Blast of Silence (1961)

Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 27 oktober 2013. Licht gewijzigd.

Frank Bono komt naar New York om een maffialeider te doden. Manhattan, 1961. Lange schaduwen, een levendige, gejaagde stad vol leegheid. 

Het is kerstmis. De dood loert om de hoek. Dat wordt een film noir, nog zwarter en cynischer dan anders. 

Blast of Silence is een zo nu en dan vergeten meesterwerk van Allen Baron met een jazzy score van Meyer Kupferman. Vergeten meesterwerken vormen de aparte categorie van ‘net niet‘. Van de minor poets van de cinema. Ook dat past het thema.

Allen Baron als Frank Bono in Blast of Silence (1961).

De ‘Face in the Crowd‘ van Bono is de stijlfiguur om tegenstellingen aan te dikken. De uitgesloten eenling draagt manmoedig het zelfgekozen lot. Zo lijkt het. 

Maar de kijker weet beter. Precies in het jaar dat op het scharnierpunt naar de moderne tijd vervreemding de film overstroomt: Antonioni. De gemeenschap aanvaardt zo’n rol niet en straft Bono met de dood. Eeuwige stilte. In beeld en geluid leeft de tijdscapsule voort. 

De identiteiten van Torkwase Dyson (The Drawing Center NYC)

Mensen hebben vele identiteiten. Die identiteiten kunnen mensen verdelen, maar ook verbinden. Hoe dat per individu uitpakt volgt uit het belang dat mensen aan welke identiteit geven. Als ze zich vanuit het idee om uitverkorene en gezegende te zijn opsluiten in een religie en daar alle identiteiten aan ondergeschikt maken, dan sluiten ze zich af voor de wereld. En voor zichzelf. Dat geldt ook voor een kenmerk als huidskleur die vele varianten kent. Die kan in zwarte, witte of welke kleur hegemonie dan ook genoten en gekoesterd worden.

De uitdaging voor activisten is om de achterban te bereiken en aan te spreken op identitaire kenmerken, maar tegelijk ruimte te houden om de identiteit waar het om begonnen is niet in zichzelf op te sluiten. Want een zekere mate van organisatie is nodig om een vuist te maken, maar die vuist is een gesloten hand die anderen buitensluit. Activisten moeten mensen niet ronselen en vasthouden zonder de ontwikkeling van die mensen voorop te zetten. Emancipatie is een tweekoppig monster dat begint met strijd voor gelijke rechten en eindigt met losmaking. Voordat het een gevangenis wordt. Kunstenaar en educator Dyson Torkwase legt uit dat kunstenaars met verschillende identiteiten met elkaar in contact komen en gezamenlijk hun schouders zetten onder het bereiken van een leefbare toekomst. In hoeverre ze welke identiteit wat laat bepalen blijft te bezien. Het prikkelende van dit filmpje is dat het antwoord op de vraag of ze daarin slaagt niet eenduidig te geven is.

Arne Svenson fotografeert buren. Kunst of schending van privacy?

Schending van privacy of kunst? Het team van TYT zet vragen bij een uitspraak in hoger beroep van een rechter in New York over fotograaf Arne Svenson die toestaat dat bewoners in hun appartement met een krachtige camera die dienst kan doen om vogels van een afstand te fotograferen vastgelegd worden. TYT omschrijft het zo: ‘Verborgen in de schaduw van zijn verduisterde appartement in Lower Manhattan nam de heer Svenson een portfolio van foto’s van de mensen die om hem heen woonden.’ Hun privacy is in het geding omdat ze er na deze uitspraak niet meer op kunnen rekenen dat ze beschermd zijn in hun privé omgeving. Hoe dan ook geeft het de bewoners die in de buurt van Arne Svenson wonen een ongemakkelijk gevoel.

Het gaat om de serie The Neigbors waarvan de toelichting zegt: ‘With Arne Svenson’s new series, Neigbors, he has turned outward from his usual studio based practice to study the daily activities of his downtown Manhattan neighbors as seen through his windows into theirs’. Svenson presenteert de serie als een sociale documentatie van zijn omgeving. Weliswaar bewerkt Svenson de foto’s en zijn de bewoners niet herkenbaar.

Maar ze herkennen zichzelf, elkaar en hun omgeving wel. Vraag is of een fototoestel met een krachtige telelens foto’s mag nemen in de privésfeer van mensen zonder hun instemming of medeweten. Die dan ook nog eens op internet of aan de muren van een kunstgalerie eindigen. Des te meer is de vraag relevant omdat technische mogelijkheden om mensen in hun privé omgeving te betrappen -denk aan drones- toenemen.

Foto: Schermafbeelding van toelichting bij fotoserie ‘The Neighbors’ van Arne Svenson