Ewald Engelen voelt zich monddood gemaakt in het publieke debat

Sociaal-geograaf Ewald Engelen heeft gelijk over Europese integratie, scherpere begrotingstekortcontrole van de Europese Commissie, het bezuinigings- en lastenverzwaringsbeleid van Nederlandse regeringen, het aanpakken van de bancaire sector en de huizenzeepbel. Maar krijgt het niet. Zo meent hij in een persoonlijk gesprek op 10 maart 2015 met WeAreChangeRotterdam. Terugkijkend op zijn eigen opereren in de media leidde dat er de afgelopen twee jaar toe dat hij steeds feller en scherper werd in het publieke debat. En gefrustreerder omdat hij monddood werd gemaakt. Engelen werd er rond het uitkomen van zijn boek De Schaduwelite in oktober 2014 overspannen van. Nu neemt hij meer afstand tot sociale media en journalistiek.

Engelen legt uit hoe hij in zijn boek uiteenzette hoe de Nederlandse financiële elite voor de crisis bereikte dat Nederlandse banken geen strobreed in de weg werd gelegd. Maar na de crisis werd de rekening van vele miljarden euro’s van wat er was misgegaan met goedvinden van een meerderheid van de politiek eenzijdig bij de belastingbetaler gelegd. Engelen merkt op dat het de bancaire sector goed uitkomt dat zijn kritische stem in het publieke debat feitelijk niet meer klinkt. Hij weet niet of het bewuste strategie was om hem pootje te lichten, maar hij kan zich goed voorstellen dat het links laten liggen van hem de financiële sector wel uitkomt.

Engelen is door de ontvangst van zijn boek erg negatief geworden over de Nederlandse journalistiek die hem afviel over een schaduwlijst (‘ledenlijst’) van hoofdrolspelers die onderdeel uitmaakte van zijn boek. NCRV’s Altijd Wat liet hem in de val lopen, zo denkt hij achteraf. Voorheen zag hij de pers als een noodzakelijke tegenmacht die vanuit maatschappelijk belang namens de burgers in het democratische proces sprak. In deze visie is het de functie voor wetenschappers en journalisten om achter de macht te kijken met het doel om de belangen en het wangedrag van machthebbers te openbaren. Nu suggereert Ewald Engelen dat journalistiek een instrument van de macht is dat niet de intentie heeft om de macht bloot te leggen en te openbaren, maar juist te bevestigen. De argumenten uit zijn boek ziet hij door de gevestigde media zo goed als genegeerd.

Advertentie

Libertarisme moet zich internationaal organiseren om te slagen

Libertariërs zullen deze video van anti-belasting activist Larken Rose kennen. Zie voor achtergronden hier de gratis pdf van ‘Het meest gevaarlijke bijgeloof’ van Rose. Etatisme oftewel staatsmacht is volgens libertarische opvatting het gevaarlijkste geloof. Een goed te verdedigen standpunt waaraan echter nog niet zo makkelijk een praktisch vervolg gegeven kan worden. Los van het feit dat het altijd lastig redeneren is met gelovigen.

De opgave is om evenwichtig, methodisch en over grenzen heen de staatsmacht af te breken. Een gegeven is dat de macht nooit vrijwillig macht afstaat. De paradox van het libertarisme is dat het aanpakken van de ene macht de andere macht machtiger maakt omdat er tegenmacht wordt afgebroken. Zoals tijdens de Grote Sprong Voorwaarts  begin jaren ’60 de Chinezen door het uitroeien van de mus ruim baan gaven aan gewas-etende insecten die de oogst opvraten. Met als gevaar dat libertarische politici zich voor het karretje van machtspolitici van andere landen laten spannen als tegenmacht. En zo hun eigen doelstelling om zeep helpen.

Alle staatsmacht ter wereld tegelijk aanpakken is dus de voorwaarde. Dat vergt globaal denken over grenzen, internationalisme, evenwichtskunst en globale coördinatie als libertarisch wereldproject. De theorie van het libertarisme vindt weerklank in prachtige boeken en filmpjes, maar hoe kan er over landen en continenten van een geglobaliseerde wereld praktisch uitvoering aan gegeven worden? Libertarisme in de 21ste eeuw kan niet slagen als het zich niet internationaal organiseert. Het moet terughoudenheid verliezen om deze te winnen.

