Waarom wordt Amerikaanse propaganda geloofd?

RT’s Abby Martin en Cenk Uygur van The Young Turks vinden elkaar in hun afkeer van de gevestigde media in de VS. Die denken niet voor zichzelf of de Amerikaanse burgers, maar zijn spreekbuis van bedrijfsleven of overheid. Het is geen nieuw verhaal. Corporate media doen gewoon aan propaganda. Zoals in Noord-Korea. Onthullingen die ‘hun’ regering in verlegenheid brengen doen ze niet. Wat RT doet voor het Kremlin, doet CNN voor het Witte Huis. Journalistiek valt het niet te noemen. Probleem voor de kijker is dat-ie nog nauwelijks aan feitelijke informatie kan komen. Amerikaanse networks zijn in hoge mate geïnfantiliseerd. De oplossing ligt in kleine, flexibele nieuwsorganisaties zoals The Young Turks die zich via sociale media direct tot de burgers richten. Zonder druk van bedrijfsleven of overheid. Cenk Uygur waarschuwt op het laatst voor het militair-industrieel complex, maar lijkt even te vergeten dat daarvan ook een Russische variant bestaat.

Gevestigde media volgen de macht in taalgebruik. Over drones

Taal is belangrijk. Het biedt de optie om de aard van een actie of term te verhullen. Neem een bericht in de NRC uit oktober 2013 waarin het een rapport van Amnesty International over de inzet van drones in Pakistan bespreekt. Het bericht spreekt eufemistisch over ‘onwettige drone-aanvallen‘. Deze combinatie van woorden geeft de spanning aan. Amnesty meent dat de VS oorlogsmisdaden plegen door de inzet van drones. De term ‘drone-aanvallen‘ is neutraal en zegt niet waartoe ze leiden: Mensen worden vermoord. Door het vriendelijker voor te stellen dan het is verhullen nieuwsmedia als de NRC het ware karakter van het Amerikaanse drone-programma. In hun taalgebruik kiezen ze partij door de verhullende taal van de regering-Obama te volgen.

Het gisteren gelanceerde The Intercept doet het anders en voegt bij een kritische inhoud over een artikel over het Amerikaanse drone-programma ook kritisch taalgebruik. De titel laat geen misverstanden bestaan en spreekt niet over verhullende ‘drone-aanvallen’ of ‘gericht doden’ (targeted killing) maar over moord (assassination): ‘The NSA’s Secret Role in the U.S. Assassination Program‘. In de New York Times vindt Erik Wemple het opvallend genoeg om er aandacht aan te besteden. Desgevraagd legt auteur Glenn Greenwald een direct verband tussen taalgebruik en macht: ‘What we’re trying to do is use the accurate term rather than the euphemistic term that the government wants us to use’ want: ‘most media outlets wouldn’t do it‘.

Nieuwsmedia kiezen uit compromis, voorzichtigheid of een interpretatie van de journalistieke code doorgaans de eufemistische term. Die baart nu eenmaal minder opzien. Het is echter niet zo dat de eufemistische term geen stelling neemt. Dat doet deze wel omdat omfloerst taalgebruik de inhoudelijke verschillen en de waarheid uit de weg gaat. Nieuwsmedia hebben stijlboeken met afspraken over stijlgebruik. Het AP Stylebook is in het Engelstalige taalgebied leidend. Op de FB-pagina grossiert het nu in sporttermen: ‘double axel, triple flip-triple toe loop, triple Lutz, halfpipe, moguls, aerials‘. Het NRC Stijlboek is bovenal een praktische gids waarin afspraken over spelling en stijl zijn vastgelegd. Nuttig, maar het komt niet voorbij de overwegingen van taalkunde en leesbaarheid. Laat staan tot de gevolgtrekking om een moord een moord te noemen.

Foto: Drone. Credits: Kirsty Wigglesworth/Associated Press.

Hypocrisie van Amerikaanse progressieven die niet progressief zijn

Radiohost Richard A. Fowler heet ‘progressive‘ te zijn. Hij is ook interim directeur van Generational Alliance dat op de site strooit met het woord ‘progressive‘ zoals een kleuter die geen maat weet met hagelslag. De vertaling van ‘progressive‘ is progressief of vooruitstrevend. Wat de noties gelijkheid en machtsdeling omvat. Feitelijk is Richard Fowler niet progressief, maar een politiek georiënteerde ‘liberal‘ die de Democratische Partij en president Obama die leiding geeft aan de meest gesloten en heimelijke (secretive) regering sinds jaren en op een ongekende wijze klokkenluiders aanpakt (crackdown) omzichtig in bescherming neemt.

