Verbod vlag met ‘Alaaf Akbar’ gaat in tegen de geest van carnaval

Arjan Schorfhaar van carnavalsvereniging De Fienpreuvers in Holten laat volgens een bericht in het AD weten dat de tekst ‘Wij proberen het vluchtelingenprobleem te bestrijden voordat ze onze vrouwen berijden’ op een praalwagen niet kan. De wagenbouwersgroep uit Nieuw Heeten, die zichzelf CV Masterberen noemt moet de tekst afplakken. Ook de vlag met Alaaf Akbar moet verwijderd worden omdat dit volgens Schorfhaar niet mag.

Carnaval is van oudsher een feest dat de gevestigde orde voor even op z’n kop zet. Soms op een fijnzinnige, maar vaak op een boertige manier. Carnaval is een maatschappelijk ventiel dat de rest van het jaar verteerbaar maakt. Erna gaat men weer over tot de orde van de dag. Met de bestaande maatschappelijke verhoudingen die onwrikbaar zijn. Emeritus-hoogleraar Herman Pleij formuleert dat zo: ‘Carnaval is een noodzakelijk feest. De orde wordt even verlaten en in feite is het een reinigingsritueel.’ Dit houdt in dat de vaststaande normen uit de gevestigde orde voor even niet gelden bij carnaval. De gevestigde orde is voor even niet aan de orde.

De politiek correcte houding van een carnavalsvereniging om door een verbod satirisch bedoelde uitingen te weren staat haaks op de diepere betekenis van carnaval. Zo’n verbod keert zich niet zozeer tegen een uiting die niet politiek correct wordt geacht, maar tegen de geest van carnaval. Tijdens carnaval moet er bespot, beschimpt en volop de draak gestoken kunnen worden. In een omkering van waarden. Juist met de macht en de normen die de macht oplegt. Carnavalsvereniging De Fienpreuvers begrijpt de historische betekenis van carnaval niet en komt tot een verbod dat ongepast is. En daarnaast kleinhartig, karakterloos en schijterig.

Veel Nederlanders worstelen ermee wat ze van het vluchtelingenprobleem moeten vinden. Dat gaat in veel gevallen niet zozeer om de vluchtelingen, maar meer om hoe de overheden het aanpakken. Daarop klinkt veel kritiek. Kleine minderheden zijn fel voor of fel tegen, maar de meerderheid neemt een middenpositie in en laat het gezagsgetrouw gebeuren. Daarbij past een uitlaatklep. Binnen het betamelijke van de wet. Waarom een vlag met de tekst ‘Alaaf Akbar’ dat vrij vertaald betekent ‘Carnaval is het grootste’ verboden wordt is het maatschappelijke raadsel van 2016. Verkramptheid heeft Nederland ook tijdens carnaval in haar greep.

Foto: Afbeelding uit artikel ‘Carnavalsclub moet leus ‘Alaaf Akbar’ verwijderen’ in het AD, 6 februari 2016. Credits: Salland Centraal/Alwyn van Noije.

Keulse politie: Noord-Afrikanen maken zich snel verdacht

De Duitse publieke omroep doet verslag van de persconferentie van de Keulse politie over de gebeurtenissen op oudejaarsavond die Europa deden schrikken. Het grote aantal Noord-Afrikaanse en Arabische daders, de brutaliteit van de aanrandingen en het gebrek aan respect voor de politie riep de vraag op hoe zich dat tot de welkomscultuur en de vluchtelingenstroom naar Europa verhield. Politici betoogden dat de instroom van meer dan 1 miljoen vluchtelingen per jaar capaciteits- en sociaal-psychologische opnameproblemen geeft.

