Wat maakt het uit of de dame op de foto ‘Lady with a parasol in Mihrivode’ (1939) een vent is?

Alija M. Akšamija, Lady with a parasol in Mihrivode, 1939. Collectie: Visual Archive Southeastern Europe (VASE) ; In cooperation with the universities of Graz and Basel.

Dit rijke VASE-archief bevat foto’s van het alledaagse leven in de jaren 1920 en 1930 in Turkse en Joegoslavische steden. De locaties worden met het acroniem SIBA geduid: Sarajevo, Istanbul, Belgrado en Ankara. Bovenstaande foto is gelokaliseerd in de steile buurt Mihrivode in Sarajevo.

De titel van de foto is duidelijk: ‘Lady with a parasol in Mihrivode‘. Voor de duidelijkheid: ‘Dame met parasol in Mihrivode’.

De beschrijving van de foto is te aardig om niet weer te geven (vertaald): ‘Een gesluierde dame met parasol in de steile mahalla van Mihrivode. Ze draagt een geruite zar met handschoenen en dušeme. Haar gezicht is bedekt met een lichte, semi-transparante sjaal met een bloemenpatroon, die ook over een deel van haar fes is getekend. Ze staat in de linker benedenhoek van de foto en poseert voor de camera. De blik van de fotograaf leidt de weg op, zonder het onderlichaam van de dame in het frame vast te leggen’.

Aha, waarom legt de fotograaf het onderlichaam van de dame niet vast?

De toelichting gaat verder (vertaald): ‘De dame draagt herenhandschoenen en heeft zeer grote handen. Ze is waarschijnlijk een man. De uitvergrote afbeelding onthult een snor onder de sluier. Analoog fotografisch proces, negatief-positief (Agfa Isopan 17 DIN). Origineel bewaard als positief op zilverbroompapier, opgeslagen als print en digitaal document.’

Oh, nu blijkt dat het niet om een vrouw, maar een man gaat. Geen vrouw met snor. Waarom houdt de beschrijving van de foto ons eerst voor dat het om een vrouw gaat om uiteindelijk te zeggen dat het om een man gaat? Waarom dan vasthouden aan de titel ‘Lady with a parasol in Mihrivode‘?

De reden van de verkleedpartij wordt niet uitgelegd. Pas dan wordt het interessant. Waarom is de man verkleed als vrouw? Of wacht, is de man wel verkleed als vrouw? Wat is de conventie, range en tolerantie om dat te vinden? Dat maakt de foto belangwekkend omdat ons om onze mening gevraagd wordt of het hier om een vermomming of een kostumering gaat die bij Sarajevo, 1939 past.

Bestuur van Bij1 wil evenwicht tussen soorten zichtbare diversiteit

Per tweet geeft Bij1 een liverslag van de ALV die in het teken staat van het royement van de nummer twee op de kieslijst: Quincy Gario. Dat er onrust was over zijn positie was afgelopen week via Trouw gelekt. Uit het verslag valt op te maken dat voor dit lek niet het bestuur, maar iemand uit de omgeving van Gario verantwoordelijk is.

Het bestuur die zichzelf als betrokkene zag vond het niet verstandig om de klachten over Gario zelf te onderzoeken en besteedde dat onderzoek uit aan advocatenkantoor Van Overbeek de Meyer. Volgens het bestuur was er in Nederland geen meer divers bureau te vinden die dit onderzoek kon uitvoeren. Het rapport concludeerde over Gario:

Het bestuur zegt dat het onjuist is dat het bestuur Gario geen kans gaf om zijn verhaal te doen. Het is andersom, Gario ging niet in op de uitnodiging van het bestuur om zijn verhaal te doen. Daarna heeft het bestuur op 10 juli aan hem laten weten dat het had besloten om zijn lidmaatschap op te zeggen. Toen hij door het bestuur nogmaals werd uitgenodigd voor een gesprek ging Gario daar niet op in.

