Toevoer elektriciteit naar de Krim opgeblazen. Wat is de reden?

Wat krijg je als het meest corrupte land (Oekraïne) en het op een na meest corrupte land van Europa (de Russische Federatie) zaken met elkaar doen? In maart 2014 bezette de Russische Federatie de Krim. Dat werd op 27 maart 2014 wereldwijd veroordeeld in VN-resolutie 68/262 wat toen werd gezien als een diplomatieke nederlaag voor de Russen. Het tekende hun isolatie. Sancties wreden afgekondigd, maar Oekraïne bleef gewoon elektriciteit, water en goederen leveren. Omdat het terugdraaien van de mensenrechten waaronder de vervolging van de Krim-Tataren op de Krim door de Russische autoriteiten zonder gevolgen bleef in Berlijn, Kiev of New York kon een reactie niet uitblijven. Des te meer omdat de Russen steeds minder afgerekend worden op die onrechtmatige bezetting en het Westen lafhartig een oogje dichtknijpt. Het opblazen van de electriciteitsmasten naar de Krim tekent ook de woede over uitblijvende hervormingen in Kiev. Het conflict gaat niet zozeer over een verschil tussen Oekraïne en de Russische Federatie, maar tussen de haves en de have nots in die landen. Corruptie is de noodsituatie die ontstaat door twee maffiastaten die elkaar gijzelen.

Advertentie

Oekraïne: Hervormen of niet hervormen. Dat is de vraag

Dit verslag van het pro-Oekraïense Ukraine Today wijst op het belang van hervormingen die door de EU aan Oekraïne worden opgelegd. Het is in lijn met de georkestreerde uitspraken van de Amerikaanse vice-president Joe Biden en de Amerikaanse ambassadeur in Kiev Geoffrey Pyatt: ‘All of us here today know that Ukraine can, and must, address the problem of corruption now.’ Oekraïne is volgens Transparency International het meest corrupte land van Europa. Met de Russen er vlak achter. Een erfenis van het communisme die maar langzaam bestreden wordt. Oligarchen trekken politiek nog steeds aan de touwtjes en ‘hebben’ eigen parlementsleden. President Petro Porosjenko die zelf oligarch is met grote zakelijke belangen en weliswaar hervormingen op de rails zet wordt steeds meer als tussenpaus gezien die het probleem van de corruptie niet weet op te lossen.

Hoofd van de EU-missie in Oekraïne (EU Advisory Mission for Civilian Security Sector Reform Ukraine: EUAM Ukraine) is sinds 2014 de Hongaarse econoom Kálmán Mizsei. Hij drong op 13 oktober in een toespraak aan op hervormingen en wees op de grote uitdagingen die Oekraïne wachten: ‘A strategic systematic approach is still missing with the reform process. When it come to the civilian security sector and the Rule of Law a set of priorities should be established.’ De rechtsstaat is de sleutel tot de democratie en moet gevestigd worden voordat de democratie kan gaan functioneren volgens Europese normen. Doordat Oekraïne een associatieverdrag met de EU heeft gesloten kunnen aan dit land politieke en juridische eisen gesteld worden die anderen niet zo dwingend kunnen stellen. Schuldeisers als het IMF redeneren meer vanuit de economie.

Zo kondigt zich in de opstelling jegens Oekraïne een opvallende tweedeling aan met vreemde coalitiegenoten. Er zijn hervormers: de EU-bureaucratie, de Amerikaanse regering, het internationale bedrijfsleven, activisten van de Maidan die zich gepasseerd voelen, een meerderheid van gewone Oekraïners en rechts-nationalisten die zowel van Europa als Putin niets  moeten hebben. En er zijn tegenstanders van hervorming geleid door het Kremlin dat wil verhinderen dat Oekraïne zich aansluit bij EU of NAVO en politiek afstand neemt van Moskou, de oligarchen die door hervormingen hun machtspositie verliezen, de activisten voor een referendum van GeenPeil die Oekraïne buiten de EU willen houden -maar vooral de EU buiten de EU- en allerlei Europese rechts-extremistische partijen die er vooral op uit zijn de EU te verzwakken. En waar blijven de twijfelaars?

