Drie uitgangspunten om Wilders te weerstaan. Niet richten op de persoon, geen isolatie PVV en vernieuwing middenpartijen

Wat is de beste strategie om politici als Donald Trump of Geert Wilders te weerstaan? Jimmy Dore verwijst naar een opinie-artikel van Luigi Zingales in The New York Times dat een les trekt voor de aanpak van Trump uit de opkomst van Silvio Berlusconi. Zingales ziet parallellen tussen Trump en de Italiaanse oud-premier. Hij vreest dat de Trump-dynastie twee decennia aan de macht blijft als Donald Trump nu niet goed aangepakt wordt. Voor Nederlanders is het interessant om die les ook op Wilders te betrekken. Hoewel hij niet aan partijvorming doet. Hier volgen de aanbevelingen voor het counteren van Berlusconi, Trump en Wilders (BTW):

a) de oppositie moet zich competent opstellen en niet richten op de persoon BTW, maar op het beleid. Probleem hierbij is dat BTW doorgaans een hap-snap beleid voert en dat op één A4-tje samenvat (Wilders) of vaag blijft over de voornemens (Trump). De hoofdlijn van BTW biedt echter nog voldoende aangrijpingspunten om het beleid centraal te zetten en aan te vallen. Zoals standpunten over moslims en immigratie die in strijd zijn met de grondwet (Trump, Wilders). De Nederlandse les: Media en politieke partijen moeten terug naar de basis: het politieke programma van de PVV en het stemgedrag in de Tweede Kamer. Dit biedt de mogelijkheid om woordvoerders van de PVV die hun beleidsterrein verwoorden centraal te zetten. Dat heeft een tweeledig effect: minder focus op Wilders door verbreding op andere PVV-politici en meer aandacht voor het beleid.

b) de oppositie moet de standpunten van BTW op eigen verdiensten beoordelen en niet op voorhand vanuit een voorgevormde mening afwijzen. Als een standpunt van BTW waardevol is en aansluit bij het programma van een politieke partij dan kan die betreffende partij het omarmen en politieke steun geven. Politieke isolatie van BTW werkt averechts omdat het gematigde kiezers die meegaan in de anti-establishment retoriek van BTW in hun richting jaagt. De Nederlandse situatie: Om de tweedeling tussen PVV en de middenpartijen (VVD, CDA, PvdA, D66) te bestrijden moet de PVV in de beeldvorming zoveel mogelijk gepresenteerd worden als een genormaliseerde politieke partij die in het politieke proces dingen voor elkaar krijgt. Succesjes relativeren de positie van de PVV als paria. De SP kan samenwerking zoeken met de PVV over beleid in de zorg, met de PvdD over dierenwelzijn, met de VVD over strenger immigratiebeleid (dat binnen de grondwet blijft), met D66 over bestuurlijke hervorming, met 50PLUS over pensioenen, met het CDA over drugsbeleid en de joods-christelijke wortels en met de PvdA over de aanpak van fraude in het openbaar bestuur of investeringen in infrastructuur.

c) de oppositie moet zich verjongen en door de-academisering verbreden door leden van jongere generaties van buiten de eigen partijstructuur in de eigen machtsstructuur op te nemen en belangrijke posities te geven. Dat slaat BTW het argument uit handen dat het als enige namens het volk spreekt, haar noden begrijpt en gevestigde partijen de belangen van het establishment vertegenwoordigen. Politieke partijen die BTW willen weerstaan moeten zich opstellen als een beweging en niet als een politieke partij die het eigen voortbestaan centraal zet. De Nederlandse situatie: De Nederlandse politieke partijen hebben in totaal minder dan 290.000 leden en nog slechts 2,2% van de kiesgerechtigden is lid van een politieke partij. Dus de partijpolitiek is hevig aan vernieuwing toe. Een autoritaire leider als Wilders in een partij zonder interne partijdemocratie als de PVV moet niet bestreden worden door andere langgedienden en partijtijgers als Rutte, Samsom, Asscher, Pechtold, Van der Staaij of Zijlstra, maar door jongeren als Jesse Klaver die Wilders juist uit doen komen als bedaagd en gevestigde orde en één van de langzittende parlementariërs die zelf het politieke establishment symboliseert.

