Nogmaals: ‘NOS Journaal blundert in berichtgeving over uitslagen Amerikaanse tussentijdse verkiezingen’. Waarom corrigeert het eigen fouten niet?

Afgelopen donderdag 10 november 2022 schreef ik in het commentaar ‘NOS Journaal blundert in berichtgeving over uitslagen Amerikaanse tussentijdse verkiezingen‘ waarin ik het NOS Journaal ervan betichtte er een ‘journalistieke puinzooi‘ van te maken het volgende:

Als de Democraten de Senaatszetels in Nevada en Arizona winnen wat door verkiezingsdeskundigen niet onwaarschijnlijk wordt geacht, dan hebben ze 50 zetels. Met de stem van vicepresident en voorzitter van het Huis Kamala Harris is dat een werkbare meerderheid. // De runoff tussen Warnock en Walker is dan niet meer van belang voor de meerderheid in de Senaat. Waarom was de verslaggeefster niet in Arizona of Nevada waar het verschil wordt gemaakt en bleef ze in Georgia waar voorlopig niets nieuws meer te melden valt?

Zoals voorspeld, maar niet voorzien door het NOS Journaal, hebben de Democraten de Senaatszetels in Nevada en Arizona gewonnen, zodat de runoff in Georgia voor de meerderheid van de Senaat niet meer van belang is.

Op de blunder van het 8-uur bulletin van het NOS Journaal op 10 november 2022 is tot nu toe geen correctie gekomen in de nieuwsmedia van NOS Nieuws. Nieuwslezer Rob Trip presenteerde in dat bulletin een tussenstand in het Huis van Afgevaardigden als eindstand en concludeerde daaruit dat de Republikeinen de meerderheid in het Huis van liefst 24 zetels hadden behaald.

Aantoonbare apekool werd door Trip als feitelijke informatie gepresenteerd. Het was een grove fout die echter tot geen enkele rimpeling in de Nederlandse publieke opinie leidde. Men kan vol compassie zeggen, waar gehakt wordt vallen spaanders. Maar zo’n fout moet wel gecorrigeerd worden om een nieuwsmedium serieus te kunnen blijven nemen. Het NOS Journaal heeft de fout tot nu toe niet gecorrigeerd.

Het is opmerkelijk dat het NOS Journaal of NOS Nieuws de fout tot nu toe niet hebben gecorrigeerd. Wordt doodzwijgen van eigen fouten gezien als de beste manier om eigen verantwoordelijkheid te ontlopen?

Het is een raadsel waarom dat zo is. Wat dat zegt over de kwaliteit van de nieuwsvoorziening van de Nederlandse publieke omroep die een breed publiek bedient is onduidelijk. Of wat zegt dat over de Nederlandse publieke opinie? Is die inmiddels zo gefragmenteerd, dat die feitelijk niet meer bestaat?

Tweet van NOS Communicatie van 24 oktober 2022.

Blijkbaar doet een grove onzorgvuldigheid van het NOS Journaal meer of minder er niet toe. Er komt geen vervolg op. Het loopt dood. Waarom de journalistieke professionals van het NOS Journaal vanuit hun eergevoel hun fout niet herstellen is de vraag die blijft kleven aan de blunder over een eindstand die een tussenstand was waar allerlei foute conclusies aan verbonden werden.

De geloofwaardigheid van het NOS Journaal staat op het spel als fouten niet publiekelijk worden verbeterd. Of is die geloofwaardigheid al verspeeld en interesseert het niemand of het NOS Journaal de waarheid spreekt?

NOS Journaal blundert in berichtgeving over uitslagen Amerikaanse tussentijdse verkiezingen

Schermafbeelding van de actuele verkiezingsuitslagen van de New York Times van 21.14 uur op 10 november 2022.

Wat is er aan de hand met de berichtgeving van het NOS Journaal over de Amerikaanse tussentijdse verkiezingen? Die zit vol missers. Er worden elementaire fouten gemaakt. Door zowel verslaggevers als bureauredactie die de tekst aanlevert voor de nieuwslezer. Is er niemand met kennis van zaken en overzicht die dit soort fouten uit de bulletins houdt?

In een bulletin van enkele dagen geleden was het verslaggeefster Simone Tukker die de kern miste voor de reden van de runoff tussen Warnock en Walker voor een Senaatszetel in Georgia. Dat had niet’s te maken met het kleine verschil tussen de twee kandidaten zoals ze beweerde, maar met het feit dat geen van hen meer dan 50% van de stemmen achter zich had verzameld. 

