Bij het zestigjarig bestaan van een sportprogramma: ‘Studio sport’ is eigenlijk een waardeloos fenomeen

Oud-sportjournalist van De Volkskrant Ben de Graaf spreekt zich uit in een stukje met de titel ‘Uitzinnig geschreeuw‘ in de VPRO Gids over het 60-jarig bestaan van Studio sport. Die titel representeert volgens De Graaf de stijl van dit sportprogramma. Het suggereert dat het raakt aan hysterie en onbeheerstheid. Hij was er tussen 1960 en 2002 bij betrokken als commentator voor voetbal, atletiek en biljarten. De Graaf stoort zich vooral aan het ‘eindeloze geouwehoer over voetbal‘ De Graaf: ‘Sport is eigenlijk een waardeloos fenomeen’.

Dat laatste zegt hij lachend. Hij beseft dat hij ermee ook zichzelf aanspreekt als oud-sportjournalist. Er zit wat Studio sport betreft een kern van waarheid in. De commentatoren en verslaggevers van Studio sport maken met hun eindeloze geouwehoer sport tot een waardeloos fenomeen. Je zou bijna zeggen, ze weten niet beter en ze kunnen niet beter. Sport wordt bij Studio sport gereduceerd tot commercie, competitie, cliché, amusement, tijdvulling en drukdoenerij. Bovenstaande video geeft aan wat het kenmerk van Studio sport is: vorm boven inhoud, oppervlakkigheid en soundbites boven analyse, mannetjesmakerij boven de sporten zelf.

Neem het wielrennen. De diepte die Roland Barthes in zijn beschouwing over de Tour in Mythologieën, Dino Buzzati over de Giro van 1949 in De ronde van Italië of Tim Krabbé in zijn autobiografie De Renner weten te bereiken heeft Studio sport in de eindeloze reportages over Tour, Giro en Vuelta bij lange na niet weten te benaderen. Terwijl die grote wielerrondes toch het heldendicht, de sociologische verklaring of de tragiek in zich dragen. Maar niet voor Studio sport. En zelfs in het pure verslaggeving over de basale feiten mist het programma de boot, zodat de echte liefhebbers uitwijken naar de verslaggeving op de Vlaamse televisie.

Sport raakt aan vele aspecten van het leven. Het is als het leven zelf. Het overstijgt verschillen en weet soms te verbinden. Maar niet altijd, soms vergroot het ook verschillen. Denk aan de WK-finale voetbal in 1974 tussen West-Duitsland en Nederland die kwam op een moment dat de verschillen tussen beide landen groot waren en aangescherpt konden werden. De emotionele kamerdebatten over de Drie van Breda waren kort daarvoor geweest, in 1972. Sport was niet de oorzaak voor de aanscherping, maar wel de aanleiding. Sportjournalistiek moet verslag doen en niet verhullen, in slaap sussen en sport isoleren van de maatschappelijke en politieke context. Dan is sportjournalistiek misleiding die sport inderdaad tot een waardeloos fenomeen maakt.

De finesses en intenties om sport breed op te vatten en diepte te geven gaan jammerlijk voorbij aan Studio sport. Mogelijk heeft Ben de Graaf zich als oud-medewerker van het programma ingehouden. Had hij willen zeggen; ‘Studio sport is eigenlijk een waardeloos fenomeen’, maar wilde hij toch geen ruzie met zijn oud-collega’s en maakte hij er toen maar van ’Sport is eigenlijk een waardeloos fenomeen’? Dat klinkt logisch.

Advertentie

Topsalaris directeur RTV Utrecht vraagt om verjonging van regionale omroep

Een verhullende kop van RTV Utrecht. Waarom? Het gaat over de eigen baas Paul van der Lugt die inclusief pensioenpremie zo’n 190.000 euro per jaar verdient. De kop die geen man en paard noemt roept de vraag op of Van der Lugt z’n geld waard is. RTV Utrecht wordt voor meer dan 90% uit publieke middelen gefinancierd. De fracties van VVD, SP, D66 en GroenLinks hebben raadsvragen gesteld aan het Utrechtse college. Ze merken op dat RTV Utrecht jaarlijks 645.000 euro subsidie van de gemeente Utrecht ontvangt en vragen zich af of dit geld doelmatig en spaarzaam worden besteed. Ofwel, is het gepast dat salaris en pensioenpremie van de directeur van RTV Utrecht zo zwaar drukken op een door publieke middelen gesubsidieerde instelling?

