Ondernemer weigert geld Chinese overheid door moord op burgers

Een Amerikaanse uitvinder weigert in tweede instantie geld van de Chinese overheid omdat-ie leert van hun handel in organen van gevangenen. Wetenschapper Jeffrey Van Middlebrook loopt zo een Chinese investering van 60 miljoen dollar in zijn gasproject mis. En mogelijk wereldfaam en rijkdom. Andere overheden en bedrijven toonden onvoldoende belangstelling in zijn uitvinding. Is dat de prijs van een gerust geweten?

Hoe kan de wending van een wetenschapper die tot inkeer komt opgevat worden? Als-ie de uitzondering is die normbesef boven faam en rijkdom stelt, dan betekent dat andere wetenschappers, bedrijven en overheden dat nalaten. Hoe meer Van Middlebrook wordt geprezen, hoe meer blijkt dat-ie een witte raaf is. Dat maakt dit bericht over een uitzondering tot een somber verslag waaruit blijkt dat met bloedgeld principes te koop zijn.

China krijgt een steeds slechtere pers. Vooral in Europa en Noord-Amerika. Dit gaat verder dan verslaggeving over incidenten als de vervolging van de leden van de Falun Gong, illegale orgaantransplantaties op gevangen, gevangenkampen als Masanjia, de opstandige kunstenaar Ai Weiwei, isolatie van Nobelprijswinnaar Liu Xiao, onderdrukking van activisten en dissidenten, streng gecensureerde media en internet, de interventie in Tibet, schandalen met besmet melkpoeder, milieuschandalen, boeren die zonder compensatie van hun land gejaagd worden, zelfmoorden van ‘vervreemde’ arbeiders in fabrieken, een gebrekkige rechtsstaat en het gebrek aan perspectief voor de opbouw ervan, en een Communistische Partij waar diefstal, fraude en corruptie de regel zijn. Het stopt niet meer bij incidenten. Wie wil weten over het onrecht in China, kan het weten. Het patroon is duidelijk voor iedereen die zaken doet met China. Zonder of met een geweten. Zoals Jeffrey Van Middlebrook.

Foto: Ondernemer en uitvinder Jeffrey Van Middlebrook in Pioneer Park, Silicon Valley, California. 14 mei 2013. Credits: Jasper Fakkert, The Epoch Times.

Chinese Communistische Partij verrekent met politieke moorden

Zijn de leiders van de Chinese Communistische Partij gangsters? Niemand aan de top lijkt zeker van zijn leven. De feiten van de reportage komen uit een telegram uit 2007 van het Amerikaanse consulaat in Shanghai aan het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. Door WikiLeaks op 1 september 2011 gepubliceerd.

Doorgaans kloppen de feiten van de Amerikaanse telegrammen. Een deprimerend beeld doemt op van de leiders en de rechteloosheid in China. In lijn met de kritiek van Ai Weiwei over de zelfverrijking aan de top, het gebrek aan mensenrechten, het gebrekkige rechtssysteem en de desinteresse van de leiders in burgers.

In een bizar bijverhaal ligt WikiLeaks al enkele  dagen plat door zogenaamde DDos (distributed denial-of-service) aanvallen die er specifiek op zijn gericht om een netwerk onbruikbaar te maken. WikiLeaks speculeert over de timing van de aanvallen, tijdens de Olympische Spelen van Londen. Het kan de Amerikaanse regering zijn die de aanvallen uitvoert. Het kan ook een andere regering zijn, zoals de Chinese. Aan het Amerikaanse telegram uit 2007 werd juist de laatste dagen gerefereerd door The Epoch Times en China’s Forbidden News.

Foto: ‘Chinese officials at the 17th Party Congress on Oct. 21, 2007, in Beijing. The son of the former head of the regime’s anti-corruption body was killed to send a message to the father, says WikiLeaks. (Andrew Wong/Getty Images)’

Ai Weiwei vindt Peking een nachtmerrie

In een alleen op internet te lezen Engelstalig artikel trekt Ai Weiwei fel van leer. Volgens AFP heeft de Chinese censuur het artikel uit het 5 september-nummer van Newsweek Magazine gescheurd.

Ai Weiwei valt frontaal de arbeidsverhoudingen aan (Every year millions come to Beijing to build its bridges, roads, and houses. Each year they build a Beijing equal to the size of the city in 1949. They are Beijing’s slaves), de zelfverrijking aan de top (Who owns houses? Those who belong to the government, the coal bosses, the heads of big enterprises), de mensenrechten (Officials who wear a suit and tie like you say we are the same and we can do business. But they deny us basic rights), het rechtssysteem  (The worst thing about Beijing is that you can never trust the judicial system) en de desinteresse van het systeem (They see you or they don’t see you, it doesn’t make the slightest difference).

