De Britse minister van Buitenlandse Zaken Dominic Raab waarschuwt China over Hong Kong. Het lijkt de satire van een Britse komedie. Hij zegt dat zijn land ‘niet de andere kant zal uitkijken’. Geloofwaardig klinkt dat niet, want dat is wat het VK en Europese landen doen. Ze kijken de andere kant uit. Ze bundelen hun kracht niet om China de wacht aan te zeggen over Hong Kong. Ze zijn te verdeeld, te bangelijk en te afhankelijk geworden van China. Het zou oprechter zijn om volmondig toe te geven te bezwijken voor de diplomatieke druk en economische macht van China, dan om als minister Raab een toneelstukje op te voeren dat het tegendeel suggereert. Het VK was het belangrijkste Westerse land dat zich in een vroeg stadium in 2015 aansloot bij de multilaterale Asian Infrastructure Investment Bank. De sancties die Raab heeft om China onder druk te zetten bestaan uit lege hulzen, robuuste woorden en opgekriktheid van 19de eeuwse imperiale grootsheid. Drama.
President Trump bezoekt komende week het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. In de aanloopt daartoe heeft hij een interview aan The Sun gegeven. Tegen alle diplomatieke gebruiken in verbreekt Trump het protocol door zich positief uit te laten over Boris Johnson die zich kandidaat heeft gesteld om premier Theresa May op te volgen als partijleider van de Conservatieve partij. En daarmee ook haar opvolger als premier wordt. Trump zegt ‘But I think Boris would do a very good job. I think he would be excellent’ wat nog net geen officieel stempel van goedkeuring is. Voor de rechts-christelijke Amerikaan Ned Ryun van de organisatie American Majority die zich afficheert als ‘conservatief’ is dat een schrikbeeld. Zijn organisatie komt met een video met knip- en plakwerk waaruit moet blijken dat Boris Johnson niets van Trump moet hebben. Dit is bedoeld om Johnson de pas af te snijden en Trump te laten kiezen voor Nigel Farage die volgens de rechtse-christen Ryun een betere keuze zou zijn. Dit is de mimicry, alternatieve rechtse politici als Trump en Ryun die zich voordoen als conservatieven en vanuit die positie menen conservatieven in andere landen de maat te kunnen nemen.
Ned Ryun asks the right question, but does not answer him. Namely how it is possible that Farage (and Arron Banks) started a new party in just 6 weeks that had a large budget for a campaign. But the origin of that money is unclear, so it is also unclear whether Farage and Banks have played according to the rules.
There is a strong suspicion that this money comes from Russian oligarchs who are related to the Kremlin. In 2018 a criminal investigation was launched into the origins of the campaign money from Banks’ Leave campaign by the British Public Prosecution Service.
Incidentally, the convinced pro-EU parties in the recent European Elections, namely the LibDems and the Greens, achieved a higher score than the Brexit Party. This means that a small majority of the British population voted against a Brexit in the recent elections. The Tories and Labour are divided and not explicitly pro or anti-EU.
The 2016 referendum never asked what kind of Brexit the British people wanted. That can be remedied by a second referendum, which is actually a third referendum on this subject after the 1975 referendum that asked the British “Do you think the United Kingdom should stay in the European Community (the Common Market)?” This was answered positively with 67% of the votes.
Why American right-wing Christian politicians think they should interfere with British politics is a mystery. ‘American Majority’ is vague about the origin and authenticity of the video with Boris Johnson. The question is to what extent the video has been doctored.
Ryun forgets that Banks and Farage have no seat in the House of Commons that is central to British politics. Farage is on the sidelines in Brussels and when the UK leaves the EU, these British seats disappear in the European Parliament. So that Banks and Farage and their party are no longer represented at all at any level in British politics. That lack of a power base is a reality that the US government has to take into account.
The question that this intervention from Ned Ryun and ‘American Majority’ primarily raises is what values they represent. Their tactics seem to be derived from the alt right movement that does not deal with the facts with great precision, rather than from traditional conservatives who swear by the rule of law, the separation of powers and a resilient and lively democracy.
This video therefore seems to expose mainly Ned Ryun. More than Boris Johnson about whom it is publicly known that he deals with stupid statements, thoughtlessness and rude remarks.
Nothing new under the sun. ‘American Majority’ warms up old news for domestic profiling and fundraising. The news provision is thus corrupted with fake news due to self-interest. Real conservatives know better.
De vraag wat er pleit tegen de tentoonstelling ‘Michael Jackson: On the Wall’ roept de vraag op wat er voor pleit. De tentoonstelling is ontwikkeld door de National Portrait Gallery in Londen met medewerking van de Michael Jackson Estate en reisde daarna door naar Parijs en zal de Kunsthalle Bonn (22 maart – 14 juli 2019) en het Espoo Museum of Modern Art (EMMA) in Finland (21 augustus 2019 – 26 januari 2020) aandoen.
