Een verslag door het Duitse WELT van de Russische-Oekraïense oorlog op een willekeurige zomerzondag. Dag 144 van de oorlog. Geschiedenis, we zitter er middenin.
Over het rakettenterrorisme van Poetin dat zich doelbewust richt op burgers en burgerdoelen. Dat is een oorlogsmisdaad waar de Russen na de oorlog de rekening gepresenteerd kunnen krijgen. Over de Oekraïense president Zelensky die zegt dat alle door de Russische Federatie bezette gebieden zullen worden terugveroverd. Inclusief de Krim. Over het Oekraïense leger dat steeds meer wordt voorzien van geavanceerde westerse wapens. Over de roof door de Russen van grote hoeveelheden Oekraïens graan dat te gelde wordt gemaakt.
Het leed en de pijn zijn te veel om te bevatten. Hoe denkt de Russische krijgsmacht met een terreurcampagne die burgerdoelen vernietigt het hart en de geest van de Oekraïeners te veroveren? Wat is de logica van een bezetter die het land dat het wil bezetten stukje bij beetje vernietigt? Wat is eigenlijk de strategie van de Russische krijgsmacht?
De Russen lijden aan een combinatie van frustratie, onkunde in het veld, gedateerd materiaal en gebrek aan een haalbaar strategisch doel. Hun leger is zwakker dan het leek, en is door de oorlog verder verzwakt. Uit hoeken en gaten wordt personeel geworven dat met oud materiaal uit de mottenballen de strijd wordt ingestuurd. De oorlog die Poetin is begonnen is niet alleen gericht tegen Oekraïne dat hij van de kaart wil vegen, maar ook tegen de eigen bevolking.
Schermafbeelding van deel voorpagina van NRC, 6 april 2022.
Op 7 april 2022 kwam Der Spiegel met het bericht dat de Duitse inlichtingendienst BND (Bundesnachrichtendienst) berichten van Russische militairen in Oekraïne heeft onderschept die zoals het zelf zegt ‘gruwelijke nieuwe inzichten in de wreedheden begaan door Russische strijdkrachten’ verwerven.
Ali Velshi die waarneemt voor Rachel Maddow in de gelijknamige show spreekt met duo-hoofdredacteur Melanie Amann van Der Spiegel over de nieuwe berichtgeving. Dus de door de Duitse inlichtingendienst onderschepte Russische kortegolf radio-uitzendingen waarin Russische soldaten vrijuit spreken over de moord op burgers en andere wreedheden die zij in Oekraïne hebben begaan.
Van belang is of het om een ontsporing gaat van individuele militairen of groepen militairen of een strategie van de Russische legerleiding. Deze onderschepte berichten zijn er een ondersteuning voor dat het om een van bovenaf bepaalde strategie gaat. Dat wordt steeds duidelijker.
Nog op woensdag 6 april 2022 zette NRC een kop bij een artikel én op de voorpagina over de moorden in Bucha die luidde: ‘Was dit een ontsporing of strategie?‘. Zelfs met de kennis van 6 april 2022 was de kop achterhaald, wat trouwens ook uit het artikel zelf bleek. Het is strategie. Dit geeft de trage bewustwording bij media aan om te wennen aan het idee dat oorlogsmisdaden in de op het oog nette kantoren van het Russische regeringscentrum kunnen zijn beraamd.
De strategie past in de retoriek van Poetin en zijn woordvoerders dat Oekraïne geen autonome staat is, geen bestaansrecht heeft en alle middelen geoorloofd zijn om het te ‘denazificeren’. De tragiek is dat het leiderschap in het Kremlin daar door emoties overmand zo in opgaat dat het zich tot de nieuwe nazi’s verklaart. Het vermeende anti-fascisme van Poetin is het nieuwe fascisme.
Veelzeggend zijn de opmerkingen van Oekraïense overlevenden uit de Tweede Wereldoorlog in Kharkiv die een vergelijking maakten met de recente Russische invasie die ze als gewelddadiger en meedogenlozer typeren als het optreden van het Duitse leger toen.
