacht op pedofielen. Voor velen een te subtiele nuancering. Ook voor de Financial Times.

Foto: Column van Arnon Grunberg in De Volkskrant