Tot nu toe zijn volgens het OM 652 aangiften gedaan wegens straatroof en zedendelicten, vooral aanranding van vrouwen. De politie ziet een snelle toename van het aantal Noord-Afrikaanse daders die zich bezighouden met tasjesdiefstal en straatroof. Dit relativeert deels de betrokkenheid van de recente stroom vluchtelingen bij de gebeurtenissen in Keulen. Maar onduidelijk blijft onder welke voorwendsels precies deze mannelijke Marokkanen, Algerijnen en Tunesiërs naar Duitsland kwamen en hoe hun status van asielzoeker zich verhoudt tot die van vluchteling. De registratie van zowel Keulse daders als vluchtelingen laat nog veel vragen open.

Als het vooral gaat om klassieke criminaliteit die door aanwas met andere groeperingen en overmoed op oudejaarsnacht zo  ontspoorde in diverse Duitse, Zwitserse en Zweedse steden, dan opent dat de weg naar beheersbaarheid. De Noord-Afrikaanse  criminelen met een voorlopige status van asielzoeker die sociaal meer onthecht lijken dan de doorsnee vluchteling kunnen teruggestuurd worden naar hun landen van herkomst. En nieuwe aanvragen uit die landen kunnen extra kritisch bekeken worden en alleen gelden voor migranten van wie verwacht kan worden dat ze zich sociaal weten te gedragen. De grenzen kunnen en hoeven niet dicht, maar de naïviteit om iedereen maar toe te laten die daarom verzoekt lijkt na Keulen definitief achterhaald.

Om het vluchtelingenbeleid hetzelfde te laten blijven dient het te veranderen

De reactie van de politiek op de massale en waarschijnlijk georkestreerde aanrandingen door Noord-Afrikaanse en Arabische migranten op oudejaarsavond in Keulen en andere Duitse en Zwitserse steden is veelzeggend. En voorspelbaar. Het zou liggen aan de leiding van de politie. Intussen komen allerlei doofpot-affaires naar buiten waarbij migranten betrokken waren en die om politieke redenen onder de pet werden gehouden terwijl er zelfs berichten naar de media gingen dat alles goed was gegaan. Zoals gebeurde in Keulen. Maar ook in Zweden waar jeugdige vluchtelingen in 2014 en 2015 jonge meisjes lastigvielen op een Jeugdfestival. En ook voor Nederland is het wachten op weggestuurde korpsleiders en onthullingen van doofpot-affaires waarbij om politieke redenen de betrokkenheid van vluchtelingen werd verzwegen.

Typisch voor die kanteling in iets wat lijkt op nieuwe openheid is een bericht in AD over die Zweedse zwijgcultuur: ‘Dit is een pijnlijk punt. Soms durven we niet te zeggen hoe de vork in de steel zit, omdat we denken dat dat de (extreemrechtse) Zweden Democraten in de kaart zal spelen”, aldus politiechef Peter Ågren tegen de krant Dagens Nyheter.’ De Zweedse premier Stefan Löfven zegt dat ontoelaatbaar te vinden.

Maar is het niet te simpel om de politie de schuld te geven en zo de verantwoordelijkheid af te schuiven? Verschillende politiemensen uit Keulen wezen er al op dat de politie tijdens oudejaarsavond onderbezet was omdat het veel mensen moest leveren voor de grensbewaking in Beieren. Wat echt alleen door toedoen van de politiek gebeurde. Daarom was de politie niet op sterkte en was dat een van de redenen voor het optreden van de aanrandingen door Arabieren en Noord-Afrikaanse migranten in vele Duitse steden waar de politie onderbezet was, en niet voldoende op kon treden om de veiligheid op straat te garanderen. Het is ook een feit dat de Keulse korpsleiding niet optimaal functioneerde, zoals Arnold Plickert voorzichtig suggereert.

Hoe verder? Er spelen belangen, principes, waarnemingen en belevingen door elkaar die vaak tegenstrijdig zijn. Essentieel is om in de EU-lidstaten draagvlak te blijven houden voor een humaan vluchtelingenbeleid. Want zonder dat gaan andere waarden die theoretisch wellicht voorrang hebben straks ook verloren. Daar helpt geen ethiek aan. De vijand van goed is beter. Daartoe moeten de politieke leiders beredeneerd vanuit de fysieke opnamecapaciteit, de mentale bereidheid van autochtonen én al gevestigde kwetsbare allochtonen om inwijkelingen op te nemen, het tempo van absorptie en de handhaving van culturele waarden snel grenzen stellen aan de instroom van nieuwe vluchtelingen. Met nieuw realisme. Om het vluchtelingenbeleid hetzelfde te kunnen laten blijven dient het snel te veranderen. Daartoe moet de politiek als de wiedeweerga veranderen.