De Russische propaganda die de wandaden van Russische militairen ontkent wordt er steeds potsierlijker op. Terwijl deze Ausradierung van Oekraïne notabene door het Russische leiderschap zelf is georkestreerd. Doet dat niet denken aan de Holocaust en de Wannsee-conferentie van 1942?
De opzet verklaart tegelijk de reden voor de ontkenning door het Kremlin. De propaganda is alleen bedoeld voor binnenlands gebruik. De Russische bevolking blijft volgens opiniepeilingen de Russische invasie van Oekraïne in grote meerderheid steunen. Met knip-en-plakwerk uit dit soort ontkenningen wordt de binnenlandse propaganda gevoed.
Interessant is dat de Russische propaganda in het Westen steeds minder voet aan de grond krijgt. Daar verliest het de informatie-oorlog. Tekenend is dat de rechts-radicale bondgenoten die de afgelopen jaren Poetins ondermijning van de EU steunden nu bijna allemaal afstand van hem nemen. Steun voor Poetin in Europa brokkelt af.
Wat is de les die de westerse landen moeten trekken uit deze door het Kremlin georkestreerde oorlogsmisdaden tegen Oekraïne en de Oekraïense bevolking? De les is vierledig:
Het Westen moet Oekraïne maximaal en zo snel mogelijk voorzien van zwaar en snel inzetbaar militair materieel zodat het zich kan verdedigen tegen de Russische agressie die bedoeld is om Oekraïne te onderwerpen, zo niet te vernietigen.
Het Westen moet per omgaande de strengste sancties doorvoeren inclusief een invoerverbod van alle Russische energie die de Russische economie zodanig beschadigen dat het de oorlog in Oekraïne niet kan financieren.
De internationale gemeenschap en NGO’s moeten de Russische oorlogsmisdaden in Oekraïne documenteren en na de oorlog de daders in het Kremlin ter verantwoording roepen.
De Russische Federatie dient gedekoloniseerd te worden zodat de volkeren ervan autonomie krijgen. Als dat kan door afsplitsing of een werkelijke federalisering waarbij de deelstaten soevereiniteit hebben. De Russische Federatie dient haar vetorecht in de Veiligheidsraad te verliezen en zo ingericht te worden dat het vreedzaam omgaat met haar buren.
Nu de troepen van de Russische Federatie ten noorden van Kyiv zijn teruggedrongen door het Oekraïense leger wordt pas goed duidelijk wat de Russen hebben aangericht. Niet alleen zijn delen van dorpen en steden vernietigd, ook heeft het Russische leger grote aantallen burgers vermoord. Wrang is dat de lijken nog niet geborgen kunnen worden omdat ze door de Russen van mijnen kunnen zijn voorzien.
Men kan zich alleen maar afvragen waarom dit Russische leger geestelijk zo diep gezonken is. Heeft het zich uit onmacht op Oekraïense burgers gewroken omdat de doelen van het oorlogsplan niet gehaald konden worden? Tanks en gevechtswagens werden makkelijk van de weg geschoten door draagbaar geschut. Het Russische oorlogsplan had geen rekening gehouden met nieuwste ontwikkelingen op het slagveld. Het Russische leger misrekende zich door te rekenen op gedateerde oorlogsplannen uit het verleden.
Of voelden de Russische militairen die de oorlogsmisdaden hebben begaan zich door slechte bevoorrading, beroerde tactische planning en ontbrekende commandostructuur en communicatie zo gefrustreerd en in de steek gelaten dat ze door deze oorlogsmisdaad wraak namen op hun eigen land? Maar ook dan is de Russische legerleiding verantwoordelijk.
De Oekraïens-Russische oorlog die in 2014 begon is nog niet voorbij. Het zwaartepunt ervan verplaatst zich naar verwachting naar de Donbas. Er zullen nog vele Oekraïense burgers door Russische terreur sneuvelen voordat de oorlog voorbij is. Ook Oekraïense en Russische militairen komen met tienduizenden terecht onder kruizen op begraafplaatsen waar mooie woorden over vaderlandsliefde worden gesproken.
