Islamitische vrouwen uit Yorkshire verzetten zich in open brief tegen eigen leiders met vrouwenhaat en maffia-mentaliteit. Labour tegen links-radicaal

Schermafbeelding van deel artikel ‘Muslim women in Batley and Spen call out actions of ‘loud minority’ of men’ van Maya Wolfe-Robinson in The Guardian, 30 juni 2021.

I. Ook radicaal-links is selectief in verontwaardiging. Het schreeuwt moord en brand over de Palestijnen, maar zwijgt over de Oeigoeren. Terwijl dat wat China de Oeigoeren aandoet in het niet valt bij wat Israël de Palestijnen aandoet. Hoewel dat onrecht wel degelijk bestaat. Oeigoeren worden in concentratiekampen gestopt en vrouwen worden tegen hun zin gesteriliseerd. China bedrijft op industriële schaal een bewuste politiek van culturele genocide op de Oeigoerse bevolking.

Niemand hoort radicaal-links daarover. Daarin staat het overigens niet alleen, bijna iedereen zwijgt over deze culturele genocide op deze bevolking van Turkssprekende islamitische Oeigoeren. China zou te groot en machtig zijn om aan te pakken. Dat is echter geen steekhoudende verklaring omdat toen China nog niet die machtige positie had die het nu heeft ook al bekend was dat minderheden zoals aanhangers van Falun Gong in arbeids- en martelkampen werden gestopt. In mei 2013 ging een documentaire van Du Bin in première over het vrouwenkamp Masanjia. Maar ook toen kwam er geen reactie van andere landen.

II. Het wordt er nog vreemder op volgens een bericht in The Guardian. Islamitische vrouwen uit de kieskring Batley and Spen in West-Yorkshire hebben een open brief geschreven waarin ze het “beschamend” gedrag veroordelen dat hun gemeenschap “om de verkeerde redenen in de schijnwerpers heeft gezet”. Het gaat volgens de anonieme vrouwen om “dezelfde gezichten die ons gebied hebben geteisterd als ‘gemeenschapsleiders’ gedurende vele jaren’. De brief circuleert in lokale WhatsApp-groepen. Aanleiding is een tussentijdse verkiezing op 1 juli 2021.

‘We kunnen niet beweren dat we opkomen voor de zaak van Palestina terwijl we de [moslimpraktijk] van vrede en tolerantie negeren‘, aldus de brief. De vrouwen bekritiseren degenen die anderen ‘kleineren of profiteren van deze kwestie om het eigen ego te stimuleren‘.

The Guardian vervolgt onder verwijzing naar de verkiezing in Batley and Spen: ‘Palestina is een centraal punt geworden in de campagne, die volgt op een toename van geweld in de regio. George Galloway, de pro-Palestijnse campagnevoerder en voormalig Labour-parlementslid die deelneemt aan de verkiezingen, heeft zich gefocust op de woede en desillusie die tegen Labour wordt gevoeld over deze kwestie.’ De links-radicale beroepsactivist George Gallaway die in 2003 uit Labour werd gegooid is vaste gast van het Russische propagandakanaal RT en heeft zich tot spreekbuis en marionet van het Kremlin gemaakt door zich te verzetten tegen Navo, EU en de eenheid van het westen. Hij is kandidaat voor zijn eigen vehikel, de Workers Party

Het is moedig en getuigend van politiek inzicht van de islamitische vrouwen dat ze niet meegaan in de retoriek van links-radicalen als George Galloway die vooral onrust willen stoken binnen links om Labour te benadelen. Nast het feit dat ze daarmee rechts in de kaart spelen. Galloway’s rancune tegen deze partij die volgt uit zijn eigen persoonlijke geschiedenis en zijn plaats op de loonlijst van RT brengen hem ertoe om de Britse democratie te helpen ondermijnen. De campagne van Labour wordt op allerlei manieren tegengewerkt tot en met fysieke bedreigingen aan het adres van Labour-medewerkers aan toe.

De vrouwen komen voor hun rechten op. Ze verzetten zich tegen links-radicalen die bedreigingen tegen politiek opponenten niet schuwen en tegen islamitische gemeenschapsleiders die de stereotypering bevestigen dat ‘moslimmannen onderdrukkend zijn’. Ze zeggen het zelf. Door een combinatie van links-radicalisme en cultureel conservatisme voelen de vrouwen zich gevangen in een sfeer van vrouwenhaat en een maffia-mentaliteit die weinig goeds brengt. Vandaar hun open brief.

