Cenk Uygur is tegen big money in de Amerikaanse politiek. Sluisde de Russische maffia via wapenlobby illegaal geld door naar Trump?

Big money verziekt de Amerikaanse politiek. Met geld worden politici gekocht. Wettelijk is het niet toegestaan dat dat met buitenlands geld gebeurt, maar als het toch zo is? In 2016 zou tientallen miljoenen aan Russisch maffiageld als dark money via de wapenlobby NRA doorgesluisd zijn naar de campagne van Trump. Volgens een bericht van McClatchy wordt dat nu door de FBI onderzocht. De NRA reageert niet op de berichten. Zoals Cenk Uygur van The Young Turks zegt kunnen het in de toekomst ook de Saudies of Chinezen zijn die met miljarden dollars Amerikaanse politici en presidentskandidaten kopen. Het Amerikaanse politieke systeem is niet alleen tot in de kern verziekt, maar is ook instabiel vanwege dat gevaar van buitenlandse beïnvloeding.

Donald Trump kan zomaar president worden. Of dictator

Donald Trump gaf een afsluitende toespraak van 75 minuten op de Republikeinse conventie in Cleveland. Gitzwart en negatief, zonder hoop en met weinig beleidsvoornemens hoe het land gerepareerd kan worden om het weer op de rails te zetten. Nog los van het feit dat Trump geen idee heeft hoe een democratie werkt, welke instituties daarin samenwerken en waaruit het politieke handwerk bestaat om iets voor elkaar te krijgen. Het blijven grote woorden. De macht van de president is relatief klein, zoals president Obama ervaren heeft. Hoewel hij zich soms verschool achter die machteloosheid vanwege zijn besluiteloosheid. Maar in de praktijk zijn de marges voor een president klein en rechtvaardigen ze niet het beeld van almacht dat Trump schetst.

Als Trump al beleidsvoornemens schetst, zoals over de NAVO, dan zijn ze zo wereldvreemd en onrealistisch dat ze nooit gerealiseerd kunnen worden omdat internationale verdragen en afspraken ze in de weg staan. Intussen zorgen ze voor onrust en onzekerheid. Trump zaait verdeeldheid. Zijn toespraak ging niet over het bereiken van een ideale wereld (utopie), maar over het schetsen van een wereld met akelige kenmerken (dystopie). Hij begint steeds meer te lijken op de hoofdpersoon Charles Lindbergh uit de roman ‘The Plot Against America‘ (2004) van Philip Roth. Diens antisemitisme uit 1940 is vervangen door Mexicanen- en moslimhaat. De roman die 12 jaar geleden als waarschuwing opgevat kon worden dreigt realiteit te worden.

Trump wordt door vele Amerikanen gehaat, maar hetzelfde geldt voor zijn belangrijkste opponent Hillary Clinton die in de peilingen geen afstand van hem kan nemen. Volgende week is de Democratische conventie en te verwachten valt dat de Democraten wel hoop bieden en Trumps ongeschiktheid zullen benadrukken. Maar toch tekent zich het onheilsscenario af van een Amerikaanse president die alle kenmerken van een fascistische leider vertoont. Europese rechts-nationalistische politici als Geert Wilders en Nigel Farage steunen Donald Trump en zeggen zich met hem te identificeren. Die identificatie verraadt wie ze werkelijk zijn.

Het blijft jammer dat Bernie Sanders geen kandidaat namens de Democratische partij is. Dan zou tegenover Trump met zijn historische lage favorable ratings een kandidaat in het veld gebracht worden die positieve gevoelens bij grote delen van het electoraat losmaakt. Niet zo gehaat wordt als Trump en Clinton. Amerikanen moeten in november hun president kiezen. Dat kan zomaar Trump worden. De strijd binnen de Republikeinse partij kan het verschil maken. Veelzeggend is dat de Koch broers die 900 miljoen in de campagnes stoppen zich distantiëren van lokale kandidaten die zich met Trump verbinden, zoals Ron Johnson ervoer volgens een bericht in de Huffington Post. Een derde kandidaat als Gary Johnson kan zich ook nog in de race mengen.

