Surkov Leaks en Glazyev Tapes tonen inmenging Kremlin bij oorlog in Oekraïne aan. Maar Westerse media zwijgen

In een artikel voor Open Democracy besteedt Andreas Umland aandacht aan de Surkov Leaks en de Glazyev Tapes. Deze hacks tonen de betrokkenheid van het Kremlin bij het organiseren van de opstand in Oost-Oekraïne aan.  Ze weerleggen de suggestie dat het in Oekraïne een burgeroorlog betreft en bevestigen de inmenging en orkestratie van het Kremlin in een heuse Russisch-Oekraïense oorlog. Die alleen in het Westen nauwelijks die naam mag hebben. Vladislav Surkov en Sergey Glazyev zijn beide officieel adviseur van Putin.

De onthullingen tonen de nauwe betrokkenheid van medewerkers van president Putin aan in de aanloop naar de recente ontwikkelingen van februari en maart 2014 in Oekraïne, en kort daarna. Ze maken duidelijk dat de zogenaamde burgeroorlog in de zogenaamde Volksrepublieken Donetsk en Loehansk en op de Krim geen reactie was op de Oekraïense opstand (Euromaidan), maar er aan vooraf ging. Met andere woorden, het was een door het Kremlin met behulp van Russische speciale troepen georganiseerde en op touw gezette geheime operatie die tot bezetting door Russische troepen van grote delen van Oekraïne had moeten leiden. Maar dat mislukte omdat de Russisch sprekende Oekraïeners niet warm liepen voor deze agitatie door het Kremlin. Hun ‘bedreiging’ zou een voorwendsel voor een militaire invasie zijn geweest. De ‘burgeroorlog’ was plan B.

Umland stelt de vraag waarom de lekken in de Westerse media zo weinig aandacht kregen. De wereld gonsde de afgelopen maanden over de door WikiLeaks gelekte Podest Emails die de kansen van Hillary Clinton op het presidentschap hielpen verkleinen. Volgens Amerikaanse inlichtingendiensten een actie waarbij Russische hackers en overheidsdiensten waren betrokken. Westerse media pikten dat gretig op. Maar de Surkov Leaks en de Glazyev Tapes kregen weinig tot geen aandacht. Terwijl ze belastender zijn dan de Podesta Emails.

Het is merkwaardig dat als het lekken betreft die het Kremlin in diskrediet brengen Westerse media zo goed als zwijgen. Een verklaring kan zijn dat Russische veiligheidsdiensten professioneler opereren dan Oekraïense. Ook door het verschil aan middelen en financiën. Of dat bij Westerse establishment media te weinig expertise en menskracht voorhanden zijn om Russisch-talige berichten correct te duiden. Gevoegd bij het feit dat de aandacht ervoor commercieel weinig oplevert. Ook oppert Umland dat het mogelijk is dat een deel van de Oekraïense politiek of overheidsdiensten geen belang heeft bij openheid. Want dat er nog steeds mollen hoog in de Oekraïense politiek en overheid opereren die nog in hoge mate ge-Sovjetiseerd is leidt geen twijfel.

De EU in Brussel en in de hoofdsteden van de EU-lidstaten zou er verstandig aan doen om beter dan nu te beseffen en in het openbaar te erkennen hoe veelomvattend de inmenging van het Kremlin in Oekraïne is. En hoe ondermijnend dat uitpakt. Daardoor kan dit land maar steeds geen goede start maken op weg naar democratisering en hervorming. Deels heeft Oekraïne dat aan zichzelf te wijten, maar deels wordt dat veroorzaakt door de Russische militaire interventies en de Russische inmenging tot op het hoogste niveau in de Oekraïense politiek. De EU moet beseffen dat de afspraken van Minsk niet bedoeld kunnen zijn om een agressor te belonen. Het Kremlin als partij die zegt geen partij te zijn in Oekraïne claimt een speciale status voor de zogenaamde Volksrepublieken die het zelf heeft gecreëerd op het grondgebied van een ander land. Dat is volkenrechtelijk onaanvaardbaar. Zelfs in de pragmatische of neorealistische opvatting van geopolitiek.

