Nietsontziend claimen religieuze organisaties andersdenkenden. Zelfs doden worden om zakelijke redenen over hun graf ingelijfd

Georganiseerde religie is een miljardenbusiness. Er staan grote zakelijk belangen op het spel. Opbrengsten uit vastgoed en bedrijven of kerkelijke belastingen. Religieuze organisaties zetten alle onderscheidende middelen in om zichzelf aantrekkelijk en ‘sexy’ te maken. Om de concurrenten de loef af te steken. Want de religieuze markt kent wereldwijd met duizenden religies en religieuze stromingen vele mededingers. Inclusief de verafgoding van de duizenden Goden. Religies vissen in dezelfde vijver. In West-Europa is die religieuze markt ook nog eens krimpend, zodat de strijd om de overblijvende gelovigen nog feller is dan in een groeimarkt.

Zoals Pepsi Cola en Coca Cola, Shell en BP of Apple en Microsoft elkaar bestrijden, zo moeten religieuze organisaties elkaar kunnen bestrijden. Dat ligt in de aard van een bedrijf. Het gaat om winst maken en het waarborgen van de continuïteit. Religieuze leiders leven doorgaans op grote voet en zijn daaraan gewend geraakt. Ze willen ongaarne een stapje terug doen. Omdat zij voor hun voorzieningen en broodwinning uitsluitend van hun religieuze organisatie afkomstig zijn en ze niet als een CEO van een multinational over kunnen stappen naar een andere religie, zijn ze in zekere zin gevangene van hun eigen religieuze organisatie.

Een populaire methode om de zieltjes van gelovigen te winnen of die gelovigen dieper in een specifieke religie te verankeren is de bekering. Daarmee wordt veel publiciteit gezocht door religieuze organisaties. Dan zou de moslim bekeerd zijn tot het christendom of andersom. Of de hindoe tot de islam of andersom. Als men in de marketing niks hoort over een bepaald type bekering dan komt dat omdat de zakelijke en publicitaire belangen minder groot zijn. Zo is er nooit nieuws dat een agnost is bekeerd tot het atheïsme of andersom.

Een apart soort bekering is de doodsbedbekering. Het voordeel daarvan is dat een religieuze organisatie die uit is op publicitair voordeel tamelijk ongestraft  bekende doden kan claimen. Ze kunnen het niet weerleggen. Bekende atheïsten als Stephen Hawking of Christian Hitchens werden na hun dood door christenen geclaimd. Dat gebeurde respectloos en botweg. Op hun doodsbed zouden ze tot het Christendom zijn bekeerd. Op deze religieuze lijkenpikkerij van christelijke organisaties gaf de stervende Hitchens het beste antwoord, aldus een artikel in Trouw: ‘Als ik me bekeer, is dat omdat er beter een gelovige kan sterven dan een atheïst’.

Foto: Schermafbeelding uit artikel ‘Catholics Online Claim Stephen Hawking Experienced Deathbed Conversion’ van Michael Stone, 19 maart 2018 op Patheos.

Godsdiensten zijn tijdgebonden. Uiteindelijk worden ze uit het religieuze domein verdrongen. En opgevolgd

Een artikel van J. H. McKenna op Patheos zet aan tot denken. De geschiedenis van de godsdienst toont de beperkte levensduur van godsdienst. De wetmatigheid is dat ze beperkt zijn in tijd, plaats en doelstelling. Daarom kent de geschiedenis en de hedendaagse verspreiding over de wereld zoveel godsdiensten omdat ze uiteenlopende behoeften moeten afdekken. Ze geven antwoord op de vragen van hun tijd, maar als de omstandigheden veranderen verliezen ze aan betekenis voor hun tijd. Dan worden ze overbodig en opgevolgd door nieuwe godsdiensten die andere vragen stellen en zich beter voegen in de motieven van de nieuwe tijd. Dan worden de heilige boeken van de oude godsdienst bevrijd. Waar de knapste koppen van hun tijd aan hebben meegewerkt. De heilige schriften kunnen dan vervolgens toegevoegd worden aan het domein van de kunst. Van de literatuur of het drama. Ultiem bevrijd van hun primaire functie om zin te geven aan het leven.