Christensen over het falen van de gevestigde journalistiek

Christian Christensen is hoogleraar journalistiek aan Stockholm University. In een opinie-artikel voor Al Jazeera English beschrijft-ie het tekort van de journalistiek. Het is tot onderdeel van de macht gemaakt. Als reactie hierop zijn journalistiek-activistische organisaties as Anonymous en WikiLeaks ontstaan. Ze vullen het gat dat de gevestigde media laten vallen. Een anonieme stem leest het artikel voor. Zonder bronvermelding.

Kern van z’n kritiek is: ‘My point is that the mainstream press in countries such as Sweden, the United States and the United Kingdom, have (more often than not) failed to engage in critical investigations into, and analyses of, the accumulation and utilisation of power. And, it is this failure that has created a vacuum filled, at least in part, by WikiLeaks and Anonymous. ‘ Volgens Christensen doen media nauwelijks aan kritisch onderzoek en slaan ze het onderwerp van machtsvorming en -misbruik door de gevestigde machten over.

Toegevoegd kan worden dat de journalistiek de confrontatie met het eigen falen ontloopt. De journalistiek neemt graag anderen de maat, maar weigert zichzelf de maat te nemen of serieus te reageren op kritiek van anderen. Dit ontkennen van het eigen falen verklaart waarom de reactie van de gevestigde media op WikiLeaks en Anonymous afgelopen jaren zo negatief was. Niemand wordt immers graag geconfronteerd met een betere ‘ik‘. Nog eens versterkt door het onbegrip van de gevestigde journalistiek over nieuwe media. WikiLeaks en Anonymous zijn geen foutloze organisaties zonder blinde vlekken, maar opereren met een politieke, economische en intellectuele autonomie waarvan gevestigde journalisten alleen maar kunnen dromen.

Foto: Afbeelding van Guy Fawkes, het symbool van Anonymous.

Pleidooi voor bewustwording en actie: tegen de controlestaat

De controlestaat. Tja, wat is dat? Wat zijn de kenmerken ervan? Ik vat er een paar samen: beperking van de burgerrechten (einde aan privacy), manipulatie en annexatie van de media, usurpatie van de macht door de staat, hechte samenwerking tussen overheid en bedrijfsleven, militarisering van de samenleving, uitschakeling van toezicht en controle op de staatsmacht. Enfin, 1984 in werking, maar door toepassing van techniek nog erger. Een voorbeeld is het geintegreerde camerasysteem TrapWire dat aan de hand van gezichtsherkenning in Amerikaanse en enkele Europese steden geinstalleerd is. Het volgt u en mij door de stad zonder dat we weten.

Kunnen we de controlestaat tegengaan? In augustus 2012 schreef ik: ‘Macht en tegenmacht komen steeds meer lijnrecht tegenover elkaar te staan. Niet alleen op internet, maar ook op straat. Alleen niet in de gevestigde media en de politiek. De samenwerking tussen bedrijfsleven en overheid is niet nieuw, maar neemt in de VS steeds grotere vorm aan. Nog eens versterkt door de technische mogelijkheden van toezicht op burgers in hun leefomgeving. De controle op de macht komt steeds meer op afstand te staan. De uitdaging voor burgers, activisten en kritische politieke partijen is om dat tegen te gaan.‘ Zijn we nu wijzer geworden?

Welke vorm moet die uitdaging krijgen? En zijn de uitdagers in staat om een zich ontwikkelend proces te keren? Dat als het ware vanaf een bepaalde kritische massa zichzelf gaat sturen en vanaf dat punt niet meer onomkeerbaar is. Voor de duidelijkheid, Europa loopt daarin achter op de VS. Een geluk bij een ongeluk voor Nederland. Bewustwording daarover kan voor Nederland de redding betekenen. De makkelijke en slecht doordachte maatregelen van minister Opstelten en staatssecretaris Teeven die vanuit hun generatie van de wederopbouw  (1945-1960) zweren bij techniek en niet bij de mens kunnen nog de pas afgesneden worden.

