Cenk Uygur van TYT spreekt verstandige taal vanuit zijn hart. In de peilingen heeft Trump in Ohio en Florida een voorsprong genomen op Hillary Clinton, maar de establishment media die op haar hand zijn ontkennen nog steeds dat zij een gerede kans loopt om te verliezen. Hetzelfde gebeurde bij de Brexit waar establishment media in hun bubble de stemming in het Verenigd Koninkrijk niet aanvoelden. Statistische site 538 schetst in een artikel het scenario hoe Trump kan winnen ondanks het feit dat hij niet de meeste stemmen krijgt. Niets is zeker in deze verkiezingen met twee historisch impopulaire kandidaten. Uygur refereert enkele malen aan Bernie Sanders die wel populair is en een betere kans had om Trump te verslaan. De Democratische partij heeft nu eenmaal Clinton genomineerd. Volgens Uygur is zij de enige kandidaat die van Trump kan verliezen.
Daarbij komt de vraag wat Clinton wil als ze president is. Gaat het om meer dan het nastreven van de ambitie om president te worden en het verlies van 2008 tegen Obama recht te zetten? Niemand weet het. Hoe dan ook is het een aangekondigde ramp. Of Clinton wint of Trump. Omdat Trump nog erger en onberekenbaarder is, verdient Clinton toch de voorkeur. Echter alleen om die reden. Nodig is dat ze zich in de campagne realistisch opstelt en niet blijft handelen vanuit de eigenwaan waarin ze tot nu toe verstrikt zit. En haar wereldvreemd en kil maakt. Of Clinton en haar team zich kunnen herpakken is twijfelachtig. Media dienen dat door te prikken.
NRC plaatste gisteren een artikel van Frans Verhagen over Hillary Clinton en haar gezondheid. Een actueel onderwerp nu deze 68-jarige presidentskandidate van de Democratische partij (DNC) longontsteking heeft. Wat zij verborgen heeft gehouden. Verhagen is geen medewerker van de krant en in de aftiteling wordt hij als volgt voorgesteld: ‘Frans Verhagen is journalist. Van hem is net verschenen: Founding Fathers, De grondleggers van de Verenigde Staten.’ Het is onduidelijk wat de noodzaak voor de plaatsing van dit artikel is.
Verhagen meent dat de beoogde vice-president Tim Kaine zonodig het stokje van Clinton over kan nemen. Grappig is de titel ‘Kaine is minstens zo goed als Hillary Clinton’. Dat is echter nietszeggend omdat hij over Clinton verre van positief is. Dat bleek ook in juli 2016 uit een artikel van Verhagen met de onheilspellende titel ‘Hillary, de paranoïde president’ dat NRC plaatste. Hij maakte Clinton hierin met de grond gelijk.
Er is iets merkwaardigs aan de hand met deze artikelen van Frans Verhagen. Hij gaat volledig voorbij aan Bernie Sanders die 46% van de stemmen in de Democratische voorverkiezingen haalde. Meer dan 12 miljoen personen stemden op hem. Hoe bijzonder dit resultaat was blijkt wel uit het feit dat Donald Trump die de Republikeinse voorverkiezingen won 13,3 miljoen stemmen behaalde. Niet zoveel meer dan Sanders.
Verhagen is van mening dat als Clinton om gezondheidsredenen moet terugtreden Tim Kaine een goed alternatief is. Het zal wel. Elke serieuze kandidaat is vergeleken bij Hillary Clinton een goed alternatief. Maar de beantwoording van de vraag wat het passeren van de achterban van Sanders electoraal zou betekenen gaat Verhagen uit de weg. Uit kiezersonderzoek blijkt weliswaar dat vele fans van Sanders met forse tegenzin op Clinton zullen stemmen omdat ze aanvaard hebben dat zij de kandidaat is. En zij beseffen dat Trump een ramp zou zijn als president. Maar dit betekent niet dat de DNC straffeloos het stokje aan Kaine kan overgeven als Clinton om gezondheidsredenen stopt. Des te meer omdat na haar nominatie hacks in de openbaarheid zijn gekomen waaruit blijkt dat door manipulatie en partijdigheid van de leiding van de DNC Sanders een eerlijke kans op nominatie is onthouden door het establishment. Het valt niet in te zien hoe de progressieve kiezers overtuigd zouden moeten worden om op de niet progressieve kandidaat Kaine te stemmen die als gelovig katholiek voor abortus is en er geen blijk van heeft gegeven progressieve standpunten te steunen.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Kaine is minstens zo goed als Hillary Clinton’ en reacties op Facebook-pagina van NRC, 12 september 2016.
