Ontspoord interview met Amy Goodman (‘Democracy Now’) bevestigt het politieke isolement van Julian Assange

In een interview met journaliste Amy Goodman valt Wikileaks’ hoofdredacteur Julian Assange door de mand. Goodman begint met hem te vragen naar zijn mening over recente ontwikkelingen en de verklaringen van techbedrijven die duiden op Russische inmenging op sociale media in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016. Met verwijzing naar de heksenjacht op communisten in de jaren ’50 antwoordt Assange dat de beschuldigingen getuigen van ‘Neo-McCarthyisme’ en neemt hij het ‘Trump-regime‘ in bescherming. De beschuldigingen brengt hij terug tot anti-Russische hysterie. Dat is exact de strategie die zowel het Kremlin als president Trump ook als antwoord geven op de beschuldigingen van Russische inmenging. Die is overigens nog steeds in onderzoek door commissies in het congres en speciale aanklager Bob Mueller.

Het interview begint van de rails te lopen als Goodman vraagt naar de Trump-getrouwe Roger Stone en Assange antwoordt dat de Amerikaanse politieke cultuur krankzinnig is geworden en Stone geen achterdeurtje (‘back channel’) met de Russen had. Dat via Wikileaks zou lopen. Als Goodman een fragment vertoont met de Democratische afgevaardigde Adam Schiff over Stone’s beweringen beweert Assange dat Schiff liegt. Een merkwaardig antwoord omdat Schiff in het fragment Stone’s beweringen herhaalt. Dan ontspoort het interview definitief als Assange weigert antwoord op de vraag te geven wie de tussenpersoon tussen Stone en hem was. Assange kiest de aanval en beschuldigt Democracy Now! ervan om de valse beschuldigingen over te nemen (‘buying into it’) en deel van de krankzinnige politieke cultuur van de VS te zijn. Goodman antwoordt daarop dat ze het nieuws verslaat en aan journalistiek doet. Daarop begint Assange zonder antwoord op Goodmans vragen te geven zonder enige aanleiding over Catalonië wat totaal niets met het gesprek te maken heeft.

Wat de ontsporing van dit controversiële interview des te opmerkelijker maakt is dat het progressieve Democracy Now! altijd de kant van underdogs, de tegenmacht of dissidenten als Edward Snowden of Julian Assange heeft gekozen. Maar nu Assange journalistieke vragen worden gesteld die hij niet wil of kan beantwoorden lijkt door hem de liefde niet langer beantwoord te worden. Hij bevestigt zijn eigen politieke isolement door Amy Goodman aan te vallen en haar te verwijten partij te kiezen. Goodman weerlegt dat: ‘Presenting the news is having you respond to what he’s saying because you are at the center of this’.

Malware zou inmenging van het Kremlin in Oekraïne en de Amerikaanse verkiezingen aantonen

Twee vliegen in één klap. Het ene bewijs versterkt het andere bewijs volgens het Amerikaanse sofwarebeveiligingsbedrijf CrowdStrike. De combinatie van een hack in 2014 van een Oekraïense app voor het afschieten van houwitsers leidt naar de recente hack in emails van de Democratische partij. Vanwege het gebruik van identieke malware die in beide gevallen door CrowdStrike is gedetecteerd. De Oekraïense connectie leidt via de hackers naar de Russische militaire inlichtingendienst GRU, en naar het Kremlin.

Omdat de vingerafdruk van de specifieke malware ook bij de hack in de Democratische partij is gevonden is hiermee inmenging van het Kremlin in de Amerikaanse verkiezingen aangetoond. Evenals directe inmenging van de Russische Federatie in Oost-Oekraïne in de Oekraïens-Russische oorlog die sinds 2014 woedt.

Het bewijs doorkruist de misleiding van de Russische Federatie in beide kwesties en de bewering dat het er niets mee te maken zou hebben. Het doorkruist ook de opstelling van president-elect Donald Trump tot nu toe dat de Russen zich niet in de Amerikaanse presidentsverkiezingen gemengd zouden hebben.

Surkov Leaks en Glazyev Tapes tonen inmenging Kremlin bij oorlog in Oekraïne aan. Maar Westerse media zwijgen

In een artikel voor Open Democracy besteedt Andreas Umland aandacht aan de Surkov Leaks en de Glazyev Tapes. Deze hacks tonen de betrokkenheid van het Kremlin bij het organiseren van de opstand in Oost-Oekraïne aan.  Ze weerleggen de suggestie dat het in Oekraïne een burgeroorlog betreft en bevestigen de inmenging en orkestratie van het Kremlin in een heuse Russisch-Oekraïense oorlog. Die alleen in het Westen nauwelijks die naam mag hebben. Vladislav Surkov en Sergey Glazyev zijn beide officieel adviseur van Putin.

