Canada staat alleen in conflict met Saoedi-Arabië over mensenrechten

Een inzichtelijk interview van Vassy Kapelos op de Canadese publieke omroep CBC met president Obama’s voormalige Global Engagement Director Brett Bruen. Het gaat om een diplomatieke crisis tussen Canada en Saoedi-Arabië waarbij Canada in de verdediging is gedrongen. Aanleiding is een tweet van 3 augustus van het Canadese ministerie van Buitenlandse Zaken over de oproep om mensenrechtenactivisten in Saoedie-Arabië vrij te laten. Over deze omgekeerde Twitter-diplomatie van president Trump vraagt onder meer hoogleraar internationale zaken David Carment zich af of dit een geschikt en handig instrument is om de finesses van diplomatie en buitenlandse politiek af te dekken. Dus zo bekeken valt Canada ook wel wat te verwijten.

Maar het grootste verwijt treft het Koninkrijk Saoedi-Arabië, die theocratie waar sinds de 18de eeuw een tweezijdig verbond van kracht is tussen de wereldlijke macht van het Saoedische koningshuis en geestelijke macht van de orthodox-islamitische stroming van het wahabisme. Dat verbond kreeg vanaf 1979 nieuwe betekenis na de mislukte bezetting door islamitische extremisten van de Al-Masjid al-Haram moskee in Mekka. Bang geworden voor de eigen machtspositie door onder meer de Iraanse volksopstand van 1979 die ayatollah Khomeini aan de macht bracht werd de verwestersing van Saoedi-Arabië teruggedraaid, de vrijheden ingeperkt en de orthodoxe islam opnieuw opgepoetst. Zelfs tot een exportproduct gemaakt. Sinds kort lijkt de feitelijke machthebber kroonprins Mohammad bin Salman al-Saoed de teugels te vieren, maar het vermoeden is dat hij dat niet om culturele, religieuze of juridische redenen doet, maar om economische redenen om het koninkrijk toekomstbestendig en minder afhankelijk van olie inkomsten te maken.

Door een terugtredende VS die onder president Trump meer ruimte geeft aan autoritaire landen weet ook Mohammad bin Salman al-Saoed dat zijn speelruimte groter is. Daarom kan hij een geïsoleerd Canada fors aanpakken. In navolging van de VS aarzelt ook de EU om zich krachtdadig uit te spreken tegen de schending van de mensenrechten in Saoedi-Arabië. Niet in het minst vanwege economische belangen en bescherming van de eigen wapenindustrie. Slechts individuele landen als Zweden sputterden de afgelopen jaren tegen.

Pikant is dat zoals uit een tweet blijkt de Canadese minister van Buitenlandse Zaken Chrystia Freeland op 6 augustus op een LHBTI-conferentie in Vancouver een gesprek had met de Nederlandse minister Ingrid van Engelshoven (OCW) over ‘mensenrechten, in het bijzonder vrouwenrechten en EqualRightsCoalition’. In een verklaring zegt Van Engelshoven: ‘Nu moeten we de mooie woorden omzetten in daden.’ Op sociale media zijn de goede bedoelingen immens om ‘niemand achter te laten’. Het lijkt er echter sterk op dat de ‘gewone’ mensenrechten moeten wijken, zoals Samar en Raif Badawi in Saoedi-Arabië nu aan den lijve ondervinden.

Foto: Gewaakte tweet van het Canadese ministerie van Buitenlandse Zaken, 3 augustus 2018.

Advertentie

Paul Cliteur ziet secularisering als beste antwoord op problemen van het Midden-Oosten

‘Obama, Cameron, Ban Ki-moon, al deze leiders zeggen dat dit conflict niet om godsdienst gaat. Daar gaat het juist wel om. Onze samenleving is dusdanig geseculariseerd dat we niet snappen dat mensen bereid zijn te sterven voor hun geloof. In de zestiende en zeventiende eeuw, toen Europa werd verscheurd door godsdiensttwisten, begrepen ze dat wel. Als onze leiders dit probleem niet op een andere manier gaan aanpakken, wordt ook de 21ste eeuw een tijdperk van godsdienstoorlogen.’ Aldus de oud-voorzitter van het Humanistisch Verbond en hoogleraar Encyclopedie van de Rechtswetenschap Paul Cliteur in een interview in De Volkskrant. Hij verwijst in dit citaat naar de strijd in Syrië tussen IS en het regime van Assad.