Donald Trump vergaat het de laatste anderhalve maand slecht, maar doet het goed. Zijn fondsen drogen op, er blijft weerstand tegen hem bestaan in de Republikeinse partij en de media meten zijn blunders uit. Tot voor kort droegen ze hem op handen omdat hij hoge kijkcijfers had en hielpen ze hem aan de Republikeinse nominatie. Opmerkelijk is dat het monster niet gedood kan worden, zegt Bill Maher. Trump dreigt te winnen.
Het is de combinatie van krachtig rechts-nationalistisch populisme en een ongeloofwaardige centrumpolitiek met slechte politici die in het Verenigd Koninkrijk tot een Brexit leidde. Hetzelfde scenario is in de VS in de maak. De David Cameron van de VS is Hillary Clinton. Ze mist overtuiging, wisselt voortdurend van standpunt en krijgt geen vertrouwen van de kiezers. Op symbolische issues voor de bühne na voert ze een Republikeinse agenda. Haar favorability ratings zijn met -15 historisch laag, hoewel die van Trump met -26 nog lager zijn. Maar Trump is de anti-establishment kandidaat die de sfeer in het land aanvoelt. Wat het nog erger maakt is de verbetenheid die aan Clinton kleeft. Cameron werd nog gezien als een zondagskind in de politiek.
Clinton is het verkeerde antwoord op Donald Trump. Ze is tot de tanden gewapend en heeft haar campagne die loopt als een geoliede machine door en door georganiseerd. Maar dat werkt niet in 2016. Het gaat in deze cyclus om karakter, overtuiging en emotie. Dat alles mist ze. Haar referentie blijft de van president Obama verloren campagne voor de nominatie van 2008. Die probeert ze in 2016 alsnog te winnen. Dat campagne apparaat heeft ze met Bill Clinton in decennia opgebouwd en is de mammoettanker die niet meer valt bij te sturen. Maar sinds 2008 zijn de tijden veranderd. Het volk is de afbraak van de voorzieningen, de kwalijke effecten van het globalisme en de richtingsloosheid van hun land beu. De Brexit en de opkomst van de Europese rechtse populisten en van Trump verduidelijken dat. Over de oceaan heen inspireren ze elkaar.
Clinton is de aangekondigde ramp, zoals Cameron dat voor zijn land was. De Democratische partij heeft als backup kandidaat Bernie Sanders achter de hand die nog steeds niet uit de race voor de Democratische nominatie gestapt is. Hij houdt vermoedelijk vol om twee redenen. Om punten van zijn progressieve agenda op de Democratisch conventie van 25-28 juli binnen te halen en zo het progressive platform te versterken. En om in te stappen als het onwaarschijnlijke, maar niet onmogelijke scenario zich voordoet: een aanklacht tegen Clinton vanwege spionage in verband met haar privé server aan de hand van een FBI-onderzoek. Het feit dat over de timing van het naar buiten komen ervan de gezagsgetrouwe, maar ook Republikeinse FBI-chef James Comey beslist is het schrikbeeld voor allen die het populisme een halt willen toeroepen. Als dit pas na de Democratische conventie gebeurt in het midden van de campagne dan is de ramp niet meer af te wenden.