Nate Silver zegt in een afrondende reactie op Trumps toespraak dat er geen peil is te trekken op de uitkomst: ‘Trump could become president, obviously. Or he could lose by 15 points. I’m not sure we really know a lot more than when the general election unofficially started six weeks ago.’ De race is onvoorspelbaar met een onvoorspelbare kandidaat en twee kandidaten die door grote delen van het electoraat diep gehaat worden. Europa moet op het ergste voorbereid zijn: een presidentschap van Trump. Een dictator als vriend. Awesome. 

Foto: Tweet van Bernie Sanders, 22 juli 2016.

Wall Street dreigt Hillary Clinton om Elizabeth Warren niet als vice-president te nemen. Hoe reageren de Sanders-supporters?

Cenk Uygur van The Young Turks kan zijn cynisme met moeite onderdrukken. En zijn genoegen over een artikel van Ben White in Politico. Het gaat om de Clinton-campagne die naar de pijpen van het grote geld moet dansen en daar sterk door afgeraden wordt om Elizabeth Warren als vice-president te nemen. Als Clinton dat doet riskeert ze miljoenen dollars aan bijdragen van geldschieters. De progressieve senator Warren is tegen belastingverlaging voor Wall Street, terwijl dat voor de geldschieters juist de voorwaarde voor hun steun aan Clinton is. Zij dient dat er in de eerste 100 dagen van haar presidentschap door te drukken. In hun carrière hebben de Clintons al 3 miljard dollar bij mega-ondernemingen opgehaald en Hillary Clinton heeft zo’n 1,5 miljard nodig voor de komende campagne tegen de vermoedelijke Republikeinse kandidaat Donald Trump.

Vraag is of de supporters van Bernie Sanders Clinton in haar race tegen Trump willen steunen. Terwijl zij zo duidelijk in de tang van het bedrijfsleven zit en er nu zelfs publiekelijk door gestuurd wordt. De verwachting van het establishment van de Democratische partij is dat de progressieve, jonge kiezers knarsetandend voor het minste kwaad Clinton zullen kiezen. Maar het valt nog maar helemaal te bezien of dat ook echt zo uitpakt.

Velen aan de linkerkant van het politiek spectrum menen dat Clinton een aantoonbaar conservatieve koers vaart en dat bij de onberekenbare Trump nog maar aangetoond moet worden. De kans is aannemelijk dat de Sanders-supporters thuis blijven of stemmen op Jill Stein, de presidentskandidaat van de Groene Partij. Als Clinton Elizabeth Warren niet uitpikt als vice-president dan zal dat door vele progressieve Democratische en onafhankelijke kiezers opgevat worden als de bevestiging dat Clinton in de kern niet deugt en onbetrouwbaar is. En Clinton zich zonder principes voegt in wat de big money van Wall Street haar opdraagt om te leveren.

Het grote geld van de Koch broers roept Donald Trump in politiek en media tot de orde. Hij moet hun belang behartigen

Waarom het een gemiste kans is dat Bernie Sanders niet genomineerd wordt namens de Democratische partij, maar ook waarom hij vanwege het systeem van big money in politics niet genomineerd kon worden maakt Cenk Uygur duidelijk in zijn commentaar over Donald Trump en de Koch Brothers. Sanders was de enige kandidaat die daar tegen ageerde. Het maakte hem kansloos. Het is het grote geld achter de schermen dat de politiek bepaalt en journalisten en politici aanstuurt. Dat geldt ook voor de Clintons die volgens onderzoek van de Washington Post in 41 jaar meer dan 3 miljard dollar ophaalden bij geldschieters. Dat gaat niet zonder tegenprestatie. Dit verklaart waarom Hillary Clinton op belangrijke onderwerpen vaak van positie verandert en haar in de beeldvorming het beeld van een draaikont, ofwel flip-flop aankleeft. Zij volgt haar geldschieters.