Cliteur heeft gelijk. Er bestaat onder Westerse politici en zogenaamde ‘gematigde‘ moslims de neiging om de uitwassen van de islam af te doen als niet behorend tot de islam. Dat is een rampzalige strategie die het vinden van een oplossing uit de weg gaat. Want als iets eruitziet als islamitisch, islamitisch praat en zich op de koran beroept, dan is het islamitisch. De ontkenning tegen beter weten in heeft te maken met de opkomst van extreem-rechts en met het misverstand dat alle middelen lonen om de lieve vrede te bewaren. Bij Obama speelt mee dat Republikeinse hardliners vanaf 2007 roepen dat hij in het geheim moslim zou zijn. De intellectuele en aarzelende president neemt daarvan afstand door de islam in bescherming te nemen.

Cliteur vindt dat we secularisering en atheïsme moeten omarmen. Want ook het Westen is hypocriet door handelsbelangen voor te laten gaan: ‘In landen als Saoedi-Arabië heb je ook lieden rondlopen als Raif Badawi, de blogger die omwille van zijn kritiek op het regime gegeseld werd. Als je naar zijn idealen kijkt, is het gewoon liberalisme wat hij aanhangt. Het Westen had hem kunnen steunen en druk op de Saoedi’s kunnen leggen om hem toleranter te bejegenen. Dat is niet gedaan, omdat ons zakenleven daar te veel belangen heeft.’ Zo kunnen de Saoedies straffeloos hun jihad blijven exporteren naar Europa met de bekende ontregelende gevolgen. Omdat de EU en de VS om zakenbelangen en geopolitieke redenen geen grenzen stellen, ontstaat er geen druk op dit soort landen om zich in de richting van de rechtsstaat te ontwikkelen.

In navolging van oud-ambassadeur Koos van Dam pleit Cliteur ervoor om te praten met het regime van Assad. Het regime heeft weliswaar bloed aan de handen en meer slachtoffers gemaakt dan de islamitische terroristen van IS, maar tegelijk zijn er wel afspraken mee te maken binnen het verkeer van de diplomatie waar deze terroristen zich aan onttrekken. D66-politica Petra Stienen wijst in een opinie-artikel in NRC praten met Assad echter af en stelt dat er zoveel kapot is gemaakt dat het stadium voorbij is dat hij kan worden gerehabiliteerd. Met anderen beredeneert ze dat niet vanuit moralisme, maar vanuit ‘een pragmatische inschatting van het gebrek aan bereidwilligheid van Assad het welzijn van de Syrische bevolking voorop te zetten.’

Zo kondigt zich een patstelling aan. Assads regime heeft te veel kapot gemaakt om nog door grote delen van de bevolking geaccepteerd te kunnen worden, maar biedt wel de beste kansen voor toekomstige stabilisering. Of een compromis mogelijk is door uit te gaan van de structuur van het Assad-regime en dat op te vullen met meer zakelijke en voor velen aanvaardbare personen is de vraag. Het pessimisme van Stienen schetst geen begin van een oplossing en het optimisme van Cliteur gaat makkelijk voorbij aan bestaande problemen.

Wat Cliteur beweert is pragmatisch en idealistisch tegelijk. Hij pleit voor het maken van vuile handen om erger te voorkomen met het doel om in het Midden-Oosten een nieuw, stabiel evenwicht te bereiken. Zodat de vluchtelingenstroom en de export van de jihad naar Europa afnemen. Dat meent hij eerder te kunnen bereiken door afspraken te maken met verlichte dictaturen met pan-Arabische trekken zoals die werden gepraktiseerd door Nasser in Egypte, Khadaffi in Lybië, Sadam Hoessein in Irak en de Assads in Syrië, dan met verscheurde of islamitisch-sektarisch geregeerde landen zoals het huidige Irak. Hij stelt daarbij de bescherming van de rechtsstaat boven de werking van de democratie. Het idealisme bestaat uit de secularisering die zowel een beschermende paraplu voor religies biedt als een model om ze gelijkwaardig naast elkaar te rangschikken.