De primaries van de Democratische partij zijn voorbij, de race is nog niet gelopen. Er zijn twee kandidaten: Hillary Clinton die de ‘veronderstelde’ genomineerde is en Bernie Sanders. Pas op de conventie op 25 juli wordt door de beslissende stem van de supergedelegeerden beslist wie het opneemt tegen de kandidaat van de Republikeinse partij. Waarschijnlijk is dat Donald Trump. Maar de kandidatuur van Clinton is nog niet zeker vanwege een FBI-onderzoek naar haar privé server en onregelmatigheden bij de Clinton Foundation. Vraag is of president Obama het ministerie van Justitie opdracht geeft om Clinton aan te klagen als het onderzoek van de FBI daartoe aanleiding geeft. John Schindler zet het in een artikel voor de Observer op een rijtje. Met welke onthullingen komt Wikileaks-oprichter Julian Assange die Clinton in gevaar kunnen brengen? Of wordt het Republikeinse hoofd van de FBI James Comey vanwege ‘Orlando’ voortijdig de laan uitgestuurd in een poging Clinton te redden? Maar stopt dan het lekken vanuit de FBI? Hoe zwaarwegend moeten de onthullingen zijn dat Obama zijn steun aan Hillary Clinton intrekt? Mede met het oog op zijn eigen positie in de geschiedenis.
Hillary Clinton claimt een historische overwinning in de voorverkiezingen van de Democratische partij. Omdat ze een vrouw is. Met alleen District Columbia nog voor de boeg op 14 juni heeft ze volgens een bericht van nieuwssite ‘538’ 2178 gekozen gedelegeerden (pledged delegates) achter zich, terwijl de meerderheid 2026 is. Omdat er echter ook 751 supergedelegeerden zijn die niet door de kiezers gekozen worden, maar bestaan uit benoemde partijprominenten is de meerderheid voor nominatie 2382 gedelegeerden. Die horde heeft ze niet genomen, zodat de theoretische mogelijkheid bestaat dat als alle supergedelegeerden overlopen naar Sanders hij de meerderheid heeft en genomineerd wordt. Supergedelegeerden die lange tijd in het voordeel van Clinton spraken, zijn nu omgekeerd in haar nadeel. Hoewel het in de praktijk uiterst onwaarschijnlijk is dat deze partijprominenten ook daadwerkelijk hun stem aan Sanders geven op de Democratische conventie.
Sanders heeft in een toespraak aangegeven de strijd voor te zullen zetten tot op de Democratische conventie in Philadelphia op 25-28 juli. Zo op het eerste gezicht zijn er drie beweegredenen voor hem om door te gaan. 1) Hij wil land en partij blijven confronteren met zijn progressieve agenda over minimumloon, studieschuld, de macht van het grote geld in de politiek en inkomensongelijkheid; 2) Hij wil concessies van Clinton die hij op de Democratische conventie kan verzilveren; 3) Hij wil Trump vanuit eigen perspectief blijven aanvallen.
Maar er is nog een andere reden die Sanders zelf nooit naar voren brengt, namelijk de dreigende aanklacht (indictment) tegen Clinton vanwege het in gevaar brengen van de nationale veiligheid en spionage als gevolg van een nu al een jaar lopend onderzoek door de FBI naar haar privéserver. Niemand weet hoe dat uitpakt. Wegens het niet willen beïnvloeden van het electoraal proces heeft de FBI de voorverkiezingen afgewacht om met bevindingen naar buiten te komen. Als het zover komt dient de regering Obama te beslissen of het ook werkelijk een zaak tegen Clinton begint. Als Sanders in de race blijft, dan geeft hij Obama geen excuus om vanwege het ontbreken van een alternatief de zaak te seponeren. Tevens kan Sanders via de publiciteit druk blijven zetten op de leiding van de Democratische partij. De druk op Sanders door partijelite, Obama, Clinton en de gevestigde media zal enorm zijn om zich na de voorverkiezingen in Washington DC terug te trekken.
Foto: Hillary Clinton in Californië, 7 juni 2016. Credits: Getty Images.