De analyse van Ai Weiwei is somber. Weliswaar ziet-ie onder de bevolking positieve ontwikkelingen, maar de rechteloosheid maakt het leven in Peking in zijn ogen tot een nachtmerrie. Die tendens van rechterlijke willekeur wordt bevestigd door de veroordeling  tot 9 maanden van mensenrechtenactiviste Wang Lihong omdat ze onrust heeft veroorzaakt. Wang wordt door onder meer Ai Weiwei gesteund in haar strijd.

Ai Weiwei is bekender dan andere critici van de Chinese autoriteiten en lijkt hierdoor beschermd te worden. Hij spreekt zich openlijk uit. Zolang hij de partij niet frontaal aanvalt en daarbij namen noemt zal-ie enige bescherming blijven houden aan de top. Fascinerend is om te zien hoe Ai Weiwei behoedzaam de randen van de kritiek opzoekt. Een evenwichtspel dat de toekomst van China mede richting geeft.

Foto: Anthony Perkins als K in The Trial (1962) van Orson Welles; gebaseerd op Kafka’s Das Schloss of het Engelstalige The Castle

Ai Weiwei verbreekt de stilte en twittert, dus bestaat

De Chinese kunstenaar Ai Weiwei was tijdens zijn 81-dagen lange detentie dicht bij de dood. Er komen via de internationale media steeds meer onheilspellende berichten naar buiten. In China worden uitingen van Ai Weiwei geblokkeerd. Nu doet-ie aan educatie. Hij voedt de Chinese machthebbers op in democratie. Zijn 12-jarig verblijf in New York zal daar niet vreemd aan zijn.

Na detentie door de Chinese machthebbers en zijn vrijlating onder onduidelijke omstandigheden is-ie sinds 5 augustus 2011 weer gaan twitteren. Ai Weiwei verbreekt de stilte. Via via laat-ie weten meer dan 50 keer verhoord te zijn op twee locaties en immense psychische druk te hebben ervaren. Hij werd ervan verdacht een rol te spelen in de Jasmijn-protesten. Publiek wordt-ie beschuldigd van belastingontduiking. Een niet serieus te nemen aantijging.

Ruim 400 jaar geleden schreef René Descartes Ik denk, dus ik ben. In de oorspronkelijke versie verwoordde hij het als Cogito ergo sum. Maar in onze tijd gaat het erom gehoord te worden. Ik twitter, dus ik ben. Slim toegepast dient twitter educatieve doelen. Zoals de taalverwerving Latijn. Ai Weiwei brengt het in praktijk ondanks een verbod van Chinese autoriteiten. Publiciteit is zijn bescherming, hoe schamel ook. Zijn bekendheid in het Westen geeft elke actie en reactie een brede focus.

De Chinese tweets zijn vertaald in het Engels door de BBC en The Huffington Post. Ai Weiwei maakt zich zorgen over andere gevangenen, zoals Ruan Yunfei en Wang Lihong die nog gedetineerd zijn. En minder beschermd zijn vanwege hun onbekendheid.

8 augustus: Vandaag zag ik Liu Zheng Gang. Het was de eerste keer dat hij besprak te zijn vastgehouden, stak zijn rechterhand op en zei: Rapporteer aan supervisor dat ik water wil drinken. Hij liet een traan … hij kreeg een hartaanval tijdens detentie en ging bijna dood.

Een tijdje werden we vastgehouden op dezelfde plek. Ik hoorde dat er nog een bebaarde kunstenaar binnenkwam, nooit gedacht dat hij het zou zijn.

Omdat ze met me in contact stonden, werden deze vier mensen Liu Gang Zhen, Hu Ming Fen, WenTao, Zhang Jin Song, tegen de wet vastgehouden, en hoewel onschuldig ondergingen ze grote mentale en fysieke marteling.

9 augustus: Een nieuwe dag.

Als u zich niet uitspreekt voor Wang Lihong en als u zich niet uitspreekt voor Ruan Yunfei, bent u niet alleen iemand die niet opkomt voor rechtvaardigheid en eerlijkheid, maar hebt u evenmin zelfrespect.

Onvermijdelijk zal Ai Weiwei zich in zijn tweets geleidelijk meer uitspreken over politieke onderwerpen en daarmee een grens overgaan die de Chinese autoriteiten verplicht om te reageren. Ai Weiwei is uitgenodigd om naar Berlijn te komen, maar wil China niet definitief verlaten. Toch lijkt zijn toekomst buiten China te liggen. Maar zijn belang is Chinees. Wordt vervolgd.

Foto: Ai Weiwei wint aan gewicht. Hij weegt nu 97 kilo. Tijdens de detentie was-ie vermagerd. In een foto toont-ie zijn importantie aan de wereld. Maar ook fragiliteit als spiegelbeeld in de Engelse weegschaal.