Propaganda of tegen-propaganda in Oekraïne? Geen vrijdenken

(De video ‘War in Ukraine / Interview with a fighter of Donbass Army’ op het pro-Russsiche YouTube-kanaal War in Ukraine waarnaar deze posting verwees is niet meer beschikbaar. De video beeldde de joden ongunstig af en dichtte deze een hoofdrol toe in het stoken van onrust. Vermoedelijk paste dit niet bij de beeldvorming van een tolerant pro-Russisch kamp. Vooral omdat het in het buitenland kritisch belicht en gezien wordt.)

Russische propaganda praat al maanden over nazisme, fascisme en anti-semitisme aan pro-Maidan kant. Dat komt zeker voor bij rechts-nationalistische partijen als Svoboda en Rechtse Sektor die aan belang inboeten en bij enkele hardliners in de gematigde partijen. Maar de werkelijkheid is dat dit uitzonderlijke geluiden zijn in een samenleving die zo hunkert naar Europa, burgerrechten en een rechtstaat zonder corruptie. De Joodse gemeenschap van Kiev heeft meermalen gezegd dat er in Oekraïne nauwelijks anti-semitisme bestaat.

Hoe dat in het pro-Russische Oost-Oekraïne is valt te bezien. Wat de Donbass-strijder zegt klinkt akelig. Het fascisme is in hedendaags Rusland en bij de pro-Russen elders meer doorgedrongen en ontwikkeld dan in Oekraïne. De Russische propaganda probeert dat te verbergen door dat wat het zelf is de Oekraïners in de schoenen te schuiven. Veel Europeanen gaan daarin mee, ze ‘kopen’ het zoals Amerikanen zeggen.

Propaganda werkt als het in vruchtbare bodem valt. Het verknipt of verdraait de waarheid. Wie er wegens ontvankelijkheid in meegaat loopt steeds verder het pad op waar tegenvoorbeelden niet komen en alles in dat ene patroon wordt geperst. Onecht omdat zo zwart-wit geen enkele werkelijkheid is. Wie de video probeert te zien los van de Russisch-Oekraïense oorlog en de beschudigingen over en weer over wie de grootse fascist, nazi of anti-semiet is schrikt. Is dit een provocatie van Oekraïense zijde of het omgekeerde? Het valt niet met zekerheid te zeggen. Interessant in dat gebied waar de zuurstof van de waarheid, de tolerantie en het leven weggezogen zijn door verstikkende haat die aangewakkerd wordt door de propaganda. Met als doel mensen te misleiden en om te vormen tot gewillige idioten die zich ondergeschikt maken aan hun politieke leiders.

 

Foto: Still uit ‘War in Ukraine / Interview with a fighter of Donbass Army’

Russen accentueren in zaterdagavondshow vijandbeeld Oekraïne

Het gaat niet goed met de relatie tussen de Slavische broedervolkeren, de Russen en de Oekraïners. Ze komen door de geheime oorlog tussen de twee landen steeds meer tegenover elkaar te staan. De binnenlandse steun tegen de ander neemt toe. Hoewel de uitingen in aard en soort niet gelijk zijn, wordt zo door spiegeling de propaganda van de een tot de anti-propaganda van de ander. Het terrorisme van de een wordt een anti-terrorisme operatie van de ander. De ander wordt ervan beticht ‘fascistisch‘ te zijn. Die verwijten zijn afleiding van de eigen tekortkomingen en mobilisatie van de bevolking tegelijk. De propaganda die het eerst de grens van de geloofwaardigheid voor het brede publiek overschrijdt verliest. De Russen liggen in die race op kop.

Wie wil begrijpen hoe patriottisch de sfeer in Rusland is kan dat aflezen aan de televisie. Gisteren werd voor sportzender ‘Russia 2’ een show op de bezette Krim geënsceneerd. Is dit op te vatten als hersenspoeling met voorgefabriceerde meningen van een Russisch publiek, als middel om het beleid van president Putin te ondersteunen of als oorlog met andere middelen tegen Oekraïne? Zo’n 85% van de Russen lijkt dit te volgen.

