Hedwige-polder moet ontpolderd worden door de macht van de Antwerpse haven en slecht onderhandelen van Nederland

Waarom moet de Hedwige-polder in Oost-Zeeuws-Vlaanderen ontpolderd worden? Het lange antwoord wordt aan de hand van een nauwkeurige reconstructie van de besluitvorming gegeven in de documentaire ‘Onder de oppervlakte’ van Digna Sinke. De film ging in september 2015 in première en werd vanavond op NPO 2 uitgezonden door de VPRO. Op een onbegrijpelijke manier weet het de wel aanwezige essentie toch goed te verhullen. Want verwijzingen naar ‘de huidige generatie politici’ die de politiek uitholt mogen aardig en actueel klinken, maar zijn niet specifiek voor het dossier van de ontpoldering van de Hedwige-polder.

Het korte antwoord is dat door een verdrag tussen Nederland en Vlaanderen een Zeeuwse polder vanwege natuurcompensatie moet worden ontpolderd. Dat verdrag dient het Vlaamse belang, namelijk het economisch belang van de Antwerpse haven.

De verdieping van de Westerschelde die uitsluitend in het belang van Antwerpen is, tast de natuur in het Westerschelde-bekken aan. Merkwaardig is dat volgens Europese richtlijnen de natuurcompensatie die ontstaat door de economisering van de Westerschelde die van een levende rivier een toevoerweg maakt, niet gevonden moet worden op Vlaams, maar op Nederlands grondgebied.

Dat is onrechtvaardig en onlogisch, en een weeffout in het Scheldeverdrag. Nederlandse politici hadden in de onderhandelingen met Vlaanderen natuurcompensatie op Vlaams of Belgisch grondgebied moeten eisen. Ze hadden nooit met de afspraken en voorwaarden akkoord moeten gaan.

Ze hebben in de onderhandelingen met de Vlaamse regering het Zeeuws belang ingewisseld voor ander belang. Dat is de essentie van wat er mis is aan de ontpoldering van de Hedwige-polder.

Nederlandse politici als Henk Bleker, Jan Peter Balkenende of Mark Rutte holden niet zozeer met hun populisme en gebrek aan dossierkennis het politiek bedrijf uit, maar moesten zich in bochten wringen om fouten te herstellen die niet meer te herstellen waren van deskundigen als Cees Veerman en topambtenaren van Rijkswaterstaat die betrokken waren bij de Scheldeverdragen.

SGP: Wie betaalt hoge onderhoudskosten Hedwigepolder?

Een filmpje uit oktober 2012. De SGP is geworteld in Zeeland. Het krijgt er zo’n 8 tot 11% van de stemmen. Vanaf het begin maakt de partij met stevige aanhang onder boeren en vissers zich hard tegen de ontpoldering van de Hedwigepolder. Evenals SP en PVV. De ontpoldering dient uiteindelijk om natuurcompensatie te bieden voor de economische belangen van de Antwerpse haven. Het debat heeft de Zeeuwen nog verder van de Haagse politiek vervreemd. Gezagsgetrouwe Zeeuwen kunnen zich ook rebels opstellen. Daar in de marge. Ze voelen zich geen baas in eigen huis en schatten de argumenten vanuit Antwerpen als vals in. Bij de hoeveelste verdieping stopt de claim van België op de Westerschelde die gebaseerd is op een verdrag uit 1839?

SGP-kamerlid Elbert Dijkgraaf stelde gisteren kamervragen aan staatssecretaris Sharon Dijksma van Economische Zaken. Uit het Ontwerp Rijksinpassingsplan zou blijken dat de Hedwigepolder na ontpoldering snel zal dichtslibben en dat het kosten met zich meebrengt om dat af te graven om een dynamisch ‘intergetijdengebied‘ te behouden. Dijkgraaf wil weten hoe Vlaanderen aan die kosten gaat bijdragen.

Dijkgraaf brengt niks nieuws naar voren, maar wijst in tijden van bezuinigingen toch op een kwetsbaar aspect: blijvende onderhoudskosten. In het Ontwerp-Inpassingsplan Hertogin Hedwigepolder uit september 2010 staat op p. 65: ‘Gezien de ligging van het plangebied in een luwe binnenbocht van de Schelde en ten gevolge van het voorkomen van een turbiditeitsmaximum, zal de opslibbing van het plangebied vrij snel verlopen.’ Hij had er nog aan toe kunnen voegen dat slibafzetting in een bocht van de vervuilde Westerschelde tot nieuwe milieuproblemen kan leiden en onduidelijk is wat de compenserende waarde van zo’n natuurgebied is. Het is verstandig dat de SGP zich niet neerlegt bij besluitvorming die landschap en natuur ondergeschikt maakt aan de economische belangen van Antwerpen. Waarom moet daarvoor de eigenheid van Zeeland in de uitverkoop?

