Media en politiek VS maken vergelijking Democratische partij met Labour, maar veronachtzamen die van Corbyn met Trump

In een opinieartikel van 14 december 2019 in Mail Online komt oud-minister van Binnenlandse Zaken Alan Johnson met kritiek op Jeremy Corbyn en de richting waarin hij de partij heeft gevoerd. Hij bekleedde posities in de Labour-regeringen van Tony Blair en Gordon Brown. Het artikel valt te lezen als een schot voor de boeg in de strijd om Corbyns opvolging. Hij zal binnen 10 tot 12 weken als partijleider aftreden zo meldt tweede man John McDonnell. Labours koers staat ter discussie. Komt er een opvolger die de lijn van Corbyn voortzet of komt er een meer centristische leider zoals Keir Starmer die de lijn Blair oppakt? Zo’n leider zal tevens de macht van de Momentum-beweging én de macht van de vakbonden (Unite: Len McCluskey) moeten breken.

Nog om een andere reden is de opinie van Alan Johnson interessant omdat het voeding geeft aan het debat in de Amerikaanse media en politiek naar aanleiding van het verlies van Corbyn en de winst van premier Boris Johnson. De Amerikanen leidden afgelopen dagen koortsachtig vergelijkingen af uit de Britse uitslag die van toepassing zou zijn op hun campagne voor het presidentschap. In november 2020 zijn er verkiezingen. De Democratische presidentskandidaat en oud-vice-president onder Obama Joe Biden zag in de nederlaag van Corbyn een waarschuwing voor zijn partij om niet te ver naar links op te schuiven. De centristische Biden heeft er belang bij om Corbyn als een radicaal af te schilderen die de kiezers van zich vervreemd heeft. Biden lijkt hierin gelijk te hebben, hoewel de impeachment in de VS en de Brexit in het VK de vergelijking lastig maken.

Maar een zwaarwegend bezwaar is dat de vergelijking tussen Labour en de Democratische partij (DNC) een andere vergelijking die meer voor de hand ligt veronachtzaamt. Overigens meer in gedrag en handelswijze, dan in beleid. Namelijk de gelijkenis van de tamelijk los van de realiteit en de feiten opererende Corbyn met Trump, en Labour met de Republikeinse partij (GOP). Het artikel ‘We should look closely at Britain’s decision to elect a man so renowned for his untrustworthiness’ van professor Barry Richards verscheen aanvankelijk op The Conversation en werd doorgeplaatst op Raw Story. Daar plaatste ik onderstaande reactie met twee eerste zinnen die ik hier niet herhaal: ‘Mr. Richards is right about trust. But there is more to it’.

A polemic has broken out within the DNC between centristic and progressive forces. The idea is that British Labour was too radicalized under Jeremy Corbyn and therefore alienated the centrist voters Tony Blair could address. In fact, the analysis goes even deeper, namely that for Corbyn and the left-radical Momentum movement, moral equality was paramount and not winning the elections.

Former Home secretary for Labour Alan Johnson adds two other important aspects in an opinion article in the Daily Mail that also apply to Trump and the GOP.

The first aspect is the unpatritotic aspect and not standing up for one’s own country. Alan Johnson: “The working classes looked at Corbyn and saw somebody who was unpatriotic to the extent that the country’s enemies were his friends.”

The second aspect is the cult phenomenon. Within Labour, the left-radical Momentum movement has seized power and driven moderate politicians such as Tom Watson out of the party. Because of the dominant cult idea, the party is alienated from reality. The starting point is no longer the facts, but the moral right. Alan Johnson: ‘Do not underestimate Momentum’s determination to remain as a party within a party. Either we get rid of that cult or we become the cult ourselves.’

The similarity between the cult-like Momentun with Corbyn and the cult-like GOP (especially in the House) with Trump is great. Already in 2017, the Iranian-American theologian Reza Aslan pointed out the cult-like character of the GOP under Trump. There is only one difference. While the GOP cult in the religious U.S. is primarily religiously fed by older, white, male evangelicals, the Momentum cult in the post-religious U.K. is mainly fed by left-ideological youngsters.