Het bestuur zegt prioriteit te hebben willen geven aan degenen binnen de partij die hadden geklaagd over Gario. Het bestuur gaf prioriteit aan het beschermen van de veiligheid, privacy en rechten van deze 16 ‘signaalindieners’. Er blijkt volgens het bestuur door 16 uiteenlopende individuen over Gario geklaagd te zijn.

Wat is hier nou eigenlijk aan de hand? Er lijkt een strijd om diversiteit binnen Bij1 te zijn ontstaan. Want er bestaan verschillende soorten diversiteit waarvan de vertegenwoordigers binnen organisaties claimen dat die van hen het belangrijkste is. Ofwel, hun diversiteit is het waar het om moet draaien en andere diversiteiten zouden daar ondergeschikt aan moeten zijn.

Soorten diversiteit zijn: huidskleur, gender, beperking, seksuele oriëntatie, religie, sociaaleconomische status, opleidingsniveau en leeftijd. Omdat de zichtbare kenmerken van diversiteit een duidelijk middel tot profilering zijn, duwen die in het publieke debat de onzichtbare kenmerken naar de marge.

De realiteit is dat opdrachtgevers, maar ook politieke partijen die zich willen profileren als voorstander van diversiteit eerder zullen kiezen voor een zichtbaar kenmerk omdat dit een signaal naar de buitenwereld afgeeft dat de instelling serieus werk maakt van diversiteit. Ook lijken activisten zich politiek beter langs de lijnen van zichtbare diversiteit te hebben georganiseerd en weten ze de instellingen politiek onder druk te zetten. Die laten zich maar al te graag onder druk zetten omdat ze worstelen met het onderwerp diversiteit en zelf niet goed weten wat ze ermee moeten. Het gevolg is dat instellingen nauwelijks aandacht besteden aan de onzichtbare kenmerken van diversiteit, zoals sociaaleconomische status en opleidingsniveau.

Voor Bij1 lijkt te gelden dat er al vanaf het begin spanning was tussen de feministische en zwarte vleugel. Die tweedeling is niet absoluut, maar relatief. Want er zijn binnen Bij1 veel zwarte vrouwen. De concurrentie gaat erom welke soort diversiteit het zwaarste dient te wegen. Quincy Gario komt in de berichtgeving met zijn ‘mannelijke dominantie’ duidelijk naar voren als een representant van de zwarte vleugel die niks met de feministische vleugel heeft.

Het bestuur lijkt voor een evenwichtige mix tussen de verschillende soorten zichtbare diversiteit te kiezen. In die mix was niet langer plaats voor Gario. Naast het feit dat hij geen teamspeler is, geen politicus als de nummer 2 van een politieke partij. maar een activist.

Het lijkt binnen Bij1 de Franse revolutie. Het eet de eigen kinderen op. Het oproer in Bij1 geeft aan hoe complex het kan zijn om verschillende vleugels binnen een radicale partij te verenigen. Het gaat bij velen in deze partij blijkbaar eerder om het profileren van de eigen zichtbare diversiteit, dan om het uitdragen van de juiste politieke overtuiging en het realiseren van beleid. Partijleider Sylvana Simons heeft zich de laatste tijd succesvol geprofileerd als links-radicale politicus en beseft met het bestuur dat politiek vakmanschap een voorwaarde is die de strijd om de identiteit omvat.

Opmerkingen bij een onderzoek over identiteit. Mama Cash: ‘Vrouwen in kunst en cultuur zwaar ondervertegenwoordigd’

Mama Cash is een internationaal fonds dat feministisch activisme financiert. Het bracht op 3 februari 2019 het onderzoek ‘The Position of Women Artists in Four Art Disciplines in The Netherlands’ naar buiten. Zoals het onderzoek zelf zegt is er vervolgonderzoek nodig. Want methodologisch is het mager onderbouwd. Het is moedig van de samenstellers om te denken dat dit meta-onderzoek dat enkele onderzoeken samenvoegt in deze basale fase al naar buiten kan worden gebracht. Welk doel deze vroegtijdige publicatie dient is gissen.

