SGP neemt in verkiezingsprogramma een risico omdat aanpak van de islam op het christendom kan terugslaan

De SGP worstelt met de islam. Want geldt daarvoor dezelfde godsdienstvrijheid als voor christenen, of niet? De partij weet niet of het wat het ‘secularisten’ noemt met D66 als afschrikwekkend voorbeeld of de islam als de grootste bedreiging van het eigen gedachtengoed moet zien. In het verkiezingsprogramma gaat bovenstaande passage over de islam. Is wat de SGP er van maakt een zinvolle of wellicht een valse tegenstelling?

De SGP verzwakt in de verkeerde reactie op iets van buiten. Des te vreemder omdat Nederland als het ooit omvangrijkste islamitische land ter wereld een wetenschappelijke traditie heeft in de kennis van de islam. Snouck Hurgronje en daarna. Vraag is waarom de kennis niet benut is. Nog steeds een blinde vlek in onze recente politieke geschiedenis. Vergelijkingen met andere landen in de opvang van moslims pakken niet altijd gunstig uit, maar zijn vaak onrechtvaardig. ‘Moslims’ die naar de VS gingen waren vaak christen en hoogopgeleid. Ze komen uit moslimlanden, maar zijn als bedreigde elite het eerst vertrokken. Naar Nederland zijn plattelanders, laagopgeleiden en cultureel conservatieven gekomen. De stap naar de grote stad van een geïndustrialiseerde samenleving vanuit een plattelandsomgeving was een reuzenstap. De islam wordt door critici een woestijncultuur met wrede aspecten genoemd. Maar Arabische staten kennen al vanaf een pre-islamitisch tijdperk de verfijning van de stad. Door de opkomst van de fundamentalistische islam komt die traditie onder druk te staan. De intellectuele, seculiere Arabische stadselite zal zich onderhand meer thuisvoelen in het Westen dan in de eigen omgeving die in hoog tempo islamiseert. Maar niet bij de theocratische gedachtenwereld van de SGP die de polderversie van die woestijncultuur vertegenwoordigt.

In een reactie zegt fractieleider Kees van der Staaij van de SGP volgens een bericht in De Limburger: ‘In tegenstelling tot het Midden-Oosten kent het Westen geen traditie om geloofsbelijdenissen over straat te strooien. De overheid biedt meer ruimte dan we hier gewoon zijn.’ Wie het gebeier op zondagochtend als een uiting van geloofsbelijdenis ziet zal hier anders over denken. Of de constatering van Van der Staaij een einde rechtvaardigt van de gebedsoproepen die vanuit moskeeën over straat schallen is daarom de vraag.

Het is best om daar een eind aan te maken, maar dan gelijke monniken, gelijke kappen. Dan moeten er ook een einde komen aan het gebeier van kerklokken en andere uitingen van geloofsbelijdenis in de publieke ruimte, zoals processies en andere christelijke manifestaties. De verdediging van de SGP dat kerkklokken bij het Nederlandse cultuurpatroon passen en daarom strikt gezien niet religieus van aard zijn kan eenvoudig weerlegd worden. 1) Islamitische Nederlanders kunnen beweren dat hun oproep vanuit de moskee een culturele uiting is die past bij het nieuwe Nederland. 2) Nederlanders die de seculiere staat voorstaan met pluriformiteit en gelijkheid van godsdienst en levensovertuiging zoals dat gegarandeerd wordt door de overheid vinden in Van der Staaij’s woorden munitie om die gelijkheid op te eisen. De SGP neemt een risico door deze religieuze doos van Pandora te openen. Het kan zich tegen het orthodoxe christendom keren.

Foto: Schermafbeelding van een deel uit het Verkiezingsprogramma van de SGP.

Donald Trump kan zomaar president worden. Of dictator

Donald Trump gaf een afsluitende toespraak van 75 minuten op de Republikeinse conventie in Cleveland. Gitzwart en negatief, zonder hoop en met weinig beleidsvoornemens hoe het land gerepareerd kan worden om het weer op de rails te zetten. Nog los van het feit dat Trump geen idee heeft hoe een democratie werkt, welke instituties daarin samenwerken en waaruit het politieke handwerk bestaat om iets voor elkaar te krijgen. Het blijven grote woorden. De macht van de president is relatief klein, zoals president Obama ervaren heeft. Hoewel hij zich soms verschool achter die machteloosheid vanwege zijn besluiteloosheid. Maar in de praktijk zijn de marges voor een president klein en rechtvaardigen ze niet het beeld van almacht dat Trump schetst.