Advertentie

Kasparov verwijt Westen over MH17 teveel concessies te doen aan Kremlin. Klopt dat?

‘Putin’s giant propaganda machine has made an industry of lies and accusations about MH17 (and I’m sure you will see many of them in the comments very soon!), but all the evidence points at what was logically understood the day of the attack. Today there should be no doubt what really happened and that Russia has worked very hard to cover up the truth—and that many leaders in the free world are helping with the cover-up to avoid taking any action.’ Aldus voormalig Russische oppositiepoliticus Garry Kasparov in een FB-posting.

Ondanks Russische pogingen tot misleiding (maskirovka) zijn de feiten over het neerschieten van de MH17 onveranderd. De contouren van de bewijsvoering staan sinds 17 juli 2014 met een bericht op VKontakte van de toenmalige Russische rebellenleider in Donetsk Igor Strelkov. Ze leidden tot een reconstructie die in de afgelopen jaren door onderzoek steeds gedetailleerder is ingekleurd. Onderzoekscollectief Bellingcat heeft door het uitbrengen van rapporten een leidende rol gespeeld in het beantwoorden van de schuldvraag en het weerleggen van Russische misleiding. Als een werk in uitvoering heeft het een nieuwe standaard gezet voor onderzoek van openbare bronnen en de weging van sociale media. Dat gaat het onderzoek naar de MH17 te boven. De door het Kremlin aangestuurde propagandamachine had geen antwoord op de flexibiliteit en het improvisatievermogen van het internationaal opererende Bellingcat. Het Kremlin kon vertragen en misleiden, maar geen eigen geloofwaardige theorieën opbouwen omdat die stuk voor stuk werden weerlegd.

De MH17 is naar alle waarschijnlijkheid neergeschoten door een Russische Buk-raket van het 2^de bataljon van de 53^ste Luchtverdedigings Geleidewapen Brigade van het Russische leger uit Koersk. Het was geen opzet om een verkeersvliegtuig neer te halen. De daders dachten een Oekraïens militair AN-26 vliegtuig uit de lucht te schieten. Het bericht van Strelkov bevestigt dat vermoeden. Het Kremlin kon de betrokkenheid van Russische militairen en materiaal niet bevestigen omdat het officieel ontkende militair in Oost-Oekraïne te opereren.

Dat de Russische misleiding over de MH17 slechts ten dele heeft gewerkt is onderhand duidelijk. Het Kremlin heeft geen gerede twijfel kunnen zaaien die tot op de dag van vandaag standhoudt. Waarmee niet gezegd is dat het Kremlin de slag in de publiciteit volledig heeft verloren. In de Westerse gevestigde media zijn de Russische theorieën weerlegd en hebben ze zich niet kunnen handhaven. Op Westerse sociale media waar andere journalistieke normen gelden is dat anders. Dat zijn nu eenmaal redelijk in zichzelf gekeerde leefwerelden waar de waarheid langzaam doordringt of waar sommigen die zich opwerpen als opinieleiders om een veelheid van redenen er belang bij hebben om aan te sluiten bij de Russische misleiding.

Garry Kasparov suggereert in het citaat dat het Kremlin op het politieke vlak gewonnen heeft. Klopt zijn observatie dat ‘veel leiders in de vrije wereld helpen met de doofpot om te voorkomen dat ze enige actie moeten ondernemen’? Het voorbeeld van Nederland wijst op het tegendeel. Door de MH17 nam Nederland afstand van de Russische Federatie en veranderde van een gunstig gezind in een kritisch land. Het leidt echter geen twijfel dat landen lafhartig en halfslachtig hebben gereageerd op Russische agressie die zich vanaf februari 2014 tegen Oekraïne richtte. Maar Kasparov adresseert de oorzaak verkeerd. Feitelijk is dat verwijt vooral van toepassing op het uitblijven van een gepaste reactie op de annexatie van de Krim door troepen van de Russische Federatie in maart 2014. Dat vereiste het Boedapester Memorandum van de VS en het Verenigd Koninkrijk. Dat was een reden voor het instellen van de Westerse sancties, niet het neerhalen van de MH17.