De vraag die de Utrechtse raadsleden niet stellen is of Paul van der Lugt z’n geld waard is. Geeft Van der Lugt RTV Utrecht meerwaarde en hoe heeft-ie dat de afgelopen 12 jaar dan gedaan? Wat zijn z’n wapenfeiten? Wat voegt-ie als directeur toe aan RTV Utrecht dat z’n salaris rechtvaardigt? Als inwoner van Utrecht die af en toe de televisieuitzendingen en online-verslaggeving van RTV Utrecht volgt zou ik het niet weten. Het is wat men kan verwachten, daarom wat voorspelbaar, maar zelden echt bijzonder. RTV Utrecht volgt de macht zonder deze te confronteren. En dat al jarenlang. Ik vermoed dat hetzelfde voor de meeste regionale omroepen geldt.

Over de inhoud moet het debat gaan. Raadsleden kunnen zich er niet mee bezighouden, maar bewoners wel. Ik neem een voorschot: stad, provincie en Rijk stop de subsidie aan RTV Utrecht. Zodat ook het probleem van de salariëring van Van der Lugt die zelfs volgens z’n eigen Raad van Toezicht te hoog is wordt opgelost. Schrijf  een inschrijving (’tender’) uit en laat gegadigden per categorie (politiek nieuws, sport, kunst, human interest enz.) een offerte doen voor programma’s. Geef zo twintigers en dertigers een kans die nu door vijftigers als Paul van der Lugt wordt geblokkeerd. Verjong en treedt buiten het traditionele omroepdenken. 

Foto: Schermafbeelding van bericht ‘Geen topinkomens bij gesubsidieerde instellingen’ van RTV Utrecht.

Nederlandse media leren zich kritisch uitspreken over spionage

Media die geen standpunt innemen over de massale spionage door geheime diensten of bedrijven als Google of Microsoft nemen toch een standpunt in. Da’s de paradox van de enerzijds-anderzijds journalistiek die altijd meerdere kanten van een medaille wil tonen. Met als gevolg dat het als bijvangst een hoop desinformatie van overheden overneemt en aan focus verliest. Naast de ene mening zet het de andere zonder tot een beredeneerde afweging te komen. Dat soort journalistiek wil niet pamflettistisch ogen en noemt wat het doet verslaggeving. Voor vele beleidsterreinen werkt dat uitstekend. Maar niet voor de massale spionage door overheden en bedrijven die gepaard gaat met een continue stroom aan berichten die de waarheid verdringen.

Neem nou het bericht van NSA-directeur generaal Keith Alexander dat klokkenluider Edward Snowden tot 200.000 documenten verspreid zou hebben onder journalisten. Persbureau Reuters meldt het en media nemen het over. Maar het echte nieuws is dat de NSA die alles en iedereen ter wereld in de gaten wil houden nog steeds geen idee heeft hoeveel documenten Snowden meegenomen heeft. De NSA heeft de eigen zaakjes niet op orde. De marge die Alexander aanhoudt is bijzonder groot: van 50.000 tot 200.000. Laakbaar voor een inlichtingendienst die elk geclassificeerd document zou moeten kunnen verantwoorden. Maar dat kan het overduidelijk niet. Techdirt zegt daarover: ‘Yes, nearly six months in, they still don’t know what he took. And this is the agency saying that they have such great audits that no one can abuse their systems? Really?‘

De Nederlandse media kunnen revanche nemen door zich los te maken van die weeë enerzijds-anderzijds journalistiek om zo afstand te nemen van de macht. Want die dienen ze te controleren en kritisch te volgen. Naar verluidt werkt Glenn Greenwald voor de komende onthullingen over de massale Amerikaanse spionage in Nederland samen met de NRC. Dat kan kloppen, want NRC-lezers kunnen bespeuren dat de amechtige journalistiek die Obama bewierookte sinds september ingewisseld is voor een kritische stellingname. Eind september kondigde de samenwerking zich al aan in een interview van Floor Boon met Glenn Greenwald.

Voortschrijdend inzicht komt langzaam en wordt soms geholpen door de behoefte om de concurrenten de loef af te steken. Nu nog doen wat de Duitse media durven doen: de macht uitdagen door ze een koekje van eigen deeg te geven. Maar da’s voor de gouvernementele Nederlandse media wellicht iets teveel gevraagd.