In any case, those aspects of onpatriotism and the party as a cult are connections other than those made in the American media and politics in recent days. Because these two aspects are so obvious, this even raises the question of what is wrong with the reporting and analysis of politics and media in the U.S.. They bump into a statement by Joe Biden and apparently do not think further. Or malicious people try to control imaging by framing.

What does that mean for the 2020 campaign if the greatest similarity is not between Labour and Democrats, but between Labour and Republicans? Then it is not the alleged radicalization to the left that is the British export product that colors the American election struggle, but the resemblance between Jeremy Corbyn and President Donald Trump who both basically operate in a cult-like party with a closed worldview. And they are unpatriotic and do not see the traditional allies in Europe and NATO as friends, but as enemies. While traditional enemies of the West, such as the Russian Federation, are considered friends by Corbyn and Trump.

Corbyn has been punished by the traditional Labor voters for his unreliability, radicalization, poorly thought out policies and a campaign that was not about winning, but about morality. Two aspects are added: his unpatriotic attitude and the cult-like character of Labour. The resemblance to Trump whose paths always lead to Putin, and the GOP that has been transformed into cult in three years with intellectually corrupt, autistic, radicalized congressmen such as Devin Nunes, Jim Jordan and Lindsey Graham.

The Democrats are wise not to lose themselves in the idea that the gap between progressives and the center cannot be bridged. This is perfectly possible by having both wings represented proportionally in a government. The British elections teach that Corbyn can be tackled and punished for his unreliability, his unpatriotism and the suspension of internal party democracy at Labour that has been turned into a cult. That is the blueprint for the DNC campaign.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Either we ditch the Momentum cult – or Labour becomes a cult itself, says former Home Secretary ALAN JOHNSON’ van Alan Johnson op Mail Online, 14 december 2019.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘We should look closely at Britain’s decision to elect a man so renowned for his untrustworthiness’ van Barry Richards op The Conversation, 13 december 2019.

Bij een boekpresentatie van ‘De Macht van de Megaonderneming’

Vanmiddag werd op de kunstmanifestatie Hacking Habitat in de voormalige gevangenis aan het Wolvenplein in Utrecht het boek ‘De Macht van de Megaonderneming’ gepresenteerd. Het verscheen in januari 2016 bij uitgeverij Van Gennep. Twee van de drie auteurs waren aanwezig en Giep Hagoort was gespreksleider. Het werd een mooi compact debat dat aansloot bij de thematiek van de tentoonstelling over macht, opbouw van de controlestaat en leefomgeving. Dat trouwens zo ruim opgevat is dat het ook niet actuele thema’s omvat.

Het boek heb ik niet gelezen, maar de hoofdlijn is me door de uitleg van John Huige en Pieter Pekelharing duidelijk. Het gaat om een analyse van het opereren van de 150 megaondernemingen ter wereld die over grenzen heen de nationale overheden tegen elkaar uitspelen. Vraag is hoe er weer enige rechtvaardigheid en structuur in het opereren van de megaondernemingen gebracht kan worden, zodat dit positief doorwerkt op de samenleving. Dat gaat verder dan de economie alleen en dient via de politiek bereikt te worden.

Consensus ontstond bij de toelichting van Pieter Pekelharing over de rol van de overheid. Die ligt ten onrechte onder druk omdat het het beste is wat de burgers hebben. De overheid mag dan wellicht in sommige opzichten een probleem zijn, maar biedt ook de enige oplossing voor dit probleem. Daarom moet de rol van de overheid niet kleiner worden gemaakt, maar worden opgewaardeerd. Uiteraard onder strikte voorwaarden van controle op de macht, machtsdeling, interne democratie en een eerlijk overleg dat de burgers niet tegen elkaar uitspeelt. Hervorming dus. Met inzet van burgers, maatschappelijke groeperingen als vakbonden en klokkenluiders die nog enige mate van tegenwicht kunnen bieden tegen snel handelende ondernemingen.

