Gedachten bij de foto ‘Manège, grand huit, Luna Park, Porte Maillot, 16ème arrondissement, Paris’ (1935)

Een houten achtbaan ofwel le grand huit in het Lunapark Porte Maillot op de grens van het 16de en 17de arrondissement in Parijs. Ook wel een houten Russisch bos genoemd. Het is onduidelijk wanneer het gesloten werd. Het eind wordt gesitueerd in 1931, 1934 of tijdens de Tweede Wereldoorlog. Alleen die laatste datum past bij de informatie over deze foto die dit tafereel dateert in 1935. Een jaar later werd het Volksfront van Léon Blum opgericht. Dat zou velen hoop geven. Door de recessie van de jaren 1930 was de belangstelling voor dit vertier afgenomen. Mensen hadden er geen geld meer voor. De twee stelletjes in de voorste wagentjes stralen en hebben plezier, maar van de man alleen in het achterste wagentje kan dat niet gezegd worden.

De achtbaan kan als beeldspraak voor het leven gebruikt worden. Dat is een ritje dat afgelopen is voor je het weet. We stappen in en uit. Dat is het. Ook kan de achtbaan de huidige coronacrisis oproepen. We weten dat de rit eindigt, maar weten niet wanneer. Moeten we gillen van spanning? Of wordt ons aangepraat om te gillen en gaat het allemaal te snel om te bevatten? Amuseren we ons dood? Of doden we de verveling door even uit het normale te treden? Hoe dan ook wordt het dagelijks leven betrapt. Fotograaf is Roger Schall (1904-1995).

Foto: Roger Schall, ‘Manège, grand huit, Luna Park, Porte Maillot, 16ème arrondissement, Paris’ (1935). Collectie: Musée Carnavalet, Histoire de Paris.

Pinault, Arnault, Parijs: miljardairs openen hun museum

Zakenman, kunstverzamelaar en miljardair François Pinault krijgt in Parijs zijn eigen museum in de oude korenbeurs bij Les Halles. Het initiatief zou versneld zijn door de recente aanslagen in Parijs, maar media wijzen op de rivaliteit met die andere zakenman, kunstverzamelaar en miljardair Bernard Arnault die in oktober 2014 zijn door Frank Gehry ontworpen museum Fondation Luis Vuitton in Bois de Boulogne opende.

Frankrijk praat over de oorlog van de hedendaagse kunst tussen Pinault en Arnault. Hoe erg is dat, kunst als halffabrikaat dat zakenman, bedrijf, prestige, stad, museum, rivaliteit en machtspolitiek dient? Karakteristiek. 

Gehry, Arnault, Louis Vuitton, Paris: een museum. En nog wat kunst

Frank Gehry flikt het ‘m weer. Na het Guggenheim Museum in Bilbao. Het spectaculaire gebouw dat bestaat om te imponeren van de Fondation Luis Vuitton in Paris-Bois de Boulogne trekt alle aandacht. De architectuur komt op de eerste, de kunst op de tweede plaats. Echt? Of op de zesde plaats na kunstverzamelaar en zakenman Bernard Arnault, zijn bedrijf LVMH Moët Hennessy • Louis Vuitton S.A dat de naam aan het nieuwe museum geeft, de stadspromotie van Parijs en La Fondation Louis Vuitton als museum. Hoe erg is dat, kunst als halffabrikaat dat de architect, het gebouw, de zakenman, het bedrijf, de stad en het museum dient? Tja.

Foto: Schermafbeelding van LMVH.com.

Femen Akbar. Uit de top voor Allah

De vrouwen van FEMEN gaan weer eens uit de top. Ze bidden tot Allah voor de Tunesische ambassade in Parijs. En roepen ‘Amina Akbar’, ‘Pauline Akbar’, ‘Marguerite Akbar’ en ‘Josephine Akbar’. En blokkeren het verkeer. Ze zetten druk in de aanloop van het proces tegen FEMEN-activistes in Tunesië, zoals Amina Tyler. Pauline, Marguerite en Josephine werden in hun protest voor Amina vastgezet. Hoewel het de vraag is of het in Tunesië indruk maakt. FEMEN botst herhaaldelijk met de radicale islam. Of Allah het gebed gehoord heeft is niet bekend. Mogelijk maakt Allah een einde aan de sharia, de achterstelling van vrouwen en de vermenging van politiek en islam binnen zijn rechtsmacht. Die emancipatie is in elk geval het streven van de sextremistes van FEMEN. Voor deze eisen voeren ze actie. De Egytische blogster Alia Al Mahdi ging voor in gebed.

