FvD’ers zijn eigenlijk minder sterk anti-EU dan het lijkt. Ze worden door media en partijleider Thierry Baudet zo gemaakt. En misleid

‘FVD’ers zijn sterker anti-Europa dan PVV’ers’, zegt de inleiding van een artikel in NRC van 24 mei 2019. Het baseert zich voor deze conclusie op het onderzoek ‘EP19; Verkiezingsonderzoek Ipsos in opdracht van de NOS’ van IPSOS dat als officiële publicatiedatum 29 mei 2019 heeft. Het is onduidelijk op welke versie van het onderzoek de journalist van NRC zich voor zijn artikel heeft gebaseerd. Uit het onderzoek komt een gemengd beeld naar voren en blijkt niet eenduidig dat FvD’ers sterker anti-Europa zijn dan PVV’ers. Waarom NRC het heeft over ‘anti-Europa’ en niet ‘anti-EU’ is raadselachtig. Want het onderzoek gaat er uiteraard niet over of Nederland uit Europa moet stappen. Zo is 36% van de stemmers op FvD het ermee eens dat ‘Nederland uit de Europese Unie moet stappen’, terwijl dat percentage voor de PVV’ers 45% is. Met de stelling ‘Nederland moet de euro omruilen voor de gulden’ is 38% van de stemmers op FvD het eens, terwijl dat percentage voor de PVV’ers 45% is. Dit rechtvaardigt echter niet de conclusie dat FvD’ers sterker anti-Europa zijn dan PVV’ers. Het is eerder andersom. Maar de stemmers op deze twee radicaal-rechtse partijen verschillen in standpunten over de EU met elkaar significant ten opzichte van de gemiddelde Nederlander die op andere partijen stemt.

Wat uit het onderzoek blijkt is dat FvD’ers iets negatiever denken over het door de EU verplicht opgelegde opnemen van asielzoekers en het verminderen van immigratie van buiten de EU dan PVV’ers. Maar dat maakt FvD’ers vooral sterk anti-immigratie. Dat heeft op zich niks te maken met hun houding tegenover de EU.

Het standpunt van FvD over de Europese Unie staat op de site. Het betoog in deze paragraaf komt erop neer dat de EU niet te hervormen is, en Nederland er daarom uit moet stappen. Dat moet via een referendum. Dat is een verdedigbaar standpunt, maar omdat FvD het beredeneert met aannames die niet onderbouwd worden maar claims blijven, zoals ‘De EU is grenzeloos uitgedijd en verworden tot een volstrekt ondemocratische moloch’ en ‘Het is een achterhaald bestuursmodel; een kartel bovenop het kartel’ draait deze paragraaf vooral in zichzelf rond. Als een draaitol die graag de aandacht op zichzelf vestigt en nergens start en nergens landt.

FvD spreekt zichzelf tegen als het zegt: ‘De open grenzen leiden tot ongecontroleerde immigratie en een hoger risico op terreuraanslagen’. Als dit zo is, wat zeer te betwijfelen valt, dan is dit des te meer een reden om dit aan te pakken door het beleid te veranderen en zo de EU te hervomen. Dat is in praktijk ook precies de realiteit van het migratiebeleid van de EU sinds de Turkije-deal uit 2015 van Rutte en Merkel met Erdogan.

De volgende zin verdient extra aandacht omdat het perfect aantoont hoe FvD feiten uit meningen laat volgen: ‘(..) roekeloos avonturisme (zoals bijvoorbeeld het dramatische Associatieverdrag met Oekraïne, dat een burgeroorlog en een conflict met Rusland veroorzaakte’. Daar valt los van het slordig en overbodig gebruik van adjectieven veel op af te dingen. Zo is er sinds 2014 geen sprake van ‘burgeroorlog‘ in Oost-Oekraïne, maar van een oorlog tussen landen: Oekraïne en de Russische Federatie. Reguliere (speciale) troepen van de Russische krijgsmacht opereren sinds 2014 onrechtmatig op Oekraïens grondgebied, te weten de Donbas en de Krim en doen ermee volgens de meerderheid van de wereldgemeenschap de soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne geweld aan. De associatie overeenkomst van de EU met Oekraïne kent een lange voorgeschiedenis van 20 jaar onderhandelingen. Op 21 november 2013 was het niet de EU die roekeloos handelde, maar zette het Kremlin de toenmalige pro-Russische Oekraïense president Viktor Janoekovitsj onder druk om de onderhandelingen op te schorten. Dit werd de aanleiding voor de Maidan-opstand van februari 2014 toen Janoekovitsj zich gedwongen voelde om naar de Russische Federatie te vluchten. Het was het Kremlin die de eigen invloed in Oekraïne had overschat, Oekraïne geen neutrale en autonome positie tussen Oost en West gunde en dit conflict eigenhandig had veroorzaakt. FvD stelt de feiten verkeerd voor.