Een en ander bracht me tot een volgende reactie bij een FB-debat over een Brexit waarin sommigen ijveren voor een Nexit dat per saldo de rol van de overheid afwaardeert, hoewel dat op het eerste gezicht anders lijkt: ‘De vraag die we ons moeten stellen voordat we onze kritiek formuleren of voordat we meegaan met de kritiek van anderen is wat de rol van de overheid moet zijn. Ik denk dat beredeneerd vanuit de burger de overheid de oplossing is. Om de burger te beschermen tegen de megaondernemingen die geen grenzen kennen, en als paradox tegen die beweging vanuit de veiligheidsindustrie binnen de overheid bij het opbouwen van de controlestaat. Ook tegen een supranationale overheid zoals de EU is de nationale overheid van de natiestaat een redelijk democratisch en zich in de praktijk bewezen hebbend instrument om de macht te reguleren. Er bestaat dus spanning tussen deel en geheel. Maar dit betekent nog niet dat de natiestaat de EU moet verlaten.

Dat is een conclusie die niet uit het voorafgaande volgt. En zelfs om meerdere redenen schadelijk is: 1) Nederland buiten de EU is nog minder machtig om tegenwicht te bieden aan de 150 megaondernemingen ter wereld en wordt daarvan nog afhankelijker dan nu; 2) De schaal van Nederland als natiestaat biedt een te kleine basis om wereldwijd te concurreren. Zo bezien wordt het nog duidelijker wie er het meeste belang hebben bij een Brexit of Nexit. Namelijk de bovenbazen en de door de bovenbazen ingehuurde opiniemakers van de megaondernemingen die de rol van de nationale overheid terug willen brengen tot symboliek over natie, nationalisme en nationale identiteit. Maar feitelijk de overheid onmachtig willen maken en houden vanwege grensoverstijgend verkeer dat zich onttrekt aan controle en toezicht. Dit is een door en door rechtse agenda waardoor sommige linkse mensen zich laten overtuigen.’ Dit boek geeft houvast over dit onderwerp.

Twee jaar later: nog geen uitleg voor arrestatie Maessen en Joanna

Twee jaar geleden werden Hans Maessen en Joanna op de Dam in Amsterdam gearresteerd. Nog steeds is het onduidelijk waarom. Bas Blokker wijdt er in NRC een reconstructie aan onder de titel ‘Mee naar het bureau’. Blokker: ‘Maar twee jaar later eist Maessen nog altijd dat het Openbaar Ministerie zowel de agenten die hem aanhielden, als de eindverantwoordelijke bij de politie vervolgt voor zijn onterechte arrestatie. Tot nog toe wijst justitie vervolging af. Woensdag mag hij bij wijze van laatste kans zijn zaak bepleiten in een (niet-openbare) hoorzitting voor het gerechtshof in Den Haag.’ Maessen vermoedt dat het Koninklijk Huis en beveiligers achter hun arrestatie zat omdat hun afwijkende mening niet werd getolereerd. Nederland Vrijstaat.

Kerstfeest-tegenstellingen. Wat is de oorsprong van kerstmis?

Is Kerstmis het feest van verzoening en verbinding of van het smaakvol laten zien van tegenstellingen? Is kerstmis het feest dat tegenstellingen verzoent zonder ze weg te nemen? Dus werkt als een ventiel voor maatschappelijke onvrede? ‘Kerstfeest-tegenstellingen. Waar heeft het (d.i. kerstmis) toch eigenlijk zijn oorsprong aan?’ is de titel van een spotprent uit 1927. Verschenen op de omslag van het tijdschrift De Roskam dat werd uitgegeven door de ‘Roomsch-Katholieke Werklieden-Organisatie in Nederland’.