Amerikaanse progressieven als Ralph Nader, Daniel Ellsberg, journalisten als Glenn Greenwald of Jeremy Scahill en de Freedom of the Press Foundation, nieuwsmedia als The Real News, Democracy Now! of The Young Turks, digitale burgerrechtenorganisaties als EFF, mensenrechtenorganisaties als ACLU of de Green Party met Jill Stein hebben niets op met partijgangers als Richard Fowler of de omroep MSNBC die door dik en dun Obama verdedigt en zich progressief noemt. In schaaktermen gezegd, ze spelen niet tegen het bord. Dat wil zeggen dat het uitsluitend om de persoon gaat die het beleid uitvoert. Los van de inhoud ervan. Obama verdedigen ze en diens beleid praten ze goed, terwijl ze president Bush voor hetzelfde beleid veroordeelden. Vooral op het gebied van nationale veiligheid en mensenrechten waar Obama de lijn van Bush voortzet.

Petitie: Send Snowden Home. Brazilië en Duitsland zetten druk

Deze petitie roept de Braziliaanse president Dilma Roussef op om Edward Snowden asiel te verlenen. Door toedoen van de Amerikaanse regering is Snowden gestrand in Moskou waar hem tijdelijk asiel van een jaar is verleend. In september 2013 zegde de Braziliaanse president een staatsbezoek aan de VS af omdat president Obama aan Rousseff geen bevredigende uitleg kon geven voor de spionage door de VS van de Mexicaanse en Braziliaanse president. En over de economische spionage van het Braziliaanse energiebedrijf Petrobras. 

Sinds de publicaties door journalisten die zich baseren op de NSA-documenten van Snowden is president Obama in het defensief gedrongen. Brazilië en Duitsland nemen het voortouw in de kritiek. Deze landen werken aan een uitweg om onder de Amerikaanse controle van het internet en communicatie-infrastructuur uit te komen. Ook uit eigen economisch belang. President Roussef zette in een toespraak voor de Algemene Vergadering van de VN in september 2013 de frontale aanval in op de mensenrechten in de VS. Waar tot die tijd de VS anderen op dit onderwerp de les meende te kunnen lezen. Zoals in september 2012 voor de VN.

De scherpslijpers in de Amerikaanse politiek willen Snowden het liefst zonder eerlijk proces om zeep helpen. Opvallend is dat de steun voor Snowden van links en rechts komt. Niet uit de kern van de gevestigde partijen, hoewel de kritiek in de Republikeinse partij naar het midden opschuift. In de kritiek op de controlestaat vinden ongebonden progressieven, libertariërs en gematigde Republikeinen en Democraten elkaar. Maar ze hebben elk hun eigen agenda met de kritiek op de massale spionage door de Amerikaanse overheid.

Een tegenargument om Snowden asiel te geven of te ontslaan van rechtsvervolging is dat Snowden een ‘eed tot geheimhouding’ gebroken zou hebben. Maar da’s onjuist zoals Daniel Ellsberg aanvoerde. Snowden heeft nooit zo’n eed ondertekend, maar wel het standaardformulier 312 als voorwaarde voor indiensttreding. Hij ‘zweerde’ of ‘bevestigde’ ‘to support and defend the Constitution of the U.S., against all enemies, foreign and domestic.’ Dus geen eed tot geheimhouding, maar feitelijk de ruimte om te komen tot het tegenovergestelde. Namelijk het verdedigen van de grondwet tegen binnen- en buitenlandse vijanden. In zijn optiek de NSA.

Vanavond zendt het Duitse ARD om 23.05 uur een interview van NDR-journalist Hubert Seipel met Edward Snowden uit. Het eerste na het geruchtmakende interview in juni 2013 van Laura Poitras en Glenn Greenwald in Hong Kong. Eruit blijkt dat de NSA in Duitsland doet aan economische spionage en Siemens op de korrel neemt zonder dat dit iets te maken heeft met nationale veiligheid of bestrijding van terrorisme: ‘Wenn es etwa bei Siemens Informationen gibt, die dem nationalen Interesse der Vereinigten Staaten nutzen – aber nichts mit der nationalen Sicherheit zu tun haben – dann nehmen sie sich diese Informationen trotzdem‘.

Foto: Schermafbeelding van petitie op Avaaz.org ‘Send Snowden home‘, 26 januari 2014. Ondertekenen van de petitie kan hier.