Merkel onder druk na Keulen vanwege haar migratiepolitiek

Criminoloog Christian Pfeiffer zet de gebeurtenissen op oudejaarsavond in Keulen waarbij talloze vrouwen door Arabieren en Noord-Afrikanen werden belaagd, betast en beroofd en de reacties erop in perspectief. Hij meent dat van de 1000 aanwezigen er hooguit 200 daders waren. De uitleg van de politie en gevestigde media dat het om zakkenrollen zou gaan acht hij onwaarschijnlijk omdat zakkenrollers niet in beschonken toestand opereren, maar zich juist onzichtbaar maken. Nog gisteren verdedigde in NRC TV-recensent Hans Beerekamp met ironie over zijn eigen politieke corectheid dat de seksuele aanranding de afleiding was voor de diefstal. Het is dus exact andersom, het seksuele ‘plezier’ van de mannen stond voorop. 

Pfeiffer begrijpt niet waarom de Keulse korpsleiding na de gebeurtenissen in een verklaring op nieuwsjaarsdag van een vreedzame oudejaarsavond sprak. Hij ergerde zich aan de uitlatingen van de voorzitter van de politiebond in de dagen daarna dat vluchtelingen niet betrokken waren omdat dat toen nog niet bekend was. Dus die ontkenning van de politie was in elk geval niet op de toen bekende feiten gebaseerd. Pfeiffer vindt die ontkenning onlogisch omdat toen al bekend was dat de daders mannen uit Noord-Afrikaanse en Arabische gebieden waren en het daarom vreemd was om de talloze vluchtelingen bij voorbaat uit te sluiten. Pfeiffer stoort zich ook aan de reacties van politici die spreken over strafmaatregelen en uitwijzen terwijl er nog geen daders zijn. Hij betwijfelt of de 100 tot 200 daders opgespoord en ondervraagd kunnen worden.

Hij meent dat het om een integratieprobleem gaat dat opgelost moet worden. Duitsland heeft migranten nodig om demografische redenen, zo meent Pfeiffer. Daar heeft hij gelijk in. Maar hiermee thematiseert hij tegelijk de onredelijkheid van de uitnodiging van kanselier Merkel om naar Duitsland te komen. Het bekende ‘Wir schaffen das’. Want de aanzuigende werking die deze uitnodiging had was van invloed op andere West-Europese landen met andere demografische omstandigheden als Duitsland. De Hongaarse premier Viktor Orban noemde dat Duits moralisme, maar het kan ook Duits centrisme genoemd worden dat redeneert vanuit de eigen situatie zonder voldoende rekening te houden met de neveneffecten van het hogere tempo van massa immigratie voor andere landen. Daarom is de reactie op wat in Keulen is gebeurd behalve woede over wat de vrouwen is aangedaan leedvermaak met de politiek van kanselier Merkel. Kunnen Duitsers het doen? 

Foto: Briefje met Arabisch-Duitse seksistische teksten en bedreigingen die bij verdachte is gevonden.

Nogmaals Keulen: het gaat niet om vluchtelingen, maar om de rechtsstaat

De gebeurtenissen op oudejaarsnacht in Keulen en andere Duitse steden waarbij vrouwen door mannen uit ‘de Noord-Afrikaanse en Arabische ruimte’ in het nauw werden gebracht en betast en naar verluidt in enkele gevallen werden aangerand blijven de gemoederen bezighouden. Want het is een nieuwe vorm van geweld tegen vrouwen die Europa tot nu toe niet kende. Allerlei vragen worden gesteld, zoals waarom de Keulse politie niet passend optrad en het liet gebeuren en wat de exacte achtergrond van de daders is.

