Kritiek op kunstwerk ‘Americana’ van Eric Bui dat politiegeweld zou aanmoedigen leidt tot verwijdering en roep tot inperking van kunst

Begin december 2020 werd het kunstwerk ‘Americana’ van Eric Bui verwijderd van de tijdelijke tentoonstelling ‘Holding the Moment’ op de luchthaven van het Californische San Jose. Aanleiding waren klachten van het publiek dat het geweld tegen de politie zou aanmoedigen. Het was een gezamenlijk project van stad en luchthaven. Het zou op 5 december in deze tentoonstelling worden afgewisseld met werk van andere kunstenaars.

Bui ontkent dat hij geweld tegen de politie wil aanmoedigen, maar zegt tegelijk dat iedereen een eigen interpretatie over zijn werk kan geven. Hij beweert dat zijn werk een reactie is op het buitensporig politiegeweld dat de VS treft. Zoals in mei 2020 tot uiting kwam in de moord op George Floyd door een politieagent.

Eric Bui’s reactie op de kritiek uit onder meer politiekringen is autonoom: ‘Het belangrijkste voor mij is om niet te reageren op de zorgen van mensen door ze weg te poetsen, maar eerder te luisteren naar waarom mijn kunstwerken en het onderwerp in het algemeen zo’n sterke reactie van hen oproepen’.

Deze controverse maakt duidelijk dat kunst er toe kan doen en geen franje of amusement hoeft te zijn. Kunst scherpt aan, kunst stelt ter discussie. Tegelijk lijkt het ook of (een deel van) het publiek weinig kan hebben en niet goed weet hoe het met kritische kunst die inhaakt op een actueel thema om dient te gaan.

Of het stadsbestuur van San Jose verstandig heeft gehandeld door dit kunstwerk van de tentoonstelling te verwijderen na kritiek van luchthavenmedewerkers, leden van een politievakbond en leden van het publiek en mee te gaan in de interpretatie dat ‘Americana’ geweld tegen de politie aanmoedigt valt te bezien.

Opvallend in de mediaberichten die deze kwestie berichten is de invalshoek die gekozen wordt. Die kan toch niet anders dan als onevenwichtig worden beoordeeld. De grote aandacht voor de kritiek uit politiekringen op het werk benadrukt de maatschappelijke macht die de politie in de VS inneemt. Een weerwoord uit de kunstsector, een universiteit of museum dat de vrijheid van expressie en de autonomie van kunst benadrukt ontbreekt. Hoewel Eric Bui zijn zaak goed bepleit laten de media hem geïsoleerd staan in zijn verdediging. Dat is veelzeggend en roept daarenboven de vraag op of Amerikaanse media zich onder druk laten zetten door de wetshandhavingsinstanties.

De klap op de vuurpijl van deze controverse is de rancuneuze en weinig succesvolle petitie op Change.org die dateert van na de verwijdering van het werk en als boter na de vis onder meer eist dat het proces voor het kiezen van kunst wordt gecontroleerd en aangepast om ervoor te zorgen dat ‘geen enkele toekomstige artistieke vertoning geweld of discriminatie bevordert of iemand in gevaar brengt’. Dat is een verregaande en onmogelijke eis. De petitionaris roept niet op tot een open debat met de kunstenaar of degenen die de tentoonstelling hebben ingericht, maar wil het debat erover eenzijdig verbieden en de verantwoordelijken bij stad en Culturele Zaken straffen.

De mentaliteit die uit deze petitie spreekt is angstaanjagend en plaatst kunst en allen die kunst een warm hart toedragen buiten de orde en ontneemt kunst de vrijheid van meningsuiting of expressie. Te weten het in de VS bijna onaantastbare Eerste Amendement van de Grondwet. Dat is een on-Amerikaanse wijze van denken die in bepaalde segmenten van de Amerikaanse samenleving steeds meer ingang vindt vanwege de rugwind van Trumps presidentschap. Deze kwestie is van belang als teken van de intolerantie en de poging tot knechting van de kunst.

Foto 1: Informatie over ‘Americana’ van Eric Bui door de City of San Jose voor de tentoonstelling ‘Holding the Moment’ op San Jose Airport.  Het werk zou tentoongesteld worden van 1 november tot 5 december 2020.

Foto 2: Schermafbeelding van deel petitie ‘San José: Government Should Not Encourage Violence Against Our Police’ van Jonathan Fleming op Change.org, vermoedelijk gepost op 8 of 9 december 2020.

