Landelijk Platform Slavernijverleden komt met dubieuze notitie over racisme en etniciteit in verband met COVID-19

Het is lastig om niet in lachen uit te barsten bij lezing van de notitie van voorzitter Barryl A. Biekman van het Landelijk Platform Slavernijverleden. Dat is jammer, want het gaat om ernstige kwesties die met racisme, etniciteit en gezondheid te maken hebben en die een betere belangenbehartiging verdienen. Dit zogenaamde verkennende onderzoek dat leest als een omgevallen boekenkast staat dat in de weg. Het is warrig opgeschreven en slecht gestructureerd. Neem bovenstaande opmerking over de Winti Spiritualiteit die volop vragen oproept. Wie zijn ‘observatoren’? Waaruit bestaat ‘de eenzijdigheid van presentaties wanneer het gaat over de manier waarop gemeenschappen hun geloof belijden’? Wat zijn de ‘gesprekken in panels over het geloof’ waarvan de Afro Caribische Winti spiritualiteit ‘op geen enkele wijze‘ deel van uitmaakt? Wat zijn ‘de panels die gaan over spiritualiteit’? Als de Winti Spiritualiteit institutioneel wordt uitgesloten, is het daarin dan uniek of worden er meerdere levensovertuigingen, godsdiensten en ‘spiritualiteiten’ institutioneel uitgesloten?

De notitie staat vol met vrijblijvende aannames zoals: ‘Een beleid gericht op de bestrijding van Afrofobie bestaat er nog niet omdat de Nederlandse beleidsmakers en anti racisme voorzieningen niet weten wat het is.’ Vlak daarna volgt de verrassende constatering dat het Landelijk Platform Slavernijverleden door de sluiting van ‘buurtinstellingen en wijkcentra’ niet in staat is om te achterhalen hoe de vork in de steel zit. ‘Doordat vele buurtinstellingen en wijkcentra’s [sic!] zijn gesloten, alwaar mensen van Afrikaanse afkomst plegen te komen om hun verhalen te vertellen vooral ook over geconstateerde en/of zelf ervaren misstanden zijn we ook niet in staat om te achterhalen ‘hoe de vork in de steel zit’.’ Hoe komt de meningsvorming tot stand?

Nog zo’n merkwaardige aanname is de volgende: ‘Binnen de kunst- en cultuursector zijn er tal van Surinaamse respectievelijk Antilliaanse ‘kleine ondernemers’ die extra getroffen zijn door de Covid19 maatregelen. De focus voor wat betreft de ‘pijn’ is op nationaal niveau niet of nauwelijks op deze doelgroep gericht. Dit houdt ook verband met de desinteresse van de ‘nationale’ radio-omroepen en Dj’s voor de muziekgenres van gemeenschappen van meer dan de Nederlandse cultuur.’ Het gaat blijkbaar voorbij aan Barryl Biekman dat hetzelfde geldt voor witte, zelfstandige kunstenaar en kleine, ‘witte’ culturele instellingen die hetzelfde lot treft als hier wordt geschetst. Dat heeft totaal niets met etniciteit of afkomst te maken, maar alles met de toegezegde overheidssteun die tot nu toe gericht is op de gevestigde culturele instellingen.

Een vreemde kronkelredenering is de volgende: ‘Respondenten storen zich aan de kwalificatie die aan landen zoals China wordt gegeven bij het verlenen van hulp aan Europese landen. De hulp wordt te vaak gepresenteerd als ‘propaganda strategie’. Dit, terwijl Nederland vooral gefocust is op materiaal uit China. Hoewel uit China ook praktijken van racisme tegenover mensen van Afrikaanse afkomst zijn gemeld.’ Deze hulp van China aan Europa is niet anders op te vatten als een propaganda strategie, dus waarom zou het niet zo genoemd mogen worden? De hulp van de EU aan China moest van de Chinese overheid geheim blijven. China heeft het coronavirus niet onder controle gekregen en wist al in november 2019 dat er een probleem was voordat het pas in januari 2020 maatregelen nam. De propaganda dient als afleiding van het eigen falen. Waarmee overigens niet gezegd is dat andere landen in de bestrijding van het virus niet hebben gefaald.

