Bewijs stapelt zich op dat Trump in januari 2021 een coup pleegde. Vandaar het ongeduld ‘Lock Him Up!’

Het bewijs is overweldigend dat voormalig president Donald Trump die in november 2020 7 miljoen minder stemmen kreeg dan Joe Biden en de verkiezingen verloor in januari 2021 een mislukte staatsgreep heeft gepleegd om het resultaat terug te draaien en president te blijven. Dat is een strafbaar feit waarvoor Trump tot nu toe nog niet aangeklaagd is, laat staan opgesloten zit in de gevangenis. Waarom Trump nog steeds vrij rondloopt wekt verbazing bij velen. De laatste week zijn veel nieuwe feiten naar buiten gekomen en lijkt Trumps vervolging uiteindelijk op gang te komen.

Een speciale commissie van het Huis onderzoekt de feiten rond de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021 en voegt daar nu de bestuurlijke onregelmatigheden vanuit de toenmalige regering Trump aan toe. Dat leidt tot stevig bewijs tegen Trump, hoewel nog niet alle opdrachten en handelingen in kaart zijn gebracht. Dat gebeurt aan de hand van getuigenverklaringen.

Zoals Glenn Kirschner uitlegt is het niet essentieel voor het aanklagen van iemand wegens conspiracy dat die samenzwering ook is gelukt. Trumps plan waarvoor hij de ondergeschikte medewerker van het ministerie van Justitie (DoJ) Jeffrey Clark bereid vond om aan mee te doen bestond eruit dat de verkiezingsresultaten in zes staten waar Biden had gewonnen zouden worden overruled vanwege vermeende onregelmatigheden.

Weliswaar waren in de maanden voor januari 2021 geen onregelmatigheden geconstateerd door meer dan 50 rechters, maar zou Trump ermee op 6 januari 2021 de formele optelling van de Electoral Votes waar Biden een meerderheid van 306 tegenover 232 had hebben kunnen blokkeren. Zodat er een constitutionele crisis vol onzekerheden zou zijn uitgebroken. Trumps plan bestond eruit om door de bestorming van het Capitool op die dag de congresleden onder druk te zetten, chaos te creëeren en in dat niemandsland van juridisch onbekende wateren de macht te grijpen.

De VS zou dan niet langer een democratie zijn, maar door toedoen van Trump en de Republikeinse partij veranderd zijn in een bananenrepubliek waarin rechtstaat, grondwet en democratie bij het oud vuil waren gezet.

De achterliggende gedachte van Trump waren de verloren verkiezingen en zijn verlies aan macht om onderzoeken naar zijn frauduleus handelen nog langer te kunnen blokkeren omdat hij geen macht meer had over het DoJ. De Republikeinse wetgevers hoopten via Trump de macht te houden omdat ze beseffen dat ze op een reguliere manier niet langer landelijke verkiezingen kunnen winnen. Daarom zet de Republikeinse partij sterk in op wetten die de toegang tot de stembus voor kiezers van minderheidsgroepen blokkeert, hertekenen ze grenzen van districten en zijn ze zelfs bezig om het bestuurlijk mogelijk te maken dat niet het aantal stemmen bepaalt wie verkiezingen wint, maar het feit wie de stemmen telt. In dit geval zijn dat Republikeinse bestuurders in de swingstates die in de toekomst los van de resultaten kunnen bepalen wie er wint. Dat is zoals het in autoritaire landen als Wit-Rusland, Noord-Korea, China of de Russische Federatie gaat.

Het ongeduld is dus groot om Trump definitief de politieke arena uit te sturen. Als wordt bewezen dat Trump een coup heeft gepleegd, dan kan hij voorgoed uitgesloten worden van een politiek ambt. Dat is niet zozeer om Trump een lesje te leren, maar om te voorkomen dat hij en zijn meelopers het nogmaals proberen en dan wellicht succesvol zijn.

Dat het Trump in januari 2021 niet lukte om een coup te plegen was afhankelijk van enkele mensen in de top van het DoJ die zich ertegen verzetten. Die menselijke factor is echter een te zwakke garantie om de democratie veilig te stellen. De instituties moeten worden versterkt om zo’n greep naar de macht die Trump deed voor de toekomst te voorkomen. Mehdi Hasan verwoordt het gevoel waarom Trump nog steeds niet strafrechtelijk is aangeklaagd:

Beschuldigingen van verkiezingsfraude. Nigel Farage beschuldigt Boris Johnson. Waarheid of manoeuvre in verkiezingscampagne?