Identiteit is een onderwerp dat media, politiek en burgers harder laat lopen. Vraagstukken over identiteit kunnen in het huidige politieke klimaat steevast op aandacht rekenen. Men hoeft niet diep in te gaan op sociaal-economische aspecten om toch in de nieuwscyclus gehoord te worden. Men kan volstaan met het aanstippen van sociaal-culturele aspecten. Zoals aanhangers van Jordan Peterson hun mannelijkheid verdedigen vanuit hun onderbuikgevoelens. In die zin is de beschrijving van een geconstateerd onrecht politiek ongevaarlijk. Een afleiding voor wezenlijke verandering. Het is de vraag of serieuze wetenschap hieraan mee moet doen. Maar toch is het goed dat het onderzoek plaatsvindt omdat de dominante, mannelijke blik vrouwen nu eenmaal discrimineert. Alleen, wat is de goede vorm om dat aan te kaarten?

Methodologisch is het opmerkelijk dat absolute en relatieve cijfers door elkaar lopen. Wat wordt er gemeten? Stel dat een kunstdiscipline 30% vrouwen telt en in de belangrijkste presentatie-instellingen van die discipline 35% worden gepresenteerd. Zegt dat dan dat de vrouwelijke kunstenaars over- of ondervertegenwoordigd zijn? Het lijkt allebei waar. Vrouwelijke kunstenaars zijn ondervertegenwoordigd in de discipline, maar oververtegenwoordigd in de presentatie-instellingen binnen die discipline. Nogmaals, wat zegt dat dan?

Uiteraard moet voor de toekomst het streven binnen de kunstsector gelijkwaardigheid en evenredigheid van vrouwelijke en mannelijke kunstenaars zijn. Naast alle andere subcategorieën die evenredig vertegenwoordigd moeten zijn (homoseksualiteit, ras, religie, etniciteit, opleiding, sociale klasse, stad/platteland). Het valt niet in te zien waarom de ene of de andere gender minder goed vertegenwoordigd zou zijn in kunstinstellingen. Maar niet in elke kunstdiscipline is hetzelfde percentage vrouwen werkzaam. In de hardrock-muziek zal dat lager zijn dan in de keramiek- of textielkunst. Het gaat dus om relatieve getallen. Wat is de nulmeting? De samenstelling van de totale bevolking in Nederland en daarbuiten, de achtergrond van de studenten aan kunstopleidingen, het lidmaatschap van een beroepsvereniging of ranglijstjes en toegekende prijzen?

De sterke aandacht voor de identiteit van de kunstenaar die alle nuances weg dreigt te bulldozeren kan tot vergissingen en misverstanden leiden. De representatie van de diverse subcategorieën die tot achter de komma moet kloppen wordt zo ingewikkeld dat het in de praktijk niet realiseerbaar is en verlammend werkt. Daarnaast moet het begrip identiteit niet heilig worden verklaard. Het is wat het woord zegt dat het is: eigenheid, individualiteit. Dat onttrekt zich deels aan een tweedeling in exclusieve categorieën die te grof is.

Een voorbeeld over musea. Het onderzoek gaat uitsluitend uit van de presentatie van vrouwelijke, mannelijke of transgender kunstenaars in de vaste opstelling of in tijdelijke tentoonstellingen. Hiermee blijven andere ‘machtsposities’ binnen het museum buiten beeld. Stel dat een vrouwelijke directeur en conservator het werk van een mannelijke kunstenaar in hun museum tonen of andersom een mannelijke staf het werk van een vrouwelijke kunstenaar toont, wat zegt dat over de mannelijke of vrouwelijke focus van betreffend museum?

Dit staat nog los van het politieke streven en de maatschappelijke opstelling van betreffende kunstenaars. Want een vrouwelijke kunstenaar kan zich vrouwonvriendelijk opstellen, en een mannelijke kunstenaar kan zich vrouwvriendelijk opstellen. Niet alle vrouwen zijn immers feministes, en niet alle feministes zijn vrouw.