Als een tang op een varken wordt in deze notitie over gezondheid en etniciteit Zwarte Piet erbij gehaald. Het is onduidelijk wat dat met het onderwerp te maken heeft: ‘Bijna alle respondenten melden dat 4 en 5 december belangrijke data zijn in verzorgingshuizen. Het geloof in een Sinterklaas vergezeld van een zwarte Piet is nog niet uitgebannen. Gemeld is dat verzorgers van Afrikaanse afkomst vrij nemen. Eén respondent meldt dat in het huis waar zij werkt zwarte Piet is uitgebannen.’ Biekman heeft het over ‘het geloof in een Sinterklaas’ alsof het een godsdienst is. Dat bejaarden in verzorgingshuizen nog geloven in Sinterklaas is onwaarschijnlijk of het Landelijk Platform Slavernijverleden moet ermee willen suggereren dat ze kinderlijk zijn geworden.

Foto: Schermafbeelding uit ‘Verkennend onderzoek door de Office van de VN Hoge Commissaris voor de Rechten van de Mens (OHCHR) naar vormen van institutionele racisme in verband met Covid-19 ten aanzien van gemarginaliseerde1 groepen’ van Barryl A. Bliekman van het Landelijk Platform Slavernijverleden. .

Vice News: Russen sterven voor het moederland in Oekraïne. In een oorlog die niet genoemd mag worden

‘Is het land nu opgesplitst in een grote groep patriotten en een kleine groep verstandige mensen?’, vraagt de oom van een Russische militair die in de Russisch-Oekraïense oorlog beide benen verloren heeft zich af. Op een subtiele manier geeft hij aan wat er op dit moment in Rusland aan de hand is. Nationalisme voert de boventoon. Hij geeft te kennen dat de meerderheid van de bevolking niet meer bij zijn volle verstand is.

Lucy Kafanov van Vice News reist door Rusland om antwoord te krijgen op de vraag wat er waar is over de in Oekraïne gestorven of verdwenen Russische militairen. Het Kremlin ontkent militairen in Oekraïne in te zetten, maar Westerse regeringen, de VN, de OSCE, Russische soldatenmoeders, nabestaanden van militairen, Russische oppositieleiders, Westerse, Oekraïense en onafhankelijke Russische media beweren het tegendeel.

In de derde aflevering (van een serie van drie) bezoekt Kafanov St. Petersburg en Moskou. Ze probeert in St. Petersburg een militair hospitaal binnen te komen waar gewonden van de strijd in Oekraïne worden verpleegd. In de taxi maakt ze uit een telefoongesprek op dat het ministerie van Binnenlandse Zaken de chauffeur naar haar en haar cameraman vraagt. Chauffeur Ruslan is razendsnel opgespoord. Ze beseft dat ze nog beter op haar hoede moet zijn. In Moskou benadert ze de autoriteiten om commentaar over de doden en gewonden in Oekraïne. Het Kremlin negeert haar verzoek. Oppositioneel parlementariër in de Duma Dmitry Gudkov zegt dat niemand het verhaal gelooft dat niet het reguliere leger, maar Russische ‘vrijwilligers’ in Oekraïne vechten. In een spookoorlog die officieel niet bestaat. Maar die voor naasten en nabestaanden akelige werkelijkheid is.

Vice News: Overlijden en bekentenis. Russische leger in Oekraïne

Lucy Kafanov van Vice News reist door Rusland om antwoord te krijgen op de vraag wat er waar is over de in Oekraïne gestorven of verdwenen Russische militairen. Het Kremlin ontkent militairen in Oekraïne in te zetten, maar Westerse regeringen, de VN, de OSCE, Russische soldatenmoeders, nabestaanden van militairen, Russische oppositieleiders, Westerse, Oekraïense en onafhankelijke Russische media beweren het tegendeel.