Men kan zich alleen maar verwonderd afvragen wat het vermeende tweede leger ter wereld met onuitputtelijke reserves aan manschappen, munitie, wapensystemen en financiering eigenlijk voorstelt. Het is tactisch en ethisch in Oekraïne door het ijs gezakt. Dat is in de wereld niet onopgemerkt gebleven. Onder bondgenoten van Oekraïne, maar ook onder vrienden van het Kremlin. Het ethische bankroet van de Russische krijgsmacht is het bankroet van de Russische staat.
De vraag die de oorlogsmisdaden van het Russische leger, die in opdracht van president Poetin en zijn regering zijn begaan, oproept is wat er voor nodig is om de betrekkingen te normaliseren met het land waaraan deze oorlogsmisdadigers leiding geven. Er zijn op dit moment twee antwoorden mogelijk: jarenlang voortmodderen in een moeizame relatie met de machthebbers in het Kremlin of het volledig verbreken van de politieke, economische en culturele banden met en het isoleren van de Russische Federatie vanwege het wangedrag dat alle perken van de normale oorlogsvoering te buiten gaat.
Het is geen oplossing om alleen de militairen die de burgerbevolkingen van Bucha, Mariopul of andere Oekraïense dorpen en steden hebben geterroriseerd ter verantwoording te roepen. In de Russische Federatie zit de rot aan de top. President Biden krijgt door wat nu duidelijk wordt in de bevrijde gebieden, steun voor zijn uitspraak dat regime change de enige werkbare oplossing is voor de Russische Federatie.
De Russische Federatie moet hoognodig gaan dekoloniseren en de 19e eeuwse imperialistische ambities opgeven. Die passen niet meer in de 21ste eeuw. Duidelijk is dat Poetin dit zelf over zich afgeroepen heeft. Als een nieuwe Hitler die geen ethisch besef heeft van wat hij aanricht en daarom ongeschikt is om het grootste land ter wereld te leiden. Net als Hitler deed met zijn land voert hij het naar de ondergang. Daar komt voor niemand iets goeds uit.
Charkov of Kharkiv is de tweede stad van Oekraïne. Het ligt hevig onder vuur van de Russische artillerie. Niet alleen militaire doelen worden beschoten, maar ook woonwijken zonder militaire infrastructuur. Dat is een oorlogsmisdaad van de Russische krijgsmacht. Gebouwen worden kapotgeschoten en onschuldige burgers gedood. Zelfs clusterbommen worden tegen burgers ingezet door de Russische krijgsmacht. Dat mag niet.
Alleen het maken van de vergelijking tussen het optreden van de Russische krijgsmacht met de nazi-terreur van meer dan 75 jaar geleden toont het morele ongelijk van de Russen aan. Het Westen keert zich in walging van hen af. Poetin en zijn naaste medewerkers worden bestempeld als paria. Ze zijn verworpelingen voor wie geen weg meer terug is.
In Den Haag is het Internationaal Strafhof (ICC) een onderzoek naar de Russische oorlogsmisdaden in Oekraïne begonnen. De politieke en militaire leiding van de Russische Federatie die betrokken is bij de invasie van Oekraïne is in het vizier van juristen, mensenrechtenadvocaten en onderzoekers gekomen. Een oorlogstribunaal kondigt zich aan waar de Russische leiders ter verantwoording worden geroepen. Met of zonder hun aanwezigheid.
Inzet van bruut geweld mag niet volgens de Conventie van Genève die burgers in oorlogstijd beschermt. Het is trouwens merkwaardig dat de leiding van de Russische Federatie zonder oorlogsverklaring Oekraïne is binnengevallen. Maar ook dan geldt deze conventie, want het is voldoende dat een van de strijdende partijen erkent dat het hier om oorlog gaat. Dat heeft Oekraïne gedaan.
Oekraïne is een soeverein, autonoom land. Dat wil zeggen dat wat president Poetin doet in flagrante strijd is met alle internationale verdragen die notabene door de Sovjet-Unie dat hij wil restaureren zijn ondertekend. Poetin en zijn naaste medewerkers doen vandaag een geslaagde gooi naar het oorlogsmisdadigerschap. Een oorlogstribunaal à la Neurenberg is hun toekomst.
