Obama vraagt Trump om het Kremlin te weerstaan terwijl hij dat zelf heeft nagelaten

Laten we er geen doekjes om winden, president Obama heeft in zijn buitenlands beleid mooi weer gespeeld. En blijft dat doen. Hij vraagt president-elect Donald Trump zich ferm op te stellen tegenover de Russische Federatie, terwijl hij dat zelf heeft nagelaten. Obama is hypocriet. Hoe meent hij er in hemelsnaam mee weg te kunnen komen anderen iets te vragen wat hij zelf heeft nagelaten? Vertrouwt hij zozeer op een welwillende houding van de establishment media dat hij dat straffeloos meent te kunnen zeggen? Obama’s gebrek aan zelfkennis en zelfreflectie zijn immens. Zijn intellectualisme heeft hem wereldvreemd gemaakt. Benauwd voor buitenlandse avonturen heeft hij de grootste en duurste militaire macht ter wereld de handen op de rug gebonden. Het is een wonder waarom Obama publiekelijk niet meer kritiek op zijn veiligheidsbeleid krijgt.

John Schindler toont in een opinie-artikel voor de Observer overtuigend aan dat Obama door zijn aarzelend, zwalkend en weinig doortastend buitenlands beleid president Putin onnodig veel ruimte heeft gegeven in Oekraïne, Syrië of Kaliningrad. Door toedoen van de afwachtende houding van Obama is vooral in Europa de instabiliteit nodeloos vergroot. Door dit gebrek aan tegenspel ontstond geen stabiel evenwicht tussen de VS en de Russische Federatie. Putin kon steeds meer initiatief naar zich toe trekken en zich steeds agressiever gedragen. Ondanks de Amerikaanse handtekening onder het Boedapester Memorandum 1994 weigerde   Obama in maart 2014 de daad bij het woord te voegen. De Russische Federatie bezette na een gemanipuleerd referendum in maart 2014 de Krim dat Oekraïens territorium is. Dat memorandum garandeerde de territoriale integriteit van Oekraïne in ruil voor het opdoeken van het weliswaar verouderde, maar wel zeer omvangrijke Oekraïense kernwapenarsenaal. Het maakte Oekraïne kwetsbaar. Obama maakte zichzelf ongeloofwaardig.

Het is niet het Kremlin dat door hacks en lekken via WikiLeaks Hillary Clinton de verkiezingen liet verliezen. Het is Obama met zijn slechte veiligheidsbeleid en gebrek aan durf om banken en bedrijven aan te pakken die het verlies van Clinton grotendeels op zijn geweten heeft. Hoewel Clinton niet het antwoord op Trump was  zoals ik in juni 2016 schreef: ‘Clinton is de aangekondigde ramp, zoals Cameron dat voor zijn land was. De Democratische partij heeft als backup kandidaat Bernie Sanders achter de hand die nog steeds niet uit de race voor de Democratische nominatie gestapt is. Hij houdt vermoedelijk vol om twee redenen. Om punten van zijn progressieve agenda op de Democratisch conventie van 25-28 juli binnen te halen en zo het progressive platform te versterken. En om in te stappen als het onwaarschijnlijke, maar niet onmogelijke scenario zich voordoet: een aanklacht tegen Clinton vanwege spionage in verband met haar privé server aan de hand van een FBI-onderzoek. Het feit dat over de timing van het naar buiten komen ervan de gezagsgetrouwe, maar ook Republikeinse FBI-chef James Comey beslist is het schrikbeeld voor allen die het populisme een halt willen toeroepen. Als dit pas na de Democratische conventie gebeurt in het midden van de campagne dan is de ramp niet meer af te wenden’. De ramp was aangekondigd en iedereen kon hem aan zien komen komen.

Corporate Democraten als Obama hebben het verlies van het presidentschap op hun geweten. Het zou Obama sieren als hij voortaan zijn mond hield. In de acht jaar van zijn presidentschap kon hij handelen en liet dat na. Nu zitten de VS opgezadeld met een semi-fascist als Trump en kan Putin ruimte van anderen inpikken.