De tweede aflevering (van een serie van drie) begint Kafanov met een bezoek aan de provincie Samara, zo’n duizend kilometer ten oosten van Moskou. Daar spreekt ze met Natasha Andrianova die probeert uit te vinden wat er met haar zoon Sergei is gebeurd. Hij zat in het leger en is in augustus 2014 overleden. Maar niemand wil haar zeggen onder welke omstandigheden. Dat zwijgen omschrijft zij als een overheidsgeheim. Eigenlijk vindt Natasha het nog eerder een misdaad van de Russische overheid. Waarom haar zoon is gestorven begrijpt ze nog het minst. Het gebeurde in elk geval in het buitenland, want aan het officiële overlijdenscertificaat is een document toegevoegd voor het vervoer van zijn stoffelijk overschot over de grens.

In St. Petersburg bezoekt Lucy Kafanov soldatenmoeder Ella Polyakova. Zij bevestigt dat de organisatie waarvoor zij werkt door de Russische overheid wordt tegengewerkt. Er zijn sterke aanwijzingen dat families met een zwaargewonde of in Oekraïne gestorven zoon onder druk worden gezet door de overheid om zich niet in het openbaar uit te spreken. Ook als ze dat eerder deden. Ze zijn doodsbang om zich uit te spreken omdat ze niet weten wat de gevolgen kunnen zijn voor henzelf of hun zoon.

Site Lostivan.com is een door een Oekraïense programmeur begonnen database om in Oekraïne verdwenen Russische militairen op te sporen. Dood of levend. Zoals Peter Khokhlov. In Saratov praat Kafanov met diens broer Sergei die vermoedt dat zijn broer krijgsgevangen is genomen in Oekraïne. Het officiële verhaal dat hij van de militaire autoriteiten te horen krijgt is dat Peter is gedeserteerd. Maar dat gelooft Sergei niet. Hij denkt dat zijn broer onder druk is gezet om een verklaring te lezen en blijft als enige familielid zijn broer zoeken.

Vice News bezoekt Lev Shlosberg in Pskov. Russisch leger in Oekraïne

Lucy Kafanov van Vice News reist door Rusland om antwoord te krijgen op de vraag wat er waar is over de in Oekraïne gestorven Russische militairen. Het Kremlin ontkent militairen en wapens in Oekraïne in te zetten, maar Westerse regeringen, de EU, de VN, de NATO, de OSCE, voormalige separatistenleiders, Russische soldatenmoeders als Valentina Melnikova, nabestaanden van Russische militairen, Russische oppositieleiders, Westerse, Oekraïense en onafhankelijke Russische media beweren het tegendeel. Putin gaf in april 2014 wel de inzet van militairen op de Krim vanuit de Russische Federatie toe.

In de eerste aflevering (van een serie van drie) bezoekt Kafanov Pskov, tegen de grens met Estland. Een logisch startpunt omdat hoofdredacteur en afgevaardigde Lev Shlosberg er woont die op 19 maart 2014 in een openbare toespraak het Putin-regime aanklaagde. Hij is in het gelijkgeschakelde Russische politieke landschap als lid van de liberale Jabloko-partij nog een van de weinige oppositieleden in functie. Net als Boris Nemtsov zijn meer leden van de liberale oppositie joods. Toen in augustus 2014 volgens onofficiële berichten zo’n 70 paratroepers van de 76ste luchtmachtdivisie uit Pskov in Oekraïne in gevechten stierven zette Shlosberg dat in zijn krant ‘Pskovskaya Gubernia‘. Vier dagen later werd hij op 29 augustus 2014 naar eigen zeggen ‘professioneel’ in elkaar geslagen en zwaar toegetakeld. Maar hij is (nog) niet tot zwijgen gebracht.