De ruimte van het Westen in Oekraïne is beperkt. Het land maakt geen deel uit van de NAVO of EU. Het is wel een associatiepartner van de EU.
Oekraïne worstelt met corruptie die het niet weet terug te dringen. Het land is volgens de Transparancy International Perception Index 2021 op plaats 122 een zeer corrupt land wat te maken heeft met de invloed van de Russische Federatie dat op plaats 136 nog corrupter is dan Oekraïne. Alexei Navalny is voor het onthullen van de strapatsen van de roverskliek in het Kremlin dat zo overvloedig uit de Russische staatskas steelt niet toevallig vergiftigd en toen dat niet lukte opgesloten in een strafkamp.
De als een ideologisch relict nog steeds bestaande machtsstructuur uit de Sovjet-Unie met oligarchen die de macht van de communisten hebben overgenomen, een door het Kremlin gesteunde partijpolitiek en vooral een gecorrumpeerde rechterlijke macht die onder invloed van Moskou staat, verhinderen Oekraïne om zich definitief uit de Russische invloedssfeer los te maken en schoon schip te maken. Het blijft nu al sinds november 2013 hangen in het politieke vagevuur.
Paradox is dat de Russische invasie de stagnatie in het voordeel van Oekraine kan doorbreken. Mits de militaire overrompeling door de Russische krijgsmacht incompleet is.
Had het Westen meer kunnen doen? Waarschijnlijk wel. President Obama heeft in 2014 geblunderd door geen gevolg te geven aan de Amerikaanse handtekening onder het Boedapester Memorandum van 1994 dat Oekraïne territoriale integriteit en soevereiniteit garandeerde in ruil voor het opdoeken van de eigen kernmacht die toentertijd in kwantiteit de derde van de wereld was. Oekraïne gaf haar verdediging op in ruil voor bescherming van landen die toen het erop aankwam de andere kant opkeken. Obama had toen geen troepen kunnen sturen naar Oost-Oekraïne of de Krim, maar hij had in de voorafgaande jaren de signalen van het Kremlin beter moeten lezen om daar met waarschuwingen en druk op te reageren. Maar dat gebeurde niet.
Het Nederlandse leger heeft de laatste eeuwen een traditie in het verliezen van oorlogen. We moeten in de geschiedenis terug naar de Tachtigjarige Oorlog voor een overwinning. Daarna greep het Nederlandse leger telkens naast de medailles. Ondanks alle generaals en admiraals die elkaar medailles op de borst spelden. Het Nederlandse leger heeft een hoog operette-gehalte. Weliswaar waren in Nederlands-Indië de zogenaamde politionele acties van vlak na WOII een overwinning voor het Nederlandse leger, maar door ontbrekende politieke en diplomatieke steun veranderde dat in verlies. Nederland (en ook Duitsland) kunnen militair niet voor zichzelf zorgen. Het vredesdividend is in deze landen verkeerd verteerd zonder de urgentie van herbewapening te beseffen. Nederland koopt liever te dure Amerikaanse vliegtuigen, dan dat het een krijgsmacht opbouwt die in alle geledingen strijdbaar, doelmatig en paraat is. Nederland heeft Oekraïne niets te leren.
De regering Biden heeft de laatste maanden adequaat gehandeld in haar Rusland-politiek. Het had ook wel wat goed te maken na de afgang in Afghanistan. De regering Biden bracht keer op keer Russische plannen over een invasie en ‘false flag‘-operaties naar buiten, zodat het Kremlin de geloofwaardigheid en het verrassingseffect ontnomen werd. In elk geval in de Westerse publiciteit. Dat Poetin nu naar het zwaarste middel van een grootscheepse invasie heeft moeten grijpen toont niet zijn sterkte, maar zijn zwakte, Het is het gelijk van de vechtersbaas die geen argumenten meer heeft en nog maar een middel ziet: erop los slaan. Maar hij kan een tik op de neus verwachten. Of erger.