In hun reactie op deze propaganda verbijten Oekraïense media zich. Oude verwijten die als onterecht worden gezien irriteren nog steeds. Zoals dat verwijt van fascisme en gesymboliseerd worden in de vorm van een Swastika. Terwijl de rechts-nationalistische ‘Rechtse Sektor’ bij de presidentsverkiezingen niet meer dan 0,7% van de stemmen kreeg. Maar Oekraïners blijven in de Russische media als fascisten afgetekend worden. Dat vinden ze onterecht, terwijl ze juist zelf het ‘Putinisme’ als vorm van fascisme zien. De beeldtaal, symboliek en inhoud van deze show geven daar aanwijzingen voor. Hier worden niet humanisme en verdraagzaamheid gepromoot, maar patriottisme en onverdraagzaamheid vol nationalisme, emotie en leiderschapscultus.

Dus een amusementsshow die de ziel van het huidige Rusland blootlegt? Ja, en veelzeggend in de restauratie van de Sovjet-Unie die de makers nastreven. Uiteraard van hogerhand vanuit het Kremlin opgelegd.  Stel je voor wat de reactie in Nederland zou zijn als de Duitse landelijke televisie in 2014 een zaterdagavondshow zou afsluiten met het volkslied van Nazi Duitsland. Feit dat die reactie in Europa over deze show uitblijft kan betekenen dat de afstand tot het huidige Rusland sowieso al als onoverbrugbaar wordt gezien of dat het Westen geestelijk allang afscheid heeft genomen van dit Rusland van Putin. Hier is de volledige versie te zien.

Foto: Show op ‘Russia 2’ presenteert Oekraïners met swastika.

Russische propaganda van RT: haat, genocide en onbevestigde info

Waarom zijn Russische media zo verbeten op Oekraïne? Het antwoord is simpel, Oekraïne ontworstelt zich sinds november 2013 aan de greep van Rusland en koerst richting EU. Dat bevalt het Kremlin niet en met inzet van publicitaire middelen probeert het te voorkomen dat Oekraïne en Oekraïners voor zichzelf kiezen. Deze propaganda probeert stokken in het wiel te steken. Wat in de episode van RT Thruthseeker opvalt is de blinde haat die eruit spreekt. Waarom overdrijven de Russen zo? Het oogt pathologisch wat ze doen. Deze Russische media lijken alle verhoudingen uit het oog verloren te hebben. Journalistiek is het allang niet meer, de negatieve emoties maken het klef en onfris. Neem nou onderstaand citaat dat aantoonbare onzin is:

Maar RT lijkt nu ook door te hebben dat niet alle propaganda werkt en zich tegen het beeld van Rusland kan keren. Wat blijft hangen is een onverdraagzaam en kwaadaardig Rusland. RT heeft deze aflevering wegens ‘onbevestigde informatie’ geschrapt. Zie ook tweets van journalist Shaun Walker van The Guardian hierover.

 Foto 1: Still uit teruggetrokken RT-programma ‘Genocide in eastern Ukraine’ met gewraakt citaat dat stelt dat het Oekraïense leger een directe opvolger is van Hitlers Wehrmacht. 

Foto 2: Tweet van RT Press Office EN, 15 juli 2014.

Hoe kan Rusland de propagandaoorlog over Oekraïne winnen?

De informatieoorlog woedt in het Oekraïne-conflict. Der Spiegel Online zet alles op en rijtje en legt uit hoe Rusland de propagandaslag heeft gewonnen. Het Kremlin maakt alle middelen vrij om op internet, in kranten en op televisie haar visie te geven. Zoals het echte propaganda betaamt met inzet van vermeend neutrale journalisten en analisten die echter rechtstreeks vanuit het Kremlin aangestuurd worden. Europese media en nieuwsconsumenten lezen dat als ‘objectieve’ informatie. En worden met valse informatie opgescheept.

Uiteraard staat de Russische propaganda niet op zichzelf en is opgezet als weerwoord op vooral Amerikaanse media die het standpunt van het Witte Huis geven. Het conflict in Georgië in 2008 was voor het Kremlin een les toen het de informatieoorlog verloor. Wat Moskou nu doet is in sterk contrast met onafhankelijke Europese nieuwsmedia die in elk geval streven naar verslaggeving die uitgaat van de feiten zoals ze zijn om daar duiding aan te geven, zonder dat de journalistiek ondergeschikt wordt gemaakt aan een politiek doel.