FBI-onderzoek naar Clinton toont opnieuw aan dat de Democratische partij de verkeerde kandidaat heeft genomineerd

De FBI overweegt het nooit gesloten onderzoek naar de emails van Hillary Clinton weer op te pakken. Dat verklaarde de Republikeinse directeur van de FBI James Conway in een brief aan het congres die op vrijdag werd verzonden. 11 Dagen voor de verkiezingen. Het geeft Trump wind in de rug. Dit beïnvloedt de campagne aanzienlijk en Comey laadt de verdenking van partijpolitiek handelen op zich. Hij verdedigt zich dat hij zich ‘verplicht’ voelde om deze brief te sturen, zo citeert de New York Times, maar dat valt te bezien. Watergate aanklager Nick Akerman meent dat Comey deze brief nooit had mogen sturen zo citeert The Hill: ‘He had no business writing to Congress about supposed new emails that neither he nor anyone in the FBI has ever reviewed. It is not the function of the FBI Director to be making public pronouncements about an investigation, never mind an investigation based on evidence that he acknowledges may not be significant.’

Het zou mogelijk om drie emails gaan die op een laptop van Antony Weiner zijn gevonden naar wie de FBI een onderzoek wegens sexting heeft geopend. Weiner ligt in scheiding met de rechterhand van Clinton Huma Abedin, maar onduidelijk is of de emails van of naar Hillary Clinton zijn. Evenmin zouden ze iets te maken met het onderzoek naar de privé server van Clinton. Of de emails van gevoelige aard zijn is evenmin vastgesteld.

De brief van Conway en de opschudding die het veroorzaakt maakt duidelijk dat Hillary Clinton een kwetsbare kandidaat is. Ze is bijna even impopulair als de historische impopulaire Trump. Ondanks alle schandalen die Trump omringen en de establishment media die op haar hand zijn heeft ze geen definitieve afstand van hem weten te nemen in de peilingen. Elke kandidaat was beter geweest dan Clinton. Bernie Sanders had volgens de peilingen die tot in het begin van de zomer werden gehouden Trump weggevaagd omdat hij niet gezien werd als onbetrouwbaar noch als een kandidaat van het establishment, inclusief de veiligheidsindustrie.

Het is hier meermalen gezegd, de Democratische partij is corrupt en heeft een gigantisch risico genomen door Hillary Clinton te nomineren. Als Trump president wordt, dan is dat de schuld van de Clinton-machine die de Democratische partij met behulp van big money van Wall Street kaapte, maar zelf geen geloofwaardigheid aan de partij wist toe te voegen. Er euthanasie op pleegde. Ook als het kantje-boord wordt en Clinton met de hakken over de sloot wint, dan nog heeft de Democratische partij onverantwoord en onverstandig gehandeld door de sterkere kandidaat Sanders door manipulatie uit te rangeren. Zelfs als hij minder steun had genoten, zouden zijn geloofwaardigheid en betrouwbaarheid een reden geweest moeten zijn om hem te nomineren.

Brexit leert: Hillary Clinton is niet het antwoord op Donald Trump

Donald Trump vergaat het de laatste anderhalve maand slecht, maar doet het goed. Zijn fondsen drogen op, er blijft weerstand tegen hem bestaan in de Republikeinse partij en de media meten zijn blunders uit. Tot voor kort droegen ze hem op handen omdat hij hoge kijkcijfers had en hielpen ze hem aan de Republikeinse nominatie. Opmerkelijk is dat het monster niet gedood kan worden, zegt Bill Maher. Trump dreigt te winnen.

Het is de combinatie van krachtig rechts-nationalistisch populisme en een ongeloofwaardige centrumpolitiek met slechte politici die in het Verenigd Koninkrijk tot een Brexit leidde. Hetzelfde scenario is in de VS in de maak. De David Cameron van de VS is Hillary Clinton. Ze mist overtuiging, wisselt voortdurend van standpunt en krijgt geen vertrouwen van de kiezers. Op symbolische issues voor de bühne na voert ze een Republikeinse agenda. Haar favorability ratings zijn met -15 historisch laag, hoewel die van Trump met -26 nog lager zijn. Maar Trump is de anti-establishment kandidaat die de sfeer in het land aanvoelt. Wat het nog erger maakt is de verbetenheid die aan Clinton kleeft. Cameron werd nog gezien als een zondagskind in de politiek.