NSA: spionage en journalistiek. Tussenbalans

Onthullingen bieden licht op de duistere gangen van de macht. Daarom kan het publiek menen dat op de hoogte gehouden wordt van de werking van de macht. Voor even? Het NSA-schandaal lijkt in een nieuwe fase beland. Zowel politiek, publicitair als journalistiek. De ophef over de massale spionage door de VS van eigen en buitenlandse burgers, bedrijven en buitenlandse regeringsleiders heeft langzaam het beeld doen kantelen dat het zo niet langer kan. Maar of al het rumoer in de publiciteit werkelijk tot inperking van de veiligheidsdiensten leidt valt te bezien. Toch leerzaam om alle tegenstrijdigheden, leugens en aarzelingen van leiders te zien.

Elk land probeert optimaal gebruik te maken van de ophef. Sommige landen als de VS en het Verenigd Koninkrijk trappen hard op de rem. Duitsland probeert de eigen informatiepositie te verbeteren door naar buiten toe verbolgenheid te suggereren, maar binnenskamers juist te proberen over te stappen op het schuitje waarin de Britten en Amerikanen zitten. Frankrijk redeneert zoals altijd vanuit haar eigenheid en ziet voordeel in het terugbrengen van de Amerikaanse macht. Nederland verdedigt bij monde van minister Plasterk de eigen informatiepositie, maar doet dat zo secundair dat het als angst van een klein land valt te typeren dat niet op eigen benen durft te leren lopen.

Het NSA-schandaal is in de VS en het Verenigd Koninkrijk uitgegroeid tot een debat over de rol van de journalistiek. Hoe activistisch kan en mag deze zijn? Traumatisch in de VS waren de afgelopen jaren de steun voor de Irak-oorlog van president Bush en de heiligverklaring van president Obama die grossierde in goede bedoelingen. Achteraf betreurt de journalistiek plichtmatig  de eigen opstelling, maar doet er vervolgens niets mee. De rol van de journalsitiek die toezicht houdt op de macht is in het geding. En daarmee de geloofwaardigheid van de journalistiek.

Journalist Glenn Greenwald die gisteren zijn laatste column voor The Guardian schreef en het leeuwendeel van de onthullingen van Edward Snowden publiceerde had er vorige week een uitwisseling van gedachten over met voormalig hoofdredacteur van The New York Times Bill Keller. Deze publiceerde de uitwisseling in een column.

Het zal niet verbazen dat ik volledig op de lijn van Greenwald zit. Mij stoort al jarenlang de enerzijds-anderzijds  journalistiek van de gevestigde media. Naast de ene mening zet het de andere zonder tot een beredeneerde afweging te willen komen. De journalistiek noemt dat verslaggeving. Maar juist dan geeft de zogenaamde objectiviteit  van de feiten niet de doorslag, maar wel een formalistische houding die zich nooit uitspreekt en zich verschuilt achter een gedragscode. Zowel Keller als Greenwald gaan uit van de feiten, maar Keller meent dat onpartijdigheid voor een verslaggever mogelijk is. Zoals een rechter over een zaak oordeelt. Mij lijkt dat lariekoek.

Een nieuwe fase dus. Landen zijn kritisch op de VS dat de afgelopen 10 jaar het imago van een tolerant en vrij land heeft verspeeld. President Obama heeft wereldwijd zijn geloofwaardigheid als leider die meer belooft dan mooie woorden verspeeld. Glenn Greenwald gaat een nieuwe nieuwsorganisatie leiden voor Pierre Omidyar. Minister Plasterk rolt zoekend en stuntelend van de ene verklaring in de andere. Van nationale inlichtingendiensten die hun eigen gang zijn gegaan wordt gezegd dat ze weer binnen de wet worden gebracht. Leiders van landen wegen hun belangen en wachten af hoe ze over kunnen stappen op passerende schepen in de duistere nacht.

Foto: NSA. Credits: ANP.