McKenna schetst in mijn ogen op een inzichtelijke manier een heldere en onbetwistbare logica, maar waarom hij het verbindt met de positie van de atheïst is me onduidelijk. Dat heeft zijn betoog niet nodig. Mijn reactie:

Religion and art spring from the same source. The source of the imagination of rituals. It is a dramatic feature that reaches a public through a well told story. The article clearly underlines this through well chosen examples. The logic is that religion grows more towards art as religion lasts longer. Greek mythology is now seen as an art form, while in its own time it was seen as a religion.

It is inevitable that modern religions suffer the same fate like old religions did. The development from religion to art is a regularity. Eventually the sacred books written by men will be stripped of their supernatural pretension and will go down in history as literary works.

Then the circle is round where the recently deceased Dutch theologian Harry Kuitert referred to: ‘All speaking about Above comes from below, also the speaking that claims to come from Above‘. Because the greatest minds of their time were connected to this speaking, this intellectual and literary aspect is not lost. But it has to be liberated from the religious environment that keeps it confined.

Literature or drama is ultimately freed from the religious environment and is liberated. The flywheel of the development of religions continues so that new religions with new images of God and new sacred scriptures emerge that we do not yet know about.

Why the author links his argument to the atheist’s right is unclear. Because it is unnecessary to make this point which is already strong enough. The perspective of the atheist or cynic adds nothing to his argument, but makes it unnecessarily polemical and more political. The so-called atheist does not want to relate to God images and religions, but to stand outside. That applies equally to this kind of criticism of religion.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Is Time On The Atheist’s Side?’ van J. H. McKenna op Patheos, 16 november 2017.

Gouverneur Abbott proclameert dag van gebed wegens orkaan Harvey. Hij spreekt alleen gelovigen en de God van Texas aan

Een bericht van Patheos. Minister van International Relaties van Quebec Christine St-Pierre belde afgelopen week met haar tegenhanger, de Republikeinse minister van Buitenlandse Zaken van Texas Rolando Pablos. Ze bood dekens, bedden, kussens, hygiënische producten en elektriciens om de electriciteistvoorziening  te herstellen aan, maar het antwoord van Pablos was vooralsnog afwijzend. Hij accepteerde de hulp uit Canada op dit moment niet. Zijn antwoord was: ‘Stuur gewoon wat gebeden’, aldus een bericht van CBCNews.

De gouverneur van Texas Greg Abbott heeft naar aanleiding van de gevolgen van de orkaan Harvey officieel een dag van gebed afgekondigd voor zondag 3 september, aldus zijn proclamatie. Hij zegt: ‘Ik roep Texanen van alle geloven en religieuze tradities en achtergronden op om op die dag te bidden voor de veiligheid van onze hulpverleners, veiligheidsambtenaren en militair personeel, genezing van individuen, herbouw van gemeenschappen en herstel van de gehele regio die is getroffen door de ramp.’ De gouverneur laat met deze proclamatie de mensen zonder geloof, religieuze traditie en achtergrond ongenoemd. Hij spreekt ze niet aan, zodat het er sterk op lijkt dat ze voor hem niet meetellen of er toe doen. Hiermee creëert gouverneur Abbott een verdeling tussen gemeenschappen, terwijl hij op dit moment juist zou moeten proberen ze te verbinden.

Hoe een religieuze verwijzing die mensen buitensluit in een officiële proclamatie van een lid van het openbaar bestuur van Texas zich verhoudt tot de scheiding van kerk en staat is de vraag. Het lijkt er zeer sterk op dat Republikeinen als Rolando Pablos of Greg Abbott in tijden van stress en nood terugvallen op hun instincten. Ze geven het aanspreken van hun eigen achterban voorrang boven het aanspreken van de hele gemeenschap die ze geacht worden te vertegenwoordigen. Maar hoe lang nog? Complicatie is dat door demografische veranderingen Texas steeds minder een Republikeins bolwerk is. De confrontatie vindt in Texas dus op vele niveau’s plaats. Het gevaar dreigt dat de loopgraaf waarin Abbott en Pablos zich nu geestelijk verschansen onder water komt te staan. Fysiek, dan wel spiritueel. Ze houden zich nog krampachtig vast aan hun intuïtie.