De ontkenning in Oost-Oekraïne betrokken te zijn met militairen, materieel en bevoorrading ondermijnt in het Westen de geloofwaardigheid van het Kremlin. Binnen Rusland zorgt een gesloten informatiesysteem ervoor dat deze informatie onder de pet blijft. Kremlin en propaganda negeren fotografisch bewijs dat de inzet in Oekraïne van wapensystemen die uitsluitend in gebruik zijn bij het Russische leger aantoont. Naar verluidt is Boris Nemtsov vermoord omdat hij werkte aan een document over de Russische aanwezigheid in Oekraïne.

Maar niet zijn bewijsvoering maakte het explosief voor het Kremlin. Want op sociale media en in rapporten wordt die militaire aanwezigheid al sinds augustus 2014 aangetoond. Hoewel vaak in stukjes en beetjes. Het verschil was de status van Boris Nemtsov als voormalig vice-premier die weliswaar buiten de macht stond, maar ook de gewone Russen kon aanspreken. Zodat het niet langer genegeerd kon worden door de Russische media. Vraag is hoelang Lev Shlosberg nog als een laag veiligheidsrisico door de macht wordt beschouwd.

Begint Oekraïne hybride oorlog tegen Rusland? Passend antwoord?

Het is zo simpel. Kwaad kan het beste met kwaad vergolden worden. Het kind op het schoolplein dat klappen krijgt moet terugslaan als praten niet meer helpt. Als ultieme middel om het pesten te stoppen. Gesteld dat het dit aandurft. In Oekraïne is het niet anders. Rusland pest Oekraïne maar ontkent dat te doen. Het Kremlin hanteert het concept van de hybride oorlog. Een mengvorm van oorlogsvoering met inzet van propaganda, ondermijning, directe agressie en ondersteuning van zetstukken (‘proxies’, de separatisten) zonder officiële oorlogsverklaring. Zodat Oekraïne nergens formeel gehoor krijgt over de Russische militairen die volgens de OVSE illegaal in Oekraïne zijn. Want het pesten gebeurt in het geniep en wordt door Rusland ontkend.

Het antwoord is zo simpel. Oekraïne moet terugpesten onder dezelfde ontkenning van Rusland iets verkeerd te doen. Alexander Motyl werkt voor World Affairs een voorstel van de Oekraïense en Russisch-sprekende redacteur van Censor.net Yuri Butusov uit. Volgens Butusov beperkt het internationale ‘anti-Putin front’ op straffe van aanscherping van sancties de Russische president om de oorlog tegen Oekraïne te escaleren. Wat zijn voornemen was. Nu al kosten de sancties en de dalende olieprijzen Rusland zo’n 140 miljard dollar per jaar. Als deze situatie aanhoudt kan Rusland het naar verwachting budgettair maximaal drie jaar volhouden voordat de economie instort. Door de implosie van de economie kwam in 1989 de Sovjet-Unie ten einde.

Zo ontstaan drie hybride oorlogen die onderling samenhangen, maar toch eigen dynamiek hebben. 1) Rusland tegen Oekraïne: militair, politiek en publicitair 2) Westerse landen tegen Rusland: economisch en politiek en 3) Oekraïne tegen Rusland: militair en publicitair. Politiek ontbreekt het Oekraïne (nu nog) aan gewicht.

Deze oorlogen zijn niet alleen verborgen maar ook a-synchroon. Dat wil zeggen dat een dreiging niet op gelijke wijze en onmiddellijk wordt beantwoord. Westerse landen beantwoorden de militaire interventies van Rusland met economische middelen en politieke isolatie. Zoals Butusov uitlegt kan de hybride tegenreactie van Oekraïne Rusland binden en economisch en militair eerder uitputten dan bij uitblijvend terugpesten.

Foto: Uit het Australische ARES-rapport Raising Red Flags: An Examination of Arms & Munitions in the Ongoing Conflict in Ukraine, 2014 met onderschrift (p.21): ‘Unidentified uniformed combatant (presumed to be a Russian soldier) armed with an (unloaded) AK-74M rifle. Simferopol Airport, February 2014. (..). Photo credit: Getty Images’.