De Brexit wordt steeds meer een side show met side shows. Ofwel een bijzaak met bijzaken. De leider van de Brexit Party Nigel Farage zegt in gesprek met BBC’s John Pienaar dat de claim dat de Conservatieve partij van premier Boris Johnson zijn partijgenoten hebben proberen om te kopen een feit is. Zo zouden volgens Farage acht leden van de Brexit Party door medewerkers van Johnson een plek in het Hogerhuis aangeboden zijn als ze zich terug zouden trekken als kandidaat in de verkiezingen van 12 december 2019. Zodat de Leave stem in de strijd met de LibDems of Labour niet verdeeld wordt. Farage noemt onder andere Ann Widdecombe die in 2019 overstapte van de Conservatieve naar de Brexit Party en benaderd zou zijn. Blijkbaar wordt nu omkoping ingezet door de Conservatieven om hen een meerderheid te in het Lagerhuis te laten behalen. Farage noemt het corruptie. Scotland Yard bekijkt volgens een bericht van The Guardian twee gevallen van verkiezingsfraude van kandidaten van de Brexit Party die de belofte kregen in de adelstand verheven te worden als ze zich bij de verkiezingen van 12 december terugtrokken. Johnson geeft toe dat er ‘gesprekken’ met leden van de Brexit Party waren, maar ontkent vierkant dat er functies aangeboden zijn. De Brexit leidt tot nieuwe dieptepunten.

Trump beseft dat het SDNY hem dicht op de hielen zit en zal ten koste van alles president willen blijven. Het wordt bloedlink

De Republikeinse oud-gouverneur van New Jersey Chris Christie geeft zijn inschatting van de werkwijze van het Southern District of New York (SDNY) die Trump en zijn onderneming strafrechtelijk het dichtst op de hielen zit: 1) Het aanklagen van de mensen in Trumps omgeving. Christie zal hierbij niet in de laatste plaats denken aan Jared Kushner en zijn echtgenote Ivanka Trump die hem lelijk de voet dwars hebben gezet in het Witte Huis; 2) Het opbouwen van een zaak tegen Trump voor het moment dat hij geen president meer is om hem per direct in de boeien te slaan. Dat geeft aan dat Trump er alles aan gelegen is om president te blijven vanwege de immuniteit die de functie hem biedt. Trump zal daarom door roeien en ruiten gaan om in het presidentschap bescherming te blijven vinden. Er valt vuil spel te verwachten waarbij records van intimidatie, ongrondwettelijk handelen, afbraak van de Republikeinse partij, leugenachtigheid en eigenbelang door Trump worden gebroken. Dat inzicht maakt de komende twee jaar extreem gevaarlijk voor de VS en voor de wereld.

Donald J. Trump beëdigd als 45ste president van de VS. Zucht ….

Het is een feit. Donald J. Trump is beëdigd als de 45ste president van de VS. Voor zolang het duurt. Een als filosofisch aangekondigde toespraak was revanchistisch, onwaarachtig en plat. Trump is een handige jongen, maar niet meer dan dat. Hij heeft zijn zaakjes niet op orde. De transitie is een chaos. Vele functies zijn nog niet ingevuld. Trumps vooruitzichten zijn slecht. Hij zit klem. Niet alleen in de greep van zijn sponsors. Want de inlichtingendiensten en de Senaat zijn een onderzoek begonnen naar de relatie met het Kremlin. Veel duidt op beïnvloeding vanuit Moskou die opgevat kan worden als landverraad. Dat eerste onderzoek kan door de nieuwe president eigenhandig in de doofpot gestopt worden, dat laatste niet. Dat tikt genadeloos door.

In analyses wordt gewezen op de relatie tussen de twee handige jongens Putin en Trump die meester in de tactiek zijn, maar strategische brekebenen. Dat wil zeggen dat de toekomst van hun land bij hen niet in goede handen is. Ze vreten het algemeen belang uit ten koste van hun eigenbelang. Ze weigeren er rekenschap over af willen leggen door het weg te praten met bravoure en een vlucht in nooit in te lossen vergezichten. Trump heeft het Kremlin in verlegenheid gebracht door het beginsel van Maskirovka te onthullen. Manipulatie moet verborgen blijven. De binnen- en buitenlandse tegenkrachten van Trump staan op scherp en wapenen zich. Ze wachten hun kans af om hem te dumpen. Dat wordt 2018. Trump is niet gekwalificeerd om president van de VS te zijn. De tragiek is dat hij door het falen van zijn tegenstrevers de kans heeft kunnen grijpen. Een corrupt systeem is vandaag bevestigd. Dat failliet is. Een dag om te huilen. Niet om Trump, maar om het systeem.