Door de afwijzing van de muntunie en de euro wil FvD terugkeren naar de situatie van voor 2002, toen Nederland de gulden had. Hiermee kiest FvD voor een Nederland dat op zichzelf wordt teruggeworpen en afhankelijk is van andere landen. Zoals het wispelturige VS van Trump of een economisch agressief China die regeren via macht en geen compassie hebben voor zwakke landen. Met losvaste verdragen en lidmaatschap van de Europese Economische Ruimte kan Nederland geen vuist maken. Door te kiezen voor de gulden zou Nederland zich afhankelijk maken van het internationale betalingssysteem SWIFT dat door de VS wordt gedomineerd. Van ontwikkelingen om de euro als internationale betalingsmunt naast en in plaats van de dollar te gebruiken zodat de onafhankelijkheid van de EU-lidstaten wordt veiliggesteld neemt de FvD afstand. Dat is een kortzichtige en eerlijk gezegd nogal naïeve politiek die Nederland en de Nederlanders beschadigt.

Waarom de FvD niet inzet op de eis voor een harde en stevige hervorming van EU en de Eurozone is het raadsel van deze paragraaf. Ondanks het beeld dat NRC van de achterban van FvD schetst is die niet sterker anti-EU dan de achterban van de PVV. De enige logische verklaring voor alle ongerijmdheden en onwaarheden in deze paragraaf is dat partijleider Baudet niets met de feiten en het welzijn van de Nederlanders heeft, maar vooral een spel speelt dat bestaat uit negativisme en balorigheid die zijn eigen profilering moet dienen. Meer is het niet. Het valt vooral de meelopers in FvD te verwijten dat ze hierin Baudet kritiekloos volgen. Ze geven hem de gelegenheid en laten zich zonder tegenspraak kleinmoedig verleiden tot het volgen van onwaarheden.

Foto: Schermafbeelding van paragraaf ‘Europese Unie’ op de site van FvD.

Rachel Maddow doet verslag van Rusland-onderzoek van Robert Mueller: Sam Patten bekent schuld in connectie met Oekraïne

In haar show van 31 augustus 2018 verbindt Rachel Maddow de punten en loopt met ons door het verhaal van de samenwerking van het Kremlin met het Team Trump. Ze maakt de hete adem voelbaar van speciale aanklager Robert Mueller in de nek van president Donald Trump. Directe aanleiding is de Republikeinse medewerker Sam Patten die schuld heeft bekend als een ongeregistreerde buitenlandse agent die werkzaam was voor de Russisch-Oekraïense president Viktor Janoekovitsj die na een opstand in 2014 naar de Russische Federatie vluchtte. Patten was verbonden aan Trumps voormalige campagnedirecteur Paul Manafort die op 21 augustus geleden werd veroordeeld voor fraude en belastingontwijking. Manafort wacht in Washington DC in september een volgende zaak die focust op zijn lobbywerk voor Janoekovitsj. Aanklager Mueller neemt daar met de zaak Patten in zekere zin een voorschot op. Het gerucht gaat trouwens dat Paul Manafort vanwege schuldvermindering ook wilde samenwerken met justitie, maar daarvoor te lang wachtte en te veel vroeg.

In de Amerikaanse media werd afgelopen dagen gezinspeeld op een aanklacht tegen een grote naam zoals Donald Trump jr. omdat de ongeschreven regel is dat na Labor Day (eerste maandag in september) en tot de tussentijdse verkiezingen van 6 november de campagne niet verstoord en beïnvloed mag worden door politieke rechtszaken. Het idee was dat Mueller nu moest doorpakken. Maar de aanklager bepaalt zijn eigen tempo en laat zich niet afremmen of opjagen. Mueller liet zijn autonomie zien door zich niets aan te trekken van de loze claim van Trumps juridische publiciteitskanon Rudy Giuliani die 1 september als afronding voor de ‘Russia probe’ had gesteld. Die periode van Labor Day tot de verkiezingen is overigens geen harde regel en niets staat Mueller in de weg om iemand als consultant Roger Stone die op geen enkele manier formeel gebonden is aan Witte Huis of de Republikeinse partij nog voor die tussentijdse verkiezingen aan te klagen.

