Getuigenis van een pacifist helpt niks in de strijd. Onvrede

Wikipedia noemt de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) een Nederlandse links-socialistische politieke partij. De partij bestond tussen 1957 en 1991. Toen ik als 18-jarige voor de eerste keer m’n stem mocht uitbrengen bij verkiezingen twijfelde ik geen moment en koos PSP. Waarom precies weet ik niet eens meer waarom. Het is lang geleden. Voorop stond uiteraard het pacifisme, maar ook de linkse oppositie tegen het kabinet Den Uyl. Want m’n genen bevatten nu eenmaal een animositeit tegen de PvdA die ik m’n hele leven al bij me draag. De eeuwige hypocrisie en het gedraai van de PvdA vind ik ergerlijker dan de eendimensionale PVV, SGP en CPN bij elkaar. Het bracht me er zelfs toe om in 2012 tegen Job Cohen en dan maar voor de VVD te stemmen. 

Daarna werd ik gegrepen door D’66 en stemde daar decennialang op. Totdat de vernieuwde D66 de eigen ideeën over staatshervorming verloochende, naar rechts koerste en inwisselbaar werd met andere partijen. Na 15 jaar politiek dakloos te zijn geweest werd ik in de zomer van 2012 lid van de Piratenpartij. Hoewel ik de Piraten voor de komende Europese verkiezingen nog eenmaal het voordeel van de twijfel geef moet ik toegeven dat de Nederlandse Piraten er niets van bakken. Als een partij die onder meer focust op burgerrechten of internetvrijheid zelfs in het jaar van Edward Snowden, NSA en een blunderende minister Plasterk niet weet door te breken naar het brede publiek dan is er iets fundamenteel mis met zo’n partij.

Mijn eerste politieke liefde PSP is nooit verdwenen. De in 1985 wegens onenigheid uit de partij getreden Fred van der Spek gaf in de jaren ’80 op een voor mij onnavolgbaar cynische, onafhankelijke en intellectualistische wijze commentaar in de VPRO-radioshow van Ischa Meijer. Hij wisselde zijn onafhankelijkheid nooit in voor een politieke loopbaan of machtspolitiek zoals z’n opvolgster Andrée van Es wel deed. Het opportunisme dat partijpolitiek voor mij zo onverteerbaar en afstotend maakt. De PSP verkwanselde haar gedachtengoed en liet dat opgaan in het weinig scherpe, diffuus linkse en zalvende GroenLinks. Nooit meer dan een slap kopje thee.

Vanwaar deze ontboezeming? Oekraïne. Ik vind het verschrikkelijk wat er op dit moment gebeurt. Mannen paraderen met geweren, uniformen, vlaggen en de haat in hun kop tegen de ander en menen dat ze het goede doen. Ik kan er niets anders dan puberaal gedrag in zien. Het nationaal-bolsjevisme van Rusland blokkeert de autonomie van Oekraïne. De Rechtse Sektor maakt zich klaar om naar het Oosten te trekken. In een toch al door en door verdeeld en hybride land dat zo al complex genoeg is. Maar dat ook iets te bieden heeft door die verscheidenheid zoals Elias Canetti die beschreef in het Bulgarije van z’n jeugd waar joden, Bulgaren, Grieken, Duitsers, Russen, Turken, Hongaren en minderheden in harmonie samenleefden. Humanisme gezocht. 

Foto 1: Charles Chusseau-Flaviens, Bulgaarse infanterie, 1908.

Foto 2: Charles Chusseau-Flaviens, Bulgaarse marine, 1908.

Advertentie

De Grauwe mengt zich in politieke strijd tegen NV-A. Dom?

De gezaghebbende Vlaamse econoom Paul De Grauwe meent dat België economisch niet beter wordt van staatshervormingen. Vertaald naar de partijpolitiek wil dit zeggen dat De Grauwe de decentralisering die de N-VA van Bart de Wever voorstaat afwijst. En de partijen omarmt die tegen overheveling van bevoegdheden vanuit het landelijk niveau zijn. Hij legt het uit in De Tijd dat ter promotie ook het filmpje van hem maakte.

Voor het schoolbord vergelijkt Paul De Grauwe de ontwikkeling van de Vlaamse met die van de Waalse economie. Zijn conclusie is dat de realisatie van groei van de Vlaamse economie faliekant is mislukt. De gematigde Vlaamsgezinde en econoom Peter De Roover maakt in Doorbraak gehakt van de economische ‘analyse’ van De Grauwe die naar zijn idee methodologisch niet klopt. Zo beantwoordt De Grauwe niet de vraag hoe het de Vlaamse en Waalse economie vergaan zou zijn zonder staatshervorming. En vergelijkt-ie beide economieën alleen met elkaar, maar niet met de ontwikkeling van andere gelijksoortgelijke regio’s.

De Roover plaatst De Grauwe via een omweg in het kamp van federalist Guy Verhofstadt van de liberale Open VLD. Hij meent dat het interview in De Tijd -wat veel publiciteit genereert- wordt geplaatst naar aanleiding van het verschijnen van de bundel ‘Een beter België‘ van Verhofstadt met een bijdrage van De Grauwe: ‘Het boek is dan ook minder een pro-VLD-werkstuk dan één tegen N-VA. Dat project ligt in het verlengde van het grote doel – meer Vlaamse autonomie verhinderen – waarin De Grauwe en Sinardet zich uiteraard wel vinden. Mooi voor de zuiverheid van het debat dat ze zich nu echt expliciet outen als politieke activisten.‘

Peter De Roover heeft gelijk dat Paul De Grauwe z’n wetenschappelijke status te grabbel gooit. Het lijkt er sterk op dat de Vlaamse middenpartijen alle middelen inzetten om Bart De Wever te stoppen. Da’s toegestaan, maar jammer is dat De Grauwe er z’n wetenschappelijke integriteit voor inlevert met een suffe goocheltruc met grafieken op een schoolbord. Het lijkt nergens op. De Roover wijst in de laatste alinea’s in zijn stuk voor Doorbraak De Grauwe er nog eens extra op dat halfslachtige economische hervormingen niemand dienen. Maar ook dat past niet in het dualisme van Paul De Grauwe die wetenschap met politiek activisme verwart.

Foto: Leen Voet, Machteld & Adolf, 1302. Tekening, 2013.