Verschrikkelijke partijen in Europarlement. Met PVV, CDA en PvdA

Dat de PVV samen met het Front National een fractie wil vormen in het Europees Parlement is bekend. Daaraan zitten haken en ogen omdat een fractie uit zeven partijen uit zeven landen moet bestaan. Die zijn niet makkelijk bijeen te harken. De stand is zes na het binnenhalen van het antisemitische en vrouwonvriendelijke Poolse Nieuw Rechts. Afgelopen weekend deed Jean-Marie Le Pen -de vader van partijleider Marine Le Pen- weer eens van zich spreken door antisemitische uitspraken. Verschrikkelijke uitspraken van een verschrikkelijke man. Geert Wilders nam er afstand van. Hij zegt zaken te doen met dochter Marine, maar vergeet dat vooral in Zuid-Frankrijk de steun voor vader Jean-Marie groot is. Ook dat is het Front National.

Partijen in het Europarlement hebben het niet voor het uitzoeken. Dat geldt niet alleen voor de PVV. Maar ook voor het CDA dat samen met Forza Italia van de verschrikkelijke Silvio Berlusconi in de EVP-fractie van de christen-democraten zit. Of voor de PvdA dat samen met het Bulgaarse BSP van Sergej Stanishev in de sociaal-democratische S&D-fractie zit. De verschrikkelijke Stanishev is niet minder erg dan Le Pen of Berlusconi. Zo is er de kwestie van een opdracht aan Monika Stanisheva, de echtgenote van Stanishev dat naar corruptie ruikt. Een onderzoek wordt maar niet afgerond. Zie hier. De voormalige communist Stanishev is een voorstander van South Stream een gaspijplijn die Rusland minder afhankelijk van Oekraïne moet maken. Dat verzwakt de strategische positie van Kiev. Deze week werd onder Amerikaanse druk het werk aan South Stream stilgelegd omdat het niet volgens de Europese regels gegund zou zijn. De Russen kwaad. Stanishev dreigde daarop met verkiezingen. Vandaag blijkt ook dat weer ingewikkelder, Stanishav werd door z’n eigen BSP teruggefloten.

Conclusie is dat zo goed als alle Nederlandse democratische partijen met verschrikkelijke partijen in hun fractie van het Europarlement zitten die in Nederland de toets der kritiek niet zouden kunnen doorstaan. Antisemitisch, vrouwonvriendelijk, crypto-communistisch, extreem-rechts of extreem-links, in elke fractie is het prijs. In de publiciteit relativeert het CDA de uitingen van Forza Italia, of de PVV van het Front National. En de PvdA van de Bulgaarse BSP. Maar kwalijk is het wel zo’n rotte appel. Ach kan men zeggen, het hoort nu eenmaal bij Europa en het Europarlement dat het niet zo nauw neemt met democratisering. Niet in de structuur en niet in de invulling. In de praktijk lijken Nederlandse partijen onderling veel meer op elkaar dan op de exotische buitenbeentjes waarmee ze soms in een fractie verzeild raken. Is dat niet verschrikkelijk?

Italië: Berlusconi en Grillo breken samen de gevestigde politiek af

(Versie met Engelse ondertitels volgt)

Een fan van Silvio Berlusconi uit Napels. Zo klinkt genegenheid en blindelings volgen. Wie weet liefde, amare. Een aardige vrouw. Italiaanse politiek is een ramp. Het draait om zelfverrijking, vriendjespolitiek en geclaimde functies in het openbaar bestuur. Berlusconi die opvallend genoeg voor continuïteit zorgde trok afgelopen dagen de stekker uit de regering Letta. Z’n vijf ministers vertrokken met tegenzin uit het kabinet.

Opnieuw wacht de Italianen de gang naar de stembus. Van de andere kant ageert Beppe Grillo tegen het feit dat de media hem en zijn M5S-beweging demoniseren. Hij heeft gelijk. Grillo wil het huidige politieke systeem vernietigen om het te herbouwen. Zeg maar, nieuwe (partij)politiek op de puinhopen van azuur. Dat wordt niet begrepen, zelfs niet door veel van z’n partijgenoten die in klassiek machtsdenken geloven. Grillo’s anti-politiek en Berlusconi’s non-politiek zetten de toon. Wat een ramp, wat een theater, wat een sentiment.