Complicatie is de context waarin het werk getoond wordt. Het werk van een vrouwelijke kunstenaar kan als ’tegenvoorbeeld’ vertoond worden dat dient om een vrouwonvriendelijk betoog te onderstrepen. Op de wijze van de tentoonstelling van Entartete Kunst in München in 1937. Getuigenissen maken duidelijk dat het voor vele bezoekers een positieve kennismaking met de toenmalige hedendaagse kunst was. Ze vonden er niet de verkettering in die door het Nazi-bewind werd bedoeld, maar het omgekeerde. Zo kan omgekeerd ook het werk van een mannelijke kunstenaar getoond worden om een feministische overtuiging te onderbouwen. Hoe moet het een dan tegen het ander afgewogen worden als de subcategorieën man en vrouw tekortschieten?

Een ander bezwaar van het onderzoek is dat de focus op de maker te eenzijdig is. Door die te verbreden worden de cijfers minder plat en geïsoleerd en kunnen ze veelzeggender gemaakt worden. Er valt te denken aan een onderzoek dat veel meer data weegt en betrekt in de vergelijking. Een voorbeeld hoe dat zou kunnen werken geeft de methode om te bepalen hoe Nederlands een Nederlandse film is en wanneer die voldoet aan de voorwaarden voor financiering door de Nederlandse overheid. Dat is een weging van vele data: de achtergrond van de scenarist, de hoofdrolspelers, de producent, de financierder, de regisseur, technische functies als montage, muziek, camera en de laboratorium/postproductie. Dat blijft een methode die kritiek ondervindt, maar in elk geval minder grof is dan uitsluitend uit te gaan van de gender van de kunstenaar.

Foto: Schermafbeelding van bericht ‘Vrouwen in kunst en cultuur zwaar ondervertegenwoordigd’ van Mama Cash, 3 februari 2019.

Term ‘genderneutraal’ is lelijk, onzinnig, vlak en ontwijkend. Het overbrugt verschil tussen symboliek en uitblijvende maatregelen

Het kabinet Rutte III staat in de steigers en laat beleidsvoornemens naar de media lekken. Een daarvan is dat ‘dat alle overheden zoveel mogelijk genderneutraal te werk gaan’, aldus bovenstaand bericht van de NOS.

De term ‘genderneutraal’ is niet alleen slecht en lelijk Nederlands, maar ook ontbreekt de urgentie om de term te gebruiken. Vooropgezet, ik ben voor volledige gelijkheid van man en vrouw en alle andere categorieën die bestaan. Aan die gelijkheid schort veel. Als vooruitstrevend West-Europees land dat Nederland is hebben niet-mannen een opvallende en onnodige achterstand op de arbeidsmarkt opgelopen. De overheid als werkgever kan een voorbeeld geven door alle categorieën voortaan exact gelijk te belonen en dezelfde kansen te bieden. En die kansen voor allen te garanderen en op de plekken waar maatschappelijke ongelijkheid bestaat corrigerend op te treden door het gelijk te trekken. Boter bij de vis zogezegd, en geen lege symboliek.

De term ‘genderneutraal’ is onzinnig, vlak en ontwijkend. Mensen zijn niet ‘genderneutraal’, maar verschillen onderling. In dat verschil zijn ze niet meer of minder dan de ander. ‘Genderneutraal’ suggereert echter het omgekeerde, namelijk dat mensen onderling niet verschillen en in beginsel hetzelfde zijn. De term wordt als een wondermiddel over de maatschappelijke ongelijkheid gelegd. De vrees bestaat dat het kabinet Rutte III het bij die symboliek laat en geen beleidsmaatregelen neemt om gelijk loon of gelijke rechten voor mannen, vrouwen en andere categorieën verplicht te stellen of af te dwingen. Zo kan het gebruik ervan progressieven met symboliek, en christenen en conservatieven met het uitblijven van harde maatregelen tevreden stellen.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Nieuwe coalitie: geslachtsregistratie zoveel mogelijk beperken’ van NOS, 8 oktober 2017.

