Stramilano (1929): Reconstructie van geluid

Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 26 maart 2017. Licht gewijzigd.

Stramilano is een kortfilm uit 1929 van de Italiaanse regisseur Corrado D’Errico. Niet toevallig over de meest industriële stad Milaan die het Futurisme van snelheid, vooruitgang en geloof in de toekomst het best verbeeldt. Nauw aansluitend bij het fascisme van Mussolini.

De city symphonies gaven een idee van het moderne leven. In navolging van Berlin: Die Sinfonie der Großstadt (1927) van Walter Ruttmann of De man met de camera (1929) van de Oekraïense-Sovjet regisseur Dziga Vertov.

Still uit Stramilano (1929) van Corrado D’Errico voor Luce.

Maar een film van voor de uitvinding van de geluidsfilm kent toevoegingen die pijn kunnen  doen aan de oren. Geluid dat is bedoeld om het verschil in tijd te overbruggen, maar daar niet in slaagt, maakt de vervreemding er groter op.

Muziek die klinkt is niet uit 1929, maar is een retrovariant die nostalgie probeert op te roepen zonder te landen in de tijd. Dat maakt de beelden belachelijk. Ze worden geridiculiseerd omdat de reconstructie van de geschiedenis niet serieus te nemen valt. Zoals de AudioFilms van Winter & Winter die een slap aftreksel blijven van wat ooit klonk.

Hoe het anders kan toont Walt Disney’s animatiefilm The Jazz Fool uit 1929 met Mickey Mouse. De muziek wijst niet vooruit naar een retrovariant, maar juist terug naar rag time en boogie woogie. Middle of the road en niet vooruitstrevend in de eigen tijd, maar wel The real McCoy van toen.

Dan is de soundtrack door Tiziano Popoli in onderstaande versie passender. In zijn reconstructie mijdt hij muziek. Hij probeert 1929 niet na te bootsen, maar neemt afstand in de tijd door vanuit een ‘futuristische’ inspiratie een geluidsdecor van toen op te roepen door hedendaagse omgevingsgeluiden en geluidseffecten. Ze passen nog steeds bij de stad.

Reconstructie van wat ooit was is een verhaal over a-synchronisatie. Over benadering die het nooit haalt bij het origineel. Soms lukt het bijna. Vaak ontspoort het faliekant. Dat is valsheid in mentaliteit. Wie de letter benadert door de geest niet te begrijpen, zal de letter nooit vangen.

Bij de foto ‘Cotton on the levee, New Orleans’ (1880-1897)

Deze foto van William Henry Jackson uit de collectie van het Library of Congress heeft als titel ‘Cotton on the levee, New Orleans’. Vertaald is dat ‘Katoen op de steiger’ omdat het hier duidelijk niet om een dijk gaat. Dat is de gebruikelijk vertaling voor levee. Als datering wordt 1880 tot 1897 gegeven. Op de steiger wappert een vlag die lijkt op de ‘Second Flag of the Republic’ van Texas uit 1837. Hoewel New Orleans in Louisiana ligt vormden deze twee staten van 1867 tot 1870 het ‘Fifth Military District‘. De verslagen staten van de Confederatie waren na de beëindiging van de burgeroorlog tijdens de reconstructie periode opgedeeld in vijf administratieve eenheden. De rivierboten aan de steiger die katoen aanvoeren liggen onder stoom. Het is de sfeer van de song ‘Ol’ Man River’, witten spelen, zwarten doen het zware werk en de rivier stroomt: ‘I’m tired of livin’, but I’m scared of dyin’/ But ol’ man river, he just keeps rolin’ along’. De tijd staat stil en dat schrijnt.

Foto: William Henry Jackson, ‘Cotton on the levee, New Orleans’. 1880-1897. Collectie: Library of Congress.