‘Zwart geld‘ van de conservatieve Koch broers corrumpeert de Amerikaanse politiek en in het bijzonder de Republikeinse partij. Het zet de burger aan de zijlijn omdat Koch en andere geldschieters de deelnemers, de strategie en de hoofdlijnen van de politiek bepalen. Elke poging om dat te veranderen ten gunste van de burger wordt geblokkeerd. Donald Trump moet terug in zijn hok vanwege zijn onafhankelijke koers, zijn onberekenbaarheid en de mogelijkheid dat hij de belasting voor de rijken verhoogt. Daarom hebben de Koch broeders de opinieleiders die ze controleren, zoals Joe Scarborough op MSNBC’s Morning Joe en voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Paul Ryan met als voorwendsel het geval rechter Gonzalo Curiel ‘losgelaten’ op Trump. Deze heeft geld nodig om succesvol campagne te kunnen voeren. Dat geld kan hij alleen van de Koch broers en andere geldschieters krijgen. Ze vertellen hem exact hoe hij hun belangen dient te behartigen.

Cenk Uygur wijst op het mechanisme van de gecorrumpeerde gevestigde media. Tijd voor revolutie?

Cenk Uygur van The Young Turks wijst op een onderzoeksrapport dat zegt dat de grote mate van vertrouwen (great deal of confidence) in de gevestigde media (establishment media) slechts 6% bedraagt. Een onderzoek van de Media Insight Project, een samenwerking van The Associated Press-NORC Center for Public Affairs Research en het American Press Institute. Het vertrouwen in het Congress is met 4% nog lager.

Uygur verklaart waarom het vertrouwen zo laag is. Hij wijst op het mechanisme achter de cijfers. Gevestigde media zijn in handen van grote bedrijven. Ze filteren onwelgevallige meningen en feiten weg en geven hun visie op de werkelijkheid. Media zijn dus voor geld te koop, ofwel corrupt. Het grote geld van het bedrijfsleven bepaalt dus niet alleen de politiek, maar ook de media. Kortom, bedrijven kopen voor eigen profijt en controle de publieke opinie in de oude media op. Kritische journalisten als Glenn Greenwald, Phil Donahue, Chris Hedges, Jeremy Scahill of David Sarota worden naar de neiuwe media verbannen omdat ze worden geweerd uit de gevestigde media. Uygur werd in 2011 bij MSNBC weggestuurd omdat hij te kritisch van toon zou zijn en niet wilde inbinden met zijn kritiek op president Obama. Dus het commentaar van Uygur bevat ook eigen oud zeer. Burgers doorzien dat mechanisme en hebben in grote mate het vertrouwen in media en politiek verloren.

In de aanloop naar de voorverkiezing in New York van vandaag valt de selectie van dit onderwerp op te vatten als een indirecte aanval op Hillary Clinton van wie is aangetoond dat ze miljoenen dollars van banken en bedrijven heeft aangenomen. Met de belofte van een tegenprestatie. Cenk Uygur breekt ook een lans voor de nieuwe media waarvan zo vaak gezegd wordt dat ze bevoordeeld zijn en zich niet om de feiten bekommeren. Maar als uit onderzoek blijkt dat de gevestigde media geen betrouwbare informatie geven, dan oogt de kritiek op de nieuwe media op internet door de gevestigde media op z’n minst als afleiding voor het eigen falen.

Cenk Uygur (TYT) interviewt Bernie Sanders

Cenk Uygur van The Young Turks interviewt de Democratische presidentskandidaat Bernie Sanders, de senator van Vermont. De medewerkers van TYT bedrijven activistische politiek en steken dat niet onder stoelen of banken. Ze vinden dat Sanders de enige geloofwaardige kandidaat is die voorbijgaat aan de cultuurstrijd (immigranten, islam, abortus etc.) en serieus aandacht besteedt aan sociaal-economische programmapunten (inkomensverdeling, studieschuld, politieke macht van Wall Street) en daar uitgewerkte plannen over heeft.

Sanders doet het in de strijd tegen Hillary Clinton goed. Ondanks de vooringenomenheid van de gevestigde media (‘corporate media‘) die hem en zijn maatschappijkritiek (‘real issues‘) zo goed als negeren, hem stigmatiseren en niet eerlijk verslag doen van zijn resultaten en programma. Voor Amerikaanse begrippen is Sanders extreem, maar in Europa zou hij een gematigde sociaal-democraat genoemd worden. Cenk Uygur onderbouwt die kleuring van de media met voorbeelden en vraagt Sanders hierover diens mening hier. De vooringenomenheid van de media symboliseert de beslissende rol van het grote geld in de Amerikaanse politiek. Exact het hoofdonderwerp dat Sanders aan de orde stelt in zijn campagne en grondig wil aanpakken.