Door conflicterende belangen modderen de VS en Europa door in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Het is zelfs de vraag of ze wel een oplossing zouden willen als ze die de regio op zouden kunnen leggen. Botweg gezegd hebben ze profijt van de chaos en verdeeldheid om hun wapens en veiligheidsexpertise te verkopen en de handels- en oliebelangen veilig te stellen. Ook daarom ontkenden Obama en Cameron dat IS iets met de islam te maken had. Niet omdat ze dat werkelijk meenden, maar omdat ze net als zogenaamde ‘gematigde’ moslims veinzen voor een hoger doel. Het is een proces dat twee kanten moet uitwerken. Religie is een proces van ontvoogding en loskomen van strikte regels. De tragiek is dat voor de meeste politici hetzelfde geldt.

Foto: Aleppo, augustus 2016.

Morele leegte van de politieke partijen aan de hand van de reactie op het doodvonnis voor Saoedische dichter Ashraf Fayadh

Waar gaat naïviteit over in waakzaamheid, tolerantie in zelfbescherming, verontwaardiging in handelen? De scheidslijn tussen recht en onrecht is vaak niet te zien. Of er wordt weggekeken, vooral in de extra gevoelige en extra beschermde sector van de religie. De vinger aan de pols en juist reageren is een helse opgave voor politici die steeds meer zweren bij regelgeving en machtsuitoefening, en steeds minder hebben met moraliteit en maatschappelijke waarden. In een NRC-artikel zet Gabriël van den Brink dat op een rijtje. Een uitwerking van onderstaande video. Hij concludeert dat de politieke klasse zich buitenspel zet en vervreemdt van de burgers. En uiteindelijk teruggefloten zal worden. Is dat wensdenken dat een beetje gedateerd aandoet? Want hoe en wanneer morele en maatschappelijke waarden weer terug komen in de politiek is onduidelijk.

Dat de petitie ‘Oproep: geen Saoedisch doodvonnis voor dichter Ashraf Fayadh’ geschreven moet worden is er een voorbeeld van dat de Nederlandse politiek verstrikt is geraakt in regelgeving en machtsuitoefening, en zich weinig aantrekt van moraliteit (de reactie op het doodvonnis van een dichter in Saoedi-Arabië omwille van zijn poëzie) en de maatschappelijke waarden (de bezorgdheid van de Nederlanders over dit doodvonnis en de reactie daarop). De Nederlandse politieke partijen redeneren in elkaar, handelsbelangen, wapenverkoop, machtspolitiek in het Midden-Oosten en het goed houden van de verstandhouding met autoritaire regimes. De petitie verdient het om getekend te worden, maar is aan het verkeerde adres gericht en legt het verkeerde accent. Het kabinet-Rutte zou als vanzelfsprekend gehoor dienen te geven aan morele en maatschappelijke waarden die in de Nederlandse samenleving leven. Dat dat niet gebeurt is de andere schande. De onze.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Oproep: geen Saoedisch doodvonnis voor dichter Ashraf Fayadh’. Tekenen kan hier.

De fijngevoeligheid van de campagne #PrayForParis na aanslagen door terroristen die zich beroepen op de islam

Je moet maar het lef en de fijngevoeligheid hebben om de wereld om te keren. In een bericht van 20 maart 2014 somt Human Rights Watch nieuwe maatregelen op van de regering van Saoedi-Arabië om het terrorisme te bestrijden. Artikel 1 bestempelt oproepen tot atheïsme of het ter discussie stellen van de islam als een terroristische daad. Dat is tamelijk grof in een wereld vol terroristen die hun daden juist rechtvaardigen met een beroep op de islam, en niet met een beroep op het atheïsme. Integendeel, atheïsten zijn vaak het doelwit. Het wahabistische Saoedi-Arabië staat bekend als de grootste sponsor van het soennitisch terrorisme.

