BKKC in Tilburg krijgt geld uit budget ‘Incidentele kunstprojecten’ voor huur. SCT weet nu al dat het in 2017 minder belast wordt

Tilburgers besteedt in een bericht aandacht aan de overhead van de in Tilburg gevestigde BKKC (brabants kenniscentrum kunst en cultuur). Het baseert zich daarbij op een collegebesluit van 14 februari 2017 van het Tilburgse college dat in de besluitenlijst van week 7 wordt genoemd. Het besluit dat mede in verband met de ondertekening van een huurcontract in december nu pas naar buiten komt heeft het college op 25 november 2016 genomen. Het blijkt dat de gemeente de BKKC een subsidie verleent van € 158.760 voor een tijdelijke locatie aan de Spoorlaan. Hoogst opvallend hieraan is dat de helft ervan, te weten € 79.380 uit het budget Incidentele kunstprojecten eenmalig ingezet wordt als dekking van de jaarlijkse subsidie aan de BKKC.

Het college motiveert dit doorsluizen van geld uit het budget Incidentele kunstprojecten naar de overhead van de BKKC door te beargumenteren dat het budget Incidentele kunstprojecten van totaal € 142.029 in 2017 niet belast zal worden met een subsidie aan de Stichting Cultuurfonds Tilburg (SCT) van € 100.000, maar van maximaal  € 50.000. De SCT claimt in 2017 minder geld. De SCT is ‘een samenwerkingsverband tussen een aantal enthousiaste ondernemingen, met de gemeente Tilburg als strategische partner.’ Het stimuleert ondernemerschap van makers en ondersteunt geslaagde crowdfundprojecten met een financïele bijdrage. Van het Comité van aanbeveling van de SCT maakt de Tilburgse burgemeester Peter Noordanus deel uit.

Wat de reden is dat de STC een verminderd beroep van € 50.000 of mogelijk meer op het budget Incidentele kunstprojecten doet maakt het collegebesluit niet duidelijk. In de uitleg bij het besluit gaat het college eraan voorbij hoe het bestuur van de SCT al in november 2016 met zekerheid kon weten dat het beroep voor de 13 maanden tot januari 2018 door onder meer culturele ondernemers en geslaagde crowdfundprojecten op de SCT gegarandeerd € 50.000 of meer minder zou zijn. Het college verwijst in haar besluit naar het bestuur van de SCT voor dat verminderde beroep op de SCT dat leidt tot het doorsluizen van  € 79.380 uit het budget Incidentele kunstprojecten naar de BKKC. De gekozen constructie oogt kunstmatig en onzorgvuldig.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘BKKC krijgt subsidie uit kunstbudget voor dekking huur’ op Tilburgers.

De vrouw en de trein

Het gezegde luidt ‘Het verleden is een vreemd land’. Wat zich 55 jaar geleden in 1959 langs de spoorweg afspeelt lijkt eerder een vreemd continent. De vervreemding die dat nu oproept volgt niet zozeer uit de verbazing van de hedendaagse mens over tempo, gebruiken, omgangsvormen of oude procedures, maar uit het besef dat de overwegwachter ons even exotisch is als de vluchteling nu in Zuid-Soedan of de boer op het Indiase platteland. Maar de 61-jarige mevrouw Van Kempen had tegelijk ook onze tante of grootmoeder kunnen zijn. Die combinatie van afstand en nabijheid maakt de vervreemding pas echt schrijnend. Kijker en bekekene zijn tot elkaar veroordeeld in een onbegrepen huwelijk dat nooit meer ontbonden kan worden.

Kunnen we het commentaar dat even traag vordert als de routine die het beschrijft begrijpen? Laat staan op waarde schatten. Als iets snel veroudert dan is het het komische. Zijn de koeien die de overweg oversteken een ‘grappig’ bedoeld beeldrijm (‘melkweg’) en een reflectie op Fanfare (1958) van Bert Haanstra, of niet?

De vrouw staat haar mannetje, die geest van ruimdenkendheid draagt het verslag uit. We beseffen dat deze werkende vrouwen in 1959 het niet makkelijk hadden. Ze doen hun ding, en dat jarenlang. Mochten ze er zijn omdat de mannen wel wat anders te doen hadden? Idyllisch is het niet om door de klok geleefd te worden.

De mannelijke collega neemt de wacht in de nacht over. Zo wordt de vrouw alsnog behoed. De verhoudingen worden op tijd rechtgetrokken. Teruggebracht tot roodkapje uit een sprookje passeert voor haar de laatste trein van de dag. Vanuit het raam kijkt, wat een kind lijkt, met de camera mee naar de passerende trein. Zodat nacht, trein, overwegwachter, raam en kind door de onzichtbare camera in een beeld gevangen worden. In dat Limburgse niemandsland aan de spoorweg. Een langdurige Brief Encounter van 25 jaar. Ons wacht de rol van finale gluurder. Vlot neemt de overwegwachter de telefoon op en spreekt een collega in het toenmalige heden en ons ondoorgrondelijk uit het verleden toe. De stem zegt dat de trein voorbij is. Maar dat wisten we al.

Foto: Still uit ‘Vrouwen bij de Nederlandse Spoorwegen’. YouTube-kanaal van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid.