Joe Biden is door de media tot de volgende president van de VS uitgeroepen. Het is vreemd dat er niet zo iets is als de Kiesraad in Nederland die die taak op zich neemt met een officiële verklaring die vooruitloopt op de definitieve uitslag. Enfin, dat is nu eenmaal het gebruik in de VS. Het is niet zo dat Biden de overwinning niet heeft binnengesleept. Nee, de cijfers zijn duidelijk en overtuigend, hij heeft gewonnen. Ofschoon de winst kleiner is dan de Democraten hoopten.
Dat president Trump zijn nederlaag niet wil toegeven viel te verwachten. Hij reageert als een klein kind dat niet tegen zijn verlies kan. Dat hij zijn eigen partij meesleept in zijn val was ook te voorzien. Nog steeds laten de Republikeinen zich gijzelen.
Maar in januari 2021 is Trump zijn presidentschap kwijt. Dan pas zijn z’n huidige medestanders mentaal vrij om zich uit zijn schaduw te bevrijden. De bescherming door het ambt die Trump nu nog geniet verdwijnt. Dat heeft als gevolg dat Trump aan prestige en invloed inboet. Twitter kan Trump schorsen. Rupert Murdochs Fox News zal de meest fanatieke Trump-getrouwe commentatoren inperken en minder ruimte geven. Deutsche Bank kan een deel van Trumps bezittingen opeisen vanwege een schuld van honderden miljoenen dollars als hij die niet kan herfinancieren.
Zo zal het prestige van Trump afbrokkelen. De strategie ligt voor de hand. Zijn tegenstanders binnen de Democratische en Republikeinse partij doen er verstandig aan om Trump alle symbolen van macht en invloed die hij bezit stuk voor stuk te ontnemen. Zoals steen voor steen een huis wordt gesloopt. Tot en met de misvatting dat Trump een succesvol zakenman en dealmaker is. Het is bizar dat ook Trumps critici nog steeds in de Trump-wolk verkeren en niet buiten de wolk kunnen denken voor wat de toekomst brengt. Ook zij laten zich gijzelen door Trumps succesverhaal dat zij denken door te prikken.
Energieminister Rick Perry en ex-gouverneur van Texas is hardcore Republikein en een evangelische christen. In een Fox News interview noemt hij president Trump ‘the Chosen One’ die door God gezonden zou zijn. Het is een epidemie onder orthodoxe Republikeinen om Trump, uitverkorenheid en God in één adem te noemen. Trump staat bekend als immoreel en CINO (Christian In Name Only). Oud VN-ambassadeur Nikki Haley zei in gesprek met David Brody van Pat Robertson’s ‘700 Club’ dat Trump door God president is gemaakt.
Deze uitspraken van Republikeinen duiden op drie ontwikkelingen: 1) De Trumpisten proberen de steun van de harde kern van zo’n 40% onder wie veel witte, mannelijke christenen vast te houden; 2) De Republikeinse partij is onder Trump sinds 2016 in een sekte veranderd met religieuze kenmerken; 3) De Republikeinse partij heeft geen verdediging tegen de quid pro quo-beschuldiging aangaande Oekraïne waarbij Trump het ambt voor persoonlijk gewin gebruikt heeft. De partij zoekt nu de hulp van hogere machten. Het is de vraag of dat een sterkte of zwakte is. Misbruik van religie voor politieke doeleinden is een befaamd middel onder politici.
Trump is de sekteleider die als martelaar wordt afgeschilderd door Fox News. Van de harde kern wordt een bunkermentaliteit verwacht. Dat is precies wat godsdienstwetenschapper Reza Aslan in het artikel ‘Op-Ed: The dangerous cult of Donald Trump’ in november 2017 voorspelde: ‘If Trump’s presidency deteriorates further, expect the religious fervor of many of his followers to reach a fever pitch. That poses a risk for the country. Because the only thing more dangerous than a cult leader is a cult leader facing martyrdom’. Het is nu zover.
Trump wordt in een georkestreerde actie van Republikeinse Partij en rechtse media als martelaar afgebeeld. Dat is een vlucht omhoog van een Republikeinse Partij in het nauw die geen antwoord heeft op de kritiek op Trump en zijn politiek handelen niet meer kan verdedigen. Trumps promotie tot de kosmos en als stand-in God is het enige antwoord dat nog resteert. De vermenging van politiek met religie belooft weinig goeds.