Hoe de invloed van de Russische propaganda doorwerkt heb ik hier de afgelopen maanden aan vele reacties gemerkt. Ik was het er niet zozeer mee oneens, maar was er stomverbaasd over hoe redelijk geïnformeerde nieuwsconsumenten die zich doorgaans bedachtzaam opstellen ineens praatten over neo-nazi’s en fascisten in Kiev en ontkenden dat Rusland een geheime oorlog in Oost-Oekraïne was begonnen met inzet van speciale troepen. Eveneens verbaasde me het uitblijven van medestanders die op z’n minst erkenden dat de Russische propaganda werkzaam was. Zonder wellicht nog te weten wat in de schemeroorlog nou precies waar was.

Nu beide mythes zijn doorgeprikt door de uitslag van de presidentsverkiezingen waarbij de ‘fascisten’ nauwelijks steun kregen en de centrumpartijen wonnen, en de betrokkenheid van strijders uit de Russische Federatie voor het eerst in het openbaar is toegegeven door het Kremlin zelf blijft de invloed van de Russische propaganda in het Westen werkzaam. Het leidt bij het brede publiek niet tot het inzicht hoe Rusland de publiciteit bespeelt en naar z’n hand zet. Da’s een grootste prestatie van de Russen die zo meesterlijk de Europese publiek opinie bespelen. Met als hoogtepunt de steun van extreem-rechtse partijen voor Putin.

Dat roept vragen op hoe westerse mediaconsumenten toegerust zijn om door professioneel georkestreerde informatieleugens heen te prikken. Het maakt niet uit of dat Britse en Amerikaanse propaganda over de oorlog in Irak is, of Russische propaganda over Oekraïne. Het kritische vermogen van westerse consumenten schiet tekort. Ze weten door de complexiteit hun weg niet meer te vinden binnen de berichtgeving door feiten op te sporen en te wegen. Da’s voor velen een te zware opgave en vraagt om media-educatie voor jongeren in het onderwijs, maar ook voor educatie van het brede publiek. Zodat ze niet in fabeltjes gaan geloven door zich te wapenen in de informatieoorlog. De nieuwe rol van de kritische nieuwsconsument is om geen enkele autoriteit op voorhand te geloven en zich te wenden tot nieuwsbronnen die nog steeds uitgaan van de feiten.

Foto: President Vladimir Putin en de pers.

Tussenbalans Oekraïne: het perspectief is de eenheidsstaat

Tijd voor een tussenstand nu het erop lijkt dat Rusland de grip op Oost-Oekraïne verloren heeft en morgen de presidentsverkiezingen volgens plan doorgaan. Paul Gregory geeft zes redenen waarom Putin verloren heeft. Ontwikkelingen van de laatste twee weken zijn zo sterk dat ik hezelfde concludeerde. 1) Het ‘referendum’ in het oosten was een mislukking en werd zelfs in de Russische pers terughoudend verslagen. 2) De anti-terroristische operatie van het Oekraïense leger is een mislukking, maar zal op termijn aan kracht winnen en de strijd tegen de separatisten focus geven. 3) Separatisten hebben niets bereikt in de grote steden. 4) De Donbass-regio kan economisch niet op eigen benen staan en is afhankelijk van steun uit Kiev. Economisch zijn er nadelen voor Rusland om de regio op sleeptouw te nemen. 5) Oekraïense oligarchen  hebben geen belang bij chaos of integratie in Rusland en hebben voor Kiev gekozen. 6) Putin is bevreesd voor verdere westerse sancties bij een Russische economie met een dreigende recessie en moet daarom terughoudend zijn.

Putin zal blijven proberen om Oekraïne te destabiliseren om het een zo neutraal mogelijke positie in te laten nemen, maar een Oekraïense bevolking die met een kleine meerderheid voor Europa kiest is een niet meer om te draaien ontwikkeling. De annexatie door Rusland van de Krim heeft die ontwikkeling nog versterkt. De lijn die eind november 2013 door toenmalig president Janoekovistsj verbroken werd, wordt weer opgepakt.

