Inheems – uitheems. Gedachten bij twee foto’s uit de Charles Mensing Collection (1900)

‘Nature photography [approximately 1900]‘. Collectie: Charles Mensing Collection.

Dit is natuurfotografie van rond 1900. Een paard met rijtuig sjokt over een brug. In schaduw gehuld. Raadselachtig is de man rechts in de struiken. Het is geen toeval dat hij in beeld staat. Zijn linkerarm beweegt. Wordt het zo een portret van deze man of is hij eerder onderdeel van een vaderlandse beeltenis die nationale elementen van de vertrouwde omgeving in beeld brengt?

Een volgende foto uit de Charles R. Mensing Photograph Collection toont voor een hedendaags publiek minder neutraal. Op het podium zitten rijk uitgedoste mensen die volgens de tekst van de attractie Singalese inwoners van het eiland Ceylon zijn. Nu Sri Lanka. Het wordt aangekondigd als leerzaam en grappig. Vermoedelijk alleen voor de bezoekers van de kermis of jaarmarkt.

Charles R. Mensing, ‘Stage shows, Toledo, Ohio [approximately 1900]‘. Collectie:
Charles R. Mensing Photograph Collection.

Exotisme is voorkeur voor het vreemde. Dat kan verschillende bedoelingen hebben. Om aan te tonen dat het vreemde deugt of niet deugt. Dat is de spanning tussen aantrekken en afstoten.

Het is lastig om deze twee foto’s ongeveer 120 jaar later correct te ‘lezen’. Zijn ze bedoeld om respectievelijk het inheemse en het uitheemse te promoten of geven ze er juist kritiek op? Of is het te vergezocht om nu zo’n vraag te stellen omdat we betekenis achter iets zoeken die er oorspronkelijk niet was? Duiding leggen we er domweg overheen. Dan is het een laag die er nooit was en gezien kan worden als ouderdomskenmerk die ons onvermogen er op aanbrengt.

DDS verdedigt Trump met alternatieve feiten

Schermafbeelding van deel artikel ‘Video! Trump zet Ohio op zijn kop met eerste ‘rally’ na machtsoverdracht: ‘Biden is een totale catastrofe’ van Michael van der Galien op DDS, 27 juni 2021.

Radicaal-rechtse media hebben het moeilijk om een onverdedigbare Trump te verdedigen. Dat in het geradicaliseerde medialandschap van de VS rechtse media het opnemen voor Trump ligt in de lijn der verwachting. Maar waarom een Nederlandse rechts-radicale opiniesite als DDS het ondubbelzinnig opneemt voor Trump is lastig te begrijpen.

De kloof tussen werkelijkheid en schijn is in het geval van Trump onderhand zo groot geworden dat het steeds moeilijker wordt om zijn daden te vergoelijken. De rechts-radicale hardliners en QAnon-gelovigen volgen hem nog steeds als leden van een sekte, maar zij staan steeds meer alleen. Waarmee niet gezegd is dat het gevaar van een tweede opstand die de Amerikaanse democratie omverwerpt geweken is. Hoofdredacteur Van der Galien van DDS voegt zich in dat koor. Dat op zich is al veelzeggend. Mijn reactie bij dit artikel:

Voormalig president Trump lijkt de Republikeinse partij steeds meer te verdelen door zijn steun aan complotdenkers en rechts-radicale politici. Zijn leugen dat hij de verkiezingen gewonnen heeft wacht nog steeds op onderbouwing. Naast zijn oproep tot een opstand op 6 januari 2021 heeft dat de steun bij het berde publiek geen goed gedaan. Die radicalisering stoot de onafhankelijken en meer gematigde Republikeinen af. 

President Biden is een gematigde Democraat. De links-radicale in de partij zijn zo goed als tot zwijgen gebracht of houden zich om strategische redenen stil. Daarom is de aanval van Trump op Biden ongeloofwaardig. 