Foto: Schermafbeelding van het ‘Ontwerp rijksinpassingsplan, ontwerp uitvoeringsbesluiten en het Milieu Effect Rapport voor het Hedwigeproject‘ gepubliceerd op 19 augustus 2013.

Stichting Nederlands Opvangcentrum Papegaaien failliet

Klein leed met grote gevolgen. Vroeger werd een nieuwsbericht dat niet bij de grote rubrieken onder te brengen was aangekondigd als ‘Faits Divers‘ ofwel ‘Diverse Feiten‘. Onbeduidende berichten over moord, diefstal of een tragisch ongeluk. Tegelijk veelzeggend en nietszeggend als thermometer van de maatschappij. De diverse feiten leken ooit de aftocht te blazen, maar zijn in onze emotiesamenleving weer helemaal terug.

Wat zijn de feiten? Stichting Nederlands Opvangcentrum Papegaaien in Veldhoven is failliet. Gesloten is het Papegaaienpark. De site heeft het nog niet verwerkt. Vrolijk fladdert nog een groen papagaaitje boven de tekst: ‘Kom nu naar het Papegaaienpark Veldhoven voor een leuk dagje uit!‘ De directie laat weten dat het welzijn van de vogels volop de aandacht heeft: ‘Gelukkig is er een trouw team van werknemers en vrijwilligers beschikbaar dat zich met hart en ziel inzet voor de verzorging van de dieren.‘ Curator mevrouw mr. drs. D.D. Dielissen-Breukers onderzoekt de mogelijkheden voor een doorstart, terugkopen van dieren en aanbod van hulp. Aan voer voor de dieren en verwarming van de hokken wordt gedacht. Een hele geruststelling. Toch? 

Niet voor kamerlid Esther Ouwehand van de Partij voor de Dieren die het niet vertrouwt. Ze stelt kamervragen aan staatssecretaris Sharon Dijksma van Economische Zaken. Krijgen de dieren genoeg voedsel? Wie is er nu verantwoordelijk voor hun welzijn? In de volgende vraag beantwoordt mevrouw Ouwehand de vraag zelf maar: de curator. Maar wie neemt de zorg voor de dieren op zich? En is er toezicht op? Wat doet de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit? Het grootste vogelopvangcentrum ter wereld is gesloten. Leed met gevolgen.

Foto: Ary de Vois, Een jonge vrouwe met een papegaai. 1660-1680. Olieverf op paneel. Collectie Rijksmuseum.

PvdA’er John Leerdam verlaat swingend de kamer

PvdA’er John Leerdam is na vijf weken als tijdelijk kamerlid opgestapt. Hij verving sinds 29 februari Sharon Dijksma die met zwangerschapsverlof is en naar verwachting op 15 mei terugkeert. Leerdam ging serieus in op vragen van VARA-verslaggever Lex Uiting in het radioprogramma Giel van 3FM over de vervroegde vrijlating van straatterrorist Jael Jablabla. Leerdam zegt zelfs dat ‘onze vicefractievoorzitter Jeroen Dijsselbloem hier al over heeft gesproken en het in de gaten zal blijven houden’. Maar Jablabla bestaat niet.

Leerdam is theatermaker, zoon van een Surinaamse vader en een moeder van St. Kitts. Hij doet me denken aan de Surinaamse schrijver Edgar Cairo (1948-2000) die ooit naar een VPRO-radioprogramma belde waar de hele vrijdag met gasten werd gedebatteerd over de toestand in de wereld. Cairo had maar een opmerking: ‘jullie draaien te weinig muziek’. Ofwel, Cairo en Leerdam brengen emotie waar te veel rede ontstaat.

Tragiek van Leerdam is dat-ie gedwongen was zich aan de Haagse rationalisaties aan te passen. Daar ligt niet zijn kracht. Leerdam weet te dramatiseren door amusement. Daartoe hoeft-ie geen dossiervreter of intellectuele hoogvlieger te zijn. Middelmatige kamerleden met die pretentie zijn er al voldoende. Dat Leerdam zichzelf niet kon zijn in Den Haag is alarmerender voor de werking van de partijpolitiek en het politieke systeem dan zijn publicitair wat onhandige stap zonder veel gevolgen. John Leerdam verdient een volgende kans om het idee te weerleggen dat alleen grijze muizen onder de kaasstolp zijn gewenst. In een vrije rol.