Men kan niets anders dan bewondering hebben voor de Amerikaanse journalistiek die nauwgezet, inzichtelijk en koersvast verslag doet van KremlinGate, het onderzoek van Mueller en alle reacties erop vanuit het Witte Huis. Deze media weten dat ze onder vuur van Trump en zijn waterdragers liggen en zich het beste kunnen verdedigen met goede journalistiek. Allerlei kwaliteitsmedia dragen bouwstenen aan waar andere media weer op voortbouwen. Rachel Maddow verbindt alle punten en loopt nu al langer dan een jaar dagelijks met ons door dit verhaal dat op die manier levend, zichtbaar en relevant blijft. De nachtmerrie wordt gedocumenteerd.

In marge van Mueller-onderzoek naar Manafort: Speculeren welke Europese oud-leiders lobbyden voor Oekraïne van Janoekovitsj

Vrijdags vallen doorgaans spectaculaire onthullingen in het Rusland-onderzoek door speciale aanklager Robert Mueller te noteren. Gisteren kwamen aanvullende aanklachten wegens witwassen, belastingontduiking, frauduleus handelen en het afleggen van valse verklaringen tegen Trumps voormalige campagneleider Paul Manafort (juni-augustus 2017) en diens toenmalige rechterhand Rick Gates naar buiten. Gates lijkt intussen mee te werken aan het onderzoek, maar Manafort spartelt nog. De 68-jarige wacht jarenlange detentie.

Wat in Europa vooral  aandacht krijgt is de vraag wie de voormalige Europese leiders zijn die in 2012 en 2013 meededen aan het lobbywerk in Europa van Manafort voor de toenmalige Russische-gezinde president van Oekraïne Viktor Janoekovitsj en diens Partij voor de Regio’s. Bij de Maidan-opstand van februari 2014 vluchtte hij naar de Russische Federatie en kwam er een eind aan zijn bewind. Het is volop speculeren wie het betreft en wie smeergeld via Manafort van Janoekovitsj ontvingen om te lobbyen voor het toenmalige Oekraïne.

The Chicago Tribune legt in een bericht een verband met lobbyfirma Mercury LLC en verwijst naar oud-politici die bij de firma betrokken zijn. Dat zijn de Oostenrijkse sociaal-democratische oud-kanselier Alfred Gusenbauer (2007-08) en de centrumlinkse Italiaanse oud-premier Romano Prodi (1996-1998; 2006-2008). Wie ook genoemd wordt als mogelijke lobbyist voor het Oekraïne van voor 2014 is de Duitse sociaal-democratische oud-kanselier Gerhard Schröder (1998-2005) die nu als lobbyist voor het Russische Gazprom werkt en voorzitter van de toezichtraad van Nord Stream is waarin Gazprom een meerderheidsbelang heeft.

Foto: Passage uit de aanklacht (‘supersering indictment‘ ofwel vervangende aanklacht) van speciale aanklager Robert Mueller tegen Paul Manafort, gedateerd 16 februari 2018.

Dag van schermutselingen in Kiev leidt tot een breed gedeelde conclusie dat Porosjenko de verkeerde man is voor Oekraïne

Gisteren was de dag van de schermutselingen in de Oekraïense hoofdstad Kiev. In de ochtend werd de voormalige Georgische president en oud-gouverneur van Odessa Mikheil Saakashvili gearresteerd door de politie. Hij werd van het dak van het appartementengebouw waarin hij woont gehaald waarop hij zijn toevlucht had gezocht. Toen zat hij enkele uren in een politieauto die voor de deur van zijn woning stond. In een straat vol oproerpolitie en demonstranten. Met geduw en getrek. Door de mensenzee kon de auto niet vertrekken. Uiteindelijk wist Saakashvili met hulp van zijn aanhangers uit de wagen te komen. Het was opvallend dat de oproerpolitie zich aan de verkeerde kant had opgesteld, zoals uit de beelden van zijn ‘bevrijding’ blijkt.