Amerikaanse journalistiek reconstrueert samenwerking van Trump met het Kremlin

Cenk Uygur van The Young Turks herinnert eraan dat vanaf dag 1 van zijn presidentschap Donald Trump de sancties tegen de Russische Federatie wilde afschaffen. Zonder dat er een politieke concessie van het Kremlin tegenover stond. Bijvoorbeeld over Syrië of Oekraïne. Uygur schetst de succesvolle reactie van Democraten en Republikeinen vanaf 20 januari 2017 om die eenzijdige stap van Trump te voorkomen. Onderzoeksjournalist Michael Isikoff van Yahoo News bracht dit nieuws op 2 juni 2017 in een artikel naar buiten.

Zo breekt een nieuwe fase aan in de journalistiek, namelijk die van de reconstructie. Sinds de zomer van 2016 of eerder hadden onderzoeksjournalisten vermoedens over de samenwerking van Team Trump met het Kremlin, maar onvoldoende feiten om dat te staven. Zoals Amerikanen zeggen, om de punten te verbinden. Nu er afgelopen maanden steeds meer feiten bekend zijn geworden over de samenwerking van Team Trump met het Kremlin kunnen ook gebeurtenissen uit 2015 en 2016 betekenis krijgen die ze tot voor kort voor de buitenstaanders niet hadden. Dat geeft weer diepte en nieuwe betekenis aan actuele gebeurtenissen. Zo gaat het vliegwiel van de reconstructie steeds harder, betrouwbaarder en onherroepelijker draaien doordat het oude en nieuwe gebeurtenissen opzuigt en verwerkt tot een relaas dat gedetailleerder en dwingender is.

De afzonderlijke reconstructies verbinden niet alleen de punten van losstaande feiten tot een samenhangend verhaal met een interne logica die niet anders kan luiden, maar alle concurrerende en elkaar overlappende reconstructies samen vormen op hun beurt weer punten die verbonden worden tot de ultieme waarheid over KremlinGate. De Amerikaanse journalistiek beleeft haar beste uur en als hoogste beloning wacht voor individuele journalisten aan de horizon de Pulitzer prijs. Met eeuwige roem. Bob Woodward en Carl Bernstein kregen 55 jaar geleden door het Watergateschandaal als onderzoeksjournalisten voor The Washington Post landelijke bekendheid. Nu laten ze als oude rotten in de media nog steeds hun licht schijnen over een kwestie die het hele land bezighoudt. Deze keer KremlinGate. Onderzoeksvraag is welke gebeurtenissen de doofpot van nu moest verhullen. De doofpot lijkt in het niet te vallen bij wat verborgen moest worden gehouden.

Populisme en centrumpolitiek kunnen op termijn versmelten. Hervorming door wederopbouw

Democratie is moeilijker dan demagogie. Dat heeft de lijsttrekker Jan Roos van Voor Nederland (VNL) geleerd. Hij verlaat de politiek, aldus een bericht in De Volkskrant. Roos liet dit afgelopen donderdag per tweet weten. VNL stemt volgend weekend over opheffing. Het was toch al een slechte week voor de rechts-populisten, want UKIP verloor 85% van haar kiezers in de Britse parlementsverkiezingen. Leider Paul Nuttall stapt op. Vorige maand verloor de leider van het Front National Marine Le Pen de Franse presidentsverkiezingen van centrumkandidaat Emmanuel Macron met een onverwachts groot verschil van 32%. In de VS wordt president Trump steeds verder in het defensief gedrongen, verliest aan aanhang, geeft geen leiding, krijgt niets voor elkaar en zet het populisme wereldwijd in een kwade reuk. De reuk van Roos, Nuttall, Le Pen, Trump en al die andere populisten die democratie met demagogie verwarren. Of denken dat politiek een variant van leefstijl is.

Het valt te hopen dat het inzicht in genoemde verkiezingen dat populisten niet de oplossing bieden wordt vastgehouden. Want niets is zeker. Of blijvend. Rechts-populisten investeren doorgaans niet in oplossingen, maar in kritiek op de gevestigde orde. Ze willen die niet hervormen, maar vernietigen. Het verhaal van het weggooien van oude schoenen voordat de nieuwe zijn ingelopen. Of zelfs gekocht. De al dan niet tijdelijke teloorgang van de populisten geeft de centrumpolitiek de verplichting om ernst te maken met hervormingen die het merendeel van de kiezers direct in het dagelijks leven voelt. Dus betere sociale voorzieningen, betere zorg, betere arbeidsmarkt, beter onderwijs en betere huisvesting. Dat is de uitdaging voor de centrumpolitiek.