Frans Timmermans gaat voorbij aan partijpolitieke invloed op benoemingen

Op Facebook schrijft PvdA-kamerlid Timmermans: Nijmegen. Tsja. Als ervaringsdeskundige weet ik inmiddels hoe het werkt. Er komt een voordracht. Die bevalt een partij niet. Die lekt naar de regionale krant en deze springt er graag bovenop, waardoor een publieke en politieke dynamiek ontstaat die de keuze beslissend beinvloedt. De politiek mist de integriteit om vertrouwelijke procedures aan te kunnen. En dat is triest.

Wat bedoelt Frans Timmermans? In Nijmegen wordt CDA’er en huidig burgemeester van Venlo Hubert Bruls burgemeester. Niet Timmermans partijgenote Sharon Dijksma. Zij stond nummer 1 op de lijst van de vertrouwenscommissie en Bruls 2. Timmermans lijkt alleen kritiek te hebben op het verbreken van de vertrouwelijkheid. Hij wijst het handjeklap tussen partijen over functies in het openbaar bestuur niet af.

De Nationale Ombudsman Alex Brenninkmeijer gaat verder waar de partijpoliticus Timmermans stopt. Naar aanleiding van klachten over de benoeming van Piet Hein Donner tot vice-president van de Raad van State vroeg Brenninkmeijer onlangs om de partijpolitieke invloed op benoemingen te beperken. Dat geldt vooral hoge functies die onpartijdigheid vragen. Daarom lijkt de benoeming van CDA’er Donner een foute stap.

Brenninkmeijer stelt dat bij de selectie van kandidaten voor het openbaar bestuur competenties een eigen plaats moeten hebben naast het partijpolitieke belang. Hij zet voorzichtig vragen bij de dominantie van de partijpolitiek op benoemingen. Zijn politieke ruimte is beperkt. Timmermans mist de afstand om het gebrek aan integriteit van de partijpolitiek te zien. Zijn concentratie op de bijverschijnselen is een teken aan de wand.

Foto: PvdA-lid Sharon Dijksma op Prinsjesdag 2010 in de Ridderzaal, waar koningin Beatrix de Troonrede zal lezen. ANP Marcel Antonisse

Tof Thissen bewaakt de kwaliteit in Utrecht en Nijmegen. Echt?

UPDATE 18 mei: De kandidatencommissie van GroenLinks onder leiding van Tof Thissen wil Tofik Dibi niet voordragen als kandidaat-lijsttrekker. Zo melden diverse bronnen. De commissie acht hem ongeschikt. Wie is Tof Thissen eigenlijk? 

De Nederlandse partijpolitiek doet alle moeite zich overbodig te maken. Dat lukt prima. De PVV komt met een meldingspunt voor Oost-Europeanen, de PvdA klapt uit de school over de steun die Cohen mist, het CDA heeft al geruime tijd geen leider meer en de SP neemt anderen de maat maar kent niet eens partijdemocratie.

En nu wil de PvdA de Nijmegenaren opzadelen met het talent van Sharon Dijksma. Zoals PvdA-kamerlid Aleid Wolfsen als burgemeester werd gedumpt in Utrecht. Zonder steun van de inwoners. Meer dan 90 procent zou tegen de komst van Dijksma zijn, ongeveer dezelfde score haalde Wolfsen in 2007. Maar er is een alternatief, Tof Thissen van GroenLinks. Hoewel-ie niet op de Nijmeegse lijst van de vertrouwenscommissie is gezet.

Thissen dus. Da’s nog de vraag, want Thissen speelt een rol in een rel in wording. Als formateur in Utrecht timmerde hij in 2010 een college in elkaar dat bestond uit GroenLinks, D66 en PvdA. Hij deed dat onbezoldigd, maar op zijn voorstel werd een bekende ingehuurd als ‘adviseur’. Liny Bruijnzeel declareerde 10.000 euro. Daarover zijn raadsvragen gesteld door VVD en Leefbaar. Raadselachtig is dat onder de meer dan 100 communicatiemedewerkers die Utrecht in dienst heeft geen geschikte ondersteuning te vinden was.

Markant is dat Thissen directeur is van KING. Het Kwaliteits Instituut Nederlandse Gemeenten. Op Thissens blog wijst P. Verhagen op het anti-democratische karakter ervan. Burgers zijn immers geen consument, maar klant, dus waarom moet met geld van de VNG een consumentenorganisatie als KING opgetuigd worden dat de overheid als bedrijf ziet? Nu komt naar buiten dat met medeweten van Thissen in Utrecht voor 10.000 euro een bekende ingehuurd werd. Tof Thissen die de kwaliteit van gemeenten bewaakt. In alle overbodigheid.