Foto: Herbert List, Opname in het theater van Venetië. Uit Senso (1954) van Luchino Visconti. Credits: Herbert List/Magnum Photos.

Wat betekent ‘welke obediëntie zijn homoseksuelen toegedaan’?

Nederlands en Vlaams hebben overeenkomsten en verschillen. Hetzelfde geldt voor Nederland en Vlaanderen. ‘Lees maar, er staat niet wat er staat’, dichtte Hendrik Marsman in Awater. Mogelijk een woordgrap, mogelijk een diepere waarheid. Als Nederlander die weliswaar op zo’n 20 kilometer van de Belgische grens is opgegroeid en ontelbare keren in Zelzaete, Gent, Knokke of Brugge kwam begrijp ik niets van een bericht in het Vlaamse nieuws. Het gaat volledig aan me voorbij. Mentaliteiten die aan elkaar grenzen sluiten elkaar uit.

Het betreft een uitspraak van de Antwerpse burgemeester Bart de Wever. Volgens de N-VA-politicus zouden loketbedienden hun homosexuele geaardheid niet mogen uiten. Tot zover een conservatief standpunt zoals Silvio Berlusconi, Vladimir Putin of Marco Rubio die uiten. In de Vlaamse terminologie gaat het over Holebi’s, (Homo’s, Lesbienne’s en Bisexuelen) alsof het om een exotische stam gaat. In Nederland een onbekende term. Maar dan komt het: ‘Holebi’s een obediëntie noemen getuigt van weinig inzicht‘, citeert De Standaard.

Wat betekent dat? Wat is een obediëntie? Ik heb geen idee, al herken ik er het woord gehoorzamen in van het Franse ‘obéir‘. Maar gehoorzaamheid aan wat? De liberale politicus Alex Polis maakt het er voor mij niet duidelijker op als-ie zegt: ‘(..) dat doe je niet door een ganse groep van mensen weg te zetten als een obediëntie.’ Ik raak ervan overtuigd dat het een schandelijke zaak is. Maar wat betekent het in hemelsnaam?

Het gaat verder: ‘De Wever maakt een grote denkfout door een positieve keuze zoals het toetreden tot een obediëntie, gelijk te stellen met geaardheid.‘ De Wever zou een denkfout maken. Maar welke? Het gaat verder. Oppositiepartij SP.A reageert met verbazing op De Wever: ‘De partij vraagt zich zaterdag in een persbericht af ‘welke obediëntie homoseksuelen toegedaan zijn‘.’ Och God, wat vreselijk, is obediëntie een dodelijke ziekte? Een soort Vlaamse Aids? Of anders een ritueel van de mormonen, katholieken of vrijmetselaars? Want zelfs vrijgevochten Vlamingen kunnen in gedachten geen afstand nemen tot religie. Ook als ze menen een andere obediëntie toegedaan te zijn. Ik geloof het te begrijpen. Maar zeker weten doe ik het niet. Daar ben ik blij om.

Foto: Antwerpse mannen.

Oliedeal tussen Italië en Rusland in Libië geblokkeerd

De Russische connectie in Libië is altijd wat raadselachtig geweest. Voorzitter van de Wereldschaakbond FIDE en voormalig president van de Russische republiek Kalmukkië Kirsan Ilyumzhinov bezocht kolonel Kadaffi nog afgelopen juni. Vraag was welke boodschap hij van de Russische machthebbers moest overbrengen.

Olie was het motief achter de Libische oorlog. Politiek-strategisch is het land onbelangrijk. Waar Fransen en Engelsen met medewerking van de Amerikanen er volop in vlogen, passen deze partijen nu in Syrië.