De claim dat het niet-Europese vluchtelingen zijn doet er weinig toe. Het voedt vooral het debat tussen voor- en tegenstanders van de huidige massa-immigratie naar Europa, maar is niet waar het om gaat. Het leidt af van de zaak dat in een West-Europese stad vrouwen massaal worden ingesloten en betast en dat de politie daarop niet voorbereid was en niet optrad. De wet niet handhaaft en de straat overlevert aan wetteloosheid. Het openbaar bestuur moet de rechtsstaat garanderen en heeft dat nagelaten. Dat is waar het om gaat.

De culturele, religieuze of etnische achtergrond van de daders speelt indirect een rol omdat dit vanwege koudwatervrees en politieke correctheid de autoriteiten ervan zou hebben weerhouden om krachtig op te treden zoals het had moeten optreden. Dat geeft het voorval in Keulen en andere steden als Hamburg en Stuttgart een wrange bijsmaak. Vice-voorzitter Julia Klöckner van de CDU-fractie in het Deelstaatparlement  van Rheinland-Pfalz vraagt om de autoriteiten niet met oogkleppen op te handelen. Maar de rechtsstaat voorop te zetten en de achtergrond van de daders niet mee te laten wegen in de aanpak. Ze houdt de partijloze burgemeester Henriette Reker van Keulen die kandidaat was van CDU, Groenen en FDP uit de wind.

Duitsland is politieke correctheid voorbij en benoemt Arabieren als daders van massale aanranding van vrouwen in Keulen

Het is nieuw in het politiek correcte Duitsland dat 70 jaar na de oorlog nog steeds worstelt met het verleden en oh zo bevreesd is om het geweld te benoemen als dat van minderheden komt. Maar nu lijkt een taboe doorbroken. Op oudejaarsavond hebben volgens een eenduidig verslag van getuigen grote groepen Arabische en Noord-Afrikaanse mannen vrouwen ingesloten, beroofd en in veel gevallen betast of soms ook verkracht. Midden in Keulen zouden 90 vrouwen het slachtoffer van deze groep zijn geworden die eerder thuishoort in Caïro dan in het tolerante Keulen. Het is een nieuwe dimensie van geweld die Europa tot nu toe niet kende. Het gebeurde ook in andere Duitse steden als Hamburg en Stuttgart, aldus RTL West. Burgemeester Henriette Reker heeft aangekondigd al het mogelijke te doen om de daders op te sporen en te berechten.

Geert Wilders heeft samen met Sietse Fritsma namens de PVV over deze massale aanrandingen door Arabieren in Duitsland kamervragen gesteld aan premier Mark Rutte. Wilders legt een direct verband met de islam en de stroom migranten die nu naar Europa komt. Hij vraagt niet om maatregelen die politie en veiligheidsdiensten nemen om dit soort massale aanrandingen of akelig intimiderende situaties voor vrouwen in Nederland te voorkomen. Of het geven van seksuele voorlichting aan deze mannen die zich niet weten te gedragen.

Freek de Jonge schetst populisme als spookbeeld. Waarom?

Freek de Jonge komt bij Pauw & Witteman te laat tot inzicht dat-ie zich maar beter niet kan mengen in het politieke debat. Hij heeft het over ‘populistisch correct‘ tegenover ‘politiek correct‘. Met de voorbeelden dat ‘populistisch correct‘ betekent dat ‘alle Marokkanen zeer criminele tendensen hebben’ of  ‘de gevangenissen volzitten met kleurlingen die crimineler van inborst zijn dan blanken’ zet De Jonge eigen clichés tegenover bestaande clichés. De Jonge maakt niet duidelijk wat ‘populistisch correct‘ is. Laat staan dat-ie kan verklaren waarom het populisme in Europa zo’n opgang maakt. De Jonge praat in tegenstellingen. Hij denkt niet door.

