Applaus

Er moet me iets van het hart. Ik hou er niet van om deel te zijn van een applaudisserend publiek. In de schouwburg zijn de laatste stappen nog niet gedanst, de laatste clause uitgesproken of de laatste noot gestreken of het publiek rijst op. Collectief. Als een kudde individuen die bij de overgang uit de fictieve wereld op podium en tussen proscenium boog het initiatief terugneemt met een blijk van waardering die bij nader inzien het omgekeerde is van wat het lijkt te zijn. Ook nog eens onderling verwikkeld in een concurrentiestrijd wie het eerste en hardste klapt en daarmee met het tegendeel van stilzwijgendheid en terughoudenheid de claim opeist het het beste begrepen te hebben. Applaus is het signaal waarmee het publiek in de overgang van fictie naar niet-fictie zegt de macht weer terug te nemen op de fictieve wereld van dans, drama of concert.

Ik doe daar niet aan mee. Ik ben geleerd om een voorstelling te laten bezinken, na te denken en vervolgens dan pas tot een oordeel te komen. Het applaus spoelt dat oordeel weg of dringt het op z’n best naar achteren. Ik wil best mijn emotie laten blijken en waardering uitspreken voor een danser, acteur of musicus die een paar uur hard gewerkt heeft, maar ik zou dat graag niet in de vorm van applaus doen. Hoe wel, weet ik echter niet.

Naast het applaus in schouwburg of muziektheater is er ander applaus. Voor de politicus, de sporter of de redder van het in het water gevallen kind. Ik kan me niet herinneren ooit voor een politicus geapplaudisseerd te hebben of dat in de toekomst te willen doen. Ik kan me wel voorstellen dat een politieke leider die met moed en lef de democratie redt uit handen van anti-democratische krachten ooit mijn applaus krijgt. Dat verdient. In Utrecht maakte ik afgelopen jaren op straat de doorkomst van Giro en Tour mee. Zoevende bandjes, een indrukwekkend spektakel. Mensen stonden langs de weg te klappen en te juichen voor de renners. Ook dat was naast welgemeende waardering voor de sporters een uiting van eigen expressie. Met een knipoog. Die competitie tussen de deelpublieken voegde een extra element toe en nam de spanning van de wedstrijd zelf weg. Ik herinner me mijn oudere broer die in een Zeeuwse haven een kind dat letterlijk tussen wal en schip dreigde te vallen bij de kraag pakte en het leven redde. De ouders waren perplex en vergaten te bedanken, laat staan te applaudisseren. Het was een rimpeling in het alledaagse die geen aandacht kreeg.

Applaus is afgedwongen uitstel. Een verschijnsel van het oponthoud, de vertraging, de ontlading, de verschuiving, de gewoonte en de dwang. Het is een afspraak tussen mensen om binnen grenzen op elkaar te reageren. Wie de voorwaarden niet in acht neemt maakt zich tot uitgestotene. Een paria. Dat is om bang van te worden. Zo beredeneerd volgt de schijnwereld van het applaus op de schijnwereld van de fictie en is het geen breuk, maar een voortzetting ervan. Als fictie ruim opgevat wordt en ook een politieke bijeenkomst, een sportwedstrijd of een vlucht per vliegtuig eronder vallen vanwege hun besloten wereld vol schijn en illusie, dan geldt het applaus voor alle uitingen. Het is dan in het algemeen een noodzakelijke overgang die de aanpassing van de fictieve wereld op de realiteit mogelijk maakt. Wellicht moet ik daarom mijn afkeer van applaus na een theatervoorstelling opvatten als hinder die het me kost om weer in de werkelijkheid te landen.

Advertentie

Energiehuis Dordrecht: Café Khotinsky verliest procedure

De vraag die deze kwestie oproept is hoe het kan dat Grand Café Khotinsky in de voormalige machinehal van het Energiehuis van Dordrecht juridisch zo slecht is geadviseerd door de eigen advocaat. Straffe koffie en een lange maandag voor de eigenaren van Khotinsky. Is het dan ‘Eind goed, al goed’ en over tot de orde van de dag, met een verloren procedure en 73.000 euro minder? En als Khotinsky verstandig is: een andere advocaat.

Energiehuis Dordrecht heeft structureel exploitatietekort. Dus?

Het exploitatietekort van het Energiehuis in Dordrecht bedraagt over 2014 naar verwachting zo’n 450.000 euro, aldus RTV Rijnmond. Op 14 maart staat dit dus nog niet vast. Het tekort is structureel. Het Energiehuis is 2 jaar open en werd op kosten van de gemeente Dordrecht voor bijna 30 miljoen euro verbouwd. De vaste gebruikers ervan zijn schouwburg Kunstmin, poppodium Bibelot en muziek- en toneelschool ToBE.

Er is dus te optimistisch gerekend om de plannen van het Energiehuis op papier kloppend te maken en het gebouw te realiseren. Het zich rijk rekenen door ambtenaren, politici en deskundigen is een oude kwaal. Inkomsten te optimistisch inschatten is een wetmatigheid waarover altijd achteraf spijt wordt betuigd. Reken maar na, wie kon nou voorzien dat de inkomsten door de verhuur van zalen en de horeca-inkomsten fors tegen zouden vallen? Niemand toch? Dus niemand is verantwoordelijk. En da’s een hele geruststelling.