III. Het is een wetmatigheid dat in gesloten gemeenschappen de kans groot is dat de verkeerde tegenwoordigers zich opwerpen als leider. Want er bestaat nagenoeg geen intern debat. Het gevolg is dat ze foute inschattingen maken en niet in staat zijn om weerstand te bieden aan radicalen. Ze falen omdat ze de groep die ze zeggen te representeren slecht vertegenwoordigen. Het gedrag van de moslimmannen die door de vrouwen bekritiseerd worden kan samengevat worden als ‘geborneerd’.

De tragiek is dat het in westerse samenlevingen praktisch onmogelijk is en een maatschappelijk taboe om moslimleiders te bekritiseren omdat ze dan reageren met de beschuldiging van racisme. Naast ongenuanceerde gescheld door rechts-extremisten dat geen inhoudelijke kern bevat en daarom nergens landt. Een open brief uit eigen kring is dan het enige alternatief. Niet toevallig vanuit het perspectief van vrouwen in een gemeenschap waar vrouwen meer dan gemiddeld door mannen onderdrukt worden. Dat de open brief zo breed de publiciteit haalt geeft aan hoe groot de behoefte is om dit debat over het ontbreken van emancipatie in moslimkring open te breken. Het kan echter alleen indirect gevoerd worden omdat druk van buiten averechts werkt. Daarom gaat de emancipatie binnen de islam zo tergend langzaam.

Gedachte bij foto [Peasants being photographed for identity cards, headdress removed], 1934-1939

Een fotograaf die een andere fotograaf fotografeert is een subgenre. Je zou het in dramaturgische termen episch en Brechtiaans kunnen noemen. Ofwel, het bewust scheppen van afstand om het publiek inzicht te geven. Het tot stand komen van de foto wordt niet weggemoffeld en zelfs deel van het onderwerp.

Doorgaans wordt in de verhalende traditie van de 19de eeuwse roman en de filmindustrie van Hollywood de montage uitgevlakt. De schijn wordt gewekt dat het verhaal zich als het ware zelf vertelt. Onzin uiteraard. Is deze traditie de reden dat er zo betrekkelijk weinig registraties zijn van beeldende kunstenaars in hun creatieve proces?

Dit is een beeld uit Palestina in de jaren 1930. Boeren worden gefotografeerd voor hun identiteitsbewijs. De hoofdbedekking wordt verwijderd. Het gaat over identiteit en het vastleggen ervan. En het vastleggen van het vastleggen. Nou, dat ligt behoorlijk vast. Tot welk leed dat kan leiden weten we uit de geschiedenis. Dat is weer een ander onderwerp. Terwijl van dit onderwerp nog niet eens duidelijk is waar het over gaat: fotografie, identiteit of de politiek van het Midden-Oosten? Of alles tegelijk en door elkaar?

Foto: [Peasants being photographed for identity cards, headdress removed], 1934-1939. Collectie: Library of Congress.

Henk Zanoli geeft het voorbeeld aan de staat Israël. En Hamas.

De waarheid over Gaza en Israël is geen hoofdzaak als het over beeldvorming gaat. Schrijver en vredesactivist Amoz Oz voelde in 2009 in een interview met The Guardian verontwaardiging en woede naar twee kanten: ‘I am outraged with both Hamas and the Israelis in this war, I feel an anger I find difficult to express because it’s an anger in both directions.’ Er zijn in de conflicten tussen Israël en Hamas voor een min of meer neutraal publiek geen good guys om zich mee te identificeren of bad guys om de schuld te geven. Zo ingewikkeld en ondoorgrondelijk zijn de verhoudingen. Beide oorlogvoerende partijen hebben zich op een vervelende manier tot bad guys ontwikkeld. Als een duister schilderij met alleen maar zwart zonder wit. Verlies zit ingebakken.

Maar er is ook een waarheid in de beeldvorming die losstaat van de politieke oplossing. Omdat die over de politiek wordt gelegd en deze vervangt. Juist bij gebrek aan constructieve politiek van leiders die verder denken dan hun eigen positie of de volgende verkiezingen. Beeldvorming is de reservespeler die het spel van het basisteam verdringt. Bij gebrek aan inhoud neemt de vorm de inhoud over. Met spel van belabberd niveau.