Zijn opponent in het debat Yernaz Ramautarsing bakt er even weinig van. Ze trekken elkaar naar beneden en blijven hangen in hun posities. Met aplomb gooien ze waarheden over tafel die een vraag oproepen: Wat is de waarde van zo’n programma om zich te informeren? Ramautarsing en De Jonge gaan met hun simplificaties voor het onderwerp staan dat meer kennis, nuancering en ‘vrij denken’ vraagt om anderen inzicht te geven.

De Jonge staat niet alleen in zijn neerbuigende houding tegenover populisten. Krantencommentaren spreken hun bezorgdheid uit nu in het Europese Parlement de klassieke middenpartijen bij de komende verkiezingen in mei 2014 dreigen te verliezen. De winst gaat dan naar de rechter- en linkerflank. Zoals de PVV, de Britse UKIP van Nigel Farage, het Franse Front National, maar ook de Piratenpartijen, de Italiaanse Vijfsterren-beweging van Beppe Grillo of de Spaanse Partido X als vertegenwoordiger van de indignados. Al deze partijen dagen met een houding van anti-politiek de zittende macht uit. Zoals nieuwkomers altijd doen. Sommigen zullen zich schikken in de macht als ze op het pluche zitten, maar anderen willen het systeem veranderen. De Jonge en de commentatoren maken zich zorgen over die machtswisseling en weten er geen woorden voor te vinden. Behalve reflecties die ze uit de mottenballen halen, maar die bij oude politieke tegenstellingen passen.

Nogmaals citeer ik als antwoord aan Freek de Jonge wat ik eerder schreef over de grillist Paolo Becchi: ‘Becchi ziet in het oproepen van angst voor het populisme een reactie uit eigenbelang van de zittende macht. De EU is volgens hem een project van de economisch-financiële oligarchie dat werkt als een politieke dictatuur. De ‘traditionele’ partijen die gebundeld zijn in onder meer een sociaal-democratische, christen-democratische en liberale fractie verdelen in dienst van die oligarchie met elkaar de macht en proberen buitenstaanders die dat systeem willen wijzigen te brandmerken als vertegenwoordigers van het populisme. De beweging M5S van Beppe Grillo wil binnen Europa een debat aanzwengelen dat Europa teruggeeft aan de burger. Da’s volgens Becchi waar de bestaande machten bang voor zijn. Met ‘populisme‘ heeft dat volgens hem niks te maken. Het is een gewoon standpunt dat afwijkt van het bestaande. Het spookbeeld van ‘populisme‘ wordt uitsluitend opgeroepen om die oligarchie van economische belangen van grootbedrijven en banken te beschermen.‘ 

Foto: Loesje, 1 Europa, zodat je met 1 staatsgreep klaar bent! Debat rondom het Europees referendum. April 2005.

Europarlement blokkeert heimelijk kritiek op resolutie pornografie

De EU liet afgelopen week geen kansen lopen om zich in de beeldvorming ondemocratisch, log en lomp te profileren. In de aanloop naar de stemming komende week dinsdag over een resolutie die alle vormen van pornografie in de media verbiedt werd vanuit de Zweedse Piratenpartij een publieksactie gestart om contact op te nemen met Europarlementariërs. Internetactivist en piraat van het eerste uur Rick Falkvinge riep op z’n site op tot actie. Hij maakte enkele voorbeeldmails om aan de leden van het Europarlement te sturen. Dat had succes. Burgers stuurden kritische e-mails. Hoe dan ook kon de resolutie niet meer onopgemerkt passeren.

Europarlementariër Christian Engström voor de Zweedse Piraten ontdekte dat de protestmails hem en zijn collega’s niet bereikten. Hij werkt vanuit huis in Stockholm en zag hoe zijn eigen mails op zijn e-mail account in Brussel niet aankwamen. Ook een protestbrief aan voorzitter Martin Schulz van het Europarlement werd geblokkeerd. Hij ging op onderzoek. Wat bleek? De ICT-afdeling van het Europarlement blokkeerde alle e-mails die de burgers uit protest stuurden. Ze verdwenen zonder mededeling in de spambox. Engström vermoedt dat er wordt gefilterd op de woorden ‘gender stereotypes‘ die in de titel van de resolutie staan.