Het 8-uur Journaal van 10 november 2022 (Seizoen 55 Afl. 224) schoot een nog grotere journalistieke bok. Nieuwslezer Rob Trip zei dat de strijd in het Huis van Afgevaardigden was beslist in het voordeel van de Republikeinen. Met 24 zetels meer.

Dat is onjuist. Trip liet een tussenstand zien met Republikeinen 209 en Democraten 185 zetels en concludeerde daaruit dat dat de eindstand was. Voor een meerderheid in het Huis zijn 218 zetels nodig. Geen van de partijen heeft op dit moment dat aantal bereikt. Er druppelen nog steeds uitslagen binnen. Er is zelfs nog een hele kleine kans dat de Democraten hun meerderheid in het Huis nipt behouden. De marges zijn flinterdun. Vele uitslagen in California laten nog op zich wachten. 

Vervolgens ging dezelfde Simone Tukker in Atlanta Georgia in gesprek met een Republikeinse jongere. De context van dat gesprek was dat de runoff op 6 december tussen Warnock en Walker beslissend zal zijn voor de meerderheid in de Senaat. Hoe journalistiek relevant was de focus op deze runoff?

Het is nog onduidelijk of de runoff van belang is. Als de Democraten de Senaatszetels in Nevada en Arizona winnen wat door verkiezingsdeskundigen niet onwaarschijnlijk wordt geacht, dan hebben ze 50 zetels. Met de stem van vicepresident en voorzitter van het Huis Kamala Harris is dat een werkbare meerderheid.

De runoff tussen Warnock en Walker is dan niet meer van belang voor de meerderheid in de Senaat. Waarom was de verslaggeefster niet in Arizona of Nevada waar het verschil wordt gemaakt en bleef ze in Georgia waar voorlopig niets nieuws meer te melden valt?

Hoe kan het dat het NOS Journaal er zo’n journalistieke puinzooi van maakt? Het is een raadsel. Bezuinigingen, personeelsgebrek, vakantie, slechte coördinatie? Het overzicht in vele buitenlandonderwerpen lijkt steeds meet te ontbreken. Ook over Oekraïne worden wilde speculaties gedaan of irrelevante zaken als belangrijk gemeld. En trouwens, waarom worden dit soort fouten nooit publiekelijk erkend? In een rubriek correctie en aanvulling.

Het NOS Journaal doet, waarschijnlijk onbewust, aan misleiding van de kijker. Goede nieuwsvoorziening is het niet. Dat is beschamend voor het belangrijkste journaalbulletin van de Nederlandse publieke omroep. Wie grijpt er in om de buitenlanddesk van NOS Nieuws op een hoger peil te brengen? Dit soort fouten worden bij een schoolkrant nog niet gemaakt. Maar wel bij het NOS Journaal.

Amerikaanse sancties tegen Kremlin. EU weet zich geen houding

De Russische onderminister van Buitenlandse Zaken Sergei Ryabkov roept de Amerikanen op om terug te komen op de aanscherping van de sancties. Het is overigens nog maar de vraag hoe dit in de praktijk uit zal pakken. Want ook het aannemen van een wetsvoorstel in Huis en Senaat en de verklaring van president Trump dat hij het zal tekenen en niet zal vetoën is er geen garantie voor dat de sancties ook toegepast worden.

De acties en reacties van Russen en Amerikanen moeten begrepen worden als een asynchroon antwoord op een asynchrone oorlogsdaad. Auteur Richard Lourie omschrijft het in een gesprek met Salon: ‘I’m very interested in the natural gas thing, I think it’s really the way to hit the Russians hard: To say, ‘If you’re going to fool around in our electoral process as you have, we’re going to make a concerted effort to make Europe quickly independent of your gas and give a major blow to your economy, so cool it.’ Uit de reacties uit Brussel lijkt het er sterk op dat EU-leiders en Duitse politici nog niet begrijpen hoe diep het de Amerikanen zit dat het Kremlin zich actief in de campagne voor hun presidentsverkiezingen mengde. Door Europa onafhankelijk te maken van Russisch gas wordt het Kremlin gestraft. Bizar is dat de Europeanen dat nog niet doorhebben.