Politiek is wat anders dan sensatiepers. Het is zeker zo dat Trump aandacht trekt in de publiciteit, maar het is de vraag of een land gediend is met die hype. De paradox die Van der Galien mist of niet op wil schrijven is dat de rechtse media zoals Fox News meer hebben te lijden onder de normalisering van de politiek onder Biden, dan de linkse media. 

Ultrarechtse media die Trump zei te steunen zoals One America News Network hebben niet aan aandacht gewonnen. Trump plannen om zijn eigen media op te richten zijn eveneens mislukt.

Het standpunt dat Trump nu rally’s geeft als opmaat voor de tussentijdse verkiezingen van november 2022 is deels onjuist. Trump is het niet te doen om het versterken van de positie van de Republikeinse partij, maar uitsluitend om het versterken van het merk Trump. 

Mede door zijn verbanning van sociale media is de aantrekkingskracht van het merk Trump weggezakt. Peilingen laten zien dat Trump aan populariteit heeft verloren en Biden met meer dan 60% steun populairder is dan Trump ooit is geweest. 

Naar verwachting komt de aanklager van New York Cy Vance komende week met een aanklacht tegen Trumps bedrijf. De verwachting is dat deze aanklacht alleen al voldoende zal zijn voor het failliet van Trump ORG omdat banken dan hun leningen zullen terugtrekken. Met als gevolg dat Trump bedrijf als een kaartenhuis in elkaar zakt. In de herfst van 2021 wordt een tweede reeks aanklachten verwacht tegen personen uit de omgeving van Trump. 

Trump is dus niet terug van weggeweest, maar voert een wanhoopsoffensief waarvan de uitslag nu al vaststaat. Zijn vlam dooft langzaam uit. De enige manier waarop Trump zijn macht kan terugwinnen is door met antidemocratische middelen zijn opponenten uit te schakelen en de grondwet opzij te zetten. Maar Trump is nu niet meer in de positie om het ministerie van Justitie naar zijn hand te zetten, zoals hij met minister Barr deed. 

Het gevaar van een tweede rechts-radicale opstand die de Amerikaanse democratie omverwerpt is nog niet geweken, maar de verdedigers van de grondwet weten steeds beter wat Trump heeft uitgevreten en wat het antwoord op zijn oproep tot een opstand moet zijn. Trump is een totale catastrofe voor de VS.

Journalistiek moet onjuiste beweringen van opinieleiders geen ruimte geven en beter dan nu uitleggen waarom het dat niet doet

Meermalen heb ik me hier kritisch uitgelaten over de gevestigde media. Dan bedoel ik niet dat ze de stem van de gevestigde orde zijn en voor druk, geld en invloed tot een instrument worden gemaakt dat de beeldvorming  manipuleert. Dat is iets van alle tijden en zo oud als er media bestaan. Zogenaamde objectiviteit bestaat niet. Mijn kritiek is anders.

Het gaat me om het antwoord in werkwijze en gedragsregel op recente ontwikkelingen die niet goed verwerkt worden. De Code van Bordeaux uit 1954 legt de journalist op ‘op faire wijze te werk te gaan’, op hoor altijd wederhoor te geven. Het wordt echter valkuil en hinderlaag voor de traditionele journalistiek als wederhoor voornamelijk nepnieuws toevoegt. Hoofdredacties zouden niet deze ‘faire wijze’, maar de eerbied voor de waarheid voorop moeten zetten.

Is het onderhand geen tijd voor ander beleid bij media? Zo kunnen media een kwaliteitsslag maken door vals van echt nieuws te onderscheiden en nepnieuws als hoor of wederhoor niet langer te verspreiden. Beter dan nu dienen de media te beseffen dat de journalistieke code uit 1954 met de doodlopende weg van het enerzijds-anderzijds of het verslag doen van elke oprisping van elke politicus of complotdenker niet meer ongewijzigd toegepast kan worden.

