Noem Baudet geen nazi, noem hem wat hij is: een slecht politicus

Hieronder mijn (op typefouten gecorrigeerde) reactie die ik plaatste bij het artikel ‘Niks sorry! Ophitsende SP-politicus die Baudet ‘nazi’ noemde zegt sorry, maar heeft geen spijt: “Ik zie gelijkenissen”’ op DDS:

Dit bewijst maar weer eens dat de nuance niet te vinden is bij radicale partijen. Of ze nou links of rechts zijn. De SP’er bewijst hoe gebrek aan nuance niet met gebrek aan nuance beantwoord moet worden. Dat is dom.

De SP’er heeft wel gelijk dat Baudet ongenuanceerd is tegenover de media, de wetenschap en de rechterlijke macht. Of liever gezegd, Baudet gebruikt dat gebrek aan nuance voor zijn politieke marketing.

Doelmatiger is om Baudet te noemen wat hij is: een slecht politicus. Zie hoe hij door zijn radicale uitingen eigenhandig de goede uitslagen van FvD bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten in geen enkele provincie heeft weten te verzilveren. Zie hoe hij door onhandig opereren en kinderachtig persoonlijk optreden in de Eerste Kamer de status van grootste partij heeft verloren.

De claim is goed verdedigbaar dat Baudet een slecht politicus is die het politieke handwerk niet in de vingers heeft. En dat waarschijnlijk nooit in de vingers zal krijgen. Baudet gaf trouwens zelf in de aanloop naar het Oekraïne-referendum toe dat hij geen politicus is en niet de ambitie heeft om dat te worden. Dat laat hij dagelijks zien.

De beeldvorming van succes komt uit de eigen koker van Baudet en zijn niet aflatende campagnes op sociale media. Dat en de continue pro-Baudet informatie op sites als DDS creëren een fout, want te positief beeld van deze tovenaarsleerling. De SP’er had er verstandiger aan gedaan om dat ter discussie te stellen: Baudet is een slecht politicus.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Niks sorry! Ophitsende SP-politicus die Baudet ‘nazi’ noemde zegt sorry, maar heeft geen spijt: “Ik zie gelijkenissen”’ van Wout Willemsen op DDS, 26 januari 2020.

Advertentie

Vliegende Merkel als voorbeeld voor Nederlandse politici

Op Angela Merkel is de verzuchting ‘vroeger waren er staatslieden zoals Adenauer, Churchill of De Gaulle, nu niet meer’ niet van toepassing. Zij neemt haar land bij de hand en leidt het naar de toekomst. Voorzichtig en weloverwogen. Deze vrouw wordt steeds meer als staatsman gezien. In een richting die de burgers mogelijk op het eerste gezicht niet voor ogen hadden, maar waar ze zich achteraf best mee kunnen identificeren.

Nederland heeft geen leider van het kaliber Merkel. Nederland heeft de flexibele Rutte, de onbuigzame Buma, de handige Pechtold, de tobberige Asscher, de rancuneuze Wilders, de koddige Roemer of de communicatieve Klaver. Nederland krijgt de leiding die het verdient, zo wordt gezegd. Het is makkelijk om kritiek te hebben op de huidige generatie Nederlandse politici. Maar het is nog moeilijker om er geen kritiek op te hebben.

Van A naar Beter, heet het in overheidsbeïnvloeding die Nederlanders op de weg een duwtje wil geven om de beste route te kiezen. Soms is de kortste weg niet de snelste weg. Of de beste weg. Politici beseffen dat, maar ze handelen er op dit moment niet naar. Ze geven de indruk te veel belang te hechten aan hun eigen positie en die van hun partij of hun favoriete onderwerpen die de eigen achterban bedient. Ze overstijgen de tijd en partijgrenzen niet. Hun voorzichtigheid en bedachtzaamheid slaat om in bangigheid en blikvernauwing.

