Petitie: ‘Doe iets aan treinspringers’. Hoe kunnen zelfdodingen omgeleid worden van het spoor?

Herfst komt er weer aan. De tijd van bladeren op het spoor en zelfmoorden. Dat zorgt voor stremmingen. Na een zelfdoding ligt het treinverkeer gemiddeld 2,5 uur stil. Maar het zorgt ook voor traumatische ervaringen bij reizigers, machinisten en conducteurs. Deze petitie roept op om wat aan de zelfmoorden te doen.

Maar hoe de treinspringers te stoppen? In Nederland ligt volgens Wikipedia 6830 kilometer spoorlijnen. Het is ondoenlijk om dat af te schermen. Volgens een statistiek van het CBS plegen in Nederland jaarlijks 1600 mensen zelfmoord. De tendens is dat het aantal toeneemt. In 2015 was het 1871. Volgens een bericht op Treinreizger.nl loopt het aantal zelfdodingen op het spoor op en bedraagt nu ongeveer 200 personen per jaar. Ondanks pogingen om via hekken en verwijzingen naar hulpverleningsinstanties het aantal terug te dringen. Dat is ongeveer één zelfdoding per 34 kilometer spoorlijn. De tijd dat het treinverkeer op een traject stilligt met een mogelijke inktvlek-werking naar andere trajecten is jaarlijks gemiddeld 500 uur (200 x 2,5 uur).

Zelfdodingen kunnen maar beter rationeel en in volle openheid aangepakt worden. Met als risico dat taboes wegvallen en het aantal bij zulk nieuw beleid aanvankelijk zal toenemen. Als iemand toch niet van zelfdoding weerhouden kan worden, dan is het zaak voor de overheid en hulpverleningsinstanties om de wijze ervan te sturen. Zodat de maatschappelijke schade beperkt wordt. Het is van belang dat de 200 treinspringers per jaar een alternatief geboden wordt. Te denken valt aan lokale plekken voor zelfdoding. Vanwege de traditie kan dat een treinomgeving zijn zonder spoorlijn, trein, reizigers, machinisten en conducteurs. Afschermen van het spoorlijnen is onwerkbaar. Het bieden van een alternatieve zelfdodingsplek zou geen taboe moeten zijn.

Foto: Schermafbeelding van deel petitie ‘Doe iets aan treinspringers’.

Advertentie

NS is het spoor bijster. CalamiteitenCatering deelt snoep uit

Is er een afspraak tussen de NS en de gevestigde media om de problemen op het spoor niet de aandacht te geven die ze verdienen? Het lijkt er sterk op. Wie met de trein reist heeft het tegenwoordig moeilijk. Treinen zijn vertraagd of vallen uit. Trajecten moeten in de bus afgelegd worden. Al jaren wordt gezegd dat de NS werkt aan verbetering van het spoor. Hoelang kan dat gezegd worden zonder dat het ongeloofwaardig is?

Daar komt nog iets anders bij: obesitas. Aangejaagd door de NS. De invalkracht van de ‘CalamiteitenCatering’ deelt snoep uit op die plekken waar het ontspoort. Zoals in Utrecht. Met als gevolg dat slecht bediende klanten hun ontevredenheid over de NS en Pro-Rail nijdig wegvreten. En de NS vreet de ontevredenheid over de eigen prestaties weg door ruimhartig de voor een prikje aangekochte bulkpartijen snoep weg te geven.

Dat in de hoop dat reizigers zich hiermee laten zoethouden en vergeten te doen wat onderhand nog helpt om de chaos op het spoor een halt toe te roepen: bezetting van het NS-hoofdkantoor en een ernstige reprimande voor het hoofdbestuur. Met als ultieme terechtwijzing dat het verplicht wordt het eigen derderangs snoep op te vreten, voordat het in een werkperiode van 2 jaar heropgevoed wordt in een kamp op de Veluwe waar het spoorbielsen moet teren en seinpalen verven en in de avonduren verplicht hardop moet voorlezen uit het managementsboek ‘De Klant is Koning’ (deel 1)’. Berusting en meebuigen met de loop der gebeurtenissen is een goede eigenschap. Maar de NS rekt dit bij de eigen reizigers op dit moment tot het onaanvaardbare op.