Intussen kwam procureur-generaal Yuri Lutsenko vandaag in het Oekraïense parlement met de beschuldiging in de vorm van een geluidsopname die zou moeten aantonen dat Saakashvili samenspant met de in 2014 uit Oekraïne gevluchte Serhiy Kurchenko. Een gasoligarch en bondgenoot uit de entourage van de Kremlin-gezinde en naar de Russische Federatie gevluchte oud-president Viktor Janoekovitsj. In bovenstaande video spreekt Saakashvili de beschuldiging tegen en suggereert hij dat het gefabriceerd ‘bewijs’ is dat hem in een kwaad daglicht moet stellen. De beschuldiging is verre van logisch omdat Saakasvili en het Kremlin elkaar niet goed liggen. Lutsenko is een naaste politieke bondgenoot van president Petro Porosjenko.

De verliezer van de dag was Porosjenko. Met het Kremlin als lachende derde. De kop van een bericht van Bloomberg spreekt boekdelen: ‘The West Backed the Wrong Man in Ukraine’. Aanleiding voor de recente onrust is dat Porosjenko Lutsenko een oorlog tegen het Nationale Anti-Corruptie Bureau NABU heeft laten beginnen. Uit de jaarlijkse index 2016 van Transparancy International blijkt dat Oekraine samen met de Russische Federatie het meest corrupte land van Europa is. Maar dat niet alleen, de voortgang sinds 2014 is te weinig en de perspectieven zijn te slecht om te hopen dat het onder dit bewind goedkomt. Oekraïne-watchers in VS en EU hebben het vertrouwen in Porosjenko verloren. Saakashvili heeft goede Amerikaanse contacten. 

Wat nu? Een volgende revolutie ligt voor de hand. Porosjenko die in 2015 al in de Panama Papers fungeerde lijkt niet voor verbetering vatbaar. Het Westen heeft hem sinds 2014 gesteund, maar zal die steun naar verwachting niet continueren. Zoals Bloomberg zegt: ‘Poroshenko, however, would have gotten nowhere (..) without Western support. No amount of friendly pressure is going to change him. If Ukrainians shake up their apathy to do to him what they did to Yanukovych — or when he comes up for reelection in 2019 — this mistake shouldn’t be repeated. It’s not easy to find younger, more principled, genuinely European-oriented politicians in Ukraine, but they exist. Otherwise, Western politicians and analysts will have to keep acting shocked that another representative of the old elite is suddenly looking a lot like Yanukovych.‘

Trump-medewerker Manafort symboliseert Russische inmenging in Westerse politiek

De New York Times kwam gisteren met een artikel over Donald Trumps campagnemanager Paul Manafort die banden had met Viktor Janoekovitsj, de ooit machtige Partij van de Regio’s en de Russische oligarch Oleg Deripaska uit de kring van Vladimir Putin. Zelfs na Janoekovitsjs vlucht naar Rusland in 2014 zou Manafort zijn werk voortgezet hebben voor de oppositie tegen de pro-Westerse regering Porosjenko. Door het Anti-Corruptie Bureau van de Oekraïense overheid zijn er in een corruptieonderzoek documenten gevonden die aangeven dat Manafort 12,7 miljoen dollar aan betalingen ontving via Janoekovitsj. Er is ook een dubieuze transactie van 18 miljoen dollar over een kabeltelevisie contract. Hij ontkent, maar heeft de schijn tegen.

Cenk Uygur gaat in op Manafort die werkte voor dictators als Marcos en Janoekovitsj  en ze de schijn van legitimiteit gaf. Binnen de campagne van Trump ijverde Manafort met andere medewerkers als Mike Flynn en Carter Page voor een pro-Kremlin koers. Dat zorgde in de Baltische landen, Polen en in Oekraïne voor twijfel over Trumps bedoelingen. Dat deden ze niet uit overtuiging, maar om er via fraudeleus handelen financieel beter van te worden. Vraag is of Manafort en de andere pro-Kremlin medewerkers van Trump niet aangemerkt moeten worden als buitenlandse agent en gehandhaafd kunnen worden in Trumps campagneteam.