Vervalste BBC Video roept vragen op over berichtgeving

De BBC is betrapt in de verslaggeving over Syrië. Het neemt een loopje met de feiten. Het legt dr. Rola Hallam de ene keer iets anders in de mond dan de andere keer. Achter het masker dat suggereert dat zij spreekt. Maar da’s de vraag. Wordt haar eenmaal of tweemaal iets in de mond gelegd? Mogelijk heeft ze zelfs beide keren iets heel anders gezegd. De mensenrechtenactivist en Britse oud-ambassadeur Craig Murray spreekt over ‘onweerlegbaar bewijs van een prachtig stukje vervalsing door de BBC (‘Irrefutable evidence of a stunning bit of fakery’). Deze vervalsing roept de vraag op hoe de beelden over de Syrische oorlog gemanipuleerd worden. Wat kunnen we van de berichtgeving uit Syrië nog geloven als de getuigenissen vervalst worden?

Murray zet de twee verschillende versies achter elkaar:
1 ) “..It’s just absolute chaos and carnage here, erm we’ve had a massive influx of what looks like serious burns, er seems like it must be some sort of chemical weapon, I’m not really sure..”
2) “..It’s just absolute chaos and carnage here, erm we’ve had a massive influx of what looks like serious burns, er seems like it must be some sort of, I’m not really sure, maybe napalm, something similar to that..”

NRC nog steeds goedgelovig en kritiekloos over Obama en NSA

De online-versie van de NRC over de persconferentie van president Obama van afgelopen vrijdag kon niet lovender zijn. Hij kondigde daarin onder meer een ‘onafhankelijk onderzoek’ met ‘experts van buitenaf’ over de NSA aan. Gisteren werd bekend wie deze hervormingsgezinde (aldus NRC) Obama tot coordinator van deze onderzoekscommissie benoemde: directeur van de National Intelligence James Clapper. WC-Eend keurt WC-Eend en noemt het hervorming. Webwereld is kritisch over Obama en verwijst met een opinie naar techdirt. The Atlantic ziet genoemde persconferentie als een dieptepunt van leugenachtigheid en afwijzing, en een hoogtepunt in Obama’s gebruik van dubbele standaarden. Maar de NRC geeft Obama opnieuw het voordeel van de twijfel en associeert hem met hervormingen. Ondanks het vuile water dat onder de brug is gestroomd.

De NRC neemt die 9de augustus frasen van Obama’s persconferentie over en stapelt ze in een artikel zonder kritische lijn tot een kaartenhuis van vooronderstellingen. Een bloemlezing: ‘Barack Obama gaat een beroep doen op het Congres voor meer transparantie en toezicht bij het verzamelen van burgergegevens. “We kunnen en móeten transparanter zijn.“‘ En: ‘De Amerikaanse regering gaat nu meer informatie vrijgeven over de wijze waarop in binnen- en buitenland gegevens worden verzameld door de inlichtingendiensten.’ En: ‘Op onder meer deze manier moet het surveillanceprogramma van de NSA hervormd en beperkt worden.’ En zo door. Het zou kunnen, maar het zou ook niet kunnen. Is dat kritische berichtgeving van een ‘kwaliteitskrant‘?

De kritiek op het uitblijven van een omslag in het denken van de buitenlandredactie van de NRC blijft op dit blog een herhaling van zetten. Zie hier en hier en hier. Zolang de NRC weigert in te zien dat president Obama leugenachtig, afwachtend en passief is en daarbij volop kansen mist om de veiligheidsdiensten en de militairen weer in het gareel te brengen, verdient de krant deze kritiek. Zolang het zelf de ‘framing’ van de regering-Obama blijft volgen, wordt de NRC zelf als goedgelovig en kritiekloos ‘geframed’. Het is niet anders.

Foto: Schermafbeelding van opening online NRC-artikel ‘Obama presenteert hervormingen NSA en gaat in op kwestie-Poetin‘, 9 augustus 2013.

Verloren liefde. VS neemt een loopje met de eigen waarden

Ooit was ik een fan van kandidaat-president Barack Obama. En de VS. Ik had het idee dat het land veerkracht genoeg had om de periode Bush en de oorlogen in het Midden-Oosten te overwinnen. Dat de periode 2001-2009 een akelige afwijking was. Maar nu twijfel ik. Ik kan de retoriek en de dwingelandij van de regering-Obama niet meer aanzien. Mijn liefde is over. De heksenjacht op klokkenluiders door Obama is ongekend. Waar is zijn ruimdenkendheid en grootheid om met afwijkende meningen om te gaan? Dat lijkt verdwenen, terwijl dat de vrijheden waren die de VS groot hebben gemaakt. ook door het beste van overal op te nemen.