Sanders houdt de campagne vol om Clinton te dwingen progressieve programmapunten over te nemen. Maar hij vindt dat hij een reële kans op de nominatie maakt. Het verschil in het aantal behaalde gedelegeerden is nu volgens website FiveThirtyEight van Nate Silver 1233 voor Clinton en 929 voor Sanders. Alles is nog mogelijk. Vooral als het een eerlijke strijd zou zijn met media die objectief verslag doen. Maar dat is dus niet zo.

Na Super Tuesday: Race tussen Sanders en Clinton nog niet gelopen

Cenk Uygur van The Young Turks maakt er geen geheim van dat de Democratische presidentskandidaat Bernie Sanders zijn favoriet is. En Hillary Clinton met haar grotere naamsbekendheid en afhankelijkheid van het grote geld van Wall Street dat niet is. Sanders gaat voor verandering en Clinton doet alsof ze voor verandering gaat.

Naar verwachting zullen zowel Sanders als Clinton winnen van Trump als deze Republikeins kandidaat wordt. Een gecompliceerder scenario is als de onafhankelijke kandidaat, multimiljonair en oud-burgemeester van New York Mike Bloomberg in de race stapt om Trump af te stoppen. Hij zal dat minder snel doen als Clinton wint van Sanders. Het wordt nog gecompliceerder als Trump op een ‘brokered’ conventie waar de stemmen staken -maar hij wel de meeste stemmen heeft- uit de Republikeinse partij stapt en zich eveneens presenteert als onafhankelijk kandidaat. Ted Cruz of Marco Rubio worden dan de officiële Republikeinse kandidaat. Zodat er presidentsverkiezingen volgen met vier kandidaten: Clinton of Sanders, Bloomberg, Trump, Cruz of Rubio.

Op Super Tuesday heeft Sanders volgens Uygur goed gepresteerd door te winnen in Oklahoma, Colorado en Minnesota. Naast zijn thuisstaat Vermont. Omdat de zuidelijke staten waar Clinton om niet geheel duidelijke redenen op de Afro-Amerikaanse stem kan rekenen voor het grootste deel achter de rug zijn zou haar perspectief voor het vervolg minder gunstig zijn dan het lijkt. En een commentaar in NRC niet geheel logisch voorspiegelt. In gedelegeerden ontlopen Clinton en Sanders elkaar weinig. Hoewel de ongebonden ‘supergedelegeerden’ onder wie verkozenen en partijleiders in overgrote meerderheid voor Clinton kiezen.

Naast die electorale race worden er nog twee races gehouden: de fondsenwerving en de opstelling van de media. Uygur merkt op dat Sanders goed presteert in de fondsenwerving. Dit betekent dat hij zijn campagne kan voortzetten. Niet zozeer om de nominatie te winnen, maar om veranderingen af te dwingen waar Clinton uit zichzelf niet mee komt. De gevestigde media zijn duidelijk op de hand van Hillary Clinton. Interessant is dat Uygur oproept om de strijd voor Sanders op internet voort te zetten. Maar ook als progressieve en jonge kiezers elkaar op sociale media weten te mobiliseren in hun steun voor Sanders schiet dat naar verwachting tekort om de macht van de gevestigde media te breken die nauw verbonden zijn aan het bedrijfsleven dat op de hand van Clinton is. Maar het is veelzeggend dat het internet als alternatief medium wordt gepresenteerd.

Cenk Uygur valt verdediger van Hillary Clinton aan en neemt het op voor Bernie Sanders

Wellicht zijn voor niet-Amerikanen niet alle details te volgen over de verkiezingsstrijd tussen Hillary Clinton en Bernie Sanders. Maar Cenk Uygur is geweldig in vorm en gaat tekeer tegen een column van de Afro-Amerikaanse Keli Goff voor het centrum-rechtse The Daily Beast. Met close reading ‘breekt hij het down‘. De achtergrond van de aanval van Uygur op Goff is dat het establishment via endorsements, superdelegates en de gevestigde media op oneigenlijke gronden Hillary Clinton bevoordeelt. Bernie Sanders wil net als Uygur –met burgercomité Wolf Pac– het grote geld uit de Amerikaanse politiek halen, terwijl Clinton door het grote geld van onder meer Wallstreet in het zadel geholpen wordt en zich met beloften verplicht aan de geldschieters die hun steun niet voor niks geven. Maakt Sanders door de tegenwerking van het establishment een kans op de Democratische nominatie? Waarschijnlijk niet, maar het feit dat Hillary Clinton al haar hulptroepen moet inzetten om Sanders af te stoppen geeft aan dat de strijd opener is dan ze wil toegeven. Grootse televisie.