De EU neemt het overigens niet op voor Europese, maar voor Duitse bedrijven. Over Nord Stream II is binnen de EU nooit een open debat gevoerd. Dat werd onderdrukt door Brussel na druk van Berlijn. Dat komt nu als een boomerang terug. Uiteraard ruiken de Amerikanen hun geopolitieke en commerciële kansen. Daar handelen ze naar. Maar er is bovenal de wrok tegen het Kremlin en het wegkijken van president Trump van wie duidelijk is dat hij in de zak van Putin zit en geen actie onderneemt tegen de Russen. Als de EU en vooral Duitsland de afgelopen jaren minder eigengereid hadden geopereerd, dan hadden ze nu op een lijn met het Amerikaanse congres kunnen zitten. Onbegrijpelijk is ook waarom South Stream om politieke redenen moest worden afgeblazen en Nord Stream II als een louter economisch project werd voorgesteld door de Duitse CDU en SPD. Dat wringt, dat stinkt en dat betaalt zich nu terug door de Amerikaanse voorstellen. De opstelling van het Amerikaanse congres is begrijpelijk. De EU heeft eenzijdig en kortzichtig gehandeld. Daarom kunnen de Amerikanen nu hun kansen grijpen, onder meer via export naar Europa van LNG. De EU begrijpt er niks van.

Nord Stream II zorgt voor politieke spanning tussen EU en Amerikaans congres. Met het Kremlin als huilende derde

Het West-Europese, en dan vooral het Duitse bedrijfsleven ziet de olifant in de kamer, maar doet net alsof hij er niet is. Dit promotiefilmpje over Nord Stream II bevestigt het beeld van niks aan de hand. Het gaat over een gasproject van West-Europese landen met de Russische Federatie. De olifant in de kamer is de energie-afhankelijkheid van de EU van de Russische Federatie. De aanleg van Nord Stream II druist in tegen het officiële beleid van de EU over diversificatie en energie-onafhankelijkheid, zoals energiedeskundige Sijbren de Jong in februari 2017 in een column voor EUobserver uitlegde: ‘When launched the Energy Union emphasised the need to diversify energy sources, suppliers and routes to ensure secure and resilient energy supplies. Upon closer inspection, the Nord Stream 2 pipeline in fact does the opposite.’

Onder druk van het Duitse bedrijfsleven zegt kanselier Merkel dat Nord Stream II een economisch project is. De politiek zou er daarom niets mee te maken hebben. Dat is een groteske leugen. Het is aantoonbaar onjuist en een slecht verdedigbaar standpunt. De EU maakt zich ongeloofwaardig door het een te zeggen en het ander te doen. Nord Stream II is een geopolitiek project. Zo probeert de EU onder druk van Duitsland en andere West-Europese landen onder wie Nederland door wegkijken de kritiek op Nord Stream II van onder meer Polen, de Baltische landen en Oekraïne te neutraliseren. Niet door argumenten of maatregelen die aansluiten bij het staande EU-beleid over energie-onafhankelijkheid, maar door het gewoonweg te negeren.

In een nieuwe ontwikkeling moet de EU kleur bekennen omdat het door de VS en de Russische Federatie wordt uitgedaagd over Nord Stream II. Morgen neemt het Amerikaanse Huis naar verwachting een wet aan die de sancties tegen de Russische Federatie aanscherpt. De wet bevat ook sancties tegen Noord-Korea en Iran. Eerder stemde de senaat met een grote meerderheid van 98-2 voor de aanscherping van de sancties tegen de Russische Federatie. De teksten van Huis en Senaat zijn in elkaar geschoven. President Trump kan zo’n wet vetoën, maar bij een twee/derde meerderheid heeft het congres het laatste woord en vindt de wet na procedureel overleg alsnog doorgang. Daar ziet het nu naar uit. In de concepttekst staat over Nord Stream II:

Zo tekent zich een kloof aan tussen de EU en de VS. De EU wil niet bewegen en daarom neemt de VS in haar plaats het initiatief dat de EU onder Duitse druk weigert te nemen. De energie-afhankelijkheid van de EU van Russische energie neemt overigens nog steeds van jaar tot jaar toe. Het Amerikaanse congres is van plan om sancties tegen Nord Stream II op te leggen omdat dit project ‘nadelige gevolgen’ zou hebben voor de ‘energieveiligheid van de EU’ en ‘de ontwikkeling van de gasmarkt in Midden- en Oost-Europa’ en ‘energiehervormingen in Oekraïne’. Als de definitieve versie van deze sanctiewet nog steeds deze passage bevat, dan is het een opmerkelijk staaltje van a-synchroon beleid. Het Amerikaanse congres ziet de olifant in de Europese kamer en voert daaropvolgend beleid uit die de EU in theorie zegt uit te voeren, maar in de praktijk saboteert. De EU komt er zwak en verdeeld uit. Uiteraard laten de Amerikanen niet na om de kansen te grijpen die hun opkomende energiemarkt biedt. De EU is te verzwakt om er doelmatig op te reageren.

