The Real News: Let’s not be bipolar, Paul Jay

Het zijn niet alleen rechts-populisten of rechts-nationalisten die de gevestigde orde ondermijnen en het liefst in een Leninistische kladderadatsch het leed en de chaos willen opjagen om op de puinhopen een nieuwe samenleving te bouwen. Als het daar dan nog ooit van komt. Het zijn ook links-radicalen van de loony left die er een handje van hebben om los van de feiten tot oordeelsvorming te komen. Ze zweren bij deconstructie die ze ontlenen aan allang overleden Franse filosofen. Of zij hebben blauwdrukken voor opbouw die niet verder gaan dan Marxistische-Leninistische geschriften uit vorige eeuwen. Het is lastig om gelovigen te overtuigen. Zoals Paul Jay van het progressieve The Real News. Daarom een reactie die hem aanspreekt op emotie. Er zijn trouwens voldoende media zoals The Young Turks of Democracy Now! die een open blik en een progressieve politieke stellingname uitstekend weten te combineren. Maar The Real News of  counterpunch blijven hangen in oude vijandbeelden of juist het omgekeerde daarvan: oude vriendschappen tegen beter weten in.

Jay is the biggest distraction. Jay thinks in contradictions. Jay is bipolar and lost in political translation. Of course the Russian Federation under the Putin regime is an authoritarian state. With no state af law, with no sound and open political system, with less human rights and homo rights than ever before, with no sound climate policy and with no free press. The Reals News couldn’t exist in the Russian Federation, Jay. It would be closed down by the authorities. A Russian Federation is a state with no power to the people. The Kremlin is harming and destroying the Russian Federation. These are all important points progressive people should care about. And they do. But so it seems not Jay. Am I right?

Of course the U.S. under president Trump, but also under the presidents Clinton, Bush and Obama is a shame. Its arrogance is great. Its self image of being exceptional is grotesque. The U.S. is not exceptional. Fo a Western democracy it is only exceptional  in its shortcomings and inequality. Look at its poor health system. Since Citizen United the U.S. has a flawed political system. Big money own both political parties. The army, the arms industry, the multinationals and the financial institutions are more powerful players than the people. That is weird and shouldn’t be so in a real democracy.

But let’s not be bipolar, Jay. Putin is the enemy of the Russian people. The Russian army, arms industry, companies and financial institutions are more powerful players than the people. Exactly the same as in the U.S.. And as said, there is hardly a free press in the Russian Federation.

The U.S. under Trump is a big threat to the world. And also the laughing stock, but that is another aspect. And before this baby-president Trump Bush or Obama misbehaved enormously in the Middle East or Afghanistan. Caught by an incorrect structure they were part of and without being able to cope with it they had to held the wrong structure in the sky.

But let’s not be bipolar, Jay. If one wants to be a real journalist one has to look at all sides before crossing the street of journalism where one lives. And it seems you refuse to do that, Jay. Or something stops you from doing that. You can not reason clearly and openly any more. You only look at one side. And you see a terrible American society. And right you are. But that is not the whole story, Jay. You can’t stop halfway. Because if you do you are not any more a real journalist who is eager to know the truth. Then you are a journalist who only wants to know what’s wrong at the sunny side of the street whereupon the darkness dips. But Jay, there is also a terrible Russian society with a terrible authoritarian system which takes its own people hostage. You must have heard about that Jay. So tell it without hesitation or reservation. You do not have to block psychologically.

So, how should you behave if you want to be a real, impartial journalist? It is simple. You show what you see and what you know. Tell the facts before you Before you have made an opinion. Trump and the structure he represents is a disaster. And also is Putin and the structure he represents a disaster. To his own people, to the people of the Baltics, Poland and Ukraine and to the world. Jay, it is not necessary to make Putin’s deeds  less severe or unpleasant or mention his delusions only partially because the American state is even more damaging. That’s not objective journalism as it should be, Jay. That is political activism that laterally deals with journalism. Probably a lot of fun for you and confirmation of your self image, but an unusable method of informing a public. So Jay, come to yourself if you want to be a real journalist who shows all sides of one coin.