Clinton is het verkeerde antwoord op Donald Trump. Ze is tot de tanden gewapend en heeft haar campagne die loopt als een geoliede machine door en door georganiseerd. Maar dat werkt niet in 2016. Het gaat in deze cyclus om karakter, overtuiging en emotie. Dat alles mist ze. Haar referentie blijft de van president Obama verloren campagne voor de nominatie van 2008. Die probeert ze in 2016  alsnog te winnen. Dat campagne apparaat heeft ze met Bill Clinton in decennia opgebouwd en is de mammoettanker die niet meer valt bij te sturen. Maar sinds 2008 zijn de tijden veranderd. Het volk is de afbraak van de voorzieningen, de kwalijke effecten van het globalisme en de richtingsloosheid van hun land beu. De Brexit en de opkomst van de Europese rechtse populisten en van Trump verduidelijken dat. Over de oceaan heen inspireren ze elkaar.

Clinton is de aangekondigde ramp, zoals Cameron dat voor zijn land was. De Democratische partij heeft als backup kandidaat Bernie Sanders achter de hand die nog steeds niet uit de race voor de Democratische nominatie gestapt is. Hij houdt vermoedelijk vol om twee redenen. Om punten van zijn progressieve agenda op de Democratisch conventie van 25-28 juli binnen te halen en zo het progressive platform te versterken. En om in te stappen als het onwaarschijnlijke, maar niet onmogelijke scenario zich voordoet: een aanklacht tegen Clinton vanwege spionage in verband met haar privé server aan de hand van een FBI-onderzoek. Het feit dat over de timing van het naar buiten komen ervan de gezagsgetrouwe, maar ook Republikeinse FBI-chef James Comey beslist is het schrikbeeld voor allen die het populisme een halt willen toeroepen. Als dit pas na de Democratische conventie gebeurt in het midden van de campagne dan is de ramp niet meer af te wenden.

Kroniek van een aangekondigde ramp: verkiezingsstrijd tussen Trump en Clinton

De strijd om het Amerikaanse presidentschap gaat vermoedelijk tussen Donald Trump en Hillary Clinton. De laatste is nog niet genomineerd en heeft in Bernie Sanders een geduchte concurrent. Het is een strijd tussen twee impopulaire kandidaten met historisch lage favorability ratings. Een bericht in de Huffington Post noteert dat voor Trump op 60% en voor Clinton op 54%. Sinds peilingen er in 1952 onderzoek naar doen zijn zulke lage waarden nog nooit gemeten. Dit betekent dat deze verkiezingsstrijd bijzonder is en derde kandidaten kans maken om ‘in te breken’. De libertarische presidentskandidaat Gary Johnson peilt zonder een campagne nu al op 10% steun en moet 15% halen om tot de landelijke verkiezingsdebatten toegelaten te worden.

Een electoraal proces dat leidt tot twee kandidaten die bij de bevolking vooral negatieve gevoelens oproepen en niet uit genegenheid of populariteit worden gesteund, maar om de ander dwars te zitten is het failliet van dit proces. Hoe kan het politieke systeem deze impopulaire kandidaten opleveren? Kritiek past niet in de laatste plaats de media die dit ‘gevolgd’ hebben zonder Trump en Clinton via onderzoek ‘door te lichten’.

In een reactie op The Hill schreef ik het volgende: ‘Question is Clinton has the capacity to do things that America needs done now. Clinton is right Trump has not. But Trump is also right Clinton does not have the capacity either. So her argument about Trump is irrelevant for the Americans because it says nothing about what she can do for the country. // What to expect if Clinton is the Democratic nominee in July at the convention? A boxing match with two attackers who have no defense. And a report of that fight by pro-Trump and pro-Clinton (fi The Hill) media which claim the other candidate is losing. Both they are right, because both unfavorable candidates are losing. // But why not pointing at other candidates besides Trump and Clinton who can win and unite the country? Isn’t that the responsibility of responsible media?‘

En in een vervolgreactie over een mogelijkheid die kan ontstaan bij een derde kandidaat: ‘I even see the following script. Clinton is indicted because of her private server and harming national security before the DNC convention but nominated because the establishment of the party continues to support her. Or does not know how to make a turn. Yet the evaluation by the bigwigs of the DNC is she has no chance against Trump. And positioning Biden or Kerry is impossible without confronting Sanders. This gives room for a center or center-left candidate which wille be tolerated by the DNC. Type Mike Bloomberg or Elizabeth Warren.’ Alleen is dan het probleem dat zo’n kandidaat niet in alle staten meer mee kan doen omdat de termijn voor de aanmelding verstreken is. Kortom, een eindstrijd tussen Trump en Clinton is een strijd tussen twee verliezers.

