Rennende rukker in IJmuiden maakt slachtoffers op straat

Na de rijdende rechter is er nu ook de rennende rukker. Alliteratie doet het altijd goed. Hij is overduidelijk een hij en opereert in IJmuiden nu ook al midden op de dag midden op straat middenin een woonwijk. Dat gaat eindigen in heterdaad. De rennende rukker die ook af en toe stilstaat lijkt steeds onvoorzichtiger te werk te gaan. ‘Oppakken die handel’, zo luidt het advies. De prominente potloodventer vult de komkommertijd en scherpt de voorwaarden van seks in de publieke ruimte verder aan. De vrouwen reageren tamelijk laconiek.

Afstand houden tot onwaarheid. Een luxe product

Een conflict dat overgaat in een gewapend conflict -dus oorlog- is nog tot daar aan toe. Het schijnt af en toe nodig te zijn om de overbevolking tegen te gaan. De duizenden of miljoenen doden en gewonden horen bij het spel. Evenals de verwoeste steden en de gebroken levens van degenen die het na kunnen vertellen. Jawel, het is uiterst cynisch om het zo op te schrijven, en dat gaat ook eerder met aarzeling dan genoegen, maar de wetmatigheid van de geschiedenis is nu eenmaal regeneratie. Het gewapend conflict als stamcel van het leven.

Vernietiging en vernieuwing zijn van een andere orde dan het verkrachten van de waarheid. Menselijk is dat onbeduidender, maar in filosofische zin telt het zwaarder. Reken maar na, zonder een samenhangend systeem van overtuigingen verliest iedereen het geloof in het leven. En verliest herleving een bodem om op te groeien.

Zelfs rustige mensen schieten in vuur en vlam als ze een vijand zien die onrecht doet. Vaak omdat anderen vertellen dat dat nou de tegenpartij is. Die anders kijkt. Anders ruikt. Anders praat. In iets anders gelooft. Of iets dierbaars af wil pakken. Een stuk land. Een oliebron. Of het ergste van allemaal: de eer van een natie.

Adverteren voor oorlog is dus kwalijker dan de oorlog zelf. Om de waarheid meer dan een begrip te laten zijn wordt het aangevuld met prediken over gelijk of recht dat om te overtuigen leugens en verzinsels van stal haalt. Als nooit meer in te tomen paarden. Onwaarheid is voorgeschreven voor de oorlog. Meermaals daags.

Buiten de oorlogszone gaat het leven verder in z’n gewone gang. Bij tijd en wijle klinkt er een echo van het strijdtoneel. Een vreemde generaal vertoont beelden. Leiders van strijdende partijen roepen op tot steun. Of begrip. Of hulp. Of welwillendheid. Krijgszuchtig opspelende afdelingen communicatie tonen verschrikkingen, overwinningen en vooral de verderfelijkheid van de tegenstander. Hij is anders, want afwijkender, zwakker of schuldiger. Het zal wel. Het voordeel van buiten de oorlog blijven is niet zozeer niet vernietigd worden, maar afstand te kunnen houden tot de onwaarheid. Niet verplicht te hoeven kiezen voor het een of het ander.

Foto 1: Kobayashi Kiyochika, Een regenachtige dag te Kudan.

Foto 2: Ogle Winston Link, Sometimes the Electricity Fails. Vesuvius, Virginia, 1955-1960.

Prostitutie in Frankrijk: You don’t buy, I don’t sell

Dit is een kostelijke foto. Maar niet gemakkelijk te ‘lezen‘ zonder extra informatie van buiten de foto. Wat zien we? Centraal in beeld zit een in het zwart geklede vrouw alleen aan tafel. Die zo goed als leeg is. Het gaat overduidelijk om een restaurant voor de burgerij die wat te besteden heeft. De kleine burgerij. Zij onthult haar borsten en kijkt ons tegelijk vrijmoedig en benauwd aan. Is ze een eind in de 30? Een man rechts van haar merkt het op en bespeurt iets. Wat gaat zij doen? De glazen voor hem zijn leeg. Hij moet ook de fotograaf zien die de foto neemt. Op het bovenlichaam van de vrouw staat met zwart viltstift een Engelstalige tekst: ‘You don’t buy I don’t sell‘. Dus: jij koopt niet en ik verkoop niet. Wat verkoopt ze niet? De sleutel is de bloemenkrans op het hoofd van de vrouw. Een symbool van Femen, de nieuwe feministes die actie voeren voor vrouwenrechten. Extra informatie zegt dat het gaat om een campagne die klanten van prostitutie aanpakt. Ze zijn schuldig als ze kopen. Met die informatie verschuift de focus van de halfnaakte vrouw naar de loerende man. Zijn mannelijke blik koopt als het ware het vrouwenlichaam. En da’s voortaan fout in Frankrijk.

Foto: Campagne van Femen ter ondersteuning van de Franse wet die klanten van prostitutie criminaliseert.

Diederik Samsom zet zichzelf onnodig ter discussie

Diederik Samsom krijgt kritiek, maar ook begrip voor het feit dat-ie afgelopen week niet mee onderhandelde met D66, GroenLinks en de ChristenUnie voor een akkoord met de regeringspartijen VVD en CDA. Dat naargelang de politiek kleur van de beschouwer. Op een PvdA-bijeenkomst in Utrecht zei Samsom dat-ie weliswaar uitgenodigd was voor een gesprek, maar alleen bij het kruisje mocht tekenen. Hiermee plaatst de nieuwe partijleider van de in grootte tweede partij van Nederland de PvdA in een slachtofferrol.

Jolande Sap van GroenLinks merkte eerder op dat Samsom te traag reageerde. De reacties van Samsom zijn onverklaarbaar. Rick Jonker van de Jonge Socialisten zegt op BNR Politiek: ‘Niet geschoten is altijd mis. Ik vind dat hij mee had moeten onderhandelen. Als het resultaat niet goed was geweest, had hij altijd nog kunnen zeggen: het is voor mij niet goed genoeg.’ De Amsterdamse wethouder en beoogd politiek leider Lodewijk Asscher kan zich wel vinden in het akkoord. In Het Parool zegt-ie: ‘Ik kan heel moeilijk een oordeel vellen over hoe het politiek is gegaan en waarom de PvdA dit niet steunt. Als Amsterdamse wethouder stel ik vast dat een aantal van mijn zorgen voor kwetsbare groepen geheel of gedeeltelijk is weggenomen. Een hele opluchting‘.

Diederik Samsom is door zijn afwachtende houding onderwerp van discussie geworden. Dat had-ie moeten voorkomen. Vraag is of zijn adviseurs hem niet konden overtuigen om aan te schuiven. Naar buiten toe steunt zijn partij hem. Al onder Cohen koos de PvdA eind 2011 voor een koerswijziging naar links. Dat brak Samsom en de PvdA nu even op. Maar deze episode geeft ook te denken over het beoordelingsvermogen van Samsom.

Foto: Diederik Samsom. Credits ANP.