Maakt Obama de VS kapot? Het lijkt er sterk op dat-ie geen greep heeft op het militair-industrieel complex waarvan president Eisenhower in 1961 al repte. Nu in de vorm van inlichtingen- en veiligheidsdiensten die hun eigen gang gaan en miljarden dollars doorsluizen naar particuliere bedrijven. Buiten elke democratische controle om. Wie dat opmerkt wordt hard aangepakt, maar wie liegt tegen het congres mag blijven zitten. Kafka in Amerika. Terwijl de staatsschuld toeneemt, er geen geld is voor onderhoud van bruggen en wegen, en de kloof tussen arm en rijk toeneemt. De VS zijn toe aan een reshuffle. Vanaf scratch. Het best zou Obama het veld ruimen. Hij heeft aangetoond het niet te kunnen en zijn land niet in de hand te hebben.

In kwestie Snowden laat NRC zich opnieuw misleiden

Er valt heel wat af te dingen op het kritisch vermogen van de Nederlandse gevestigde media. Graag neem ik het verwijt voor lief in herhaling te vervallen door nogmaals te verwijzen naar de in mijn ogen onbegrijpelijke opstelling van de NRC die president Obama het voordeel van de twijfel geeft. De NRC wekte in oktober 2012 de indruk dat Obama het opnam voor de burgerrechten en de vrijheid van meningsuiting. Toen was dat naar mijn idee al een onhoudbaar standpunt, maar door recente onthullingen door Edward Snowden over de NSA is dat standpunt nog onhoudbaarder geworden. Dat leidt niet tot een andere opstelling van de NRC, ondanks het goede werk van haar Amerikaanse correspondenten. Het roept de vraag op waarmee de gevestigde media bezig zijn en wat ze voor lezers die zich op internet direct tot de bron wenden zo’n nieuwsmedium nog toevoegt. Zeker als de media de bemiddelende rol van ‘vertaler’ van het nieuws slordig en gekleurd uitvoeren.

Opmerkelijk is dat de NRC Obama nog steeds het voordeel van de twijfel geeft. Ik begrijp daar niets van voor een krant die zich kritisch en liberaal noemt. Ik neem aan dat er kundige en door de wol geverfde journalisten en redacteuren aan het werk zijn, maar toch is dat in de kolommen nauwelijks terug te vinden. Welk proces verhindert dat? Redacties baseren zich op persbureau’s die de waarheid verdraaien omdat ze belang hebben bij het verbergen van de waarheid. Maar een krant als de NRC heeft hier toch weet van en kan toch niet zo naïef zijn dat niet door te hebben? Toch lijkt het er sterk op. Voor de reden heb ik geen afdoende verklaring.

Neem Judith Laanen van de redactie Buitenland. Ze neemt plichtmatig de berichtgeving van Reuters over, maar doet er een eigen schepje bovenop. Ze zegt in een artikel over de NSA van 18 juni: ‘Edward Snowden, de 29-jarige Amerikaan die de afluisterpraktijken van het Amerikaanse PRISM-programma vorige week aan het licht bracht, sprak de noodzaak van afluisteren gisteren tijdens een livechat met de Britse krant The Guardian nog tegen, schrijft persbureau AP.‘ Het gaat om het woord ‘nog‘ waarmee Laanen suggereert dat de waarheid van viersterrengeneraal en NSA-directeur Keith Alexander de waarheid van Snowden heeft vervangen. Maar ieder die kritisch kijkt naar wat Alexander zegt weet dat-ie liegt en steeds de cijfers bijstelt. Door de onnodige toevoeging van dat ‘nog‘ geeft Laanen aan deze zaak niet op de voet te volgen. Om het fatsoenlijk te zeggen.

Het is ook een onmogelijke opgave voor een krant als de NRC om zonder eigen expertise en directe toegang tot de bronnen verslag te moeten doen van een zaak die zich op grote afstand afspeelt maar toch de hele wereld bezighoudt. Het kan het niet negeren omdat er een direct belang voor Nederlandse internet- en telefoongebruikers mee gemoeid is. Wat de NRC en de Nederlandse gevestigde media opbreekt is dat ze geen idee hebben hoe ze de kritische geluiden moeten ‘omkaderen’. Het ene moment wordt de ene nieuwsbron gevolgd en het andere moment de andere die een tegengesteld perspectief geeft. Maar da’s geen zorgvuldige journalistiek die meerdere kanten belicht en zweert bij hoor en wederhoor. Da’s stuurloosheid in de berichtgeving en het ontlopen van de keuze om zich werkelijk kritisch en onpartijdig op te stellen.