Politiek is niet meer dan politiek. Het verdeelt de macht die verdeeld kan worden. Maar heeft onvoldoende invloed op de macht die buiten de politiek opereert. Op financiële instellingen die politici omkopen of op multinationals die belasting ontwijken en hun kapitaal in geen enkel land nog laten landen om het te laten belasten. Dat is het afschrikwekkende beeld van goedwillende politici die niets voor elkaar krijgen. Of omdat ze in de zak van grote belangen zitten, of omdat ze geen ambitie of durf hebben om door te bijten, of omdat ze weten onvoldoende middelen te hebben om doelmatig op te treden. En het er daarom maar bij laten zitten net te doen alsof ze optreden. Om het publiek een loer te draaien en hun bestaansrecht te verantwoorden. Op die houding spelen rechts-populisten in. Daar hebben ze geen ongelijk in voorzover het de diagnose betreft.

De vervolgvraag is hoe de diagnose kan doordringen tot de centrumpolitiek -of het centrum van de politiek- en de politiek kan doordringen tot de populisten. Door het pantser van de populistische demagogie heen. Ze hebben elkaar wat te bieden als ze het beste van hun twee werelden weten te combineren. Maar dat gebeurt niet omdat ze concurrenten van elkaar zijn. Daarbij komt dat het bestaansrecht van de populisten is gelegen in de houding zich tegen de politiek af te zetten. En centrumpolitici dienen niet de directe belangen van hun kiezers, maar van belangengroepen door wie ze al dan niet rechtstreeks worden aangestuurd. En ingeperkt.

Het is cynisch om te veronderstellen dat centrumpolitiek en populisme elkaar voorlopig dwars blijven zitten. Met als gevolg dat ze allebei afgeleid worden van dat waar ze zeggen mee bezig te zijn. Kort samengevat, hervorming tegenover reconstructie. Zonder een afdoend antwoord op de vraag te kunnen geven hoe het verder moet kan wel aangegeven worden in welke richting de oplossing gezocht moet worden. In versmelting.

Het klinkt op dit moment wellicht belachelijk door uiteenlopend wereldbeeld, retoriek en visie op de politiek van centrumpolitiek en populisme. Door verder te kijken dan de uiterlijkheden kunnen de energie en diagnose van de populisten hopelijk op middellange termijn gecombineerd worden met het vakmanschap en de oplossingsgerichtheid van de centrumpolitiek. Einddoel is hervorming van de politiek door wederopbouw.

Foto: Wiel van der Randen, ‘Wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog’. Westkapelle, 1947. Collectie: Spaarnestad Photo/ Wiel van der Randen.

Waarom terugkijken naar beelden uit de Tweede Wereldoorlog?

Nostalgie is het gevoel iets belangrijks of dierbaars te zijn kwijtgeraakt. En klem te zitten in de eigen tijd. Met als gevolg een dwangmatig terugkijken naar de eigen jeugd of die van de ouders. Merkwaardig is dat vooral beelden over de Tweede Wereldoorlog die nostalgie voeden. Want het was voor vele Europeanen een tijdperk van verschrikkingen en diepe ellende. Hoe kan men daar naar terug willen verlangen? Toch leveren kanalen op YouTube een voortdurende stroom aan films over de Tweede Wereldoorlog af. Zoals chronoshistory of worldwarfootage. De laatste met de ondertitel ‘Travel back in time and see the war with your eyes’.

