Petitie ‘NOS stop de eenzijdige berichtgeving over Israël’ maakt NOS Journaal groter dan het is. Gekleurde of slechte journalistiek?

De petitie ‘NOS stop de eenzijdige berichtgeving over Israël’ op Petities24.com stelt dat de berichtgeving van de NOS over Israël eenzijdig is. Met NOS wordt gedoeld op de informatievoorziening op NOS Teletekst en het NOS Journaal. De reacties van de ondertekenaars variëren van genuanceerd tot onbezonnen, van kritiek op de NOS vanwege eenzijdigheid tot ondubbelzinnige steun voor Israël. Het is interessant om de reacties te lezen.

Wat opvalt is dat ondanks de niet kinderachtige kritiek velen toch enorm belang hechten aan de berichtgeving van de NOS. (En ook RTL). De kritiek komt in de meeste gevallen niet neer op het constateren van een gebrek aan professionalisme, een tekort aan middelen en kwaliteit van verslaggever en eindredactie in Hilversum die het bericht inkadert, maar op bewuste partijdigheid of eenzijdigheid die zelfs wordt omschreven als jodenhaat. Als die al bestaat is vooringenomenheid echter lastig te bewijzen. Het gebrek aan professionalisme is makkelijker te bewijzen en is ook meer zinvolle kritiek omdat het kan leiden tot aanpassing van de werkwijze van het NOS Journaal. De paradox van deze petitie die kritisch bedoeld is is dat het via een omweg het NOS Journaal groter en belangrijker maakt dan het per definitie vanwege de randvoorwaarden kan zijn.

Foto’s: Schermafbeeldingen van pagina’s van de petitie ‘NOS stop de eenzijdige berichtgeving over Israël’ en pagina 33 met reacties.

Advertentie

De Nederlandse oplossing: Internationaal cultuurbeleid als krachtig signaal tegen instabiliteit rond Europa

‘Cultuur heeft een directe verbinding met economie en politiek, en is een vorm van diplomatie die zeer waardevol is voor onze reputatie als voortvarend, open land. En het kan onze positie in het buitenland verstevigen.’ Aldus een video uit 2013 van Buitenlandse Zaken over internationaal cultuurbeleid. Kunst moet dienstbaar zijn aan politieke doeleinden. Kunstvormen die uit deze gouvernementele opvatting van cultuur volgen zijn er niet voor de kunst, maar voor de economie, reputatie en diplomatie van Nederland.

Nu is er de ‘Kamerbrief over internationaal cultuurbeleid 2017-2020’ van de ministers Bert Koenders van Buitenlandse Zaken en Jet Bussemaker van Cultuur. De rol van de economie in de internationale culturele samenwerking wordt afgeschaald. Het culturele veld mag voortaan zelf het initiatief nemen waarbij de overheid faciliterend optreedt. In het beleidskader bij de brief staat: ‘Ook zien we dat cultuur internationaal steeds vaker een politieke lading krijgt: cultuur wordt niet alleen ingezet om te verbinden, maar soms ook om tegenstellingen te vergroten. Culturele verworvenheden, waaronder ons culturele erfgoed en artistieke vrijheid en vrijheid van meningsuiting, staan onder druk.’ Cultuur ‘is‘ niet, maar wordt ‘ingezet’. Cultuur heeft haar onschuld verloren. Kortom, in 2016 dient internationaal cultuurbeleid voor politiek, diplomatie en marketing.

Een persbericht bij de kamerbrief zet het nog scherper aan en presenteert in de titel ‘cultuur als krachtig signaal tegen instabiliteit rond Europa’. Nederland mag dan de krijgsmacht, de territoriale verdediging en de bewaking van de grenzen in de uitverkoop hebben gedaan, de instabiliteit die daar uit volgt wordt volgens het kabinet bestreden met Nederlandse cultuur. Viktor & Rolf, Marlene Dumas, het Nederlands Danstheater, Het Koninklijk Concertgebouworkest en Droog Design liggen in de loopgraven om Nederland te verdedigen tegen Egypte, Mali, Rusland, Palestijnse gebieden, Libanon, Marokko en Turkije. ‘Culturele samenwerking kan een wezenlijke bijdrage leveren aan een veilige, rechtvaardige en toekomstbestendige wereld’, zegt Koenders. Tja, wie dat gelooft, kan niet eens naïef genoemd worden, maar is gewoonweg kwaadaardig en gevaarlijk.