Voor het Kremlin resteert weinig anders dan de Europeanen de kloof met de VS in te wrijven. Ook president Putin moet zijn verlies nemen. President Trump probeerde vanaf zijn eerste dag in functie om de sancties tegen de Russische Federatie te verzwakken, maar moet nu constateren dat hij onvoldoende grip heeft op de Republikeinen in het congres die de sancties aanscherpen. De eerste rondes sancties werden in 2014 ingesteld vanwege de bezetting van de Krim door de Russische Federatie en de militaire en politieke inmenging in Oekraïne van dat land. Deze ronde van sancties is een verlate reactie op de al in oktober 2016 door de gezamenlijke Amerikaanse  inlichtingendiensten vastgestelde inmenging van de Russische Federatie in de campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016. Die ging verder dan de ‘normale’ spionage tussen landen die gebruikelijk is. Het verschil is dat het Kremlin niet op de via spionage vergaarde informatie ging zitten, maar die gebruikte in de campagne in een geheime operatie (‘covert operation’).

Foto 1: Schermafbeelding van deel concept-wet van het Amerikaanse congres, 24 juli 2017.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘Kremlin frets US sanctions may hurt European projects like Nord Stream 2’ van Reuters op RawStory, 24 juli 2017.

Wat voor onderzoek komt er naar Demmink: toe- of ontdekken?

De affaire-Demmink gaat maar niet liggen. Een kwestie van vertraging, misleiding en ontkenning. Centraal staat Joris Demmink de tot 1 november 2012 hoogste ambtenaar van het ministerie van Justitie. Hij wordt al jarenlang in verband gebracht met het seksueel misbruik van minderjarigen. Maar ook met machtsmisbruik, obstructie van de rechtsgang, intimidatie van de media en chantage van hooggeplaatsen. Omdat er nooit een diepgaand onderzoek is verricht naar de beschuldigingen bestaat er al jaren een patstelling. Met als gevolg onzekerheid over wat Demmink precies aangewreven kan worden. Dit is een ongewenste situatie die de opeenvolgende ministers van Justitie door een aanwijzing om deze zaak te onderzoeken hadden kunnen voorkomen. Ze deden dat niet en hebben de schijn gewekt Demmink in bescherming te hebben genomen.

Vandaag meldt het AD dat het OM een onderzoek is gestart naar Demmink. Vraag is of het deze keer eindelijk om een diepgaand onderzoek gaat dat probeert alle feiten boven water te krijgen. Aanleiding is een brief van het Turkse OM waarin staat dat ‘Demmink op 20 juli 1996 Turkije is ingereisd’. Een onbetekend feit ware het niet dat Demmink en z’n advocaat altijd hebben ontkend dat Demmink in de jaren ’90  in Turkije was. Waar-ie minderjarigen misbruikt zou hebben. De Rijksrecherche heeft afgelopen jaar een oriënterend feitenonderzoek naar de reisbewegingen van Demmink in Turkije gehouden. Dat kwalificeerde minister Opstelten als gedegen onderzoek. Hiermee introduceerde hij een onderzoekscategorie tussen oriënterend en diepgaand. Wat gedegen betekent is onduidelijk. Hoe dan ook is er nooit een diepgaand onderzoek verricht.

Gezien de voorgeschiedenis is het de vraag of er vertrouwen valt te ontlenen aan de nieuwste ontwikkelingen. Is de tijd rijp voor een onderzoek dat ontdekt, en niet toedekt? Henk Rijkers van het KN weet het deze keer zeker. Hij noemt de instelling van een onderzoek door het OM een doorbraak in de affaire-Demmink. Maar dat valt nog maar te bezien. Vraag is of het gezien de betrokkenheid van allerlei ministers, hooggeplaatsten en politieke partijen al tijd is voor een niet-gestuurd, onafhankelijk onderzoek. Dus zolang betrokkenen als Ivo Opstelten en Piet Hein Donner nog hoge posities in het openbaar bestuur bezetten. Mogelijk moeten we nog enige jaren wachten op de echte waarheid over Demmink. Hoewel sommigen het antwoord al weten.