Tijdreizen als reconstructie. Niet zozeer om verschrikkingen te herleven, maar het authentieke gevoel van euforie en bevrijding op te roepen. En de iconografie van de GI’s en het militair materiaal dat zo aangenaam gedateerd aandoet. Getemd door de tijd. Oppervlakkig voor allen die het zelf niet meegemaakt hebben. De keuze ligt voor de hand. Was de Tweede Wereldoorlog niet de laatste oorlog met een duidelijke scheiding in goeden en slechteriken? Zo wordt terugkijken een vlucht uit de eigen tijd. De Amerikanen die ‘ons’ bevrijdden, maar als het aan president-elect Trump ligt afstand nemen van Europa. De verkeerde Duitsers van 1945 zijn nu de ruggengraat van de Europese democratie geworden. Het kan verkeren. Dat changement is even wennen.

Petitie: Verzoek aan bestuur van PEN Nederland om af te treden

Petitie aan het bestuur van PEN Nederland om per direct af te treden vóór het vrije woord

Was getekend, de uit protest opgestapte PEN Nederland-leden

Elly de Waard, Egmond-Binnen
http://www.ellydewaard.nl
Bart FM Droog, Eenrum
http://www.bartfmdroog.com
Pam Emmerik, Rotterdam
http://www.pamemmerik.nl
Nelleke Noordervliet, Amsterdam
http://www.nellekenoordervliet.nl
Chawwa Wijnberg, Middelburg
http://www.chawwawijnberg.nl

alsmede

Jaap van den Born, Nijmegen
http://www.nederlandsepoezie.org/dichters/b/born.html
Koos Dalstar, Vlissingen
http://www.nederlandsepoezie.org/dichters/d/dalstra.html
Jürgen Eissink, Diepenheim
http://www.nederlandsepoezie.org/redactie/Eissink.html
Johanna Geels, Apeldoorn
http://www.johannageels.blogspot.nl
Natasha Gerson, Balkbrug
http://www.dbnl.org/auteurs/auteur.php?id=gers001
Ton van ’t Hof, Amsterdam
http://www.1hundred1.tumblr.com
Tjitse Hofman, Onderdendam
http://www.tjitsehofman.nl
Lucas Hüsgen, Nijmegen
http://www.lucashusgen.net
George Knight, Utrecht
http://www.georgeknightlang.wordpress.com
Etty Mulder, Maarn
http://www.ettymulder.nl
Cees van Raak, Tilburg
http://www.ceesvanraak.nl
Hedwig Selles, Zwolle
http://www.nederlandsepoezie.org/dichters/s/selles.html
Rense Sinkgraven, Schouwerzijl
http://www.rensesinkgraven.blogspot.nl
Kees Spiering, Noordbroek
http://www.keesspiering.nl
Sarah Verroen, Gargilesse (Frankrijk)
http://www.leveninfrankrijk.wordpress.com
Cornelis van der Wal, Leeuwarden
http://www.cornelisvanderwal.nl
Nachoem M. Wijnberg, Amsterdam
http://www.atlascontact.nl/auteur/nachoem-m-wijnberg/

alsmede

Marc Bouwman, Delft
Egbert van Hees, Amsterdam
J. Molleman, Utrecht
E. van Schaagen, Amsterdam
Paul Zwueste, Edegem (B)

Foto: Schermafbeelding van door Bart Droog vormgegeven petitie ‘Petitie aan het bestuur van PEN Nederland om per direct af te treden vóór het vrije woord’. (versie 28 mei 2015). 

Update 24 mei: De lijst ondertekenaars kan aangepast worden. De petitie is op 24 mei 2015 aangeboden aan het bestuur van PEN Nederland en zal tijdens de vervroegde Algemene Ledenvergadering (‘na de zomer [van 2015]’), opnieuw worden aangeboden. Gelijkgezinde publicisten die deze petitie willen ondertekenen kunnen zich melden bij:
Elly de Waard: info@ellydewaard.nl
Bart FM Droog; droog@epibreren.com
U hoeft hun alleen een mail te sturen, met in de berichtregel ‘petitie’ en in de mail uw naam en woonplaats.