Onderstaand bericht in NRC over de Amerikaanse voorverkiezingen is aantoonbaar onjuist. Het zegt in de kop dat Hillary Clinton na de laatste voorverkiezingen in Puerto Rico nog 28 gedelegeerden nodig heeft ‘om te winnen‘. In werkelijkheid heeft ze nog 215 gedelegeerden nodig. Zoals Cenk Uygur in bovenstaand fragment beredeneert is het onjuist om gekozen gedelegeerden en door de partij aangewezen supergedelegeerden op een hoop te gooien. De eersten zijn als uitkomst van het electoraal proces definitief ‘toegezegd’ aan een kandidaat, de laatsten niet. Zoals Uygur zegt liggen de stemmen van de supergedelegeerden pas vast op de conventie op 25-28 juli. In 2008 switchten zo’n 100 supergedelegeerden van Clinton naar Barack Obama.
Dat de Amerikaanse gevestigde media op de hand van het establishment zijn en de hand prijzen door wie ze gevoed worden is logisch. Deze media zijn bezit van grote ondernemingen en hebben er belang bij om de kandidaat te steunen die de gevestigde orde in stand wil houden: Hillary Clinton. Maar het electoraal proces is vertekend. Al 8 maanden voordat de eerste voorverkiezingen plaatsvonden had een grote meerderheid aan supergedelegeerden zich aan de kant van Clinton geschaard. Media telden deze supergedelegeerden die feitelijk bobo’s van de Democratische partij zijn vanaf het begin mee in de totaalstand. Zodat de positie van Clinton rooskleuriger leek dan het was en de media actief meewerkten om die vertekening te benadrukken.
Dat de vooringenomenheid overslaat naar Nederland is onbegrijpelijk. Wat is het belang van Nederlandse media om bewust een vertekend beeld van het Amerikaanse electoraal proces te geven? De NRC die zich in de marketing ooit opwierp als de ‘slijpsteen van de geest’ volgt de vertekening door de Amerikaanse gevestigde orde zonder noodzaak. Via persbureau AP. Waarom? Dit is onbegrijpelijk en een journalistieke doodzonde. Het kan ook niet voortkomen uit naïviteit omdat Amerikaanse progressieve media al maandenlang kritiek hebben op deze bewuste vertekening van de stand tussen Clinton en Sanders door de gevestigde media.
Als de NRC niet langer wenst uit te gaan van de feiten, dan kan het maar beter duidelijk maken dat het niet langer doet aan journalistiek, maar aan politiek activisme. Andere Nederlandse media als de NOS of De Telegraaf zijn trouwens geen haar beter en volgen dezelfde lijn van onzorgvuldigheid. Ze verschuilen zich achter onwetendheid, maar doen verregaande uitspraken die ze feitelijk niet voor hun rekening kunnen nemen. Dit soort pseudo-Amerikaanse journalistiek is een slecht voorbeeld voor de Nederlandse media.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Clinton weer dichter bij nominatie door winst op Puerto Rico’ in NRC van Joram Bolle, 6 juni 2016.
De strijd om het Amerikaanse presidentschap gaat vermoedelijk tussen Donald Trump en Hillary Clinton. De laatste is nog niet genomineerd en heeft in Bernie Sanders een geduchte concurrent. Het is een strijd tussen twee impopulaire kandidaten met historisch lage favorability ratings. Een bericht inde Huffington Post noteert dat voor Trump op 60% en voor Clinton op 54%. Sinds peilingen er in 1952 onderzoek naar doen zijn zulke lage waarden nog nooit gemeten. Dit betekent dat deze verkiezingsstrijd bijzonder is en derde kandidaten kans maken om ‘in te breken’. De libertarische presidentskandidaat Gary Johnson peilt zonder een campagne nu al op 10% steun en moet 15% halen om tot de landelijke verkiezingsdebatten toegelaten te worden.
Een electoraal proces dat leidt tot twee kandidaten die bij de bevolking vooral negatieve gevoelens oproepen en niet uit genegenheid of populariteit worden gesteund, maar om de ander dwars te zitten is het failliet van dit proces. Hoe kan het politieke systeem deze impopulaire kandidaten opleveren? Kritiek past niet in de laatste plaats de media die dit ‘gevolgd’ hebben zonder Trump en Clinton via onderzoek ‘door te lichten’.