Richard Engel: bedrog en corruptie door het Putin regime

Met als directe aanleiding de Russisch-Oekraïense oorlog en de bezetting van de Krim door de Russische Federatie besteedt dit blog sinds 2014 veel aandacht aan de Russische Federatie en de machinaties van het in het Kremlin zittende regime. Oppositieleider Alexei Navalny noemde Putins partij Verenigd Rusland in een nog steeds veel geciteerde uitspraak ‘de partij van schurken en dieven’. In zijn verslag noemt NBC-journalist Richard Engel het bedrog en corruptie, graft and corruption. Veelzeggend is dat Putin overweegt om te breken met zijn partij en als ‘onafhankelijke kandidaat’ aan de presidentsverkiezingen van maart 2018 deel te nemen.

Mijn aandacht voor de Russische Federatie komt niet voort uit de haat ertegen, maar juist uit de genegenheid ervoor. De inwoners wordt hun land en rijkdom ontstolen door een boevenbende in het Kremlin. Relativisten zullen daar op antwoorden dat stelen door de top in alle landen gebeurt en van alle tijden is. Dat is zo. Maar in de Russische Federatie heeft het extreme vormen aangenomen. Het is een bewust opgezet systeem dat een volk gijzelt. De mate van diefstal en corruptie vanuit het Kremlin loopt uit de pas met wat in andere landen gebeurt. Een andere reden is dat het Kremlin de Europese veiligheidssituatie bedreigt en de stabiliteit van Europa meer dan wie ook in gevaar brengt. Het is een systeem van zakkenvullen dat een heel volk gijzelt.

EU moet partnerschap met Euronews verbreken. En subsidie stoppen

Deze petitie is een slecht idee. Het gaat om het in de lucht houden van de Oekraïens-talige service van Euronews. Maar is Euronews wel het redden waard? De Engelstalige pagina Wikipedia geeft de informatie. Sinds februari 2015 heeft de Egyptische miljonair Naguib Sawiris een meerderheidsbelang van 53%. Hiermee is volgens velen de redactionele stellingnamen en onafhankelijkheid van Euronews voorgoed aangetast.

Zo wordt in een bericht in BroadbandTVNews gezegd dat onder Sawiris de berichtgeving over Turkije niet langer onafhankelijk is: ‘that their media was no longer allowed to criticise Turkey after the failed coup attempt’. Pikant is dat de Oekraïens-talige service in maart 2015 door het bedrijf Inter Media Group van de in Oostenrijk wonende Oekraïense oligarch met Russische sympathieën oligarch Dmitro Firtash werd gekocht. Waarna Kiev in maart 2015 de doorgifte wegens de gekleurde berichtgeving stopte. Uit een bericht in EuroActiv blijkt dat journalisten ook niet objectief over de Russische Federatie mogen berichten en Ruslands ‘assertieve’ beleid jegens haar buren en EU-lidstaten. Sawiris heeft zakelijke belangen in de Russische Federatie en tweette in maart 2016 positief over Putin: ‘President Putin is full of surprises. A man of Action when he moved into Syria, surprising Action when he withdrew yesterday i wonder why now’.

Uit de antwoorden op parlementsvragen van juni 2015 van de Duitse Eurocommissaris Günther Oettinger blijkt dat Euronews een particulier bedrijf is en de EU er geen zeggenschap in heeft. De relatie ligt vast in een partnerschap. De Europese Commissie (EC) stelt dat Euronews ‘zijn taken in volledige redactionele onafhankelijkheid’ vervult. Deze journalistieke onafhankelijkheid zou volgens Oettinger beschermd worden door een redactiestatuut. Kritische noten over Euronews komen niet uit de lucht vallen. In de zomer van 2015 was er ook al kritiek op de nieuwe koers van Sawiris, zoals blijkt uit een bericht in Politico. Sawiris heeft de EU voor de financiering niet nodig en hoeft de schijn van onafhankelijkheid om budgettaire redenen niet op te houden. Met een subsidie van ongeveer 26 miljoen euro draagt de EU ongeveer een derde van het budget bij.