Zo tikt tijd die gevuld wordt met details weg terwijl belangrijke vragen wegens ontbrekend besef van urgentie blijven liggen. Hoe Nederland toekomstbestendig te maken? Hoe het politieke bestel te moderniseren? Hoe de welvaart beter verdelen? Welke geopolitieke positie moet Nederland in de EU kiezen nu de Britten door de Brexit en de VS door het onberekenbare gedrag van president Trump gedeeltelijk dreigen weg te vallen? Zoekt Nederland aansluiting bij de Duits-Franse as? Nederlandse politici sleutelen aan het Binnenhof met elkaar, verwijten elkaar niet te bewegen, maar blijven zelf stilstaan. Buiten de landsgrenzen is er de vliegende Merkel.

Foto: ‘The flying Merkel … J.P. Schantin crossing the great American desert on his flying Merkel motorcycle’, 1913. Collectie Library of Congress.

De wereld volgens Baudet. Buitenhof zorgt voor verwarring door een partijpoliticus een ‘publicist’ te noemen. Goede journalistiek?

Het is een wonder waarom Buitenhof de feitenvrije politicus Thierry Baudet commentaar op de wereld laat geven. Als een GBJ Hiltermann 40 jaar later revisited. Maar dan een Hiltermann die weinig verstand van zaken heeft en zijn wereldbeeld samenstelt aan de hand van zijn stokpaardjes (EU, natiestaat, agressieve VS).

Het wekelijkse Buitenhof van AVROTROS, VARA en VPRO noemt Baudet in een toelichting ‘publicist’, maar sinds hij in september 2016 heeft aangekondigd met zijn Forum voor Democratie mee te doen aan de verkiezingen voor de Tweede Kamer van 15 maart 2017 is hij gewoon een partijpoliticus die campagne voert. Het is tegenstrijdig en krom dat Buitenhof Baudet een ‘publicist’ noemt, maar andere partijpolitici ‘politicus’.

Baudet neemt zo duidelijk een loopje met de feiten dat het een wonder is wat hij in dit nieuwsprogramma te zoeken heeft. Waarom zoekt Buitenhof iemand als de politicus Baudet aan als buitenlandcommentator? Het is een raadsel en er zijn geen journalistieke, maar uitsluitend politieke redenen voor te bedenken. Zo van, laten we iemand van populistisch-rechts ook maar eens een podium geven. Goed voor onze pluriformiteit. En zijn we ingedekt tegen kritiek uit de PVV en andere rechtse partijen over het ontbreken daarvan.

Nee Baudet, de afname van de handel (veevoer, groente en fruit) met de Russische Federatie is niet een direct gevolg van de Westerse sancties, maar van de Russische sancties.

Nee, Baudet, de koers die Trump jegens de Russische Federatie kiest is allerminst duidelijk. Daar kun je geen betoog aan ophangen met aannames over ontspanning tussen de VS en de Russische Federatie waar de EU van profiteert. Het Kremlin wil geen neutraal Oekraïne, maar volledige zeggenschap in Kiev. Allerminst is duidelijk of Putin en zijn zakenvrienden wel blij zijn met de onberekenbare en onvoorspelbare president Donald Trump.

Beoogd minister van Defensie James ‘Mad Dog’ Mattis is een representant van de neoconservatieve generaals uit de Bush-regering over wie Baudet op verkeerde gronden concludeert dat ze door Trump naar de mestvaalt van de geschiedenis zijn verwezen. Niet is minder waar, ze zitten in de regering Trump opnieuw in het centrum van de macht. Mattis is Trump door zijn sponsors opgedrongen. Mattis veroordeelt de Russische annexatie van de Krim, behartigt de belangen van de Amerikaanse veiligheids- en wapenindustrie en is uit op een confrontatiekoers met Iran. Of met China, En wie weet met de Russische Federatie. Wat voor stabilisatie dat in het Midden-Oosten gaat brengen is de vraag. Baudet loopt hierop vooruit. Dat is wensdenken dat totaal niet spoort met recente ontwikkelingen van de vorming en totstandkoming van de regering Trump.