Steeds meer dringen zich overeenkomsten op tussen de Amerikaanse en Britse politiek. Dat is geen goede ontwikkeling die de democratie én het betrokken land dient. Het VK loopt twee jaar achter op de VS. In de VS bestaat er buiten de kern van Trump-supporters -die zo’n 38% van het electoraat uitmaakt- overeenstemming over het feit dat de Republikeinse partij is gekaapt door niet-partijleden en geradicaliseerde partijleden. Gematigde, conservatieve leden zijn de partij uitgejaagd of naar de marge gedreven. Hetzelfde gebeurt in het VK met traditionele conservatieven als Philip Hammond, Rory Stewart, Dominic Grieve of David Gauke. Ze worden door Boris Johnson -handelend vanuit nietsontziende machtspolitiek en niet vanuit overtuiging- die geen tegengeluid wil tolereren verdacht gemaakt en gemarginaliseerd. Hiermee verandert de partij van een bredere volkspartij in een vehikel voor de leider waar nog slechts een radicaal-rechts of nieuw-rechts geluid mag klinken. Dat is het failliet van partijpolitiek die zich kenmerkt als relatief open, breed en divers. Deze failliete partijpolitiek heeft een negatieve invloed op de werking van democratie, rechtsstaat en parlement.
De Republikeinse partij is veranderd in een sekte die is gegroepeerd rond de aanbeden leider Trump. Het verschil is de rol van conservatieve religieuze organisaties die in de VS voluit Trump steunen en in het VK geen rol van betekenis spelen. Boris Johnson kaapt met strateeg Dominic Cummings, die geen partijlid is en zich de partij heeft ingevreten, de Conservatieve partij en vervreemdt zo de partij van zichzelf. Zoals de levenslange New Yorkse Democraat Trump zonder enig begrip de Republikeinse partij van karakter heeft veranderd. Een sfeer van tolerantie is omgeslagen in intimidatie, uitsluiting en angst. Om het verhaal af te maken zijn er in de VS ultrarechtse media zoals Fox News of Sinclair Broadcast Group die in de belangrijkste programma’s op z’n best activistische journalistiek en op z’n slechts propaganda voor Trump bedrijven. Een Britse evenknie is de rechtse The Telegraph waar Boris Johnson een column had en die pure propaganda bedrijft die niks meer met journalistiek te maken heeft. Bovenstaande video is exemplarisch. Het stelt de tegenstanders van een No-Deal Brexit die opteren voor een zorgvuldig parlementair debat over de Brexit voor als tegenstanders van de Brexit.
Een sterke slogan, ofwel leus of motto, is belangrijk in de politieke marketing. ‘Stem niet op een verkrachter’ is de slogan waarvan de ingehuurde schrijver Tony Schwartz voor Trumps ‘Art of the Deal‘ denkt dat de Democraten die moeten gebruiken om Trump in 2020 te verslaan. Inmiddels zijn er 16 vrouwen maar buiten gekomen met verhalen die Trump beschuldigingen van verkrachting of grensoverschrijdend seksueel gedrag.
Heeft Schwartz gelijk? Tot nu toe hebben alle verhalen over Trumps wangedrag tegenover vrouwen weinig opgeleverd. Notabene in het Me Too-tijdperk waarin vele opinieleiders in de film- en mediaindustrie van hun voetstuk zijn gestoten. De Republikeinse partijleiding en evangelistische kerkleiders hebben beschuldigingen weggewuifd en zijn Trump om politieke redenen blijven steunen, hoewel diens gedrag haaks staat op de waarden die deze partij en kerk zeggen te vertegenwoordigen. Aardige varianten zouden trouwens zijn ’Stem niet op iemand die in bed ligt met de vijand’ of ’Stem op iemand die respect heeft voor vrouwen’.