Dat alles gezegd hebbende vraag ik me af hoe ik het handelen van Henk Zanoli moet plaatsen. Deze 91-jarige Nederlander kreeg van Israel een eremedaille omdat hij in de Tweede Wereldoorlog een Joods kind redde. Nu heeft Zanoli onder protest de medaille teruggestuurd omdat zes van z’n familieleden in Gaza door toedoen van het Israëlische leger om het leven zijn gekomen. Dit haalt prominent de publiciteit, zoals de New York Times. Dat doet afbreuk aan de beeldvorming van de staat Israël. De Nederlander voegt voor de duidelijkheid toe dat z’n beslissing een gebaar tegen de staat Israël is en niet tegen het Israëlische volk. Van hem geen slogans voor eigen gewin, maar een bespiegeling die de politieke leiders van Hamas en Israël niet weten op te brengen in hun eenduidigheid. De nuancering toont zijn grootsheid aan. En de kleinheid van de politici. Tegelijk maakt Henk Zanoli duidelijk wat de juiste manier is om kritiek te hebben op Israël of Hamas.

Foto: Dirk Braeckman, 2013.

Vrouw mishandeld om Israëlische vlag. Wat doet het gezag?

Een Nederlands-Joodse vrouw die in Amsterdam een Israëlische vlag aan haar balkon hing werd door twee mannen zwaar mishandeld. Dit is onacceptabel. Het openbaar bestuur moet middelen vrijmaken om zulk geweld te bestrijden. En de aanvallers hard straffen. Ons land heeft hierbij niks te winnen. De Nederlandse rechtsstaat, de manier van samenleven en het sociaal contract worden erdoor bedreigd. Nederland heeft niks te winnen als emoties, frustraties en waanvoorstellingen uit het Midden-Oosten geïmporteerd worden door inwoners van Nederland. Deze verzetshelden na de oorlog. Jihadisten die zelf de wapens oppakken en naar het Midden-Oosten gaan verdienen meer respect dan deze mannen die met z’n tweeën een vrouw aanvallen. Ik ben voor een importverbod van gelijkhebberigheid en heetgebakerdheid. Zie hier AT5 voor de achtergrond.

Haagse politie krijgt kritiek op terughoudendheid bij demonstratie

‘Uit het feit dat de politie geen arrestaties heeft verricht, kan afgeleid worden dat er geen grenzen zijn overschreden.’ Aldus een bericht van de NOS. In deze redenering keert een woordvoerder van burgemeester Van Aartsen oorzaak en gevolg om. Het is een onjuiste redenering omdat het feit dat er geen arrestaties zijn verricht niet wil zeggen dat de politie de opdracht om tot arrestatie over te gaan goed heeft uitgevoerd. De woordvoeder van de politiek omzeilt door deze cirkelredenering de bewijslast. Hij ontwijkt de verantwoording.

Of de woordvoerder van de burgemeester een cursus Argumentatieleer aan de Bestuursacademie nodig heeft om z’n kennis bij te spijkeren of juist tot z’n uitspraak kwam als gevolg van de opgedane kennis van de Argumentatieleer om de feiten te verhullen en zijn burgemeester uit de wind te houden is de vraag.

Aanleiding was een kleine demonstratie in de Haagse Schilderswijk. Met jihad-vlaggen. Vraag is of als aanleiding voor dit protest het Israëlisch offensief in de Gazastrook kan worden beschouwd, omdat volgens de NOS de demonstratie zich niet richtte tegen de staat Israël maar tegen Joden. Dit is niet hetzelfde. Protest tegen het beleid van de staat Israël is een legitiem politiek doel -zelfs begrijpelijk door de vele doden die door toedoen van het Israëlische leger in Gaza vallen-, protest tegen ‘de Joden‘ is racisme en niet legitiem. Het hoort niet thuis in een rechtsstaat, moet afgekeurd en door het bevoegde gezag passend bestreden worden.

Annabel Nanninga van Geen Stijl was aanwezig en probeerde verslag te doen. Met de woordvoerder van burgemeester Van Aartsen is ze het oneens dat er geen grenzen zijn overschreden. Een agente maande haar voorzichtig te zijn met het maken van foto’s en bevestigde desgevraagd een bedreiging tegen Nanninga gehoord te hebben. Toen ze zich als journaliste bekend maakte voegde de agente toe geen tijd te hebben om haar te beschermen. Nanninga kon zo haar werk niet doen. Haar bedreiger werd met rust gelaten. Maar het werd nog bedreigender toen Nanninga verbaal agressief bejegend werd en frisdrank over haar heen kreeg. In aanwezigheid van zo’n zes geüniformeerde politie-agenten die niet ingrepen. Gewoon op de openbare weg. Uiteindelijk werd Nanninga voor haar veiligheid mee naar het bureau genomen. Maar geen enkele belager. Ze verwijt de agenten niks, maar de burgemeester wel die het korps niet passend en te slap zou laten optreden.

