Culturele topografie van de mislukte opstand: Amerikaanse helden van de sociale media houden van krijgshaftig vertoon

Het is opvallend hoeveel flutexcuses er achteraf komen van mensen die op 6 januari 2021 het Capitool in Washington DC bestormden. Maar de staatsgreep die door president Trump werd aangemoedigd mislukte. Hun identiteit werd achterhaald en ze werden ontslagen of aangeklaagd. Deelname aan een mislukte staatsgreep kan gevolgen hebben voor de plegers ervan. Het is geen spelletje. Dat zijn de lui die houden van martiale poses in pseudo- en para-militaire uitrusting die op sociale media worden geplaatst.

De aspirant-helden doen nu zielig en zijn de echte watjes in dit verhaal. Zoals dat altijd is. Ze kunnen niet moedig de last van het verlies dragen. Hun virtuele schijnwereld dachten ze straffeloos naar de echte wereld te kunnen verplaatsen. Maar dat wringt uiteindelijk.

Dat zichzelf groot maken en het door vermomming aanschurken tegen de uiterlijkheden van het militarisme zonder zelf militair te zijn is iets van alle tijden. Na 16 maanden militaire dienst als dienstplichtige in de vorige eeuw was ik voorgoed van dat militarisme genezen dat vooral bestond uit wachten op de Russen die maar niet kwamen. Eerlijk gezegd was ik al genezen voordat ik de krijgsmacht inging. In die tijden van lang haar en de soldatenvakbond VVDM (Vereniging van Dienstplichtige Militairen).

Maar sommigen denken blijkbaar een gemis te voelen dat ze willen compenseren door een krijgshaftig uiterlijk en verbondheid met andere uitgeslotenen. Dat is geen beroepsvariant, maar een psychische gesteldheid en staat ver af van waar echte militairen mee bezig zijn.

In een project bestudeert cultureel topograaf Martina Baleva de Bulgaarse helden uit de fotostudio. De Universiteit van Basel besteedt er in een interessant bericht aandacht aan. De foto’s tonen twee deelnemers aan de mislukte april opstand in 1876 tegen het Ottomaanse Rijk die hardhandig werd onderdrukt. Europa sprak er schande van.

Martina Baleva merkt op dat de “gebruikers” werden misleid omdat de geportretteerde vaak veel minder knap, belezen, moedig of bekwaam bleek te zijn dan hun portret deed lijken, net zoals op internet tegenwoordig. Ze zegt: ‘Als je verstandig was met het gebruik van het 19e-eeuwse equivalent van Facebook, dan zou je harten kunnen veroveren, roem verwerven of politieke onrust veroorzaken.’

Beide individuen dragen hetzelfde uniform. De opstandeling op de bovenste foto werd  ter dood veroordeeld en de persoon op de onderste foto niet. Dat is ook een wetmatigheid van mislukte opstanden. Sommigen worden gestraft en anderen komen ermee weg. De geschiedenis herhaalt zich. Het verschil is dat tegenwoordig de nationale helden niet gemaakt worden in de fotostudio, maar op sociale media. Maar hun uiterlijk vertoon blijft even potsierlijk.

Foto 1: [After the 1876 uprising had been quelled, Georgi Izmirliev was sentenced to death, whereas Sava Penev (following picture) was released from lifelong imprisonment in 1878. Prior to the insurrection, they had each had their pictures taken by an unknown photographer – apparently wearing the same uniform. (Image: Nacionalna Biblioteka Sv. Sv. Kiril i Metodij, Sofia)]

Foto 2: [After the 1876 uprising had been quelled, Sava Penev was released from lifelong imprisonment in 1878, whereas Georgi Izmirliev (previous picture) was sentenced to death. Prior to the insurrection, they had each had their pictures taken by an unknown photographer – apparently wearing the same uniform. (Image: Nacionalna Biblioteka Sv. Sv. Kiril i Metodij, Sofia]

Wie of wat bracht Tommy Mair tot zijn terroristische daad?