Zoals zo vaak vinden de weidse vergezichten van het kabinet geen vervolg in een ruimhartige budgettering. Want Nederlands internationaal cultuurbeleid vijzelt wellicht de reputatie van Nederland in het buitenland op, maar het mag om binnenlandse redenen niet te veel kosten. Want op het Binnenhof zijn kunst en cultuur een gewilde schietschijf voor makkelijk scorende politici. Er is door geschuif van begrotingsposten zo’n 18 miljoen euro beschikbaar, waarvan 0,5 miljoen ‘effectief’ wordt ‘ingezet’ binnen de ‘moderne diplomatie’. Modieus. Deze openbaring vangt door marketing het kwaad af. Zo is Nederland weer helemaal thuis waar het hoort.

Foto: ‘Constructing a Dummy Tank 1942’.

Henk Zanoli geeft het voorbeeld aan de staat Israël. En Hamas.

De waarheid over Gaza en Israël is geen hoofdzaak als het over beeldvorming gaat. Schrijver en vredesactivist Amoz Oz voelde in 2009 in een interview met The Guardian verontwaardiging en woede naar twee kanten: ‘I am outraged with both Hamas and the Israelis in this war, I feel an anger I find difficult to express because it’s an anger in both directions.’ Er zijn in de conflicten tussen Israël en Hamas voor een min of meer neutraal publiek geen good guys om zich mee te identificeren of bad guys om de schuld te geven. Zo ingewikkeld en ondoorgrondelijk zijn de verhoudingen. Beide oorlogvoerende partijen hebben zich op een vervelende manier tot bad guys ontwikkeld. Als een duister schilderij met alleen maar zwart zonder wit. Verlies zit ingebakken.

Maar er is ook een waarheid in de beeldvorming die losstaat van de politieke oplossing. Omdat die over de politiek wordt gelegd en deze vervangt. Juist bij gebrek aan constructieve politiek van leiders die verder denken dan hun eigen positie of de volgende verkiezingen. Beeldvorming is de reservespeler die het spel van het basisteam verdringt. Bij gebrek aan inhoud neemt de vorm de inhoud over. Met spel van belabberd niveau.

Dat alles gezegd hebbende vraag ik me af hoe ik het handelen van Henk Zanoli moet plaatsen. Deze 91-jarige Nederlander kreeg van Israel een eremedaille omdat hij in de Tweede Wereldoorlog een Joods kind redde. Nu heeft Zanoli onder protest de medaille teruggestuurd omdat zes van z’n familieleden in Gaza door toedoen van het Israëlische leger om het leven zijn gekomen. Dit haalt prominent de publiciteit, zoals de New York Times. Dat doet afbreuk aan de beeldvorming van de staat Israël. De Nederlander voegt voor de duidelijkheid toe dat z’n beslissing een gebaar tegen de staat Israël is en niet tegen het Israëlische volk. Van hem geen slogans voor eigen gewin, maar een bespiegeling die de politieke leiders van Hamas en Israël niet weten op te brengen in hun eenduidigheid. De nuancering toont zijn grootsheid aan. En de kleinheid van de politici. Tegelijk maakt Henk Zanoli duidelijk wat de juiste manier is om kritiek te hebben op Israël of Hamas.

Foto: Dirk Braeckman, 2013.