Westerse eenheid is ver te zoeken. De Amerikanen en Britten gaven niet thuis toen de Krim werd ingenomen en de territoriale integriteit van Oekraïne werd geschonden. Hiermee was het verkeerde voorbeeld gezet en werd Oekraïne in de steek gelaten. Dat dit trouwens over zichzelf opriep door een corrupte politieke klasse die evenmin eenheid en vastberadenheid uitstraalde. Amerikanen en Britten bij monde van de aarzelende president Obama en de onmachtige premier Cameron kregen een makkelijk excuus in handen om de gegeven garantie niet na te komen. Het gaf niet alleen het Kremlin, maar ook de Duitsers en Fransen het verkeerde voorbeeld. Mentaal bouwden ze daar op voort binnen de onderhandelingen over de Minsk-akkoorden.

Kasparov heeft gelijk dat het Westen teveel concessies heeft gedaan aan Putin. Maar de MH17 is formeel het verkeerde voorbeeld om dat aan te tonen omdat de schuldvraag officieel nog niet is beantwoord. Zorgelijker is het dat de VS en de grote Europese landen onvoldoende reageren op de Russische agressie die aangetoond is. Zo zakken Westerse landen verder weg in zelfverwijt en gemiste kansen om de eigen kracht te mobiliseren.

Foto: ‘Airliner downed: Assault rifles in hand, four pro-Russian separatists survey the smouldering wreckage of a passenger jet destroyed by a missile in war-torn Ukraine.’ MailOnline, 18 juli 2014.

Jelle Brandt Corstius licht serie Grensland toe. Over Rusland en grenslanden

Jelle Brandt Corstius is vanaf 6 september met de reisserie Grensland (VPRO) te zien op NPO 2. Hij reist in acht afleveringen door Rusland en zijn grenslanden Moldavië, Letland, Wit-Rusland, Kazachstan en Oekraïne.

In een interview met Han Ceelen in de VPRO Gids verklaart Brandt Corstius dat de annexatie van de Krim in 2014 door de Russische Federatie alles voor hem veranderd heeft: ‘Ik vind het ongelooflijk dat voor het eerste sinds de Tweede Wereldoorlog een Europees land een stuk heeft afgepakt van een ander land. Dat is sinds Sudetenland niet meer gebeurd. Veel mensen reageren daar laconiek op, maar ik ben bang dat dat naïef is. Ik neem het in elk geval heel serieus. Ik was bijvoorbeeld altijd erg anti-Europa, vond het een dictatuur, blabla bla. Dat vind ik nog steeds, maar die bezwaren tellen voor mij nu even minder zwaar dan onze veiligheid’.

De VPRO Gids laat ook de in Nederland wonende Russische journaliste Maria Abramovitch aan het woord die Brandt Corstius hielp bij het maken van Grensland. Zij zegt zeker niet pro-Putin te zijn, maar het evenmin eens te zijn met alles wat de Oekraïense regering doet. Ze hoopt dat de serie Grensland inzichtelijk maakt hoe de standpunten liggen en hoe ingewikkeld onder meer de situatie in Oekraïne is. Volgens haar wordt er in tegenstelling tot bijvoorbeeld Duitsland te weinig over bericht in de Nederlandse media.

Een persoonlijke noot over hoe smal in de praktijk van sociale media het pad van de nuance is en hoe lastig het is om in de veelheid van meningen en aspecten een standpunt te bepalen. Op Twitter is me wegens kritiek door twee journalisten de toegang ontzegd. Door de Nederlandse journalist Wierd Duk die vooral schrijft over Duitsland en door de Amerikaanse journaliste Catherine Fitzpatrick die voor The Interpreter schrijft dat is geaffilieerd aan oligarch Michail Chodorkovski. In haar vrijere werk schrijft Fitzpatrick op haar blog stukken waarin ze bij herhaling Edward Snowden door aangeven van de oud-medewerker van de NSA John Schindler positioneert als een op z’n minst passieve medewerker van het Putin-bewind. Tussen de toegefelijke houding van Duk die leunt naar het Putin-Versteherschap en duidt op de naïviteit waar Brandt Corstius het over heeft en het als mensenrechtenbeleid verklede neoconservatisme en pro-oligarchenstandpunt van Fitzpatrick loopt de lijn van Brandt Corstius en Abramovitch waarin ik me goed kan vinden. Ook in de stellingname: Grensland.