Bart Droog reconstrueert kwestie Westergaard en PEN Nederland

Bart FM Droog komt op zijn site met een verdienstelijke reconstructie van de affaire Westergaard die op 2 mei in de publiciteit kwam toen uit een uitzending van Nieuwsuur bleek dat PEN Nederland zich op 30 maart uit de organisatie van het Festival van het Vrije Woord in de Amsterdamse De Balie had teruggetrokken. PEN Nederland kreeg daar kritiek op van onder meer Balie-directeur Yoeri Albrecht en burgemeester Eberhard van der Laan, maar ook van Elly de Waard, Afshin Ellian, Pam Emmerik, Nelleke Noordervliet, Nausicaa Marbe, Bart FM Droog, ondergetekende en vele anderen waaronder PEN-bestuurslid Maartje Duin die de opstelling van het PEN-bestuur onjuist vond en aftrad. Maar PEN Nederland kreeg ook steun van vooral journalisten bij kranten.

Zo ontstond een waterscheiding tussen critici en verdedigers van het PEN-bestuur. Het was opvallend dat toen de storm in de week na 2 mei losbarstte slechts twee bestuursleden prominent naar buiten traden, namelijk voorzitter Manon Uphoff en secretaris Aleid Truijens. Zij deden dat indirect door een column (Truijens) of een ingezonden brief (Uphoff) zodat de indruk ontstond dat ze geen verantwoording wilden afleggen in een interview of debat. Omdat PEN op Twitter, Facebook en de website zweeg bleef een bestuursstandpunt uit. Wim Jurg, Job Degenaar, Ronald Bos en Alexis de Rood mengden zich niet in de publiciteit evenmin als de onder protest afgetreden Maartje Duin. Ofwel, twee bestuursleden domineerden op afstand de publiciteit.

De kern van de kritiek op het PEN-bestuur is dat het zich om oneigenlijke redenen en in een te late fase terugtrok uit de organisatie van het festival op 2 mei in De Balie waar Kurt Westergaard optrad en de twee overgebleven vrouwen in het bestuur het er achteraf nog erger op maakten door het aanbrengen van een rookgordijn. Dat bestond eruit dat ze schermden met de veiligheid van bedreigde auteurs uit landen als Bahrein, Cuba, China of Vietnam die gevaar liepen als ze geassocieerd zouden worden met Westergaard.

Opstelling en argumentatie van Uphoff en Truijens waren om allerlei redenen onwaarachtig: 1) Ze hechtten te veel belang aan de veiligheid van zichzelf en hun gasten bij het Festival in De Balie; 2) Ze lieten zich niet overtuigen door De Balie of de politie dat het Festival voldoende beveiligd kon worden; 3) De bedreigde auteurs uit Bahrein etc waren niet aanwezig in De Balie zodat de vraag was hoe direct de associatie met Westergaard kon zijn; 4) Uphoff en Truijens stelden het in hun verdediging achteraf voor alsof de associatie met Westergaard de bedreigde auteurs in gevaar zou brengen, maar werden op geen enkel moment concreet hoe dat in de praktijk uit zou werken en om welke auteurs het ging; 5) Westergaard is geen scherpslijper, maar een vreedzame cartoonist die ongevraagd en tegen zijn wil agressie van radicale moslims oproept.

Hoe verder? De positie van Manon Uphoff en Aleid Truijens is lastig geworden. Zelfs als de verdedigers op alle punten gelijk hebben is toch de realiteit dat ze afgelopen weken de publicitaire schade aan PEN Nederland niet hebben kunnen voorkomen of kritiek hebben weten af te zwakken. Hun schadecontrole maakte het er eerder erger op. Het is aan de leden van schrijversvereniging PEN Nederland of ze hiermee kunnen leven en welke normen ze willen stellen aan hun vereniging en bestuursleden. Maar PEN Nederland opereert niet in een maatschappelijk vacuüm. Een concept beleidsnota uit 2011 geeft als grondslag: ‘Het bevorderen van de vrijheid van meningsuiting en literaire expressie.’ Dat is tweerichtingverkeer, zoals communicatie altijd is.