Gary Johnson weet niet wat Aleppo is. Blunder of niet? Wat zegt dit over het niveau van de Amerikaanse presidentsverkiezingen?

Vaak ben ik het eens met The Young Turks. Het combineert maatschappijkritiek met progressieve politiek zonder sektarisch of eenzijdig te worden. Voor The Young Turks is de vijand van de vijand niet per definitie een vriend. Dat is de valkuil voor objectieve journalistiek. Andere nieuwszenders aan de linkerkant van het politieke spectrum maken vaak de simpele fout door tamelijk kritiekloos dat te omarmen dat ook strijdt tegen datgene waar het ook tegen strijdt. Bijvoorbeeld Democracy Now!, The Real News, Counterpunch of WikiLeaks bezondigen zich vaak aan dat simplisme. The Young Turks doet dat nooit, maar houdt altijd het oog op de bal. Obama verkeerd bezig? Ok, maar dat betekent nog niet dat de tegenstander van Obama goed bezig is.

In bovenstaand item ben ik het oneens met Cenk Uygur van The Young Turks die een fout van Gary Johnson zo meent te kunnen ‘spinnen‘ dat het in diens voordeel uitpakt. Dat is hogere wiskunde die daar mijn idee niets met politiek te maken heeft. Maar alles met wensdenken en goedpraten. Uiteraard is het niet meer dan een verschil van mening. Ik meen dat Gary Johnson door niet te weten wat ‘Aleppo’ is door de mand gevallen is als serieuze presidentskandidaat. Als kandidaat van de Libertarian Party met weinig naamsbekendheid heeft hij een verbazingwekkende 10% steun in de peilingen, aldus een bericht in The New York Times. Met 15% steun in peilingen zou hij door de Democratische en Republikeinse partij toegelaten moeten worden tot de presidentsdebatten. In een reactie op het YouTube-kanaal van The Young Turks verwoordde ik mijn kritiek:

What Cenk is saying in defense of Gary Johnson is utter nonsense. Aleppo is not just a city in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know the European refugee crisis plaguing and dividing the EU since 2015. Without knowing what Aleppo is one does not know the position of German chancellor Merkel and her ‘Wir schaffen das (We handle it) which met lot of criticism. Without knowing what Aleppo is one does not know the details about the battle including the Russian air force bombing hospitals and residential areas without military importance. Without knowing what Aleppo is one does not know what Hezbollah or Iran is doing in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know what the Turkish interest in Syria is and why the Turkish government of Erdogan was backing ISIS and fighting the Syrian Kurds (YPG) which are the most loyal allies of the US. Without knowing what Aleppo is Johnson indicates he does not know a lot about geopolitics and foreign policy.

Cenk is wrong Gary Johnson is just making ‘a mistake’ by not knowing what Aleppo is. It is far more than that. Cenk himself is making a mistake by making a comparison with Trump or Clinton. Why? When one talks about Johnson one should talk about Johnson. I don’t understand why Cenk is doing this. He is also not sportsmanlike towards Ana who says she thinks Johnson really made a big mistake. It seems Cenk is overruling her. Should Cenk have behaved more restrained? Of course!

The American presidential race is a sad and painful exercise for journalists and public. All the remaining candidates are under average and lack basic judgement. Hillary Clinton is lying and trying to hide her mistakes, corruption and character. And has a secret Kremlin-connection via the Skolkovo Innovation Center. Donald Trump is a clown without any knowledge, insights and sound opinions about the real world and is preferring the authoritarian Putin above the democratically elected Obama. Gary Johnson does not know what Aleppo is and on May 1, 2014 in an interview with the Russian propaganda station Russian Today showed understanding for the illegal annexation of Crimea. Jill Stein in December 2015 visited Moscow and attended a jubilee dinner of that same Russia Today where Vladimir Putin and Trump-surrogate Mike Flynn were also present.