Cenk Uygur biedt Bernie Sanders een thuiswedstrijd. Zijn er lessen voor Nederland uit te leren?

Presidentskandidaat Bernie Sanders speelt een thuiswedstrijd bij The Young Turks. Playing softball zoals het heet. Nu de campagne is afgereisd naar Californië treedt Cenk Uygur zelfs af en toe op om Sanders op bijeenkomsten in te leiden en het publiek op te warmen. Op de grens van journalistiek en politiek activisme.

Sanders zal het onder normale omstandigheden niet schoppen tot presidentskandidaat omdat Hillary Clinton een voorsprong van 272 gedelegeerden heeft die hij waarschijnlijk niet kan inhalen. Maar wat abnormale omstandigheden zijn is niet geheel duidelijk. Sanders wil niet speculeren over de mogelijkheid dat Clinton strafrechtelijk aangeklaagd wordt als gevolg van een FBI-onderzoek. Vanwege het in gevaar brengen van de nationale veiligheid. Het is gericht op haar en haar medewerkers vanwege het gebruik van een privé server uit de tijd dat ze minister van Buitenlandse Zaken was. Ook als Clinton niet aangeklaagd wordt zal de veenbrand niet stoppen. Zij is een opvallend impopulaire kandidaat die vooral negatieve gevoelens oproept vanwege een gebrek aan ‘verbinding’ met de bevolking en haar aanleunen tegen Wall Street en het bedrijfsleven.

Valt uit dit fragment iets te leren voor Nederland? In elk geval dat het de politiek niet moet ‘Amerikaniseren’ en het essentieel is dat het grote geld geen kans krijgt om door te dringen tot de kern van de Nederlandse politiek. Daartoe moet de overheidssubsidie van politieke partijen eerder verhoogd dan verlaagd worden. Nederland heeft in Geert Wilders en in mindere mate de SP ook partijen die de populistische kaart trekken. Donald Trump is volgens velen een man zonder eigenschappen die onvoorspelbaarheid paart aan slecht doordacht en onuitvoerbaar beleid. Een leider die oplossingen belooft in de wetenschap dat hij die praktisch nooit kan invoeren. Ook dat kan een les zijn voor supporters van Wilders die hechten aan praktische politiek.

Tegelijk biedt de redelijk succesvolle opkomst van Bernie Sanders een links-liberale of progressive partij als GroenLinks een blauwdruk voor succesvol opereren. Met positivisme, ambitie, zelfvertrouwen en het benoemen van de verknoopte relatie van gevestigde politiek en bedrijfsleven heeft het goud in handen om bij de landelijke verkiezingen in maart 2017 de kiezers voor zich te winnen. De strategen van GroenLinks, maar ook van PvdA en D66 weten wat ze kunnen doen. Leren van de campagne van Sanders. En veel steviger dan tot nu toe afstand nemen van banken en bedrijven en de kloof met de burger verkleinen. Het Amerikaanse voorbeeld dat Sanders omschrijft als een schrikbeeld leert dat politici geen twee meesters kunnen dienen. Als ze de gevestigde belangen van bedrijven dienen, dan gaat dit direct ten koste van de belangen van de burger.

De opstand van onderop die nu in de VS vaart lijkt te krijgen kan ook nog op een andere manier effect op Nederland hebben. Want als Bernie Sanders op de een of andere manier de politieke macht van banken en bedrijfsleven weet terug te dringen, zal dat een weerslag hebben op de in Nederland opererende ondernemingen die zich vaak -mentaal- richten op wat in de VS gebeurt. Doorgaans doen ze dat in dreigende zin door te waarschuwen iets te doen of te laten. Maar als in de VS de macht van de mega-ondernemingen wordt teruggedrongen zijn ze in elk geval de verwijzing kwijt van een onbekommerd opereren dat ze in de Nederlandse politiek maar al te vaak gebruiken om dezelfde ruimte te claimen.

Clinton verliest van Trump in de peilingen. Sanders doet het beter, maar mag nog geen kandidaat worden van het ‘establishment’

De belangrijkste strijd in de Amerikaanse politiek vindt op dit moment plaats binnen de Democratische partij. Tussen de kandidaten Hillary Clinton en Bernie Sanders. Ze achten zich allebei het meest verkiesbaar tegenover de Republikeinse kandidaat Donald Trump. Clinton heeft bijna even lage populariteitscijfers als Trump. Dit negativisme is tamelijk uniek. Ze heeft op dit moment een voorsprong in gedelegeerden van 272, en moet nog 255 gedelegeerden halen voor een meerderheid. Maar Bernie Sanders doet het in de peilingen veel beter dan Clinton. Zij verliest nu van Trump, Sanders wint. De presidentsverkiezingen zijn op 8 november 2016. Kandidaten van andere partijen zijn Jill Stein (Green Party) en vermoedelijk Gary Johnson (Libertarian Party). Ze maken geen kans. Mogelijk treedt nog een gematigde Republikeinse kandidaat toe tot de strijd.