Is de rood omcirkelde man Tommy Mair, de moordenaar van het Britse parlementslid Jo Cox? Will Black twittert de foto die op 11 oktober 2015 zou zijn geplaatst op de website van Britain First. Naar eigen zeggen een ‘patriotic political party’, maar in werkelijkheid een nationalistische, rechts-extremistische partij. Jo Cox wilde dat het Verenigd Koninkrijk in de EU bleef en voerde daar campagne voor. Tommy Mair wilde dat zijn land uit de EU stapte. Onder het uitroepen van Britain First schoot hij Cox door het hoofd. Mair is een terrorist.

Trouwens, waarom voelen deze rechts-nationalisten zich zo vaak aangetrokken tot paramilitaire kleding en symboliek? Op deze foto valt het nog mee, maar vaak dossen ze zich uit als carnavalvierders alsof ze deel uitmaken van een echt leger en voeren ze hun toneelstukje van krijgshaftigheid op. Vooral op omstanders kan dat lachwekkend overkomen. Hebben ze ooit echt in het leger gediend of zijn ze daar wegens instabiliteit (S5) voor geweigerd? Wie echt in de krijgsmacht van het eigen land gediend heeft zo is mijn ervaring van anderhalf jaar dienstplicht kan geen uniformen, camouflagekleuren, petten, onderscheidingstekens en de bijbehorende hiërarchie en andere militaire symboliek meer luchten of zien. Een krijgsmacht is een noodzakelijk kwaad dat niet verkeerd begrepen moet worden en zeker niet voor verkeerde doeleinden misbruikt dient te worden.

Een simpele ziel als Tommy Mair wordt tot zijn daad gebracht. Opgehitst door de politici voor de schermen, media en nationalisten en de aanstichters achter de schermen die van oerconservatieve snit zijn en geworteld in de Britse upperclass. Exact zoals in de jaren’ 30 diezelfde upperclass vanwege carrièremogelijkheden en een gevoel van miskenning sympathie voor het nazisme opvatte. De geschiedenis herhaalt zich met de Brexit.

Het zijn voetsoldaten als Tommy Mair die voor het voetlicht komen en de publiciteit opeisen. De sukkel die de trekker overhaalt. Als verklaring waarom ongeveer de helft van de Britten met voorbijgaan aan eigenbelang op dit moment tot nationalisme, vreemdelingenhaat en culturele identificatie gebracht wordt schiet de foto van Mair en zijn kornuiten tekort. Het zijn de bazen, de ondernemers, de Eton-jongens en de aristocraten die uit een gevoel van misplaatste nationale trots hun land en sukkels als Mair naar de verdoemenis willen helpen.

Foto: Tweet van Will Black, 17 juni 2016.

Deelnemers aan het 7de partijcongres ontvangen in Pyongyang

In Noord-Korea is in Pyongyang het 7de partijcongres begonnen. Het eerste sinds 1980. Steunbetuigingen in de vorm van arriverende en marcherende massa’s, applaudisserende en kransen leggende mensen zijn niet van de lucht. De menselijke ketting is nog meer dan de lopende band het herkenningsteken van dit zichtbare Noord-Korea. Het is niet als het krioelen van mieren of bijen, maar het zich stuk voor stuk en masse tonen van een kudde zebra’s op de savanna. Het roept: samen sterk. Traditionele accessoires van het partijcongres worden getoond in de aanloop ernaar, dus in de marge ervan. Op de ontvangst volgt het stilstaan bij de geschiedenis van de partijleiders. Uitgeput en ademloos worden de afgevaardigden langs de staties geleid. Ze kijken omhoog en houden zich koest, en lijken nog verrast te worden ook. Alles uniform in uniform.

De beelden hebben iets nostalgisch. Het is vaker beweerd dat Noord-Korea iets bewaard heeft dat elders verloren is gegaan. Volkswil is het niet te noemen omdat het volk in deze dictatuur niets te zeggen heeft en niet over het eigen leven kan beschikken. Waarneembaar is dat elke twijfel aan de schijn door elk individu bij voorbaat is uitgesloten. Per definitie niet het verslag haalt. De gehoorzaamheid van discipline gaat over in zelfkastijding en masochisme. Het plezier dat gesuggereerd wordt is het opgaan in de massa. De enscenering is het collectieve klaarkomen voor een betere wereld. Dat verlangen wordt eeuwig uitgesteld en nooit ingelost.