Als Trump al beleidsvoornemens schetst, zoals over de NAVO, dan zijn ze zo wereldvreemd en onrealistisch dat ze nooit gerealiseerd kunnen worden omdat internationale verdragen en afspraken ze in de weg staan. Intussen zorgen ze voor onrust en onzekerheid. Trump zaait verdeeldheid. Zijn toespraak ging niet over het bereiken van een ideale wereld (utopie), maar over het schetsen van een wereld met akelige kenmerken (dystopie). Hij begint steeds meer te lijken op de hoofdpersoon Charles Lindbergh uit de roman ‘The Plot Against America‘ (2004) van Philip Roth. Diens antisemitisme uit 1940 is vervangen door Mexicanen- en moslimhaat. De roman die 12 jaar geleden als waarschuwing opgevat kon worden dreigt realiteit te worden.

Trump wordt door vele Amerikanen gehaat, maar hetzelfde geldt voor zijn belangrijkste opponent Hillary Clinton die in de peilingen geen afstand van hem kan nemen. Volgende week is de Democratische conventie en te verwachten valt dat de Democraten wel hoop bieden en Trumps ongeschiktheid zullen benadrukken. Maar toch tekent zich het onheilsscenario af van een Amerikaanse president die alle kenmerken van een fascistische leider vertoont. Europese rechts-nationalistische politici als Geert Wilders en Nigel Farage steunen Donald Trump en zeggen zich met hem te identificeren. Die identificatie verraadt wie ze werkelijk zijn.

Het blijft jammer dat Bernie Sanders geen kandidaat namens de Democratische partij is. Dan zou tegenover Trump met zijn historische lage favorable ratings een kandidaat in het veld gebracht worden die positieve gevoelens bij grote delen van het electoraat losmaakt. Niet zo gehaat wordt als Trump en Clinton. Amerikanen moeten in november hun president kiezen. Dat kan zomaar Trump worden. De strijd binnen de Republikeinse partij kan het verschil maken. Veelzeggend is dat de Koch broers die 900 miljoen in de campagnes stoppen zich distantiëren van lokale kandidaten die zich met Trump verbinden, zoals Ron Johnson ervoer volgens een bericht in de Huffington Post. Een derde kandidaat als Gary Johnson kan zich ook nog in de race mengen.

Nate Silver zegt in een afrondende reactie op Trumps toespraak dat er geen peil is te trekken op de uitkomst: ‘Trump could become president, obviously. Or he could lose by 15 points. I’m not sure we really know a lot more than when the general election unofficially started six weeks ago.’ De race is onvoorspelbaar met een onvoorspelbare kandidaat en twee kandidaten die door grote delen van het electoraat diep gehaat worden. Europa moet op het ergste voorbereid zijn: een presidentschap van Trump. Een dictator als vriend. Awesome. 

Foto: Tweet van Bernie Sanders, 22 juli 2016.

Voor volk en vaderland. Zo wordt gezegd

Wat is erger voor de geloofwaardigheid van Nederland? Onder het motto ‘niets bijzonders aan de hand’ vriendschappelijk omgaan met leiders van foute landen of net doen alsof het geen foute landen zijn? Het eerste getuigt van cynisme en het laatste van leugenachtigheid.

Het beste is uiteraard om direct betrokkenen van leden van verkeerde  Argentijnse regeringen niet toe te laten tot het Nederlandse koningshuis, geen gezellige biertjes te drinken met dictators of handel te drijven met landen waar de mensenrechten in erge mate worden geschonden.

Maar da’s utopisch denken. Om het kwaad in harmonie te brengen met onszelf ontkennen we gewoon dat het kwaad bestaat. Zodat we er niet eens tegen op hoeven te treden. Voor de symboliek wordt af en toe afgesproken om het allerergste aan te pakken. Win-win-win, dus? En wees nou eerlijk, er is geen beginnen aan. Volk en vaderland willen geen gedoe.

Jan van de Pavert blijft bij de tijd: meer Marokkanen!