Hier voor reconstructie ‘Het PEN Nederland-bestuur en de (on)verdediging van het vrije woord’ van Bart FM Droog.

Foto: De Duitse kanselier Angela Merket feliciteert de Deense cartoonist Kurt Westergaard bij de uitreiking van een internationale prijs voor meningsvrijheid. Potsdam, 2010.

Verleden, verlangen en verlakkerij: geschiedenis

Update 4 februari 2016: Commentator Dmitry Altufyev verhaalt over het ontstaan van de Russo-Balten die een eigen identiteit ontwikkelen die verschilt van de andere inwoners van de Russische Federatie die het idee van ‘de Russische wereld’ (Roesski Mir) volgen die hun wordt voorgehouden. Paul Goble zet het in een blogposting op een rijtje. De ontwikkeling van die nieuwe identiteit maakt het er des te prikkelender op omdat Königsberg of Kaliningrad officieel niet bij de Russische Federatie hoort. Dat biedt perspectief voor externe inmenging. 

Wat is dat toch het verlangen naar wat geweest is? Niet naar het eigen voorbije leven, maar naar een tijdperk voor de eigen geboorte. Het is een reconstructie naar oude luister, praal en macht. Een restauratie van landen die niet meer bestaan of in een andere vorm voortleven.

Waartoe dient dat verlangen? Welk tekort vult het? Tempoe doeloe voor de Nederlanders, Congo voor de Belgen, Algerije voor de Fransen, Oost-Pruisen voor de Duitsers, de dubbelmonarchie voor de Oostenrijkers, Cuba voor de Amerikanen. De geschiedenis is een prullenmand vol landsnippers, verschoven grenzen en nostalgie naar het land van ooit. Terugkijken is een voortgaande beweging die het verleden leefbaar maakt. En functioneel is.

Een bijzonder geval zijn regio’s die afscheid namen van hun oude status, maar officieel nog geen nieuwe status hebben verworven. Ze zijn juridisch statenloos. Op de vlucht, maar nog niet geland. Als Vliegende Hollanders van de geschiedenis. Ze vinden geen rust, maar zoeken die wel. Het uitstralen ervan komt soms in de plek van het bezit.

Zoals het vroegere Königsberg -nu: Kaliningrad- dat sinds 1945 volgens het verdrag van Potsdam tussen de geallieerden en de Sovjet-Unie geen deel meer uitmaakt van het Derde Rijk, maar officieel nog steeds geen deel is van de Sovjet-Unie, of haar juridische opvolger de Russische Federatie. Raymond Smith zette dat na de opdeling van de Sovjet-Unie in 1992 op een rijtje en concludeerde dat het voor de hand ligt om het vroegere Königsberg bij Litouwen te voegen. Wie weet.

Anderen met andere belangen denken daar weer heel anders over. Zo is de geschiedenis naast versnipperde en verscheurde kaarten in een prullenmand, ook een lappenmand en een kruitvat. Maar bovenal een phenakistiscoop, een optisch instrument uit de vroege filmgeschiedenis dat zoals elke film de toeschouwer bedriegt door beweging in stilstand te suggereren. Dat ons laat aanvullen wat ontbreekt. Dat is het wonder. We zien allen dezelfde film of maken dezelfde geschiedenis mee, maar hebben er andere gedachten bij.

Dis diabetis: de waarheid over Yosra Aajir

Iedereen bemoeit zich ermee. Zelfs een kamerlid roept minister Opstelten ter verantwoording. Dat vanwege de getuigenis van de 17-jarig Marokkaans-Nederlandse diabetespatiënte Yosra Aajir die in de HEMA in de Haagse Marktstraat in een pashokje insuline spoot, daarbij urine verloor en door beveiligers uit het pashokje werd geplukt. En hard werd aangepakt. De HEMA en beveiligingsbedrijf Trigion ontkennen de weergave van Aajir, maar zetten daar niet hun eigen lezing van de feiten tegenover. Uit damagecontrol, respect voor Aajir of een gebrek aan argumenten? De HEMA verklaart: ‘Vanuit de feiten zoals wij die kennen is de berichtgeving vanuit de media op een aantal punten onjuist en zijn zaken uitvergroot‘. Maar hoe zit de vork dan wel in de steel? Het politieonderzoek loopt. Is de waarheid in deze kwestie nog eenduidig te achterhalen?