Foto: Protest door FEMEN voor de Tunesische ambassade in Parijs, Rue Barbet de Jouy. 5 juni 2013.

Nieuwe feminisme van FEMEN zet een oude strijd voort

Femen Holland neemt deze foto van Femen Berbère over. Het onderschrift verwijst naar de jaren ’60. Die in Frankrijk nog steeds worden herinnerd door de bijna-revolutie van 1968 toen de verbeelding de macht zocht. Onder het asfalt ligt nog steeds het strand. Vrij vertaald: ‘In de jaren ’60 verbrandden vrouwen hun beha uit protest, door zich niet langer met voeten te laten treden zetten vrouwen dat initiatief nu voor het eerst voort’. ‘Dans les années soixante les femmes avaient brûlé leur soutien gorge en protestation, ce n’est pour qu’aujourd’hui les femmes soient piétinées.’ De activistes van FEMEN zoeken legitimiteit door zich aan te sluiten bij het feminisme van 40 jaar geleden. Ze tonen dezelfde ambitie om de samenleving te beïnvloeden.

W. Joseph Campbell ontzenuwt de mythe dat er aan het eind van de jaren ’60 veel bh’s werden verbrand: ‘But the act of “bra-burning” neither defined nor figured prominently in feminist protests of the 1970s. Or of the 1960s.‘ Kortom, het feitelijk verbranden, uitdoen of weggooien van bh’s vond toendertijd niet op grote schaal plaats, maar had door de symboliek wel maatschappelijke gevolgen. Verschil lijkt dat het toenmalig feminisme samen opging met de emancipatiestrijd van andere groepen. Dat gaf rugwind. De nieuwe feministes van FEMEN opereren in een tijdperk waarin de burgerrechten door overheden en maatschappelijke bewegingen steeds meer worden ingeperkt. Dat maakt de strijd om vrouwen te bevrijden nog urgenter dan die toen al was.

Foto 1: Femen Berbère: Bij de Parijse Eiffeltoren gaan bh’s de lucht in.

Foto 2: Amerikaanse feministes gooien bh’s in de vuilnisbak. Atlantic City, 1968.

Zie hier voor alle artikelen over FEMEN op dit blog.

Alia Al Mahdi strijdt met haar lichaam voor vrouwenrechten

Alia al Mahdi poseert halfbloot in de Zweedse sneeuw voor het Franse Elle Magazine. Met rode neus en rode schoentjes. In Zweden heeft ze asiel. De pose mist de spontaniteit, het vuur, de kleur en de vrolijkheid van de acties van FEMEN voor ambassades of op pleinen in de stadse drukte. Alia al Mahdi verbeeldt de ontheemding van de banneling. Ze moest haar land Egypte verlaten. De woede zit in haar lichaam, la rage au corps. Maar het is de marketing van een life style tijdschrift om het zo te focussen. Het is de immense triestheid van Alia’s blik, haar hulpeloze houding en naaktheid in de kou die de vraag oproepen: ‘waar is ze mee bezig?’

Alia al Mahdi trekt sinds enige maanden op met het Oekraïense vrouwencollectief FEMEN dat tegenwoordig in Parijs is gevestigd. Als activistische tegenbeweging demonstreert het tegen wat het als onrecht ziet. Haar handelsmerk is blote borsten of volledige naaktheid. Voor de vrije keuze van het individu en tegen overheden die burgerlijke vrijheden willen inperken. Vrouwenrechten in het Midden-Oosten of  homorechten in Rusland zijn een terugkerend thema. In december gingen FEMEN en Alia al Mahdi voor de Egyptische ambassade in Stockholm nog uit de kleren tegen de constitutionele staatsgreep van president Morsi en de islamisten.

Die sandwichformule van sex en politiek genereert publiciteit. Op foto’s zijn doorgaans fotografen te zien die de vrouwen met protestteksten op hun lichaam gretig van dichtbij op de korrel willen nemen. En dat bloot en politiek samenwerken viel ook op dit blog te merken door de toegenomen aandacht uit Egypte, Saudi-Arabië, de Golfstaten, Jordanië, Marokko, Koeweit, Palestijnse gebieden en Qatar tot en met Oman, Jemen en Soedan.