Het is onontkoombaar om de chaos op het spoor niet te zien als teken van wat er mis is met Nederland. Zoals de verloedering van de openbare ruimte, de toenemende kloof tussen burger en politiek, het breken of niet nakomen van beloften door overheden en bedrijven, de macht van managers zonder kennis van zaken over professionals met verstand van zaken, de privatiseringsgolf met cashende bestuurders die ten koste van het voorzieningenniveau is gegaan en vooral de marketing. De vloek van het moderne leven die op tijd rijdende treinen vervangt door snoep, en afspraken met beloften over beterschap. De NS als ‘leertraject’. Voor de NS.

Foto 1: Schermafbeelding van bericht ‘Uitloop werkzaamheden Utrecht Centraal’ van de NS, 29 mei 2016.

Foto 2:  Utrecht, 28 mei 2016.

Mansveld treedt af. Groot nieuws in Den Haag. Rijden treinen straks op tijd?

In Den Haag is het groot nieuws: staatssecretaris Wilma Manveld van Infrastructuur stapt op omdat ze de Kamer herhaaldelijk heeft voorgelogen. Dat is de conclusie van het rapport ‘De reiziger in de kou’ van de parlementaire enquêtecommissie Fyra onder leiding van CDA-Kamerlid Madeleine van Toorenburg dat vandaag verscheen. In een verklaring waaraan ze haar aftreden aankondigt verwijst ze herhaaldelijk naar fouten die door haar voorgangers zijn gemaakt. In een rampdossier van jarenlang falend spoorbeleid. Het valt Mansveld moeilijk om van harte schuld te bekennen. Is het aftreden van een staatssecretaris groot nieuws?

Foto: Schermafbeelding van persverklaring van staatssecretaris Wilma Mansveld, 28 oktober 2015.

NS ontspoord in chaos door talloze aanbieders van actiekaartjes. Marketing!

Treinreizigers hadden het vroeger makkelijk. Ze kochten een kaartje. Dat was het. Ze hoefden verder niet na te denken wat voor soort kaartje ze kochten, wanneer of waar ze hun kaartje kochten. Alleen NS verkocht treinkaartjes. Nu tickets geheten.  Ook voor internationale treinreizen. Het was overzichtelijk.

Nu zijn er allerlei soorten actiekaartjes met verschillende looptijden en voorwaarden die door verschillende aanbieders op de markt worden gebracht. Door Blokker, Hema, Albert Heijn, Kruidvat, Bakker Bart, Etos, La Place (V&D) of hoe al die winkels ook heten die treinkaartjes verkopen. Gevolg is dat de last is verschoven van de NS naar de klant. De treinreiziger wordt aan het werk gezet om uit te zoeken en te berekenen welk type kaartje het voordeligst is om wanneer te kopen. Soms zelfs met een kop koffie, een appelflap of een andere heerlijkheid wat het vergelijken er nog lastiger op maakt. De calculerende burger rekent zich suf bij de NS.

Metro constateert dat het deze week tijdens de herfstvakantie een chaos op de stations was door de actiekaartjes en geeft daarvan voorbeelden zoals Groningen, Meppel en Zwolle. ‘NS zegt daar waar het kan ook in te spelen op drukke trajecten. „Het is bij ons bekend dat de actiekaartjes in de vakantietijd ertoe kunnen leiden dat de eerste trein in de daluren heel druk is en ook reguliere reizigers soms de trein missen’ aldus een woordvoerder van de NS. Reguliere reizigers zonder actiekaartje kunnen dus hun trein missen.