Op de Facebook-pagina Wij boycotten de HEMA is de verontwaardiging groot. Nu al 14.289 likes. Van alles wordt genoemd: hoofddoekjes bij de HEMA in België, allochtonen, fototaarten met Hitlergroet, discriminatie, Marokko, islam en ontwikkelingshulp. De focus is niet scherp, maar heeft begeerte in het vaststellen van onrecht als motief. De oproep voor een demonstratie wordt niet door de familie ondersteund. Die zoekt deëscalatie, waar anderen hun punt menen te scoren door actie te eisen en het niet langer te pikken. Korte lontjes knallen verbitterd af. Met wantrouwen en achterdocht dat als hedendaags juweel wordt gekoesterd.

Hoe liggen de feiten nou eigenlijk? In het filmpje maakt Yosra Aajir een sympathieke indruk. Maar waarom ze samen met haar vriendin niet een toilet in de HEMA opzocht blijft een raadsel. Vooral als ze weet dat ze bij het inspuiten van insuline urine kan verliezen. Aajir verklaart dat haar vriendin de urine heeft opgeruimd, maar de HEMA zegt dat gedaan te hebben. Een raadsel is ook hoe de beveiligers wisten wat er zich in het pashokje afspeelde. Waaruit bestonden hun aanwijzingen om dat te betreden? Keken ze via camerabewaking mee in het pashokje? Waarom de politie Aajir vervolgens vier uur op het bureau vasthield is ook een raadsel. Werd haar invrijheidstelling alleen vertraagd doordat ze gebruikmaakte van een bij het verhoor aanwezige advocaat?

Yosra Aajir lijkt Rashomon (1950) uit 2014. In die Japanse film van Akira Kurosawa wordt de overval en verkrachting van een vrouw en de dood van haar man aan de hand van getuigenissen gereconstrueerd. Deze spreken elkaar tegen. Wikipedia zegt: ‘Rashomon is door zijn existentiële plot synoniem geworden voor de relativiteit van ‘de waarheid’. Alle verhalen van de getuigen lijken perfect logisch en verdedigbaar, maar steeds blijkt er een onderliggend motief te zijn (wraak, eer, hebzucht, angst) om het verhaal op deze manier te vertellen. De vraag blijft over of er wel zoiets bestaat als objectieve waarheid. Nee, lijkt Kurosawa aan het einde van de film te zeggen.‘ Hebben Yosra Aajir, HEMA, Trigion, politie en de verontwaardigden op sociale media hun verhaal dat perfect klopt, maar bestaan de verhalen in zichzelf en sluiten ze niet op elkaar aan?

Foto: Schermafbeelding van banner Facebook-pagina ‘Wij boycotten de HEMA‘ 16 januari 2014.

Zhenhan Hao imiteert, bemiddelt, studeert af en trekt publiciteit

Zhenhan Hao (toegepaste kunst) is dit jaar afgestudeerd aan het Royal College of Art in Londen. Met het project ‘Imitation, imitation‘ over Chinese professionals die kunst namaken. Het past in het actuele debat over origineel, authentiek, reconstructie, vals, namaak, kunsthandel en windhandel. Kortom, over het verschil tussen schijn en wezen van kunst. Zhenhao Hao werpt zich op als de bemiddelaar tussen Oost en West. Z’n idee achter het project was het om de Chinese kunstenaars te helpen ontsnappen aan de ‘esthetiek van de imitatie‘. Wat dat ook is. Wordt het oppassen voor de westerse kunstenaars als de Oostenwind gaat waaien?

Foto: Jingdezheng Village en Dafen Village in China.