Women’s March wordt pas succes met een massaal politiek vervolg

Het is onvoldoende om met elkaar te protesteren en daar een moreel gelijk aan te ontlenen. Dat is potsierlijk. Protest krijgt pas inhoud als het niet eenmalig maar blijvend is en in een doelgerichte politiek gegoten wordt. Velen hebben het gelijk aan hun kant als ze beweren dat de Amerikaanse president Donald Trump een dwaas en een egotripper is die zonder ervaring in het openbaar bestuur slecht is voorbereid op zijn nieuwe functie. Protest is nodig als startpunt voor politiek activisme. Maar als protest dreigt te ontaarden in het claimen van eigen gelijk dat niet verder nadenkt over het vervolg, dan heeft het weinig politieke invloed.

Het belang van de Women’s March ligt niet in de oppositie tegen Trump die zich zoals bekend niets gelegen laat liggen aan feiten en argumenten, maar in die tegen Hillary Clinton. Met haar medestanders trekt ze nog steeds aan de touwtjes binnen de Democratische partij (DNC). Dat maakt de progressieven ziedend die onder verwijzing naar de populariteit en peilingen tijdens de campagne van 2016 denken dat hun kandidaat Sanders Trump makkelijk had verslagen. Zodat de VS de schande van Trumps presidentschap bespaard was gebleven.

Activist Van Jones prikt door de protesten tegen Trump heen. De essentie van zijn woorden is dat de oppositie georganiseerd, niet neerbuigend en geloofwaardig moet zijn. Jones steunt de progressieve richting binnen de DNC die wordt vertegenwoordigd door de senatoren Bernie Sanders en Elizabeth Warren, en afgevaardigde en kandidaat-partijvoorzitter Keith Ellison. Jones probeert om strategische redenen de verschillen te overbruggen en vooral de kloof binnen de DNC te dichten. Als er een patstelling ontstaat tussen Clintoneske partijbonzen -die hun macht niet willen delen- en de Sandersiaanse massa, dan kan Trump geen echte pijn worden gedaan.

Uit een artikel in Politico blijkt dat het merendeel van de demonstranten aanhangers van Sanders was. Dat ligt in de lijn van de campagne van 2016 toen ze in grote getale partijbijeenkomsten van Sanders bezochten. Door een combinatie van manipulatie door de partijorganisatie, de tegenstand van de pro-Clinton media, maar ook gewoonweg een tekort aan steun legden ze het af tegen Clinton en het partijestablishment. Hoewel ze het meeste enthousiasme opbrengen en bereid zijn om met velen de straat op te gaan om te protesteren zijn ze gemarginaliseerd binnen de DNC. Niet dat ze noodzakelijkerwijs een minderheid binnen de partij vormen, maar establishment-Democraten die op hun beurt in de klem zitten van big money en daar een tegenprestatie voor moeten leveren zijn niet alleen niet bereid, maar ook niet bij machte hun macht af te staan. Waardoor het perspectief op revitalisatie van de DNC, progressieve standpunten en scherpe uitdaging van Trump afneemt.

De les voor Nederland is niet anders dan wat Van Jones beoogt. Overbruggen en doordenken. De gevestigde orde in de progressieve partijen heeft geen toekomst omdat het geen beweging weet op te wekken. In de beeldvorming valt het beeld niet weg te poetsen dat het partijkader vooral het eigenbelang dient. Het grijpen naar het verleden van de jaren ’70 -zoals PvdA-leider Lodewijk Asscher doet– maakt het extra pijnlijk. Het sluiten met elkaar van ‘progressieve pacten’ op deelterreinen zoals de arbeidsmarkt is onvoldoende. Als dat het beste is wat progressieve partijen in huis hebben, dan valt hun wereldvreemdheid en machteloosheid niet beter te illusteren. Slechts GroenLinks kan hopen op een beweging die de traditionele partijgrenzen te buiten gaat. Dan moet het verzoenen, de sociaal-economische paragrafen tot kern van het programma maken en keihard stelling nemen tegen rechts-populistische tendenzen in samenleving en politiek. En in de marketing zeker niet verwijzen naar de mooie woorden en het vrijblijvende vormspel van ex-president Barack Obama.

Advertentie

Miss Oezbekistan is niet Miss Oezbekistan. Wint ze op Bali?

