Brazilië: voetbal is oorlog. Sport is politiek. Wie is de verliezer?

Voor de liefhebbers is voetbal leuk. Of niet. Bijvoorbeeld bij verlies. Voor bedrijven is voetbal commercie, voor politici invloed. Het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië is in elk geval meer dan voetbal alleen. Het is ook chaos, onrust, ongelijkheid, onderdrukking en een land op de rand van een zenuwinzinking.

Oud-wereldkampioen schaken en politicus Garry Kasparov die in de race is voor het presidentschap van wereldschaakbond FIDE en daartoe moet opboksen tegen de Russische overheid is duidelijk over de vermenging van sport en politiek. Die bestaat en wordt bewust gezocht door politici. Daarom wijken zoveel sportevenementen uit naar niet-democratische landen. Of een semi-ontwikkelingsland als Brazilië. Met sport als verliezer. Hij zegt op Facebook: ‘And don’t say, “Keep politics out of sport!” when the only reason Putin and other dictators want to host these events is for international prestige and internal political distraction away from their repression. Economic and cultural engagement with dictatorships does not reform them; it corrupts the other side while providing lifelines to the dictators.’ Alleen sportbobo’s ontkennen het verband.

Tegen het WK in Brazilië. De keerzijde van verspilling

Het WK Voetbal in Brazilië dat komende donderdag begint ontmoet veel tegenstand. Waarom? De kosten voor voetbalstadions, infrastructuur en veiligheid bedragen 14 miljard dollar, zo’n 10,4 miljard euro. Da’s extreem veel. En dat in een semi-ontwikkelingsland. Kan Brazilië het zich veroorloven zoveel geld niet te besteden aan armoedebestrijding of onderwijs? Nee, allicht niet, maar het gebeurt. Want wie profiteert ervan? Dat zet kwaad bloed bij de demonstranten. Die niet zozeer tegen voetbal zijn, maar tegen de besteding over hun hoofden heen van het overheidsbudget. Demonstraties en stakingen nemen alleen nog maar toe nu het WK voor de deur staat. Massale inzet van veiligheidsdiensten zal ongetwijfeld de openbare orde garanderen. Maar is een nederlaag voor het Braziliaanse establishment dat onrust oogst waar het met spelen rust meende te kopen.

Anonymous voert actie tegen het WK Brazilië. Treft dat doel?

Of Anonymous van voetbal houdt is niet de vraag. In elk geval houdt het niet van groot geld, multinationals, de wereldvoetbalbond FIFA en het wereldkampioenschap voetbal dat over anderhalve week in Brazilië begint. Ook Nederland neemt deel. Het komend WK kost meer dan de vorige drie WK’s samen. Brazilië is een semi-ontwikkelingsgeld dat het geld beter had kunnen gebruiken voor onderwijs en ontwikkeling. Waar veel geld stroomt liggen corruptie en verspilling op de loer. Er zijn niet alleen teveel, maar ook te dure stadions gebouwd. Die ook nog eens niet allemaal op tijd af zijn. Hoe krom is dat? Anonymous heeft gelijk: de FIFA en de sponsors van het WK verdienen het aan de digitale schandpaal genageld te worden. In deze vorm had het WK nooit gehouden mogen worden. Da’s geen kwestie van rancune of voetbalhaat, maar van rechtvaardigheid en democratie. Digitale aanvallen worden verwacht. Welk systeem Anonymous speelt is nog onduidelijk.

Foto: Het Braziliaanse team in 1970.

Aanval op Omidyar vanwege blokkade WikiLeaks door PayPal

Advocaat Stanley Cohen prikt het verhaal van Pierre Omidyar door. De multimiljardair begint met gelouterde journalisten als Glenn Greenwald en Jeremy Scahill een nieuwsorganisatie. Ze beloven het anders te gaan doen. Maar Cohen ziet in Omidyar de nieuwe Rupert Murdoch. Omidyar is eigenaar van eBay en dochterbedrijf PayPal. Hij verzette zich er eind 2010 niet tegen dat er via PayPal geen geld meer overgemaakt kon worden naar WikiLeaks. Zonder enige wettelijke basis blokkeerde PayPal WikiLeaks op aandringen van de regering-Obama samen met Visa en Mastercard. Volgens WikiLeaks tot op de dag van vandaag. Het kwam hiermee aan de rand van de afgrond kwam te staan omdat zo’n 95% van de donaties wegvielen. Maar nu wast in de ogen van Cohen Omidyar zijn straatje schoon door een ethische houding aan te nemen die niet rijmt met zijn zakelijk opereren. Cohen doet Omidyars artikel in The Huffington Post als onwaarachtig en schijnheilig af.