De gebruikelijke oplossing is een onderzoek dat de problemen inventariseert en aangeeft hoe ze opgelost moeten worden. Een gokje wagen in welke richting de uitkomst van het onderzoek zal wijzen? Verhoging van de huur door de vaste gebruikers en het verhogen van efficiency door het ontslaan van medewerkers. Die winst kan over enkele maanden boekhoudkundig ingeboekt worden. Als ook die verwachting over twee jaar niet blijkt te kloppen, dan ligt de oplossing klaar. Hoe? Een nieuw onderzoek. Om energie van te krijgen.

Almere heeft wereldrecord brainstormen. I-vent boven i-deeën?

Almere verbreekt het wereldrecord brainstormen met een sessie over de Floriade 2022. Een i-vent zoals past bij een gemeente van het kaliber Almere. Er zijn liefst 12106 ideeën verzameld wat de vraag oproept wat daar mee gebeurt. Er wordt naar eigen zeggen nu gewerkt aan een ‘goed rapport’ en de ideeën zullen aangeboden worden aan de organisatie van de Floriade. Met het idee van interpreteren, selecteren en herdefiniëren.

Almere is een bijzondere gemeente waarvan de lokale politici het vooral belangrijk vinden om te weten ‘waar ze in het proces staan’. De uitkomst is dan ondergeschikt aan ‘het proces’. Op 1 september 2013 sloot de gemeente het ‘Museum De Paviljoens. Gastheer Guus Döll was er niet over te spreken: ‘Maar Döll heeft geen goed woord over voor het stadsbestuur dat naar zijn mening de ene na de andere blunder maakt. (..)  Kijk het Stedelijk gaat open, veel tam tam, het Rijks heropent, veel tam tam. En hier? Ze hebben er niets voor over, denken dat het niets wordt met cultuur in de polder, maar wel een Floriade die alleen maar kost.’ Döll kon in 2013 uiteraard nog niets weten van het wereldrecord brainstormen over de Floriade. Dat telt nog verder op.

Het openbaar bestuur van Almere is dol op marketing, op brainstormen, op wereldrecords, op sportmetaforen en blijkbaar vooral op het uit de weg gaan van conflict. Voordeel van brainstormen voor het gemeentebestuur is dat het ‘broodnodige kritiek en conflicten’ opschort en niet werkt, aldus Jonah Lehrer in The New Yorker. Nog een citaat, nu van David Burkus voor Forbes: ‘The real genius to brainstorming isn’t the number of ideas listed in a short period of time’ maar: ‘The ideas presented need to be externalized beyond the group and refined based on the collected reactions’. Met andere woorden, Almere kan met een schone lei beginnen door zelf in 12106 ideeën te gaan grasduinen. Met een wereldrecord en een idee over burgerinspraak dat vals oogt.

Cultuur in Almere: Woestijn in de polder. Een kwestie van proces

Vraag die een politicus zich stelt is: ‘waar staan we in het proces‘ en ‘hoe kunnen we er meer grip op krijgen‘. Wie weet immers het best wat er in de stad speelt door de geluiden die daar zijn ‘opgehaald‘? Bijkomende vraag is of dat ‘een goed onderdeel van het proces‘ is. Natuurlijk kijkt de politicus ‘puur naar de feiten‘. Stel je voor dat een politicus niet puur naar de feiten kijkt. De ramp zou niet te overzien zijn. Want hoe je het ook draait of keert, de lokale politicus komt altijd weer uit bij de vraag: ‘waar staan we in het proces‘. Trouwens, het is ‘geen makkelijk proces‘. Bewijs is dat ‘daar van tevoren voor gewaarschuwd is‘. Het is een ‘proces van vallen en opstaan‘. Op koers en met een stip op de horizon in gedachten lukt het om het proces af te ronden.

Antwoord gaat over de ‘Hectare Cultuur‘ van Almere. In stadspromotietaal: ‘een unieke combinatie van beeldende kunst, architectuur en podiumkunsten voor een breed publiek.’ Voor minder dan uniek gaat Almere niet. Op 1 september 2013 sloot Almere het ‘Museum De Paviljoens‘. Gastheer Guus Döll is er niet over te spreken: ‘Maar Döll heeft geen goed woord over voor het stadsbestuur dat naar zijn mening de ene na de andere blunder maakt. “Met straatstenen in het centrum die te zacht zijn, een rioolstelsel dat miljoenen kost. Ik zag al toen het de grond inging dat het niet goed ligt. Ik, een leek. Kijk het Stedelijk gaat open, veel tam tam, het Rijks heropent, veel tam tam. En hier? Ze hebben er niets voor over, denken dat het niets wordt met cultuur in de polder, maar wel een Floriade die alleen maar kost.’ Het zal wel een kwestie van proces zijn.

Foto: ‘Museum De Paviljoens tijdens Martin Creed, Work No. 1562. Half the Air in a Given Space (2013) – 21 – 30 juni 2013 – © Museum De Paviljoens.’ Sinds 1 september 2013 is het Museum De Paviljoens gesloten.