Tragiek van de ondernemer: Robin Dolstra en toerisme op de Krim

De tragiek van een ondernemer is dat door politieke omstandigheden z’n bedrijf schade wordt aangedaan. Het valt te begrijpen dat het moeite kost om dit te verwerken. Maar dit is nog geen reden om dat wat krom is recht te praten. Robin Dolstra woont op de Krim en is met Kozak Travel werkzaam als tour-operator. Zijn handel is ingestort door de sancties die werden ingesteld nadat de Russische Federatie in maart 2014 de Krim annexeerde. In resolutie 68/262 van de Algemene Vergadering van de VN werd die annexatie alsook het zogenaamde referendum door een meerderheid van 100 VN-lidstaten als onrechtmatig veroordeeld.

Ondernemers hebben hun speciale kijk op de werkelijkheid. Het zijn doorgaans geen intellectuelen, ethici of politici. Maar mensen voor wie hun bedrijf en het verdienen van geld boven alles gaat. Zelfs boven de waarheid zoals bij Robin Dolstra. Als ooggetuige van de Russische bezetting van de Krim verklaarde hij op 3 maart 2014 voor de NOS: ‘Het Westen gooit momenteel olie op het vuur’. Dat is aantoonbaar onjuist, want de tijdelijke regering in Kiev kreeg van de VS juist het advies om de Russen geen aanleiding te geven tot escalatie en de Krim zonder strijd over te leveren. Achteraf wordt dat als een foute tactiek gezien, want het remde de agressie van Putin niet af, maar gaf die juist extra vaart. Deze ondernemer leidt aan bijziendheid.

Merkwaardig is het verhullend taalgebruik van grenzeloze ondernemers. Voor ABN mag Dolstra uitweiden over zijn bedrijfsvoering: ‘Maar sinds de rellen in Kiev eerder dit jaar en de razendsnelle ontwikkelingen die daarop volgden is plotseling alles anders.’ Een revolutie met een vluchtende president die stroman van het Kremlin was en Oekraïne had overgeleverd aan de Russen en meer dan 100 doden op de Maidan in Kiev door scherpschutters wordt gereduceerd tot ‘rellen’. Als een opstootje in de Schilderswijk of een Parijse banlieue.

Toch verdienen de Dolstra’s van de wereld enig begrip. Om hun bedrijf te beschermen is het logisch dat ze de kleur aannemen van hun omgeving en hun moraal aan het bedrijfsbelang ondergeschikt maken. Jammer is alleen dat ze daardoor tot de meest onzinnige uitspraken komen die ze niet kunnen menen en zich in bochten wringen om recht te praten wat krom is. Dat zouden ze niet moeten doen omdat ze daarmee de eigen integriteit geweld aandoen. Ondernemers hoor je niet als ze winst maken, maar wel als het tegenzit. Soms valt tegenslag onder het ondernemersrisico, soms niet. De krompraat van ondernemers als Dolstra, maar ook de ambtelijke bazen van Shell, de Gasunie of het Zuivelbedrijf hoort er nou eenmaal bij en valt niet uit te sluiten.

Foto: Schermafbeelding van bericht op Kozak Travel over de gevolgen voor het toerisme op de Krim van de sancties en een toelichting van Robin Dolstra.

Wierd Duk blokkeert me op Twitter. En ik heb geen idee waarom

Wierd Duk heeft me geblokkeerd op Twitter. Waarom? Geen idee. Ik ken Duk verder niet en heb geen idee over zijn deskundigheid of politieke opstelling. Ik ken hem alleen van Twitter waar het me opviel dat hij vooral aandacht besteedt aan overtredingen van Oekraïense zijde. Dat mag. Niks mis mee. Ik heb hem daar enkele keren via tweets op aangesproken om te polsen hoe objectief hij is. Da’s blijkbaar meer dan Duk aankan.