Cohen verdedigde een van de 14 PayPal demonstranten die eind 2010 met DDos-aanvallen tegen PayPal reageerden op de blokkade van WikiLeaks en aangeklaagd werden. Het gaat om de vraag of een DDos-aanval onder de vrijheid van meningsuiting valt. Is het een ‘hack’ of een gewoon protest? Cohen legt uit dat er een deal gesloten is. De PayPal 14 geven een overtreding toe, maar geen misdaad. Als ze in de tussentijd niet opnieuw een DDos-aanval uitvoeren zijn ze binnen een jaar vrij. Na betaling van een boete van 5600 dollar.

WikiLeaks-medewerkster Sarah Harrison die Edward Snowden begeleidde van HongKong naar Moskou opende deze week in Stern de aanval op Pierre Omidyar. Lastig om te weten hoe haar beschuldiging luidt omdat de originele tekst niet online staat. The Guardian pakte het op met een verslag onder de titel ‘WikiLeaks’ Sarah Harrison: ‘How can you take Pierre Omidyar seriously?‘ Met de kernzin: ‘How can you take something seriously when the person behind this platform went along with the financial boycott against WikiLeaks?‘ In een parallelle ontwikkeling vertaalde The Guardian dat in de tweet ‘WikiLeaks’ Sarah Harrison: ‘You can’t take Omidyar and Greenwald seriously‘ die Glenn Greenwald op de kast joeg. Hij verliet kortgeleden The Guardian en stapte over naar Omidyar. Terecht tweette hij dat-ie geen deel uitmaakte van de blokkade tegen WikiLeaks. Pierre Omidyar wel dus. Hij is beschadigd. Maar WikiLeaks en Julian Assange vallen hem niet frontaal aan.

Big Brother Awards. Stem op grootste privacyschender

Digitale burgerrechtenbeweging Bits of Freedom (BoF) heeft drie genomineerden voor de Big Brother Awards 2013 bekendgemaakt. Deze wordt door BoF georganiseerd en op 29 augustus voor de 9de keer uitgereikt. Wie zijn de grofste privacyschenders van het afgelopen jaar? Hier kan op een van de genomineerden voor de Publieksprijs gestemd worden. Deze is gestroomlijnd doordat de indeling in de categorieën overheid, personen en bedrijven is losgelaten. Dit komt de overzichtelijkheid ten goede. Er is ook een Expertprijs die direct wordt toegekend door BoF en een expertpanel dat is samengesteld door BoF, aldus webwereld.

Het is lastig kiezen tussen de genomineerden voor de Publieksprijs. BoF motiveert de nominatie als volgt:
– Minister Ivo Opstelten, vanwege zijn hackvoorstel, zijn plannen voor kentekenregistratie en een hele reeks andere voorstellen en uitspraken waaruit zijn desinteresse voor privacy blijkt,
– De geheime diensten NSA & AIVD, vanwege de massale surveillance van onschuldige burgers wereldwijd via Prism en andere programma’s,
– Betalingsverwerker Equens, vanwege het plan om pingegevens van klanten door te verkopen.

Vraag is of het woord ‘desinteresse‘ de houding over privacy van minister Opstelten correct omschrijft. Het is eerder zo dat zijn interesse niet bij burgerrechten maar bij politie, overheid en beveiligingsbranche ligt. Ook nog eens met een ongewenste vermenging van overheid en bedrijfsleven. ‘Minachting‘ had z’n opstelling beter omschreven. De minister zegt keer op keer dat het goed komt en dat men hem moet vertrouwen. En intussen breekt-ie de burgerrechten verder af zonder dat de oppositie er een vinger tussen krijgt.

Wat NSA en AIVD doen lijkt een nog grovere privacyschending. Door de massaliteit ervan gaat het elke burger aan die wel eens chat, e-mailt of telefoneert. Probleem is dat over het opereren van de AIVD in Nederland nog steeds geen publiek debat gevoerd wordt. De Nederlandse politiek schuift de verantwoordelijkheid af naar toezichthouder CTIVD die op z’n vroegst dit najaar met een onderzoek over de dataverzameling door AIVD en MIVD komt. Da’s nog minimaal 4 maanden wachten terwijl The Guardian, The Washington Post, Der Spiegel en internationale media met nieuwe onthullingen komen die elkaar opvolgen in de ernst van overtredingen van de grondwet door overheden. Wonderlijk staan Nederlandse media buiten de onthullingen over NSA en AIVD.