Dit is censuur van een Europese instelling die zichzelf als democratisch ziet, maar zonder mededeling en toelichting protesten van burgers aan Europarlementariërs blokkeert. En deze daarmee ongevraagd isoleert. Vraag is wie hiervoor verantwoordelijk is en op welk niveau dit besluit genomen is. Dit komt bovenop het bericht dat het Europarlement 111 schuifdeuren gaat plaatsen voor 2,8 miljoen euro om de toegang tot het Europarlement te beperken. De symboliek kan bijna niet zichtbaarder zijn. Een organisatie schermt zichzelf af en isoleert op eigen initiatief degenen binnen de organisatie die verantwoordelijk zijn voor de besluiten.

Rick Falkvinge roept op het protest tegen de resolutie voort te zetten. Hij constateert kosmetische wijzingen van de initiatiefnemers om de resolutie door te zetten. Nu zoeken ze nog meer het geniep. Het gaat in deze kwestie niet zozeer om het willen ontlopen van maatregelen op het gebied van pornografie of sexisme. Vele zinnige maatregelen zijn voorstelbaar om met name de positie van vrouwen te verbeteren. De Zweedse piraten gaat het om de oneigenlijke koppeling van deze onderwerpen aan de informatievrijheid. Juist omdat deze onderwerpen politiek correct gevoelig liggen werpt dit een extra drempel op voor oppositie ertegen. Deze episode toont aan dat voor de bescherming van de internetvrijheid piraten goed begrijpen wat de noodzaak is van deze vrijheid omdat ze hiermee principieel handelen zonder te marchanderen met hun gedachtengoed.

Foto: Bolidt adviseert voor Bolidtop FiftyFifty. Project Europarlement.

Het vrije woord volgens pastoor Michel Hagen

Pastoor Michel Hagen doet in het Katholiek Nieuwsblad pogingen om iets belangwekkends te zeggen, maar blijft steken in waardevolle aanzetten. Een strak betoog ontbreekt. Pastoor Hagen snijdt allerlei aspecten aan die verwijzen naar het falen van de media, maar landt uiteindelijk in de comfort zone van zijn religie.

Aanleiding voor het opinieartikel is de berichtgeving over paus Benedictus XVI die Hagen als onfatsoenlijk en eenzijdig ervaart. Hij zegt dat het voor iedereen zichtbaar is. Hij laat het daarbij en onderbouwt zijn kritiek niet. Hagen omschrijft de Nederlandse media als dubbelhartig. Ze kloppen zich op de borst onafhankelijk te zijn, maar zijn het in zijn ogen niet. Media voegen zich naar de ‘landheer‘ die betaalt. Maar opnieuw werkt Hagen niet uit hoe het mechanisme dat de macht de media ‘koopt’ precies verloopt. Het is ook in strijd met zijn observatie dat meepraten met de heersende mening tot een ‘schijn-vrijheid-van-meningsuiting’ leidt.

Na stilgestaan te hebben bij de kern van zijn geloof: ‘Hebben wij het geloof van onze Landheer en spreken wij het Woord van Hem die ons zijn Brood geeft?‘ wordt Hagen nog lastiger te volgen als-ie zich afvraagt hoeveel mensen echt onafhankelijk denken. Het valt niet in te zien hoe verdiepen in het geloof zoals Michel Hagen dat voorstaat en ‘echt onafhankelijk denken’ te combineren zijn. Geloof perkt de individuele zelfstandigheid in.