De omslag valt te lezen als kritiek op de tegenstelling rijk-arm. Kwestie van tegengestelde sociale klassen. Maar ook op de tegenstelling seculier-religieus (katholiek) die het klassenverschil weer verhult. Of: seculier feesten (genotzucht) tegenover religieus feesten (bezinning). Door nieuwe invloeden wordt tegenwoordig kerstmis niet vanzelfsprekend nog kerstmis genoemd. Toch om tegenstellingen te verhullen of uit angst om het toch al niet bestaande idee van verbinding -en de tijdelijke pacificatie van tegenstellingen- te openlijk af te vallen? Met de ontwaarding van het idee kerstmis zijn de kerstfeest-tegenstellingen aangescherpt, maar ook verdwenen omdat het belang van kerstmis afgenomen is. Een ontwikkeling werkt soms twee kanten uit.

Foto 1: ‘Kerstfeest-tegenstellingen. Waar heeft het (d.i. kerstmis) toch eigenlijk zijn oorsprong aan?’ Verschenen in: de Roskam, 16(1927), nr. 26(22 dec.).

Foto 2: Harris & Ewing, [Grace Coolidge, Santa Claus, and children next to Christmas tree], december 1927.

Petitie: Flexwet alleen voor hulpbehoevenden. Is dat de oplossing?

De Wet Werk en Zekerheid zegt tot doel te hebben de tweedeling op de arbeidsmarkt aan te pakken. In vele sectoren zoals de zorg of cultuur -en binnen hetzelfde bedrijf- is vaak sprake van een driedeling: mensen met een vaste baan, flexwerkers en vrijwilligers. Vele culturele instellingen zouden zonder vrijwilligers niet kunnen bestaan. Dan gaat het allang niet meer om additionele standaardbanen die betaald werk niet verdringen, maar om onmisbaar en hoogwaardig werk. Dus eigenlijk zou de Wet Werk en Zekerheid als ambitie moeten hebben om de driedeling aan te pakken. Daarover ontbreekt nu echter elke maatschappelijke of politieke discussie.

De petitie stuurt aan op een vierdeling: mensen met een vaste baan, onbeschermde flexwerkers, beschermde flexwerkers (hulpbehoevenden) en vrijwilligers. Maar de petitie heeft wel gelijk dat in veel gevallen de nieuwe Flexwet nadelig is. Bijvoorbeeld als gevolg van de voorwaarde dat er zes maanden tussen contracten moet zitten, wat drie maanden was. De Nederlandse arbeidsmarkt heet bij de tijd en flexibel te zijn, maar is feitelijk ongelijk, oneerlijk en ondoorzichtig. Het is een opalen constructie vol gestapelde wensen en randvoorwaarden waarvan het zelfs niet meer op het eerste gezicht duidelijk is wat de voor- en de nadelen zijn. De oplossing is herverdeling van werk en inkomen. Daar dient de Flexwet niet voor. Die plakt simpelweg pleisters op de wond.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Flexwet alleen voor hulpbehoevenden’ van Reinder Rustema.

Moestuinsocialisme volgens Klijnsma. Ze maakt PvdA belachelijk

Staatssecretaris van Sociale Zaken Jetta Klijnsma verbergt achter een tsunami van empathie en meevoelen met de sociaal zwakkeren elk politiek gevoel en verstand van zaken. Ze is een kleine ramp in het kabinet Rutte II. Een sociaal-democratisch godswonder dat goede bedoelingen paart aan onnozelheid en zo buiten de werkelijkheid is komen te staan. Haar redding is dat ze onbeduidend is, niemand haar serieus neemt en daarom niet hoeft op te stappen. Voorlopig. Ze muntte dit weekend de term moestuinsocialisme.