Rond 2 februari werd ik ook geblokkeerd op Twitter door een groep pro-Russische twitteraars die elke tegenstander als mentaal ziek of nazi zien. Mij ook. Het is wat op sociale media. Het stijgt sommigen boven het hoofd. Ik antwoordde op die blokkade: ‘An honor to be blocked by some of you. I’m for a public debate, discussion and an open society.’ Of het een eer is om door Duk geblokkeerd te worden zou ik niet weten. Van hem heb ik dus geen idee over zijn deskundigheid of politieke opstelling. Nu dus wel over zijn bereidheid om anderen op Twitter te blokkeren. Ik heb daar best begrip voor. Zwaar hoeft daar niet aan getild te worden. Een vinkje is licht gezet. Maar ik wilde deze kant van Duk toch melden. De enige kant van Duk die ik nu echt ken.

Foto: Schermafbeelding van blokkade door Wierd Duk van @Wierdduk voor @GeorgeKnightLang, 14 februari 2015.

Trendbreuk van Rusland in internationale politiek is het probleem

De positie van de VS is merkwaardig in Oekraïne. Voor de publieke tribune zegt het het als een zaak voor de Europeanen te beschouwen, maar achter de schermen is het al jaren bezig om de eigen positie in Oekraïne te verstevigen. Het zou wereldvreemd zijn om te vermoeden dat landen anders opereren. Het is ook logisch dat de Russische Federatie buiten de eigen grenzen de strategische belangen verdedigt. Dat recht heeft het evenzeer als de VS of de EU. Rusland claimt zelfs meer recht omdat Oekraïne de eigen achtertuin zou zijn.

Geopolitiek is een realiteit. Grote landen sturen, manipuleren en trachten direct of liefst indirect -zodat het het meest onzichtbaar is- hun belangen te behartigen. Via omkoping, spionage, invloed, druk of chantage.

Die vrije ruimte van manipulatie, beïnvloeding en vestiging van belangen door Rusland, de VS of China is wat de voormalige Amerikaanse defensieminister Donald Rumsfeld de known unknowns noemde. We weten dat het bestaat, het kan alleen niet gespecificeerd worden. Belangen werken binnen kaders die landen min of meer van elkaar aanvaarden. En die historisch gegroeid zijn. Dat kan een luisterpost in Polen of op Cuba zijn. Of een spionagesysteem. Of een black budget. Immers alle grote landen hebben een eigen veiligheidsindustrie waarin politiek, bedrijfsleven, media, wetenschappers en inlichtingendiensten hecht samenwerken.

Landen met tegengestelde belangen handelen met een zekere consensus en onderlinge verstandhouding binnen contouren. Als bedriegers onder elkaar die elkaar een poot uit willen draaien, maar waarvan iedereen wel dezelfde spelregels onderschrijft. Geopolitiek als psychologie van de boevenbende. Zelfs als het gaat om illegale acties zoals het met ondemocratische middelen omverwerpen van een vijandig staatshoofd wordt gepoogd dit te maskeren en op een oneigenlijke manier te legaliseren. Het overtredende land beseft dat dat verstandiger is. Een land wenst binnen de interne creditering van het onderlinge systeem van overtredingen er zo licht mogelijk voor aangeslagen worden. Op weg naar de volgende brandhaard of illegale actie.

Acties door de Russische Federatie van de afgelopen 7 jaar in Zuid-Ossetië, Abchazië, Moldavië, Transnistria, de Krim en Oost-Oekraïne kunnen als een trendbreuk gezien worden van deze schets. Door de contouren van de internationale rechtsorde in woord of handeling ter discussie te stellen geeft het de subversieve acties een andere inhoud. Het uitgangspunt ‘agree to disagree’ van tegenstanders die ondanks tegengestelde belangen volgens identieke patronen handelen binnen een stilzwijgend overeengekomen en historisch gegroeid handelingskader wordt doorbroken. Rusland ontkent wat het doet, wat het is en waarheen het naar op weg is. Dat maakt dat het gemeenschappelijke gesprek dat zelfs in de Koude Oorlog nog altijd een ondergrens van verstandhouding bood niet meer mogelijk is. In postmoderne non-communicatie. Daarom dienen de acties van Rusland en de VS die geen haartje van elkaar in doortraptheid verschillen, anders beoordeeld te worden.