De onthullingen tonen de nauwe betrokkenheid van medewerkers van president Putin aan in de aanloop naar de recente ontwikkelingen van februari en maart 2014 in Oekraïne, en kort daarna. Ze maken duidelijk dat de zogenaamde burgeroorlog in de zogenaamde Volksrepublieken Donetsk en Loehansk en op de Krim geen reactie was op de Oekraïense opstand (Euromaidan), maar er aan vooraf ging. Met andere woorden, het was een door het Kremlin met behulp van Russische speciale troepen georganiseerde en op touw gezette geheime operatie die tot bezetting door Russische troepen van grote delen van Oekraïne had moeten leiden. Maar dat mislukte omdat de Russisch sprekende Oekraïeners niet warm liepen voor deze agitatie door het Kremlin. Hun ‘bedreiging’ zou een voorwendsel voor een militaire invasie zijn geweest. De ‘burgeroorlog’ was plan B.

Umland stelt de vraag waarom de lekken in de Westerse media zo weinig aandacht kregen. De wereld gonsde de afgelopen maanden over de door WikiLeaks gelekte Podest Emails die de kansen van Hillary Clinton op het presidentschap hielpen verkleinen. Volgens Amerikaanse inlichtingendiensten een actie waarbij Russische hackers en overheidsdiensten waren betrokken. Westerse media pikten dat gretig op. Maar de Surkov Leaks en de Glazyev Tapes kregen weinig tot geen aandacht. Terwijl ze belastender zijn dan de Podesta Emails.

Het is merkwaardig dat als het lekken betreft die het Kremlin in diskrediet brengen Westerse media zo goed als zwijgen. Een verklaring kan zijn dat Russische veiligheidsdiensten professioneler opereren dan Oekraïense. Ook door het verschil aan middelen en financiën. Of dat bij Westerse establishment media te weinig expertise en menskracht voorhanden zijn om Russisch-talige berichten correct te duiden. Gevoegd bij het feit dat de aandacht ervoor commercieel weinig oplevert. Ook oppert Umland dat het mogelijk is dat een deel van de Oekraïense politiek of overheidsdiensten geen belang heeft bij openheid. Want dat er nog steeds mollen hoog in de Oekraïense politiek en overheid opereren die nog in hoge mate ge-Sovjetiseerd is leidt geen twijfel.

De EU in Brussel en in de hoofdsteden van de EU-lidstaten zou er verstandig aan doen om beter dan nu te beseffen en in het openbaar te erkennen hoe veelomvattend de inmenging van het Kremlin in Oekraïne is. En hoe ondermijnend dat uitpakt. Daardoor kan dit land maar steeds geen goede start maken op weg naar democratisering en hervorming. Deels heeft Oekraïne dat aan zichzelf te wijten, maar deels wordt dat veroorzaakt door de Russische militaire interventies en de Russische inmenging tot op het hoogste niveau in de Oekraïense politiek. De EU moet beseffen dat de afspraken van Minsk niet bedoeld kunnen zijn om een agressor te belonen. Het Kremlin als partij die zegt geen partij te zijn in Oekraïne claimt een speciale status voor de zogenaamde Volksrepublieken die het zelf heeft gecreëerd op het grondgebied van een ander land. Dat is volkenrechtelijk onaanvaardbaar. Zelfs in de pragmatische of neorealistische opvatting van geopolitiek.

Trump kon verkiezingen winnen omdat Clinton ze verloren heeft

De meeste analyses over de winst van Donald Trump slaan de plank mis. Trumps winst wordt voorgesteld als een waterscheiding en intrede in een nieuw tijdperk. Waarin het populisme oprukt. Dat is deels zo, maar feiten wijzen ook op iets anders. Cijfers laten zien dat de Republikeinse kandidaat Mitt Romney in 2012 meer stemmen (60.933.504) behaalde dan Donald Trump in 2016 (60.116.240). Dat laatste aantal kan nog licht stijgen. Romney kreeg in 2012 47,2% en Trump in 2016 47,3% van het totaal aantal stemmen.

Dat is tamelijk constant. Gelijkmatiger dan de analyses doen vermoeden. Komende kiezersonderzoeken zullen er waarschijnlijk op duiden dat Trumps achterban is geradicaliseerd. Doordat gematigde Republikeinen thuisbleven of op Clinton stemden en de thuisblijvers en sociaal achtergestelden op Trump stemden. Maar door dat stuivertje wisselen werd het totaal aantal stemmen op de Republikeinse kandidaat er niet groter op.