Obama zwendelt over afwijkende meningen en misbruikt Mandela

‘There are too many of us who happily embrace Madiba’s legacy of racial reconciliation, but passionately resist even modest reforms that would challenge chronic poverty and growing inequality. There are too many leaders who claim solidarity with Madiba’s struggle for freedom, but do not tolerate dissent from their own people. And there are too many of us who stand on the sidelines, comfortable in complacency or cynicism when our voices must be heard.’ Aldus president Obama in z’n lofrede op Nelson Mandela. Door overheden te veroordelen die ‘geen afwijkende meningen van hun eigen volk tolereren’ plaatst Obama zich op ’n standpunt afwijkende meningen toe te staan. Waar haalt-ie het recht vandaan om met z’n vinger naar anderen te wijzen?

Vraag is wat erger is, een boef of een hypocriet. De recente geschiedenis roept de vraag op met wie de wereld slechter af is, met president Bush of Obama. Het antwoord hangt af van eigen voorkeur. De zalvende en prekende Obama loopt de grootste kans het diepst te vallen en het meest teleur te stellen door de pretenties die hij niet waarmaakt. Z’n woorden zijn mooier dan z’n daden. Hij eigent zich Mandela toe en gebruikt hem om eigen onvolkomenheden en gebrek aan ruggengraat te verhullen. Ook om te verduidelijken wat vuile handen maken in de politiek betekent. Wat deze Obama doet is perfide: dubbeltongig, oneerlijk en vals. Voor wie wil geloven dat dit verraad aan Mandela en een betere versie van Obama de waarheid is klinkt het mooi.

Juan Cole brandt Obama af wegens de dubbelhartigheid in bovenstaand citaat. In de controlestaat VS is een afwijkende mening praktisch niet mogelijk. Cole begrijpt Realpolitik en is als analyticus geen purist die de lat hoog legt. Hij wil ook niet ‘de politiek’ brandmerken als een klasse die per definitie niet deugt. Alleen, Obama doet alles wat in z’n macht ligt om afwijkende meningen te onderdrukken. Als het Obama werkelijk menens was zoals-ie pretendeert, dan had-ie onafhankelijke onderzoeken naar onrecht en machtsmisbruik ingesteld: ‘A man driven by a desire for social justice, on discovering what the NSA and other agencies have been up to, would have formed an urgent commission to investigate abuses and curb them. Obama instead kidnapped the president of Bolivia looking for Snowden and stiff-armed any talk from people like Sen. Ron Wyden (D-OR) about maybe reforming the practices.‘ De waardeloze Bush verdient de voorkeur boven de waardeloze Obama.

Amnestie voor Snowden? Over verzoening en vergeving

Update: 16 december. Het nadenkend deel van de Amerikaanse pers valt eensgezind heen over ‘60 Minutes‘ van CBS dat in een item over de NSA vergeet kritische vragen te stellen en karaktermoord op Edward Snowden pleegt. Greg Mitchell vat het samen voor ‘The Nation’. Toch krijgt CBS het voor elkaar in de ‘Blue Room’ te filmen, zoals Ashkan Soltani opmerkt. Maar het beeld dat blijft hangen is overheidspropaganda en gecorrumpeerde journalistiek. En een partijdige presentator John Miller van wie verwacht wordt dat-ie snel overstapt naar de New Yorkse politie. Als anti-terrorist specialist. Nederlandse media brengen het nieuws over de amnestie voor Snowden drie dagen nadat het naar buiten kwam en praten ’60 Minutes’ na. 

Worstelt de NSA echt met het aanbieden van amnestie aan Edward Snowden? Het valt nauwelijks te geloven. Is deze gespeelde twijfel dan politieke marketing die de starre organisatie menselijk moet maken? Aan welke kant staat CBSNews door daar aan mee te werken? Directeur Keith Alexander zegt in elk geval te weten hoe de hazen lopen en komt tot een fijne vergelijking: ‘Dit is analoog aan een gijzelnemer die 50 mensen in gijzeling neemt, er 10 doodschiet en dan zegt: “Als je me volledige amnestie geeft, dan laat ik de andere 40 gaan.” Hij vergeet toe te voegen dat de Amerikaanse regering, politiek en NSA Edward Snowden gedemoniseerd hebben en door eigen toedoen in Rusland hebben laten stranden. Dus zo zelf hun handen bonden en hun eigen macht ondermijnden om tot een vergelijk te kunnen komen. In een deal waar amnestie deel van uitmaakt.