Op dit blog hanteer ik de vuistregel dat ik alleen ongewijzigd beweringen doorgeef die op feiten zijn gebaseerd. Daar hoef ik het niet mee eens te zijn, maar ze mogen in mijn ogen niet in strijd met de waarheid zijn. Een mening moet tegengesproken kunnen worden en onderdeel van het publieke debat zijn. Met beweringen die in strijd met de feiten zijn hanteer ik een andere vuistregel. Die plaats ik alleen als ik ze duidelijk kan weerleggen, anders geef ik ze niet weer.

Media hanteren deze regel niet. Elke oprisping van politicus Thierry Baudet of Geert Wilders of al die complotdenkers die COVID-19 als een griepje voorstellen kan geplaatst worden. Niet altijd gebeurt dat omdat het niet altijd nieuwswaardig is, maar er is evenmin een regel bij media dat ze beweringen die in strijd met de feiten zijn per definitie geen ruimte geven. Ze  verschuilen zich dan soms achter het excuus dat de feiten niet vaststaan en ze om onpartijdig verslag te kunnen doen feiten die in strijd zijn met de waarheid wel moeten doorgeven. Met als gevolg dat de gevestigde media zich willens en wetens tot de belangrijkste handlangers van het verspreiden van desinformatie hebben gemaakt. Dat daar goede objectieve stukken binnen genuanceerde redacties of gepeperde commentaren van talkshow hosts tegenover staan weegt daar niet tegen op. Het kwaad is dan al geschied.

Klem tussen de gesel van de markt, de macht van Amerikaans techbedrijven als Facebook en Twitter, de angst om de boot te missen en de beschuldiging van partijdigheid heeft de journalistiek geen afdoend antwoord op de vraag of het nieuws dat in strijd is met de feiten ongewijzigd door moet geven. Was het in 2016 toen desfinformatiecampagnes in opkomst waren nog begrijpelijk dat hoofdredacties er geen passend beleid over hadden ontwikkeld omdat ze erdoor overvallen werden, nu is het nalatig dat ze nog steeds geen passend beleid hebben dat nepnieuws blokkeert en de nieuwsconsument uitlegt hoe dat beleid precies werkt en is geformuleerd.

Aanleiding is een commentaar van 13 maart 2021 van redacteur Chris Quinn in The Plain Dealer, de belangrijkste krant van Cleveland, Ohio. De titel geeft aan wat de inzet is: ‘When candidates make reckless statements just to get attention, should they get attention?’. Het gaat om de Republikeinse kandidaat-Senator Josh Mandel die meningen verkondigt die niet alleen in strijd met de feiten zijn, maar ook de volksgezondheid in gevaar brengen. Exact wat types als Baudet of Willem Engel doen. De sleutelpassage uit Quinns commentaar is de volgende:

Is dat niet exact de inschatting die de media moeten maken, maar te weinig maken? Namelijk dat buitensporige en gevaarlijke beweringen nog geen nieuws zijn dat gepubliceerd dient te worden. Zoals Quinn ook zegt zijn types als Mandel wanhopig op zoek naar aandacht en geeft zijn krant graag ruimte aan debat. Daar zijn echter grenzen aan: ‘Maar we publiceren niet bewust belachelijke en idiote beweringen. Mandel wilde niet zozeer een debat voeren met onze columnist, maar ons platform gebruiken om aandacht te krijgen met aantoonbaar valse beweringen over het virus.’ Het beroep op die enerzijds-anderzijds functie van media is de valkuil waar de complotdenkers slim gebruik van maken en media niet echt een goed antwoord op hebben. Quinn geeft dat antwoord wel.

Foto’s: Schermafbeelding van delen uit artikel ‘When candidates make reckless statements just to get attention, should they get attention? van Chris Quinn voor The Plain Dealer (online: Cleveland.com), 13 maart 2021.