Verdringing en ontkenning van Russische aanwezigheid Oekraïne

Uit een recente steekproef van onderzoeksbureau Levada Centrum blijkt dat 12% van de Russen niet gelooft dat er Russische militairen in Oekraïne sterven. De meeste respondenten staan afwijzend tegenover deze oorlog. Slechts 13% zou hun zoon steunen om voor de pro-Russische separatisten in Oekraïne te gaan vechten. Een meerderheid van 68% zou ze proberen te verhinderen om te gaan. Halya Coynash zet het voor de pro-Oekraiense mensenrechtenorganisatie ‘Kharkiv Human Rights Protection Group’ op een rijtje.

Aanwezigheid van Russische militairen en materiaal is ondubbelzinnig door onafhankelijke organisaties als de VN of de OVSE vastgesteld. Zoals woordvoerder Michael Bociurkiw bevestigd. Verder zijn er getuigenissen van westerse journalisten en voormalige separatisten als Igor Girkin die er politiek belang bij hebben om zich op de borst te kloppen en de eigen rol in Oekraïne aan te dikken. En dan zijn er de soldatenmoeders als Ella Polyakova en de witte raaf als Russische volksvertegenwoordiger van Pskov Lev Shlosberg die vragen blijven stellen over elders gesneuvelde militairen. Herlees de toespraak van Shlosberg die hij eind maart 2014 hield.

Gisteren reageerde iemand die verwees naar een recent artikel van de Amerikaanse schrijver en historicus William Blum die ontkent dat er Russische militairen en materieel in Oekraïne wordt ingezet door het Kremlin. Blum maakt de fout die meer Amerikanen maken door Rusland en Oekraïne vanuit Amerikaans perspectief te zien en alles te herleiden tot de binnenlandse politiek verhoudingen van de VS. Maar dat schiet tekort. Het artikel bevat de volgende passage: ‘Where are these photographs? And how will we know that these are Russian soldiers? And how will we know that the photos were taken in Ukraine? But most importantly, where are the fucking photographs?’ Tja, William Blum open je ogen en kijk dan zie je wat je nu niet ziet.

Het is vaker gezegd, de Russische propaganda speelt een grote rol in de oorlog en gaat naadloos samen met het politieke beleid. Dat communicatieplan is in vele jaren voorbereid door het vrijmaken van middelen om nieuwsmedia als Russia Today en Sputnik op te bouwen, het winnen van de gunst van Europese extremistische politici van vooral rechts-nationalistische snit die de besluitvorming in Europa verstoren en zich in de publiciteit roeren en het plaatsen van trollen in de sociale media die tegen betaling voor het Kremlin werken. En daarnaast zogenaamde onafhankelijke en objectieve journalisten of opinieleiders die of het opnemen voor het huidige beleid van het Kremlin of zich eenzijdig kritisch uitlaten over de politiek van de EU of de VS. Het bijna failliete Oekraïne dat laat wakker geworden is kan daar weinig tegenover stellen.

Het fascineert me al sinds februari 2014 waarom progressieve of rechts-nationalistische opiniemakers en politici president Putin in bescherming nemen of eenzijdig de opponent van Rusland afvallen. Gesteld dat ze niet allen op de loonlijst van het Kremlin staan. Ik vraag me af hoe ze daar zijn gekomen en of ze zelf nog beseffen hoe gesloten hun blik is. Het uit zich in een proces van verdringing en ontkenning. Zodat de militaire aanwezigheid van Rusland in Oekraïne verdrongen wordt. Daarnaast fascineert het me hoe mensen ineens de rechtse Marine Le Pen tolereren omdat deze voor Putin kiest. De politieke kortzichtigheid van William Blum is fascinerend voor iedereen die kritisch naar alle kanten kijkt en illustratief om onze tijd te doorgronden.

Foto: De Russische geheim agent -naar eigen zeggen- en voormalig ‘minister van Defensie’ Igor Girkin eerder dit jaar in functie in Donetsk.