Als het een tentoonstelling was dan zou de titel van de aanloop naar het 7de partijcongres zoiets moeten zijn als ‘De grote familie van de Noord-Koreaanse mens’. De suggestie is dat deze gemeenschap universeel is, terwijl het toch de staatsgrenzen niet te buiten gaat. De afbeelding van de nietige mensen die strak bewegen als radartjes in de propagandamachine heeft iets aandoenlijks. Niet dat de mensen snoezig zijn, maar hun situatie is die van de kwetsbaarheid. Ze zijn broos. Met een vingerknip kunnen ze uit de rij genomen worden om voorgoed te verdwijnen. De methode van de dreiging maakt mak. Tegelijk is dit mogen bestaan als een ongenummerd nummer een bekroning van een schelle carrière die optimaal haalbaar is binnen grenzen.

Syrische oppositie: Russische bombardementen in Ariha met 18 burgerslachtoffers

In een bericht zegt The Washington Post dat de melding van de Syrische oppositie dat Russische vliegtuigen vandaag 18 burgers hebben gedood in Ariha in de provincie Idlib in Noord-Syrië geloofwaardig is. Mede door de getuigenis van medewerkers van persbureau AP. Andere berichten spreken zelfs over 40 doden.

De actie staat in contrast met de belofte van het Kremlin dat het zich in de luchtoorlog voortaan uitsluitend richt op het bestrijden van IS. Ariha is niet onder controle van IS. Strijdende partijen als de Russische Federatie of Turkije zijn onbetrouwbaar omdat ze het één zeggen voor consumptie in westerse hoofdsteden, maar het ander doen. Eigenlijk is dat ook wel bekend, maar het ontaardt in wegkijken en toedekken als het dient als onderdeel van een schijnconstructie vol loze beloften, afspraken en leugens. Het tast iedereen aan.

Met boeven kan men boeven vangen, maar het heeft een prijs zoals vandaag in Ariha blijkt. Door zaken te doen met boeven ontstaat het risico dat men de ene terreur buitensluit en de andere terreur binnenhaalt. Alle beleidsmakers, analisten, opinieleiders en politici zouden zich nog eens goed achter beide oren moeten krabben voordat ze in het openbaar pleiten voor samenwerking met de Russische krijgsmacht waarvan het weet dat het niet in staat is tot het uitvoeren van precisiebombardementen. En dat burgerslachtoffers daarom onvermijdelijk zijn. Niet als gevolg van het invoeren van foute coördinaten, maar door technisch onvermogen.

Samenwerking met autoritaire regimes tast westerse geloofwaardigheid en moraliteit aan die door zwalkend en niet daadkrachtig buitenlands beleid toch al zo onder druk staat. Westerse landen moeten oppassen niet door de bodem te zakken van hun eigen normen en waarden die in het Midden-Oosten toch al zijn gedaald tot het minimum. Ze zouden zich beter zelf wapenen met hun inlichtingennetwerk en superieure militaire materiaal waarbij ze landen als de Russische Federatie en Turkije niet nodig hebben. Wat ontbreekt is de wil.

The Intercept publiceert ‘The Drone Papers’ over geheime drone-oorlog VS

Amy Goodman van Democracy Now! vraagt zich af of een nieuwe klokkenluider van de statuur van Edward Snowden documenten heeft gelekt naar The Intercept. Het webzine dat wordt gefinancierd door Pierre Omidyar waaraan Glenn Greenwald en Jeremy Scahill zijn verbonden. De claim van The Intercept is dat de recent gelekte documenten die ‘The Drone Papers‘ worden genoemd een nieuw perspectief op het geheime Amerikaanse drone programma bieden. Dat op een cleane moordmachine lijkt zonder recht op beroep. Maar het zou minder schoon, nauwkeurig en doordacht zijn dan de Amerikaanse overheid altijd beweert. Omdat bekend is dat president Obama er een groot voorstander van is, is deze publicatie een aanval op zijn beleid.

Foto: Schermafbeelding van  deel van ‘The Drone Papers‘ op The Intercept.

In de Russisch-Oekraïense oorlog vechten militairen tegen burgers

‘Autoriteiten vullen hun zakken en maken ons schuldig’, zo zegt een inwoonster van Avdiivka in de provincie Donetsk dat onder controle van het Russische hybride leger staat. Tegenstellingen zijn soms oorzaak, soms gevolg van de oorlog. Meestal lopen in oorlogen oorzaak en gevolg door elkaar heen. Niemand, maar zeker de bevolking weet dan nog precies waarom de oorlog ooit begon en wat het doel er ook al weer van was.