Phil Donahue: gitzwart pessimisme over Amerikaanse democratie

Journalist Phil Donahue en gastheer Paul Jay praten over de Amerikaanse gevestigde media. Hoe functioneren ze en hoe beïnvloedt de macht van het bedrijfsleven de journalistiek? Welnu, daarover zijn ze pessimistisch. Journalistiek is ondergeschikt geworden aan bedrijfsbelang. Donahue vindt dat president Obama teleurstelt en de verwachtingen niet inlost. De 2 miljard dollar die de VS per dag aan defensie besteedt leidt onvermijdelijk tot oorlog. Want iets anders legitimeert nooit de besteding van zo’n enorm budget. Beide heren verschillen van mening over verandering. Hoe dan ook denken ze dat die niet vanuit het establishment zal komen dat zo gecorrumpeerd is -ook in de Democratische partij- maar van gewone mensen. Dit lijkt erg op denken tegen beter weten in om de hoop levend te houden. Ze weten als journalist dat het zo niet werkt. Hoe met media die de status quo en de oorlog promoten verandering tot stand kan komen is de vraag die onbeantwoord blijft.

Valkuilen van progressieve journalistiek. Op weg naar vrijdenken

Pjotr vroeg me waarom ik geen aandacht besteedde aan de verslaggeving van Democracy Now! over Oekraïne. Een goede vraag. Hij wist zich zelfs te herinneren dat ik de redactie op 27 juli een kritisch mailtje stuurde. Mijn kritiek werd ingegeven door m’n verbazing over de naar mijn idee onnodige terughoudende opstelling van progressieve media zich uit te spreken over Oekraïne en het optreden van Putin. Alsof ze zich er geen raad mee wisten. Democracy Now! was ik uit het oog verloren. Een nieuwsmedium dat ik hoog heb zitten in het kritisch volgen van de macht, vooral bij de kwesties Assange, Manning, NSA en Snowden. Dus bij de opbouw van de controlestaat en het functioneren van de veiligheidsindustrie. Maar Oekraïne is andere koek.

M’n analyse luidde: ‘Anders gezegd, deze progressieve media zitten klem tussen hun linkse reflexen en hun afkeer van de Amerikaanse macht. Daarin past geen veroordeling van een expansief Rusland omdat ze hiermee die andere afkeren moeten relativeren. Het kan zijn dat ze dit door interne verdeeldheid niet voor elkaar krijgen of dat programmatisch de grijstinten lastig in een zwart-wit wereldbeeld zijn in te passen.‘

Intussen had Democracy Now! toch aandacht besteed aan Oekraine en Stephen Cohen uitgenodigd. Daarover antwoordde ik Pjotr nadat ik de uitzending zag: ‘Ik vind het teleurstellend dat opnieuw Stephen Cohen de gast is. Ik zou wel eens een ander geluid willen horen. Ik vind hem eenzijdig. Hij kletst ook onzin en kent niet alle feiten voldoende. (..) Mijn kritiek is dat Cohen te Amerikaans in zijn visie is. Hoe paradoxaal dat wellicht ook klinkt. Maar dan in het negatieve. Zijn visie wordt naar mijn idee vooral bepaald en beperkt in de reactie op de Amerikaanse neoconservatieven. Zo wordt bij hem elk praatje over Oekraïne eigenlijk een commentaar op de binnenlandse Amerikaanse politiek. Hij zit gevangen in z’n eigen frame.’ Aldus mijn inschatting.

Na deze reactie stuitte ik op een item van een ander progressief nieuwsmedium en digitaal platform The Young Turks dat in mijn ogen de kritiek op de Amerikaanse macht weet te combineren met de kritiek op de Russische macht en het optreden van president Putin. Zich niet in een keurslijf laat dwingen voor de een en tegen de ander. Daarom zet ik deze media graag naast elkaar. De jonge Turken zijn als post-modernistische nihilisten kritisch op elke macht zoals ook ik het graag zie. Zonder cynisch te worden is een jongere generatie het geloof in wereldverbetering voorbij. Naar mijn idee stellen ze zich internationaler en minder Amerikaans op dan Democracy Now! of The Real News die wortelen in de kritiek op de Amerikaanse macht en uitgaan van klassiek links denken. Mogelijk omdat beide anchors van TYT van Turkse en Armeense herkomst zijn.