Obama als agressor, zoals Baudet zegt? Hhhmmmm, in welke werkelijkheid leeft Baudet? Als één ding uit de kritieken op het handelen van Obama duidelijk is, dan is het wel dat hij in zijn buitenlandse politiek veel te terughoudend en te weinig agressief is geweest en de militaire macht van de VS niet optimaal heeft ingezet.

Baudet is als commentator Buitenhof onwaardig. Hij is een politicus met een eigen agenda. Die twee rollen vermengt Buitenhof moedwillig en zou het volgens eigen ethische normen niet moeten doen. Dat is naïef van Buitenhof. Daarbij komt dat zelfs voor het waarheidsgehalte van columns door commentatoren een minimum aan objectiviteit geldt. Dat minimum haalt Baudet niet met de kernpunten uit zijn partijprogramma en zijn verdraaiingen. Geen schande voor hem, want zo zijn partijpolitici. Wel een schande voor de geloofwaardigheid van Buitenhof. Door Baudet een podium te geven doet het niet langer aan informatie, maar aan desinformatie. Het beseft onvoldoende dat het partijpoliticus Baudet legitimeert door hem geloofwaardig te helpen maken.

Foto: Schermafbeelding van online uitzending van Buitenhof van 4 december 2016 met tekst ‘Deze week met publicist Baudet’.

IJzeren Regel van Instituties toegepast op Nederlandse politieke partijen

Jon Schwartz verwijst in een artikel op The Intercept waarin hij de kritiek van de presidentskandidaat voor de Democraten Bernie Sanders op president Obama verwoordt op de door hemzelf gemunte term Iron Law of Institutions. Te mooi om te vertalen: ‘The people who control institutions care first and foremost about their power within the institution rather than the power of the institution itself. Thus, they would rather the institution “fail” while they remain in power within the institution than for the institution to “succeed” if that requires them to lose power within the institution.’ Een echte wet is het niet omdat het niet weerlegbaar is, maar een regel die politici ‘stuurt’ is de IJzeren Regel van Instituties wel. Omdat politieke leiders makkelijk partijen naar hun hand kunnen zetten is deze regel manifester in de politiek dan in andere organisaties.

Schwartz muntte zijn Iron Law in kritiek op de leiders van de Democratische partij die progressieve kiezers buiten de deur hielden. En zo hun eigen macht consolideerden door bewust geen verbreding te zoeken van de macht. Wat hun invloed had doen verwateren. Barack Obama is er een sprekend voorbeeld van. Of Nancy Pelosi en Hillary Clinton. De IJzeren Regel voor Instituties is er een waarschuwing voor dat de zittingstermijn van politici beperkt moet worden. Want hoe groter de mogelijkheid wordt hun eigenbelang op te bouwen, hoe groter de kans is dat ze het partijbelang ondergeschikt maken aan hun eigen positie binnen de partij.

Wie zijn Nederlandse politici die hun positie binnen de partij boven het partijbelang stellen? Dat kan op twee manieren. Door de onweerlegbare claim op een hoge functie waartegen geen interne oppositie mogelijk is of door het bijsturen van de programmatische koers waarbij de leider de partij zijn of haar politieke kleur oplegt.

Leiders van politieke partijen op wie de IJzeren Regel van Instituties van toepassing is omdat ze te lang de macht in handen wilden houden -tot na hun uiterste houdbaarheidsdatum- en daarbij hun partij schaadden door deze te laten onderpresteren lijken op het eerste gezicht Jan Marijnissen (SP), Ruud Lubbers (CDA) en Wim Kok (PvdA) of in het verleden leiders als Abraham Kuyper (ARP), Hendrik Colijn (ARP), Hendrik ‘Boer’ Koekoek (Boerenpartij) of Paul de Groot (CPN). Het vraagt nader wetenschappelijk onderzoek om de begrippen te omschrijven en instrumenten te ontwikkelen om de IJzeren Regel van Instituties voor politieke partijen en partijleiders te meten. Een uitdaging voor studies politicologie om dit journalistieke begrip te integreren.