Foto: Joris Demmink. Credits: NRC/Maarten Hartman.

Zie hier voor alle stukken van dit blog over Joris Demmink.

Belastende verklaring over Demmink. Wat doet journalistiek?

De Volkskrant heeft vandaag twee stukken over Joris Demmink. Van 2002 tot 2012 de hoogste ambtenaar van het ministerie van Justitie. Opmerkelijk omdat de gevestigde media er nooit veel aandacht aan besteden. Het bericht dat de twee oud-gevangenissdirecteuren Bart Molenkamp en Jacques van Huet op 17 mei 2013 een verklaring bij een Haarlemse notaris hebben afgelegd. Hiermee willen ze onafhankelijk onderzoek afdwingen. Tot nu toe is er naar Demmink nooit een diepgaand onderzoek verricht. Hun getuigenis gaat terug naar een dienstreis door hoge ambtenaren uit het gevangeniswezen naar Londen in mei 1992. Demmink ontbrak.

Een medewerkster van Justitie zou zich ’s avonds in de hotelbar beklaagd hebben over het gedrag van Joris Demmink, destijds directeur-generaal Vreemdelingenzaken. ‘Zij moest ‘via de telefoon jonge jongens’ voor hem regelen‘, aldus Molenkamp en Van Huet. De laatste voegt toe: ‘Niemand durfde hierover openlijk naar buiten te treden. Dat stond gelijk aan ambtelijke zelfdoding naar mening van ondergetekende.’ De betreffende medewerkster is volgens De Volkskrant ‘stomverbaasd‘ over de verklaring. Ze kan zich ‘niet herinneren of er tijdens de reis over de heer Demmink gesproken is’. Zoals zo vaak bij Demmink blijft de zaak in een welles-nietes sfeer hangen. In februari lekte er al een e-mail van een oud-gevangenisdirecteur uit.

In een achtergrondverhaal schetst De Volkskrant dat de kwestie Demmink al sinds de jaren ’90 zeurt en er een anti-Demminklobby bestaat die Demmink voor de rechter probeert te krijgen. Maar da’s openbare informatie die weinig opzienbarend is. Belangwekkender was geweest als De Volkskrant de pro-Demminklobby in kaart had gebracht. Het verder verdienstelijke achtergrondverhaal valt op te vatten als een stempel voor het eigen onvermogen. Want hoe kan een belangrijk nieuwsmedium een zaak over de hoogste ambtenaar van Justitie waarvan het zelf zegt dat deze al sinds de jaren’ 90 speelt onuitgezocht laten? De journalistiek komt er maar steeds niet aan toe deze kwestie te onderzoeken. Dat roept vragen naar de redenen op. De zwijgende of wegkijkende journalistiek die niet doet wat van haar verwacht kan worden, wordt zo een deel van de kwestie.

De hoofdvraag is niet of Demmink zich schuldig heeft gemaakt aan sex met minderjarigen of door chantage of machtsmisbruik een eerlijke rechtsgang heeft geblokkeerd. Als dit zo was moet-ie daar met z’n geweten maar in het reine over komen. De hoofdvraag is omvattender omdat dit gaat over het functioneren van de rechtsstaat en de ingebouwde checks and balances. Waarom is er ondanks de veelheid aan geruchten vanuit de Nederlandse, Amerikaanse en Europese politiek en samenleving nooit een diepgaand onderzoek naar het functioneren van Demmink verricht? Dit is de verantwoordelijkheid van Tweede Kamer en kabinet. De journalistiek had het zelf kunnen uitzoeken, toen het constateerde dat de politiek een onderzoek blokkeerde.

Wat toont de affaire Demmink aan over de stand van zaken van de Nederlandse samenleving? Er zijn drie mogelijkheden. a) De rechtspraak kent klassejustitie. b) De politiek dekt fouten toe en c) De journalistiek controleert de macht niet. In alle gevallen ligt de oorzaak bij vriendjespolitiek. In een gesloten systeem lopen verantwoordelijkheden door elkaar heen, maakt niemand zich aanspreekbaar en ontbreekt controle op de macht. Bedenkelijk is dat de journalistiek hier in 20 jaar niet de vinger op weet te leggen, niet tot de bodem gaat en zich ogenschijnlijk voegt bij de macht. Dan wordt een verhaal over het verhaal van De Volkskrant een ware heldendaad van intellectuele durf en ambitie. In een armzalig, kaal Nederlands journalistiek landschap.