Na de aanslagen in Parijs ontstond de hashtag #PrayForParis. Je moet maar het lef en de fijngevoeligheid hebben om aanslagplegers die zich op de islam beroepen te willen neutraliseren met het gebed dat zo hoort bij religie. Het is zelfoverschatting van gelovigen die zelfs expansief zijn in hun goede bedoelingen. Alsof je een vlek met een vlek bestrijdt. Was #HopeForParis of #SpeakForParis niet gepaster geweest? Konden voor het moment gelovigen niet de kiesheid opbrengen om te dimmen en het maar even niet over religie, bidden, hun God, intenties of normbesef te hebben? Daarnaast is de hashtag ongelukkig gekozen omdat Pray For Paris een kledingmerk is wat het vermoeden wekt dat hier platte marketing ten koste van slachtoffers van de aanslag wordt bedreven. Voor Charlie Hebdo reageerde Joann Sfar met een tekening die dankte voor alle aandacht, maar liever minder dan meer religie zag. Want #ParisIsAboutLife. Je moet religie echter meegeven dat het niet opgeeft, meesterlijk het eigen falen verdoezelt en onschuldigen voor het eigen karretje weet te spannen.

Foto 1: Schermafbeelding van deel van artikel ‘Saudi Arabia: New Terrorism Regulations Assault Rights’ van Human Rights Watch, 20 maart 2014.

Foto 2: Logo Pray For Paris

In Duitsland verschijnt boek van Saoedische blogger Raif Badawi

Om eigen waarden te revitaliseren moet West-Europa afstand nemen van regimes zoals dat in Saoedi-Arabië dat naast olie de radicale islam exporteert. En grandioos de mensenrechten schendt zoals blogger Raif Badawi ondervindt. Het is tijd voor een exportverbod van de radicale islam en een strategie die Europa binnen enkele jaren onafhankelijk maakt van Arabische olie. Nederland moet nu doorpakken en het niet laten bij mooie, abstracte woorden. Nederlandse politici die dictators vergoelijken en menen dat met hen zaken gedaan kan worden, geven het verkeerde signaal af. Duitsland geeft het goede voorbeeld. Daar verscheen een boek van Badawi met een bloemlezing uit zijn internet teksten. In Saoedi-Arabië worden de mensen overspoeld met de islamistische interpretatie van religie en religiositeit. Nederlandse politiek en bedrijfsleven keuren het niet af.

Europa: neem afstand van radicale islam en rechts-nationalisme

Update 16 januari: Vandaag krijgt Raif Badawi weer 50 stokslagen. Hij wordt beschuldigd de islam te hebben beledigd. Gisteren organiseerde Amnesty een demonstratie bij de Saoedische ambassade in Den Haag. In een nieuwsbericht deelde Buitenlandse Zaken op 9 januari mee: ‘Minister Koenders van Buitenlandse Zaken vraagt de regering van Saoedi-Arabië de lijfstraf die de Saoedische blogger Raif Badawi krijgt niet uit te voeren. ‘Nederland veroordeelt deze straf. Lijfstraffen zijn in strijd met de internationale mensenrechtenverdragen’, aldus de minister. In Europees verband heeft Nederland de zaak van Badawi al meermalen aangekaart bij de Saoedische autoriteiten. Nederland heeft zich vandaag opnieuw met Europese partners ingezet om de uitvoering van lijfstraffen te voorkomen.’ Maar stille diplomatie lijkt bij Saoedi-Arabië niet te werken. 

In de video krijgt de Saoedische blogger Raif Badawi 50 stokslagen. Hij is in hoger beroep tot 10 jaar gevangenisstraf, 1000 stokslagen en een geldboete veroordeeld omdat hij op een geweldloze wijze gebruik maakt van zijn recht om zich uit te spreken, zo vatte HRW het in 2013 samen. Ook Amnesty sprong in 2014 voor Badawi in de bres en eiste zijn directe vrijlating en intrekking van ‘het schandalig vonnis‘. Maar de Saoedische autoriteiten maakten er belediging van de islam van. De Saoedische autoriteiten verbieden opnamen met mobieltjes. Ze lopen dus niet graag te koop met hun intolerante opvatting van de islam.