Jan van de Pavert is een beeldend kunstenaar naar m’n hart. Eigenlijk ook een historicus. Een peinzer met een bezonken oordeel dat aangevuld wordt met de fonkeling van de kunstenaar. Als toeschouwer van z’n eigen leven. Kritisch waar kritiek past. Op de splitsing van kunst, politiek en maatschappijkritiek die wegloopt naar de illusie van een betere wereld. Dol op de oude Soviet-Unie toen idealen nog overeind stonden, maar al onheilspellend kantelden. Tatlin, Lissitzky, Majakovsky, Meyerhold of Rodtsjenko bewerkten emotie en geest. Jan neemt in rust het initiatief. Kunstenaars die in de gaten worden gehouden door de overheid worden dan kunstenaars die de overheid in de gaten houden. Viseren. Zo betaamt het. Minder ambitie is nutteloos.

Vandaag worden de scherven van Geert Wilders opgeveegd. Marokkaanse meisjes lieten zich toch al niet intimideren. In het hoofd en met de handen van Jan van de Pavert die het vlugschrift van de tijd formaliseert. 

Foto 1: Jan van de Pavert, Wilders aan scherven.

Foto 2: Jan van de Pavert, voorstudie Marokkaanse meisjes.

Beyond The Blue Horizon met George Knight

Zit chagrijn soms een blogger in de weg? Zodat-ie tegelijk mopperaar, zuurpruim en kniesoor is. Ofwel, een digitale azijnbode. Ik zie het zo niet, maar anderen spreken me er wel eens op aan. Dan schrik ik. Onder de druk van zo’n verwijt is het moeilijk uitleggen wat me bezielt en hoe onvrede in m’n aanpak past. Ik kan de kritiek best billijken, maar wordt er ook somber van omdat het me een terrein optrekt waar ik niet wil komen.

Van mezelf vind ik dat ik een idealist ben die naar een betere wereld streeft. Verduidelijkt in het motto van dit blog ‘Debat tussen links en rechts‘. Het innemen van een middenpositie, haalbaarheid en verbinden staan centraal. Bij elke posting is het bereiken van die betere wereld doelstelling en horizon. Nauwkeuriger gezegd, een vrije wereld die uitgaat van universele waarden en daarnaast iedereen de vrijheid geeft die met eigenheid aan te vullen. Of dat nou seksuele voorkeur, religie of levensovertuiging, politieke voorkeur of denkwijze is.

Dus geen idealisme zonder realisme. En geen constructie zonder afbraak. Breken voor bouwen. Maar dan nog, zou mijn criticus kunnen zeggen, dat hoeft dan toch niet zo zwaar op de hand te gaan? Zo humeurig en zeurderig? Geef Rutte, de God van Nederland, Putin, Obama of de baas van de NSA voortaan gierend van de lach commentaar. Het zou kunnen, maar de onderwerpen die hier dagelijks de revue passeren zijn wel akelig zwaar en serieus. Het is een kwestie van wat in de dramaturgie vraisemblance heet. Over geloofwaardigheid tussen doel en middelen en daarmee het creëren van een eigen wereld dat een blog nu eenmaal is.

Het is de toon die de muziek maakt. Misschien moet ik daar op dit blog voortaan beter op letten. Suf om als een somberman over te komen als je dat niet eens bent. Als cadeautje voor al het zware leed dat ik sommigen van u soms aandoe The Three Suns met The Blue Horizon die ik eerder op m’n andere blog George Knight Kort in het zonnetje zette. Strak in de lach. Onder het motto ‘lach of ik schiet’. Puike muziek waarvan in elk geval ik vrolijk word. Enfin, voorzover de introspectie, nu weer terug naar de echte wereld. Weg van de utopie.

Beyond the blue horizon
Waits a beautiful day
Goodbye to things that bore me
Joy is waiting for me

Foto: Jeroen Bosch, Visioenen uit het hiernamaals, omstreeks 1490.