In een reactie op The Hill schreef ik het volgende: ‘Question is Clinton has the capacity to do things that America needs done now. Clinton is right Trump has not. But Trump is also right Clinton does not have the capacity either. So her argument about Trump is irrelevant for the Americans because it says nothing about what she can do for the country. // What to expect if Clinton is the Democratic nominee in July at the convention? A boxing match with two attackers who have no defense. And a report of that fight by pro-Trump and pro-Clinton (fi The Hill) media which claim the other candidate is losing. Both they are right, because both unfavorable candidates are losing. // But why not pointing at other candidates besides Trump and Clinton who can win and unite the country? Isn’t that the responsibility of responsible media?‘
En in een vervolgreactie over een mogelijkheid die kan ontstaan bij een derde kandidaat: ‘I even see the following script. Clinton is indicted because of her private server and harming national security before the DNC convention but nominated because the establishment of the party continues to support her. Or does not know how to make a turn. Yet the evaluation by the bigwigs of the DNC is she has no chance against Trump. And positioning Biden or Kerry is impossible without confronting Sanders. This gives room for a center or center-left candidate which wille be tolerated by the DNC. Type Mike Bloomberg or Elizabeth Warren.’ Alleen is dan het probleem dat zo’n kandidaat niet in alle staten meer mee kan doen omdat de termijn voor de aanmelding verstreken is. Kortom, een eindstrijd tussen Trump en Clinton is een strijd tussen twee verliezers.
Presidentskandidaat Bernie Sanders speelt een thuiswedstrijd bij The Young Turks. Playing softball zoals het heet. Nu de campagne is afgereisd naar Californië treedt Cenk Uygur zelfs af en toe op om Sanders op bijeenkomsten in te leiden en het publiek op te warmen. Op de grens van journalistiek en politiek activisme.
Sanders zal het onder normale omstandigheden niet schoppen tot presidentskandidaat omdat Hillary Clinton een voorsprong van 272 gedelegeerden heeft die hij waarschijnlijk niet kan inhalen. Maar wat abnormale omstandigheden zijn is niet geheel duidelijk. Sanders wil niet speculeren over de mogelijkheid dat Clinton strafrechtelijk aangeklaagd wordt als gevolg van een FBI-onderzoek. Vanwege het in gevaar brengen van de nationale veiligheid. Het is gericht op haar en haar medewerkers vanwege het gebruik van een privé server uit de tijd dat ze minister van Buitenlandse Zaken was. Ook als Clinton niet aangeklaagd wordt zal de veenbrand niet stoppen. Zij is een opvallend impopulaire kandidaat die vooral negatieve gevoelens oproept vanwege een gebrek aan ‘verbinding’ met de bevolking en haar aanleunen tegen Wall Street en het bedrijfsleven.
Valt uit dit fragment iets te leren voor Nederland? In elk geval dat het de politiek niet moet ‘Amerikaniseren’ en het essentieel is dat het grote geld geen kans krijgt om door te dringen tot de kern van de Nederlandse politiek. Daartoe moet de overheidssubsidie van politieke partijen eerder verhoogd dan verlaagd worden. Nederland heeft in Geert Wilders en in mindere mate de SP ook partijen die de populistische kaart trekken. Donald Trump is volgens velen een man zonder eigenschappen die onvoorspelbaarheid paart aan slecht doordacht en onuitvoerbaar beleid. Een leider die oplossingen belooft in de wetenschap dat hij die praktisch nooit kan invoeren. Ook dat kan een les zijn voor supporters van Wilders die hechten aan praktische politiek.
Tegelijk biedt de redelijk succesvolle opkomst van Bernie Sanders een links-liberale of progressive partij als GroenLinks een blauwdruk voor succesvol opereren. Met positivisme, ambitie, zelfvertrouwen en het benoemen van de verknoopte relatie van gevestigde politiek en bedrijfsleven heeft het goud in handen om bij de landelijke verkiezingen in maart 2017 de kiezers voor zich te winnen. De strategen van GroenLinks, maar ook van PvdA en D66 weten wat ze kunnen doen. Leren van de campagne van Sanders. En veel steviger dan tot nu toe afstand nemen van banken en bedrijven en de kloof met de burger verkleinen. Het Amerikaanse voorbeeld dat Sanders omschrijft als een schrikbeeld leert dat politici geen twee meesters kunnen dienen. Als ze de gevestigde belangen van bedrijven dienen, dan gaat dit direct ten koste van de belangen van de burger.
