Links-radicale feministes en conservatieve christelijke vrouwen vinden elkaar in aanval op Equality Act en op LGBTQ-gemeenschap

Dat conservatieve christenen onder het mom van religieuze vrijheid tegen gelijkheid van LGBTQ-ers zijn valt te verwachten. Het is begrijpelijk omdat dit uit de aard van godsdienst volgt, namelijk verbondenheid in eigen kring via de eigen dogmatiek en verwerping van wat daarbuiten valt. Conservatieve christenen zijn daarin minder verdraagzaam dan gematigde christenen. De afgelopen maanden heeft in de VS de parlementaire behandeling en modernisering van de ‘Equality Act’ uit 1974 de verhoudingen in de samenleving op scherp gezet. Dat gaat over de toevoeging van federale LGBTQ non-discriminatie bescherming aan de burgerrechtenwetgeving. De wet is op 1 mei 2019 in de Judiciary Committee van het door de Democraten gedomineerde Huis aangenomen, maar nog niet in de door de Republikeinen gedomineerde Senaat. De behandeling ervan wordt voor januari 2021 verwacht als de zittingsperiode van het huidige Congres afloopt.

Bovenstaand citaat uit het artikel ‘Stop the Ill-Named ‘Equality Act’: Your Religious Freedom at Stake’ van twee christelijke opiniemakers op Christian Headlines verduidelijkt dat de uitersten elkaar hebben gevonden in de bestrijding van de Equality Act: links-radicale feministes en conservatieve christelijke vrouwen. Normaal is dat niet en dat monsterverbond zorgt voor spanningen bij de radicale feministes. Hoe de discussie enkele maanden geleden verliep maakt een FB-posting van Radical Feminism By the Sea inzichtelijk. Daar neemt ook Natasha Chart (voorzitter WoLF) aan deel die een van de auteurs is van het artikel ‘Feminists, Conservatives Join Forces to Oppose ‘Equality Act’ van 6 mei 2019 op Real Clear Politics dat in bovenstaand citaat genoemd wordt. Complicatie is dat WoLF in zee is gegaan met de conservatieve Heritage Foundation zoals blijkt uit dit bericht van die stichting onder de ijzingwekkende titel ‘The Inequality of the Equality Act: Concerns from the Left’. Wordt WoLF hier gebruikt door radicaal-rechts? Dat is in elk geval wel wat een andere feministe Cathy Brennan denkt die zich niet alleen in genoemd FB-debatje ‘indirect’ bedreigd voelt door Chart, maar in een YouTube-video de samenwerking van de radicale feministes met de Heritage Foundation sterk bekritiseert.

Dat links-radicale feministes zich verbinden met radicaal-rechts terwijl die godbetert op staatsniveau via het terugdraaien van het arrest Roe vs Wade en onder dekking van de mannelijke, witte evangelical-achterban van president Trump al sinds 2017 bezig is om de wetgeving op het gebied van abortus terug te draaien is een lastig te begrijpen politiek-strategische inschatting. Een verklaring van geen vertrouwen in het leiderschap van de LGB beweging van 30 januari 2019 op de site van WoLF geeft uitleg. De verhouding tussen de links-radicale feministes en de LGBTQ-beweging lijkt zwaar beschadigd en blijvend verziekt als de verklaring op een agressieve en niet verhullende wijze als onderwerp geeft: ‘Je politieke wanpraktijken, aanvallen op de rechten van vrouwen en meisjes, bedreiging van risicojongeren, goedkeuring van commerciële seksuele uitbuiting, aanvallen op publiek fatsoen en privacyrechten, onjuiste voorstelling van medische en biologische wetenschap en inspanningen om buitengewone privileges voor roofzuchtige individuen (‘predatory individuals’) veilig te stellen op het risico van de reputatie van elke persoon voor wie u beweert te spreken’.

Dit gaat verder dan politieke verschillen, dit is een strijd tussen bondgenoten die door maatschappelijke ontwikkelingen en een verschuivend machtsevenwicht binnen de beweging die zich bezighoudt met seksuele diversiteit tegenover elkaar zijn komen te staan. Oud wordt deels vervangen door nieuw, en dat doet pijn bij oud. De centrum-rechtse Democratische senator Joe Manchin (W.Va) zegt dat hij de Equality Act in de huidige vorm niet kan steunen, aldus een artikel van het door de Heritage Foundation uitgegeven The Daily Signal. Met het opgeroepen schrikbeeld over de Equality Act: ‘die werknemers zou dwingen om zich aan nieuwe seksuele normen te conformeren of anders hun bedrijven en banen te verliezen’. Logisch trouwens dat de Heritage Foundation dit zo probeert te framen en suggereert dat de Democraten in de Senaat verdeeld zijn. Maar Manchin richt zijn pijlen niet op de LGBTQ-gemeenschap zoals WoLF doet, maar op de kwaliteit van het wetsvoorstel. Verandering is lastig. Dat geldt ook voor radicale feministes. Dat zou via politieke standpunten besproken moeten kunnen worden zonder in de armen van de rechtse vijand te vluchten. Ook is mogelijk dat links-radicale feministes makkelijk de Heritage Foundation vinden omdat ze in de kern ook conservatief zijn.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Stop the Ill-Named ‘Equality Act’: Your Religious Freedom at Stake’ van John Stonestreet en Roberto Rivera op Christian Headlines, 10 mei 2109.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘Feminists, Conservatives Join Forces to Oppose ‘Equality Act’’ van Natasha Chart en Penny Nance op Real Clear Politics, 6 mei 2019.