Exit Gérard Depardieu: pas de balles

De Franse acteur Gérard Depardieu geneert zich niet om uitspraken te doen over zaken waar-ie geen verstand van heeft. Zoals over de Russische oppositie en Garry Kasparov die geen verstand van politiek zouden hebben. Depardieu meent te weten hoe het zit met een oppositie die niet eens strijdt om de macht, maar om toegang tot het politieke systeem. Dat de nomenklatoera met alle juridische trucs verhindert. Gérard Depardieu zakt door het ijs als autonoom denker en is een opportunist. Wat verwacht-ie van de dictatuur van Putin? De Amerikaanse acteur John Cusack bevindt zich aan de andere kant van het politieke spectrum en behaagt de macht niet om er zelf beter van te worden, maar komt met kritiek. En een mening die op feiten gebaseerd is.

Foto: Gérard Depardieu (links) en Vladimir Putin. Moskou, januari 2013.

Occupy-generatie zoekt vooruitgang door kritiek

Vooruitgang is een utopie. Dat denken komt mede uit sociaal-democratische bron. Nu het besef doordringt dat het niet meer vanzelfsprekend is dat volgende generaties het beter krijgen, zakt dat geloof weg. Mensen staan minder op elkaars schouders, vliegen minder hoog en worden cynisch. Het slaat de basis onder de samenleving weg. De Occupy-generatie symboliseert die teruggang, en biedt perspectief. Voorlopig onscherp.

Op het Indiase platteland of in de Chinese buitengebieden wordt nog vooruitgang geboekt. Maar in Europa viert cynisme hoogtij. Creatief schoppen van de generatie 1968 ligt achter ons. Na het ik-tijdperk van de jaren ’90 zitten we in de verbrokkeling. Vooruitgang is verhoging van welzijn. Geluk is op bepaalde plaatsen net iets dikker gezaaid. De edele wilde die zich aan de wereld onttrekt voelt weinig gemis. Evenmin als de geleerde die voluit in de wereld zit. Maar de analfabeet die graag mee wil doen voelt pijn. Of het talent dat niet aan kan haken omdat het geen goede scholing krijgt. Of de jongere generatie die niet meer aan de bak komt.

Zonder onderwijs wordt het moeilijk. Nieuw is dat goed onderwijs evenmin helpt. Oude waarden worden omgekeerd. Maatschappijcritici beweren dat onderwijs dient om mensen klaar te stomen voor economische activiteit die meerwaarde geeft aan bezitters van produktie- en kapitaalgoederen. Vroeger paste daarbij een beeld van een fabriek met een dichtschuivend hek. Nu is dat beeld gefragmenteerder en moeilijker te vangen.

Vooruitgang is een waarneming die leeft en feitelijk niet waar hoeft te zijn om invloed te hebben. Vooruitgang is meer dan politieke en economische ontwikkeling. Het betreft ook vrijheid en ontwikkeling van gedachten en overtuigingen. Lucht om te denken. Vertrouwen. Maar economische bestaanszekerheid is de basis van alles.

Foto: Balloon race, Hurlingham, London, 1909

Achter de macht en de kracht van de democratie

1. Toetreders. Zowel de achterban van PVV als nieuwe Nederlanders zijn ondervertegenwoordigd in het publieke debat. Hun stem klinkt onvoldoende. Toetreders wordt deelname aan het publieke debat bemoeilijkt. Het opmerkelijke is overigens dat deze toetreders eerder tegen elkaar dan tegen de echte macht ageren.

Pas door deze toetreders een stem te geven kunnen we de islam en de anti-islam inpassen. Dit onderscheid tussen oude en nieuwe macht loopt anders dan de aloude tegenstelling links-rechts die doorgaans aangehouden wordt. Da’s deels een schijntegenstelling.

2. Islam. Nederland verzwakt in de verkeerde reactie op iets van buiten. Dat had niet gehoeven. Des te vreemder omdat Nederland als het ooit omvangrijkste islamitische land ter wereld een wetenschappelijke traditie heeft in de kennis van de islam. Snouck Hurgronje en daarna. Vraag is waarom de kennis niet benut is in 1970, 1980, 1990, 2000 of 2010? Nog steeds een blinde vlek in onze recente politieke geschiedenis.

Vergelijkingen met andere landen in de opvang van moslims pakken niet altijd gunstig uit, maar zijn vaak onrechtvaardig. Moslims die naar de VS gingen zijn vaak christen en hoogopgeleid. Ze komen uit moslimlanden, maar zijn als bedreigde elite het eerst vertrokken. Naar Nederland zijn plattelanders, laagopgeleiden en cultureel conservatieven gekomen. De stap naar de grote stad van een geïndustrialiseerde samenleving vanuit een plattelandsomgeving was een reuzenstap.