Het laatste advies van Klijnsma behelst dat mensen hun pensioen aan kunnen vullen door een moestuin, zo vertelde ze het AD. Klijnsma ziet dat het pensioenstelsel niet bij het oude kan blijven en vindt dat er een debat moet komen over het pensioen van de toekomst. Haar idee van de moestuin neemt daar een voorschot op. Als het spreekwoordelijk verschuiven van de dekstoelen op het dek van de Titanic. Klijnsma beantwoordt de uitdagingen van de toekomst met oplossingen uit een archaïsch Nederland. Ze wil groene vingers voor allen.

Hoon was Klijnsma’s loon. Terecht. Ook PvdA-voorzitter Hans Spekman besefte dat-ie weer tegen een nieuw onbenul in z’n partij op moest treden en nam afstand van Klijnsma’s suggestie: ‘Mensen moeten niet afhankelijk zijn van een moestuin, dat is belachelijk’. Hij noemt het stom van haar, aldus NRC. Abvakabo-voorzitter Connie van Brenk vond de uitspraak een drama en vroeg om iemand met verstand van pensioenen. Voor de SP was het makkelijk scoren, Paul Ulenbelt plaatste een reeks tweets over het moestuinsocialisme van Klijnsma. De kwestie roept vooral de vraag op hoe de selectie bij politieke partijen verbeterd kan worden.

Foto: Tweet van Paul Ulenbelt (SP).

Antwerps college volgt ambtenaren via tablet. Kan dat? Privacycommissie heeft kritiek

Een opmerkelijk bericht in de Gazet van Antwerpen dat de privacycommissie (CBPL) en de vakbonden in de gordijnen jaagt. Het stadsbestuur van Antwerpen heeft door de wijziging van de rechtspositie van het personeel de mogelijkheid gecreëerd om ambtenaren via de locatie van hun tablet te volgen: ‘De bedoeling is om individuele verplaatsingen van de werknemers in kaart te brengen. Technisch is dit mogelijk met de geolocatie of ‘track and trace’ die in deze toestellen is ingebouwd.‘ De tablet krijgen ze van hun werkgever.

Wethouder personeelsbeleid Ludo Van Campenhout (N-VA) suggereert dat de Antwerpse ambtenaren en hun handcomputers op dit moment via het systeem ‘track and trace‘ nog niet worden gevolgd. Dit ‘Real Time Location System‘ maakt het mogelijk om via de locatiebepaling van de tablet de locatie van de ambtenaar te bepalen. Het college zegt het te willen gebruiken ‘om misbruik van het materiaal te controleren of het tijdsgebruik van ambtenaren na te gaan’, aldus De Standaard. Op 27 september heeft het college toegezegd dat er eerst een ‘regeling‘ over voorwaarden en gebruik opgesteld moet worden. Die is er nu nog niet.

De socialistische vakbond ACOD heeft aanwijzingen dat het systeem nu al wordt gebruikt: ‘Wij hebben sterk de indruk dat het stadsbestuur nu al gebruikmaakt van deze technische mogelijkheid om het doen en laten van de ambtenaren te controleren’, aldus Gerard Van der Elst, secretaris van ACOD-Antwerpen. ’Dit maken we toch op uit enkele tuchtdossiers die we behandelen als vakbond. Mensen zouden op ‘heterdaad’ betrapt zijn op plekken waar ze niet hoorden te zitten.’

Het lijkt erop dat het Antwerpse college van Vlaamse nationalisten, christen-democraten en liberalen (N-VA, CD&V en Open VLD) het systeem ‘track and trace‘ heeft ingevoerd zonder dat betrokken ambtenaren hierover volledig zijn geïnformeerd en het gebruik ervan voldoende is uitgewerkt. Daarnaast is onduidelijk onder welke voorwaarden het Antwerpse college haar ambtenaren wil gaan volgen. Het zegt dat voldaan moet worden aan ‘principes van finaliteit, proportionaliteit en transparantie‘, maar een woordvoerder van de privacycommissie merkt op dat dit zo vaag is dat er niet mee te werken valt voordat ze uitgewerkt zijn in een arbeidsreglement.