Velen betwijfelden hier vanaf het begin de betrokkenheid van de Russische overheid bij de ondermijning van het gezag in Oost-Oekraïne. Dat betreft dus de inzet van toeristen en Groene Mannetjes. Harde aanwijzingen ontbraken. Het was lastig te duiden omdat deze (para)-militairen opereren zonder onderscheidingstekens, met maskers op en vanuit de tweede linie. Het Winnipeg Media Centre zet het op een rijtje. Mede als antwoord op de Russische propaganda in de informatieoorlog. Er resteert een verdeeld beeld over de huurlingen. De fascisten komen niet zozeer uit Kiev, maar uit Rusland. Sommige betrokkenen zijn verbonden aan de reguliere Russische krijgsmacht, anderen zijn juist op de vlucht voor Putin. Hoe dan ook bieden militairen die hun specialisme hebben in ondermijning en vernietiging geen perspectief voor de opbouw van Oekraïne. Dat beeld is definitief tot zowel de lokale bevolking als Putin doorgedrongen en werkt nu tegen de separatisten.

Video: Simon Ostrovsky is namens Vice News terug in Oekraïne, na z’n gijzeling in Sloviansk een maand geleden door pro-Russische separatisten.

Oekraïne snijdt Rusland en de separatisten langzaam de pas af

De in Oost-Oekraïne oppermachtige oligarch Rinat Akhmetov spreekt zich uit tegen de pro-Russische separatisten die naar zijn idee genocide plegen op de Donbass  en deze regio zeker geen perspectief voor de toekomst bieden. Hij roept op tot actie tegen de separatisten en kiest eieren voor z’n geld ter verdediging van zijn zakelijke belangen die gelijk oplopen met de centrale regering in Kiev. Of liever gezegd met de vermoedelijk volgende president Petro Poroshenko, een andere oligarch en miljardair. Met chaos en Russische corruptie die nog omvangrijker is dan in Oekraïne hebben Oekraïense oligarchen niks te winnen.

De Russische premier Dmitry Medvedev verwoordde in een interview het dedain tegenover Oekraïne. Ook de halfslachtigheid. Opnieuw geeft-ie geen garantie dat Rusland de uitslag van de presidentsverkiezingen van 25 mei ondubbelzinnig erkent of de territoriale integriteit van Oekraïne respecteert. Maar Rusland is militair en economisch te zwak om dat in Oost-Oekraïne af te dwingen. Medvedev probeert krachten te mobiliseren tegen internationale steun aan dat land door op te merken dat alle landen die met Oekraïne sympathiseren de schulden -waaronder een gasschuld aan Rusland van 3,5 miljard dollar- dan maar moeten betalen. Medvedev merkt op dat alle Europese landen verschillende prijzen voor hun gas aan Rusland betalen. Als het ware een oproep aan de volgende Europese Commissie voor een gemeenschappelijke Europese energiepolitiek. 

Rusland en de pro-Russische separatisten zijn in Oost-Oekraïne aan de verliezende hand. Hun gambiet is niet doorgestoten en heeft aan verrassingskracht verloren. Het middel van intimidatie en geweld lijkt uitgewerkt. Het bleek een doodlopende weg. Tegenstanders hebben zich militair en politiek georganiseerd. De zwijgende meerderheid is de ordeloosheid en het machismo van de hardliners onder de separatisten met hun wapens, maskers, ontregeling en oorlogszuchtige taal beu. Onderling komen er geschillen tussen separatisten en de lokale bevolking aan de oppervlakte wegens het gebrek aan vooruitgang en de schade door het geweld.

Foto: Twee mannen schaken in een park in Kiev, januari 2011. Credits: Konstantin Chernichkin/Reuters.