Van de andere kant geldt dat door velen de NSA als gijzelnemer wordt gezien die samenleving, techbedrijven, bevriende landen en eigen politieke leiders in gijzeling heeft genomen. Kortom, een vervolg op de oude vraag ‘wie controleert de controleur?‘ iets anders gesteld: ‘wie geeft de gijzelnemer amnestie?‘ Hebben burgers en politiek de kracht en de macht om Alexander en de NSA te vergeven, of hebben Alexander en de NSA voldoende ontzag en ethisch gewicht om Snowden te mogen vergeven? Vergeving en verzoening zijn typische thema’s voor de kerstdagen. Burgerrechtenbeweging ACLU schetst het karakter van de NSA zoals het dat ziet.

Hersh: Obama was niet waarheidsgetrouw over gifgasaanval Syrië

Onderzoeksjournalist Seymour Hersh publiceert zijn artikel ‘Whose sarin‘ in de London Review of Books. Hij heeft kritiek op het Syrië-beleid van president Obama. Over een aanval met gifgas die veel publiciteit kreeg en bijna tot een Amerikaanse inval leidde zegt-ie: ‘When the attack occurred al-Nusra should have been a suspect, but the administration cherry-picked intelligence to justify a strike against Assad.’ Niet het regime van Assad maar de moslimradicalen van Al-Nusra hadden de gifgasaanval uitgevoerd. Maar dat kwam Obama niet goed uit, zijn regering stelde de zaken anders voor, gaf geen openheid en verdraaide de waarheid.

In een geo-politieke analyse over de regio inclusief Turkije maakt Hersch aannemelijk dat het Westen sinds begin 2013 geen andere keuze had dan het regime van Assad te steunen omdat de gematigde opstandelingen het onderspit dolven tegenover de moslimradicalen die door Saoedi-Arabië en andere Soennitsche landen worden gesteund. Dit maakt de beweegreden van Obama om in te grijpen tegen Assad nog onverklaarbaarder. Was het die rode lijn? Hersh lijkt begripvol voor Obama, maar verwijt hem niet de waarheid te spreken.

Temperend oordeel Buruma over Obama is uitgewerkt

Mooi aan de VS is dat alles er groot is. Volgens Ian Buruma in de NRC van 15 november is de overmoed van de VS nog het grootst. Buruma komt tot de conclusie dat de schuld voor de economische en morele neergang van de VS door iedereen gedeeld wordt. Door deze helicopterblik neemt Buruma president Obama in bescherming: ‘Toch is Obama niet het voornaamste probleem. De moeilijkheid is de Amerikaanse hybris; het geloof in een nationale vrijheidsmissie die te vaak is gebruikt om onnodige oorlogen te ontkenen‘.  Overmoed dus.

Wat Buruma zegt is niet onwaar, maar klopt niet. Hij komt deze keer niet toe aan de vraag wie van ‘het geloof in een nationale vrijheidsmissie‘ profiteren. Of die zelfs exploiteren. Want het kan zijn dat de Amerikaanse overmoed en het geloof in een vrijheidsmissie in de Amerikaanse geest zijn ingedaald, maar een ander aspect is hoe ze vervolgens worden aangewakkerd en misbruikt. Wat Buruma trouwens ook beweert door te stellen dat de vrijheidsmissie dient ‘om onnodige oorlogen te ontketenen‘. Maar bij die constatering laat-ie het.

In een studie concludeerden ​ASIS International (ASIS) en het Institute of Finance and Management (IOFM) dat de Amerikaanse veiligheidsindustrie jaarlijks 350 miljard dollar (= 259 miljard euro) bedraagt. Ter vergelijking, da’s iets meer dan de totale Nederlandse rijksbegroting over 2013 van 248,9 miljard euro. Dit komt bovenop de reguliere Amerikaanse Defensiebegroting van 642 miljard dollar (circa 474 miljoen euro).

Veiligheid en nationale verdediging kosten de VS zo’n 1000 miljard dollar per jaar. Een gigantische industrie en politieke machtsfactor. Het is hier eerder gememoreerd, aftredend president Dwight D. Eisenhower muntte in 1961 het begrip militair-industrieel complex in zijn afscheidsrede. Hij waarschuwde voor de rampzalige opkomst van misplaatste macht die zich onttrekt aan democratische besluitvorming: ‘In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist.‘ De oud-generaal sprak vanuit eigen ervaring en voorspelde 52 jaar geleden wat we nu meemaken.