De befaamde journalist Carl Bernstein die bekend is vanwege de onthullingen over Watergate meent dat Donald Trump de eigen oorlogsmisdadiger van de VS is. Hij begint trouwens steeds meer op de geblokte Dustin Hoffman te lijken die hem speelde in ‘All the President’s Men‘ (1976). Bernstein meent dat om zijn ware aard te zien Trump in een andere context moet worden begrepen die uitstijgt boven de politiek.
Er valt weinig af te dingen op Bernsteins observatie dat Trump een ‘madman‘ is. Dat valt waarschijnlijk nog het best te vertalen met ‘dolleman’. Ofwel, het spreekwoordelijke ‘loose cannon‘ die door zijn omgeving niet te beteugelen valt en over grenzen van de grondwet en individueel gedrag gaat. Ofwel, ‘een kanon dat uit zijn beperkingen is geraakt en gevaarlijk over het dek rolt’. Zo iemand moet uitrazen om uiteindelijk tot stilstand te komen. Maar nu zit de VS er nog middenin.
Hoogleraar geschiedenis Ruth Ben-Ghiat ziet Trump eerder als een ‘strongman‘ dan als een ‘madman‘. Volgens haar vertoont Trump alle karaktereigenschappen van autoritaire leiders zoals Mussolini en vallen Trumps vier jaar in het Witte Huis te beschrijven als een totalitaire greep naar de macht. Dat is volgens haar de context, het frame om Trump te begrijpen. Trump is een crimineel. Zij gebruikt in het interview niet de beladen kwalificatie fascisme die steeds beter op Trump van toepassing lijkt.
Dit soort observaties zijn behulpzaam, maar helpen de gezondmaking van de Amerikaanse politiek nu weinig dichterbij. Die trouwens al voor Trump was ontspoord. Analyses zijn de aanzet tot verandering, maar kunnen als papieren werkelijkheid ook analyse blijven. Er is meer juridische en publicitaire kracht voor nodig om de oorlogsmisdadiger Trump ter verantwoording te roepen en uit de Amerikaanse partijpolitiek te verwijderen.
Zoals Bernstein met vele critici terecht zegt staat de Republikeinse partij onder Trumps heerschappij. Zolang die situatie blijft bestaan helpen politieke analyses er weinig aan om die situatie te veranderen. Hoewel ze op termijn kunnen dienen om een omslag in de publieke opinie te helpen realiseren. Maar gaat dat nog een, drie, negen, tien of twintig jaar duren? Niemand die het weet.
Trump herhaalt telkens zijn simpele boodschappen over de gestolen verkiezingen (‘The Big Lie’), zijn goede aanpak van de pandemie (die in werkelijkheid een ramp was) en zijn kwaliteiten als dealmaker die hem geschikt zouden maken voor de politiek (terwijl hij in werkelijkheid een verliezer en slechte zakenman is). Om effect te hebben moet daar door dagelijkse herhaling de simpele boodschap tegenover worden gezet dat Trump een oorlogsmisdadiger en fraudeur is en als president zijn land als geen enkele andere president voor hem heeft beschadigd.
Een simpele boodschap telt in de herhaling. Dat geldt in gelijke mate voor Trump als voor zijn tegenstanders. Daarom is het van belang dat die zich dat realiseren en er naar handelen. Door Trump in de simpelheid van zijn communicatie te evenaren kunnen ze hem uiteindelijk overtreffen. Dat is de opgave.
