Omroep West: ‘Wethouder Baldewsingh: ‘Den Haag is niet meer alleen van Nederlanders’’. Een lesje in communicatie van de PvdA

De vertrekkende PvdA-wethouder in Den Haag Rabin Baldewsingh wordt door PvdA-bashers met leedvermaak de laatste PvdA-wethouder in een van de vier grote steden genoemd. De PvdA is haar oude positie in de grote steden verloren en de verwachting is niet dat de PvdA bij de komende gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart het verloren terrein terugwint. Verder verlies voor de sociaal-democraten ligt eerder in het verschiet.

Op het YouTube-kanaal geeft Omroep West deze video de volgende titel mee: ‘Wethouder Baldewsingh: ‘Den Haag is niet meer alleen van Nederlanders’. Dat zegt hij niet letterlijk in het gesprek, maar wel iets wat er op lijkt: ‘De Nederlanders moeten nou eindelijk eens een keer wennen dat die stad ook inmiddels van hun is’. Hiermee doelt hij op mensen met een hoofddoek of met een lange jurk waar de interviewster naar verwijst.

Baldewsingh bedoelt het ongetwijfeld goed, maar weet niet de juiste woorden te vinden om dat uit te drukken. Hij mist de nuancering. Want onbedoeld is zijn uitspraak ‘Den Haag is niet meer alleen van Nederlanders’ niet verbindend, maar het omgekeerde daarvan. Hoewel hij waarschijnlijk het tegendeel tracht te beweren, zegt hij dat mensen met een hoofddoek of een lange jurk geen Nederlanders zijn. Dat komt precies op hetzelfde neer als wat Geert Wilders beweert. Baldewsingh had uiteraard moeten zeggen dat hij mensen met een hoofddoek of een lange jurk als volbloed Nederlanders beschouwt. Wat ze meestal volgens hun paspoort zijn.

Dat de vermoedelijk laatste PvdA-wethouder van een van de vier grote steden deze nuancering mist is een teken aan de wand. Voor de PvdA, voor Nederland en voor het wij/zij-denken in het hoofd van Baldewsingh.

Vaak wordt door bestuurders die in problemen komen het containerbegrip ‘communicatie’ van stal gehaald en als pleister op misverstanden en verkeerd beleid geplakt. De strekking is dan als ze het nog een keer uitleggen de mensen het vanzelf gaan begrijpen. Dit is een hooghartige houding waarmee bestuurders de burgers de mogelijkheid ontzeggen het er op inhoudelijke gronden mee oneens te zijn. Bij Baldewsingh is het omgekeerde aan de hand. Burgers moeten hem uitleggen wat goede communicatie is. De wethouder roept misverstanden in het leven die er niet zijn. Hoewel hij mogelijk ook inhoudelijk de boel niet op orde heeft.

Advertentie

Moslims kiezen voor eigen apartheid

Is een advies aan moslims door moslims over het vermijden van niet-islamitische feesten vermakelijk, saai, zielig of sikkeneurig? Zelfgekozen apartheid is het zeker. Een tegendeel van integratie. Het schijnt dat de Projectgroep Moslims in Dialoog al enkele jaren dezelfde tekst rond Sinterklaas, Kerstmis en Valentijnsdag verstuurt:

Wat houdt het vermijden van niet-islamitische feesten in de praktijk in?
1. Wegblijven van hun vieringen, dus het vermijden van plaatsen waar ze hun feestelijkheden houden en het vermijden dat je in hun feestelijkheden terecht komt, zoals bijvoorbeeld kerstmis en nieuwjaarsborrels, verjaardagsfeesten, st. maarten, sinterklaas, 1 aprilgrappen, allerlei jubilea, etc.
2. Vermijden om zelf zaken te doen, die te maken hebben met deze vieringen van de niet-moslims, zoals het in huis halen van een kerstboom, je kinderen mee laten doen met st. maarten of sinterklaas, verjaardagen vieren in je familiekring, vuurwerk afsteken op nieuwjaarsdag etc.
3. Vermijden om de niet-moslims te feliciteren met hun vieringen. Hoe kunnen we ze feliciteren met het feit dat ze ongehoorzaam zijn aan Allaah (subhanahu wa ta’ala)? Uitingen zoals prettige verjaardag, gelukkige feestdagen, gelukkig nieuwjaar, zijn ongepast. Het enige geluk is immers te vinden in imaan, waar geloof! Een moslim mag dus iemand niet feliciteren met het begaan van zonden en ongehoorzaamheid aan Allaah (subhanahu wa ta’ala)!
4. We moeten ook niet van onze eigen feesten imitaties maken van de feesten van de niet-moslims, dus dezelfde dingen doen die zij doen met hun feesten. Sowieso zullen veel van deze zaken verboden zijn.

Wat naast het wij/zij-denken en de grote kennis van de Nederlandse feestcultuur opvalt is het volkomen gebrek aan humor en de onhaalbaarheid van de missie van Moslims in Dialoog. Hoe kan iemand op straffe van maatschappelijke isolatie vermijden de dupe van een 1 april-grap te worden? Het oogt verwarrend om een groepering die zegt in dialoog te zijn zich maatschappelijk zo te zien afzonderen in zelfgekozen apartheid.

De laatste zin valt moeilijk te duiden en klinkt onheilspellend: Sowieso zullen veel van deze zaken verboden zijn. Verwijst dit naar de eindstrijd? Het valt te hopen dat moslims die zo zwaar op de hand zijn op gepaste wijze hun overwinnig kunnen vieren. In die dialoog valt te hopen dat aan Allaah meer gevoel voor harmonie toegedicht wordt dan deze ongetwijfeld kleine groep sikkeneurige moslims doet vermoeden.

De oproep bevestigt mijn visie op religie, namelijk dat het humor niet bevordert. Tevens mijn grootste bezwaar ertegen. Terwijl het stenigen van vrouwen, het vervolgen van homosexuelen, het verketteren van afvalligen en het buiten de orde plaatsen van andersdenkenden vanuit de logica van gelovigen goed te begrijpen valt, is het onbegrijpelijk dat ze zich daarnaast ook levensplezier ontzeggen. Of dit zou het stenigen, vervolgen, verketteren en buiten de orde plaatsen van andersdenkenden moeten zijn.

Als religie zich niet met mijn leven bemoeit, dan ga ik ermee akkoord. Maar juist daar schort het aan. Al sinds 20 januari 2009 ligt er een door een kamermeerderheid aangenomen motie Van der Ham om artikel 147, de wet op de smalende godslastering te schrappen. Door obstructie van de religieuze politiek is het nog niet tot daadwerkelijke afschaffing gekomen. Ons allen past daarom geen feest of felicitatie.

Foto: Cartoon Zapiro, 21 mei 2010