De opstand van onderop die nu in de VS vaart lijkt te krijgen kan ook nog op een andere manier effect op Nederland hebben. Want als Bernie Sanders op de een of andere manier de politieke macht van banken en bedrijfsleven weet terug te dringen, zal dat een weerslag hebben op de in Nederland opererende ondernemingen die zich vaak -mentaal- richten op wat in de VS gebeurt. Doorgaans doen ze dat in dreigende zin door te waarschuwen iets te doen of te laten. Maar als in de VS de macht van de mega-ondernemingen wordt teruggedrongen zijn ze in elk geval de verwijzing kwijt van een onbekommerd opereren dat ze in de Nederlandse politiek maar al te vaak gebruiken om dezelfde ruimte te claimen.
De belangrijkste strijd in de Amerikaanse politiek vindt op dit moment plaats binnen de Democratische partij. Tussen de kandidaten Hillary Clinton en Bernie Sanders. Ze achten zich allebei het meest verkiesbaar tegenover de Republikeinse kandidaat Donald Trump. Clinton heeft bijna even lage populariteitscijfers als Trump. Dit negativisme is tamelijk uniek. Ze heeft op dit moment een voorsprong in gedelegeerden van 272, en moet nog 255 gedelegeerden halen voor een meerderheid. Maar Bernie Sanders doet het in de peilingen veel beter dan Clinton. Zij verliest nu van Trump, Sanders wint. De presidentsverkiezingen zijn op 8 november 2016. Kandidaten van andere partijen zijn Jill Stein (Green Party) en vermoedelijk Gary Johnson (Libertarian Party). Ze maken geen kans. Mogelijk treedt nog een gematigde Republikeinse kandidaat toe tot de strijd.
Progressieve journalisten als Cenk Uygur en H.A. Goodman stellen zich activistisch op voor Sanders. Naar ze zeggen omdat hij de enige kandidaat is die het politiek bestel wil veranderen en de macht van de grote ondernemingen en geldschieters in de politiek wil terugdringen. Ze verbloemen hun stellingname niet, maar verwijten juist de journalisten van de zogenaamde ‘establishment media’ om onder het mom van een neutrale opstelling gekleurd nieuws te brengen. En de campagne te beïnvloeden ten gunste van Hillary Clinton.
Hun vrees is dat Clinton die nu de macht in de Democratische partij heeft en de ondernemingen die haar steunen -en alles bij het oude willen laten- er niet van overtuigd kunnen worden dat zij terug moet treden ten gunste van Sanders die meer kans maakt om Trump te verslaan. Progressieven als Uygur en Goodman worden steeds wanhopiger in het vooruitzicht dat de Democraten niet met de beste kandidaat de strijd aangaan tegen Trump die ze een ramp voor hun land vinden. De strijd in de Democratische partij is nog niet gestreden.
Columnist H.A. Goodman die onder meer schrijft voor The Huffington Post blijft Hillary Clinton achtervolgen. Hij is beslist in zijn oordeel. Vanwege het strafrechtelijk FBI-onderzoek naar de privéserver van Clinton is het raadzaam voor Bernie Sanders om in de race voor de Democratische nominatie te blijven. Als reservekandidaat omdat Clinton naar alle waarschijnlijkheid voor de Democratische conventie van 25 juli in Philapelphia wordt aangeklaagd en haar campagne vervolgens zal ontsporen. Goodman voorspelt dat als Sanders niet wordt genomineerd en Joe Biden of John Kerry door de Democratische partij uit de hoge hoed getoverd worden de partij waarschijnlijk splijt. In een progressieve en conservatieve vleugel. Het is de vraag welke timing de door de Republikeinse James Comey geleide FBI nastreeft. Goodman geeft details van de aanklacht tegen Clinton.
George Knight 