Democratische presidentskandidaten debatteren met en tegen elkaar. Het risico bestaat dat de radicalisering te ver doorschiet

Gisteren was het eerste debat tussen de presidentskandidaten van de Democratische partij. Het brede veld van zo’n 20 kandidaten was opgedeeld in tweeën. Vanavond is het tweede debat met de resterende tien kandidaten. In het eerste debat was Elizabeth Warren de koploper. Zij voldeed aan de verwachtingen. In het tweede debat zijn er meer koplopers, te weten de leider in de peilingen Joe Biden, Bernie Sanders, ‘Mayor’ Pete Buttigieg en Kamala Harris. Joe Biden is tot nu toe slechts mondjesmaat opgetreden in de media. Trumps aanvallen op Biden hebben diens positie verstevigd. Ze voeden de suggestie dat Trump bang is voor Biden die de werkende klasse in de oude Westelijke industriestaten voor zich kan winnen. Trump met zijn constante 43% steun kan alleen winnen als de onafhankelijke en Democratische kiezers niet naar de stembus komen.

Een wetmatigheid van campagnes is dat partijen radicaliseren. De Republikeinen trekken naar rechts en de Democraten naar links. In absolute en relatieve zin zijn beide partijen sinds het midden van de jaren 1960 niet meer zo geradicaliseerd geweest. Na de campagne trekken dan de kandidaten weer naar het centrum om zoveel mogelijk kiezers te trekken, maar kunnen radicale of zelfs controversiële uitspraken uit de campagne de genomineerden blijven achtervolgen. Hoewel dat voor Trump en Biden niet lijkt te gelden. Kansloze kandidaten kunnen straffeloos zeggen wat ze willen en de vuurtjes opstoken, maar voor serieuze kandidaten die kans maken om presidentskandidaat te worden is dat lastig omdat ze hier niet in mee kunnen gaan.

Vertegenwoordiger Tim Ryan uit Ohio was de meest gematigde deelnemer aan het eerste debat. Hij verwijst in het gesprek met Stephanie Ruhle naar de Democratische senator voor Ohio Sherrod Brown. Eveneens een gematigde politicus. In politieke zin is Ryan de stand-in voor Brown die naar teleurstelling van velen besloot om zich niet in de race te begeven. Koploper Joe Biden met roots in zowel Delaware als Pennsylvania is ook een gematigde kandidaat. Hij is afgelopen weken onder vuur genomen door onder meer senator Cory Booker omdat hij badinerend gesproken zou hebben over samenwerking met Republikeinse hardliners die hem ooit ’son’ noemden. Vele oudere, Democratische politici namen het vervolgens voor Biden op. Hoewel onhandig opereren nog geen racisme is, kan het wel voor problemen zorgen, zoals de ‘flapuit’ Biden ondervond.

De opdracht voor de Democraten is om president Trump te verslaan. Dat lijkt gezien de peilingen een fluitje van een cent. Want de koplopers Biden, Warren, Sanders, Buttigieg, Harris en Booker winnen op dit moment allen ruim van Trump. Maar de vraag is wat die peilingen waard zijn. Daarnaast worstelt de Democratische partij met een radicalisering die ongekend is en de partij electoraal kan schaden in de swing states waar de werkende klasse de doorslag geeft. Die koopt niks voor identiteitspolitiek die het in de kuststaten California en New York zo goed doet. Evenmin is de ‘impeachment’ van Trump er een populair onderwerp. Dat gevaar zien de voorzitter van het Huis Nancy Pelosi en Joe Biden. Achter de schermen proberen ze de radicalisering terug te dringen, maar de vraag is of de dynamiek tussen 20 zich profilerende kandidaten te beteugelen valt.

In het eerste debat werd niet op (de afwezige) Biden ingehakt. Maar anderzijds kwam Ryan niet ver met zijn oproep tot matiging. Ook Trump werd niet aangevallen, en daar hadden de ‘pundits’ weer commentaar op. Mogelijk kunnen ze leren van de succesvolle campagne voor het burgemeesterschap van Istanboel van Ekrem İmamoğlu die president Erdogan in zijn campagne negeerde en zich bewust, direct richtte op zijn achterban. Dat lijkt ook de beste tactiek voor de campagne van de Democraten die de Trump-cult niet willen voeden.

