GroenLinks slaat aan op Franco-museum van Henk de Groot

Geweldige reportage van Hart van Nederland over Henk de Groot die in zijn huis in Amsterdam een Franco-museum heeft ingericht. Spaanse Falangisten komen op bezoek. Henk zegt geen fascist te zijn, maar rechts-conservatief. En de Hitler-groet waarmee hij op de foto staat is volgens Henk de Romeinse groet. Met als vervolgvraag die niet gesteld wordt wat hij dan met Benito Mussolini heeft. Was die ook rechts-conservatief?

GroenLinks in de Amsterdamse raad wijst het initiatief af. Raadslid Joris Nuijens vindt ‘als politiek partij wel‘ dat je ‘in deze tijd’ ‘een harde grens moet stellen op het moment dat we bezig zijn met het normaliseren of zelfs het verheerlijken van fascisme’. Een lastige afweging. Zijn gedachten niet meer vrij binnen GroenLinks?

Dit initiatief in de huiskamer wordt door de kritiek grootgemaakt. Welke instrumenten de raad heeft om het te stoppen is vooralsnog onduidelijk. Henk de Groot mag de Spaanse dictator Franco verheerlijken en bezoekers in zijn huis ontvangen. Hij kan niet eenzijdig op naïviteit, doortraptheid of schranderheid betrapt worden. Blijmoedig is hij het allemaal tegelijk. Dat maakt het bijzonder. Een particulier museum als aandenken.

Foto: Schermafbeelding van aankondiging ‘Woede om ‘fascistisch Franco-museum’ van Henk in Amsterdam’ van Hart van Nederland (SBS 6), 17 augustus 2017. Met link naar video. 

Waarom krijgen islamcritici als Boualem Sansal geen podium op de Nederlandse televisie?

Wie zoekt naar een interview van de Algerijnse schrijver, denker en islam-criticus Boualem Sansal op Nederlandse audiovisuele media komt van een koude kermis thuis. Geen Nieuwsuur, geen Buitenhof, geen Tegenlicht of andere opiniërende nieuwsrubrieken. Hoewel de Vlaamse islamcriticus Wim Van Rooy in 2016 naar eigen zeggen zijn verhaal in Buitenhof mocht doen en zich daarbij baseert op Boualem Sansal die volgens hem de islam een nazisme noemt. NRC geeft Sansal een plek in de bijlage Boeken en laat hem in Brussel interviewen door Margot Dijkgraaf die de Franse literatuur covert. Maatschappijkritiek teruggebracht tot literatuur. Aanleiding is zijn recent in het Nederlands vertaalde roman, 2084. Het einde van de wereld.

De koudwatervrees van gevestigde media als Nieuwsuur en Buitenhof is logisch. Ze willen de kerk in het midden houden, weliswaar voorzichtige maatschappijkritiek bieden, maar niet op een hoop gegooid worden met rechts-populisten of er zelfs van beticht worden deze in de kaart te spelen. Dezelfde rechts-populisten die de ‘gevestigde orde’ en de ‘establishment media’ verdacht proberen te maken en het idee van waarheid trachten te ondermijnen. Maar is zwijgen over Boualem Sansal dan de oplossing? Het won in Frankrijk de prestigieuze Prix Goncourt en de Grand Prix de l’Académie française en werd verkozen tot beste boek van het jaar, volgens RektoVerso. In Duitsland is Sansal een grootheid. Maar Nederland zwijgt zo goed als over hem.

In het NRC-interview zegt Sansal: ‘Eeuwenlang schreef niemand kritische teksten over de islam. Victor Hugo, Voltaire, Ernest Renan schreven erover, verder niemand. In de Arabische wereld hoefde ik niet te zoeken, daar stond kritiek op de islam gelijk aan geloofsafval, waar de doodstraf op staat.’ (..) ‘Je moet heel vastberaden en standvastig zijn in het bestrijden van het islamisme. Je moet streng zijn, stevig in je schoenen staan. Dus nee tegen de hoofddoek, nee tegen moskeeën, je woont in Frankrijk, daar geldt de laïcité, de scheiding van kerk en staat. Je moet demagogen bestrijden. Alles wat er gedaan wordt om het Front National te verzwakken, moet je ook inzetten tegen het islamisme. Ondersteun de oppositie, droog de financiële bronnen op.’