Betalingsverwerker Equens is teruggefloten en heeft de plannen om de pingegevens door te verkopen reeds ingetrokken. Maar voor de variatie in de nominaties is het goed dat er een bedrijf wordt genoemd. Een andere keuze was ook mogelijk geweest. Zoals de techbedrijven van Silicon Valley als Facebook, Google, Yahoo en Microsoft die onder een hoedje spelen met de Amerikaanse overheid. Of de betaalmaatschappijen PayPal, Visa en MasterCard die zonder juridische grond nu al ruim 2,5 jaar de betalingen aan WikiLeaks blokkeren.

De Big Brother Awards zijn een aardig initiatief dat tot nadenken over onze privacy stemt. Kortom, stem hier.

Foto: Schermafbeelding van site over de Big Brother Awards 2013, 9 augustus 2013.

Journalistiek VS onder vuur moet samenwerking en ambitie tonen

Een terugkerende vraag op dit blog is hoe journalisten van de gevestigde media denken. Waarvoor springen ze in de bres? Zijn ze behoudend in hun denken en kunnen ze buiten hun eigen kring denken? Wat is hun politieke filosofie? Deze vragen zijn niet los te zien van veranderingen in de media. Het internet doet gedrukte media sluiten en nieuwe verdienmodellen ervoor worden ontwikkeld. Professionele blogs zijn in opmars, maar richten zich niet meer op een breed publiek. Dat wordt gefragmenteerd. Broadcasting wordt narrowcasting.

Journalisten mogen aan hun eigen hachje denken. Een journalist hoeft niet vanwege een mening de eigen baan in gevaar te brengen. Vaak kiezen ze midlife eieren voor hun geld en stappen over naar bedrijfsleven of de overheid. De overstap van de controle op de macht naar de controle van de media kleedt de journalistiek nog verder uit. Maar wacht even … de journalistiek wordt toch beschouwd als een venster op de democratie en zijn het niet de journalisten zelf die dat beeld in stand houden? Koesteren, zelfs. Kan de journalistiek die pretentie nog waarmaken of is het een oud beeld waarmee de media alleen uit marketingoogpunt leuren?

Juist op die overgang van een gesloten naar een open beroepsgroep kondigde zich de affaire WikiLeaks aan. Die vooral in de VS en het Verenigd Koninkrijk tot debatten leidde. Vanaf de zomer van 2010 werd Julian Assange in het geheim tegengewerkt door de Amerikaanse regering die alles in het werk stelde om hem publicitair onschadelijk te maken. Via inzet van media. Da’s half gelukt. WikiLeaks werd economisch -en illegaal- tegengewerkt door de regering-Obama en moest temporiseren, maar bleef doorgaan met onthullingen. De harde aanpak van klokkenluiders bezorgde president Obama een slechte naam bij mensenrechtenactivisten en in progressieve kring. Alleen niet in de gevestigde media. Tot afgelopen maand.

Kevin Gosztola zet op firedoglake.com de feiten op een rij. Hij pleit ervoor dat journalisten in samenwerking zelfverzekerd hun recht nemen en stoppen zich te gedragen als slachtoffer van een restrictieve overheid. In progressieve kring werd de recente opwinding over het registreren van de AP-journalisten en de beschuldiging door het ministerie van Justitie van Fox News journalist James Rosen als opportunistisch gezien. Pas toen collega nieuws- en onderzoeksjounalisten werden aangepakt, kwamen ze in het geweer. Wat is dan nog de ‘democratische meerwaarde’ van de journalistiek als de meerderheid van journalisten pas reageert als het persoonlijk wordt? Toen Assange in 2010 zonder aanklacht op een Red Notice-lijst van Interpol werd gezet en door Amerikaanse politici en opinieleiders naar de andere wereld werd gewenst zwegen ze.