Wat moet Europa met de radicale islam, naast dadels, vluchtelingen en olie het beste exportproduct van het Midden-Oosten? Ik reageerde op het Engelstalige Saoedische Arab News: ‘The opinion by Arab News is one of the many opinions in islam about depicting the prophet in western countries. Iraqi islamist Taha Jabir al-Alwani in 1997 said every society has its own means for expression. Islamic juridicial culture cannot be valuable outside the islamic world. Furthermore there is no text in the Quran that forbids making depictions or the possession of it. An open mind of all the various interpretations of islam could better accept the image in western societies as integral part of its pluriform nature. That acceptation would help to clean out of the way misconceptions about Islam and Muslims as an intolerant religion towards others.’

Europa moet de middenweg vinden tussen radicaal islamisme en rechts-nationalisme. Deze twee uitersten die meer overeenkomsten hebben dan ze toegeven hebben elkaar nodig om de eigen positie te bevestigen. Zo gijzelen ze elkaar. Allebei hebben ze er belang bij dat de rol van de islam -en dan vooral de radicale en onverzoenlijke varianten jegens andersdenkenden ervan- groot wordt gemaakt. Hieruit kan afgeleid worden dat het antwoord op radicaal islamisme en rechts-nationalisme het terugdringen van de islam is. Of beter gezegd: de relativering van het belang ervan. De islam is cultureel, economisch, politiek en zelfs demografisch verwaarloosbaar voor Europa. Die bewustwording is de eerste stap op weg naar de vrijheid. Nodig is dat ferm de Europese waarden worden herbevestigd. Dat wat in Frankrijk de Republikeinse waarden heten, en in Nederland de rechtsstaat met vrijheden en rechten, pluriformiteit, open samenleving en democratie.

Om de eigen waarden te revitaliseren moet West-Europa afstand nemen van regimes zoals dat in Saoedi-Arabië dat naast olie de radicale islam exporteert. Het is tijd voor een exportverbod van de radicale islam en een strategie die Europa binnen enkele jaren onafhankelijk maakt van Arabische olie. Nederland moet nu doorpakken en het niet laten bij mooie, abstracte woorden op pleinen tijdens solidariteitsbijeenkomsten voor Charlie Hebdo. Ik herhaal wat ik naar aanleiding van het vonnis van Raif Badawi vorig jaar schreef over Saoedi-Arabië: ‘Dat land is al lange tijd een dwaling in het buitenlandbeleid van de westerse wereld. De EU moet overwegen de stap te zetten om afstand te nemen van een hypocriet land dat anderen de maat wil nemen. Wat de gevolgen ook zijn. Nederland gidsland, het kan nog steeds. Er is wel lef voor nodig. Het valt te betwijfelen of de Nederlandse politiek en zakenwereld die nog in zich hebben.’ Misschien moeten burgers het initiatief nemen omdat politiek en bedrijfsleven het grandioos laten afweten in het opkomen voor Europese waarden.

Saoedi-Arabië is geen vriend, maar een vijand. Dus wat doen we?

Opnieuw aandacht voor Raif Badawi, opnieuw aandacht voor Saoedi-Arabië.  Het is door velen al vele malen gezegd. Saoedi-Arabië deugt niet en Nederland zou afstand tot dit land moeten nemen. Maar het gebeurt niet. Bloggers zijn vogelvrij in dat door en door islamitische land. Zo goed als onbeschermd door de rechtsstaat. Wat moeten we doen met zo’n land dat een bondgenoot heet te zijn, maar feitelijk een vijand is?

Ik volsta met wat ik in mei 2014 over Raif Badawi en Saoedi-Arabië zei: ‘Dat land is al lange tijd een dwaling in het buitenlandbeleid van de westerse wereld. De EU moet overwegen de stap te zetten om afstand te nemen van een hypocriet land dat anderen de maat wil nemen. Wat de gevolgen ook zijn. Nederland gidsland, het kan nog steeds. Er is wel lef voor nodig. Het valt te betwijfelen of de Nederlandse politiek en zakenwereld die nog in zich hebben.’ Het antwoord is vijf maanden later nog duidelijker: de Nederlandse politiek en zakenwereld hebben geen lef, ze zijn gewoon laf. Het is niet anders. Het valt niet te begrijpen. Het valt niet te begrijpen. 