Het verschil ziet hem in het aantal stemmen voor de Democraten. Vergeleken met de steun voor president Obama in 2012 nam dat in 2016 af met bijna 5,5 miljoen. Dat waren thuisblijvers die zich er niet toe konden zetten om op Clinton te stemmen. Onder wie veel jonge en progressieve kiezers die Clinton afstootte omdat ze een neoliberale koers voer en geen handreiking deed naar de linkervleugel van de partij. Waarschijnlijk ook niet mocht doen van haar sponsors. De teleurstelling in Obama kan trouwens ook een rol hebben gespeeld.

Hoe dan ook hebben de Democratische partij (DNC) en kandidaat Hillary Clinton een wanprestatie geleverd. Vooral door haar nominatie, maar ook door een campagne die de sterkte van Trump onvoldoende erkende. Dat kwam doordat Clinton al kort na 2012 de macht in de partij overnam -dus kaapte- en opponenten werden ontmoedigd. Of geen eerlijke strijd kregen door manipulatie van de partijleiding die tot een verlengstuk van Clintons campagne was geworden. Zoals uit de door WikiLeaks gelekte Podesta Emails blijkt.

De gematigde anti-establishment kandidaat Bernie Sanders werd daarvan het memorabele slachtoffer. Uit alle peilingen bleek dat hij een betere kans maakte om van Trump te winnen dan Clinton. Vooral omdat hij de witte, laagopgeleide kiezer in de oude industriegebieden beter aansprak dan Clinton. Deze groep kiezers bleek beslissend voor winst in het Electoral College. Mede omdat de marges in de swing states klein waren. Als per staat 1% niet had gekozen voor Trump maar voor Clinton, dan had dat tot winst van laatstgenoemde geleid, zoals Nate Silver voor FiveThirtyEight beredeneert. Trump won in gebieden van Clinton waar Sanders ook van haar had gewonnen. Sanders had ook de gematigde Democratische kiezers kunnen vasthouden.

Trump heeft de verkiezingen niet gewonnen, maar Clinton heeft ze verloren. Zij is er door kortzichtigheid en zelfoverschatting verantwoordelijk voor dat de VS en de wereld straks opgescheept zitten met een clowneske, ongekwalificeerde en onberekenbare president. Populisme en een sfeer van anti-establishment waren een factor in de verkiezingen, maar moeten niet overschat worden. Trump en Clinton verloren een deel van de traditionele achterban van hun partij. Deze twee historisch impopulaire kandidaten maakten de verkiezingen atypisch. De les is dat een radicale anti-establishment kandidaat als Trump beter bestreden kan worden met een gematigde anti-establishment kandidaat als Sanders, dan met een establishment kandidaat als Clinton.

De les voor partijen in andere landen die verkiezingen wachten is duidelijk. Mits de leiders mentaal de omslag kunnen maken en niet als konijnen gevangen zitten in de lampen van hun eigen partijpolitieke en persoonlijke belangen. Paradox van partijpolitiek is dat het continuïteit biedt die nodig is om de democratie te schragen, maar door partijbelangen onvoldoende flexibel is om op bedreigingen van buitenaf slagvaardig te reageren.

Foto: Hillary Clinton, 2015.

Wat als Trump wint? Vandaag rollen dobbelstenen in een Amerikaanse tragedie

Wat als Donald Trump wint? Het kan zomaar gebeuren.Volgens projecties die volgen uit gewogen peilingen heeft Trump een kans van 28,6% (ThirtyFiveEight) om te winnen. Methodologisch houdt dat in als er 100 keer met een dobbelsteen gegooid wordt hij 28,6 keer wint. Welke dobbelstenen worden er vandaag gegooid?

Trump verging het tijdens de campagne slecht, maar bleef het ondanks blunders goed doen. Opmerkelijk is dat het monster niet gedood kon worden, zo zei Bill Maher. Trump dreigt te winnen. Met een kans van 30%.

Het is de combinatie van hard rechts-nationalistisch populisme en een ongeloofwaardige centrumpolitiek met politici die niet in zichzelf geloofden die in het Verenigd Koninkrijk tot een Brexit leidde. Hetzelfde scenario is ingediend voor de VS. Of het gevolgd wordt is de vraag. Hillary Clinton mist overtuiging, wisselt voortdurend van standpunt en kreeg niet echt vertrouwen van de kiezers. De gehackte Podesta Emails van WikiLeaks tonen aan hoe corrupt zij, Bill Clinton en de Clinton Foundation zijn. Op economisch en buitenlands gebied voert ze een neoconservatieve Republikeinse agenda. Clinton heeft de progressieve Bernie Sanders-supporters van zich vervreemd en zit door de omarming van Wall Street in de klem. Trump presenteerde zich als anti-establishment kandidaat die de sfeer in het land reflecteert. Zijn beloftes aan het volk vormen zijn krediet.