President Trump staat erom bekend dat hij zegt wat hij meent en dat hij meent wat hij zegt. Zijn woorden dienen letterlijk opgevat te worden. Daarom is de uitleg van Michael Weiss van The Daily Beast (na 5’ 30″) merkwaardig dat Trump met het bombarderen van Iraanse sites die belangrijk zijn voor de Iraanse cultuur, zoals hij in onderstaande tweet oppert, geen culturele sites bedoelt vanwege zijn gebrekkige beheersing van het Engels. Als Trump Iraanse moskeeën en graftombes laat bombarderen dan is dat een oorlogsmisdaad. Het bevel daartoe zou een rampzalige ontwikkeling zijn voor de Iraanse cultuur, maar eveneens voor Trump zelf. Hoewel het valt niet in te zien of de leiding van de Amerikaanse krijgsmacht zo’n bevel zou opvolgen. De zogenaamde ‘gematigde’ Republikeinse senatoren zullen er wellicht de moed en de argumenten aan ontlenen om zich tegen Trump te verzetten in de impeachment procedure. Iedereen weet dat Trump een bijzondere president is die land en Republikeinse partij in de greep heeft genomen, maar ook daar zijn grenzen aan.
Hoelang kan de Russische luchtmacht samen met het regime van Assad doorgaan met het bombarderen van de burgerbevolking van Aleppo voordat tegenkrachten de overhand nemen? In de Westerse publieke opinie, de Algemene Vergadering van de VN, de ministerraden en parlementen van Westerse landen. En in Westerse militaire commandocentra. In de aanloop naar een parlementair debat in Westminster vergeleek oud-minister Andrew Mitchell volgens een bericht in The Independent de Russische acties in het Syrische conflict met die van de nazi’s voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Hij verwijst naar het bombardement van het Spaanse Guernica in 1937 door de Duitse luchtmacht: ‘We are witnessing events which match the behaviour of the Nazi regime in Guernica in Spain.’ Afgelopen week werd op sociale media een nieuwe ‘Syrische’ versie van Pablo Picasso’s muurschildering Guernica van Vasco Gargalo gedeeld. Met de Russen in de hoofdrol:
Verenigd Koninkrijk, VS en Frankrijk beschuldigen de Russische Federatie van oorlogsmisdaden in Syrië. Deze landen lijken gecoördineerd op te treden. In een reactie beschuldigde volgens een bericht in de The Moscow Times het Kremlin op haar beurt Boris Johnson van ‘Russofobische hysterie’. De Britse minister van Buitenlandse zaken beschuldigde in genoemd parlementsdebat de Russen van oorlogsmisdaden en vroeg om een onderzoek. Johnson wees op de optie om ‘deze mensen’ voor het Internationaal Strafhof in Den Haag te brengen. Afgelopen weekend vetode de Russische Federatie in de Veiligheidsraad een Frans-Spaanse resolutie voor een wapenstilstand in Aleppo. Enkel Venezuela stemde met de Russen mee. Nadat eveneens de Franse president François Hollande de Russen van oorlogsmisdaden beschuldigde en opperde dat ze wegens de bombardementen op Aleppo voor oorlogsmisdaden aangeklaagd kunnen worden annuleerde volgens een bericht in The Guardian de Russische president Vladimir Putin een gepland bezoek aan Frankrijk.
Heeft de Russische president Vladimir Putin zijn hand overspeeld door zijn buitenlandse avonturen in Georgië, Oekraïne en Syrië? Paul Goble trekt in een analyse een vergelijking met Adolf Hitler die in 1938 de reactie van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk op het Verdrag van München verkeerd inschatte. Hitler vermoedde dat hij met zwakke leiders van zwakke landen te maken had waartegen hij een oorlog nooit zou kunnen verliezen. De geschiedenis leert anders. De inschattingsfout van Hitler was dat hij uit het feit dat leiders van democratische landen steeds meer toegaven om geweld te voorkomen, mensenlevens te sparen en geen onnodige risico’s te lopen, constateerde dat er geen grens (‘rode lijn’) was die hij niet mocht overschrijden. Maar die grens was er uiteindelijk wel. Vraag is waar de Westerse landen nu de grens trekken voor de agressie van Vladimir Putin.