FBI-onderzoek naar Clinton toont opnieuw aan dat de Democratische partij de verkeerde kandidaat heeft genomineerd

De FBI overweegt het nooit gesloten onderzoek naar de emails van Hillary Clinton weer op te pakken. Dat verklaarde de Republikeinse directeur van de FBI James Conway in een brief aan het congres die op vrijdag werd verzonden. 11 Dagen voor de verkiezingen. Het geeft Trump wind in de rug. Dit beïnvloedt de campagne aanzienlijk en Comey laadt de verdenking van partijpolitiek handelen op zich. Hij verdedigt zich dat hij zich ‘verplicht’ voelde om deze brief te sturen, zo citeert de New York Times, maar dat valt te bezien. Watergate aanklager Nick Akerman meent dat Comey deze brief nooit had mogen sturen zo citeert The Hill: ‘He had no business writing to Congress about supposed new emails that neither he nor anyone in the FBI has ever reviewed. It is not the function of the FBI Director to be making public pronouncements about an investigation, never mind an investigation based on evidence that he acknowledges may not be significant.’

Het zou mogelijk om drie emails gaan die op een laptop van Antony Weiner zijn gevonden naar wie de FBI een onderzoek wegens sexting heeft geopend. Weiner ligt in scheiding met de rechterhand van Clinton Huma Abedin, maar onduidelijk is of de emails van of naar Hillary Clinton zijn. Evenmin zouden ze iets te maken met het onderzoek naar de privé server van Clinton. Of de emails van gevoelige aard zijn is evenmin vastgesteld.

De brief van Conway en de opschudding die het veroorzaakt maakt duidelijk dat Hillary Clinton een kwetsbare kandidaat is. Ze is bijna even impopulair als de historische impopulaire Trump. Ondanks alle schandalen die Trump omringen en de establishment media die op haar hand zijn heeft ze geen definitieve afstand van hem weten te nemen in de peilingen. Elke kandidaat was beter geweest dan Clinton. Bernie Sanders had volgens de peilingen die tot in het begin van de zomer werden gehouden Trump weggevaagd omdat hij niet gezien werd als onbetrouwbaar noch als een kandidaat van het establishment, inclusief de veiligheidsindustrie.

Het is hier meermalen gezegd, de Democratische partij is corrupt en heeft een gigantisch risico genomen door Hillary Clinton te nomineren. Als Trump president wordt, dan is dat de schuld van de Clinton-machine die de Democratische partij met behulp van big money van Wall Street kaapte, maar zelf geen geloofwaardigheid aan de partij wist toe te voegen. Er euthanasie op pleegde. Ook als het kantje-boord wordt en Clinton met de hakken over de sloot wint, dan nog heeft de Democratische partij onverantwoord en onverstandig gehandeld door de sterkere kandidaat Sanders door manipulatie uit te rangeren. Zelfs als hij minder steun had genoten, zouden zijn geloofwaardigheid en betrouwbaarheid een reden geweest moeten zijn om hem te nomineren.

Springtime For Trump. Psychogram van een verkiezingsstrijd

Bij het overlijden van Gene Wilder werd de filmkomedie The Producers (1967) van Mel Brooks in herinnering gebracht. Het verhaal heeft actuele waarde, zoals blijkt. Het gaat om theaterproducent Max Bialystock (Zero Mostel) die met boekhouder Leo Bloom (Gene Wilder) een constructie bedenkt om de verliesgevende productie ‘Springtime for Hitler’ -die grenst aan de wansmaak en daarom niet kan slagen- op de planken te brengen. Maar de productie slaat aan ondanks de verwachtingen en de calculatie van Bialystock en Bloom en wordt een financieel succes. Alleen niet voor de producenten die een verlies nodig hadden om winst te maken.