Gosztola verwijst naar een commentaar uit december 2010 van Nancy Youssef over de prestigieuze ‘The freedom of the press committee of the Overseas Press Club of America‘ dat Assange not one of us verklaarde. Hierboven afgebeeld. Journalisten van ‘The Freedom of The Press Committee‘ spraken zich dus uit tegen een organisatie die in z’n eentje voor meer onthullingen zorgde dan alle journalisten van de wereld bij elkaar. Het commentaar verdraait ook nog eens feiten zoals het idee dat WikiLeaks documenten niet redigeerde en geheimen onthulde. Ook nu nog beschamend om te lezen omdat het doet uitkomen dat journalisten onder het mom van ‘persvrijheid’ de persvrijheid geweld aandoen en toetreders buiten de deur houden. Zo denken journalisten. Als reactie lanceerden progressieve kringen eind 2012 de Freedom of The Press Foundation.

Foto: Schermafbeelding van commentaar van 9 december 2010 door Jeremy Main, Larry Martz and Kevin McDermott van The freedom of the press committee of the Overseas Press Club of America over WikiLeaks.

Freedom of the Press Foundation omzeilt bankblokkade WikiLeaks

Vandaag is de Freedom of the Press Foundation officieel gelanceerd. Gedragen door gerenommeerde journalisten en voorstanders van vrije expressie zoals Daniel Ellsberg, Glenn Greenwald, John Perry Barlow, Trevor Timm, John Cusack en Laura Poitras. De Foundation is opgezet om onafhankelijke journalistiek te ondersteunen en zo de transparantie te vergroten. Directe aanleiding is de buitengerechtelijke, economische blokkade van WikiLeaks sinds november 2010 door de Amerikaanse bedrijven MasterCard, Visa en PayPal. Door deze bankblokkade is Wikileaks naar eigen zeggen 95% van haar inkomsten misgelopen.

Door de brede opzet hoopt de Freedom of the Press Foundation deze blokkade te breken. Behalve WikiLeaks zijn er telkens drie andere journalistieke organisaties die gesteund worden. Dat wisselt elke twee maanden. Niet dus voor WikiLeaks. Nadrukkelijk stellen de initiatiefnemers dat de bijdrage voor WikiLeaks ten goede zal komen aan journalistieke projecten. En niet dient voor juridische bijstand aan Julian Assange.

Af te wachten valt of MasterCard, Visa en PayPal de Freedom of the Press Foundation zullen blokkeren zoals ze WikiLeaks tot op de dag van vandaag blokkeren. Is hun rugdekking nog onveranderd groot als twee jaar geleden? Overigens zonder dat er een juridisch besluit aan ten grondslag ligt. Feitelijk gaan deze bedrijven hun boekje te buiten. Bizar is dat ondanks dit besef de blokkade nog steeds niet is beëindigd. Gevestigde mediabedrijven hebben hun steun voor WikiLeaks ingetrokken. In een recente ontwikkeling kwam het Europarlement met een wetsvoorstel om voortaan scherpe voorwaarden aan zo’n blokkade te stellen.

Foto’s: Freedom of the Press Foundation

Julian Assange pleit tegen controlestaat en presenteert Cypherpunks

Interview met Julian Assange dat over de inhoud gaat. Een verademing voor Julian Assange na het interview met CNN’s Erin Burnett dat de angel uit zijn kritiek dat de VS een controlestaat is probeerde te halen met een verwijzing naar Ecuador. Die focus tekent het failliet van de gevestigde media dat zich beroept op journalistieke codes, maar intussen kritiek neutraliseert. Democracy Now! geeft Assange wel de ruimte.

Assange praat over de Europese Commissie die aanschurkt tegen het bedrijfsleven en in tegenstelling tot het Europarlement niet vindt dat het Amerikaanse credit card bedrijf Visa WikiLeaks onrechtmatig blokkeert. Deze zaak loopt nog. Assange presenteert zijn boek Cypherpunks dat-ie samen met Jacob Appelbaum, Jérémie Zimmermann en Andy Müller-Maguhn schreef. Julian Assange is verre van positief over het internet en de internetvrijheid. Hij ziet er juist een middel in dat de overdracht van macht van individuen naar de staat faciliteert. Burgers zijn zich daar naar zijn idee veel te weinig bewust van. Ze onderkennen niet dat de controlestaat al bestaat en zij onder controle staan. Waarom Assange en WikiLeaks door de Amerikaanse overheid met buitengerechtelijke middelen worden tegengewerkt wordt duidelijk uit dit interview. Assange is belangrijk in de bewustwording van de burger door te wijzen op de inperking van de burgerrechten in de VS en de verregaande samenwerking tussen overheid en bedrijfsleven in een corporate state zonder weerga.