De demonstratie in Den Haag heeft vandaag tot kamervragen van PVV, Joram van Klaveren (GRBVK) en VVD geleid. Met de teneur dat journalisten ongestoord hun werk moeten kunnen doen in de openbare ruimte en de politie dat recht moet garanderen. Maar gisteren in Den Haag gaf het bevoegd gezag die garantie niet. Inmiddels is bekend geworden dat het OM een onderzoek instelt naar aanleiding van de demonstratie.

Foto: Protest in Den Haag. NOS, 24 juli 2014.

Eeuwige beweging in Gaza: Allah Akbar tegen Eretz Yisrael

In het conflict tussen Hamas en Israël in Gaza hebben beide partijen de handschoenen uitgetrokken. Alle middelen zijn geoorloofd. De ene straatvechter tegen de andere. De verbetenheid en de haat spoelen de laatste restjes redelijkheid weg. Van beide kanten aangewakkerd door een nationalistisch-religieuze component die de Realpolitik nog meer op afstand zet: Allah Akbar tegen Eretz Yisrael. Deze inzet van beide partijen is de echte verloren strijd die door niemand te winnen valt. Dat maakt het lastig om begrip te hebben voor de leiders van de strijdende partijen die als een dolle tekeer gaan. Wat niet voor de slachtoffers geldt, die verdienen alle compassie. Gevangen door die leiders met hun belangen die het verkeerde pad bewandelen.

De informatieoorlog woedt en beide kanten buigen de waarheid bij. De waarheid wordt gemanipuleerd om de publieke opinie te winnen. Voor uw of mijn sympathie. De verslaggeving van de partijen is gekleurd. Aan de beestachtigheid zijn geen grenzen. Het verstand staat stil bij het bombarderen van een ziekenhuis. Zelfs als er op het terrein een raket gelanceerd zou zijn. Bewijs wordt met plakken en knippen gefabriceerd als legitimatie voor een fatale druk op de knop. De teller van het dodental loopt weer even op. Wat te doen? Een opinie die tussenbeide wil komen zegt dat de driften van Hamas en Israël omgezet moeten worden tot aanvaardbare vorm. Maar da’s te veel gevraagd voor een conflict dat tot een wederzijds ritueel geworden is. No exit.

Hoe knap zijn eigenlijk de kinderen van groep 7b van El Furkan?

Het is knap dat de kinderen van groep 7b van Basisischool El Furkan van zo’n 11 jaar zo politiek gemotiveerd zijn en zich zo welsprekend uiten. Vol mediawijsheid vinden ze het Jeugdjournaal van 1 juli ‘niet altijd even eerlijk’. Ze hebben exact bijgehouden wat het Jeugdjournaal zegt over kinderen die in Israël en de Palestijnse gebieden worden doodgeschoten. Ze weten dat de Palestijnen helemaal geen leger hebben en Israël wel. Ze weten dan wellicht ook waarom PLO-leider Yasser Arafat altijd een uniform droeg. Dwaas eigenlijk, zo zonder leger als je er goed over nadenkt. Carnaval in het Midden-Oosten? Het is knap dat de kinderen van groep 7b zich weten te presenteren als gedode kinderen. Dat soort identificatie vraagt een abstractievermogen dat bij 11-jarige kinderen bijzonder genoemd mag worden. ‘Later werd ik in de bossen bij Jeruzalem gevonden’, wat je noemt vereenzelviging tot in de dood. Wat een knappe kinderen van groep 7b van Basisschool El Furkan. Je zou uit hun uitingen niet opmaken dat ze slechts 10, 11 of 12 jaar zijn. Je zou ze veel ouder schatten. Knap?

Foto: Yasser Arafat.

Shavit hoopt op vrede Israël. Dankzij chaos Arabische landen?

Twee berichten. In Irak is meer dan 90% van de 40.000 inwoners van Qaraqosh op de vlucht geslagen, aldus het Katholiek Nieuwsblad. Inwoners van deze merendeels katholieke stad bij Mosoel vrezen de jihadisten van ISIS met hun reputatie van meedogenloosheid. De linkse Israëlische journalist Ari Shavit zegt in NRC in een interview met Hendrik Spiering: ‘Ik heb Arabische vrienden die zeer kritisch staan tegenover Israël, maar als ze om zich heen kijken weten ze: het is voor hen beter in Nazareth te leven onder een zionistisch regime dan in Damascus onder de Arabische nationalisten. Het wordt niet hardop gezegd, het is een taboe. En hun politieke leiders en radicale intelligentsia verzwijgen het. Maar het heeft een kalmerend effect.‘

Deze commentator voor het links-liberale Haaretz meent dat Israël helemaal niet zo rechts is. Shavit hoopt dat als gematigd links aan de macht komt er een realistische vrede kan worden gesloten met ‘een echte acceptatie van het tweestaten-principe: Israël en Palestina’. Hij ziet ook bij de Palestijnen meer realisme. Is de chaos en ellende van Syrië en Irak vol sektarisme de kans voor Israël om zich aan het recente beleid van stuurloosheid en gebrek aan perspectief te ontworstelen? Het valt te hopen dat Israël moreel kan herleven door aansluiting te zoeken bij Europa. Leed van de recente geschiedenis is relatief. Daar ligt het perspectief van Israël op een doorstart. Wel wennen voor de hardliners aan Joods- en Arabisch-nationalistische kant.