Naar nu blijkt uit geheime documenten die via WikiLeaks zijn uitgelekt probeerden de Russen via de Italianen hun energiebelangen in Libië uit te breiden. Het Russische Gazprom en het Italiaanse ENI werkten daarin samen. Berlusconi en Putin golden als vrienden. De voormalige Duitse kanselier Gerhard Schröder is ook zo’n vriend van Putin die via Nordstream de Russische belangen dient. Vraag is of het toeval is dat degenen die samenwerkten met de Russen het veld hebben geruimd: Kadaffi, Schröder, Berlusconi en ook Balkenende.

Eigen toekomst voor Libië is een luchtspiegeling

Hoe moet het verder met Libië? Zelfs het einde van kolonel Kadaffi is in nevelen gehuld. Vertegenwoordigers van de National Transitional Council (NTC) spreken elkaar tegen. Premier Mahmoud Jibril’s verklaring dat Kadaffi gedood is in een kruisvuur wordt weersproken door de Amerikaans-Libische woordvoerder Waheed Burshan. Deze wijst erop dat er geen verklaring is voor de dood van de dictator. Daarom rekent-ie op een onderzoek. Uitkomst zou volgens de speciale VN-rapporteur buitengerechtelijke executies Christof Heyns op een oorlogsmisdaad kunnen wijzen. Er staat een bonus van 1,7 miljoen dollar op het hoofd van Kadaffi.

Het perspectief voor Libië is somber. Om te beginnen is er de NTC met Jibril. Da’s geen eenheid, maar een dynamisch evenwicht van uiteenlopende belangen. Volgens afspraak zal geen enkel NTC-lid een positie in een nieuwe regering in mogen nemen. Jibril heeft om critici tevreden te stellen vermoedelijk onder druk zijn vertrek al aangekondigd uit de regering. Daarmee is-ie overigens nog niet weg. Of alle leden hem daarin volgen is de vraag. Tussentijdse herschikkingen kunnen tot interpretatieverschillen daarover leiden.

Met de vijandelijkheden zo goed als over moeten de militaire commandanten van de NTC terug in hun hok. Maar ze lijken moeite te hebben ondergeschikt te zijn aan de politieke leiding. Gewend om fris van de lever te spreken. Ook over niet-militaire zaken. Militair hebben ze weinig klaargespeeld. Geen wonder wegens de omstandigheden. Hun bravour is groter dan hun deskundigheid. Zelfs voor een rol in een nieuw leger. Het zijn de geallieerden die met hun oppermachtige luchtmacht Kadaffi’s krijgsmacht hebben ontmanteld.

De strijd op het slagveld is niet los te zien van de strijd om de economisch belangen. Gas en olie zijn de inzet. Jibril werd al in maart 2011 door president Sarkozy ontvangen. En daarna door Britten en Amerikanen. Jibril was eerder betrokken bij Libya Vision. Uit een door WikiLeaks gelekt telegram uit januari 2010 blijkt dat-ie zich pro-Amerikaans opstelt. Vanwege haar afzijdige opstelling verkeert Libië’s grootste handelspartner Italië in een slechte uitgangspositie. Energie-adviseurs van Wood Mackenzie vermoeden dat het drie jaar duurt voordat de olieproductie weer op vooroorlogs niveau is. Voor de gasproductie duurt dat slechts drie maanden.

Libië staat voor de keuze of het voor Westerse en andere buitenlandse investeringen kiest. En zich overlevert aan het bedrijfsleven. Eigen middelen en mensen ontbreken. Het volk eist brood en vrijheid. Het hoogst haalbare is een liberale democratie met autocratische trekjes. Minder slecht dan de oude corruptie in de regio.

De voortekenen zijn slecht. Binnen de beperkingen bestaat de hoop dat er na verkiezingen in juni 2012 een regering komt die de geledingen van het volk vertegenwoordigt, een begin maakt met het schrijven van een grondwet met rechtsgelijkheid voor allen en het opbouwen van een democratie. De uitspraak van NTC-leider Moestafa Abdel Jalil dat de sharia de basis voor de rechtsstaat maakt sluit aan bij het conservatief-islamitisch karakter van Libië. De kans wordt echter gemist de burgers zich daar over uit te laten spreken.

Foto: Regulus’ reis naar Carthago. Mozaïek in het Leptis Magna Archeologisch Museum in Khoms, Libië