Iedereen die nadenkt over de Amerikaanse macht die leiders van andere landen vrees aanjaagt kent de feiten. Zeker een kritische geest als Ian Buruma. Toch koppelt-ie de Amerikaanse overmoed en de vrijheidsmissie los van het militair-industrieel complex. Da’s onverstandig omdat het een uit het ander volgt. Ze versterken elkaar zelfs in een geharnast haasje-over. President Obama breekt net als andere politici verkiezingsbeloften. Maar de vraag waarom Obama Guantánamo niet sluit, klokkenluiders vele malen harder vervolgt dan zijn voorgangers die ook ‘leden’ onder overmoed en nationale vrijheidsmissie, de drones-oorlog overzee zonder voldoende juridische basis heeft opgevoerd en de massale spionage van burgers toelaat wordt daarmee niet beantwoord. Maar ontweken door Buruma. Het in abstracties verhullen van Obama’s fouten is afwending.

Foto: ‘The Military-Industrial Complex. War is big business. Even in 1963, the military-industrial complex knew that millions could be made from the escalating tension in Southeast Asia. So, when it looked as though Kennedy was going to go soft on Vietnam, the Pentagon had him killed to make way for the bellicose tendencies of his successor.‘ De presidenten Kennedy (links) en Eisenhower op 22 april, 1961.

Amnesty tegen drone-aanvallen: VS moeten zich verantwoorden

Amnesty International vindt dat de VS zich moeten verantwoorden voor drone-aanvallen in Pakistan. In het rapport ’Will I be next?’ zet Amnesty de feiten op een rijtje. De mensenrechtenorganisatie zet publicitair en politiek druk: ‘Amnesty roept Nederland en andere staten op de Amerikaanse drone-aanvallen die in strijd zijn met internationaal recht te veroordelen, en deze niet per geval of via inlichtingendiensten te steunen (zoals het geval is in Engeland, Duitsland, Pakistan en Australië). De Amerikaanse overheid moet alle gevallen van drone-aanvallen waarbij mensen mogelijk onrechtmatig gedood zijn onderzoeken. Daarnaast moeten de verantwoordelijken worden vervolgd en de slachtoffers vergoed.‘ Niet alle drone-aanvallen zijn in strijd met het internationaal recht, maar bijvoorbeeld de zogenaamde ‘second strike’ aanvallen wel waarbij mensen die de gewonden van de eerste aanval willen helpen zelf aangevallen worden. Dat onderscheid valt te maken.

Zowel bij de massale spionage door de NSA als deze drone-aanvallen speelt hetzelfde mechanisme. Wat technisch mogelijk is wordt ook uitgevoerd. In een game-achtige, filmachtige omgeving in kantoorgebouwen wachten de intellectuele uitdagingen om de resultaten op te voeren. Die abstracte wereld is losgezongen van de werkelijkheid. Voor de daders dan, niet voor de slachtoffers. Om het gat tussen schijn en wezen te dichten is het nodig dat politici verantwoording afleggen. In het geval van drone-aanvallen die in strijd zijn met het internationaal recht is het de hoogste tijd om de Amerikaanse leiders voor oorlogsmisdaden aan te klagen.

Foto: Campagne van Amnesty International ‘Will I be next?‘.

Amerikaanse uitzonderlijkheid wordt bestreden. Iets als nazisme?

President Obama dicht de VS een bijzondere status toe. Het zou ‘exceptional‘ zijn. Hij blijft het herhalen. Critici zien er een manier in van de VS om de regels van de internationale rechtsorde te omzeilen en de eigen ambities om de wereld te beheersen in stand te houden. De Ecuadoriaanse president Rafael Correa vergelijkt de claim van Obama op een uitzonderingspositie met de claim van de nazi’s op eigen superioriteit. Er zijn overeenkomsten. Maar de Amerikanen brengen hun claim op de eigen uitzonderlijkheid verhulder. Minder cultureel en minder ideologisch onderbouwd. Maar daardoor juist weer onbegrijpelijker. Want waar is die claim van Obama en de Amerikanen nou eigenlijk op gebaseerd als het niet het ras, de plek of de missie is?

Ondanks het feit dat president Obama afzwakt wat president Bush eerder onverhulder deed blijft de claim op uitzonderlijkheid een zachte kant van de Amerikaanse machtspolitiek. Het is een claim op het voordeel van de twijfel. Het afdwingen van acceptatie door de ander. Deze claim is een teken van cultureel isolationisme. Kritiek erop van RT is weer het omgekeerde en ook onderdeel van machtspolitiek en propaganda. Dan van de andere kant. Grote landen gaan soms in de eigen retoriek geloven. Met de legitimatie uit een schijnwereld.

Foto: Superman pakt een nazi bij de kraag, 1944.