Progressieve journalisten als Cenk Uygur en H.A. Goodman stellen zich activistisch op voor Sanders. Naar ze zeggen omdat hij de enige kandidaat is die het politiek bestel wil veranderen en de macht van de grote ondernemingen en geldschieters in de politiek wil terugdringen. Ze verbloemen hun stellingname niet, maar verwijten juist de journalisten van de zogenaamde ‘establishment media’ om onder het mom van een neutrale opstelling gekleurd nieuws te brengen. En de campagne te beïnvloeden ten gunste van Hillary Clinton.

Hun vrees is dat Clinton die nu de macht in de Democratische partij heeft en de ondernemingen die haar steunen -en alles bij het oude willen laten- er niet van overtuigd kunnen worden dat zij terug moet treden ten gunste van Sanders die meer kans maakt om Trump te verslaan. Progressieven als Uygur en Goodman worden steeds wanhopiger in het vooruitzicht dat de Democraten niet met de beste kandidaat de strijd aangaan tegen Trump die ze een ramp voor hun land vinden. De strijd in de Democratische partij is nog niet gestreden.

Clinton gijzelt met haar kandidatuur de Democratische partij en de media. En blokkeert vernieuwing

Robert McChesney is duidelijk, de media beelden de primaries in de Democratische partij af door de ogen van de Clinton-campagne. Terwijl er zoveel interessants gebeurt in het Sanders-kamp waar onafhankelijke en jonge kiezers zich aangesproken voelen door de systeemkritiek van Bernie Sanders. De media zouden kunnen proberen dit tijdsbeeld te vangen, maar ze doen het niet. Ze zijn niet nieuwsgierig, doen er geen objectief verslag van en laten zich door Hillary Clinton en de Democratische partij influisteren wat ze moeten zeggen.

Zodat Sanders’ kiezers zich benadeeld voelen. Media gaan niet zelf op onderzoek uit. McChesney laakt de passiviteit van de gevestigde media die ingegeven wordt door de zakelijke belangen van de bedrijven waar ze deel van uitmaken. Sanders wil die belangen ter discussie stellen, terwijl Clinton de kandidaat van het establishment is. De som is snel gemaakt welke kandidaat door de gevestigde media gesteund wordt.

De teleurstelling is ingebakken. In zowel progressieve online media als de Republikeins gezinde gevestigde media wordt Clinton als ongeloofwaardig, gemaakt en onbetrouwbaar gezien met een lage favoriet rating. Dat laatste geldt trouwens ook voor Donald Trump. Omdat uit polls blijkt dat Clinton het bij de general election  nog nauwelijks wint van Trump, maar Sanders een grotere voorsprong heeft op Trump gaan stemmen op om Sanders te nomineren. Ook met het oog op een FBI-onderzoek dat Clinton hoe dan ook zal beschadigen.

Maar er zijn drie problemen die dit nu onmogelijk maken. 1) Clinton heeft volgens FiveThirtyEight op dit moment een voorsprong van 272 gedelegeerden op Sanders; 2) Clinton heeft de macht in de Democratische partij en grip op de meeste supergedelegeerden en 3) De gevestigde media filteren elk kritisch geluid op de Clinton-campagne weg. Zo beweegt de Democratische partij zich in de richting van de afgrond en dreigen de VS een fascist als president te krijgen en een ongewisse toekomst tegemoet te gaan vanwege de ambities van Hillary Clinton die niet weet te inspireren. En de media en haar land gijzelt uit berekening en machtspolitiek.