Het nihilisme van TYT is niet om vrolijk van te worden. Maar in de paradox het onbeschrijfbare te beschrijven lijkt het een betere omschrijving van onze gefragmenteerde wereld dan wat zowel de klassiek linkse als de klassiek rechtse nieuwsbronnen er nu van maken. Die grotendeels blijven hangen in de Koude Oorlog en de geopolitiek. Weten we welke orde er in de nieuwe chaos zit die op dit moment onze wereld treft en kunnen we die in woorden vangen? De voorwaarde voor begrip is vooruitkijken en niet om blijven kijken naar wat was.

Foto: Francisco Goya, De derde mei 1808 in Madrid, 1814. Collectie Museo del Prado in Madrid.

Hoe kan Europa terugvinden wat het na 1945 verloor?

Na de Tweede Wereldoorlog was Europa Europa niet meer. Niet alleen dat steden in puin lagen en grenzen werden herzien, maar de Europese landen waren hun zelfstandigheid kwijt. Centraal-Europa kwam onder de invloed van de Sovjet-Unie en de rest onder de invloed van de VS. Leo Panitch licht toe hoe Europa na 1945 haar zelfstandigheid verloor en een vrijhandelszone werd onder Amerikaanse invloed. Het Marshallplan stelde voorwaarden aan de Europese landen hoe dat te realiseren. Volgens Panitch werd die onderhorigheid van Europa aan de VS binnen het Amerikaanse establishment al aan het eind van de jaren ’30 voorbereid.

Nu in Europa bewegingen alle kanten opwijzen is het de vraag hoe Europese landen hun onafhankelijkheid kunnen terugveroveren. Extreem-linkse en extreem-rechtse partijen richten zich op Rusland als voorbeeld en stellen zich steeds afhankelijker op jegens dat land. Van de andere kant richten de gevestigde politieke partijen in de Europese landen zich nog steeds op de VS. Zowel, politiek, economisch als mentaal. Da’s dus een proces dat al sinds 1945 loopt. De afkeur van de VS of Rusland en de keuze voor een van de twee is een schijntegenstelling die leidt tot een overgave aan dat andere machtsblok. Dat verzwakt Europa nog verder.

Is het mogelijk dat de Europese landen hun eigen kracht terugvinden? Tussen de machtsblokken in, waarbij zich ook China voegt. Met als kanttekening dat in het globalisme landen afhankelijk van elkaar zijn. Maar da’s vooral economisch, Europa moet politieke kracht vinden die het sinds 1945 kwijt is. Europa heeft niets te winnen bij voorbeelden als de VS, Rusland of China omdat die geen model voor Europa bieden. Feit is dat het euroscepticisme de EU -om ons daar toe te beperken- verzwakt. Of het opzet is doet niet eens terzake, maar de verzwakking en het interne gekissebis dienen de VS, Rusland en China die lachen in hun vuistje.

Tendens is dat eurosceptici geen politieke EU willen, maar wel sterke nationale staten. Hoe realistisch het is om dat binnen een zwakke EU te realiseren die ze nog verder proberen te verzwakken is de vraag. Want het maakt de afhankelijkheid van de VS, Rusland of China eerder groter. Voor de logica zou het beter zijn als de rechts-nationalistische partijen in hun aankruipen tegen Rusland zouden toegeven dat ze geleid worden door hun haat voor Europa. Zoals ook de meeste gevestigde partijen in hun aankruipen tegen de VS niet geleid worden door liefde voor Europa, maar door hun eigen positie die ze sinds 1945 opgebouwd hebben.