Saoedi-Arabië dreigt Nederland met boycot vanwege Wilders. Hoogste tijd voor een tegenoffensief

‘Religion is the red line which nobody will be allowed to cross’, zegt de Saoedische krant Arab News in een nieuwsbericht. Dit naar aanleiding van een stickeractie uit december van de PVV De islam is een leugen, Mohammed een boef, de koran is gif’ die nu pas tot dat land is doorgedrongen. Men mag aannemen dat de berichtgeving de positie van de Saoedische regering verwoordt. Uiteraard wordt hier gedoeld op de islam die verdedigd moet worden. Christenen worden in Saoedi-Arabië vervolgd. Maar hoe deze rode lijn eruit ziet en hoe het ene land in de vrijheid van meningsuiting in een ander land denkt te kunnen ingrijpen is de vraag.

Volgende zin roept nog meer vragen op over de realiteitszin in Riyad: ‘Saudi Arabia has started imposing sanctions on Dutch companies after the Netherlands failed to take action [Accentuering GK] against a right-wing politician for abusing Islam and the Kingdom.’ Waarom zou de Nederlandse regering optreden tegen een oppositioneel politicus die binnen de wet blijft? Dat anderen zich gegriefd voelen is geen reden om de in de wet vastgelegde meningsuiting in te perken. De Saoedische regering weet hoe het er in democratische landen als Nederland aan toegaat. In de pluriforme, open samenleving kan iedereen z’n mening geven. Daarom lijkt het erop dat leden van de Saoedische regering emotioneel geraakt zijn en Nederland hun eigen normen proberen op te leggen door een economisch wapen: dreigen met een boycot van Nederlandse producten. 

Nederland moet verstandig opereren en geduldig uitleggen dat in het publieke debat een politicus die binnen de wet blijft alle vrijheid geniet om de islam toe te bijten wat-ie wenst. Het cliché luidt dat een crisis kansen beidt. De dreiging van een Saoedische boycot is een zegen in vermomming. Het wegkijken door de VS en EU voor de grootschalige schending van de mensenrechten en de steun aan terroristische bewegingen in dat land is al jaren een niet uit te leggen schande. Nederland moet zich niet laten intimideren door een land dat voortdurend het verkeerde voorbeeld geeft. Daarbij valt de onbenullige stickeractie van de PVV in het niet.

De dreiging met een boycot kan voor Nederland en de EU het moment zijn om na te denken over de positie die het tegenover Saoedi-Arabië moet innemen. Dat land is al lange tijd een dwaling in het buitenlandbeleid van de westerse wereld. De EU moet overwegen de stap te zetten om afstand te nemen van een hypocriet land dat anderen de maat wil nemen. Wat de gevolgen ook zijn. Nederland gidsland, het kan nog steeds. Er is wel lef voor nodig. Het valt te betwijfelen of de Nederlandse politiek en zakenwereld die nog in zich hebben.

Foto: De Saoedische Blogger Raif Badawi werd veroordeeld tot 10 jaar gevangenis, 1000 zweepslagen en een boete van 1 miljoen riyals omdat hij de islam beledigd zou hebben. Zie Amnesty International.

Teken voor Vrijheid en tegen het verbod op de godslastering

Een kamermeerderheid spreekt zich deze week naar verwachting uit voor het schrappen van het verbod op de godslastering. Voorzitter van het Humanistisch Verbond Boris van der Ham schetst in een opinieartikel in De Volkskrant de totstandkoming van dat artikel: ‘Schrap godslasteringverbod, want op vrijheid van mening moet niet worden ingeboet’. Van der Ham karakteriseert de Nederlandse politiek hierover als onverschillig.

Het venijn zit in het buitenland. Daar kunnen de gevolgen levensbedreigend zijn voor christenen, atheïsten of humanisten. Of moslims van de ‘verkeerde’ stroming. Daar kan de wet op de godslastering misbruikt worden om andersdenkenden in bloed te smoren. En de burgerrechten in te perken. Zo is actie geboden tegen de Organization of Islamic Cooperation: ‘Westerse landen, humanisten en zelfs kerkorganisaties verzetten zich tegen hun oproep, omdat zij vrezen dat hun pleidooi juist alle andersdenkenden wil bestrijden‘.