Clinton was het verkeerde antwoord op Donald Trump. Ze is tot de tanden gewapend en heeft haar campagne die loopt als een geoliede machine goed georganiseerd. Maar dat werkte niet in 2016. Het ging in deze cyclus om karakter, overtuiging en emotie. Dat alles miste ze. Het campagne apparaat heeft ze met Bill Clinton in decennia opgebouwd en is de mammoettanker die niet meer valt bij te sturen. Als Trump een monster was dat niet te stoppen is, dan was de Clinton machine een monster dat 3 miljard dollar bij elkaar graaide en uit hebzucht niet meer te stoppen viel. Het kaapte de Democratische partij en wurgde de politiek.

Het volk is de afbraak van voorzieningen, de eigen marginalisering, de kwalijke effecten van globalisme en de richtingsloosheid van het land beu. Brexit, opkomst van Europese rechts-populisten en de opmars van de Russische president Putin verduidelijken dat. Gematigde krachten weten geen antwoord te geven of beseffen de urgentie ervan onvoldoende. De EU fragmenteert terwijl landen als China of de Russische Federatie het omgekeerde doen: focussen en macht concentreren. Ze zetten de democratie opzij, zoals Trump ook dreigt te doen. Over de oceaan heen inspireren populisten  elkaar. Omdat de centrumpolitiek het heeft laten liggen en het belang van de burgers heeft ingewisseld voor het belang van multinationals en de veiligheidsindustrie.

Hillary Clinton is de aangekondigde ramp. In 70 van de 100 gevallen wint ze. Als ze niet wint is met Trump de ramp onvoorspelbaar. Voor de VS en voor Europa. Vandaag rollen dobbelstenen in een Amerikaanse tragedie.

Ecuador heeft internetverbinding Assange afgesloten

Verrassend, maar begrijpelijk nieuws. Ecuador heeft de internetverbinding van Julian Assange afgesloten. Hij verblijft in de Ecuadoraanse ambassade in Londen waar hij in 2012 is heen gevlucht omdat hij vreesde voor uitwijzing door de Britse regering naar de VS. Een secret jury bereidde in 2010 een aanklacht tegen hem voor. Eerder vandaag waren er speculaties over zijn dood en het land (state party) dat zijn internet had afgesloten.

Assange heeft zich met onthullingen over Hillary Clinton actief gemengd in de campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Dit zijn de Podesta Emails. Eerder kondigde hij een zogenaamde Oktober-verrassing aan die Clinton ernstig zou beschadigen. Assange publiceert alleen gehackte emails van de Democratische partij en niet van kandidaten van andere partijen. Vanuit het Witte Huis, de inlichtingendiensten, het congres en de teams van beide kandidaten van de grote partijen -Trump niet, maar Pence wel- wordt beweerd dat het Kremlin met Assange onder een hoedje speelt. De Amerikaanse politiek neemt deze inmenging zwaar op.

In dit zich ontwikkelend verhaal is nog niet alles duidelijk. Het lijkt er sterk op dat de Ecuadoraanse regering door de Amerikaanse regering onder druk is gezet om de stekker uit de internetverbinding van Assange te trekken. In de vier jaar sinds 2012 is Assange geradicaliseerd. Hoewel hij zich presenteert als journalist wint de kritiek terrein dat hij dat niet is. Zo dumpt hij hele bestanden zonder rekening te houden met de privacy van onschuldige burgers die in de documenten worden genoemd. Dat wijst op een gebrek aan middelen en medewerkers om zorgvuldig te werken. Het is goed mogelijk dat Ecuador in haar maag zit met Assange en zich niet mee wil laten slepen in zijn radicalisering. Een compromis dat zich aankondigt is dat hij asiel houdt in de Ecuadoraanse ambassade, maar Ecuador hem niet meer de ruimte laat om zich te mengen in de interne politiek van andere landen. Als dat zo is dan is duidelijk dat Assange zijn hand heeft overspeeld.

Foto: Schermafbeelding van artikel ‘WikiLeaks: Ecuador cut off Julian Assange’s internet’ in The Hill, 17 oktober 2016.