Foto: Toenmalig vice-president Richard Nixon en de toenmalige leider van de Sovjet-Unie Nikita Chroetsjov tijdens diens bezoek aan de VS, 1962.

Evenaart het verraad van Minsk-II het verraad van München 1938?

We schatten gebeurtenissen niet op waarde als ze in ontwikkeling zijn. Nog moeten bezinken. Zoals in 1938 mensen niet doorhadden wat het Verdrag van München betekende. Tussen Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Italië over de toekomst van Tsjecho-Slowakije. Nu is er na Minsk-I, Minsk-II tussen Frankrijk, de Russische Federatie, Duitsland en Oekraïne over Oekraïne. Sommigen zoals de Litouwse oud-president Vytautas Landsbergis vinden het verraad van Minsk-II jegens Oekraïne groter dan het verraad van München jegens Tsjecho-Slowakije. Wie weet, de knieën van Europa lijken nog slapper dan toen. Minsk-II zit boordevol weeffouten. Zoals het niet bespreken van de Russische bezetting van de Krim. Of het verzwijgen van Russische troepen in Oost-Oekraïne. Nederland concentreert zich op de MH17. Een vlucht. Niets anders. 

Akkoord over Oekraïne. Strijd gaat door. EU moet initiatief nemen

In Minsk is een akkoord bereikt over Oost-Oekraïne tussen Rusland, Oekraïne, Frankrijk en Duitsland. Ook de separatisten hebben hun handtekening eronder gezet. Het akkoord wordt fragiel en niet ideaal genoemd. De gevechten gaan vooralsnog door. Een staakt-het-vuur moet op 15 februari ingaan. Volgens afspraak krijgt Oekraïne controle over de Russisch-Oekraïense grens. Essentieel om de toevoer van manschappen, materiaal en bevoorrading vanuit Rusland te stoppen. Zwaar materiaal moet uit het gebied worden teruggetrokken, zodat honderden tanks en zwaar geschut terug naar Rusland moeten. Maar pas na een politiek akkoord. Niet valt in te zien dat de separatisten ook werkelijk de controle over de grens aan Oekraïne zullen overdragen.

Europa worstelt met het vervolg. Het kan vanwege onderlinge verdeeldheid achterover leunen en alles bij het oude laten of een pakket maatregelen op de rails zetten om deze oorlog definitief te beëindigen. Dat laatste verdient de voorkeur omdat Europa hierdoor het initiatief naar zich toe kan trekken. De economische sancties tegen Rusland werden op 21 maart 2014 van kracht vanwege de schending van de territoriale integriteit, soevereiniteit en onafhankelijkheid van Oekraïne. In enkele rondes werden ze uitgebreid. Belangrijkste reden was de in de Algemene Vergadering van de VN door een meerderheid beschouwde onrechtmatige annexatie van de Krim door Rusland. Dit gebied is door Rusland nog steeds niet teruggeven aan Oekraïne.

Als een akkoord het houdt dan dient zich een pakket maatregelen aan dat in samenhang en gelijktijdig uitgevoerd moet worden: 1) Training van het Oekraïense leger met moderne wapens en tactieken door de VS en Europese bondgenoten; 2) Aanscherping van economische sancties door Rusland af te sluiten van het internationale betalingssysteem SWIFT en de Westerse tegoeden van president Putin en zijn zakenpartners te confisceren; 3) Politieke isolatie van Rusland in de internationale gemeenschap en neutralisering van de extremistische anti-Europese partijen; 4) Samenwerking met China en de Centraal-Aziatische republieken om invloed Rusland terug te dringen; 5) Samenwerking met anti-Putin minderheden in de Russische Federatie.