Die steun heeft sekte-achtige vormen aangenomen waarin blind geloof elk argument neutraliseert. Zoals dat altijd gaat met godsdienst en bovenzinnelijkheid. Theoloog Reza Aslan zei daar in november 2017 over: ‘Want het enige dat gevaarlijker is dan een sekteleider, is een sekteleider die een martelaar is’. Dat is de reden dat Trump het vooruitzicht van impeachment door de Democraten in het Huis thematiseert. Waarbij in het midden blijft of hij daar bang voor is en in een tactische omkering de aanval kiest op dat wat hij het meeste vreest of dat zijn strategie het vasthouden van zijn achterban is. In een fantasieloze en eentonige, maar wellicht succesvolle aanpak. Het is echter een gok om met een minderheid de verkiezingen te winnen. Een minderheid van zo’n 35% steunt Trump door dik en dun, en daarnaast is er nu zo’n 8% sympathisanten die hem om politieke redenen steunt. Trumps steun schommelt al tijden rond de 43% volgens nieuwssite FiveThirtyEight.
Het gaat om het mobiliseren van de meerderheid aan Democratische, onafhankelijke, Trump-kritische en Trump-weifelende kiezers in de Republikeinse partij. De slogan spreekt vooral vrouwen aan. Trumps steun onder vrouwen was in 2016 met 41% laag en is waarschijnlijk verder gedaald. Ook onder witte, Republikeinse vrouwen in de buitenwijken. Tot hun verbijstering zien vrouwen nu al sinds de publicatie van de zogenaamde Access Hollywood opname op 7 oktober 2016 dat Trump die zich herhaaldelijk heeft bezondigd aan seksueel wangedrag daarmee wegkomt. De president die ooit met uitingen van deugdzaamheid, rechtschapenheid en eerbaarheid de morele leider van de natie was is dat niet meer. Met wangedrag en capriolen beschadigt Trump het morele gezag van zijn land. Hij is het uithangbord van de ongelijkheid in de Amerikaanse samenleving geworden. Degenen die hem steunen stemmen in met de afbraak van dit moreel gezag en die ongelijkheid.
Trumps steun onder het electoraat is in theorie met 43% te laag om op eigen kracht de presidentsverkiezingen van 2020 te winnen. Hij mag net als in 2016 hopen op allerlei vormen van kiezersonderdrukking door Republikeinse bestuurders op staatsniveau waardoor sympathisanten van zijn tegenstander ontmoedigd worden én op Russische steun die de Democratische kiezers via sociale media misleidt om niet te gaan stemmen. Een verdeelde Democratische partij waarin tot nu toe geen overtuigende kandidaat zich aftekent om Trump uit te dagen moet de rest doen. Schwartz’s slogan neutraliseert Trumps mogelijk politieke draai, ‘pivot’ naar het centrum. Hiermee zou Trump zijn basis kunnen verbreden. De slogan spreekt Trump niet aan als politicus, maar als een vrouwonvriendelijk individu die wangedrag vertoont en weinig moreel gezag heeft.
De slogan thematiseert twee fundamentele debatten. Ten eerste of de frontale aanval op Trump zinvol is en niet juist zijn achterban mobiliseert om te gaan stemmen. Uitgaande van Trumps minderheidsstrategie dat zijn trouwe basis van 38-43%, kiezersonderdrukking van de Democratische stem, Russische misleiding via sociale media en een Democratische opponent die niet de hele achterban van de Democratische partij achter zich krijgt voldoende is voor winst. Ten tweede accentueert het de onenigheid binnen de Democratische partij tussen de links-radicalen die gaan voor het benadrukken van identiteit, radicale beleidsmaatregelen en impeachment van Trump en de gematigden die behoedzamer opereren en net als bij de succesvolle tussentijdse verkiezingen van 2018 zich niet rechtstreeks willen richten op Trump, maar -over zijn hoofd heen- op de onderwerpen die Trumps kiezers belangrijk vinden, zoals zorg.
Er moet eerst een Democratische kandidaat zijn voordat er een slogan is. Dan pas kan aan deze persoon een slogan gekoppeld worden die past. Het maakt nogal uit voor de toon en inhoud van de campagne of Kamala Harris, Elizabeth Warren, Joe Biden of iemand anders Trumps uitdager wordt. Zo bekeken komt de slogan te vroeg. Uitmuntend in duidelijkheid, maar tegelijk verdeeldheid zaaiend binnen de Amerikaanse samenleving en de Democratische partij, en slechts mondjesmaat binnen Trumps achterban. Speak low en niet too soon. Zo vermengt zich ook hier de populaire cultuur van een liefdesliedje met hogere politiek die akelig laag is.