In een achtergrondverhaal dat net als genoemd artikel in de New York Times gaat over Russische inmenging in de Westerse politiek verwees de Washington Post naar haar Brusselse reporter Michael Birnbaum. Hij verklaart dat wat de VS nu overkomt via Manafort in Europa al langer voorkomt. Trouwens in een ander artikel wees John Schindler er fijntjes op dat Bernie Sanders de enige van de belangrijkste presidentiële kanshebbers (Trump, Clinton, Johnson, Stein) zonder banden met het Kremlin is. Birnbaum betrekt de Russische inmenging ook op Nederland: ‘European leaders say Russia has been involved in such actions as an April referendum in the Netherlands that rejected a European Union trade deal with Ukraine (..).’ Ik ken geen openbare  uitspraken van Europese leiders over de inmenging van het Kremlin in het Nederlandse Oekraïne-referendum, maar het is mogelijk dat ze off the record tegen journalisten in Brussel zijn gedaan. Dat vraagt om een vervolgonderzoek.

Oproerpolitie en demonstranten botsen in Armenië. Onrust en patstelling

Het is in de mode: de politiestaat. Kijk naar Venezuela, de Russische Federatie, Egypte, Bahrein of Turkije. Met de oproerpolitie in de hoofdrol als toegevoegde realiteit uit een game. Pokémon stapt in de werkelijkheid om die te veroveren. Soms krijgshaftig, soms onervaren. Een oppositiegroep bezet in de Armeense hoofdstad Yerevan al twee weken een politiebureau. Dit om de vrijlating van de in juni gevangen genomen politicus Jirair Sefilian af te dwingen. Al Jazeera geeft details. De achtergrond is dat de oppositie de verkiezingen van 2013 die Serzh Sargsyan een tweede termijn bezorgde niet erkent omdat ze vervalst zouden zijn. Die beschuldiging wordt alom betwijfeld. Maar geen enkele partij lijkt sterk genoeg om de ander definitief te verslaan.

Er is gelijkenis met de situatie in Oekraïne toen de zittende president Viktor Janoekovitsj in 2013 onder druk werd gezet door het Kremlin om de associatie-overeenkomst met de EU niet te tekenen. Een meerderheid van de bevolking was daar voor. Serzh Sargsyan overkwam in september 2013 iets overeenkomstig en moest onder Russische druk zijn land laten toetreden tot de door Moskou gecontroleerde tegenhanger van de EU, de Euroaziatische Economische Unie. Armenië houdt formeel de deur naar de EU open. Een andere overeenkomst is het verzet van nationalisten die zich verzetten tegen de politiek van Sargsyan inzake Nagorno-Karabakh die te defensief zou zijn. Op de achtergrond speelt de druk van Moskou op zowel Armenië als Azerbeidzjan om dat conflict binnen de perken te houden. Het Westen zoekt toenadering tot Azerbeidzjan vanwege gas en olie.

Google Translate: ‘Op 29 juli, om 22:00 uur begon de politie de aanval op de Sari buurt en een protest van de burgers‘.

Na Eurovisie Songfestival voelen Russen zich in de steek gelaten door Europa

Zelfs als Oekraïne niet had gewonnen, dan had de Russische Federatie nog niet gewonnen. Australië dat nu als tweede eindigde zou dan hebben gewonnen. Dus het argument van sommige Russen over een vermeende gemanipuleerde jurering van het Eurovisie Songfestival is op z’n minst onvolledig en niet de enige verklaring.

Sommige Russen suggereren nu dat Oekraïne meer vrienden in Europa heeft dan Rusland. Maar dat is nog maar helemaal de vraag. Toen in 2014 de Russen de Oekraïense Krim bezetten bleef het Westen tamelijk stil op wat voorzichtige sancties na. De VS en het Verenigd Koninkrijk kwamen hun garanties van het Boedapester Memorandum 1994 niet na. Met ook een garantie van Frankrijk. Maar als Oekraïne werkelijk meer vrienden in Europa heeft, dan moeten Russen zich afvragen waarom ze bijna al hun Europese vrienden hebben verloren.

Nog geen vier jaar geleden waren de relaties tussen het leiderschap in het Kremlin en de leiders van de EU-lidstaten redelijk goed. Vooral tijdens het presidentschap van de liberaal gezinde Dmitri Medvedev die het redelijk kon vinden met president Obama en Europese leiders. Maar die relaties verslechterden snel vanaf najaar 2013 door de druk van president Putin op de toenmalige Oekraïense president Viktor Janoekovitsj om geen associatie-overeenkomst met de EU te sluiten. En daarna ging het bergafwaarts door de Russische bezetting van de Krim, het beginnen van een oorlog in de Donbas en het neerhalen van de MH17 in juli 2014. En door de snel verslechterde mensenrechten en het hardhandig optreden tegen oppositie en kritische media.