Oplossing zijn eurokritische partijen die zich mentaal vrijmaken van de VS en afstand tot dat land nemen, bouwen aan een politieke EU dat gaat voor het Rijnlands model met een sterke verzorgingsstaat. De redding voor de EU zou wel eens haar onbetekenis kunnen zijn die volgt uit indicatoren. Haar belang is kwalitatief. Het afgelopen decennium is het globale evenwicht verschoven naar Azië. Dat geeft de EU de mogelijkheid om zichzelf terug te winnen. Als het daartoe de energie, de ambitie, de eensgezindheid en het leiderschap heeft.

Foto: Poster van de Franse Communistische partij: ‘Nee, Frankrijk moet geen gekoloniseerd land zijn. Amerikanen in Amerika’.

Lapavitsas over het tekortschieten van Europees links

Econoom Costas Lapavitsas laat voor The Real News z’n licht schijnen over de stand van de EU, de Europese economie, rechts-nationalistische partijen en Frankrijk. Hij laakt de gevestigde linkse partijen die geen gezonde eurosceptische houding hebben ontwikkeld. Rechts-nationalistische partijen als UKIP, PVV of het Front National vullen het gat dat links heeft laten ontstaan. Toegevoegd kan worden dat Lapavitsas al te makkelijk voorbijgaat aan het euroscepticisme van de SP, de Duitse Die Linke, het Britse Left Unity of het Franse Le Parti de gauche. Maar Lapavitsas toont aan dat de grotere sociaal-democratische partijen als Labour, PvdA, SPD of PS de belangen van de werknemers en de gewone mensen binnen Europa niet dienen.

De valkuil is volgens Lapavitsas dat links meent dat de EU een min of meer progressief project is. Daarmee is dan de kous af. Veel is retoriek: ‘Ze kunnen het kapitalisme bekritiseren en ze bekritiseren het kapitalisme. Ze bekritiseren de Franse werkgevers, de Franse bourgeoisie, en ga zo maar door. Ze zijn daar erg goed in. Maar als het gaat om de Europese Unie en de Europese Monetaire Unie, zijn ze niet erg goed. Ze hebben gewoon geen coherente kritiek, een euroscepsis die daadwerkelijk iets betekent voor de werknemers.’ Kortom, de bewustwording van de grotere partijen zoals de PvdA begint bij het besef dat de EU en de EMU de belangen van de werknemers en de gewone mensen niet dienen. Maar vooral wel de belangen van de grote bedrijven.

Europese verkiezingen gaan samen met stemwijzers. Een onvermijdelijke combinatie. De Stem van Europa is sinds vandaag online. Een initiatief van Necker en iVOX. Het verbaast me niet dat ik met 82% bij de SP uitkom. Maar ondanks deze uitslag stem ik op 22 mei toch Piratenpartij ondanks m’n bezwaren tegen deze partij.

Hypocrisie van Amerikaanse progressieven die niet progressief zijn

Radiohost Richard A. Fowler heet ‘progressive‘ te zijn. Hij is ook interim directeur van Generational Alliance dat op de site strooit met het woord ‘progressive‘ zoals een kleuter die geen maat weet met hagelslag. De vertaling van ‘progressive‘ is progressief of vooruitstrevend. Wat de noties gelijkheid en machtsdeling omvat. Feitelijk is Richard Fowler niet progressief, maar een politiek georiënteerde ‘liberal‘ die de Democratische Partij en president Obama die leiding geeft aan de meest gesloten en heimelijke (secretive) regering sinds jaren en op een ongekende wijze klokkenluiders aanpakt (crackdown) omzichtig in bescherming neemt.

Amerikaanse progressieven als Ralph Nader, Daniel Ellsberg, journalisten als Glenn Greenwald of Jeremy Scahill en de Freedom of the Press Foundation, nieuwsmedia als The Real News, Democracy Now! of The Young Turks, digitale burgerrechtenorganisaties als EFF, mensenrechtenorganisaties als ACLU of de Green Party met Jill Stein hebben niets op met partijgangers als Richard Fowler of de omroep MSNBC die door dik en dun Obama verdedigt en zich progressief noemt. In schaaktermen gezegd, ze spelen niet tegen het bord. Dat wil zeggen dat het uitsluitend om de persoon gaat die het beleid uitvoert. Los van de inhoud ervan. Obama verdedigen ze en diens beleid praten ze goed, terwijl ze president Bush voor hetzelfde beleid veroordeelden. Vooral op het gebied van nationale veiligheid en mensenrechten waar Obama de lijn van Bush voortzet.