Enerzijds, anderzijds over Oekraïne eindigt toch bij Rusland

Het is geen geheim dat ik verbijsterd ben over mensen die hier een lans voor president Putin breken en hem en het huidige Rusland positieve kwalificaties toevoegen die ik er niet in kan ontdekken. Meer dan ooit eindigden discussies over Oekraïne in verwijten over en weer. Die te verwachten reacties maken het sowieso lastig om dit onderwerp nog normaal ter sprake te brengen. Ik doe een poging. Dat wil niet wil zeggen dat ik geen begrip heb voor de opstelling van Rusland. Dat land doet wat het nodig acht. Waarbij het trouwens de vraag is welk doel het precies dient. Maar het gaat me niet om Rusland of Oekraïne, maar om al die mensen die me toch genegen zijn. Maar van wie ik nu besef een beetje vervreemd te zijn. Vooral dat betreur ik.

Ik heb niet de wijsheid in pacht en maak foute inschattingen. Zonder twijfel. Zoals al die goedgeïnformeerde, betrokken en goedopgeleide mensen met wie ik de degens kruis ook doen. Het menselijk tekort is ons zicht op voortschrijdend inzicht. Maar de gradaties van de goede wil houden verband met gemakzucht en een gebrek aan nieuwsgierigheid. Als mediaconsument ga ik uit van het standpunt dat gevestigde, institutionele media per definitie niet te vertrouwen zijn. Of laat ik het anders zeggen, ze dienen per onderwerp en per medium op hun woorden gewogen te worden. Wat nodig is in het conflict over Oekraïne is mediawijsheid. Het verwijzen naar propaganda als feit schiet tekort. Propaganda moet juist doorgeprikt worden.

Ook ben ik verbijsterd uit welke hoek de steun voor Putin komt. Zoals van de Europese rechts-nationalisten of eurosceptici. Daar kan ik me niet mee identificeren. En dat vervreemdt me nog verder van de voorstanders die mogelijk een heel andere achtergrond hebben. Zeker weten doe ik dat niet. Maar vooral, ik kan niet volgen dat in Europa opgegroeide burgers de daden van Putin willen goedpraten. Zoals de annexatie van de Krim.

Ik kies partij tegen de politiek van Putin omdat ik het huidige Rusland het grootste kwaad vind. Bedenk dat de onderwijsbegroting van Rusland afgelopen jaren met 30% is gekort om de defensie te financieren. Hoe valt dat te verdedigen? Oekraïne en de landen van Oost-Europa zijn soevereine staten die het recht hebben om voor zichzelf te kiezen. Ook als ze dat binnen westerse verbanden doen. Als ze daarvoor zelf actief kiezen, dan gaat het niet aan om die keuze met intimidatie en verstoring van het centrale gezag te ondermijnen.

Naar verluidt is 70% van de Oekraïense bevolking voor de eenheidsstaat. Waarvan een deel tegen de regering in Kiev. Vol gemengde gevoelens over hun situatie. Zo veelvormig en diffuus kan democratie zijn. Op 25 mei zijn er presidentsverkiezingen die de legitimiteit van het gezag kunnen vergroten. Hopelijk volgen er kort daarna parlementsverkiezingen. Juist de pro-Russische separatisten proberen die verkiezingen te verstoren. Ze wijzen de legitimiteit van Kiev af en vervangen die door hun eigen mantel van legitimiteit die nog minder is. Het gaat niet aan dat een ander land de zwakheden van een kwetsbare bevolking die opkrabbelt om democratie te vestigen misbruikt. Niemand kan trouwens blind zijn voor de fouten die de centrale regering in Kiev maakt, de corruptie die daar nog heerst en de westerse bedrijfsbelangen die gediend moeten worden.

Trouwens, hoewel het uit de media anders lijkt zijn het nog steeds de gematigde krachten die overal de meerderheid vormen. Aan de ene kant hebben Svoboda en de Rechtse Sector weinig steun. In de polls voor de presidentsverkiezingen staat de meest-rechts-nationalistische kandidaat Oleh Tyahnybokop op zo’n 1,5-1,9%. En de separatisten in het oosten vormen ondanks alle ketelmuziek in de media een minderheid waar de bevolking niet achter staat. Het is de fout van de media om dat onvoldoende te belichten en niet steeds dezelfde acterende harde kern pro-Russen of de nationalistische Rechtse Sektor leden in beeld te brengen.