Druk om in actie te komen is afhankelijk van onder meer de publieke opinie. Tekenend is de petitie ‘Stop the Slaughter in Aleppo’ van voornamelijk Nederlandse academici. Ze roepen op om de slachting van de bevolking van Aleppo te stoppen en wijzen naar de Russische luchtmacht: ‘The Syrian government together with the Russian Air Force has implemented a campaign of intense, continuous and indiscriminate aerial bombardment, spreading death and despair among the 250,000 inhabitants of the besieged neighborhoods of Aleppo.’ Zulke geluiden klonken niet op Westerse universiteiten toen het Kremlin Zuid-Ossetië, Abchazië, de Krim en delen van Oost-Oekraïne bezette. Beelden van Syrische kinderen die het slachtoffer zijn van Russische bombardementen lijken voor een omslag in de beeldvorming te zorgen. Dat gaat voorbij aan de Russische propaganda. Zoals het Amerikaanse leger vanaf 1968 ook niet meer wegkwam met de oorlog in Vietnam en het aflegde tegen de binnenlandse publieke opinie over onder meer het Bloedbad van Mỹ Lai.
Politici zoeken altijd een geschikte aanleiding. Ze willen breken op een geschikt onderwerp. Leiders van Westerse landen zijn al sinds het voorjaar van 2014 geïrriteerd door de Russische houding in de buitenlandse politiek en de ontkenning in de Russische media van agressie jegens andere landen. Die onvrede heeft zich in Parijs, Londen, Washington en andere Westerse hoofdsteden in 2,5 jaar opgebouwd. In een bericht meldt The Washington Post vandaag dat de CIA en de top van het Amerikaanse leger geheime luchtaanvallen willen tegen het leger van Assad. De inschatting is dat president Obama daarvoor geen toestemming geeft. Wellicht is het bericht een schot voor de boeg. Maar niet valt in te zien hoe Assad en Putin nog ooit straffeloos kunnen wegkomen met de vernietiging van de grootste Syrische stad en haar burgers. Vraag is niet of Putin een inschattingsfout heeft gemaakt, maar wanneer de Westerse landen hun economische en militaire overmacht tegen de Russische Federatie in willen zetten. Dat moment komt nader. Misschien wordt Aleppo de aanleiding.
Foto:Schermafbeelding van deel petitie ‘Stop the Slaughter in Aleppo’.
Onmacht, onbeduidendheid en gebrek aan urgentie van de EU kunnen niet beter uitgedrukt worden dan in bovenstaand persbericht van buitenlandcoördinator (‘hoge vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid’) Federica Mogherini. Het persbericht is beschamend. Beseft de EU niet hoe belachelijk het zich ermee maakt door dit verslag van een telefoongesprek met Lavrov te publiceren? Want onmacht is één ding, er vervolgens mee te koop lopen is de overtreffende trap van onbenulligheid en onbeduidendheid.
Vliegtuigen van de Russische Federatie bestoken onophoudelijk woongebieden in Oost-Aleppo en West-Syrië die in handen zijn van de rebellen. Ze bombarderen bewust bakkerijen en ziekenhuizen om het moraal te breken en de infrastructuur te vernietigen. Veel kinderen zijn het slachtoffer. Het regime van Assad en de bondgenoten Hezbollah, Iran en de Russische Federatie nemen de menselijke tragedie niet alleen op de koop toe als ‘collateral damage‘ van de oorlog, maar maken het in een nietsontziende campagne tot hoofddoel.
De regering-Obama heeft om deze redenen de gesprekken met de Russische regering opgeschort, maar wat doet de EU? Het laat Mogherini met Lavrov in een telefoongesprek ‘the need to act with a sense of urgency’ bespreken. Alsof de Russische regering een buitenstaander is en zelf niet actief optreedt. Mogherini maakt zich door dit persbericht belachelijk. Het roept historische vergelijkingen op van een naïeve buitenstaander die midden in de geschiedenis staande nog steeds niet doorheeft wie de boeven zijn die de oorlogsmisdaden plegen. Het is nog tot daar aan toe dat de EU onmachtig, verdeeld en onbeduidend is, maar dat het zich belachelijk maakt door die onmacht uit te meten in een persbericht is onverteerbaar. Deze EU is armzalig.
Foto: Schermafbeelding van persbericht ‘Federica Mogherini’s phone call with Russian Foreign Minister Sergei Lavrov’ van de EU, External Action, 3 oktober 2016.
George Knight 