Foto: Tweet van Tony Schwartz, 30 juni 2019 (NL tijd).
De Democratische presidentskandidaat Pete Buttigieg trok afgelopen weekend het geloof in God van president Trump in twijfel. Ook bekritiseerde hij de schijnheiligheid van Trumps evangelische supporters. Op de FB-pagina van Christian Headlines bij het artikel ‘Evangelicals Are Hypocrites for Supporting Trump, Democratic Candidate Says’ plaatste ik onderstaande reactie. Zie hieronder bij reacties voor de Nederlandse vertaling.
The mistake that American politicians make is that they mix church and state. This is not the case in Western European countries. Some politicians there are religious, but they keep that to themselves and they don’t use it as marketing in their political career.
You could only wonder why American politicians are so explicitly showing off their beliefs. Why do they think that is necessary? What kind of mechanism is at work here?
This makes it difficult to criticize President Trump’s religion. Because he has the right to practice his personal faith. It is not decent to criticize this in the public domain because the personal faith belongs to the personal domain.
The condition for criticism is that a politician does not explicitly use his personal faith – or whatever goes for it – for political goals. Because then it ceases to belong to the personal domain and passes to the political domain. In that case, political opponents can say something about it in public.
President Trump clearly seems to have crossed this border. His background and testimony gives no reason to assume that he has a deep personal faith. Let alone that he wants to keep that for himself and his family. For political and electoral purposes, he expresses a picture of faith and Christian conviction with which he provokes a reaction.
President Trump may therefore be criticized for political reasons for marketing his religious beliefs.
On top of that comes the responsibility of the believers themselves. Just as Muslims in Islam nations are asked to speak out about Islamist fundamentalists who hijack Islam, the same can be asked of Christians in the US if it appears that Christian fundamentalists and evangelicals with Trump as political foreman hijack their faith.
That is the case in the US. The Christian faith has been hijacked by Trump and the racicals who use it for their populist, nationalist and conservative agenda. Critics as religious scientist Reza Aslan even speak of a cult led by guru Trump in which all balance, opposing power and dialogue have been silenced.
With the caveat that within the same election cycle these white, masculine, conservative evangelicals were first the group that it was most likely would claim that a politician’s ethics mattered, whereas this is now the group that is most likely to it says the ethics of a politician does not matter.
It depends on the personal circumstances, the political color and the personal ambition and courage how a Christian responds to the hijacking of his faith by Trump and the white, conservative, male evangelicals. These religious leaders usually lead major religious, commercial organizations whose main goal is to make a profit. They are not only politically and “mentally” linked to Trump, but also economically.
Pete Buttigieg himself has a long background as a professing Anglican who is a member of the Episcopal Church. It is indicative of the low level of American politics and the unwanted expansion of the faith into the public domain that a debate is emerging about this. It is unclear whether Buttigieg responds to Trump and the evangelicals because of his political ambitions or because of his own personal faith.
But it doesn’t really matter. That Buttigieg reacts is defensible. It cannot be that Trump can address anyone to belief or conviction and, for political-electoral reasons, knows how to win over white, conservative evangelicals with impunity. Without getting any response in the public domain. When Trump externalizes his faith, he evokes the reaction about himself and his evangelical sycophants.
It is high time for US Christians to reclaim their faith from the hands of the would-be believers who hijacked it for political and commercial purposes. Without a response, they hand over their faith to the modern Philistines.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Evangelicals Are Hypocrites for Supporting Trump, Democratic Candidate Says’ van Michael Foust op Christian Headlines, 8 april 2019.