De islam wordt door critici een woestijncultuur met wrede aspecten genoemd. Maar Arabische staten kennen al vanaf een pre-islam tijdperk de verfijning van de stad. Door de opkomst van de fundamentalistische islam komt die traditie onder druk te staan. De intellectuele, seculiere Arabische stadselite zal zich onderhand meer thuisvoelen in het Westen dan in de eigen omgeving die in hoog tempo islamiseert.

3. Publiek debat. In Nederland moet iedereen mee kunnen praten. Niet alleen de middengroepen en de gebruikelijke belangengroepen. Het huidige debat laat slechts marginale ruimte voor tegenstemmen. Zo’n getrapt en gesloten debat is ongewenst voor de democratie, verre van ethisch en bevestigt de status quo.

De macht verdedigt zich hardnekkig en mag dat. Maar goed is om te beseffen dat de toegang tot het debat voor sommigen helemaal niet vanzelfsprekend is. Dat het taboe over de islam voor ons wordt beslist.

Ik pleit voor een open maatschappelijke debat zonder onnodige beperkingen. Dat gaat over de islam of de anti-islam, maar ook over het christendom, de verdeling arm-rijk, de positie van vrouwen, natuur en milieu. Noem maar op, alles wat ons bezighoudt, of bezig zou moeten houden.

4. Oneigenlijke beperkingen. Een open debat over de islam zonder taboes is nodig. Laat maar botsen. Een debat zonder grenzen van moralisme en kiesheid. Juist dat moralisme drukt de openheid weg. Ofwel, er ontstaat in het debat over de islam een ongenoemde kern die inhoudelijk niet beantwoord kan worden.

Moralisme, beschaving en fatsoen zijn van die termen die in stelling worden gebracht als wordt gezegd in principe ben ik voor openheid, maar …. . Dan volgen de uitzonderingen die een beroep zijn op ongeschreven sociale regels. Nou valt het te billijken dat vanwege cohesie en continuïteit niet alle omgangscodes overboord worden gezet. Daar pleit ik niet voor.

Maar ik ben wel tegen het oneigenlijke beroep op moralisme, beschaving of fatsoen als instrument om het publieke debat in te perken. Als de koningin in een kersttoespraak pleit voor fatsoen en beschaving, dan moeten we beseffen dat het haar idee van fatsoen en beschaving is. Beredeneerd vanuit haar macht die een positie verdedigt. Laten we daarom goed beseffen dat het vanuit dat specifieke perspectief wordt gezegd. Dan komen we al een stap verder in ons begrip van het mechanisme van de macht.

Laten we dus beseffen dat sommige beperkingen van het publieke debat oneigenlijk zijn en niet zozeer voortkomen uit werkelijke bekommernis met fatsoen en beschaving, maar gewoon uit keiharde politieke en sociale machtsposities.

5. Nederland klassemaatschappij. Voor wie de signalen kan lezen is Nederland een klassemaatschappij. Achter de schermen worden in een fijn spel mensen zodanig bespeeld dat ze tegen hun eigen positie in redeneren. Burgers wordt angst voor openheid aangepraat. Da’s een slechte zaak voor de democratie.

6. Rechtsstaat. Een en ander is terug te brengen tot de rol van de rechtsstaat, de levendigheid van het debat en de weerbaarheid van de democratie. De grens ligt daar waar de grondrechten opzij worden gezet en de rechtsstaat als overkoepeling niet wordt erkend. Daar ligt een juridische grens die bewaakt moet worden.

Zo steun ik het recht van elke moslim in Nederland om zich te laten inspireren door de islam en te genieten van de vrijheid van godsdienst die Nederland kent. Maar als deze moslim vindt dat zijn religie zich niet kan schikken in de Nederlandse rechtsstaat, dan eindigt mijn steun. Gevraagd kan dan worden aan de vertegenwoordigers van betreffende verschijningsvorm van de islam om uitleg te geven en toe te lichten hoe het zich in relatie tot de Nederlandse rechtsstaat ziet. Als vervolgens na onderzoek door een neutraal juridisch college blijkt dat deze islam zich niet ondergeschikt wil opstellen aan de rechtsstaat, dan acht ik het gewenst om een procedure te beginnen om deze verschijningsvorm van de islam buiten de orde te plaatsen.