Een persbericht van de Kunsthalle zegt: ‘Michael Jackson is een van de meest invloedrijke kunstenaars die de 20e eeuw heeft voortgebracht. Ook in de 21e eeuw blijft zijn erfenis ongekend populair. Zijn enorme impact op de gehele popcultuur is alom bekend, maar bijna niemand heeft weet van zijn aanzienlijke invloed op de moderne kunst.’ Dat is een nieuwe invalshoek, namelijk dat Michael Jackson ‘aanzienlijke invloed’ op de ‘moderne kunst’ heeft gehad. Met dat laatste wordt waarschijnlijk de hedendaagse westerse kunst bedoeld.
Dat valt van meer iconen uit de populaire cultuur te zeggen, zoals Elvis Presley, James Dean, The Beatles, Madonna, Prince, Yves Saint Laurent, David Bowie of Mickey Mouse. Een persbericht van het EMMA zoekt de verklaring voor de populariteit van Jackson vooral in de kwantiteit: ‘Almost a decade after his death, Jackson’s influence has not waned: his record sales, now in excess of one billion, continue to grow; his short films are still watched; and his enormous fan base remains loyal.’ Rechtvaardigen volksgunst en naamsbekendheid in de populaire cultuur een tentoonstelling met werk van onder meer Dara Birnbaum, Isa Genzken, Michael Gittes, Paul McCarthy, Grayson Perry, Mark Ryden en Andy Warhol in een gerenommeerd museum?
De aandacht voor een tentoonstelling die Jackson als uitgangspunt heeft wordt door deze musea verantwoord door hem als een sociaal fenomeen te presenteren. Dat is een schijnverklaring. Want een sociaal fenomeen is nog geen voldoende reden voor een museumpresentatie. Waarom is dan wel deze tentoonstelling ”Michael Jackson: On the Wall’ ontwikkeld? Is het te plat om te zeggen dat het een vehikel is voor sponsors die hun naam eraan willen verbinden omdat een icoon uit de populaire cultuur altijd bezoekers trekt? Zodat de musea met hun populisme de kloof met het volk kunnen verkleinen en het volk krijgt wat het graag wil vreten, namelijk het bekende. En bovenal musea met zakken geld van de sponsors hun balans kunnen oppoetsen.
Ach, nu is er de kritische documentaireLeaving Neverland waarin Michael Jackson van kindermisbruik wordt beticht. Zelfs het op veilig spelen door musea biedt geen garantie meer voor de toekomst. Musea kunnen beter terugkeren naar hun kernzaak en zich niet af laten leiden door bezoekcijfers, sponsorgeld en het behagen van volk en politiek. Musea moeten op scherp zetten, niet behagen en zelf populair willen zijn.
Het ‘National Football Museum’ in Manchester loopt vooruit op de ontmanteling van Jackson als sociaal fenomeen en heeft een standbeeld van hem verwijderd, aldus een bericht in The Sun. Het museum geeft als commentaar: ‘While it’s not our place to comment on or react to allegations made in the new documentary, it’s our intention as part of our new plans for transforming the museum over the coming months to tell relevant stories about football.’ Kortom, een voetbalmuseum behoort in de kern over voetbal te gaan en een kunstmuseum over kunst. Door teveel belang te hechten aan marketing en bezoekcijfers kunnen musea onderuit gaan omdat ze geen controle hebben over het fenomeen dat ze willen presenteren en dat op hen af moet stralen. Dat kan positief, maar ook negatief. Dat is de keerzijde zoals de zaak Michael Jackson aantoont.
Voormalig NSA-medewerker en deskundige op het gebied van inlichtingendiensten en contraspionage John Schindler weet het zeker. De leider van het Britse Labour Jeremy Corbyn was een communistische spion. Dat schrijft hij in zijn column voor Observer. Schindler baseert zich op een rapport van The Sun waarvan hij toegeeft dat het een tabloid is die niet altijd zorgvuldig met details omgaat. Maar het rapport is waardevol omdat het gebaseerd is op gegevens van de Tsjechische geheime politiemacht StB. Die bestond tot 1990 en hield zich bezig met activiteiten die tegen de staat gericht worden of als westers werden beschouwd. Corbyn werd door de StB-spion Jan Dymic in 1986 geworven, zoals blijkt uit diens rapport dat in de StB-archieven is terug te vinden. Het artikel van The Sun wordt op Wikipedia al als bron opgevoerd bij het lemma StB en zegt over Corbyn ‘dat hij een agent voor de StB was onder de codenaam COB’. Labour ontkent de aantijgingen.