Ganieva Rahima (18) is Miss Oezbekistan, zo zegt ze in het filmpje voor de Official Miss World competitie. Dit jaar is de competitie in Indonesië, en dat gaat niet van een leien dakje. De slotronde is verplaatst van Bogor, Java naar Bali. Onder protesten van islamisten zou de bikini-ronde geschrapt worden en vervangen worden door een sarong-ronde. Veel blijft onzeker. Of mag op het Hindoeïstische Bali de bikini toch weer wel? Maar Ganieva Rahima dus. Uit het islamitische Oezbekistan komen geluiden dat ze nooit tot Miss Oezbekistan is verkozen. Stel je voor, een vrouw die zich niet bedekt voor blikken van vreemde mannen en eigen initiatief neemt. Zelfs op een universiteit studeert die niet bestaat. Ik hoop dat ze wint. Maar dat ligt politiek lastig.

Foto: Ganieva Rakhima uit Oezbekistan.

Miss World zonder bikini in Indonesië wegens islam. Slim?

Miss World Ltd. schrapt dit jaar de bikini. Zo lijkt het. Reden is dat de verkiezingen dit jaar in Indonesië zijn en de organisatie de moslims niet wil beledigen, aldus AFP. Als locaties noemt het Bali en Bogor, het vroegere Buitenzorg in West-Java. De 137 deelnemende vrouwen zullen voor de strandkleding-competitie die op Bali plaatsvindt nu een sarong dragen. Maar wordt de bikini wel geschrapt? Voorzitter Julia Morley laat weten dat er nog geen definitieve beslissing is genomen over de uiteindelijke kleding die gedragen wordt tijdens de verkiezingen. Waarom ze een slag om de arm houdt is twijfelachtig. Vinden er nog onderhandelingen plaats?

Vooralsnog is onduidelijk waarom de organisator Miss World Ltd. de bikini heeft geschrapt. Op radicale moslims maakt dat geen indruk en lijkt het vóór alles een loos gebaar. Ze bezwoeren vandaag om de in hun ogen ‘immorele’ schoonheidswedstrijd tegen te zullen houden. Met of zonder bikini. De meeste Indonesiërs beleiden een tolerante versie van de islam. Maar doordat de regering consequent niet optreedt tegen de radicale moslims die andersdenkenden intimideren krijgen die steeds meer macht in politiek, op straat en in de media. En worden bevolkingsgroepen tegen elkaar opgezet. Veel christenen zijn er het slachtoffer van.

Er zitten twee merkwaardige kanten aan de beslissing van de organisatie. Omdat de vrouwen in de nationale verkiezingen mede geselecteerd zijn op het lopen in bikini is het merkwaardig om dat onderdeel nu te schrappen. Drie maanden voor aanvang. Tijdens het spel worden de spelregels veranderd. Weliswaar is de strandcompetitie in Bali pas in september zodat de 137 vrouwen nog tijd hebben om te oefenen met de sarong, maar de kanshebsters die het vooral moeten hebben van hun uitstraling in bikini worden benadeeld.

Een groter bezwaar is dat de organisatie Miss World Ltd onvoldoende politiek besef heeft waar het mee bezig is. Het onderschat de politieke strijd die de radicale moslims bereid zijn te voeren en de stilzwijgende steun die ze van de Indonesische regering krijgen. Nu bereikt de organisatie het omgekeerde van wat het beoogt. Niet het beeld blijft hangen dat het de moderniteit naar Indonesië brengt, maar wel dat het conservatisme naar de eigen verkiezingen komt. De organisatie dient niets met het schrappen van de bikini. Zelfs niet het eigen economisch belang. Het geeft een vinger aan de radicale moslims die vervolgens de hele hand afhakken.

Foto 1 : Model en zangeres Vania Larissa uit West Kalimantan gekroond tot Miss Indonesia 2013. 21 februari 2013.

Foto 2: Brigitte Bardot in Cannes 1953 die de bikini bekendheid gaf. Zie ook: GKKort: B van Bikini.

Aanpak van eerwraak en vrouwenonderdrukking; hoe lang nog?