Het verhaal van The Producers doet denken aan Donald Trump. De grandioze overdrijving, de slechte smaak, de pogingen om te mislukken die in hun tegendeel verkeren omdat het publiek het volstrekt anders opvat dan de initiatiefnemers het bedoelen. Ondanks alle moeite die Trump steeds weer doet om zijn eigen glazen in te gooien. Het sterke vermoeden bestaat dat Trump om twee redenen in de presidentsrace is gestapt. Om er financieel beter van te worden en om aan prestige te winnen die de statuur van de vastgoedmagnaat doet vergeten. Het plan van Trump was dat hij zou winnen door te verliezen. Verliest Trump straks door te winnen?

Amerikaanse media zijn vol van complottheorieën, zoals een commentaar van Brent Budowsky voor The Hill. Maar omdat het ook dient om Trumps kandidatuur in diskrediet te brengen is het toch minder eenduidig dan het op het eerste gezicht lijkt.  Evenmin is het onmogelijk dat Trump zich halverwege de race heeft bedacht. Of twijfelt of hij wil winnen of verliezen. Er zit daarom geen plan achter omdat elke uitkomst hem uitkomt.

Het onmogelijke gebeurt. Eerst wint Trump tamelijk gemakkelijk de nominatie van de Republikeinse partij door in te zetten op wansmaak, persoonlijke emotie, overdrijving en interne tegenstrijdigheid en al zijn opponenten te vermorzelen. En nu maakt hij een redelijke kans om president te worden. Zijn tegenstander Hillary Clinton is bijna even impopulair als Trump en kan in de peilingen geen afstand van hem nemen.

Clinton heeft een ijzer in het vuur door een goede voorbereiding van de ground game in de afzonderlijke staten. Zij heeft lokale kantoren geopend die de kiezers naar de stembus moeten brengen, terwijl Trump dat aspect verwaarloost. Hij hoopt op de blanke kiezer en op onthullingen over de Clinton Foundation en haar privé email server waar de FBI en het ministerie van Buitenlandse Zaken onderzoek naar instelden. Het is in alle opzichten een asynchrone strijd. Terwijl Trump wansmaak, wispelturigheid en overdrijving tot zijn handelsmerk heeft gemaakt en er niet door wordt beschadigd is dat bij Clinton anders. Zij zet in op ernst en het uitstralen van ervaring en deskundigheid. Beide kandidaten kunnen ondanks zichzelf (mis)lukken.

FBI beslist uniek over Hillary Clinton: geen aanklacht over haar privé server. Maar ze was ‘uiterst onzorgvuldig’. Hè, hoe kan dat?

In een verklaring zegt FBI directeur James Conway over het onderzoek tegen Hillary Clinton over haar privé server en het in gevaar brengen van de national veiligheid volgens de Espionage Act: ‘To be clear this is not to suggest that in similar circumstances, a person who engaged in this activity would face no consequences. To the contrary, those individuals are often subject to security or administrative sanctions. But that is not what we are deciding now. As a result, although the Department of Justice makes final decisions on matters like this we are expressing to Justice our view that no charges are appropriate in this case.’

Dit is een subtiele manier van James Comey om te zeggen dat het een politieke beslissing is van de FBI om het ministerie van Justitie niet te bewegen Hillary Clinton aan te klagen. De verklaring zegt dat elke andere persoon in soortgelijke omstandigheden gerede kans zou lopen om aangeklaagd te worden, maar dat ondanks overtuigend bewijs tegen Clinton de FBI in dit geval anders beslist. Comey’s verklaring is interessant in dubbelzinnigheid omdat het alle bewijzen van schuld van Clinton geeft en haar en haar persoonlijke medewerkers ‘uiterst onzorgvuldig’ handelen verwijt, maar vervolgens aangeeft niet de beslissing te nemen om uit die schuld de uiterste consequentie te trekken. Dit is de exacte beschrijving van klassenjustitie, zonder dat het woord gebruikt wordt. Maar in de komende maanden zal het naar verwachting vaak gebruikt worden.

De paradox van Comey’s verklaring is dat Clinton weliswaar juridisch wordt vrijgepleit, maar de twijfel over haar oordeelsvermogen er verder door toeneemt. Daarbij voedt deze politieke beslissing zeker de golf van anti-establishment gevoelens in de VS waar Trump op surft. Een en ander geeft Clintons tegenstanders volop wapens in handen om haar aan te vallen. Clinton heeft een slag gewonnen, maar of ze ook de oorlog tegen Trump wint is er vandaag onzekerder op geworden. Dit besluit van de FBI dient de democratie allerminst.

Foto: Schermafbeelding van deel verklaring van FBI-directeur James Comey over aanklacht tegen Hillary Clinton, 5 juli 2016.