Dat kader schetst Tim Shorrock in de New York Times. Hij stelt dat er jaarlijks zo’n 42 miljard euro naar private onderaannemers in de Amerikaanse veiligheids-industrie stroomt. Door stuivertje te wisselen tussen overheid en bedrijfsleven poetsen topbestuurders hun inkomen op. Een dreiging moet dat legitimeren. Onbelangrijk en bijkomend is of die dreiging realistisch is. Nieuwsmedia die menen ‘objectief’ verslag te kunnen doen verzaken hun controlerende taak omdat ze niet achter de waarheid kijken. Ze maken zich tot deelgenoot aan de politionele militarisering van de samenleving. Juan Bosch waarschuwde in de jaren ’60 voor het Pentagonisme in navolging van president Eisenhower die in 1961 voor het militair-industrieel complex waarschuwde. Het is aan kritische media om zich niet te laten misleiden en die steeds wisselende verschijningsvorm van dat complex journalistiek te volgen. Dat kan het kader voor een krant als de NRC zijn.

Foto 1: Schermafbeelding van laatste deel van artikel ‘NSA: meer dan 50 aanslagen afgewend door afluisteren‘ door Judith Laanen in de online-versie van nrc.nl. 18 juni 2013.

Foto 2: Fragment afscheidstoespraak van president Eisenhower over het militair-industrieel complex. 1961.

Obama’s regering zet zichzelf te kijk door beschuldiging journalist

Het beeld van de regering-Obama brokkelt per dag verder af. Nu is er weer het schandaal van Fox’ journalist James Rosen waarover The Washington Post bericht. Waar bij het recente AP-schandaal de journalisten zelf niet werden gecriminaliseerd, gebeurt dat nu wel. President Obama begeeft zich met de vervolging van journalisten op een terrein waar voorgangers als Nixon of Bush jr. voor terugschrokken. Onder president Obama worden klokkenluiders, journalisten en hacktivisten meer vervolgd dan onder welke regering ook. Zelfs als de rechtsgrond ontbreekt. Obama is hard op weg om te solliciteren naar afzetting, impeachment.

Het Rosen-schandaal gaat erover dat het ministerie van Justitie in 2009 een onderzoek startte naar Rosen die contact had met de genaturaliseerde Zuid-Koreaan en adviseur voor Buitenlandse Zaken Stephen Kim. Een specialist die geclassificeerde informatie over het Noord-Koreaanse atoomprogramma kon duiden en dat voor Rosen deed. Zonder daarmee de wet te overtreden. Uit de documenten blijkt dat niet alleen Kim focus van onderzoek was, maar ook Rosen. Zijn telefoon werd door de FBI afgetapt en zijn e-mails gelezen. Om daar toestemming voor te krijgen beweerde Justitie dat ook Rosen een ernstig misdrijf had begaan. Hij zou een co-conspirator, samenzweerder zijn. Journalisten en hun bronnen worden afgeluisterd door de overheid. De persvrijheid staat onder druk. Dit besef heeft een afschrikwekkend effect op andere journalisten. Chilling.

Bijkomend effect van de schandalen is dat het de kwestie Assange in een ander daglicht zet. Feitelijk had Julian Assange dezelfde rol tegenover Bradley Manning als James Rosen tegenover Stephen Kim. Glenn Greenwald legt in zijn Guardian-column uit dat onderzoeksjournalisten altijd actief bezig zijn om informatie te bemachtigen. Polsen, bevragen en aanmoedigen van een bron hoort bij het vak. En evenals het publiceren van geclassificeerde documenten is dat in de VS niet strafbaar. Het besef neemt daarom toe dat dit precies zo voor Assange geldt en dat-ie geen aparte categorie vormt. Afgelopen jaren dachten Amerikaanse media dat wat Assange overkwam aan hun voorbij zou gaan. Nu beseffen ze dat dat niet zo is en zich te weer moeten stellen tegenover de regering-Obama die de wetten aan haar laars lapt. En de persvrijheid om zeep helpt.