Volgens een bericht in Politico van 21 december 2016 is de EC bezig de relatie met Euronews te evalueren. Er zijn sinds de overname van Sawiris genoeg signalen dat Euronews niet langer de onafhankelijke pan-Europese nieuwszender is zoals die ooit bedoeld was en waar de EU met zo’n 265 miljoen euro sinds 1992 aan heeft bijgedragen. In januari 2017 volgt daar volgens verwachting een besluit over van de EC. Opvallend is dat niet de teloorgang van de journalistieke onafhankelijkheid en de gekleurde politieke koers onder Sawiris als reden voor de nieuwe evaluatie wordt gegeven. Maar een deal met het Amerikaanse mediabedrijf NBC dat een minderheidsbelang van zo’n 15 tot 30% neemt. NBC dat zich ombouwt tot applausmachine voor Trump.

Het is van het grootste belang dat de EU journalistiek onpartijdige media heeft die vanuit de feiten objectief verslag doen. Zeker nu door populistische partijen en vijanden aan de grenzen Europese democratieën onder druk staan. Daar kan het via financiering van nieuwsmedia aan bijdragen. Het is onbegrijpelijk dat de EU sinds 2015 naar schatting zo’n 50 miljoen euro heeft bijgedragen aan Euronews dat de vijanden van de EU uit de wind houdt. Terwijl de EC daarvan op de hoogte was. Het is aan de EC om binnen de mediabegroting een betere besteding te vinden voor die 26 miljoen euro per jaar. Euronews heeft de EU niet langer nodig, en de EU kan Euronews missen als kiespijn. De petitie over de Oekraïens-talige service van Euronews komt te laat.

Foto 1: Schermafbeelding van petitie ‘Save the Ukrainian Service of Euronews’ op Petities24.

Foto 2: Schermafbeelding van antwoorden op parlementsvragen over Euronews van Eurocommissaris Günther Oettinger, juni 2015.

Trump manipuleert opnieuw interview. Positief over Putin en negatief over Amerikaans leiderschap

Als aftrap voor het feitelijke begin van de eindstrijd van de campagne vond gisteren de Town Hall bijeenkomst plaats. Matt Lauer die gewoonlijk voor NBC The Today Show presenteert interviewde Hillary Clinton en Donald Trump apart. Het werd een debat met uitsluitend verliezers: twee weinig aansprekende en geloofwaardige kandidaten. De één wordt niet vertrouwd vanwege haar karakter en moreel oordeel en de ander gedraagt zich als een manipulerende clown die totaal niet het idee geeft voorbereid te zijn op het presidentschap en daar ook de geschiktheid voor mist. Het Amerikaanse publiek moet kiezen tussen Mussert en Moskou die door hun partijen zijn genomineerd. De gastheer liet steken vallen. Collega-journalisten gaven hem kritiek omdat hij Trump liet wegkomen met leugens over diens standpunt over Irak. De luchtballon of lege huls Trump werd opnieuw niet doorgeprikt zodat hij de ontmoeting won. Dus ook de Amerikaanse journalistiek heeft gefaald.

Voor wie naar de geschiedenis en de mentaliteit van de Republikeinse partij en de achterban van die partij kijkt voor wie de krijgsmacht en militaire weerbaarheid belangrijk zijn en het Kremlin nog steeds als vijand wordt gezien is de waardering van Trump voor Putin onbegrijpelijk. Hij blijft de vergelijking maken tussen het Amerikaanse leiderschap en Putin en schildert de laatste als een grotere leider af. Juist in de week dat het Kremlin het Levada Centrum voor opinieonderzoek buiten de orde plaatst als ‘buitenlandse agent’ komt Trump met de opmerking dat Putin een waarderingscijfer van 82% heeft. Terwijl dat cijfer niet in de vrijheid van een open samenleving tot stand komt. Tel daarbij op mensenrechten, rechtsstaat, milieu, politiek bestel inclusief de manipulatie van verkiezingsresultaten en het onrechtmatig oprekken van Putins verkiesbaarheid en de sociale en nationale cohesie die in de Russische Federatie onder druk staan. Trump bekent de rigiditeit van een autoritair regime (‘Putin has strong control over his country’) te verkiezen boven een parlementaire democratie die nu eenmaal  gekarakteriseerd wordt door de scheiding van machten, een machtsevenwicht tussen politieke partijen en een controle op de macht door democratische instituties. Is de VS gek geworden?

Kudlow bazelt over Snowden, Rusland en dient journalistiek niet

De pertinente waarheid van Larry Kudlow zegt alles over de stand van zaken van de Amerikaanse gevestigde media. Die is bedroevend en heeft niets met journalistiek te maken die zich op de feiten baseert. Het gelijk waarop Kudlow zich beroept is potsierlijk. Simplisme en achterlijkheid zijn niet aan grenzen gebonden.