Het is begrijpelijk dat de NS door samenwerking met andere aanbieders meer uit het eigen product probeert te halen. Dus de bezetting van de treinen in de daluren wil opkrikken. Maar de NS overschrijdt een grens als daarvan reguliere treinreizigers de dupe worden. En trouwens ook de kopers van de actiekaartjes die wegens de chaos op de stations de trein missen. In de marketing en de wildgroei van actiekaartjes die overal in de winkelstraten worden aangeboden is de NS zo langzamerhand behoorlijk ontspoord. Terug naar vroeger kan niet. Maar een hogere mate van overzichtelijkheid en grip op het eigen product moet bij NS mogelijk zijn.

Foto: Schermafbeelding van deel ‘Reiziger blijft achter op perron door actiekaartjes’ in Metro, 22 oktober 2015.

Gewapende man blokkeert NOS-journaal. Is Nederland kwetsbaar?

Vanavond om enkele minuten voor 20.00 uur kwam een gewapende man het gebouw binnen waar het NOS-journaal wordt uitgezonden. Hij eiste zendtijd en zei namens hackers te spreken. Hij werd naar een lege studio geleid. Om ongeveer 20.10 uur werd de man door een viertal agenten overmeesterd. Hij bood geen tegenstand en gooide z’n wapen op de grond. Het gevolg van een en ander was dat de uitzending niet doorging en de mededeling ‘Even geduld a.u.b.’ werd getoond. Een uur later stond die mededeling er nog.

Wat is de procedure bij een noodsituatie? Deze gang van zaken roept vele vragen op. Nog los van de vraag of de bewaking wel deugde. Stel dat in een gecombineerde actie de NOS-studio wordt bezet, een aanslag plaatsvindt op de Tweede Kamer, een elektriciteitscentrale buiten werking wordt gesteld en het Centraal Station van Utrecht wordt geblokkeerd. Dat kan met een  klein aantal mensen. Het effect is desastreus.

Nederland kan door 20 personen ontregeld worden. Gisteren schreef ik over de maatregel van de NS om de dienstregeling met 20% te schrappen vanwege verwachte sneeuwval. Die mentaliteit. Toen was al duidelijk dat dit een onnodige maatregel was: ‘Nederland krijgt de spoorwegen die het verdient. De NS staat symbool voor een samenleving die niet meer kan leven met een niet ingecalculeerde tegenslag. De NS is een afschuwelijke karikatuur van slap Nederland.’ Nederland lijkt een land dat niets gewend is. Het dient zich te beschermen tegen het ongewone van alledag, maar praat vooral over abstracte dreigingen die zich niet voordoen.

Foto 1: Schermafbeelding van tweet Dajey Petros met reacties, 29 januari 2015.

Foto 2: Still uit de ontknoping van de NOS Gijzeling video, 29 januari omstreeks 20.10 uur.

NS vreest sneeuw en beperkt dienstregeling. Wat is de echte reden?

Als er ‘a turn in the weather’ dreigt, dan legt de NS het hoofd bij voorbaat in de schoot. In een profylactische overgave. Te koud of te warm, te glad of te nat, de NS laat de reiziger in de steek. Morgen zegt het 20% van de treinen niet te laten rijden. Met drukke treinen en vaker overstappen tot gevolg. Vriezen gaat het niet, maar er kan sneeuw vallen. De KNMI voorspelt voor 29 januari geen extreem weer. Op de wegen zal het in enkele regio’s glad zijn. De gemiste kans van de Nederlandse Spoorwegen is dat ze dat niet in een voordeel op het spoor weten om te zetten. Durft de NS nog wel met risico’s om te gaan? Of gaat het management bij voorbaat aan de veilige kant zitten om niet achteraf een verwijt te krijgen niet opgelet te hebben? Indekken boven alles.

Nederland krijgt de spoorwegen die het verdient. De NS staat symbool voor een samenleving die niet meer kan leven met een niet ingecalculeerde tegenslag. De NS is een afschuwelijke karikatuur van slap Nederland.

Foto: ‘Een trein baant zich een weg door een muur van sneeuw tijdens het sneeuwruimen’, 1941.