Het volgende scenario ontrolt zich in de VS voor 2019 en 2020. President Trump zit in de laatste twee jaar van zijn eerste termijn. In november 2020 zijn de volgende presidentsverkiezingen. De kandidaten van beide grote partijen zijn nog niet aangewezen. Trump krijgt op dit moment voor het eerst te maken met onderzoeken die de financiële handel en wandel van zijn organisatie doorlichten. De verwachting is dat er maffia-achtige onregelmatigheden aan het licht zullen komen. Zoals witwasschema’s en doorsluizen van Russisch geld via Deutsche Bank of bankfraude en belastingontduiking. Ontmanteling van Trumps organisatie kan het resultaat zijn. Dat zijn van de ene kant onderzoeken in staten zoals New York die vanuit het Witte Huis niet zijn te stoppen en onderzoeken door commissies in het Huis van Afgevaardigden die onder Democratisch voorzitterschap staan waarvoor hetzelfde geldt. In het Huis heeft de Democratische voorzitter Nancy Pelosi afgelopen dagen verklaard dat ze niet voor een afzetting (impeachment) van Trump is, omdat hij de moeite niet waard is. Achterliggende gedachte is dat een Republikeinse meerderheid in de Senaat hiermee niet zal instemmen. Zo neemt Pelosi afstand van Trumps beeldvorming zodat hij zich niet als slachtoffer kan afbeelden en laat ze de onderzoeken het werk doen. Tevens probeert ze de heethoofden in haar partij te neutraliseren die Trump frontaal aan willen vallen, maar daarmee precies zijn agenda dienen. Het wachten is nu op de uitkomsten van de onderzoeken en de bekendmaking van Trumps crimineel handelen dat ook de Republikeinen in Huis en Senaat te erg vinden, mede omdat het hun kansen in de verkiezingen van 2020 zal schaden. Het wachten de komende tijd is op het doorprikken en leeglopen van de cult van Donald Trump.
De Republikeinse oud-gouverneur van New Jersey Chris Christie geeft zijn inschatting van de werkwijze van het Southern District of New York (SDNY) die Trump en zijn onderneming strafrechtelijk het dichtst op de hielen zit: 1) Het aanklagen van de mensen in Trumps omgeving. Christie zal hierbij niet in de laatste plaats denken aan Jared Kushner en zijn echtgenote Ivanka Trump die hem lelijk de voet dwars hebben gezet in het Witte Huis; 2) Het opbouwen van een zaak tegen Trump voor het moment dat hij geen president meer is om hem per direct in de boeien te slaan. Dat geeft aan dat Trump er alles aan gelegen is om president te blijven vanwege de immuniteit die de functie hem biedt. Trump zal daarom door roeien en ruiten gaan om in het presidentschap bescherming te blijven vinden. Er valt vuil spel te verwachten waarbij records van intimidatie, ongrondwettelijk handelen, afbraak van de Republikeinse partij, leugenachtigheid en eigenbelang door Trump worden gebroken. Dat inzicht maakt de komende twee jaar extreem gevaarlijk voor de VS en voor de wereld.
Verandert de Republikeinse partij door het optreden van president Trump in een cult? Afgelopen dagen heeft die vraag de kern van de nieuwscyclus in de VS bereikt. Opvallend is dat de vraag deze keer gesteld wordt door conservatieve Republikeinen en niet door progressieven zoals godsdienstwetenschapper Reza Aslan.
Er zitten twee kanten aan de vraag. Het kan opgevat worden als waarschuwing voor Trump die de democratie onder druk zet, uitholt en kapot dreigt te maken. Hij zou zijn persoonlijkheid als beslissende factor inzetten. Maar tegelijk kan het centraal stellen van Trumps almacht ook als afschrikkingsmiddel opgevat worden voor Republikeinse wetgevers die zich tegen Trumps macht verzetten. Hoe dan ook is dit een slechte ontwikkeling.
De a-religieuze Trump gedraagt zich als leider van een religieuze sekte en wordt door de gelovigen naar de mond gepraat.Hij voegt zich in de rij Stalin, Mao, Mussolini, Putin, Mugabe, Hitler, Erdogan en Kim Jung-un.