Obama stelt opnieuw teleur door NSA niet aan te pakken

Gisteren kwam president Barack Obama in een toespraak over de NSA met kleine wijzingen als gevolg van het afluisterschandaal dat Edward Snowden vanaf juni 2013 via journalisten in diverse landen naar buiten bracht. Zoals voorspeld verandert Obama weinig. Hij gebruikt zoals gewoonlijk zalvende woorden over vrijheid en toezicht zonder door te pakken. Critici zien er niet meer in dan het verschuiven van de stoelen op het dek van de Titanic. Klokkenluiders zijn kritisch. Kirk J. Wiebe wordt trouwens abusievelijk Russ Tice genoemd.

De echte Russ Tice gaf al in juli 2013 bij RT’s Abby Martin het antwoord op de vraag waarom Obama zo slap en mat reageert op alle onthullingen. De president is volgens Tice niet de baas die de besluiten neemt. Dat zijn anderen: ‘If I had to guess, I would say it’s the upper echelon of the intelligence community that is running this show.‘ Hier is het transcript van het onthullende interview van Abby Martin met Russ Tice. 

President Obama bijt niet omdat-ie geen tanden heeft en niet graag wil bijten. Hij pakt niet door omdat-ie zich niet vrij voelt om te handelen. Hij heeft zichzelf niet bevrijd. De oud-senator van Illinois is niet alleen door het presidentiële ambt verandert van een progressief politicus in het evenbeeld van president Bush. En deze op veel terreinen rechts passeert. Is het de angst (voor de angst) om vermoord te worden die Obama tot de verzuchting bracht: ‘Don’t you remember what happened to Martin Luther King Jr.?‘ Gevraagd: moedige mensen in topfuncties die doen wat ze beloven. Hoe kunnen de kiezers de garantie krijgen dat ‘hun‘ politicus doet wat-ie belooft zonder in de zakken van de schaduwmacht te verdwijnen? Die garantie bestaat niet. Dus? 

Binney en Hedges alarmeren opnieuw voor NSA en controlestaat

Verdedigers van massale spionage van burgers door inlichtingendiensten als de NSA, GCHQ of AIVD beweren dat het concreet geen enkele burger schaadt. NSA-klokkenluider William Binney geeft een voorbeeld van het tegendeel. Samen met publicist Chris Hedges wijst-ie op een almachtige politiemacht die met geweld bij elke burger kan binnenvallen. Waarbij Stasi-proporties verbleken. In de controlestaat waar de veiligheidsindustrie de politiek bepaalt en geen enkele politicus die macht durft te trotseren. Ook president Barack Obama niet.

William Binney zegt (na 12’02”): ‘I’ve known for quite some time that the FBI had direct access to these databases that NSA was creating from all their collection in terms of phones and emails. I didn’t know how they were using it exactly, because I wasn’t–I didn’t have any insight or knowledge about that. But it was recently published in a Dutch newspaper how they were–how the Drug Enforcement Agency had created a separate division, a special operations division, to look into the NSA data to find information about citizens that were involved in drugs or other kinds of criminal activity, and then used that evidence to point state and local police to them to arrest them. And then, once they get them arrested, they had rules on how to manage this data. They weren’t to tell the police who made the arrest or the courts or the lawyers defending or prosecuting or the judges, and no one was to know the source of the original data. They had to do a parallel construction, which was to go and find evidence that they would have accumulated in a normal police procedure to justify an arrest to begin with, and then substitute that evidence for the information that they really used to arrest’.