De Nederlandse overheid moet zowel het rechts-populisme als het islamisme bestrijden. De media kunnen in die bestrijding een rol spelen. Als de Nederlandse gevestigde media dat in hun oren knopen en beseffen dat een keuze voor islamcritici als Sansal niet vanzelfsprekend een keuze is voor Wilders, willen ze misschien islamcritici ruimte te geven in hun programma’s. Het zal tijd worden. Want in elke maatschappij behoort een machtige en machtvormende religie vergezeld te gaan van religiekritiek. Het één kan niet zonder het ander.

De wereld volgens Baudet. Buitenhof zorgt voor verwarring door een partijpoliticus een ‘publicist’ te noemen. Goede journalistiek?

Het is een wonder waarom Buitenhof de feitenvrije politicus Thierry Baudet commentaar op de wereld laat geven. Als een GBJ Hiltermann 40 jaar later revisited. Maar dan een Hiltermann die weinig verstand van zaken heeft en zijn wereldbeeld samenstelt aan de hand van zijn stokpaardjes (EU, natiestaat, agressieve VS).

Het wekelijkse Buitenhof van AVROTROS, VARA en VPRO noemt Baudet in een toelichting ‘publicist’, maar sinds hij in september 2016 heeft aangekondigd met zijn Forum voor Democratie mee te doen aan de verkiezingen voor de Tweede Kamer van 15 maart 2017 is hij gewoon een partijpoliticus die campagne voert. Het is tegenstrijdig en krom dat Buitenhof Baudet een ‘publicist’ noemt, maar andere partijpolitici ‘politicus’.

Baudet neemt zo duidelijk een loopje met de feiten dat het een wonder is wat hij in dit nieuwsprogramma te zoeken heeft. Waarom zoekt Buitenhof iemand als de politicus Baudet aan als buitenlandcommentator? Het is een raadsel en er zijn geen journalistieke, maar uitsluitend politieke redenen voor te bedenken. Zo van, laten we iemand van populistisch-rechts ook maar eens een podium geven. Goed voor onze pluriformiteit. En zijn we ingedekt tegen kritiek uit de PVV en andere rechtse partijen over het ontbreken daarvan.

Nee Baudet, de afname van de handel (veevoer, groente en fruit) met de Russische Federatie is niet een direct gevolg van de Westerse sancties, maar van de Russische sancties.

Nee, Baudet, de koers die Trump jegens de Russische Federatie kiest is allerminst duidelijk. Daar kun je geen betoog aan ophangen met aannames over ontspanning tussen de VS en de Russische Federatie waar de EU van profiteert. Het Kremlin wil geen neutraal Oekraïne, maar volledige zeggenschap in Kiev. Allerminst is duidelijk of Putin en zijn zakenvrienden wel blij zijn met de onberekenbare en onvoorspelbare president Donald Trump.

Beoogd minister van Defensie James ‘Mad Dog’ Mattis is een representant van de neoconservatieve generaals uit de Bush-regering over wie Baudet op verkeerde gronden concludeert dat ze door Trump naar de mestvaalt van de geschiedenis zijn verwezen. Niet is minder waar, ze zitten in de regering Trump opnieuw in het centrum van de macht. Mattis is Trump door zijn sponsors opgedrongen. Mattis veroordeelt de Russische annexatie van de Krim, behartigt de belangen van de Amerikaanse veiligheids- en wapenindustrie en is uit op een confrontatiekoers met Iran. Of met China, En wie weet met de Russische Federatie. Wat voor stabilisatie dat in het Midden-Oosten gaat brengen is de vraag. Baudet loopt hierop vooruit. Dat is wensdenken dat totaal niet spoort met recente ontwikkelingen van de vorming en totstandkoming van de regering Trump.

Obama als agressor, zoals Baudet zegt? Hhhmmmm, in welke werkelijkheid leeft Baudet? Als één ding uit de kritieken op het handelen van Obama duidelijk is, dan is het wel dat hij in zijn buitenlandse politiek veel te terughoudend en te weinig agressief is geweest en de militaire macht van de VS niet optimaal heeft ingezet.