Foto: Omslag Cypherpunks; Freedom and the Future of the Internet door Julian Assange, en Jacob Appelbaum, Jérémie Zimmermann en Andy Müller-Maguhn. Uitgever OR-Books.

Europese Commissie negeert wensen Europarlement over onderzoek economische blokkade WikiLeaks

Rechtse Amerikaanse politici Peter King en Joe Lieberman zaten achter de buitengerechtelijke blokkade van WikiLeaks, zo blijkt uit gelekte documenten van de Europese Commissie die WikiLeaks heeft geopenbaard. Op 19 november kwam het Europarlement met een wetsvoorstel om voortaan scherpe voorwaarden te stellen aan een dergelijke blokkade. Naar nu blijkt weigert de Europese Commissie een onderzoek in te stellen naar de economische blokkade door de door de Amerikanen gecontroleerde betaalmaatschappijen. Potsierlijk in de toelichting van MasterCard is een verwijzing naar het toenmalige Nederlandse ‘Interpay Nederlands B.V‘ dat in 2004 haar diensten staakte aan een website die pornografie met dieren toonde. De vergelijking slaat de plank volledig mis omdat tegen WikiLeaks nergens een aanklacht ingediend is. De weigering van de Europese Commissie om een onderzoek in te stellen oogt willekeurig en onterecht. Het Europarlement is weer aan zet.

Europarlement wil macht Visa, MasterCard en PayPal inperken

WikiLeaks wordt sinds 7 december 2010 geblokkeerd door de Amerikaanse bedrijven Bank of America, VISA, MasterCard, PayPal en Western Union. Ze domineren de markt. WikiLeaks ziet de blokkade als een vergelding van de Amerikaanse politiek vanwege de publicaties van Amerikaanse overheidsdocumenten. Het vat het op als een onwettige en willekeurige blokkade. Volgens WikiLeaks zijn door de blokkade van nu al ruim 700 dagen de inkomsten met 95% gedaald. De paradox is dat de Amerikaanse regering zelf heeft toegegeven dat er geen wettelijke grond voor een blokkade door Amerikaanse bedrijven is, maar toch blijft het in stand.

De blokkade is een manier om een opposant economisch te wurgen. In een hearing voor het Amerikaanse congres legde Google’s Katherine Oyama een jaar geleden uit hoe overheden een politiek opponent uit kunnen schakelen zonder naar grove middelen te hoeven grijpen, zoals de inperking van de meningsuiting of de blokkade van het internet: ‘Kijk naar WikiLeaks. (..) Ik denk dat [auteursrecht inbreukmakende sites] bestaan omdat ze reclame kunnen verkopen of omdat ze betalingen krijgen van abonnees. Als je de hele industrie op een lijn krijgt en inkomsten uit reclame en donaties blokkeert, dan kun je ongelooflijk effectief zijn zonder de invoering van ongewenste neveneffecten op de vrije meningsuiting of de internet architectuur.’

Nu is er Christian Engström die namens de Zweedse piratenpartij in het Europarlement zit. Hij wil een einde aan de macht van Bank of America, VISA, MasterCard, PayPal en Western Union. In elk geval in Europa. Volgens Rick Falkvinge heeft Engström met een cruciale passage bijgedragen aan een wetsontwerp. Als het aangenomen wordt zijn  er voortaan harde en objectieve criteria vereist om een organisatie als WikiLeaks te blokkeren: ‘It is the opinion of the European Parliament that the amount of enterprises, whose operations are wholly dependent on the ability of receiving payment by credit card, is likely to increase. The Parliament therefore considers it to be in the public interest to establish firm and objective regulations that determine the circumstances and processes, by which a card payment program can unilaterally refuse service.’

In een persbericht geeft Christian Engström commentaar: ‘It is not reasonable that Visa, MasterCard, and PayPal can shut Swedish entrepreneurs out from trading online when they sell horror movies or sex toys, just because the payment providers are scared of American fundamentalist moralism. Another example is when Visa, MasterCard, and PayPal blocked donations to WikiLeaks. This happened without legal grounds and shall be regarded as the three companies collaborating in helping the American government to silence an inconvenient voice. It is unacceptable that private corporations has that kind of power over free speech.’ 

Foto: Logo’s van MasterCard, Visa en WikiLeaks