H.A. Goodman ziet in FBI-onderzoek naar Hillary Clinton reden voor haar om terug te treden ten gunste van Bernie Sanders

Journalist H.A. Goodman die onder meer schrijft voor The Huffington Post is beslist in zijn oordeel. Bij de Democratische partij moet Hillary Clinton zich terugtrekken ten gunste van Bernie Sanders, haar enige mededinger. Hoofdreden is het FBI-onderzoek naar de privéserver van Clinton. Goodman concludeert in een bericht in The Huffington Post: ‘Bernie Sanders is an infinitely better candidate, and everything from matchups against Trump to national favorability ratings prove that Vermont’s Senator does better in a general election than Clinton. Furthermore, Hillary Clinton will be interviewed by the FBI very soon, signifying the last phase of a year-long investigation. Even without indictments, the media firestorm will tarnish her already dreadful image among independents and swing voters. Imagine what takes place after indictments.’

Goodman wijst op de rol van de superdelegates die bestaan om de meest verkiesbare kandidaat te nomineren. De oplossing is de nominatie van Sanders. Alleen wil de Democratische partij die nauw verbonden is met de belangen van de Clintons hier nog niet aan. De Democratisch conventie begint op 25 juli in in Philadelphia. Maar er circuleren al volop berichten over een plan B  dat inhoudt dat de huidige vice-president Joe Biden met de progressieve Eizabeth Warren als zijn VP door de partijleiding van de Democratische partij op de conventie uit de hoge hoed getoverd wordt als Hillary Clinton tegen die tijd verder in de problemen is gekomen. Een ongeloofwaardig scenario omdat dan Sanders gepasseerd zou worden. De Democratische partij dreigt dan te splijten. Leek eerst vanwege Donald Trump de eenheid bij de Republikeinen ver te zoeken, nu kondigt zich het omgekeerde aan, namelijk verdeeldheid in de Democratische partij. Dat vergroot de kansen van Trump.

Hoe verdeeld de Democratische partij is en hoe slecht de rol van de superdelegates wordt begrepen bleek uit een forumdiscussie bij een artikel (klik op Add Comment onderaan) op de site FiveThirtyEight waar ik het op moest nemen tegen Clinton-supporters die mijn mening die overeenkomt met die van H.A. Goodman niet delen. Maar het onwaarschijnlijke wordt werkelijkheid, namelijk dat Hillary Clinton uit de race moet stappen. Er is voor de partijleiding van de Democratische partij nu nog twee maanden tijd om een voor iedereen aanvaardbare oplossing te zoeken. Bijvoorbeeld het koppelen aan Sanders van een Clinton-getrouwe als VP.

Hoe zit het met de negatieve partijaanhang in Nederland? Bij de tegenpartijen PVV en SP

Peil.nl van Maurice de Hond concludeert uit onderzoek in een bericht ‘De Stemming van 8 mei 2016’: ‘Wat er in de VS rond Trump electoraal gebeurt lijkt op datgene wat in veel landen het geval is. Het doet ook denken aan wat er in 2001-2002 met Fortuyn in Nederland is gebeurd (inclusief de onderschatting door media en andere politieke partijen). Het electoraat van Trump lijkt behoorlijk op dat van de PVV. Dat is ook terug te zien in de resultaten van de volgende vraag. Terwijl in Nederland men massaal voor Clinton (70% tegen 21%) kiest als men tussen Clinton en Trump moet kiezen, zien we alleen bij de PVV-kiezers een voorkeur voor Trump.’ Het heeft te maken wat hoogleraar Cok Vrooman in een bericht in NRC ‘sociale achterblijvers’ noemt. Ze hebben reden tot klagen over economische verschillen, de elite en Europa. Dat vertaalt zich in een stem tegen.

Los van het feit dat ik niet tot de achterban van een politieke partij behoor en dus niet meegewogen word vind ik de vraagstelling merkwaardig omdat een vierde mogelijkheid ontbreekt. Het is nog geenszins uitgemaakt of dit de definitieve ticket wordt. Sanders heeft nog een kleine kans om van Clinton te winnen en er kunnen zich nog andere kandidaten aanmelden. Bijvoorbeeld door een splitsing of opstand in de Republikeinse partij. Het is daarom opvallend dat Peil.nl een eindstrijd tussen Trump en Clinton framed waarvan het nog de vraag is of die er zo uitziet. Opiniepeilingen zijn momentopnames waaraan niet te veel waarde toegekend moet worden, maar als de uitgangspunten niet eens vaststaan wordt het er nog onvoorspelbaarder en irreëler op.

