Een ‘katholieke elite’ heeft kritiek op kardinaal Eijk. Is dat de essentie van hun kerk?

Het hoofd van de Rooms-Katholieke kerk in Nederland kardinaal Wim Eijk ligt onder vuur. Hij zou ‘bezielend perspectief’ missen, volgens een ouderwetse bestuursstijl werken die eruit bestaat dat het is zoals hij zegt en de dialoog met de gelovigen niet aangaan. Dat zegt wat Nieuwsuur in deze reportage een ‘katholieke elite’ noemt. Een bisschop, een oud-minister en een ondernemer. De Rooms-Katholieke kerk had in 1830 een aandeel van 62,7% en in 1970 van 40,5% in de bevolking. Door ontkerkelijking en ontzuiling is dat sindsdien teruggelopen tot zo’n 23%. De Rooms-Katholieke kerk van Nederland is een kerk van krimp. Critici verwijten Eijk dat hij een cijferfetisjist is en een juridische scherpslijper. Hij zou een verkeerde benoeming zijn.

Nieuwsuur laat deze ‘katholieke elite‘ kardinaal Eijk afzetten tegen paus Franciscus. Met de suggestie dat de Rooms-Katholieke kerk nog niet verloren is als het een ander personeelsbeleid voert. Eijk zou niet langer kerkleider moeten zijn van de Nederlandse katholieken. Wat deze ‘katholieke elite’ vooral lijkt te storen is dat het negativisme van Eijk op hen afstraalt. Ze leiden onder de strikte (bestuurs)stijl van Eijk en missen de vlotte omgang met publiek en media van Franciscus die hun kerk salonfähig maakt. Eijk maakt het tot een taboe.

Maar ongenoemd blijft is dat Eijk en Franciscus twee kanten van dezelfde medaille zijn. Want Franciscus is hard van binnen en lijkt zacht van buiten. Maar dogmatisch geeft hij op hoofdlijnen geen centimeter toe aan de hervormers. De ‘katholieke elite‘ doet kardinaal Eijk onrecht. In een scherpslijpend instituut kan men nou eenmaal scherpslijpers aan het hoofd verwachten. Het is deze ‘katholieke elite‘ die het niet begrijpt.

Advertentie

Christelijke vakantie met een geestelijke meerwaarde. Bangigheid?

Wie een evenement of vakantie wil boeken met ‘een geestelijke meerwaarde‘ kan terecht bij Christian Holidays. Initiatiefnemer is Gerhard Hobelman. Ook de man achter het Christelijke vakantieoord ‘De Betteld’ in Zelhem. Hij doet alsof hij een nieuw product biedt, maar dat wordt weersproken door ‘Erik’: ‘Het is weer een zoveelste concurrent. (..). Er bestaat al ruim 14 jaar een website voor christelijke toerisme namelijk  www.christelijkevakantiesite.nl en daaraan gekoppeld de websites  www.chr-campings.nl en chr-reizen.nl.’

Als christenen, Friezen, moslims, Amsterdammers, gabbers, homoseksuelen, vrouwen in roze tuinbroeken, voetbalfans, kinderloze echtparen, Limburgse ex-katholieken, soft drug-gebruikers, bezitters van een Citroën Traction Avant, kunstliefhebbers, bijstandsgerechtigden, Arubanen, multimiljonairs of Nederlandse Duitsers samen met elkaar op vakantie willen gaan, dan moeten ze dat weten. En kunnen doen. Ze hebben dat recht op apartheid. Zo pluriform is Nederland. Ontzuiling is een ontwikkeling die soms vreemde stappen maakt.

Het is begrijpelijk dat iemand die dit initiatief neemt doet alsof-ie het wiel uitvindt. Zo werkt marketing. Het wiel van de marketing kleedt oude ideeën steeds weer in een nieuw jasje. Originele ideeën zijn eindig en de verpakking ervan is oneindig. Maar om dan van ‘geestelijke meerwaarde’ te spreken is nogal onbescheiden. Als de angst voor het onbekende samengaat met een cultuur die om bevestiging vraagt, dan krijg je dit.

CDA zoekt eenheid in de ontkenning van tegenstellingen

Het CDA poogt in het rapport ‘Om eenheid en inhoud’, ook: de commissie Rombouts, om de recente verkiezingsnederlaag te verklaren. Sinds 2007 heeft de partij meer dan 70% van haar electoraat verloren. Deze neergaande trend komt volgens de opstellers door meer dan ontkerkelijking of ontzuiling. Want: ‘Wij hebben deze neergaande lijn ook aan onszelf te danken. Decennialang heeft het CDA afwisselend met links en rechts geregeerd. Dit heeft de partij gemaakt tot kampioen ‘compromissen-uitleggen’. Het is steeds onduidelijker geworden waarvoor het CDA zelf stond. Ons profiel werd flets, vlak, kleurloos, niet onderscheidend.’

Het rapport doet een interessante poging om weer eenheid te brengen in een verdeelde partij. Mijn oog blijft haken op aanbeveling 12: ‘Het is nu zaak de uitvoering van het rapport Frissen weer voortvarend ter hand te nemen.‘ In bijlage 3 staan de aanbevelingen opgesomd van het rapport ‘Verder na de Klap‘ van die commissie Frissen uit november 2010. De vorige klap dus. Onder het kopje ‘Nieuwe koers, krachtig geluid’ staat: ‘Het CDA moet een krachtig geluid laten horen, voorbij de verouderde analyse van de tegenstelling linksrechts.’

Ontkennen van ideologische tegenstellingen is het lek onder water. Het CDA kan gezien haar corporatistische instelling niet kiezen. Vervolgens verft de partij het lek groen en noemt dat nieuwe duidelijkheid. Of in CDA-orakeltaal: ‘eenheid’ of ‘bekendheid’. Ofwel, de tegenstellingen worden niet opgelost, maar omcirkeld.

Is nou volgens het CDA de tegenstelling links-rechts verouderd, of is de analyse ervan verouderd? Het maakt weinig uit, want de tegenstelling links-rechts is helemaal niet verouderd. Ondanks nieuw pragmatisme tooien partijen zich opnieuw met ideologische veren. Daar schudden ze trots mee voor de camera’s om die in de binnenkamers weer af te doen. Maar het CDA meent naakt de publiciteit te kunnen passeren en verklaart de links-rechts tegenstelling verouderd. Wat rest is de mist om de tegenstellingen aan het oog te onttrekken.

Foto: Dorp en kerk in de mist.