Foto: Illustratie van Gustave Doré in Paradise Lost (1667) van John Milton met ondertitel ‘Thir summons call’d From every Band and squared Regiment By place or choice the worthiest;’ (ofwel: Better to reign in Hell, than serve in Heaven). 

Bernie Sanders stapt in race om president te worden. Echte hoop?

De onafhankelijke en tegen de Democratische Partij aanleunende senator van Vermont Bernie Sanders maakte deze week bekend dat hij presidentskandidaat is voor de Democraten. Hij moet het opnemen tegen de gedoodverfde kandidaat Hillary Clinton. Sanders geeft velen hoop nu de progressieve Elizabeth Warren zich niet kandidaat stelt. En president Obama een teleurstelling voor progressieve politiek bleek te zijn. Sanders laat met verstand het hart spreken als hij opkomt voor de werkende klasse, zoals vorige week in de Senaat waar hij de Republikeinse voorstellen fileerde: ‘Republicans Want to Take America in the Wrong Direction’. Republikeinen gaan met het land aan de haal en leiden het de verkeerde kant op. Weg van de working class.

Sanders vecht voor het terugdringen van de rol van het grote geld in de Amerikaanse politiek. Die spottend ‘corporate politics’ genoemd wordt omdat bedrijven de politiek bepalen en politici opkopen. Zodat de burgers het nakijken hebben. En in het congres nog nauwelijks vertegenwoordigd zijn door beeldbepalende politici. Sanders is de uitzondering. Maar is hij kansrijker dan die andere eeuwige linkse kandidaat Eugene McCarthy?

Politici van het kaliber Sanders zijn om jaloers op te zijn. In 2013 vroeg ik me af waarom Nederland ze mist: ‘Hoe komt het dat ik in Nederland geen ‘progressieve‘ politici kan vinden? Want die zoek ik en vind ik niet. Als referentie voor de richting waarin ik zoek verwijs ik naar de Amerikaanse senator Elizabeth Warren. Dat soort ongebonden en eigenzinnige politici mis ik in Nederland. Vele politici zoals Ronald van Raak, Gerard Schouw of de teruggetreden Mariko Peters of Boris van der Ham verenigen volop kwaliteiten in zich, maar kan ik toch niet opvatten als ‘progressief‘. Zo wordt hun vrijzinnigheid aangevuld met een economisch wereldbeeld dat ik te behoudend (D66), te etatistisch (SP) of te naïef (GroenLinks) vind. Ik begrijp waarom deze politici zo zijn. Maar ik begrijp niet waarom er in Nederland geen progressieve partij is die progressieve politici voortbrengt.‘

Foto: Publiciteit van Bernie Sanders op Facebook.

Henk Krol is goed voor aanzien van de anti-politiek. Moet hij weg?

Nooit een saai moment met Henk Krol. Nu voorman van 50Plus. Hij heeft last van een besmet verleden zoals Omroep Brabant uitlegt. Affaires rijgen zich aaneen. Nu weer een subsidie van het Stimuleringsfonds voor de Pers (nu: Journalistiek) van 19.500 euro voor een nooit gehouden organisatieonderzoek naar de marktpositie van de Gay Krant (GK Magazine) waar Henk Krol toen hoofdredacteur was. Het is opvallend dat het Stimuleringsfonds van de Journalistiek pas na 4,5 jaar gaat onderzoeken of het geld rechtmatig is besteed.

Krol is goed voor het aanzien van de anti-politiek. Hij beschadigt de politiek zoals weinig andere politici dat kunnen. Zo blijkt in de publiciteit. Daarmee is niet gezegd dat andere politici niet schadelijker zijn voor de politiek. Maar ze opereren achter de schermen en weten hun intenties en fouten beter te verbergen. Krol niet. Hij wordt er stakker, recidivist, zondebok, bliksemafleider en herinneringsmonument mee. Krol trekt kritiek naar zich toe, wast andere politici schoon en blijft het aanzien van de politiek beschadigen. Krol is de schone schijn voorbij. Zijn geloofwaardige verhalen zijn op. De schaduw van het verleden blijft hem achtervolgen.