Hetzelfde geldt voor de andere toetreder Wilders. Het gaat niet om het afkeuren van zijn standpunten. Dat volgt al uit het onderschrijven van de gangbare interpretie van de rechtsstaat. Als blijkt dat Wilders daarmee in strijd komt, dan houdt mijn steun voor het recht van Wilders om politiek te acteren automatisch op.

7. Openheid utopie? Wellicht is een zuiver publiek debat zoals ik het zie onmogelijk. Maar ik streef er wel naar om het breder te maken en minder vanuit het verleden te sturen en meer naar de toekomst te richten. Wat ik voorstel is het streven om de beperkingen die nu aan het debat gesteld worden opzij te zetten. Dat gebeurt niet op stel en sprong omdat mensen hun geschiedenis en belangen met zich meedragen. De afbraak van de beperkingen is een geleidelijk proces dat jaren vergt. Maar het moet wel ooit in gang gezet worden.

Hoe bewijst de vrijheid van meningsuiting zich beter dan iemand als Wilders of de islamist met wie men politiek tegengestelde meningen heeft een gelijkwaardige plek in het debat te gunnen? Juist hun dat gunnen tekent een ruimdenkende opvatting van hoe de democratie functioneert. En een grenzeloos vertrouwen in de kracht ervan. Op dit moment neem ik geluiden waar die oproepen Wilders of de islamist buiten de orde te plaatsen. Dan wordt het middel erger dan de kwaal. Deze verkeerde aanpak verzwakt de democratie.

8. Macht. Kwetsen mag, wordt individueel ervaren en het verschil zit ‘m in de reactie. Zo keur ik standpunten af van christelijke partijen die onverdraagzaamheid jegens andersdenkenden prediken. Hun moralisme om zich beter dan een ongelovige te achten en me daar mee te confronteren verbaast me. Het heeft iets kinderlijks. Maar ik gun christenen hun onverdraagzaamheid. Maar wordt vervolgens alles in stelling gebracht om het CDA, SGP of CU buiten de orde te plaatsen? Of het nu een juridische, sociale of politieke orde is? Nee.

In mijn ogen ligt dat niet aan de standpunten, maar aan de sterke positie die de christen-democratie inneemt. Het is een sterk verankerde, gevestigde macht die zich vanuit het centrum van de macht te weer stelt tegen aanvallen op haar positie. Zolang Wilders’ uitingen met alle juridische zorgvuldigheid worden bekeken kan-ie niet vooraf buiten de orde worden geplaatst. Waartoe nu wordt opgeroepen door welwillenden die het goed bedoelen. Zonder dat ze het zelf begrijpen zijn ze de marionetten van de echte macht.

De onzichtbaarheid van de macht schaadt onze democratie. Dan wordt het middel erger dan de kwaal. Wie weet wordt het straks tegen een andere groepering ingezet. Of tegen onszelf. De sluiproute van de verontwaardiging over Wilders of een imam is de verkeerde weg. De verontwaardiging moet gericht worden op de macht achter de schermen.

Foto: Cartoon Democracy van julianloa

Petrodictatuur Rusland en Putin hebben het Westen in de zak

Update 28 maart 2013: De repressie in Rusland neemt toe. Burgers worden vervolgd en niet toegelaten tot het electorale proces. De politie valt binnen bij NGO’s, inclusief Amnesty International. CDA-kamerlid Pieter Omtzigt stelt kamervragen aan minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans. Op 8 april bezoekt president Putin Nederland. Moet de verslechtering van de mensenrechten aan de orde worden gesteld?  

Dit is een volledige versie van de onvoltooide toespraak op OblTV. Leonid Volkov is een onafhankelijke parlementskandidaat uit Jekaterinburg. Het gaat er niet om wat-ie zegt, maar dat-ie het niet mag zeggen. De toespraak eindigt ermee dat Volkov wordt onderbroken en zijn verkiezingspraatje van 2 minuten voor de parlementsverkiezingen van 4 december niet mag voltooien. Hij wordt van de lokale zender gedraaid. Omdat-ie kritiek begint te leveren op Putin en het corrupte lokale bestuur. Deze censuur is Rusland ten voeten uit.