Wraak, haat, oorlogswinst en machismo voeden de militairen. Zeker de aanvallers gedragen zich als kinderen met hun militair materiaal, vlaggen, uniformen en bravoure. De grootste tegenstelling zit ‘m niet in de strijd tussen partij A en B die met hun bommen en granaten elkaar bestoken, maar tussen militairen en burgers.

De bevolking is machteloos in een oorlog waar het niet om heeft gevraagd en die hun alleen maar materiële en immateriële schade berokkent. Elk land zou in onbewoonde gebieden verplicht een speelterrein voor militairen met een teveel aan testosteron moeten inrichten. Dan kunnen ze in hun zandbak met elkaar spelen.

 

 

Kim Jong-un gaat vanaf het terras voor in de strijd. Lachen?

Is het wel ethisch om grappen te maken over het strategisch genie van de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un die in hemdsmouwen vanaf zijn balkon met bureau het oppercommando voert over het leger? In een land met concentratiekampen en hongersnoden. Toch blijft die net iets te dikke Kim met zijn opgeschoren nek een ideaal mikpunt voor hoon. Of zijn grappen over Kim en zijn onoverwinnelijke leger met gerontische generaals als het weglachen van het leed zoals humor is? Kim Jong-un is de mesjogge leider die als hij niet bestond uitgevonden zou worden om ons te doen beseffen hoe absurd het leven werkelijk is. Kim houdt ons bij de les.

Vice News: Overwinningsdag in Moskou, hoe gaat het verder?

Overwinningsdag in Moskou, 70 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Simon Ostrovsky van Vice News ziet het aan. Gaat het om de overwinning op het nazisme, isolationisme, tonen van de kracht van het eigen leger, lak aan de kritiek op de inmenging in Oekraïne of bevestiging van interne machtsverhoudingen? Het loopt allemaal door elkaar heen. De parade op Overwinningsdag is een grabbelton waar iedereen naar behoefte uit kan lenen. Rusland zet een stoere borst op, maar zakt politiek en economisch weg. Kan het land zich de harde lijn in de Russisch-Oekraïense oorlog van de afgelopen 16 maanden blijven veroorloven? Bindt het in, suggereert het toenadering of zoekt het escalatie? Voedt Overwinningsdag het revanchisme zodat het het kan laten bij symboliek of opent het de weg naar escalatie? Het valt niet te zeggen. En da’s best griezelig.

Exploitatie van het recente verleden gaat in Rusland over grenzen

Waar kijken we naar? De herkomst is tegelijk duidelijk en onduidelijk. Rusland 2015. De exploitatie van de Sovjet-Unie, Josef Stalin en het recente verleden wordt met alle middelen in gang gezet. Geschiedenis wordt herschreven. Concentratiekampgevangen dansen op het ritme van de nieuwe oorlog. Wansmaak zonder een sprankje humor of zelfspot. Rusland 2015. Een land dat afglijdt in militarisme en slechte smaak en zichzelf ontkent. Niemand kan het tragische einde voorkomen dat zich aankondigt. De explosie wordt onvermijdelijk.

Foto 1: Foto op Facebook geplaatst door Irina Worthley.

Foto 2: Tweet van Oliver Bullough over de viering van de overwinning, 9 mei 2015

Chomsky: Snowden moet terug kunnen keren naar huis

Taalwetenschapper, publicist en activist Noam Chomsky ziet Edward Snowden als een patriottist. Niet van het soort dat met vlaggen zwaait, maar burgerschap toont. Chomsky meent dat Snowden een rol in de VS moet kunnen spelen. Over het effect van de zogenaamde War on Terror is Chomsky duidelijk. Deze strijd heeft niet het terrorisme bestreden, maar juist bevorderd. Een verdedigbaar standpunt. Sinds de militaire interventies van de VS in Afrika, het Midden-Oosten en het Verre Oosten onder president George ‘W’ Bush vanaf 2001 zijn het gezag, het aanzien en de steun voor de VS internationaal aanzienlijk afgenomen. De VS staan uit het lood.