Foto: Screenshot uit Nosferatu (1922) van F.W. Murnau (Bron: www.youtube.de, 1:39:56).

Op zoek naar progressieve politici. Ik vind ze niet. Vreemd?

Van politici meen ik iets te begrijpen. Het zijn immers ook mensen van vlees en bloed. Met hun ambities en kwaliteiten, nukken en kuren. Er zijn twee hoofdvisies op politici. Ze offeren zich op voor het algemeen belang of het zijn zakkenvullers. Waarschijnlijk zijn ze het een noch het ander. Mensen raken verzeild in de politiek en blijven erin hangen of zien het als een sector waarin carrière valt te maken. Het publiek ziet politici als een noodzakelijk kwaad. Zoals de uitvaartverzorger of de schuldsaneerder. Ze horen bij het leven, maar je hebt er liever niks mee te maken. Maar ontkennen dat ze er niet zijn of geen functie vervullen kan niet.

Uit nationale enquêtes blijkt bij herhaling dat politici de minst gewaardeerde beroepsgroep zijn. ‘Misschien heeft dit iets te maken met de zweem van groot geld en graaicultuur rond deze beroepen, vaak gecombineerd met matige prestaties,’ zegt een commentaar uit 2008. Het is een bekende reflex om bij kritiek onder het mom van ‘we moeten het beter uitleggen‘ de fout bij de communicatie te leggen. Dat ooit zo moderne toverwoord als toverterm waaronder niemand hetzelfde verstaat en dat alles en niks betekent. De uitspraak ‘gecombineerd met matige prestaties‘ duidt op beginnend inzicht. Het is niet de vorm waarom de politicus niet door het publiek gewaardeerd wordt, maar de inhoud. Laten we dat eens als uitgangspunt nemen.

Of nee, laat ik mezelf als uitgangspunt nemen. Tot 1998 stemde ik D66 omdat ik geloofde dat het deze partij menens was met de vernieuwing van het politieke bestel. Dat was in die tijd waarschijnlijk ook wel zo. Ik ben voor democratisering tot in de haarvaten van de samenleving. D66-‘krullebol’ en oud-minister Thom de Graaf is de representant van een partij die regeren belangrijker vindt dan staatsrechtelijke hervormingen. Tja, dat kan, maar daarom vind ik D66 volstrekt niet meer belangrijk als partij omdat het inwisselbaar is geworden. Trouwens De Graaf zei in september 2012: ‘een coalitie over het midden kan vrijwel niet bestaan zonder D66‘. Naast principes ontbeert het dit D66 dus ook vaak aan realiteitszin en strategisch inzicht. In arren moede en met onbegrip voor m’n eigen stap werd ik in juli 2012 lid van de Piratenpartij. Ik leg hier uit waarom.

Hoe komt het dat ik in Nederland geen ‘progressieve‘ politici kan vinden? Want die zoek ik en vind ik niet. Als referentie voor de richting waarin ik zoek verwijs ik naar de Amerikaanse senator Elizabeth Warren. Dat soort ongebonden en eigenzinnige politici mis ik in Nederland. Vele politici zoals Ronald van Raak, Gerard Schouw of de teruggetreden Mariko Peters of Boris van der Ham verenigen volop kwaliteiten in zich, maar kan ik toch niet opvatten als ‘progressief‘. Zo wordt hun vrijzinnigheid aangevuld met een economisch wereldbeeld dat ik te behoudend (D66), te etatistisch (SP) of te naïef (GroenLinks) vind. Ik begrijp waarom deze politici zo zijn. Maar ik begrijp niet waarom er in Nederland geen progressieve partij is die progressieve politici voortbrengt.

Foto: ‘De toekomst begint vandaag. Affiche voor een propagandafilm van het Comité voor Vrijheid en Democratie. 1958. Leuven, KADOC’