Zo wordt spionage die inlichtingendiensten zeggen te gebruiken voor de bestrijding van terrorisme ingezet tegen gewone burgers. Op zich geen probleem als dat tot een eerlijk proces zou leiden waarin verdachten zich kunnen verdedigen. Maar omdat de verdachten niet weten hoe een onderzoek begon kunnen ze nooit meer uitkomen bij ontlastend bewijs. Bijvoorbeeld fouten die in een onderzoek gemaakt worden waardoor het onderzoek volgens de wet ontoelaatbaar is. Door de ‘parallelle constructie’ worden de rechten van verdachten geschonden. Feitelijk niet eens een nieuwe methode, maar door de koppeling van bestanden en de technische mogelijkheden neemt het een grote vlucht. En kan de politie onderzoeken manipuleren en wordt verdachten een eerlijk proces ontnomen. In een rechtsstaat is dat onaanvaardbaar. Maar tegenover de almachtige politie staat geen enkele corrigerende macht meer. Precies dat is de opstap naar een politiestaat die in handen van de verkeerde mensen volkomen kan ontsporen in een dictatuur. Nu worden de mogelijkheden opgebouwd.

Zie hier voor het transcript van het gesprek, deel 1.

Amerikaanse nieuwsmedia zijn er voor de afleiding: Larry Kudlow

De gevestigde Amerikaanse pers is niet op zoek naar de waarheid, maar naar een plek in de schaduw van de macht. Bovenstaand fragment van de Kudlow Report van CNBC geeft inzicht hoe de Amerikaanse kijkers een schijnwereld van behoudende snit wordt voorgezet. Da’s geen journalistiek die aspecten vanuit verschillende kanten belicht, maar politiek activisme met een vooropgezet doel. Het noemt Edward Snowden zonder onderbouwing een crimineel. Tegen deze kretologie is het lastig opboksen. Nog niet eens om de waarheid te vertellen, maar om een journalistiek te krijgen die uitspraken verantwoordt en feiten wil laten spreken.

Zo vergeet Larry Kudlow te zeggen dat de VS geen uitleveringsverdrag met Rusland heeft en dat de VS zich zelf niet houdt aan uitleveringsverzoeken van andere landen. Zoals nog onlangs het geval Robert Sheldon Lady duidelijk maakte in een dubieuze samenwerking tussen de VS en Panama. Niet alleen is deze dubbele standaard van de regering-Obama schijnheilig, het goedpraten ervan door de gevestigde media is schokkend. Deze media gaan voorbij aan het goed informeren van het publiek dat bewust onwetend gehouden wordt.

Zelfs iemand met een radicale blik op de wereld als Kudlow zou de feiten moeten laten spreken. Maar dat doet-ie niet. Aangenomen dat-ie de feiten kent. Met z’n gespeelde bravour van de alleswetende wijze laat-ie zich inspireren door het beeld  van resolute politici die knopen doorhakken en niet terugdeinzen voor ferme uitspraken. Niet nieuwsgierigheid en willen weten, maar prediken en beïnvloeden staan voorop. Wat resteert is een combinatie van amusement en misleiding van de kijker. Het heeft niks met echte journalistiek te maken.

Waarom dit voorbeeld? Voor het volgen van de Amerikaanse politiek richt ik me op maatschappij-kritische bronnen die niet aan partijen gebonden zijn. Vaak online-nieuwsmedia die marginaal gedistribueerd worden. Zoals Democracy Now!, The Young Turks, The Real News, McClatchy, Common Dreams, Firedoglake, wired, Counterpunch of The Guardian. Naast de gevestigde media bepalen ze mijn blik op de VS. Ik weet dat ze in de media een minderheid uitmaken die nauwelijks tot Amerikaanse huiskamers doordringt. Larry Kudlow en zijn vakbroeders bij gevestigde media doen dat wel. Ze vormen het beeld dat kijkers in arren moede consumeren.

Het is goed om te beseffen dat overal ter wereld de onthullingen van Edward Snowden hun weerslag hebben gevonden in de gevestigde media. Behalve in de VS. Daar zijn media instrumenten die de zakelijke belangen van conglomeraten behartigen. In samenwerking met de zittende regering. In gehypte, continue retoriek.