Grayson Perry: een vent in een jurk. Kwetsende kunst?

Beeldend kunstenaar Grayson Perry (1960) vindt het belangrijker om er interessant uit te zien dan vrouwelijk. Een vent in een jurk roept voor velen hoon en vraagtekens op. Maar Perry vindt het vooral grappig. Smile. Die luchtige houding hoort bij het onderzoek om uit te vinden wie je bent. Wat bij je past. Het maakt verteerbaar. Zijn vrouwelijke alter ego Claire figureert in zijn werk. De verkleedpartij mag afstoten, maar trekt ons ondanks dat toch het werk in. Dat is het knappe van Perry’s werk die zijn leven en werk verbindt door zijn marketing.

Foto: Grayson Perry, The Mother of All Battles, 2011.

Facebook verwijdert iconische foto van 9-jarig napalmmeisje vanwege naaktheid. Machtsmisbruik of preutsheid?

Dit is de iconische foto van het ‘napalmmeisje’ in Vietnam. Een foto van Nick Ut met onder meer centraal in beeld de 9-jarige Phan Thị Kim Phúc met napalm op haar lichaam. Ze was naakt omdat haar kleren door de napalm waren verbrand. Haar dorp Trang Bang was op 8 juni 1972 gebombardeerd door de Zuid-Vietnamese luchtmacht omdat vermoed werd dat er strijders van de Vietcong aanwezig waren. Ut won er de World Press Photo en Pulitzerprijs mee. De foto hielp er aan mee om de publieke opinie te beïnvloeden en te doen kantelen. Vanaf 1973 trokken de Amerikaanse troepen zich geleidelijk terug uit Vietnam.

De foto is niet te zien op Facebook, zo bericht nu.nl in een bericht. Het napalmmeisje zou te naakt zijn en mogelijk zelfs kinderporno zijn. Aanleiding was de Noorse krant Aftenposten die de foto plaatste bij een artikel op Facebook, waarna het sociale netwerk die verwijderde. Nu’nl: ‘Facebook zegt vrijdag dat het bij beelden van naakte kinderen moeilijk is onderscheid te maken tussen geoorloofde nieuwsfoto’s en kinderporno.’ Opmerkelijk is dat niet het geweld van een oorlog, maar de naaktheid van een 9-jarig meisje door Facebook als reden voor verwijdering wordt aangevoerd. Ik plaats dit commentaar met foto op Facebook.

Wat gaat er verkeerd als een foto die in het historische geheugen van generaties is gegrift, prestigieuze prijzen won en eraan meehielp om de publieke opinie te beïnvloeden door Facebook wordt verwijderd? Is hier sprake van nieuwe truttigheid of machtsmisbruik van internetbedrijven die onder een hoedje met regeringen spelen? Kinderporno wordt door politici vaak aangevoerd om maatregelen te nemen die neerkomen op de inperking van de internetvrijheid. Pornografie als excuus voor staatscensuur. Het is absurd dat Facebook meent een historisch belangrijke foto te moeten censureren vanwege de naaktheid van een 9-jarig meisje. Ook nog eens ‘functioneel naakt’ omdat het de verbranding van haar kleren en lichaam accentueert.

Deze ingreep door Facebook zegt dat dit bedrijf te veel macht heeft en er niet weet mee om te gaan. Er is onderhand een catalogus van fouten van Facebook te maken over de bizarre en preutse omgang met naakt. Zoals kankerpatiënte Beth Whaanga, de activistische feministes van FEMEN die hun blote borsten gebruiken als politiek wapen of kunstenaars als Jans Muskee van wie een tekening leidde tot de tijdelijke afsluiting van zijn Facebook-account. Het is de hoogste tijd dat Facebook door de gebruikers tot de orde wordt geroepen.

Foto: Nick Ut, Napalm Girl. Vietnam, 1972.