Vanwege bovenstaande overwegingen ben ik een jaar geleden lid geworden van de Piratenpartij. Gelukkig sta ik daarin niet alleen, binnen en buiten de partij. De zorgen die ik heb worden door velen verwoord en gedeeld. Soms werken zichtbaarheid en herhaling van de herkenning als motivatie. Daarnaast zijn er vele organisaties zoals Bits of Freedom, kritische internetjournalisten (Brenno de Winter), Anonymous, kritische bloggers, Occupy, het CBP van Jacob Kohnstamm die hun vinger aan de pols houden. Alleen de gevestigde media en politiek laten het zo goed als afweten. Hoewel D66 soms goed kan anticiperen. De kritiek komt uit de marge.

Een voorwaarde om de opbouw van de controlestaat te counteren is dat burgers actief worden. Daarin heeft Julian Assange sinds 2010 een beslissende rol gespeeld. Reden waarom de VS hem in het geheim in staat van beschuldiging hebben gesteld, en via Zweden willen criminaliseren. Juist omdat Assange het geheime verkeer van de Amerikanen las en hun intenties doorzag kon-ie tijdig naar de Ecuadoriaanse ambassade in Londen vluchten. Analoog aan de vraag van Stalin hoeveel divisies het Vaticaan heeft is de vraag van vandaag hoeveel divisies WikiLeaks waard is. Meer dan Obama wil toegeven. Dus laat ieder op de eigen, individuele manier de middelen en de omgeving kiezen om de samenleving die ons lief is veilig te stellen. De zijlijn is te ver weg.

Foto: Tekst uit 1938 van president Franklin Delano Roosevelt in zijn boodschap aan het congres.

Journalistiek verzaakt in steun medestanders. Publiek is onwetend

Gisteravond zat ik aan tafel met een slimme meid die geïnteresseerd is in de wereld, binnenkort een boek publiceert en geïnformeerd genoeg is om zich geen knollen voor citroenen te laten verkopen. Maar op m’n verzuchting dat president Obama op het terrein van burgerrechten erger is dan z’n voorganger president Bush reageerde ze alsof ik gek was. Onder de toevoeging dat deze feiten de gevestigde pers niet halen liet ik het er maar bij. Niet voor het eerst. Doorgaans goed geïnteresseerde burgers zijn over dit onderwerp opvallend slecht geïnformeerd. Waarom? Kritiek haalt de televisie en kranten niet. Het moet op internet en in de marge van de gevestigde pers bijeengeschrapt worden. De doorsnee nieuwsconsument die daarvoor geen tijd heeft en vertrouwt op de bemiddelende functie van de gevestigde media wordt een verkeerd beeld gepresenteerd.

Zelfs een buitenstaander als ik die aan de zijlijn staat in een land ver weg voelt de druk zich te voegen in de consensus. Wat ik uiteraard niet doe. Nog steeds ben ik teleurgesteld in de NRC die ik ervan betichtte in de berichtgeving eenzijdig pro-Obama te zijn. In het antwoord van de ombudsman Sjoerd de Jong die me wilde uitleggen dat ‘reguliere berichtgeving‘ andere journalistieke normen vraagt kon ik me niet vinden. In een vergelijking met de columnist voor The Guardian Glenn Greenwald suggereerde De Jong dat een blogger of politieke columnist meer vrijheid heeft. Dat is zo. Maar binnen die vrijheid doet Greenwald meer dan welke NRC-journalist dan ook voor elkaar krijgt. Van journalistiek die aankruipt tegen de macht maakt de NRC onderdeel uit. Hoe anders het zelfbeeld van zo’n krant ook is. Het is simpel. Er is foute en goede journalistiek.

Dezelfde Glenn Greenwald wijst vandaag in zijn column voor The Guardian op de vervolging van Barrett Brown. Deze onderzoeksjournalist die verbonden was aan Anonymous is volgens Greenwald op valse gronden opgepakt door de FBI. Zijn moeder waar Brown verbleef werd geïntimideerd en onder druk gezet. Critici van de regering-Obama zien telkens het bekende patroon. De Amerikaanse overheid schakelt opposanten zoals klokkenluiders of politieke activisten uit door ze te criminaliseren en op oneigenlijke gronden via het recht te vervolgen. In feite een poging om het onderzoek te stoppen van iedereen die duikt in de samenwerking tussen overheid, bedrijfsleven, leger en veiligheidsdiensten. Maar het brede publiek krijgt er geen idee van.