Uitsluitsel over aanklacht FBI tegen Hillary Clinton binnen twee weken verwacht. Media proberen beeldvorming te beïnvloeden

Dit fragment van CNN bevat een verslag van twee medewerkers die elkaar tegenspreken. Ze volgen een andere beeldvorming. Het geeft aan hoe de media feitenvrij ‘spinnen’ en ‘framen’. Onderzoeksjournalist Chris Frates doet verslag van het interview van Hillary Clinton door de FBI. Er loopt een onderzoek naar haar vanwege de privé server die ze in haar huis had geïnstalleerd toen ze minister van Buitenlandse Zaken was. Hiervoor had ze geen toestemming en het zou de nationale veiligheid hebben beschadigd. Volgens oud-Defensieminister Robert Gates is de kans groot dat Rusland, China en Iran in deze privé server ingebroken hebben. Frates citeert anonieme bronnen die menen dat het zo’n vaart niet loopt en Clinton niet aangeklaagd zal worden.

Analist wetshandhaving en oud-medewerker van de FBI Tom Fuentes zegt echter dat niemand kan weten hoe het onderzoek tegen Clinton zal aflopen omdat de FBI dit soort gegevens niet lekt en de beslissing nog niet genomen is. Hij acht de kans op een aanklacht 50% en verwacht dat binnen twee weken. Dat is nog voor de Democratische conventie die op 25 juli in Philadelphia begint. Het ministerie van Justitie beslist erover, maar Attorney General Loretta Lynch heeft al gezegd de aanbeveling van de FBI te volgen. Of ze dat werkelijk doet is de vraag. Gezien de ernst van Clintons overtreding en het principe van rechtsgelijkheid lijkt de kans op een aanklacht groter dan 50%. Oud-medewerkers van veiligheidsdiensten als Thomas Drake werden voor minder aangeklaagd wegens spionage. De sfeer in de VS die zich tegen het establishment keert maakt een dubbele standaard voor Clinton minder waarschijnlijk. De FBI heeft met haar eigen geloofwaardigheid rekening te houden. Als Clinton na een onderzoek van een jaar hiermee wegkomt zal zich dat tegen de dienst keren.

De zaak die verborgen moest worden is de corruptie bij de Clinton Foundation. Dat is een vehikel om geld op te halen bij geldschieters in en buiten de VS. Dat wil Clinton verbergen. Regeringen zoals die van Saoedi-Arabië stortten geld in de kas van de Clinton Foundation en verwachtten daar een tegenprestatie voor terug. Dat mechanisme moest aan het zicht onttrokken worden door de installatie van de privé server. Clintons geloofwaardigheid is tot een dieptepunt gedaald, zoals blijkt uit een artikel in The Washington Post. Haar verdediging dat het gebruik van de privé server diende voor haar gemak (convenience) is onderuit gehaald omdat zij en haar medewerkers bewust een systeem wilden hebben dat verder ging dan gemak alleen.

Als er in de loop van de week van 18 juli een aanklacht van de FBI tegen Clinton komt die wel of niet door het ministerie van Justitie wordt overgenomen, dan is haar politieke positie weg. Want de sfeer in het land is er niet naar dat Clinton ermee wegkomt als Loretta Lynch of president Obama Clinton in bescherming nemen. Trouwens Obama en Clinton staan niet bekend als vrienden. In de campagne van 2008 was Clinton agressief en racistisch tegenover Obama. Ze mag ondanks dat hopen op amnestie van president Obama zodat ze niet de gevangenis in hoeft. De andere kandidaat van de Democratische partij Bernie Sanders die zonder dat met zoveel woorden te willen zeggen in de race is gebleven vanwege de aanklacht tegen Hillary Clinton is dan in de leidende positie voor de Democratische nominatie. Vanwege zijn hogere favorability ratings en zijn positionering als anti-establishment kandidaat maakt hij een veel betere kans om Trump te verslaan. Alleen, de banken en mega-ondernemingen van Wall Street willen Sanders niet omdat ze Clinton in de zak hebben.

Brexit leert: Hillary Clinton is niet het antwoord op Donald Trump

Donald Trump vergaat het de laatste anderhalve maand slecht, maar doet het goed. Zijn fondsen drogen op, er blijft weerstand tegen hem bestaan in de Republikeinse partij en de media meten zijn blunders uit. Tot voor kort droegen ze hem op handen omdat hij hoge kijkcijfers had en hielpen ze hem aan de Republikeinse nominatie. Opmerkelijk is dat het monster niet gedood kan worden, zegt Bill Maher. Trump dreigt te winnen.