Er wordt vol belangstelling naar uitgekeken hoe Biden het vanavond in het tweede debat doet. De verwachting is dat hij terughoudend en verdedigend opereert. Vooral belangrijk om te zien is hoe senator Kamala Harris zich opstelt. Ze wordt gezien als de gedoodverfde kandidaat voor vice-president onder Biden. Is daarover een stilzwijgende overeenkomst gesloten of liggen nog alle opties open? Het succesvol opereren van Elizabeth Warren en haar gestage opmars in de peilingen maakt het er voor de ticket Biden-Harris niet makkelijk op.

Een tragisch verhaal van Finn Winn Bousquet. Over depressies, adolescentie, zelfmoord en transgender

Een tragisch verhaal uit Fairfield, Ohio over de 14-jarige Finn Winn Bousquet die afgelopen juni zelfmoord pleegde door zich voor de trein te werpen. De voorgeschiedenis is complex en heeft te maken met geslachtsverandering. Maar misschien ook niet. Eerst was Finn een meisje en had zelfmoordneigingen vanwege depressies. Toen kwam ze tot het inzicht dat ze zich vanbinnen een jongen voelde en voortaan als jongen door het leven wilde gaan. Zo werd Finn van een jongensachtig meisje een meisjesachtige jongen. De ouders werkten mee, de school werkte mee en alles leek goed te gaan. Finn stortte zich als vlucht op zijn schoolwerk, en werd een voorbeeldige leerling. Maar de depressies bleven. Finn voelde zich vervreemd en verwondde zichzelf. Daarbij kwam dat de ouders in hun laatste gesprek met Finn uitlegden dat de medische behandeling om de vrouwelijke hormonen te onderdrukken duurder werd. Finn voelde dat als een last die op het gezin drukte. Op hun beurt beseften zijn ouders dat onvoldoende. Toen pleegde Finn zelfmoord.

Wat oorzaak en gevolg zijn in deze opeenvolging van gebeurtenissen valt niet makkelijk uit te maken. Het is een verhaal van een liefdevolle omgeving die het beste voor een kind wil. Maar andere krachten kunnen sterker blijken. Welke dat zijn valt niet simpelweg uit te maken. Of de depressies van Finn direct voortkwamen uit het feit of hij jongen of meisje was of dat dat er slechts zijdeling mee te maken heeft is de vraag.

Hoe breed dit onderwerp kan uitwaaieren blijkt uit een artikel in The Guardian van 25 september 2017 over onderzoek naar transgender. Het gaat over politieke correctheid en onafhankelijkheid van universitair onderzoek. De Bath Spa University is een intern onderzoek gestart omdat een onderzoeksvoorstel van psychotherapeut James Caspian dat eerst was toegekend zou zijn afgewezen omdat het kritiek op sociale media zou opleveren, aldus Caspian. Dat onderzoek ging over ‘detransitie’, het terugveranderen van een geslachtsverandering, vooral van vrouwen naar mannen. Vrouwen zouden die verandering achteraf betreuren.

De Amerikaanse transgender activist en directeur van TrueChild Riki Wilchins ziet een politieke onderstroom in de Amerikaanse samenleving die de toegang tot transgender operaties wil beperken. Zij erkent het probleem van detransitie, maar ziet er niet het hoofdprobleem in: ‘Ik probeer niet te zeggen dat het voor hen geen beladen ervaring (‘fraught experience’) is of dat het niet moet worden bestudeerd. Maar het is niet de prioriteit (‘the first place I would put my money’) als ik de problemen van transgenders wilde aanpakken’.