Er zijn uiteenlopende redenen te bedenken voor het feit dat het bericht in The Sun wordt geplaatst. Het kan te maken hebben bij de interne strijd binnen Labour waarbij Corbyn met steun van de basisbeweging en het Corbyn-vehikel Momentum een radicaal-linkse koers is ingeslagen en gematigde sociaal-democraten binnen de partij zijn gemarginaliseerd. Ze denken na over hergroepering buiten de partij, maar hebben evenmin de hoop opgegeven om Corbyn als partijleider te wippen. Daarnaast is Corbyn onduidelijk over de gevolgen van de Brexit of de wenselijkheid van een tweede referendum en laat hij de achterban in het ongewisse over Labours positie over de interne markt en de douane-unie. Het lek in The Sun kan ook te maken hebben met de strijd met de Conservatieven die net als Labour in een richtingenstrijd tussen radicaal (Jacob Rees-Mogg) en gematigd zijn gewikkeld. Het effect van de onthulling is lastig in te schatten in een geradicaliseerd Labour.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Jeremy Corbyn Was a Communist Spy’ van John Schindler in Observer, 15 februari 2018.
Persverklaringen over het terugtreden van Boris Johnson zijn ongeloofwaardig. Ze verklaren zijn terugtreden niet. Door zijn rechterhand in de Leave-campagne Michael Gove zou hem een dolk in de rug gestoken zijn. Dat verklaart echter niet waarom Johnson als een door de wol geverfde politicus de kaas van zijn brood laat eten en niet terugvecht. Zijn ambitie is groot genoeg. Heeft hij voor niets zijn vriend David Cameron verraden door het Leave-kamp te leiden om zo premier te kunnen worden? Gove’s optreden is geen verklaring voor het feit dat Johnson de handdoek in de ring gooit. Er moet meer zijn dat zich nu aan de openbaarheid onttrekt.
Huffington Post is in een bericht duidelijk: ‘Rumours swirled about fresh tabloid revelations about Boris’s private life’ waar ook Cenk Uygur naar verwijst. Geruchten over chantage dus. Johnson trekt zich terug als kandidaat-premier van de Tories omdat de Australisch-Britse conservatieve mediatycoon Rupert Murdoch hem ertoe gedwongen heeft. Hij bezit onder meer het roddelblad The Sun. Op straffe van een mediacampagne tegen Johnson. Murdoch staat erom bekend zijn media in te zetten voor politieke doeleinden en schandalen berekenend uit te buiten. Wat de onthullingen over zijn privéleven zijn waarmee Boris Johnson onder druk is gezet weten we nog niet. Maar als verklaring past chantage fabelachtig bij dit koningsdrama waar getrouwen elkaar verraden. Ook Michael Gove zal in de val meegesleept worden. Politiek wordt teruggebracht tot drama.
De grafsteen van Jimmy Savile is op last van zijn familie verwijderd. Een jaar geleden werd op de Britse blogs Milo Yiannopoulosen The Thruth Seeker gemeld wie Jimmy Savile (1926-2011) werkelijk was. Niet alleen een showman, bekende Brit, maker van het kinderprogramma Jim’ll Fix It en discjockey van Top of the Pops, maar ook een kindermisbruiker: ‘On the other was a far less well known man who inhabited a hidden world where figures from politics and entertainment mixed alongside criminals to gratify their perverted lusts.’
Niet de ontmaskering van Savile als pedofiel was explosief aan de blogs, maar het feit dat-ie opereerde in pedofiele kringen. Er werd een direct verband gelegd met het zogenaamde Haut de la Garenne-schandaal op Jersey. Savile ontkende daar ooit te zijn geweest, maar een foto met zijn aanwezigheid daar bewijst het tegendeel. Toen de eerste geruchten over de betrokkenheid van Savile bij het kindermisbruik naar buiten kwamen wist hij het in 2008 door bluf en ontkenning nog af te wenden. En door een rechtssysteem dat gevestigde media vanwege aanklachten wegens smaad voorzichtig maakt in verband met schadeclaims.
Craig Murray kon de informatie die hij had niet kwijt: ‘I was sent information about Haut de la Garenne for years, which named a string of senior people alleged to take advantage of organised paedophilia in the care home. Among the judges, politicians and aristocracy, there was indeed the name of Jimmy Savile.’
Gevestigde media deden niets met de geruchten. De BBC beschermde Savile zelfs na zijn dood. Nu jaren later komen ze eindelijk in actie. Een beetje. Volgens The Guardian getuigen jongens en meisjes dat ze in de jaren ’70 op Haut de la Garenne door Savile zijn misbruikt. Opvallend is dat in de berichten nauwelijks verwezen wordt naar het bestaan van een organisatie die de pedofilie regelde. Zodat de onthulling over Jimmy Savile dient om de echte onthulling te maskeren. Gevestigde media onderzoeken en onthullen minimaal.
Foto 1: Jimmy Savile Foto 2: ‘Jimmy Savile, star of children’s television favourite Jim’ll Fix It, sued the Sun in 2008 over a series of articles linking him to Haut de la Garenne, the Jersey children’s home where human remains were found and children were allegedly tortured and sexually abused. He initially denied ever visiting the home, despite photographic evidence to the contrary.’
George Knight 