Kamerlid Keklik Yucel (of Yücel) van de PvdA vertegenwoordigt binnen links een nieuwe manier van denken over de islam.  Een verademing na het oudlinks van Hedy D’Ancona die volgens een voormalig JS-voorzitter alles goedpraatte als het om de islam ging. Yucel ziet dat de islam in bepaalde gevallen functioneert als een gevangenis voor meisjes en vrouwen. Een schande dat een monsterverbond van linkse en christelijke politiek dit onrecht zou lang heeft laten voortbestaan. De politiek moet eindelijk eens krachtig stelling durven nemen.

Opnieuw toont de politiek verontwaardiging over eerwraak en andere vormen van vrouwenonderdrukking. Deze keer naar aanleiding van de moord van de moeder op een dochter in IJsselstein. Aangejaagd door kamervragen door de PVV aan staatssecretaris Fred Teeven en minister Lodewijk Asscher waarin niet vrouwenrechten centraal staan, maar massa-immigratie uit islamitische landen, denaturalisatie en uitzetting.

De PvdA en VVD zeggen zich geschokt te tonen. Eerwraak moet hard aangepakt worden. VVD-er Malik Azmani zegt dat voor dit soort middeleeuwse praktijken in ons land geen plaats mag zijn. Echt? Dat eerwraak in Nederland voorkomt en sommige molimvrouwen thuis worden opgesloten is toch al jaren bekend? Nog maar vier maanden geleden verscheen het rapport ‘Leven in gedwongen isolement’ van het Verwey-Jonker Instituut met de uitkomst dat er in Amsterdam 200 tot 300 vrouwen in gedwongen isolement leven.

Toch is er een omslag in het denken over dit onderwerp. Het verschil is dat er niemand meer is te vinden die een goed woordje wil doen voor een godsdienst die vrouwen onderdrukt. Electoraal is dat niet langer profijtelijk. Mede door de achteruitgang van de oudlinkse en christelijke politiek. Diegenen die dat ooit goedpraatten zijn tot het besef gekomen dat ze nog dommer zijn dan de onderdrukkers. De verandering ten goede gaat langzaam, ergerniswekkend langzaam, maar moet toch maar als een positief signaal opgepakt worden. Kamerleden als Keklik Yucel die zich inzetten voor vrouwenrechten moeten wel druk blijven zetten.

Foto: Schermafbeelding van een tweet van PvdA-kamerlid Keklik Yucel

Discriminatie van kamerleden: Keklik Yücel

Het kersverse kamerlid voor de PvdA Keklik Yücel profileert zich met kamervragen. Over de discriminatie van vrouwen. Een onderwerp dat aandacht verdient. Maar er schort iets aan de vragen aan de staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Paul de Krom. Ze draaien in cirkels of raken verstrikt in zichzelf.

Kerklik Yücel neemt een lange aanloop met de vraag of ‘de ongelijke beloning van vrouwen en discriminatie van zwangere vrouwen momenteel belangrijke kwesties zijn op het gebied van vrouwendiscriminatie’. Ja, om vergif op in te nemen. Of bedoelt ze dat het belangrijke kwesties zijn op het gebied van de arbeidsmarkt?

De volgende vraag is van het type breinbreker: ‘Kunt u bevestigen dat in de publieke sector vrouwen 6 procent minder verdienen dan vrouwen voor hetzelfde werk en dat dit percentage in het bedrijfsleven nog veel hoger ligt? Deelt u de mening dat dit onwenselijk is?’ Een raadsel wat hier gevraagd wordt. Zoiets als de vraag een kleur onder de 10 te noemen. Antwoord: woensdag. Een wenselijke vraag voor liefhebbers van absurdisme.

Zo kabbelen de vragen van Keklik Yücel door, meanderend door oneindig parlementair laagland. Ze stellen zinnige vragen over de achterstelling van vrouwen op de arbeidsmarkt aan de orde. Maar missen urgentie en scherpte. Achter de vragen schemert de tragiek van een kamerlid dat onvoldoende ondersteuning krijgt. Gezamenlijk moeten de 150 kamerleden maar eens vragen, nee eisen dat de Regeling financiële ondersteuning fracties Tweede Kamer verruimd wordt. Wat de man in de straat of populistische journalisten er ook van mogen vinden. Burgers hebben recht op urgente en scherpe kamervragen. En Kerklik Yücel ook.

Foto: PvdA-kamerlid Kerklik Yücel