Niet alleen zijn analyse zit ernaast, ook de basale feiten kloppen niet. Zo zijn de VS praktisch niet met Rusland in oorlog, zo heeft Snowden niemand in gevaar gebracht door de artikelen die journalisten baseerden op de documenten waarvan Snowden hen voorzag en zo heeft de Amerikaanse regering bevestigd dat er geen aanleiding is om te vermoeden dat Snowden geheimen heeft gelekt naar de Russen. De parmantige Kudlow die overkomt als een pseudo-politicus dient zich te schamen voor zijn gebrek aan professionaliteit. Tijd dat-ie zijn verantwoordelijkheid neemt en met z’n praatjes het Amerikaanse publiek niet langer onzin verkoopt.

Amerikaanse nieuwsmedia zijn er voor de afleiding: Larry Kudlow

De gevestigde Amerikaanse pers is niet op zoek naar de waarheid, maar naar een plek in de schaduw van de macht. Bovenstaand fragment van de Kudlow Report van CNBC geeft inzicht hoe de Amerikaanse kijkers een schijnwereld van behoudende snit wordt voorgezet. Da’s geen journalistiek die aspecten vanuit verschillende kanten belicht, maar politiek activisme met een vooropgezet doel. Het noemt Edward Snowden zonder onderbouwing een crimineel. Tegen deze kretologie is het lastig opboksen. Nog niet eens om de waarheid te vertellen, maar om een journalistiek te krijgen die uitspraken verantwoordt en feiten wil laten spreken.

Zo vergeet Larry Kudlow te zeggen dat de VS geen uitleveringsverdrag met Rusland heeft en dat de VS zich zelf niet houdt aan uitleveringsverzoeken van andere landen. Zoals nog onlangs het geval Robert Sheldon Lady duidelijk maakte in een dubieuze samenwerking tussen de VS en Panama. Niet alleen is deze dubbele standaard van de regering-Obama schijnheilig, het goedpraten ervan door de gevestigde media is schokkend. Deze media gaan voorbij aan het goed informeren van het publiek dat bewust onwetend gehouden wordt.

Zelfs iemand met een radicale blik op de wereld als Kudlow zou de feiten moeten laten spreken. Maar dat doet-ie niet. Aangenomen dat-ie de feiten kent. Met z’n gespeelde bravour van de alleswetende wijze laat-ie zich inspireren door het beeld  van resolute politici die knopen doorhakken en niet terugdeinzen voor ferme uitspraken. Niet nieuwsgierigheid en willen weten, maar prediken en beïnvloeden staan voorop. Wat resteert is een combinatie van amusement en misleiding van de kijker. Het heeft niks met echte journalistiek te maken.

Waarom dit voorbeeld? Voor het volgen van de Amerikaanse politiek richt ik me op maatschappij-kritische bronnen die niet aan partijen gebonden zijn. Vaak online-nieuwsmedia die marginaal gedistribueerd worden. Zoals Democracy Now!, The Young Turks, The Real News, McClatchy, Common Dreams, Firedoglake, wired, Counterpunch of The Guardian. Naast de gevestigde media bepalen ze mijn blik op de VS. Ik weet dat ze in de media een minderheid uitmaken die nauwelijks tot Amerikaanse huiskamers doordringt. Larry Kudlow en zijn vakbroeders bij gevestigde media doen dat wel. Ze vormen het beeld dat kijkers in arren moede consumeren.

Het is goed om te beseffen dat overal ter wereld de onthullingen van Edward Snowden hun weerslag hebben gevonden in de gevestigde media. Behalve in de VS. Daar zijn media instrumenten die de zakelijke belangen van conglomeraten behartigen. In samenwerking met de zittende regering. In gehypte, continue retoriek.

PSY verovert wereld met ‘Gangnam Style’

Aan Nederland gaat het voorlopig voorbij. Maar in Korea en de VS een ongekend succes. De Koreaanse PSY met ‘Gangnam Style’ in the Today Show van NBC. Een humoristisch, dwingend en aanstekelijk nummer dat tot dansen aanzet. In Los Angeles leidde een parodie -spoof- tot ontslag voor badmeesters. In New York is PSY populair. De K-Pop hype bereikt grote hoogten. Nieuws over het nieuws is nieuws: PSY met ‘Gangnam Style‘.