Eeuwige beweging in Gaza: Allah Akbar tegen Eretz Yisrael

In het conflict tussen Hamas en Israël in Gaza hebben beide partijen de handschoenen uitgetrokken. Alle middelen zijn geoorloofd. De ene straatvechter tegen de andere. De verbetenheid en de haat spoelen de laatste restjes redelijkheid weg. Van beide kanten aangewakkerd door een nationalistisch-religieuze component die de Realpolitik nog meer op afstand zet: Allah Akbar tegen Eretz Yisrael. Deze inzet van beide partijen is de echte verloren strijd die door niemand te winnen valt. Dat maakt het lastig om begrip te hebben voor de leiders van de strijdende partijen die als een dolle tekeer gaan. Wat niet voor de slachtoffers geldt, die verdienen alle compassie. Gevangen door die leiders met hun belangen die het verkeerde pad bewandelen.

De informatieoorlog woedt en beide kanten buigen de waarheid bij. De waarheid wordt gemanipuleerd om de publieke opinie te winnen. Voor uw of mijn sympathie. De verslaggeving van de partijen is gekleurd. Aan de beestachtigheid zijn geen grenzen. Het verstand staat stil bij het bombarderen van een ziekenhuis. Zelfs als er op het terrein een raket gelanceerd zou zijn. Bewijs wordt met plakken en knippen gefabriceerd als legitimatie voor een fatale druk op de knop. De teller van het dodental loopt weer even op. Wat te doen? Een opinie die tussenbeide wil komen zegt dat de driften van Hamas en Israël omgezet moeten worden tot aanvaardbare vorm. Maar da’s te veel gevraagd voor een conflict dat tot een wederzijds ritueel geworden is. No exit.

Na oorlog komt rouw

Vandaag 23 juli 2014 is het in Nederland een dag van nationale rouw voor de slachtoffers van de ramp met de MH17 van Malaysian Airlines. Voor het eerst sinds 1962 toen prinses Wilhelmina stierf. Nederland gedenkt en staat stil. Als een dief in de nacht kwam de oorlog afgelopen donderdag naar Nederland. Zoals de oorlog de afgelopen tijd ook naar Oekraïne, Syrië, Irak, Zuid-Soedan, Israël en de Palestijnse gebieden kwam. Of naar internet als dat als een apart continent beschouwd wordt. Hoe die brandhaarden heten waar mensen elkaar de koppen inslaan is bijzaak. Ze wisselen van naam. Ze heten soms Duitsland, Bosnië, Libanon of Angola, dan weer Honduras of Libië. Oorlog is intelligente domheid. Oorlog is doordachte absurditeit met grove middelen. Krijg is emotie. Daarna wacht herstel en wordt beterschap beloofd. Steeds weer. Ons mensen past treurnis.

Foto: Kazimir Malewich, ‘Suprematistische compositie (met blauwe driehoek en zwarte rechthoek)‘, 1915. Collectie Stedelijk Musuem Amsterdam.

Hoe slim is Van Doorn bezig door moslims geestelijk te vorderen?

Arnoud van Doorn is spijtoptant. Eerst PVV’er, nu moslim. Velen vinden de stap opvallend, ongeloofwaardig zelfs. Maar iedereen heeft het recht om op een eenmaal gemaakte keuze terug te komen om een nieuwe stap te zetten. Nieuw inzicht betekent niet per definitie ‘overlopen’. Arnoud van Doorn is lid van de Partij van de Eenheid die met 1 zetel in de Haagse raad is vertegenwoordigd. In juni 2014 raakte fractievoorzitter Abdoe Khoulani in opspraak door te sympathiseren met de soennitische terreurbeweging ISIS. Zie ook hier.

Ik verbaas me over Van Doorns tweet die zegt dat het de morele plicht van elke moslim is om -binnen de kaders van de wet- de bevolking van Gaza te steunen bij een Israëlische inval. 1) Waarom spreekt Van Doorn de moslims als groep (‘elke moslim’) aan? 2) Hoe rijmt dat met het feit dat moslims steeds minder op een gemeenschappelijke lijn zitten en elkaar in meerdere landen naar het leven staan? 3) Waarom is het de morele plicht van elke moslim om de bevolking van Gaza te steunen en hoe onderbouwt Van Doorn die mobiliserende claim? 4) Waarom sluit Van Doorn individuen op in een enkelvoudige identiteit en spreekt ze aan als ‘moslim’?