Wat allemaal niet wil zeggen dat ik het beleid van de VS goedpraat. Al jaren heb ik kritiek op president Obama en de westerse veiligheidsindustrie die naar mijn idee de democratie ondermijnen door een controlestaat op te bouwen. In de VS zijn bedrijfsleven en overheid onaanvaardbaar verknoopt. Inclusief de institutionele media die onderdeel uitmaken van dat conglomeraat en niet meer kritisch kunnen zijn op hun eigen overheid. Ook in de kwestie Oekraïne gaan sommige Amerikaanse media weer ongenuanceerd en oorlogszuchtig tekeer. Maar er zijn in de VS ook kritisch-progressieve media die in Rusland uit de ether of van de kabel worden gehaald.

Meningsvorming is een weging van kwaden. Zonder dat fouten aan een kant liggen. In die weging twijfel ik niet dat het huidige Rusland voor Europa de meest destabiliserende factor is. Dat probeer ik te onderbouwen. Door me te verlaten op feiten van in m’n ogen betrouwbare media die geen propaganda voor de ene of de andere kant bedrijven. Iedereen kan daar gerust anders over denken. Mijn stellingname is niet te omschrijven als eenzijdig, maar wel als partijdig. Als blogger past zo’n positie. Aanscherping voedt ook het debat. Maar het liefst houd ik samen met anderen nuchter de onwaarheden van alle partijen tegen het licht, zonder in een grijs midden uit te komen. Zonder dat consensus hoeft. U weet waar ik het grootste gevaar voor de vrede zie.

Foto: Alexander Zemlianichenko/ Associated Press: Local citizens look as a pro-Russian armed militant guards a seized military truck with a mortar atop that was set alight during fighting with government troops at Oktyabrskoye village, about 20 km from Krmatorsk, eastern Ukraine, Wednesday May 14, 2014.

Europese rechts-nationalisten als vriend van ‘post-fascist’ Putin

 

‘Within Germany’s Left Party and parts of the center-left Social Democrats, Putin is still viewed as a man molded in the tradition of the Soviet party leader, who stood for an idealized version of Socialism. The old knee-jerk sense of solidarity is still there. It is based on a misunderstanding, though, because Putin isn’t post-communist. He’s post-fascist.‘ Aldus Jan Fleischhauer in een opiniestuk voor het Duitse Der Spiegel.

Deze analyse kent ondersteunend bewijs in de steun die Putin krijgt. Het zijn vooral recht-nationalisten als Marine Le Pen, de Hongaarse regeringsleider Viktor Orban of de Britse UKIP-leider Nigel Farage die de politiek van Putin verdedigen. Farage bewondert de politicus Putin. Omgekeerd zegt deze een gemeenschappelijkheid met deze rechts-nationalisten te herkennen. Vooral waar het gaat om het herdefiniëren van Europese waarden. Weg van de vermeende decadentie en op naar hogere morele waarden. Die de Europese democraten niet bezitten, maar de Russen of de Europese rechts-nationalisten wel. Begrijpt u? Mooi meegenomen dat deze eurosceptici het project-EU verzwakken en zo eraan meehelpen de positie van Rusland te verstevigen. De vijand van de vijand is een vriend, maar niet van harte, want zo’n vriend is een tijdelijke niet-vijand.

Europese rechts-nationalisten lopen electoraal gevaar met de Europese verkiezingen in de derde week van mei. De Poolse premier Donald Tusk zei vandaag dat Rusland een onverklaarde oorlog tegen Oekraïne voert. Wie weet. Hij voegde eraan toe dat het duidelijk is dat we te maken hebben met een militaire confrontatie die niet door demonstranten, maar door een staat, te weten Rusland wordt georganiseerd. Als de komende weken talloze slachtoffers in Oekraïne vallen door oorlogsgeweld dan hebben Marine Le Pen, Viktor Orban, Nigel Farage en ook de iets minder uitgesproken pro-Putin supporter Geert Wilders uit te leggen waarom ze Putin bewonderen en zich z’n vriend voelen. En publicitair niet meer kunnen ontsnappen aan zijn omstrengeling.

Foto: Vladimir Putin en z’n favoriete motorclub ‘de Nachtwolven‘.