Of soortgelijke systemen op handcomputers om de locatie van ambtenaren -of werknemers- te volgen in Nederland in gebruik zijn is mij niet bekend. Het is gewenst dat er eerst een principieel debat gevoerd wordt over de wenselijkheid en de voorwaarden van gebruik van Real Time Location Systemen in de werkomgeving.

Foto: Tablet. ‘Een beter milieu begint bij een tablet‘.

Italianen Montreal kwaad over anti-corruptie campagne

Italiaanse Canadezen hebben kritiek op een video uit een anti-corruptie campagne van de vakbond les cols bleus in Montreal. De Italiaanse muziek is onmiskenbaar. Is hier stereotypering via maffiafilms uit Hollywood en Tony Soprano werkzaam tegen Italianen dat joden, sikhs, negers of moslims nooit zou treffen? Het lijkt er sterk op. De verdediging van een woordvoerder van de vakbond dat uit het onderzoek van de commissie Charbonneau blijkt dat de meeste verdachten Italiaanse namen hebben wordt weersproken door de feiten.

In aanpak en analyse is het te simpel om corruptie te reduceren tot beelden die verwijzen naar de Italiaanse maffia. De tekst op de site van les cols bleus zegt dat het gaat om ‘een satirisch en vreemd realistisch portret dat met wrange humor de misbruiken  aan de kaak stelt die inmiddels te lang in het systeem werkzaam zijn: van slimme boeven tot steekpenningen in bruine enveloppen die zo dik zijn als degenen die ze dragen‘. Als de verwijzing naar satire en humor recht moet praten wat aantoonbaar krom is dan wordt het pas echt link.

Foto: Still uit de maffiafilm ‘Once Upon a Time in America‘ (1984) van Sergio Leone.

In welke rol praat vakbondsman Van de Kamp over arrestatie Dam?

De voorzitter van de landelijke politievakbond ACP Gerrit van de Kamp beweerde afgelopen weekend in de NRC te weten dat de DKDB, de Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging niet betrokken was bij de arrestatie van de republikeinen Hans Maessen en Joanna van der Hoek op de Dam op 30 april. Een half uur voor de balkonscène. De ‘man in het grijze pak met het oortje‘ van wie gedacht werd dat-ie door de DKDB in het arrestatieteam gedetacheerd was zou een politieman ‘uit het oosten van het land’ zijn. Dat Van de Kamp zich in het debat mengt is opvallend want hij speelt als vakbondsman geen rol in het openbaar bestuur.

Zolang de feiten onduidelijk zijn is het verwarrend dat verklaringen van Van de Kamp naar buiten komen. Juist omdat z’n voorzitterschap hem semi-officieel maakt. Da’s anders dan de uitspraak van de buitenstaander en advocaat Bernard Tomlow die in de publiciteit bracht dat de DKDB betrokken was bij de arrestatie. Van de Kamp loopt vooruit op het feitenrelaas dat burgemeester Van der Laan deze week naar de Amsterdamse raad stuurt voor een evaluatie in de raad op 30 mei. In die evaluatie kan dan tevens vermeld worden wie Van de Kamp die geen officiële functie in de Amsterdamse politieketen heeft van deze informatie voorzien heeft.

Namens wie en tegen wie spreekt Van de Kamp? Heeft iemand hem gevraagd de kou uit de lucht te halen? Om ontevredenheid met de kritiek op de arrestatie in politiekring te sussen? Van de Kamp geeft geen objectief verslag. Hij spreekt over een ‘onterechte, maar niet onrechtmatige aanhouding‘ van Maessen en Joanna. En verder concludeert-ie uit de ontbrekende betrokkenheid van de DKDB in het arrestatieteam ‘dat er geen complot was‘. Da’s voorbarig. Het is aan de Amsterdamse raad om aan de hand van de feiten te oordelen.