Wat Israël doet in Gaza of op de Westoever is zoals vele commentatoren gedurende vele jaren gezegd hebben iets waarmee het moet leven. Het is de nachtmerrie die Israël met zich meesleept en waarmee het in het reine moet komen. Wat zonder politieke koerswijziging niet lukt. Zo’n last is niet te dragen. Het verstoort de hoop op een nieuwe start. Afgezien van hun leed en hun pijn is dat erger dan het lot van de onderdrukten.

Bovengenoemde tweet van Van Doorn is reactief en anti-emanciperend. En ontzettend stupide van simpelheid. Wat Van Doorn bereikt is niet meer dan een spiegelbeeld van Israël zijn. Het valt niet voor te stellen dat dat z’n ultieme doel is en hij beseft dat dat zijn doel is. Maar het is nog erger. De tweet gaat nog een stap verder door onder verwijzing naar onuitgesproken bronnen een moreel beroep te doen op ‘elke moslim’ en deze te claimen. Waarmee Van Doorn elke moslim elke bewegings- en ademruimte ontneemt en deze laat stikken.

Foto: Schermafbeelding van tweet van Arnoud van Doorn (PvdE) van 12 juli 2014.

Alia Al Mahdi strijdt met haar lichaam voor vrouwenrechten

Alia al Mahdi poseert halfbloot in de Zweedse sneeuw voor het Franse Elle Magazine. Met rode neus en rode schoentjes. In Zweden heeft ze asiel. De pose mist de spontaniteit, het vuur, de kleur en de vrolijkheid van de acties van FEMEN voor ambassades of op pleinen in de stadse drukte. Alia al Mahdi verbeeldt de ontheemding van de banneling. Ze moest haar land Egypte verlaten. De woede zit in haar lichaam, la rage au corps. Maar het is de marketing van een life style tijdschrift om het zo te focussen. Het is de immense triestheid van Alia’s blik, haar hulpeloze houding en naaktheid in de kou die de vraag oproepen: ‘waar is ze mee bezig?’

Alia al Mahdi trekt sinds enige maanden op met het Oekraïense vrouwencollectief FEMEN dat tegenwoordig in Parijs is gevestigd. Als activistische tegenbeweging demonstreert het tegen wat het als onrecht ziet. Haar handelsmerk is blote borsten of volledige naaktheid. Voor de vrije keuze van het individu en tegen overheden die burgerlijke vrijheden willen inperken. Vrouwenrechten in het Midden-Oosten of  homorechten in Rusland zijn een terugkerend thema. In december gingen FEMEN en Alia al Mahdi voor de Egyptische ambassade in Stockholm nog uit de kleren tegen de constitutionele staatsgreep van president Morsi en de islamisten.

Die sandwichformule van sex en politiek genereert publiciteit. Op foto’s zijn doorgaans fotografen te zien die de vrouwen met protestteksten op hun lichaam gretig van dichtbij op de korrel willen nemen. En dat bloot en politiek samenwerken viel ook op dit blog te merken door de toegenomen aandacht uit Egypte, Saudi-Arabië, de Golfstaten, Jordanië, Marokko, Koeweit, Palestijnse gebieden en Qatar tot en met Oman, Jemen en Soedan.

De revolutie eet haar eigen kinderen op luidt het cliché. FEMEN en Alia al Mahdi geven hoe dan ook de indruk dat ze zich voor de goede zaak inzetten. Zonder de politiek correcte discussies die de Nederlandse politiek zo saai en voorspelbaar maken. Met hun lichaam. Met hun leven. Weg van berekende politiek als carrière voor middelmatige talenten. Precies dat gebrek aan berekening is het gevaar om snel op te branden. Maar dat laat de vrouwen koud. Zonder thuis in de sneeuw. Verfrissend is dat de vrouwen er volledig voor gaan. Voor ons.

Foto 1: Alia al Mahdi voor Elle Magazine France

Foto 2: Affiches van FEMEN

Foto 3: Hoe oud is het meisje links?