AD geeft een bizar en onvolledig verslag van een Russisch-sprekend gezin dat naar Oekraïne dreigt te worden uitgezet

Het bericht van Ivar Penris in het AD over het niet-gehuwde Russisch-Oekraïense stel Viktor Zelenkin en Olga Andropova en hun drie kinderen Maksim (10), Denis (10) en Arina (5) dat aanstaande zaterdag per vliegtuig naar Oekraïne, waarschijnlijk Kiev, uitgezet dreigt te worden bevat merkwaardige opmerkingen en vreemde gaten. Het heeft ermee te maken dat de journalist vooral Olga’s controversiële beweringen ongefilterd en zonder context doorgeeft. Het bevestigen van nepnieuws kan niet de functie van de journalistiek zijn die de laatste tijd claimt dat nepnieuws door te prikken. Dit artikel prikt het nepnieuws niet door, maar dikt het aan.

Het Russisch-sprekende uit Zuhres, provincie Donetsk afkomstige stel waar het als staatsburger geregistreerd staat verblijft in Nederland sinds 2001. Olga suggereert dat de reden dat ze naar Nederland kwamen was dat ‘ze zich als Russische inwoners van Oekraïne niet meer veilig voelden’. Dat is merkwaardig omdat in 2001 en de jaren ervoor president Leonid Koetsjma aan de macht was die notabene in die tijd het Russisch een officiële taal van Oekraïne noemde. Toen hij in zijn tweede termijn wegens corruptie steeds meer onder vuur kwam te liggen haalde hij de banden aan met de Russische Federatie en verbeterden de betrekkingen met Moskou. In die jaren 1999-2001 was de economische, politieke en militaire druk van de Russische Federatie en de macht van de Russische inlichtingendienst in Oekraïne nog onaangetast. Daar kwam pas eind 2013 een omslag in. Zelenkin en Andropova zijn niet zoals Penris opschrijft ‘Russische’ maar ‘Russisch-sprekende’ staatsburgers van Oekraïne. Waarom ze zich in 2001 niet veilig voelden in Oekraïne is de vraag, maar het is onaannemelijk dat hun etnische achtergrond er iets mee te maken had. Het lijkt erop dat ze nu een verblijfsgrond als vluchteling of een humanitaire reden uit de duim zuigen om de positie in de procedure te versterken.

In Donetsk is sinds 2014 de zogenaamde Volksrepubliek Donetsk (DNR) gevestigd die alleen bestaat door financiële, humanitaire en militaire steun vanuit de Russische Federatie. Het is een gemilitariseerde, pro-Russische enclave met Aleksander Zachartsjenko als president. Hij wordt aangestuurd door Russische adviseurs. Het is nogal een bizarre bewering als onder de controle van pro-Russische separatisten, Russische militairen en huurlingen, en Russische politieke adviseurs in de regio Donetsk ‘al tweehonderd Russische kinderen zijn doodgeschoten’ zoals Olga beweert. Waarmee ze verwijst naar Russisch-sprekende Oekraïense kinderen. Wat zou het nut zijn van de politieke en militaire leiding van de DNR om dat te laten gebeuren?

Het is begrijpelijk dat Andropova en Zelenkin alles uit de kast halen om in Nederland te blijven. Het levenspeil is hier hoger en de vooruitzichten beter. Door de Russisch-Oekraïense oorlog die nu al ruim vier jaar duurt stagneert Oekraïne. Ze hopen waarschijnlijk via de verwijzing naar hun kinderen een deel van de bevolking te mobiliseren die voor hen in de bres springt. Zodat de emotie de gaten in hun verhaal dichtsmeert en goedertierenheid overwint. De ingezonden brief in NRC van juf Floor Kwakernaak van Denis Andropov is daar een voorbeeld van. Met een slotzin die verwijst naar de scheiding van migrantenkinderen van hun ouders in de VS dat hier niet aan de orde is: ‘We schreeuwen moord en brand over de behandeling van vluchtelingen in Amerika. Dit is Nederland.’ Juist Maksim beweert het tegendeel van juf Kwakernaak als hij stelt dat hij wel begrijpt dat zijn ouders uitgezet worden omdat ze geen Nederlander zijn, maar hij niet begrijpt waarom hij uitgezet wordt. Maar hoe kan dat anders zonder dat de kinderen van hun ouders gescheiden worden?