Foto: Het college van Utrecht en formateur Tof Thissen, april 2010. Foto: RTV Utrecht

Is Job Cohen de vernieuwer van de PvdA?

Binnen de PvdA woedt een stille strijd tussen fundamentalisten en realisten. Onder de laatsten kunnen Eberhard van der Laan, Paul Scheffer, René Cuperus, Jonge Socialisten als Mohammed Mohandis, Arne Mosselman, Jelle Menges, Sharon Dijksma en de zogenaamde liefdevollen als Eddy Terstall en Marcel Duyvestijn worden verstaan. Evenals Monika Sie Dhian Ho van de Wiardi Beckman Stichting. Maar ook Wouter Bos, die niet zo’n beetje door zijn eigen partij werd tegengewerkt volgens Terstall.

Jelle Menges ergert zich in een interview in het ledenblad van de PvdA Rood aan de PvdA’ers die zich achter oudlinkse ideeën schaarden: Vooral die types als Hedy d’Ancona. Vroeger hardcore feministen. Ze verbrandde bh’s, vond het huwelijk een vorm van onderdrukking en provoceerde meer dan Ayaan Hirsi Ali ooit deed. Alles voor de vrouwenrechten. Dat wil zeggen: toen. Nu zien deze feministen de burka bijvoorbeeld ineens als een vorm van voor jezelf opkomen. Ze praten alles goed, als het om de islam gaat. Provoceren is uit den boze. Veel PvdA’ers zagen allochtonen als troetelkinderen, die je moest aaien en paaien. Ze zagen de nieuwkomers niet als volwaardige mensen. De ergernis van Menges tekent de culturele kloof die dwars door de PvdA loopt.
 
Volgens René Cuperus staat Nederland voor drie vuurproeven: de uitweg uit de financiële crisis, het antwoord op het politieke onbehagen en herstel en rehabilitatie van het publieke ethos van overheid en publieke sector. Daarbij komt voor de PvdA de crisis die alle sociaal-democratische partijen treft. Cuperus citeert onderzoekers Vander Weyden en Abts: In heel West-Europa zijn de sociaaldemocratische partijen niet langer de massapartijen en arbeiderspartijen van weleer. (..) Het gevolg was dat nogal wat sociaaldemocratische partijen een deel van hun vroegere kernelectoraat zijn verloren: enerzijds is de steun van de verburgerlijkte arbeidersklasse minder evident aangezien hun stem minder door de tegenstelling arbeid versus kapitaal wordt gestuurd; anderzijds zoeken nogal wat achterblijvende arbeiders en laaggeschoolden hun toevlucht tot populistische partijen die wel een inhoudelijk antwoord bieden op hun gevoelens van machteloosheid, angst en achterstelling. (..) Links is meer en meer losgescheurd van de wereld van de arbeid en de vakbeweging en de klassieke arbeiderspartij is geëvolueerd naar een links-progressieve partij die geleid wordt door een nieuwe middenklasse van hooggeschoolden die nieuwe thematische en ideologische accenten legt in de linkse ideologie. (..) Deze evoluties plaatsen de sociaaldemocratie in een ideologische spreidstand en in een electorale paradox: ofwel houdt men vast aan de klassieke idee van de klassenstrijd en staatsinmenging met het risico te weinig tegemoet te komen aan de gevoeligheden en grieven van de nieuwe middenklasse, ofwel gaat het meer in de richting van een progressief vertoog van kansengelijkheid en vrijemarktwerking met het gevaar de traditionele van arbeiders en kwetsbare groepen al te zeer tegen de borst te stuiten.
 
Kan de PvdA een nieuwe start maken? Daartoe dient nog veel werk verricht te worden. De uitweg uit de impasse zal van de realisten moeten komen. Als enigen kunnen ze een passende politieke filosofie ontwikkelen. Maar hun positie binnen de PvdA is slecht. Het zal van de kracht van hun argumenten moeten komen. Da’s een wankele basis. Inhoudelijke sterkte is niet altijd voldoende zoals de kritiek op de afgewezen integratienota aantoonde die uiteindelijk afgeschoten werd. Zolang de fundamentalisten op sleutelposities zitten zal de impasse binnen de PvdA voortduren. In de coulissen wordt de wederopleving voorbereid. Vergeefs of niet?

Foto: De PvdA-coryfeeën Wouter Bos, Wim Kok, Job Cohen, Hedy d’Ancona en Jan Pronk bij de Dag van de Arbeid in mei 2011, tevens het 65-jarig bestaan van de partij. Foto Hollandse Hoogte