Het is de combinatie van krachtig rechts-nationalistisch populisme en een ongeloofwaardige centrumpolitiek met slechte politici die in het Verenigd Koninkrijk tot een Brexit leidde. Hetzelfde scenario is in de VS in de maak. De David Cameron van de VS is Hillary Clinton. Ze mist overtuiging, wisselt voortdurend van standpunt en krijgt geen vertrouwen van de kiezers. Op symbolische issues voor de bühne na voert ze een Republikeinse agenda. Haar favorability ratings zijn met -15 historisch laag, hoewel die van Trump met -26 nog lager zijn. Maar Trump is de anti-establishment kandidaat die de sfeer in het land aanvoelt. Wat het nog erger maakt is de verbetenheid die aan Clinton kleeft. Cameron werd nog gezien als een zondagskind in de politiek.

Clinton is het verkeerde antwoord op Donald Trump. Ze is tot de tanden gewapend en heeft haar campagne die loopt als een geoliede machine door en door georganiseerd. Maar dat werkt niet in 2016. Het gaat in deze cyclus om karakter, overtuiging en emotie. Dat alles mist ze. Haar referentie blijft de van president Obama verloren campagne voor de nominatie van 2008. Die probeert ze in 2016  alsnog te winnen. Dat campagne apparaat heeft ze met Bill Clinton in decennia opgebouwd en is de mammoettanker die niet meer valt bij te sturen. Maar sinds 2008 zijn de tijden veranderd. Het volk is de afbraak van de voorzieningen, de kwalijke effecten van het globalisme en de richtingsloosheid van hun land beu. De Brexit en de opkomst van de Europese rechtse populisten en van Trump verduidelijken dat. Over de oceaan heen inspireren ze elkaar.

Clinton is de aangekondigde ramp, zoals Cameron dat voor zijn land was. De Democratische partij heeft als backup kandidaat Bernie Sanders achter de hand die nog steeds niet uit de race voor de Democratische nominatie gestapt is. Hij houdt vermoedelijk vol om twee redenen. Om punten van zijn progressieve agenda op de Democratisch conventie van 25-28 juli binnen te halen en zo het progressive platform te versterken. En om in te stappen als het onwaarschijnlijke, maar niet onmogelijke scenario zich voordoet: een aanklacht tegen Clinton vanwege spionage in verband met haar privé server aan de hand van een FBI-onderzoek. Het feit dat over de timing van het naar buiten komen ervan de gezagsgetrouwe, maar ook Republikeinse FBI-chef James Comey beslist is het schrikbeeld voor allen die het populisme een halt willen toeroepen. Als dit pas na de Democratische conventie gebeurt in het midden van de campagne dan is de ramp niet meer af te wenden.

Nominatie van Hillary Clinton wegens EmailGate nog geenszins zeker. Ze ligt van vele kanten onder vuur

De primaries van de Democratische partij zijn voorbij, de race is nog niet gelopen. Er zijn twee kandidaten: Hillary Clinton die de ‘veronderstelde’ genomineerde is en Bernie Sanders. Pas op de conventie op 25 juli wordt door de beslissende stem van de supergedelegeerden beslist wie het opneemt tegen de kandidaat van de Republikeinse partij. Waarschijnlijk is dat Donald Trump. Maar de kandidatuur van Clinton is nog niet zeker vanwege een FBI-onderzoek naar haar privé server en onregelmatigheden bij de Clinton Foundation. Vraag is of president Obama het ministerie van Justitie opdracht geeft om Clinton aan te klagen als het onderzoek van de FBI daartoe aanleiding geeft. John Schindler zet het in een artikel voor de Observer op een rijtje. Met welke onthullingen komt Wikileaks-oprichter Julian Assange die Clinton in gevaar kunnen brengen? Of wordt het Republikeinse hoofd van de FBI James Comey vanwege ‘Orlando’ voortijdig de laan uitgestuurd in een poging Clinton te redden? Maar stopt dan het lekken vanuit de FBI? Hoe zwaarwegend moeten de onthullingen zijn dat Obama zijn steun aan Hillary Clinton intrekt? Mede met het oog op zijn eigen positie in de geschiedenis.