Foto: James Rosen.

Harde landing van Obama is nederlaag van eenzijdige media

In navolging wat zich gisteren aankondigde in de afwaardering van president Obama naar aanleiding van het IRS-schandaal waarbij de belastingdienst conservatieve groepen op de korrel nam en het AP-schandaal waarbij het ministerie van Justitie onwettig de telefoongegevens van journalisten registreerde om hun contacten te achterhalen, zet de grote ommekeer door. Het beeld dat president Obama niks verkeerd deed en het voordeel van de twijfel kreeg van de media ligt aan gruzelementen. Zijn tweede termijn duurt nog drie jaar. Gaat-ie gedesillusioneerd voort? Miskend en in zichzelf gekeerd zoals president Nixon eindigde? Wie weet wacht hem nog een afzetting, een impeachment. Maar help ons voor flapuit vice-president Joe Biden.

De naïeviteit van de media was de afgelopen vijf jaar groot. Ook in Nederland. Ombudsman Sjoerd de Jong nam namens de NRC een correspondent in bescherming die ik als vooringenomen kenschetste. Aanleiding was de bewieroking van Obama -zoals ik dat zag- door Juurd Eijsvoogel naar aanleiding van de toespraak van de president voor de Algemene Vergadering van de VN in september 2012. Mijn ingezonden stuk werd niet geplaatst: ‘Het is me een raadsel waarom Juurd Eijsvoogel in z’n stukken zo kritiekloos is over de claims van president Obama. Deze roept van alles en Eijsvoogel gaat daar grotendeels in mee zonder ze in de kern te toetsen. Hij zet alleen wat kanttekeningen dat het campagnetaal is. Zijn kritiekloze stuk ‘Ovatie in VN voor Obama’s vrije woord’ van 26 september doet me afvragen op welke planeet Eijsvoogel en de hoofdredactie van de NRC leven. Dat was meer een hagiografie dan kritische journalistiek. Als lezer kan ik daar niks mee.’ Ik wacht nog steeds op uitleg van NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch. Media kunnen niet tegen kritiek.

In zijn column over de omslag van de media citeert Glenn Greenwald de woorden van ACLU directeur Anthony Romero van half 2010 over de burgerrechten: Ik walg van deze president (‘I’m disgusted with this president‘). Kortom, wie had willen weten, had kunnen weten. Maar wie vooringenomen was, bleef vooringenomen. Dat lijkt nu omgeslagen en da’s het nieuws. Door de goede bedoelingen, de etnische achtergrond en het mooie verhaal van Obama zagen journalisten de feiten niet meer. Zoals ze trouwens tijdens de Irak-oorlog de mooie woorden van toenmalig president George ‘W’ Bush geloofden. Totdat ze bij zinnen kwamen en tot hun schade en schande bekenden misleid te zijn. Nu wacht de journalistiek dezelfde Werdegang. Tragisch dat een beroepsgroep binnen 10 jaar twee keer dezelfde ontwikkeling moet doormaken om volwassen te  worden.

PS: De vooringenomenheid van de NRC gaat tot op de dag van vandaag door. Op de eindredactie moet de ommekeer nog plaatsvinden. Bij een artikel van Guus Valk over de positie van Obama en de schandalen staat online de volgende titel die normatief klinkt: ‘Hoofd Amerikaanse belastingdienst opgestapt – Obama boos over affaire‘. Professioneel of echt boos? Omdat het ontdekt is of omdat de president van niks wist?

Chris Hedges bij Democracy Now! over de apathie van de gevestigde media in de zaken Manning en Assange:

Glenn Greenwald houdt vanmiddag als The Guardian-columnist een Q&A (vraag en antwoord) voor zijn lezers. Ik heb de volgende vragen ingestuurd die mogelijk beantwoord worden. Maar de respons is enorm:
-What do you think is the role of party politics in the corruption of President Obama? In other words, had a “European” coalition administration Obama saved from the derailments now mentioned?
-Will president Obama actually go down in history as a worse president than Nixon or Bush Jr.?

Foto: Pat Bagley: Obama aan het stuur. (Ken je die koele, futuristische auto’s die zelf rijden? -Dit is er niet zo een). Credits: The Salt Lake Tribune.