Turkse regering neemt opname van DW in beslag na interview met minister Kilic. En spot met het idee van vrije nieuwsgaring

De Turkse regering heeft het materiaal van een Duitse ploeg van DW in beslag genomen na een interview op 5 september in Ankara met minister Akif Cagatay Kilic van Jeugd en Sport. Reden die de Turkse regering geeft is dat DW zich niet aan afspraken gehouden zou hebben. Vragensteller Michiel Friedman ontkent dit en meent dat de Turken het idee van een vrije pers met voeten treden door de inbeslagname van het materiaal. DW heeft het ministerie van Jeugd en Sport en het Turkse directoraat-generaal voor pers en inlichtingen alsnog gevraagd om de in beslag genomen opnames vrij te geven. De opname vond plaats voor het programma ‘Conflict Zone’ dat zoals de naam zegt de confrontatie zoekt. Friedman vermoedt dat vooral zijn vragen over vrouwenrechten de Turkse minister onwelgevallig waren. DW geeft in een bericht de bijzonderheden. De inbeslagname van het interview met minister Kilic komt bovenop de oplopende spanningen tussen Turkije en Europa. Duitsland is voor Turkije een belangrijk land vanwege de omvangrijke groep Turkse migranten.

Als de man alleen is met een vrouw. Volgens de conservatieve islam

Deze video ‘Als je alleen bent met een vrouw’ op het kanaal ‘Islam Ondertitel’ problematiseert de omgang tussen man en vrouw. Die wordt ontmenselijkt en gedesexualiseerd. De suggestie is dat een man en een vrouw die samen alleen zijn niet in staat zijn zich tegenover elkaar te gedragen omdat de duivel de man het kwade influistert. De verleiding ligt zogezegd op de loer. De titel duidt op een perspectief dat bij de man ligt. Ook de vrouw is alleen in de lift, dus de titel had evenzeer kunnen luiden ‘Als je alleen bent met een man’.

Nog meer dan uitgebreide analyses duidt deze video erop dat de versie van de islam die hier gepresenteerd wordt zowel man-centrisch als vrouwonvriendelijk is. En daarom in de kern niet aansluit bij de emancipatie van de vrouw. Deze verschijningsvorm van de islam is achterhaald en achterlijk. ‘Jij …. en zij. En waar ging ik naartoe’ zegt de duivel tegen de man. Alleen hij wordt aangesproken. ‘Wanneer een man een vrouw ontmoet (privé zonder andere aanwezigen), dan is Satan de derde (aanwezige)’. Dat betekent in de visie van deze Shaytaan-serie dat een man en vrouw nooit alleen kunnen zijn omdat Satan altijd de aanwezige derde is.

Het maakt man en vrouw afhankelijk van een hogere macht, scheept de man op met een schuldcomplex en de vrouw met onvrijheid en afhankelijkheid. Man en vrouw worden gedeindividualiseerd en gedesexualiseerd in een islamitisch-conservatieve horrorshow die mensen bindt aan hogere machten. Alsof het een Middeleeuwse allegorie betreft die 500 jaar later nog serieus wordt genomen. De video toont religie van haar slechte kant. Het geeft aan dat de islam hoognodig hervormd moet worden omdat het gebrekkig in de 21ste eeuw past.

PVV en De Boodschapper botsen over vrouwvriendelijkheid van de islam

‘De beste zijn degene die het beste zijn naar hun vrouwen -Profeet Mohammed’, aldus de in krom Nederlands gestelde slogan van het project De Boodschapper van de Stichting Tasmin die op abri’s in de stad Utrecht zijn geplaatst. Wordt de grammaticale fout (is degene/ zijn degenen) speciaal gemaakt ter onderscheid? Nee, het is een slordigheid die erdoor is geslipt. De opzet van de campagne is de promotie van de islam.

De campagne van Tasmin is slim bedoeld, want als een aspect van de islam in het Westen een slechte pers heeft dan is dat wel de vrouwonvriendelijkheid ervan. Een regel van marketing is om het meest negatieve punt van kritiek te pareren in de hoop dat zo de kern uit de kritiek wordt gehaald en de beeldvorming om kan slaan. Los van het kromme Nederlands lijkt succes onwaarschijnlijk vanwege het bezittelijk voornaamwoord hun in ‘hun vrouwen’ dat de vrouwen reduceert tot bezit van anderen. Da’s niet best. Stichting Tasmin doet er verstandig aan voortaan een Neerlandicus bij haar campagnes te betrekken om zulke fouten te voorkomen.