Foto: Strijders van het aan Al Qaida gelieerde ISIS marcheren door Raqqa in Syrië, januari 2014. In: Haaretz. Credits: AP.

UNESCO: Arabische druk blokkeert tentoonstelling over heilig land

Minder dan een week voor de opening wordt een tentoonstelling over 3500 jaar Israël onder druk van 22 Arabische landen voor onbepaalde tijd uitgesteld. Politiek en cultuur hebben net als politiek en sport alles met elkaar te maken. Zeker waar het om internationale evenementen gaat waar vele landen bij betrokken zijn. En zich ‘tot elkaar verhouden‘. Cultuur en sport gaan niet buiten de politiek om. Want ze zijn politiek. Een internationale tentoonstelling of sportwedstrijd is niet alleen een uitdrukking van de macht, het is een deel van de macht. Daarom kunnen culturele of sportieve evenementen controverse oproepen. Ze doen er toe.

De titel van de tentoonstelling ‘The 3,500 Year Relationship of the Jewish People to the Holy Land‘ die in de hal van het Parijse hoofdkwartier van UNESCO gepresenteerd zou worden werd op het laatste moment aangepast. ‘Land of Israel‘ werd vervangen door het meer christelijke ‘Holy Land‘. Dit geeft aan hoe over alle details is onderhandeld tussen de directie van UNESCO en de maker van de tentoonstelling het Simon Wiesenthal Center in Los Angeles. Het werd met steun van Israël, Montenegro en Canada gerealiseerd. Maar de tentoonstelling mag nu van UNESCO onder druk van de 22 landen van de Arabische groep niet getoond worden in het hoofdkwartier. Het stond al opgesteld in de hal. De uitnodigingen waren al verstuurd.

De reden die UNESCO geeft voor het voor onbepaalde tijd uitstellen van de tentoonstelling is dat doorgaan het vredesproces in het Midden-Oosten zou kunnen beschadigen. Wat opnieuw aantoont hoe nauw cultuur en politiek samenhangen. Maar koe kan een presentatie in het hoofdkwartier van UNESCO het vredesproces beschadigen? Het niet doorgaan roept vooral vragen op over het functioneren van UNESCO. Hoe is het gesteld met de interne democratie en de besluitvorming van de UNESCO? Want het late uitstel laat geen UNESCO zien dat een vaste koers vaart. Het groene licht voor de tentoonstelling was al in oktober 2011 door directeur Irina Bokova gegeven en UNESCO deskundigen hadden de presentatie al doorgelicht en goedgekeurd.

Foto: UNESCO algemeen directeur Irina Bokova met rabbi Marvin Hier van het Simon Wiesenthal Center naast een tekstbord dat de tentoonstelling aankondigt, 2012.

Ahmed Mater doet verslag en geeft omzichtig richting

Religie is als een magneet die gelovigen aantrekt. Hun inspiratie wordt in banen geleid. Deze dagen lopen de pelgrims die in Mekka zijn aangekomen voor de jaarlijkse haj door de stad. Op weg naar de kaaba, de kubus in het hart van de moskee van Mekka. Ahmed Mater brengt die tocht tot de essentie terug. Die bestaat in en door de massa waar iedereen gelijk is. IJzervijlsel kan zich enkel een kant oprichten. Anders valt het weg.

De Saoedische kunstenaar Ahmed Mater is een van de curatoren van #COMETOGETHER, een tentoonstelling van hedendaagse kunst van kunstenaars uit Arabische en Islamitische landen in Londen. De titel verwijst naar sociale media die ‘de aard en de kracht van de individuele stemmen en expressie in de Arabische wereld in de afgelopen jaren hebben veranderd’. Hoop en werkelijkheid van kunstenaars in de voorhoede vermengen zich in het streven naar een open samenleving. Waar het individu zich kan onttrekken aan de aantrekking. Zoiets.

Foto: Ahmed Mater, Magnetism I, 2011. Photogravure.