We Live In Public: Josh Harris en (on)zichtbaarheid

Internetpionier Josh Harris had het allemaal al gezien en gedaan. En gefilmd. Voordat Big Brother van Endemol in 1997 doorbrak en geld uit zichtbaarheid ging slaan. In de aanloop naar een advies over het museumbestel presenteert de Raad voor Cultuur nu een stelling waarover we worden gevraagd na te denken: De beste bescherming voor kunst en cultureel erfgoed is zichtbaarheid. Dat roept associaties op met surveillance en aantasting van privacy. Kunst als TrapWire, het krijgt ons allen in het oog. Zonder dat we het beseffen.

Maar zien nadenkende burgers zichtbaarheid niet eerder als bedreiging dan bescherming? Er kleeft weinig positieve associatie aan. Het staat haaks op intimiteit, zekerheid en zelfstandigheid. Des te meer omdat erfgoed en kunst zowel bij publiek als politiek niet op respect mogen rekenen. Nog niemand heeft op de stelling gereagereerd. Logisch, het mist de urgentie en de durf die uitgaan van de uitspraak dat kunst in de onderduik wordt gedwongen: De beste bescherming voor kunst en cultureel erfgoed is onzichtbaarheid.