De revolutie eet haar eigen kinderen op luidt het cliché. FEMEN en Alia al Mahdi geven hoe dan ook de indruk dat ze zich voor de goede zaak inzetten. Zonder de politiek correcte discussies die de Nederlandse politiek zo saai en voorspelbaar maken. Met hun lichaam. Met hun leven. Weg van berekende politiek als carrière voor middelmatige talenten. Precies dat gebrek aan berekening is het gevaar om snel op te branden. Maar dat laat de vrouwen koud. Zonder thuis in de sneeuw. Verfrissend is dat de vrouwen er volledig voor gaan. Voor ons.

Foto 1: Alia al Mahdi voor Elle Magazine France

Foto 2: Affiches van FEMEN

Foto 3: Hoe oud is het meisje links?

Alia al Mahdi en FEMEN uit de kleren voor vrijheid Egypte

Naakt in de Zweedse sneeuw is weer eens iets anders dan een burka in de zomerhitte van het Midden-Oosten. Iedereen protesteert op haar eigen manier. Hier voor de Egyptische ambassade in Stockholm tegen de greep naar de macht van de islamisten en president Morsi. Deelneemster in het midden is de Egyptische blogster Aliaa al Mahdi die een jaar geleden al eens uit de kleren ging voor de vrijheid. Ook toen al als protest tegen de opmars van de islamisten en de inperking van de vrouwenrechten. De organisatie was in handen van FEMEN. Rechts staat de leidster, de Oekraïense Inna Shevchenko die eerder in Kiev topless voor de vrijheid een kruisbeeld omzaagde. De vrouwen moesten allen naar het Westen vluchten omdat ze bedreigd werden.

Pikant zijn niet de borsten of schaamhaar dat onbedekt is. Wel het verslag van Alia al Mahdi op haar blog. Ze vertelt dat het de opzet was om voor de Egyptische ambassade in Parijs te demonstreren. Daar heeft FEMEN noodgedwongen de tenten opgeslagen. Maar hoewel de ticket betaald was mocht ze in Göteborg Landvetter Airport niet boarden omdat ze klaarblijkelijk op een no fly lijst stond. In rechtsstaat Zweden die sommigen ideaal achten. Gevlucht uit Egypte is ze teleurgesteld dat haar vrijheid in Europa ook ingeperkt wordt: ‘I am disappointed that my freedom of expression is also oppressed in Europe.‘ Europeanen kunnen zich schamen.

Op de site van FEMEN is hier een filmverslag van de actie te zien. De toelichting zegt: ‘International women’s movement FEMEN and antiislamist Egyptian activist Alia al-Mahdi have called to say NO to Sharia constitution in Egypt! Before the decisive day of the referendum in Egypt activists came to the Embassy of Egypt in Stockholm to support Egyptian heroes who are resisting the sharia-dictatorial draft of the constitution of the president Morsi. FEMEN calls people of Great Egypt to deny this religious bondage of newly appeared prophet Morsi and to give the chance for Egypt for the rightful democratic development. ‘Sharia is not a constitution’ – it has been written on Alia’s naked body.

Foto’s: In de Zweedse sneeuw zeggen Alia al Mahdi (midden) en FEMEN  ‘nee’ tegen de Egyptische grondwet en tegen diverse heilige boeken: tora, bijbel en koran.

Topless globaliseert FEMEN met nieuw feminisme

De van oorsprong Oekraïense vrouwenbeweging FEMEN internationaliseert en heeft haar tenten opgeslagen in Parijs. Topvrouw Inna Shevchenko zaagde nog onlangs in Kiev topless voor de vrouwenzaak. Een Nederlandse Facebook-pagina komt aarzelend op gang. Met een Telegraaf-bericht dat Syrische meisjes slachtoffer van sexueel geweld zijn. In Parijs gingen vrouwen uit de bovenkleren om zich solidair te verklaren met hun islamitische zusters. Geen sharia, geen boerka. Eerder vierden ze met een optocht door immigrantenwijk La Goutte d’Or de opening van een centrum. Met op een ontbloot bovenlijf de tekst: Muslim, let’s get naked. FEMEN presenteert zich als nieuw feminisme. Tuinbroeken en korte kapsels zijn ingewisseld voor erotiek en wapperende haren. Met kleurige vrolijkheid vechten de vrouwen succesvol om een plek in de publiciteit.

Foto: Vrouwen van FEMEN demonstreren in Parijs, 18 september 2012. Credits Le Parisien