De vrouw en de trein

Het gezegde luidt ‘Het verleden is een vreemd land’. Wat zich 55 jaar geleden in 1959 langs de spoorweg afspeelt lijkt eerder een vreemd continent. De vervreemding die dat nu oproept volgt niet zozeer uit de verbazing van de hedendaagse mens over tempo, gebruiken, omgangsvormen of oude procedures, maar uit het besef dat de overwegwachter ons even exotisch is als de vluchteling nu in Zuid-Soedan of de boer op het Indiase platteland. Maar de 61-jarige mevrouw Van Kempen had tegelijk ook onze tante of grootmoeder kunnen zijn. Die combinatie van afstand en nabijheid maakt de vervreemding pas echt schrijnend. Kijker en bekekene zijn tot elkaar veroordeeld in een onbegrepen huwelijk dat nooit meer ontbonden kan worden.

Kunnen we het commentaar dat even traag vordert als de routine die het beschrijft begrijpen? Laat staan op waarde schatten. Als iets snel veroudert dan is het het komische. Zijn de koeien die de overweg oversteken een ‘grappig’ bedoeld beeldrijm (‘melkweg’) en een reflectie op Fanfare (1958) van Bert Haanstra, of niet?

De vrouw staat haar mannetje, die geest van ruimdenkendheid draagt het verslag uit. We beseffen dat deze werkende vrouwen in 1959 het niet makkelijk hadden. Ze doen hun ding, en dat jarenlang. Mochten ze er zijn omdat de mannen wel wat anders te doen hadden? Idyllisch is het niet om door de klok geleefd te worden.

De mannelijke collega neemt de wacht in de nacht over. Zo wordt de vrouw alsnog behoed. De verhoudingen worden op tijd rechtgetrokken. Teruggebracht tot roodkapje uit een sprookje passeert voor haar de laatste trein van de dag. Vanuit het raam kijkt, wat een kind lijkt, met de camera mee naar de passerende trein. Zodat nacht, trein, overwegwachter, raam en kind door de onzichtbare camera in een beeld gevangen worden. In dat Limburgse niemandsland aan de spoorweg. Een langdurige Brief Encounter van 25 jaar. Ons wacht de rol van finale gluurder. Vlot neemt de overwegwachter de telefoon op en spreekt een collega in het toenmalige heden en ons ondoorgrondelijk uit het verleden toe. De stem zegt dat de trein voorbij is. Maar dat wisten we al.

Foto: Still uit ‘Vrouwen bij de Nederlandse Spoorwegen’. YouTube-kanaal van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid.

Tweede Kamer praat over tweede klas. Aandoenlijk

Soms laten politieke partijen zich kennen in het kleine. Niet in de blauwdruk voor het Nederland van 2060, maar in het ondergeschikte. Vaak met symbolische betekenis, dat weer wel. Anders gezegd, politieke partijen maken geen beleid, maar gebruiken beleid als een halffabricaat om zich te positioneren.

Neem nou het voorstel van de SP om de eerste en tweede klas in de trein af te schaffen. Kamerlid Farshad Bashir pleit er vandaag voor. Want een klassenssysteem zou niet meer van deze tijd zijn, aldus de SP. Dit staat in contrast tot D66 dat bij monde van Stientje van Veldhoven pleit voor de mogelijkheid om in de trein de tweede naar de eerste klas op te waarderen. En dat te bedenken dat de Tweede Kamer daar helemaal niet over gaat. NS en de overige vervoerders op het spoor moeten dat zelf maar weten.

Partijen zijn soms akelig voorspelbaar. Straks pleit de SGP voor geen treinen op zondag, de Partij voor de Dieren voor aparte dierenwagons, de VVD voor rationalisaties die de vervoerders nog verder van de politiek zetten, de Piratenpartij voor vrij internet en 50Plus voor langere overstaptijden. Als het maar niet over de hoofdzaken gaat. Waar worden die eigenlijk beslist?

Foto: Audiomaquette Tweede Kamer.