Olga maakt haar verhaal er niet geloofwaardiger op door onzin te verkopen en te refereren aan anti-Russische sentimenten in een pro-Russische regio in Oekraïne. De indruk die het stel wekt is dat het sinds 2001 halfslachtig voor Nederland koos en kansen heeft laten liggen. Pas in 2013 deden ze een aanvraag om in Nederland te mogen wonen en werken. Het is vervelend wat er met de kinderen gebeurt die in Nederland opgegroeid zijn, maar het is de primaire verantwoordelijkheid van de ouders dat het is misgelopen. Zij hadden zich vanaf 2004 toen de oudste zoon Maksim werd geboren moeten realiseren wat hun handelen voor hun kinderen inhield. Dat hebben ze jarenlang voor zich uitgeschoven en nu zit het gezin met de brokken.

Foto: Schermafbeelding van delen van het artikel ‘Maksim (14) snapt niks van uitzetting: ‘Mama, ik ben toch gewoon Nederlander?’’ van Ivar Penris in het AD, 3 juli 2018.

Kwestie Armina Hambartsjumian wordt gepolitiseerd door media en NGO’s

Wat is er potsierlijker, de opstelling van Defence for Children of van staatssecretaris Klaas Dijkhoff inzake de uitzetting van Armina Hambartsjumian en haar twee kinderen Howick (12 jaar) en Lily (11 jaar)? De kinderen zijn in de Russische Federatie geboren. Moeder Armina werd gisteren uitgezet naar Armenië zonder haar kinderen die op een geheime plek in Nederland achterbleven. Er worden vermoedens de wereld in geholpen dat Armina leugens heeft verteld in haar asielprocedure. Die worden door rechtse media als Elsevier en De Telegraaf naar buiten gebracht en ontlasten Dijkhoff. Zo wordt de kwestie gepolitiseerd door links en rechts.

Opgenomen in de Christelijke gemeenschap van Amersfoort zou Armina zich in de procedure voorgedaan hebben als Azerbeidzjaans. Verre van logisch voor wie de religieuze verschillen tussen beide landen in ogenschouw neemt. De Armeense autoriteiten bevestigen haar Armeense identiteit. Maar ook dat hoeft niet de ultieme waarheid te zijn. Zo resteert een schimmenspel van beschuldigingen, verdraaiingen en rookgordijnen.

Beide partijen komen met een half verhaal waarmee ze hun gelijk claimen. Defence for Children speelt op het gevoel en gaat voorbij aan de feiten van procedure en wet. De staatssecretaris houdt zich aan procedure en wet en gaat voorbij aan het gevoel. Kinderombudsvrouw Margrite Kalverboer -die om een onmodieuze reden van genderidentiteit kinderombudsman wordt genoemd- heeft vooral kritiek op de gescheiden uitzetting van moeder en kinderen. Daarin heeft ze gelijk, dat is beschamend. Dat ouders en kinderen gescheiden worden en apart uitgezet worden is schandalig en zou niet zo moeten zijn. Dat gaat over een grens van betamelijkheid.

Maar de gescheiden uitzetting is niet de essentie van de kwestie Armina Hambartsjumian. Haar verblijf in Nederland zou niet rechtsgeldig zijn. Al in 2009 viel dit besluit voor het eerst. Dit is keer op keer door rechtbanken beoordeeld en in orde bevonden, aldus RTV Utrecht in een bericht. Aan wie te wijten valt dat het vervolgens nog 8 jaar voortsleepte is de essentie. Het antwoord daarop beantwoordt de schuldvraag.

Critici kunnen met een beroep op emotie of rechtvaardigheidsgevoel beweren dat het toepassen van regels of het niet gebruik maken van de discretionaire bevoegdheid door de staatssecretaris pietluttigheid is, maar er is ook nog zoiets als de rechtsstaat die rechters geen ruimte geeft om af te wijken. Rechters moeten nauwgezet de wet toetsen en hebben weinig marges om daar vanaf te wijken. Altijd zijn er grensgevallen die schrijnend zijn. Type kleermaker Gümüs die in 1997 ondanks publieke verontwaardiging met zijn gezin werd uitgezet. Daarna volgt door de publieke verontwaardiging meestal een tijdelijke verzachting in het beleid. De marges van de wet worden dan anders benut. Maar de wet blijft leidraad. Van de verzoeken van asielkinderen die onder de zogenaamde definitieve regeling vallen omdat ze langdurig in Nederland verblijven wordt minder dan 10% ingewilligd. De situatie van de actuele formatieonderhandelingen is daar niet van invloed op.