De waarheid is dat het secularisme geen vijand, maar juist een vriend van religie is. Vrijdenkers zijn niet anti-klerikaal. In de seculiere samenleving is meer ruimte voor meer religies dan in de talrijke landen waar de kerkelijke en wereldse macht samenspannen om een bepaalde religie tot staatsgodsdienst te maken. Omdat het secularisme samengaat met de open samenleving en een publiek debat waar de beste argumenten tellen is het gewenst dat elke kritiek op religies of levensovertuigingen mogelijk is. Niets of niemand staat boven de wet. Pas achteraf kan bepaald worden welke uitingen met de wet in de hand bestraft kunnen worden.

Het Humanistisch Verbond is de actie ‘Teken voor Vrijheid‘ gestart. Samen met de International Humanist and Ethical Union dat in december 2012 het rapport ‘Freedom of Thought 2012; A Global Report on Discrimination Against Humanists, Atheists and the Nonreligious‘ presenteerde. Teken hier de petitie voor vrijheid.

Foto: Schermafbeelding van actie ‘Teken voor Vrijheid‘ van het Humanistisch Verbond. 20 maart 2013.

Internationale dag ter verdediging van afvalligen en Godslasteraars

Vandaag is het protestdag. Tegen de vervolging van afvalligen en Godslasteraars. Onderstaand persbericht is te vinden op de site van het CEMB, de Council of Ex-Muslims of Britain. Ik neem het onvertaald over:

De International Humanist and Ethical Union (IHEU) presenteerde in december 2012 het rapport ‘Freedom of Thought 2012; A Global Report on Discrimination Against Humanists, Atheists and the Nonreligious‘. Het is het eerste jaarrapport dat op een rijtje zet hoe in allerlei landen niet-religieuze burgers worden gediscrimineerd. Met name de vervolging van atheïsten wegens blasfemie op sociale media is toegenomen, zoals de voorbeelden van de Indonesische Alexander Aan, de Turkse pianist Fazil Say of de Saoedische Hamza Kamgari aantonen. Zie hier voor commentaar.

Countless individuals accused of apostasy and blasphemy face threats, imprisonment, and execution. Blasphemy laws in over 30 countries and apostasy laws in over 20 aim primarily to restrict thought, expression and the rights of Muslims, ex-Muslims and non-Muslims alike.

On 14 March 2013, we, the undersigned, call for an international day of action to defend apostates and blasphemers worldwide by highlighting ten cases though there are countless more.

Alex Aan, Indonesia: 30 year old atheist, in prison for blasphemy for saying there is no god on Facebook. Sign Petition Here.

Abdul Aziz Mohammed Al-Baz (also known as Ben Baz), Kuwait: Blogger and atheist charged with blasphemy.  Support him here.

Turki Al Hamad, Saudi Arabia: Novelist in prison for Tweets critical of Islam and Islamism. Write Letter Here!

Raif Badawi, Saudi Arabia: Charged with apostasy for setting up a website that “harms the public order and violates Islamic values”. Sign Petition.

Asia Bibi, Pakistan: 45 year old Christian mother of five, sentenced to death for blasphemy for ‘insulting Mohammad’. Join Save Asia Bibi Facebook Page Here.

Hamza Kashgari, Saudi Arabia: 23 year old Muslim charged with blasphemy for Tweeting about Mohammad and women’s status. Sign Petition Here and Here.

Saeed Malekpour, Iran: Sentenced to death for ‘insulting and desecrating Islam’. Join Free Saeed Malekpour Facebook Page Here.

Shahin Najafi, Iran:  A death fatwa for apostasy has been issued by Iranian clerics against Shahin Najafi living in Germany for a song critical of an imam.  Support Shahin Here.

Ahmad Rajib, Bangladesh: The well-known 35 year old atheist blogger had his head hacked apart with a machete one day after attending anti-Islamist protests in Bangladesh.

Alber Saber, Egypt: The atheist blogger has been sentenced to three years in prison for blasphemy. Support Him Here.

We urge the public to mark this day by taking action in support of the many women, men and even children languishing in prison or on death row.

We must never forget them.

Take action on 14 March to highlight this intolerable situation, including by Tweeting, signing a petition, writing a letter of protest, drawing a picture, taking a photo, making a video – anything at all to defend free expression and thought and the many whose lives are at stake.

Foto: Affiche van de International Day To Defend Apostates and Blasphemers; 14 maart 2013