Cenk Uygur over de Koch broers en het grote geld in de Amerikaanse politiek

Cenk Uygur is naast journalist ook politiek activist. Hij wil dat het grote geld uit het Amerikaans politieke bestel verdwijnt, omdat het de democratie kapotmaakt. Als voorbeeld neemt hij de in de VS invloedrijke, neoconservatieve ondernemers de Koch broers die met hun geld politici kopen. En de ultraconservatieve Tea Party-beweging binnen de Republikeinse partij steunden waardoor deze partij steeds extremer werd. Met Donald Trump en Ted Cruz nu als exponent. Aanleiding is het boek Dark Money van Jane Mayer dat uitzoekt hoe de Koch familie aan hun geld kwam waarmee ze nu de Amerikaanse politiek beïnvloeden. De herkomst is dat hun vader Fred Koch olieraffinaderijen voor Stalin en Hitler bouwde. En de Duitse oorlogsmachine hielp opbouwen. Cenk heeft er geen goed woord voor over. Er is ook een Nederlandse connectie, want genoemde Fred Koch was een zoon van immigranten uit het Nederlandse Workum. Niets om trots op te zijn, deze Kochs.

Foto: Omslag van boek Dark Money van Jane Mayer.

Bernie Sanders stapt in race om president te worden. Echte hoop?

De onafhankelijke en tegen de Democratische Partij aanleunende senator van Vermont Bernie Sanders maakte deze week bekend dat hij presidentskandidaat is voor de Democraten. Hij moet het opnemen tegen de gedoodverfde kandidaat Hillary Clinton. Sanders geeft velen hoop nu de progressieve Elizabeth Warren zich niet kandidaat stelt. En president Obama een teleurstelling voor progressieve politiek bleek te zijn. Sanders laat met verstand het hart spreken als hij opkomt voor de werkende klasse, zoals vorige week in de Senaat waar hij de Republikeinse voorstellen fileerde: ‘Republicans Want to Take America in the Wrong Direction’. Republikeinen gaan met het land aan de haal en leiden het de verkeerde kant op. Weg van de working class.

Sanders vecht voor het terugdringen van de rol van het grote geld in de Amerikaanse politiek. Die spottend ‘corporate politics’ genoemd wordt omdat bedrijven de politiek bepalen en politici opkopen. Zodat de burgers het nakijken hebben. En in het congres nog nauwelijks vertegenwoordigd zijn door beeldbepalende politici. Sanders is de uitzondering. Maar is hij kansrijker dan die andere eeuwige linkse kandidaat Eugene McCarthy?

Politici van het kaliber Sanders zijn om jaloers op te zijn. In 2013 vroeg ik me af waarom Nederland ze mist: ‘Hoe komt het dat ik in Nederland geen ‘progressieve‘ politici kan vinden? Want die zoek ik en vind ik niet. Als referentie voor de richting waarin ik zoek verwijs ik naar de Amerikaanse senator Elizabeth Warren. Dat soort ongebonden en eigenzinnige politici mis ik in Nederland. Vele politici zoals Ronald van Raak, Gerard Schouw of de teruggetreden Mariko Peters of Boris van der Ham verenigen volop kwaliteiten in zich, maar kan ik toch niet opvatten als ‘progressief‘. Zo wordt hun vrijzinnigheid aangevuld met een economisch wereldbeeld dat ik te behoudend (D66), te etatistisch (SP) of te naïef (GroenLinks) vind. Ik begrijp waarom deze politici zo zijn. Maar ik begrijp niet waarom er in Nederland geen progressieve partij is die progressieve politici voortbrengt.‘

Foto: Publiciteit van Bernie Sanders op Facebook.