Baudet is als commentator Buitenhof onwaardig. Hij is een politicus met een eigen agenda. Die twee rollen vermengt Buitenhof moedwillig en zou het volgens eigen ethische normen niet moeten doen. Dat is naïef van Buitenhof. Daarbij komt dat zelfs voor het waarheidsgehalte van columns door commentatoren een minimum aan objectiviteit geldt. Dat minimum haalt Baudet niet met de kernpunten uit zijn partijprogramma en zijn verdraaiingen. Geen schande voor hem, want zo zijn partijpolitici. Wel een schande voor de geloofwaardigheid van Buitenhof. Door Baudet een podium te geven doet het niet langer aan informatie, maar aan desinformatie. Het beseft onvoldoende dat het partijpoliticus Baudet legitimeert door hem geloofwaardig te helpen maken.

Foto: Schermafbeelding van online uitzending van Buitenhof van 4 december 2016 met tekst ‘Deze week met publicist Baudet’.

Reageert politiek passend op sociale onvrede? En de media?

Amerikaanse progressieve journalisten en activisten die niet dol zijn op president Obama vragen het zich af. Het is toch in het belang van de macht om de sociale onvrede in een samenleving niet op te laten lopen? Want dan dreigt door instabiliteit de machtspositie in gevaar te komen. Inclusief de opbouw van de controlestaat die door nauwe samenwerking tussen overheid en bedrijfsleven vorm krijgt. Waarom zouden ze dat sluipende proces van inperking van de burgerrechten dat op termijn groots uitbetaalt nu in de waagschaal stellen?

Het antwoord is tweeledig. Bedrijven hebben geen enkele moraal en missen een geweten. Ze zijn uitsluitend op de eigen prestaties gericht en interesseren zich niet voor de samenleving. Signalen van het tegendeel die ze naar de samenleving sturen zijn slechts vormen van marketing en promotie. En politici of opinieleiders die het gevaar van de sociale onvrede inzien dat tot verregaande ontwrichting kan leiden schatten in dat het niet zo’n vaart loopt. Of ze schatten het wel degelijk ernstig in maar hebben het niet voor het zeggen.

Opnieuw kan toegevoegd worden dat Nederland niet de VS zijn. Glenn Greenwald noemt echter niet voor niets als voorbeelden van sociale onvrede de Europese landen Griekenland, Hongarije, Spanje, Portugal en het Verenigd Koninkrijk (Londen). Waar Indignados en Occupisten gemarginaliseerd worden. Da’s in de achtertuin of aan de voordeur van Nederland. Omdat de economische, culturele en politieke verwevenheid van deze landen met Nederland groot is, raakt het ook ons land. Daarbij komt dat de Fortuyn-revolte nooit definitief is gaan liggen. 11 Jaar na  de dood van de naamgever smeult onder de oppervlakte de onvrede door als de spreekwoordelijke veenbrand. Er is weinig voor nodig om dat op te rakelen. Complicatie is dat de sociale onvrede door de oppositie voor partijpolitieke doeleinden misbruikt wordt om tegen het kabinetsbeleid te ageren. Maar dit partijpolitieke opportunisme is wat anders dan de maatschappelijke onrust die dieper steekt.

Tandenknarsend kom ik voor het aan de orde stellen van de fundamentele problemen van onze tijd vanuit de positie van de underdog telkens weer terecht bij Angelsaksische media die trouwens in hun landen buiten de hoofdstroom staan. Zoals Democracy Now! of The Young Turks. Hoe absurd is dat voor een Nederlander die in het Nederlands blogt over de Nederlandse samenleving. Liefst zou ik Nederlandse programma’s willen citeren, maar ze bestaan op een uitzondering na niet. Dat tegenvoorbeeld is Tegenlicht van de VPRO dat programma’s maakt die verder gaan dan de waan van de dag of een doorgeefluik willen zijn van de zittende machten. Hoe het komt dat op de Nederlandse televisie of op internet geen enkel nieuwsprogramma kan ontstaan dat boven de partijpolitiek en het polderlandschap uitstijgt is een vraag die met name progressieve media zich kwalijk kunnen nemen. Het stellen van de juiste vragen is meer waard dan het geven van gelegenheidsantwoorden.

Foto: Protest in Brussel van verontwaardigden op 12 mei 2012. Fotoverslag in De Morgen.