Video: Trailer van ‘War on Whistleblowers; Free Press and The National Security State‘ van Robert Greenwald. Deze documentaire verschijnt binnenkort.

Controlestaat onder surveillance door affaire-Petraeus

Volgens Glenn Greenwald in The Guardian is de controlestaat het echte schandaal in de affaire Petraeus. Het verdient een grondig onderzoek hoe de regering-Obama dat op allerlei niveaus, met allerlei partners en allerlei systemen (‘TrapWire‘) doorvoert. David Patraeus, de inmiddels vertrokken chef van de CIA werd digitaal doorgelicht door de FBI. De ene veiligheidsdienst bespioneerde de baas van de andere. Als daartoe al geen schroom bestaat, dan kunnen we ons voorstellen hoe wij als machteloze burgers worden bespioneerd door de staatsveiligheidsdiensten. Laat vanaf nu bij niemand meer enige illusie bestaan dat het niet zo zou zijn.

Dit brengt de New Yorker tot de prachtige titel bij een artikel van Patrick Radden Keefe: The surveillance state takes friendly fire. Heel vrij vertaald: ‘Obama schiet in eigen voet’. Dat kan nooit meer ongenoemd worden.

De tegenbeweging, Occupy, Anonymous, WikiLeaks en progressieve internetmedia nemen de controlestaat al lange tijd als afschrikwekkend op de korrel. Maar tot nu toe bleef het stil in de samenleving omdat de bekommernis over de inperking van de burgerrechten niet doorsijpelde via de gevestigde media. Deze staan per definitie aan de kant van de zittende macht. Het voert te ver om nu al van een omslag in de opstelling van zowel media als publiek te spreken. Daar zijn meerdere incidenten zoals de Petraeus-affaire voor nodig. Maar onder het motto ‘Frappez Toujours‘ zal het op de deur blijven kloppen ooit tot bewustwording moeten leiden.

Foto: Generaal David Petraeus in functie

Anonymous over TrapWire

Anonymous vat samen wat TrapWire is. Zie ook hier:
In August 2012, Wikileaks revealed details about a system known as Trapwire that uses facial recognition and other techniques to track and monitor individuals captured on countless different closed-circuit cameras operated by cities and other insititutions. The software is billed as a method by which to prevent terrorism, but can of course also be used to provide unprecedented surveillance and data-mining capabilities to governments, corporations, and other insitutions, including many with a history of using new technologies to violate the rights of citizens. Trapwire is already used in New York, Los Angeles, Las Vegas, Texas, DC, London, and other locales.

The ex-CIA agents who help run the firm are old friends of Stratfor vice president Fred Burton, whom they’ve briefed on their own capabilities in e-mails obtained by Anonymous hackers and provided to Wikileaks. Stratfor has engaged in at least several surveillance operations against activists, such as those advocating for victims of the Bhopal disaster, on behalf of large U.S. corporatons; Burton himelf was revealed to have advocated “bankrupting” and “ruining the life” of activists like Julian Assange in e-mails to other friends.

Trapwire can be extremely expensive to maintain, and is usually done so at taxpayer expense; Los Angeles county spent over $1.4 million dollars on the software’s use in a single three-month period of 2007.

Although most of the regions in which Trapwire operates don’t share information with each other, all of this is set to change; as Abraxas Applications president Dan Botsch told Burton via e-mail, “I think over time the different networks will begin to unite,” noting that several networks had already begun discussions on merging their information. Abraxas itself has always had the ability to “cross-network matches” from every region at their own office. By June 2011, Washington D.C. police were engaged in a pilot project under the Departent of Homeland Security that’s likely to lead to more cities using Trapwire on a more integrated basis.