Update 27 februari 2021: Nu is het zover. De voormalige president Donald Trump is uiteindelijk de sekteleider geworden die zich als martelaar kan gedragen. Hij neemt daarmee de Republikeinse partij op sleeptouw. De door hem van president Joe Biden verloren verkiezingen wil hij om die reden niet erkennen. De combinatie religie en politiek is een levensgevaarlijk, bijna niet te kraken verbond van emotie, geloof en misleiding. Velen waarschuwen hier al sinds 2017 voor, zoals godsdienstwetenschapper Reza Aslan. Trump bouwt met zijn ‘fascisme light’ voort op wat er al was. De christelijke kerk, het conservatisme en de Republikeinse partij sleept hij mee in zijn volksmennerij. Ze zijn weerloos tegen zijn ophitserij. Het is leerzaam om deze video nogmaals te bekijken nu de hardliners in de GOP zich op de CPAC-conferentie voor de voeten van Trump werpen alsof hij een Romeinse keizer is.
De Iraans-Amerikaanse godsdienstwetenschapper Reza Aslan meent dat Donald Trump een sekteleider is. Voor Big Think werkt hij een artikel uit dat hij in november 2017 in de Los Angeles Times publiceerde. Dat eindigt zo: ‘Als het presidentschap van Trump verder verslechtert, verwacht dan dat de religieuze vurigheid van veel van zijn volgelingen koortshoogte bereikt. Dat vormt een risico voor het land. Want het enige dat gevaarlijker is dan een sekteleider, is een sekteleider die een martelaar is’. (‘Because the only thing more dangerous than a cult leader is a cult leader facing martyrdom.’). Fundamentalistische christenen lijken een gevaarlijke religieuze sekte die dankzij Trump de kern van de macht hebben bereikt. Nu aan alle kanten aan Trumps stoelpoten wordt gezaagd (aanklager Robert Mueller, hardnekkige inlichtingendiensten, vasthoudende media, Stormy Daniels, Michael Cohen) en Trumps presidentschap in een vrije val lijkt te zijn beland is het de vraag hoe de sekte van witte evangelicals reageert als ‘hun’ Trump gedwongen wordt het veld te ruimen.
Aslan zoekt de verklaring voor de steun die witte evangelicals aan de a-christelijke Trump geven, zoals ze dat niet aan een gelovige Republikeinse president als George ‘W’ Bush gaven. Ja, ze zijn wit. Ja, Trumps rijkdom is in hun optiek Gods zegen. Ja, Trump beloofde nadrukkelijk wereldlijke macht aan deze witte evangelische groepen. Maar deze drie aspecten verklaren volgens Aslan nog steeds onvoldoende het gedrag van deze witte evangelicals. Tekenend is dat binnen dezelfde verkiezingscyclus dit eerst de groep was waarvan het het meest waarschijnlijk was dat die zou beweren dat de ethiek van een politicus ertoe deed, terwijl dit nu de groep is waarvan het het meest waarschijnlijk is dat het zegt dat de ethiek van een politicus er niet toe doet.
Aslan voegt toe: ‘Atheïsten in Amerika vinden de ethiek van een politicus belangrijker dan witte evangelicals in Amerika.’ Dat is een vreemde associatie, onnodige opmerking en een dwaze vergelijking van Aslan, want waarom zouden per definitie atheïsten ethiek niet belangrijker vinden dan leden van religieuze groepen? De relatieve goede score van atheïsten hoeft geen gevolg te zijn van een ontspoorde groep witte evangelicals.
Michael van der Galien is een hardliner die zonder nuancering op DDS de extreem-rechtse agenda verkondigt. In modieuze termen wordt dat tegenwoordig Alt-Right genoemd. Hij volgt nauwgezet de talking points van zijn Amerikaanse geestesgenoten van Breitbart of de Daily Stormer. Zo neemt hij in een reeks artikelen in de nasleep van het geweld in Charlottesville de mening over dat het geweld van twee kanten kwam. DDS is trouwens verdeelder dan het lijkt. Tim Engelbart nam in het commentaar ‘Neonazi’s zijn enorm blij met Trumps non-veroordeling van nazigeweld: “Heel erg goed! Niet specifiek tegen ons!”’ afstand van Trump: ‘Extreem-rechts gedachtengoed is een beetje meer gemeengoed geworden, en dat is geen vooruitgang’.