De vraag die de journalistiek zich moet stellen is waarom de kwestie Armina Hambartsjumian geëscaleerd is en welke rol de moeder, advocaten en adviseurs, de verantwoordelijke staatssecretaris en de asielprocedure gespeeld hebben in het voortslepen ervan. Het is voor allen ondoelmatig en ongewenst. Erover bestaat veel onduidelijkheid. Er zijn verdachtmakingen over en weer, maar tot nu toe weinig harde feiten. Er is nu eenmaal de logica dat asielmigranten niet meewerken aan hun uitzetting, maar hun dat wel gevraagd wordt. Dat is een tegenstrijdigheid. Dat ouders en kinderen gescheiden worden en apart uitgezet worden is een ander aspect. Maar dat het betreffende gezin uitgezet moest worden ligt nu eenmaal besloten in de toepassing van de wet.

Foto: Timo Vogt, ‘Girls hand out tulips during a celebration to commemorate the capture of Shusha, called Shushi within Karabakh and Armenia.’

Tinkebell ‘speelt geen spelletjes’ met Fedi Amiri. Ze maakt kunst

Is de uitgezette Afghaanse asielzoeker Feda Amiri door Nederlandse autoriteiten mishandeld in het vliegtuig naar Kabul? De Volkskrant vat de eerdere beschuldiging samen: ‘Dochter Tamana hield afgelopen weekeinde tegenover vrienden vol dat haar vader op 6 januari in het vliegtuig een beenbreuk heeft opgelopen, een zak over zijn hoofd heeft gekregen en daarna in de aankomsthal van vliegveld Kabul door stress en trauma ineen is gezakt.’ Het lijkt verzonnen. In elk geval kan die lezing van Feda Amiri niet objectief bevestigd worden.

Kunstenares Tinkebell -een pseudoniem van Katinka Simonse- die het Nederlandse ‘inhumane asielbeleid’ aan de kaak wil stellen met een film lijkt ook slachtoffer van het toneelstukje dat Feda en Tamana Amiri met behulp van vrienden in Kabul hebben opgevoerd door de aandacht die ze aan de vermeende mishandeling gaf.

Vandaag reist Tinkebell met de dochter terug naar Nederland. Ze noemt het een kunstproject: ‘Maar alles wat ik doe kan een kunstproject worden, dat doe ik al vijftien jaar.’ En: ‘Ik ben geen journalist. Er wordt nu teveel naar mij gekeken alsof ik journalist ben. Ik had het ChristenUnie-Kamerlid Voordewind aan de lijn, die bang was dat ik hem gemanipuleerd heb. Dat is echt niet zo. Ik zou het heel erg vinden wanneer mensen nu aan mijn integriteit twijfelen. Ik heb geen spelletje gespeeld, zo zit ik niet in elkaar. Ik heb gewoon in documenten en in film de afgelopen weken vastgelegd wat ik allemaal heb meegemaakt. Maar ik ben geen journalist‘.

Kunstenares Tinkebell doet niet aan waarheidsvinding en journalistiek, maar uitsluitend aan kunstprojecten. De kunst van Tinkebell draait exclusief om de kunst van Tinkebell. Dat u het weet voor de volgende keer.