Politicoloog Larry Sabato constateerde in de keuze tussen Trump en Clinton ‘negative partisanship’. Men kiest voor de ene kandidaat niet uit positieve gevoelens, maar om de ander weg te stemmen. Veel aanhangers van Trump en Clinton zijn er vooral op gespitst om de ander dwars te zitten. Interessant zou zijn om te weten hoe het ligt met die negatieve partijaanhang in Nederland. Onderzoek zou kunnen uitwijzen dat kiezers op de PVV of SP niet zozeer voor die partijen kiezen vanuit positieve gevoelens of het partijprogramma, maar vanwege het besef van het eigen sociale achterblijven. Daaruit volgt het dwarszitten van wat het als ‘de elite’ ziet en een stem voor een tegenpartij. Peil.nl hint op deze mogelijkheid als het concludeert dat goed is te zien dat ‘de eigen inschatting van de kansen en bedreigingen invloed heeft op de politieke voorkeur’, maar vertaalt dat te eenduidig en te veel beredeneerd vanuit positivisme naar een voorkeur voor Trump of Clinton.

Foto: Schermafbeelding van fragment uit ‘De Stemming van 8 mei 2016’ van Peil.nl.

Bernie Sanders verkiesbaarder dan Clinton. Waarom kiest de Democratische partij dan niet voor hem?

De Amerikaanse partijpolitiek zit verstrikt in zichzelf. Donald Trump heeft de Republikeinse partij gekaapt en lanceert het ene na het andere slecht doordachte plan dat de VS beschadigt. Uit opinieonderzoeken blijken twee feiten: Trump en Hillary Clinton zijn geen populaire kandidaten. Voor een meerderheid van de kiezers is de reden op hen te stemmen negatief, namelijk voorkomen dat de ander wint. Dat heet volgens politicoloog Larry Sabato van de Universiteit van Virginia ‘negative partisanship’. ‘Als we zouden proberen om dit effect te maximaliseren, konden we geen betere genomineerden dan Trump en Clinton vinden’, zo zegt Sabato. Uit opinieonderzoeken blijkt ook dat Sanders die zich aan dit effect onttrekt en wel positieve respons oproept bij vooral jongere en onafhankelijke kiezers naar verwachting Trump met betere cijfers dan Clinton zal verslaan.

The Young Turks laten niet na om te benadrukken dat Sanders een betere kandidaat dan Clinton is. Niet alleen is Clinton in de greep van het het bedrijfsleven en de banken, maar ze benadrukken dat Sanders electoraal een betere uitgangspositie heeft om Trump te verslaan. Deels idealiseren ze Sanders die in zijn buitenlandse politiek weinig afstand neemt van president Obama, zoals Jeremey Scahill toelicht voor Democracy Now!. Wat de binnenlandse politiek betreft heeft Sanders een socialer beleid te bieden dan Clinton die feitelijk een Republikeinse agenda heeft. Sanders’ programma heeft raakvlakken met de Europese sociaal-democratie.

Cenk Uygur vraagt zich af wat buitenlanders van een campagne tussen de twee kandidaten Trump en Clinton moeten  denken. En wat voor beeld van de Amerikaanse politiek beklijft. Deze kandidaten die vooral negatieve gevoelen oproepen bij de kiezers. Daarbij komt de keuze van de Democratisch partij om niet Sanders, maar Clinton te steunen. Op het gevaar af dat Trump de winnaar wordt. Zeker als Clinton een FBI-aanklacht aan de broek krijgt en ze de controle over haar campagne zal verliezen. Het is een keuze die betwist kan worden.

De Democratische partij speelt dus met vuur door de 712 supergedelegeerden die per definitie niet aan een kandidaat gebonden zijn niet de richting van Bernie Sanders op te sturen. Ook is het nog mogelijk dat de Republikeinse partij scheurt en zich een andere Republikeinse kandidaat aankondigt, zoals Rand Paul of Paul Ryan. Dan hoeft de Democratisch partij Sanders niet naar voren te schuiven omdat de kansen van Trump afnemen. Maar door aan te blijven sturen op Hillary Clinton als tegenkandidaat van Trump gedraagt de Democratische partij zich als een konijn dat verblind is door de lichtbak en zo de realiteit uit het oog verliest. De Democraten kunnen er door vast te blijven houden aan de nominatie van Clinton er medeverantwoordelijk voor zijn dat de VS met Trump de meest rampzalige president sinds Warren Harding (1921-1923) krijgt. Tijdens zijn leven populair, maar achteraf gewaardeerd als een van de slechtste Amerikaanse presidenten ooit.