Het verkouden woord van CNN

Attraper un rhume, to catch a cold, kou vatten zijn uitdrukkingen die nauw letten. Het juiste werkwoord past alleen bij het juiste naamwoord. Zoniet, dan vat het woord kou. Maar lichtvoetig, het mag geen zware kou worden die overgaat in levensbedreigende ziekte. Hoe dat eruitziet toont onderstaande bewerking. Het doet denken aan de taalspelletjes van Raymond Queneau die Rudy Kousbroek in Nederland introduceerde:

Ook ik zie nooit de vijver CNN. Desalniettemin zie ik stedelijk minder televisie. Slechts Arte, BBC, Canvas en Nederland 2. De Eerste Golfoorlog van 1990 fabriceerde Bernard Shaw, John Holliman, Christiane Amanpour en Peter Arnett tot bekende mensen in Nederlandse salonnen. Teruggezien is hun onafhankelijke stelling wonderbaarlijk. Genoemd de Nieuw-Zeelander Arnett ging zijn eigen overloop.

De opvliegers van CNN pasten in een era van grensoverschrijding. Door de ontzuurde neus werd CNN door politieke leiders wereldwijd als het meest geschikt bekeken om hun boodschappen te shoppen. Geloofwaardige eigen zenders ontremden nog. Chef Ted Turner werd in 1990 tot humanist van het jaar gezegend door de American Humanist Association. Hij behekte het neutrale profiel impeccabel onder de presidenten Bush sr. en Clinton. Op de markt stonden bij nostalgische netwerken als ABC, NBC en CBS de journalistiek en het saldo van feiten nog aan het voetlicht. Ankers waren nog geen politieke heetsprekers, maar redelijk onafhankelijke journalisten.

Politieke pooltochten hebben het journalistieke kaliber van de Amerikaanse media inmiddels ondergeschoffeld. Media hebben zich tot deel van de politieke match laten maken. Het wegblijven van kritiek tijdens de eerste trekking van Bush jr. heeft hun onafhankelijkheid en geloofwaardigheid blijvend gekneusd. Hun oude dikke buiken waren stuk. Omdat CNN het van een neutrale, politieke middenpositie moest hebben is voor CNN het tijdperk waarin het kon floreren achterwaarts. CNN is nostalgie. Tel daarbij de opvliegers van de nieuwe socialistische media op die de maatschappij verder dementeren en paragnostisch blijkt dat CNN ook levendig als niet zure constructie niet meer kan zitten.

Bewerking van: Ook ik kijk nooit meer naar CNN. Sowieso kijk ik steeds minder televisie. Alleen wat Arte, BBC, Canvas en Nederland 2. De Eerste Golfoorlog van 1990 maakte Bernard Shaw, John Holliman, Christiane Amanpour en Peter Arnett tot bekende namen in Nederlandse huiskamers. Achteraf gezien is hun onafhankelijk opstelling wonderbaarlijk. Met name de Nieuw-Zeelander Arnett ging zijn eigen gang.

De opkomst van CNN paste in een fase van internationalisering. Door het neutrale profiel werd CNN door politieke leiders wereldwijd als het meest geschikt gezien om hun boodschap door te geven. Geloofwaardige eigen zenders ontbraken nog. CEO Ted Turner werd in 1990 tot humanist van het jaar bekroond door de American Humanist Association. Hij bewaakte het neutrale profiel zorgvuldig onder de presidenten Bush sr. en Clinton. Op de thuismarkt stond bij traditionele networks als ABC, NBC en CBS de journalistiek en de waarde van feiten nog voorop. Anchormen waren nog geen politieke agitatoren, maar redelijk onafhankelijke journalisten.

Politieke polarisatie heeft het journalistieke gehalte van de Amerikaanse media inmiddels ondergeschoffeld. Media hebben zich tot onderdeel van de politieke strijd laten maken. Het uitblijven van kritiek tijdens de eerste termijn van Bush jr. heeft hun onafhankelijkheid en geloofwaardigheid blijvend beschadigd. Hun oude posities waren stuk. Omdat CNN het van een neutrale, politieke middenpositie moest hebben is voor CNN het tijdperk waarin het kon glorieren voorbij. CNN is nostalgie. Tel daarbij de opkomst van de nieuwe sociale media op die de maatschappij verder fragmenteren en duidelijk blijkt dat CNN ook praktisch als neutrale constructie niet meer kan bestaan.

Foto: Christiane Amanpour op CNN, vermoedelijk in Iran