Witchins’ gelijk blijkt uit rechtse media als The Blaze van de conservatieve Glenn Beck die een artikel plaatst dat suggereert dat er een toename is van transgenders die hun geslachtsverandering betreuren. Daarbij wordt verwezen naar de Servische transgender chirurg Miroslav Djordjevic die echter genuanceerder is dan het wordt voorgesteld. Hij wil het transgender-toerisme naar Belgrado reguleren en dringt daarom aan op begrijpelijke garanties van bezinning en een zorgvuldige toets vooraf. Transgender is een onderwerp dat niet gepolitiseerd moet worden. Noch door een universiteit die vreest voor negatieve reacties, noch door rechtse en christelijke media die het belang van transgender en hun omgeving ondergeschikt maken aan hun politieke agenda.

Foto: Afbeelding van Finn Winn Bousquet in artikel ‘Fairfield parents cope with transgender teen’s suicide’ op KTVO.com, 4 oktober 2017.

Kathy Miller voert ontslaggesprek met The Guardian in Ohio. Zelfs te bot voor Trump. Komt haar racisme voort uit onwetendheid?

Paul Lewis van The Guardian gaat op reportage in Ohio. Een swingstate in de rustbelt waar de working-class niet vanzelfsprekend meer Democratisch stemt. Logisch trouwens, omdat de ‘Democratische’ kandidaat Hillary Clinton nauwelijks nog opkomt voor werknemers, maar zich heeft verbonden aan de aandeelhouders en bestuurders van banken en mega-ondernemingen. Feitelijk worden degenen die vroeger ‘arbeiders’ werden genoemd door beide grote partijen in de steek gelaten. Want Trump is nog rigoureuzer in zijn steun voor corporate America. Zo wil hij de vennootschapsbelasting (‘Corporate Tax Rates’) waarvan ondernemingen profiteren verlagen van 35 naar 15%. Met als gevolg een gigantisch begrotingstekort. En op wie wordt dat afgewenteld? Exact, op de werknemers die vanwege hun eigenbelang op Trump menen te moeten stemmen.

De reportage wordt verbijsterend als de Britse journalist Lewis Kathy Miller interviewt. Zij was tot voor kort de voorzitter van Trumps campagne in Mahoning County en werd als gevolg van de uitspraken in dit interview door de Trump campagne aan de kant gezet. Want alles stemmen tellen. Volgens FiveThirtyEight heeft Trump in Ohio een voorsprong in de peilingen van een kleine 2%. In deze staat maken de Afro-Amerikanen 13% van de bevolking uit. Na 5’00’’ vraagt Lewis hoe het zit met het racisme. Miller is duidelijk: ‘If you’re black and you haven’t been successful in the last 50 years, it’s your own fault. You’ve had every opportunity, it was given to you.’ Millers gezicht spreekt boekdelen. Zoveel onverhuld racisme is hij in Engeland niet gewend.

Cenk Uygur kijkt in een analyse achter de waarheid van Kathy Miller. Hij toont dat aan met demografische gegevens. Zijn conclusie is dat het niet eens zozeer racisme is dat iemand als Miller drijft, maar eerder onwetendheid en wereldvreemdheid. In haar parallelle wereld oordeelt ze over een situatie die ze niet kent. En die ze zonder zich te verdiepen in de achtergronden klaarblijkelijk ook niet eens wil leren kennen.

Hoewel de verschillen tussen de VS en Nederland groot zijn, geldt deze analyse toch in mindere mate voor Nederland. Want migrantenkinderen hebben niet dezelfde startkwalificatie en staan op achterstand door het simpele feit dat ze migrant zijn. In hoeverre cultuur daarin een rol speelt is de vraag die directeur van het Verwey-Jonker Instituut Majone Steketee in een interview met NRC nog niet kan beantwoorden. Hoe het kan dat Aziatische migrantenjongeren in Nederland in gedrag meer lijken op autochtone jongeren dan op andere migrantenjongeren moet nog onderzocht worden. Racisme bestaat zoals Kathy Miller bewijst, maar zijn niet altijd de volledige verklaring voor gedrag. De uitdaging is om dat onnoembare boven tafel te krijgen.