De site van de ACP geeft een beeld van een organisatie die zichzelf uitbundig feliciteert met het verloop van ‘de kroningsdag’. Trouwens een verkeerd gekozen term omdat in Nederland het staatshoofd niet wordt gekroond, maar ingehuldigd. De ACP heeft gelijk dat 99,9% van het politiewerk in Amsterdam tijdens de inhuldiging succesvol was. Daartoe verdient de Nederlandse politie alle hulde. Maar bij een evaluatie hoort ook dat fouten worden erkend om er voor de toekomst van te leren. En daar gaat Gerrit van de Kamp de fout in. Juist hij in zijn semi-officiële functie van vakbondsman moet fouten niet afzwakken, maar onderkennen.

Foto 1: Still van de man in het grijze pak met het oortje uit de NOS-reportage van de aanhouding op de Dam van twee demonstranten. 30 april 2013. Volgens ACP-voorzitter Gerrit van de Kamp in de NRC ‘een politieman uit het oosten van het land’.

Foto 2: Afbeelding op Twitter via @KombijdePolitie: ‘Wij wensen iedereen een mooie kroningsdag!’ op aparte pagina ACP.

Facebook censureert internet in Turkije: staking bij Texim

In Turkije heeft Facebook de account van IT-werknemer Bilişimci Mühendis geblokkeerd. Hij gebruikte het afgelopen 3 jaar om zijn collega’s in de IT-sector te informeren. Maar toen-ie foto’s van een staking bij de Texim-textielfabriek plaatste vond-ie daarop de waarschuwing dat de foto’s verwijderd waren omdat ze beschadigend waren voor de reputatie van Texim. In een boodschap werd gezegd dat zijn Facebook-account onbruikbaar was gemaakt. Deze repressie past in de wereldwijde tendens om de internetvrijheid in te perken.

De staking in de fabriek in Istanbul begon op 7 augustus toen wegens vakbondsactiviteiten 38 werknemers ontslagen werden. Ze zijn lid van TEKSIF en strijden niet alleen tegen de werkomstandigheden in de fabriek, maar ook voor het recht om zich als vakbond te organiseren. Geen vanzelfsprekendheid in Turkije. Texim is toeleverancier voor het Duitse Hugo Boss en het Franse Pierre Cardin. De oproerpolitie probeerde op 24 september de staking met overmacht te breken toen 12 bussen politie aangevoerd werd. Sinds hun ontslag demonstreren de 38 vakbondsleden vreedzaam. Samen met andere vakbondsleden uit de fabriek.

Het IT Workers Solidarity Network veroordeelt de censuur door Facebook en ziet in overheid of gevestigde media geen alternatief: ‘We all know the vast possibilities of the internet in its ability to bring information to everyone who would otherwise have to rely of either governmental sources or newspapers which are biased at best and often deny the truth to its readers, that is, they lie. With the internet we do not have to rely on these traditional sources of information but we can find out for ourselves what is actually occurring. ‘

Nu perkt Facebook door het sluiten van het account van Bilişimci Mühendis op dezelfde restrictieve manier als overheid en pers de vrijheid van expressie in. Dat zet de internetvrijheid onder druk. Burgers die zich willen informeren over de staking kunnen moeilijker informatie vinden. Facebook heeft toegegeven aan druk van fabriekseigenaar en overheid. Facebook heeft partij gekozen en zich aan de kant van de macht geschaard.

Nogmaals IT Workers Solidariry Network: ‘Facebook is attempting to censor us because of what we say. We are trying to inform workers of their rights and of struggles of other workers who are also being denied their rights. In the past, repressive governments use to burn “controversial” books but with the rise of the internet they have taken that strategy a step further. They are now banning “controversial” sites from the internet.‘

Foto 1: Demonstratie door ontslagen werknemers bij Texim-textielfabriek in het Turkse Istanbul, 10 september 2012

Foto 2: Banner Facebook Censored