Schiet Russische luchtmacht in Oekraïne? Heeft Obama rode lijn?

Trekt president Obama een rode lijn als de Russische krijgsmacht vliegtuigen inzet boven Oost-Oekraïne? Er zijn getuigenissen van bataljonscommandanten die beweren dat Rusland vandaag SU-25’s heeft ingezet en boven Novohryhorivka het Oekraïense 92ste bataljon bestookte. In de strijd om de Debaltseve-pocket. In een reactie ontkent woordvoerder Andriy Lysenko van de Oekraïense legerleiding het bericht. Met een indirecte ontkenning gaat hij een bevestiging uit de weg. Weersomstandigheden zouden het onwaarschijnlijk maken. Wat is hier aan de hand? Is hier vooral sprake van een gevecht tussen duiven en haviken aan Westerse kant?

Het kan misleiding zijn. Bedoeld om de Amerikanen in de strijd te trekken. Net nu kanselier Angela Merkel bij president Obama op bezoek is. Oorlogsmist. Maar als het waar en de verschillende bronnen over de inzet van de Russische luchtmacht boven Oekraïne juist zijn, dan moet Obama antwoorden. In Syrië verloor hij zijn geloofwaardigheid toen hij president Assad  straffeloos zijn rode lijn liet overschrijden die hij getrokken had.

Beschouwt Obama de inzet van Russische vliegtuigen boven Oekraïne als het overschrijden van een rode lijn? En hoe slikt kanselier Merkel haar opinie over een militaire oplossing in nu ze ziet dat Rusland die gebruikt? Europa scheert op dit moment langs het randje van een grootschalige oorlog tussen Rusland en het Westen.

Foto: Schermafbeelding van bericht ‘If Putin uses aviation in Donbas, U.S. response will be swift – former Ambassador to Ukraine Herbst’ op Censor.net, 9 februari 2015.

Vice News: Verdediging van spookstad Pisky. Met welk perspectief?

Een positie van het Oekraïense leger in Pisky, in de buurt van het vliegveld van Donetsk. Nu totaal vernietigd, maar veroverd door separatisten en Russen. Maar een nederlaag heet in de oorlog nu eenmaal een tactische terugtocht. Oorlog is hard werk. Zinloos en zinvol tegelijk. Voer voor nihilisten die het als spel beleven.

Wat kondigt zich politiek aan? De evenwichtskunst is om de inzet zo uit te vullen dat het door de tegenstander net niet opgevat kan worden als escalatie. Dus door het Kremlin. Zoals de Russen sinds maart 2014 doen met hun hybride oorlog toen ze de Krim bezetten met groene mannetjes zonder onderscheidingstekens. De uitdaging voor Oekraïne en het Westen is het vinden van hun eigen vorm van hybride oorlog die niet door de Russische radar opgepakt wordt en geen aanleiding geeft voor propaganda en een hoger machtsspectrum.

Zo kondigt zich het scenario af voor de komende tijd. 1) Bescheiden leverantie aan het Oekraïense leger van kleinere wapens, zoals anti-tank wapens en precisiegeweren; 2) Training van het reguliere leger met moderne wapens door Europese bondgenoten (Polen, Litouwen); 3) Toegang geven tot Real time satelliet-informatie; 4) Aanscherping van economische sancties door Rusland af te sluiten van het internationale betalingssysteem SWIFT en de Westerse tegoeden van president Putin en zijn zakenpartners te confisceren; 5) Politieke isolatie van Rusland in de internationale gemeenschap en extremistische anti-Europese partijen; 6) Samenwerking met China en Centraal-Aziatische republieken om invloed Rusland terug te dringen; 7) Samenwerking met anti-Putin minderheden (liberalen, nationale minderheden) in de Russische Federatie; 8) Politieke oplossing van oorlog Syrië om daar de Russische invloed -en wisselgeld- terug te dringen; 9) Uitbreiding bestuurlijke ondersteuning via EU om Oekraïne voor te bereiden op toegang tot de EU- inclusief bestrijding corruptie en ontmanteling oligarchen; 10) Herschikking Westerse media om de Russische propaganda te counteren.