Nuancering is niet aan Van der Galien besteed. Het gaat hem niet om het maken van onderscheid of het vinden van de waarheid, maar om misleiding. Zijn vergelijking van appels met peren gaat voorbij aan de hoofdzaak. Overigens ook aan de omstandigheid dat Senaat, Huis van Afgevaardigden en Witte Huis een rechtse meerderheid hebben. Hoe kan links nou links beschermen zoals hij beweert als rechts het voor het zeggen heeft? Zijn argumentatie oogt krakkemikkig, maar is blijkbaar doelmatig genoeg om zijn achterban te bedienen die deze denkbeelden voor zoete koek slikt. Dat vraagt om een reactie op zijn commentaar ‘Trump zegt terecht dat het geweld van twee kanten kwam, maar linkse media worden he-le-maal gek.’
Het kan best dat links af en toe over de schreef is gegaan. Dat moet dan per incident aangepakt worden. Maar daar gaat het op dit moment niet om. Georganiseerd geweld van extreem-rechts heeft in Charlottesville tot een dode vrouw geleid.
De reactie daarop staat nu ter discussie. President Trump krijgt ook uit zijn eigen partij van conservatieve senatoren zoals Orrin Hatch van Utah het verwijt dat hij te vergoelijkend is naar de Nazi’s en de witte suprematisten. Hij weigert hun optreden af te keuren. Dat maakt Trump volgens velen zelf tot een racist.
Het straatgeweld is echter niet de hoofdzaak van de kwestie Charlottesville. Wat nu onder een vergrootglas ligt is de houding van president Trump. Probeert hij door boven de partijen te staan het verdeelde land te verenigen of doet hij het omgekeerde en kiest hij partij? In de merkwaardige persconferentie in Trump Tower koos Trump er overduidelijk niet voor om het geweld van extreem-rechts in Charlottesville ondubbelzinnig te veroordelen.
Van een president of een regeringsleider wordt tegenwoordig een pastorale houding verwacht om de verschillen te overbruggen en perspectief op verbinding te bieden. Zelfs als dat niet overeenkomt met Trumps persoonlijke mening behoort hij als president toch zo’n houding aan te nemen. Dat wordt verwacht van een regeringsleider in crisismomenten. Trump kan het niet opbrengen. Trump faalt omdat hij dat blijkbaar niet kan of zelfs niet eens beseft dat die vaderlijke opstelling onlosmakelijk verbonden is aan het presidentschap.
Er is een verschil in politieke stellingname tussen linkse en rechtse radicalen. De term extremisten is voorbehouden aan degenen die geweld gebruiken en daarmee buiten de wet treden. De meeste activisten aan zowel linkse als rechtse kant zijn radicaal, maar niet extremistisch.
Het verschil tussen links en rechts is dat radicaal links zich sterk maakt voor gelijkheid tussen bevolkingsgroepen, religies en seksen en radicaal rechts die gelijkheid afwijst en zich sterk maakt voor witte hegemonie. Zo wijzen de Nazi’s, KKK en witte suprematisten de gelijkheid van Afro-Amerikanen, Joden, moslims, homoseksuelen en vrouwen af.
Dat streven naar gelijkheid is het uitgangspunt van Amerika. ‘All men are created equal’ is de belangrijkste uitspraak van de Amerikaanse revolutie zoals verwoord door president Thomas Jefferson. Het is van blijvend belang geweest en werd het kompas voor zijn opvolgers en in algemene zin het moderne Amerika.
Het is dus radicaal rechts dat nu door het gebruik van geweld afwijkt van de Amerikaanse traditie die in meer dan 200 jaar sinds de onafhankelijkheid is gegroeid. Extreem-rechts wil daar eenzijdig mee breken om een witte samenleving te vestigen. Het is radicaal links dat hierop reageert en zich verzet tegen die breuk.
Bezien in historische context kiest president Trump dus niet alleen niet ondubbelzinnig tegen het extreem-rechtse geweld van Klansmen, Nazi’s en witte suprematisten, maar breekt hij ook met de Amerikaanse traditie om op z’n minst in woord de traditie van Jefferson hoog te houden. Dat diskwalificeert hem als president omdat hij niet begrijpt waar het in de VS om te doen is.
Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Trump zegt terecht dat het geweld van twee kanten kwam, maar linkse media worden he-le-maal gek’ van Michael van der Galien op DDS, 16 augustus 2017.
George Knight 