Geen land kan in welke competitie dan ook met gegarandeerd succes vooraf de overwinning claimen. De reactie van sommige Russen dat ze bestolen zouden zijn is dan ook dwaas. Zelfs Cliff Richard kon niet winnen in 1968 en 1973 hoewel hij een ster was en huizenhoog favoriet. Wellicht werd hem in 1968 de overwinning ontstolen door toedoen van de Spanjaarden. Dat is de terugkerende logica van het Eurovisie Songfestival. Het gaat niet alleen over populaire muziek, maar ook over de goede relaties tussen landen. Over de factor om een vertegenwoordiger van een ander land iets te gunnen. En over landen om zich in zo’n gunstige positie te manoeuvreren. Als delen van de Russische bevolking zich nu in de steek gelaten en tekort gedaan voelen door Europa, dan moeten ze hun leiders vragen hoe het zover heeft kunnen komen. Die vraag is aan de orde.

Tragiek van de ondernemer: Robin Dolstra en toerisme op de Krim

De tragiek van een ondernemer is dat door politieke omstandigheden z’n bedrijf schade wordt aangedaan. Het valt te begrijpen dat het moeite kost om dit te verwerken. Maar dit is nog geen reden om dat wat krom is recht te praten. Robin Dolstra woont op de Krim en is met Kozak Travel werkzaam als tour-operator. Zijn handel is ingestort door de sancties die werden ingesteld nadat de Russische Federatie in maart 2014 de Krim annexeerde. In resolutie 68/262 van de Algemene Vergadering van de VN werd die annexatie alsook het zogenaamde referendum door een meerderheid van 100 VN-lidstaten als onrechtmatig veroordeeld.

Ondernemers hebben hun speciale kijk op de werkelijkheid. Het zijn doorgaans geen intellectuelen, ethici of politici. Maar mensen voor wie hun bedrijf en het verdienen van geld boven alles gaat. Zelfs boven de waarheid zoals bij Robin Dolstra. Als ooggetuige van de Russische bezetting van de Krim verklaarde hij op 3 maart 2014 voor de NOS: ‘Het Westen gooit momenteel olie op het vuur’. Dat is aantoonbaar onjuist, want de tijdelijke regering in Kiev kreeg van de VS juist het advies om de Russen geen aanleiding te geven tot escalatie en de Krim zonder strijd over te leveren. Achteraf wordt dat als een foute tactiek gezien, want het remde de agressie van Putin niet af, maar gaf die juist extra vaart. Deze ondernemer leidt aan bijziendheid.

Merkwaardig is het verhullend taalgebruik van grenzeloze ondernemers. Voor ABN mag Dolstra uitweiden over zijn bedrijfsvoering: ‘Maar sinds de rellen in Kiev eerder dit jaar en de razendsnelle ontwikkelingen die daarop volgden is plotseling alles anders.’ Een revolutie met een vluchtende president die stroman van het Kremlin was en Oekraïne had overgeleverd aan de Russen en meer dan 100 doden op de Maidan in Kiev door scherpschutters wordt gereduceerd tot ‘rellen’. Als een opstootje in de Schilderswijk of een Parijse banlieue.

Toch verdienen de Dolstra’s van de wereld enig begrip. Om hun bedrijf te beschermen is het logisch dat ze de kleur aannemen van hun omgeving en hun moraal aan het bedrijfsbelang ondergeschikt maken. Jammer is alleen dat ze daardoor tot de meest onzinnige uitspraken komen die ze niet kunnen menen en zich in bochten wringen om recht te praten wat krom is. Dat zouden ze niet moeten doen omdat ze daarmee de eigen integriteit geweld aandoen. Ondernemers hoor je niet als ze winst maken, maar wel als het tegenzit. Soms valt tegenslag onder het ondernemersrisico, soms niet. De krompraat van ondernemers als Dolstra, maar ook de ambtelijke bazen van Shell, de Gasunie of het Zuivelbedrijf hoort er nou eenmaal bij en valt niet uit te sluiten.

Foto: Schermafbeelding van bericht op Kozak Travel over de gevolgen voor het toerisme op de Krim van de sancties en een toelichting van Robin Dolstra.