Foto: De VVD’ers Joris Demmink en de Haagse burgemeester Jozias van Aartsen. In update weggehaalde foto bij het artikel in De Volkskrant.

Edward Snowden: held en verrader. Maar wat het meest?

Meningen verschillen of Edward Snowden klokkenluider of ‘lekker’, held of verrader is. Enkele posities zijn duidelijk. Progressief Amerika vindt ‘m een held, tegenstanders van president Obama grijpen de onthullingen aan om aan te tonen dat de president de grip op het landsbestuur kwijt is en de gevestigde partijen vinden Snowden een verrader. Merkwaardig is dat ze alledrie gelijk hebben. In de publiciteit wordt nu de slag gevoerd om de zwijgende meerderheid. Opmerkelijk krijgt Obama veel kritiek uit progressieve kring. Niet te verwarren met de Democratische regenboogcoalitie die Obama door dik en dun blijft steunen. James Bamford beschrijft in Wired de militarisering van de veiligheidsdiensten en de VS met aan het hoofd generaal Keith Alexander die meer macht lijkt te hebben dan de president. Een verklaring voor Obama’s weinig daadkrachtige optreden.

Edward Snowden is zowel verrader als held. Dat wordt inzichtelijk in een debat tussen de progressieve journalist Chris Hedges en de aan de Democratische partij gelieerde rechtsgeleerde Geoffrey Stone. De laatste noemt Snowden een verrader. Hij heeft formeel-juridisch gelijk, maar wordt er door de eerste van beschuldigd zo het recht te verzwakken en uit te leveren aan de partijpolitiek. Wie heeft het meest gelijk? Iedereen die vindt dat Edward Snowden vooral een held is kan bij Avaaz en het Witte Huis een petitie ondertekenen.

Foto 1: Schermafbeelding op 14 juni 2013 van petitie ‘Stand with Edward Snowden‘ voor Avaaz.

Foto 2: Schermafbeelding op 14 juni 2013 van petitie ‘Pardon Edward Snowden‘ voor ‘We the People’.

NSA-onthullingen zijn topje van ijsberg. The Best Is Yet To Come

Amerikaanse parlementsleden die een briefing bijwonen mogen niet uit de school klappen. Ze dienen te zwijgen. Maar weten hoe erg het is. Zoals blijkt uit de woorden van de Californische Congresswoman Loretta Sanchez. Ze kan het weten, want ze is de tweede Democraat in het committee van Homeland Security. Sanchez praat zonder iets te mogen zeggen. Maar ze zegt wat ze kan zeggen. Let op de omvang, magnitude, van de geheime programma’s. Ze suggereert dat die omvangrijker zijn dan we denken. Terwijl ze al omvangrijker waren dan we dachten. Als de ijsberg niet tot Sanchez komt, zal Sanchez tot de ijsberg gaan. De door Glenn Greenwald van The Guardian opgetekende onthullingen van Edward Snowden zijn nog niet ten einde. Ze worden optimaal gepresenteerd, begeleid en vertraagd. Om spanning op te wekken, aandacht vast te houden en de verdediging van de regering-Obama te bemoeilijken. Een omvangrijk complot kondigt zich aan, de geloofwaardigeid van de liberale democratie staat op instorten, maar enerverend zijn de ontwikkelingen wel.

Foto: ‘Spotting Your Icebergs to Build Your Resilience‘

NCRV past stelling over Demmink onzorgvuldig aan

De affaire Demmink brengt het slechtste in iedereen naar boven. Nu is er NCRV’s Stand.nl dat een stelling waar men kan stemmen over minister Opstelten en Demmink opvallend heeft aangepast. Op een niet-logische wijze. De reden is onduidelijk. Is een journalist onzorgvuldig geweest of zijn er hogere krachten aan het werk? Als reactie heb ik op Stand.nl bovenstaande stelling opgesteld die vraagt naar het handelen van de redactie van Stand.nl. Niet om deze redactie te treffen, maar om te begrijpen hoe de Nederlandse journalistiek werkt. En hoe onafhankelijk van de politiek het wenst te opereren. Geef hier of hieronder uw mening over de stelling.