Vrijheid voor de eigen groep is de kern: ‘Er is een nieuwe heerser die feitelijk een oude heerser is, dat is de heersende mening, dat is het politiek-correcte denken, de groepsdruk, de sociale controle. Wie in een democratie de macht wil grijpen, moet de media beheersen. Wanneer commerciële doelen de belangrijkste media bepalen, dan bepalen ze op de duur het denken en de mentale richting waarin een land zich beweegt.‘

Conclusie is dat pastoor Hagen in zijn abstracties zinvolle observaties over de media doet, maar deze nergens concretiseert. In zijn woorden schemert de suggestie door dat het secularisme de nieuwe godsdienst is die de macht heeft overgenomen. Onze maatschappij zou soms zelfs de totalitaire trekken van het communisme vertonen waar godsdienst werd uitgevlakt. Dat zegt Hagen over een land waar-ie zonder angst pastoor kan zijn, de vrijheid van godsdienst bij wet geregeld is en gelovigen zich in volle vrijheid door tientallen religies kunnen laten inspireren. Als Hagen tenslotte ter bescherming van ‘onze geestelijke vrijheid‘ pleit voor media die niet meer ongeremd de huiskamers binnenkomen, dan is zijn overgave compleet. Hagen zoekt profane motieven, maar vindt in die wereld geen steekhoudende argumenten. Mediakritiek vraagt accurate gezanten.

Foto: Paus Benedictus XVI in zijn studeerkamer.

Alia Al Mahdi strijdt met haar lichaam voor vrouwenrechten

Alia al Mahdi poseert halfbloot in de Zweedse sneeuw voor het Franse Elle Magazine. Met rode neus en rode schoentjes. In Zweden heeft ze asiel. De pose mist de spontaniteit, het vuur, de kleur en de vrolijkheid van de acties van FEMEN voor ambassades of op pleinen in de stadse drukte. Alia al Mahdi verbeeldt de ontheemding van de banneling. Ze moest haar land Egypte verlaten. De woede zit in haar lichaam, la rage au corps. Maar het is de marketing van een life style tijdschrift om het zo te focussen. Het is de immense triestheid van Alia’s blik, haar hulpeloze houding en naaktheid in de kou die de vraag oproepen: ‘waar is ze mee bezig?’

Alia al Mahdi trekt sinds enige maanden op met het Oekraïense vrouwencollectief FEMEN dat tegenwoordig in Parijs is gevestigd. Als activistische tegenbeweging demonstreert het tegen wat het als onrecht ziet. Haar handelsmerk is blote borsten of volledige naaktheid. Voor de vrije keuze van het individu en tegen overheden die burgerlijke vrijheden willen inperken. Vrouwenrechten in het Midden-Oosten of  homorechten in Rusland zijn een terugkerend thema. In december gingen FEMEN en Alia al Mahdi voor de Egyptische ambassade in Stockholm nog uit de kleren tegen de constitutionele staatsgreep van president Morsi en de islamisten.

Die sandwichformule van sex en politiek genereert publiciteit. Op foto’s zijn doorgaans fotografen te zien die de vrouwen met protestteksten op hun lichaam gretig van dichtbij op de korrel willen nemen. En dat bloot en politiek samenwerken viel ook op dit blog te merken door de toegenomen aandacht uit Egypte, Saudi-Arabië, de Golfstaten, Jordanië, Marokko, Koeweit, Palestijnse gebieden en Qatar tot en met Oman, Jemen en Soedan.

De revolutie eet haar eigen kinderen op luidt het cliché. FEMEN en Alia al Mahdi geven hoe dan ook de indruk dat ze zich voor de goede zaak inzetten. Zonder de politiek correcte discussies die de Nederlandse politiek zo saai en voorspelbaar maken. Met hun lichaam. Met hun leven. Weg van berekende politiek als carrière voor middelmatige talenten. Precies dat gebrek aan berekening is het gevaar om snel op te branden. Maar dat laat de vrouwen koud. Zonder thuis in de sneeuw. Verfrissend is dat de vrouwen er volledig voor gaan. Voor ons.

Foto 1: Alia al Mahdi voor Elle Magazine France

Foto 2: Affiches van FEMEN

Foto 3: Hoe oud is het meisje links?