 

Trump neemt leiding in peilingen. Clinton kamp is in ontkenning

Cenk Uygur van TYT spreekt verstandige taal vanuit zijn hart. In de peilingen heeft Trump in Ohio en Florida een voorsprong genomen op Hillary Clinton, maar de establishment media die op haar hand zijn ontkennen nog steeds dat zij een gerede kans loopt om te verliezen. Hetzelfde gebeurde bij de Brexit waar establishment media in hun bubble de stemming in het Verenigd Koninkrijk niet aanvoelden. Statistische site 538 schetst in een artikel het scenario hoe Trump kan winnen ondanks het feit dat hij niet de meeste stemmen krijgt. Niets is zeker in deze verkiezingen met twee historisch impopulaire kandidaten. Uygur refereert enkele malen aan Bernie Sanders die wel populair is en een betere kans had om Trump te verslaan. De Democratische partij heeft nu eenmaal Clinton genomineerd. Volgens Uygur is zij de enige kandidaat die van Trump kan verliezen.

Daarbij komt de vraag wat Clinton wil als ze president is. Gaat het om meer dan het nastreven van de ambitie om president te worden en het verlies van 2008 tegen Obama recht te zetten? Niemand weet het. Hoe dan ook is het een aangekondigde ramp. Of Clinton wint of Trump. Omdat Trump nog erger en onberekenbaarder is, verdient Clinton toch de voorkeur. Echter alleen om die reden. Nodig is dat ze zich in de campagne realistisch opstelt en niet blijft handelen vanuit de eigenwaan waarin ze tot nu toe verstrikt zit. En haar wereldvreemd en kil maakt. Of Clinton en haar team zich kunnen herpakken is twijfelachtig. Media dienen dat door te prikken.

Wat betekent het dat Clinton geen afstand neemt van Trump?

Een nieuwe peiling van Quinnipiac University geeft aan dat Hillary Clinton in de drie swing states Ohio, Florida en Pennsylvania terrein verliest op Donald Trump. Clintons zwakke punt is haar karakter, zo blijkt opnieuw uit dit kiezersonderzoek. Vergeleken met Donald Trump die de grootste clown van de actuele Amerikaanse politiek is wordt ze als minder eerlijk en betrouwbaar gezien. Als Clinton het op dit aspect niet eens weet te winnen van de onbetrouwbare Trump, dan ziet het er somber uit voor Clinton. Want als Trump zich weet te organiseren en goede mensen om zich heen verzamelt, dan maakt Clinton in staten waar de witte stemmen zwaar telt geen kans. En Donald Trump meent zelfs New York te kunnen winnen. De Democratische partij is overgenomen door Clinton-getrouwen en wordt door haar gegijzeld. Bernie Sanders nam in peilingen veel meer afstand van Trump dan Clinton doet en is electoraal een meer veilige keus. Maar hij wist niet te winnen.

Er is sprake van een politieke chicken race. Welke partij remt als eerste voor de afgrond en grijpt in? Beide kandidaten kunnen hun partij meenemen in de afgrond. Maar wie als eerste de eigen kandidaat vervangt, kan de eigen partij in chaos storten. De Democratische partij loopt een groot risico met Clinton. Tegen haar werd vorige week een FBI-onderzoek naar haar privé server in de doofpot gestopt omdat FBI-drecteur James Comey wist dat de regering Obama geen aanklacht tegen Clinton zou indienen. Maar er loopt tegen Clinton ook nog een onderzoek wegens corruptie bij de Clinton Foundation door het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn zelden zo spannend en onvoorspelbaar geweest door de twee meest onbetrouwbare en bij het publiek slecht gewaardeerde kandidaten Clinton en Trump. Waar gaat dat eindigen?