Volgens NRC-correspondent Michel Krielaars kreeg Volkov enige dagen later van het constitutionele gerechtshof te horen dat-ie zich geen kandidaat meer mocht stellen omdat een klein deel van de handtekeningen die hij daartoe ingezameld had vervalst zou zijn. Leonid Volkov had die handtekeningenlijst als enige kandidaat door een notaris goed laten keuren. In beroep kan-ie niet gaan. Wat rest is YouTube.

De censuur in Rusland is verstikkend en het electoraal proces oneerlijk. Met onvoorspelbare regels en vooraf bepaalde resultaten. Volgens oppositieleider en oud-wereldkampioen schaken Garry Kasparov is Vladimir Putin niet van plan de macht op te geven. De maffia regeert en via Gazprom en Rosneft wordt de buit verdeeld. Kasparov speelt zijn Putin-gambiet. Het Westen laat het gebeuren en houdt door haar collaboratie petrodictatuur Rusland in stand. Daartoe worden types als de Duitse oud-kanselier Gerhard Schröder gekocht.

Berkenrevolutie in Rusland

De Russische premier Putin is meer dan corrupt. De entourage van Putin is van maffia-achtige proporties met moord op bestelling. Politiek dient om geld door te sluizen. Niet naar de burgers, maar naar netwerken van samenwerkende ambtenaren en bedrijfsleven. De Russische staat dient als snoepdoos voor de heersende klasse. Klokkenluiders lopen kans het niet te overleven. Het systeem zit op slot.

In Rusland ontbreekt zowel democratische controle op de macht als een onafhankelijke rechtspraak. De energiepolitiek en het nucleaire wapenarsenaal lijken de enige redenen dat in het afgelopen decennium Rusland niet werd geschorst uit de Raad van Europa. Onvoldoende vooruitgang in de toepassing van de mensenrechten baren keer op keer zorgen, maar laten Rusland koud met de arrogantie van de macht. Media zijn gemuilkorfd en demonstraties zijn niet toegestaan.

Buitenlandse bedrijven aarzelen om grootschalige investeringen te doen. Nog vers in het geheugen ligt Shell dat met onrechtmatige middelen uit het Sachalin-project werd gegooid. Het is duidelijk dat Rusland politiek, economisch, demografisch en maatschappelijk achterblijft in ontwikkeling. Zelfs de aloude wapenindustrie is ingestort. Rusland koopt Franse vliegdekschepen. De gas- en olieindustrie waarop Rusland drijft stagneert.

President Medvedev onderstreept dat democratie onontbeerlijk is voor economisch ontwikkeling. Maar op dit moment ziet-ie een parlementaire democratie voor Rusland als een catastrofe. Zelfs in het gunstigste geval staat Rusland aan het begin van het pad van democratie. In het ongunstigste geval glijdt Rusland verder weg in wetteloosheid en autocratie.

Eind jaren ’50 (vdve) pochte toenmalig partijleider Nikita Chroetsjov dat-ie de Amerikaanse economie zou overvleugelen. Enkele decennia later ging de USSR de competitie aan met China. Ook dat land liet eind jaren ’80 (vdve) Rusland achter zich. Terwijl Rusland enorme bodemschatten bevat en rijk is.

Rusland is een falende staat die telkens leiders heeft die uitblinken in grootspraak. Ze beloven meer dan ze leveren. Ze draaien zowel de eigen bevolking als het buitenland een rad voor ogen. De Russische statistieken zijn onbetrouwbaar en schetsen een positief beeld dat in werkelijkheid niet bestaat.

De opstand die door de Arabische wereld gaat wordt in China gevreesd. Jasmijnwandelingen noemt men de protesten. Niemand verwacht dat Russen in opstand komen. Ze zijn apathisch en de middenklasse behoudt wat het heeft. Maar wat drie maanden geleden in Egypte onvoorstelbaar leek, kan straks in Rusland gebeuren. De democratische oppositie staat te trappelen in de coulissen. De tijd is rijp voor een nieuwe Russische lente. Voor de berkenrevolutie.

Foto: Typical American house, Moscou, 1959: Nixon legt uit, Chroetsjov klaagt.