De PVV Utrecht liet het er niet bij zitten en kwam vandaag met een tegenslogan, een citaat uit de Koran: ‘Maar de vrouw van wie jullie ongehoorzaamheid vrezen, vermaant haar, laat haar alleen in haar rustplaatsen en slaat haar.’  Zo ontstaat de oorlog van de billboards: PVV Utrecht versus De Boodschapper. De PVV verwijt de media weg te kijken voor de tekst van De Boodschapper en deze kritiekloos geaccepteerd te hebben. Intussen zijn de media wel aangeslagen en wordt de campagne van De Boodschapper tegen het licht gehouden.

Foto 1: Schermafbeelding van billboard in Utrecht van De Boodschapper

Foto 2: Schermafbeelding van persbericht ‘PVV Utrecht plaatst billboards’ van PVV Utrecht, 10 augustus 2015.

Ben Hoffschulte ziet zichzelf als normaal en homoseksualiteit als afwijking

Het opinieartikel ‘Heilige Ziekte’ over homoseksualiteit van de Vlaamse katholiek en rechtsfilosoof Ben Hoffschulte op het Katholiek Nieuwsblad heeft geleid tot een aangifte bij de politie en het Meldpunt Discriminatie door journalist Mark Wagemakers. In een tweet meldt hij dat de aangifte is opgenomen. Zoals katholiek.nl inventariseert heeft de column tot afkeuring op (sociale) media geleid. Het past in een patroon van behoudzucht. In 2013 gaf Hoffschulte in een column zijn opinie over vrouwen in de katholieke kerk.

Over homoseksualiteit zegt Hoffschulte: ‘Het is in elk geval een afwijking, zoals het syndroom van Down.’ Waarna hij toevoegt dat het een leerrijke afwijking kan zijn die we moeten aanvaarden, maar die in elk geval niet voor normaal kan doorgaan. Hoffschulte geeft zijn mening en verwoordt het conservatieve geluid in de katholieke kerk. Zijn woorden hebben de verdienste dat ze duidelijk uit laten komen hoe verkrampt er binnen de katholieke kerk over homoseksuelen en vrouwen wordt gedacht. We mogen hem dankbaar zijn omdat hij ingaat tegen de marketing van de katholieke paus die zo goed de ware aard van deze religie weet te verhullen.

Maar methodologisch maakt Hoffschulte dezelfde fout die hij ook met de column over vrouwen binnen de katholieke kerk maakte. Ik omschreef dat zo: ‘Hij leidt uit de rol die vrouwen volgens hem binnen de Rooms-Katholieke kerk wacht ook uitspraken af voor vrouwen buiten de kerk.’ Voor homoseksuelen doet Hoffschulte nu hetzelfde door zijn katholieke dogma’s ook buiten de kerk te laten gelden. Dat is de onzin eraan.

Stel je voor dat zijn woorden worden getransformeerd: ‘Maar als je zegt dat katholicisme een ziekte is die genezen kan worden, dan stijgt er een gebrul op alsof je je hebt bezondigd aan majesteitsschennis. Het is in elk geval een afwijking, zoals het syndroom van Down. Er is iets mis met een samenleving die er geen been in ziet mongooltjes te elimineren, maar wel eist dat katholieken dezelfde huwelijksrechten kunnen genieten als niet-katholieken. Het gaat immers om de afwijking van het katholicisme.’ Laat duizend Hoffschultes spreken die de ware aard van het Vaticaan blootleggen. Volgens velen een afwijking. Leve religie die zich zo intolerant en niet-menslievend uitlaat en zichzelf onmogelijk maakt. Ben Hoffschulte knapt het werk van religiecritici op.

Foto: Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965).