Abraxas, the firm whose spin-off Abraxas Applications developed Trapwire in 2007, has long been involved in a lesser-known practice known as persona management, which involves the use of fake online “people” to gather intelligence and/or disseminate disinformation. The firm Ntrepid, created by Abraxas owner Cubic Corporation, won a 2010 CENTCOM contract to provide such capabilities for use in foreign countries; several board members of Ntrepid also sit on Abraxas.

TrapWire®

TrapWire is a unique, predictive software system designed to detect patterns indicative of terrorist attacks or criminal operations. Utilizing a proprietary, rules-based engine, TrapWire detects, analyzes and alerts on suspicious events as they are collected over periods of time and across multiple locations. Through the systematic capture of these pre-attack indicators, terrorist or criminal surveillance and pre-attack planning operations can be identified — and appropriate law enforcement counter measures employed ahead of the attack. As such, our clients are provided with the ability to prevent the terrorist or criminal event, rather than simply mitigate damage or loss of life.

TrapWire lijkt niet alleen de burgers te bespioneren zonder dat ze daarvan op de hoogte zijn, maar is ook nog eens bijzonder duur in de aanschaf. Het ligt niet voor de hand te veronderstellen dat er tijdens de huidige economische crisis geld wordt vrijgemaakt om TrapWire in Nederland aan te schaffen. Het is aan de politiek en digitale activisten om daarover zekerheid te krijgen van de regering Rutte.

TrapWire is de nieuwe Big Brother; hoe wenselijk is dat?

WikiLeaks doorbreekt de geheimzinnigheid die het Amerikaanse establishment nastreeft om burgers onder de duim te houden. Maar op bewustwording zitten bedrijfsleven en overheid niet te wachten. Daarom wordt WikiLeaks tegengewerkt. Door zowel een financiële blokkade, de heksenjacht op Julian Assange en aanvallen op de site. Gevestigde media willen die strijd niet begrijpen zodat onthullingen via internet gedaan worden.

Nu is er TrapWire van voorheen Abraxas. Storify.com legt het wat en wie uit, en hoe het functioneert op de grens tussen bedrijfsleven en overheid. Russia Today zegt: ‘Former senior intelligence officials have created a detailed surveillance system more accurate than modern facial recognition technology — and have installed it across the US under the radar of most Americans, according to emails hacked by Anonymous.’ Een systeem van toezicht dat nauwkeuriger is dan gezichtsherkenning en ongemerkt onder de neus van de Amerikanen is geïnstalleerd. Ontwikkeld om terrorisme tegen te gaan, maar ook bruikbaar voor de controle van burgers.

Justin Ferguson onthulde het gebruik van TrapWire, maar door de recente DDos-aanvallen op WikiLeaks door Anti Leaks kreeg dat niet de gewenste aandacht. Achter Anti Leaks wordt een grote organisatie, zoals een overheid vermoed. Het besef hoe belangrijk TrapWire is weten we dankzij de GIF-Files van het bedrijf Stratfor die Anonymous eind 2011 hackte en aan WikiLeaks doorspeelde. Hier is een mirror die de blokkade omzeilt.

Macht en tegenmacht komen steeds meer lijnrecht tegenover elkaar te staan. Niet alleen op internet, maar ook op straat. Alleen niet in de gevestigde media en de politiek. De samenwerking tussen bedrijfsleven en overheid is niet nieuw, maar neemt in de VS steeds grotere vorm aan. Nog eens versterkt door de technische mogelijkheden van toezicht op burgers in hun leefomgeving. De controle op de macht komt steeds meer op afstand te staan. De uitdaging voor burgers, activisten en kritische politieke partijen is om dat tegen te gaan.

Foto: Toezicht. Credits AFP Photo/ Valery Hache

Anonymous motiveert basis en verbreedt tegenbeweging

LulzSec of Lutz Security is een Anonymous-hackersgroep die het gemunt heeft op de Amerikaanse macht. Het filmpje begint met een knipoog naar de Star Wars-films van George Lucas. Het Amerikaanse establishment is het Rijk van het Kwaad. Protesten halen de media zoals het overzicht toont. Inclusief Occupy Beursplein. Burgers zijn de macht als ze de macht willen zijn. LulzSec werkt aan de bewustwording. Want wie heeft de sleutel in handen? Take your fucking computer and code your freedom. Werkt het zo? Nu de realisering nog.