Foto 3: Schermafbeelding van deel verklaring ‘DECLARATION OF NO CONFIDENCE IN LGB MOVEMENT LEADERSHIP’ op WoLF, 30 januari 2019.

Nieuwe stemmen in de Europese islam. Waarom zijn er zo weinig?

The Economist vergelijkt in een artikel met de veelzeggende titel ‘Nieuwe stemmen in de Europese islam’ Ajmal Masroor met Ahmed Aboutaleb. Na de moord op Theo van Gogh had in november 2004 Aboutaleb een duidelijke boodschap ‘Wie zich niet wil aanpassen, kan zijn koffers pakken’. Voor mensen die de waarden van godsdienstvrijheid, vrije meningsuiting en niet-discriminatie niet deelden was geen plek in de open, Nederlandse samenleving. Het kwam Aboutaleb toendertijd op het verwijt in islamitische kring te staan een overloper te zijn. Een bounty die van binnen wit was. Wegens bedreigingen moest-ie beveiligd worden.

De rechtsstatelijke opstelling van Aboutaleb is juist. Hij passeerde Job Cohen die bleef hangen in een idee van ‘compenserende neutraliteit’ en daarbij de scheiding van kerk en staat oneigenlijk oprekte. Ahmed Aboutaleb is rechtlijniger en wist valkuilen te vermijden. Trouwens ook de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan zit op die zuivere lijn. Zelfs Ahmed Marcouch nam tenslotte afstand van Cohens denkbeelden. Aboutaleb verwoordde het als geen ander. Het maakte hem geschikt als burgemeester van Rotterdam. De echte bruggenbouwer die Tariq Ramadan niet werd omdat aan hem het beeld van een moslimbroeder bleef hangen.

Onheilspellend is dat de islam in Europa niet meer ‘nieuwe stemmen’ van het kaliber Masroor en Aboutaleb weet voort te brengen. Ze zijn de ideale bemiddelaars doordat ze de juiste snaar weten te treffen. Ze blijven echter de uitzondering. Nog steeds kleeft aan de Nederlandse islam de onduidelijkheid in welke mate het zich ondergeschikt wil maken aan de nationale rechtsstaat. Trouwens een complexe kwestie omdat de islam dezelfde rechten heeft als andere religieuze organisaties en niet kritischer bevraagd kan worden. Vanuit een oogpunt van publiciteit, acceptatie en mate van integratie zou het echter gewenst zijn als de Nederlandse leiders van de islam zich meer, en vooral beter zouden uiten in het publieke debat. Hoe langer de stilte duurt, hoe meer de indruk ontstaat dat dat niet ligt aan een gebrek aan publicitaire vaardigheden, maar aan een bewuste politieke opstelling. Dat zaait twijfel. Veelzeggend is trouwens dat zowel Aboutaleb en Masroor hun loopbaan in de media begonnen. Dat geeft ze nu de instrumenten om zich vaardig en zelfverzekerd te uiten.

Ajmal Masroor is een vaardige spreker die begint met de angel uit het debat te halen. Hij noemt de moord op de Britse militair in Londen een criminele daad. Hoewel-ie de mogelijkheid open laat dat het terrorisme is. Hoe dan ook beschrijft-ie het als een daad van ontspoorde criminelen voor wie geen plek is in de liberale democratie. Tegelijk benadrukt de welsprekendheid van Masroor dat we dit soort woorden vanuit de Europese islam zo zelden horen. Enkele ‘nieuwe stemmen’ geven hoop, maar maken nog geen zomer. Eigenlijk moet Aboutalebs oproep uit 2004 opgefrist en herhaald worden. Hoewel er in negen jaar veel ten goede is gekeerd is het onverteerbaar dat er in Nederland nog steeds chagrijnige types rondlopen die zich in het openbaar niet willen verbinden aan de uitgangspunten van de rechtsstaat. Hoewel dat uiteraard niet tot de islam beperkt blijft. Maar de aanpak daarvan vraagt weer om andere leiders, andere tactieken en andere commentaren.

Foto: De burgemeester van Rotterdam Ahmed Aboutaleb. Credits: ANP.