Steubenville en Anonymous: socialisering van de tegenbeweging

Hackersbeweging Anonymous houdt zich vaker bezig met onderwerpen die dicht bij de mensen staan. En wint aan respect bij dat grote publiek. Dat gaat niet om een wet waarmee de overheid de macht op het internet naar zich toetrekt of betrokkenheid bij de oorlog in Syrië of Gaza. Maar ook om optreden als het ter plekke aanpakken van de Westboro Baptist Church. Eigen acceptatie en emancipatie van sociale media gaan gelijk op.

Nu is er Steubenville, Ohio. Een verkrachting van een 16-jarig meisje in augustus 2012 door footballplayers van Steubenville High. Ze zou als ‘dead body’ van feest naar feest zijn meegevoerd. Als trofee om verkracht te worden. Omdat slechts twee verdachten gepakt waren dreigde Anonymous vorige maand een video op internet te zetten. Omdat het geen antwoord kreeg openbaarde het op 1 januari de details. De doofpot werd openbaar. En klonk het signaal naar bestuurders van andere stadjes dat de doofpot makkelijker opengewrikt kan worden in het tijdperk van sociale media. Zo worden deze van invloed op rechtsgang en publieke opinie.

Foto: Activisten van de hackersgroep Anonymous protesteren voor het Jefferson County Courthouse in Steubenville, Ohio, 29 december, 2012. (Steubenville Herald-Star, Michael D. McElwain/AP Photo).

Jimmy Carter boort mensenrechtenbeleid Obama de grond in

Is Jimmy Carter de Dries van Agt van de VS? Nee, daarmee doen men Carter onrecht. Hij kwam al op voor de mensenrechten toen-ie nog aan de macht was. Vanuit een religieus-ethisch geweten. In 1980 verloor Carter de verkiezingen van Ronald Reagan. Sinds die tijd bewaakt Carter vanaf de buitenkant het gezonde verstand van de Democratische partij. Principieel in zijn opkomen voor burgerrechten. Hij veroordeelt ondubbelzinnig de aanvallen met drones in het buitenland en de schending op grote schaal van de privacy van Amerikaanse burgers door de overheid. Als vroeger maatregelen genomen moesten worden omdat de nationale veiligheid in het geding was kon dat pas na tussenkomst van een rechter. Nu kunnen overheidsfunctionarissen in de hele VS hun gang gaan. Carter constateert dat van de 30 artikelen in de Universele Verklaring Rechten van de Mens de regering-Obama er 10 schendt. Oud-president Jimmy Carter geeft een interview aan Russia Today:

Former US President Jimmy Carter has slammed American assassination drone strikes in other countries, saying that killing civilians in such attacks would in fact nurture terrorism.

“I personally think we do more harm than good by having our drones attack some potential terrorists who have not been tried or proven that they are guilty,” Carter said in an interview with Russia Today.

“But in the meantime, the drone attacks also kill women and children, sometimes in weddings… so this is the kind of thing we should correct,” he added.

Carter, who served as US president from 1976 to 1980, also criticized incumbent American policy makers for violating the country’s “long-standing policy” of “preserving the privacy of US citizens.”

“We now pass laws that permit eavesdropping on private phone calls and private communication,” he noted, explaining that in the past, in order to do that, the government had to obtain a court ruling that proved the nation’s national security was at risk, “which was very rare, but now it’s done all over America.”

“We need to back off [and] restore basic human rights as spelled out in the Universal Declaration of Human Rights (UDHR),” the former US president underlined.

He concluded by saying that there are 30 paragraphs in the UDHR, “and at present time, my country, the US, is violating 10 out of the 30.”

Foto 1: President Jimmy Carter en Ronald Reagan voor hun presidentieel debat in Cleveland, Ohio op 28 oktober 1980

Foto 2: Marcel van Eeden, Perfect Privacy, 12 april 2002. Credits: Marcel van Eeden.