Garton Ash positief over verandering Oekraïne. Maar een project van lange adem

De Britse historicus Timothy Garton Ash meent dat de EU onwillig is om zich met Oekraïne bezig te houden omdat het zelf in crisis verkeert. De EU heeft het te druk met zichzelf. Daardoor ontbreekt het besef dat wat nu in Oekraïne gebeurt van directe invloed op West-Europa is. Positief is dat de EU Oekraïne niet vanwege gedeelde waarden hoeft te steunen, maar gewoonweg wegens eigenbelang. Hoewel Putin die waarden wel bedreigd door zijn propaganda en inzet van militairen buiten de Russische grenzen. Die bewustwording ontbreekt dus. De Russisch-Oekraïense oorlog kan zich westwaarts uitbreiden en zo direct de landen van de EU beïnvloeden. Garton Ash suggereert dat Oekraïne de eigen zaak beter moet bepleiten in de EU.

Een ‘oplossing’, of beter gezegd stap voorwaarts, is de consolidatie en versterking door Oekraïne van de eigen positie, zelfs als dat voor de komende tijd de aanvaarding van een bevroren conflict inhoudt. Dus concentratie op de versterking van Oekraïne zonder in te stemmen met de wettelijkheid van wat er in Oost-Oekraïne of op de Krim gebeurt. Tijd werkt volgens Garton Ash in het voordeel van Oekraïne, Europa en de vrijheid. En in het nadeel van Putin. Ofwel, Oekraïne moet niks weggeven aan Rusland wat het achteraf niet kan terugdraaien.

Garton Ash verklaart de Russische agressie sinds de Oranje revolutie van 2004 uit de behoefte om Oekraïne in de Russische invloedssfeer te houden. Omdat Putin in februari 2014 door de Maidan-revolutie Plan A verloor moest hij omschakelen naar Plan B. Dat bestond uit a) de annexatie van de Krim, b) de bezetting van delen van Oost-Oekraïne en c) de rest van Oekraïne maken en fixeren als een zwakke, disfunctionele staat. Putin probeert het conflict eerder door te laten sudderen, dan het te bevriezen. Oekraïne kan het tegendeel doen door te bewijzen dat het een functionele staat kan zijn. Zodat Putin met Plan C op de proppen moet komen.

De ondanks al zijn irrationaliteit nog steeds calculerende Putin moet door het Westen duidelijk gemaakt worden dat hij niet meer risico’s moet nemen die hem meer strafmaatregelen op kunnen leveren, zoals een dramatische verscherping van de economische sancties of wapenleveranties aan Oekraïne. Die dreiging die volgens Garton Ash het Westen nu nog onvoldoende uitspeelt is dus de stok achter de deur. Daarnaast moet het geloof en het vertrouwen in Oekraïne voor de langere tijd duidelijk uitgesproken en bewaard blijven. De EU moet hecht samenwerken om Oekraïne tot een functionerende, soevereine staat te helpen maken.

Timothy Garton Ash is positief over de kans om Oekraïne om te vormen tot een democratische rechtsstaat. Tegenover de niet misselijke problemen, zoals de immense corruptie, een ondoelmatige overheid, het slecht functioneren van het rechtssysteem en de macht van de oligarchen, ziet hij een enorme wil, vastberadenheid en hartstocht bij de bevolking om eruit te komen en Oekraïne ten goede te veranderen. Hij is even positief over de uitkomst van een conflict tussen een langzame democratie als de EU die volgens hem eensgezinder is dan het lijkt en een dictatuur als de Russische Federatie. Want uiteindelijk winnen democratieën het altijd.

Oekraïne: Werd Chechetov tot zelfmoord gedwongen?

Het Oekraïense Hromadske TV bezoekt de begrafenis van Mykhailo Chechetov. Tijdens het presidentschap van Viktor Janoekovitsj was hij in het Oekraïense parlement vice-fractievoorzitter van de Partij van de Regionen. Weinigen twijfelen aan zijn zelfmoord. Chechetov liet een afscheidsbriefje achter en sprong uit het raam van zijn appartement op de 17de verdieping. De morele moed om verder te leven zou hem ontbreken. Maar zijn medestanders menen dat hij tot zelfmoord gedwongen is. Valt dat nog uit te maken? Zijn politieke, morele en economische macht was hij kwijt. Hij was aangeklaagd en leefde onder huisarrest. Ook mogelijk is dat hij door degenen is gedwongen die vreesden dat hij met zijn getuigenis teveel tegen de autoriteiten zou verklappen.