De affaire Demmink maakt een ontwikkeling door. Eerst stond het vermeend misbruik van minderjarige kinderen door de toemalige hoogste ambtenaar van Justitie secretaris-generaal mr. Joris Demmink centraal. Toen kwam daar de obstructie van de rechtsgang en klassejustitie in de politiek bij. En hoe langer deze al sinds de jaren ’90 spelende zaak loopt hoe meer het gaat om de intimidatie en de integriteit van de gevestigde media. Nu lopen pedofilie, politieke machinaties en het adequaat handelen van de Nederlandse journalistiek door elkaar heen. Iedereen die het veld betreedt stapt in een mijnenveld waarin niet altijd meer duidelijk wordt wie de bommen plaatst en met welk tijdsmechanisme ze tot ontploffing worden gebracht.

De affaire Demmink verziekt het vertrouwen tussen openbaar bestuur en burgers. Ook tussen Nederlandse politici en critici in de VS en Europa. De rechtsstaat Nederland wordt erdoor beschadigd omdat een diepgaand onderzoek uitblijft en de regering geen openheid biedt. De Roestige Spijker die op wettelijke gronden openbaarheid vraagt wordt aan het lijntje gehouden. De affaire Demmink krijgt naast het kindermisbruik, de politiek en de media daarom een vierde dimensie. Het wordt een staalkaart van het democratisch tekort. Het tekent de kloof tussen de democratische instituties en de burgers die niet meer gedicht kan worden.

Foto: Schermafbeelding van stelling op Stand.nl ‘Redactie Stand.nl is onzorgvuldig in het aanpassen van stelling over Opstelten en Demmink‘

Buitenlandse druk in kwestie Demmink opgevoerd. Nederlandse media zwijgen

Opnieuw een onheilspellend bericht over Joris Demmink. Deze kwestie die gaat over de tot voor kort hoogste ambtenaar van Justitie en wordt geassocieerd met pedofilie, doofpot en klassejustitie verzwakt steeds verder de internationale positie van Nederland. Robert Rubinstein van De Roestige Spijker verwijst op Twitter naar een Engelstalig persbericht. Dat stuurde hij zojuist naar tientallen personen en internationale media. In deze affaire die zich voor een deel in Turkije afspeelde zal onder Amerikaanse druk een Turkse onderzoeksrechter benoemd worden om de beschuldigingen van seksueel misbruik tegen Demmink te onderzoeken. Rode lijn in deze affaire is het uitblijven van een diepgaand onderzoek naar Demmink en het wegkijken door de regering.

Henk Rijkers van het Katholiek Nieuwsblad die het op de voet volgt geeft de Nederlandse versie van het persbericht. Advocate Adèle van der Plas van de Bakker Schut Stichting die Turkse getuigen bijstaat looft het initiatief van de Turkse regering en merkt dit op: ‘De Nederlandse regering moet eindelijk eens toegeven dat het tijd is om Demmink te arresteren en een grondig onderzoek in te stellen naar alle aantijgingen van seksueel misbruik in Nederland, en ook naar zijn reizen naar Turkije als Nederlandse afgevaardigde.’

De oproep om Demmink te arresteren is nieuw. Tot voor kort werd opgeroepen tot een diepgaand onderzoek. Maar minister Opstelten gooide onlangs in antwoord op kamervragen van de CDA’ers Oskam en Omtzigt de deur dicht. Een onderzoek was niet nodig. Dan resteren critici weinig andere wegen dan het mobiliseren van buitenlandse druk. De binnenlandse publieke opinie kookt op internet, maar blijft in de gevestigde media ijskoud. In deze media is de berichtgeving afstandelijk en volgt de regering. Op een bericht in het AD na.

De kwestie Demmink groeit uit tot een akelige en complexe affaire. Het gaat al lang niet meer om pedofilie en kindermisbruik alleen. Obstructie van de rechtsgang maakt er onderdeel van uit. Zoals het uitblijvende onderzoek en de ontwijkende antwoorden van de regering aantonen. Daarnaast is er de intimidatie van de media. Deze kwestie heeft het in zich om de nieuwe Greet Hofmans-affaire te worden. De verwikkelingen aan het hof en de strijd tussen Juliana en Bernhard werden in de doofpot gestopt. Hoofdredacteuren moesten zwijgen. In 1956 komt de affaire door toedoen van prins Bernhard via de Duitse Der Spiegel naar buiten.

Foto: Omslag van Der Spiegel van 13 juni 1956 met onthullingen over de Greet Hofmans-affaire.