Britse hongerstaker George Rolph strijdt tegen ministerie, Atos en Facebook

De Britse hongerstaker George Rolph werd op 3 juni van Facebook gegooid. Op de 14de dag van zijn staking. Facebook gaf geen reden. Rolph richt in een open brief zijn pijlen op de Britse regering en Atos Healthcare. Onderdeel van de Franse ICT-multinational AtoS die voorziet in diensten en systemen. De kritiek sluimert al langer. Atos wordt door het Britse ministerie van Arbeid en Pensioenen ingehuurd voor consultaties. In mei 2013 nam de arts Greg Wood ontslag bij Atos omdat-ie vond dat deze particuliere onderneming de mensen oneerlijk beoordeelt voor hun arbeidsongeschiktheidsuitkeringen. Omdat Rolph geen uitkering meer kreeg na een advies van Atos begon-ie zijn hongerstaking. Hij heeft een posttraumatische stressstoornis. In zijn brief zegt Rolph een van de duizenden te zijn die onterecht geen uitkering meer ontvangen. Een slachtoffergroep merkt op dat Atos wil dat Rolph zijn staking beëindigd. Het ministerie en Atos verschuilen zich achter elkaar.

George Rolph is 16 uur geleden een nieuwe Facebook-pagina gestart. Voor zolang het duurt. Hij merkt op: ‘Waiting to see if this gets closed down too‘. Giselle Win loopt daar ook op vooruit door George te adviseren een blog te beginnen voordat Facebook opnieuw de pagina afsluit: ‘Would be very useful for your statements to be posted to a blog so that if facebook fouls up again we haven’t lost what you have already written.’ Rolph vraagt anderen hulp bij het omgaan met sociale media. Tegenwoordig een noodzakelijke voorwaarde om het als luis in de pels op te kunnen nemen tegen machtige instanties. Maar een Facebook-pagina beginnen tegen Facebook omdat het zo’n pagina afsluit is onmogelijk. Beroep kan niet en een reden voor afsluiting wordt niet gegeven. Kijk, voordat Facebook opnieuw de pagina van George Rolph afsluit. George, I wish you good luck.

Intussen is er een allernieuwste Facebook-pagina van, of namens George Rolph. Wie praat er namens wie?

Foto: Affiche van WearRed op Facebook-pagina van George Rolph. Op 4 juni, 2013.

Controverse tussen Mediapart en Sarkozy over 50 miljoen euro van Kadaffi

In de aanloop naar de Franse presidentsverkiezingen van zondag 6 mei is op 12 maart een brief van december 2006 opgedoken met een onzekere status. Maar nu bevestigt de Libische oud-premier (2005-2011) Baghdadi Mahmoudi dat er een door Mousssa Koussa ondertekend document bestaat dat de financiering van 50 miljoen euro door president Sarkozy is ontvangen. Je confirme qu’il existe bien un document signé par Moussa Koussa et qu’un financement a bien été reçu par M. Sarkozy, aldus nieuwssite Mediapart. Moussa Kousa is de toenmalige chef van de Libische geheime dienst en de 50 miljoen kwam van kolonel Moammar Kadaffi.

Baghdadi Mahmoudi bevindt zich sinds september 2011 in Tunisische gevangenschap na zijn poging om na de val van Kadaffi van Libië naar Algerije te vluchten. Met mensenrechtenactivisten heeft-ie zijn uitzetting naar Libië succesvol aangevochten omdat daar voor zijn leven wordt gevreesd. De voorzitter van de Libische overgangsraad ontkent de echtheid van Koussas brief. Maar Othman Benassi wijst erop dat de voorzitter de echtheid ervan niet heeft kunnen nagaan. In 2011 namen Fransen en Britten het voortouw in de bevrijding van Libië en bestookten ze naar Benghazi oprukkende Libische troepen, het bolwerk van de opstand.

Sarkozy ontkent 50 miljoen van kolonel Kadaffi te hebben ontvangen voor zijn presidentscampagne van 2007. Mediapart wordt gesteund door diverse politici, waaronder Ségolène Royal die in 2007 van Sarkozy verloor. Inmiddels loopt de ruzie tussen Mediapart en Sarkozy op. Op 30 april opende de Parijse aanklager op verzoek van Sarkozy een vooronderzoek wegens ‘valsheid in geschrifte’ en publiceren van vals nieuws tegen twee journalisten en hoofdredacteur Edwy Plenel van Mediapart. En die heeft op 2 mei een klacht wegens laster tegen Sarkozy ingediend. Hoe dan ook wordt er twijfel gezaaid over de integriteit van president Sarkozy.

Foto: De Franse president Nicolas Sarkozy en de Libische kolonel Moammar Kadaffi in Parijs, 2007. Credits Jacky Naegelen / Reuters