Who framed het vrijheidcollege Vrijheid van godsdienst in Utrecht?

Wat betekent: ‘In de huidige seculiere samenleving vormen religieuze groeperingen, zeker orthodoxe, een minderheid.’ Ik begrijp niet alleen dat ‘zeker orthodoxe‘ niet omdat orthodox-religieuze groeperingen juist het best georganiseerd zijn en de meeste steun weten te regelen. Ik begrijp evenmin waarom het bijzonder is dat een religieuze minderheid een minderheid vormt. Vormen in de pluriformiteit immers niet allerlei sociale, etnische of anderssoortige groeperingen een minderheid? Wat maakt de orthodoxe religie bijzonder?

De zin komt voor in een aankondiging van het ‘Vrijheidscollege Freedom of WORSHIP met Barbara Oomen‘ op de site van Forum, instituut voor multiculturele vraagstukken. Een samenwerking met de Vrede van Utrecht en Bevrijdingsfestival Utrecht. De lezing vindt vanavond plaats in het Utrechtse stadhuis. Het is de laatste in een reeks met als thema de Vier Vrijheden van president Roosevelt: meningsuiting, gebrek, vrees en godsdienst.

Het slordig denken komt het beste in deze zinnen naar voren: ‘Vrijheid is zowel doen als laten. Vrijheid spreek je af.’ Echt? Met wie dan wel? De buren? De wetmakers? De sterke jongens van de sportschool? De orthodox-religieuze gemeenschap? De opstellers van de tekst gooien het over de boeg van de zelfregulering. We komen er samen wel uit. Maar ze beseffen niet dat dat geen waarborg voor vrijheid, maar een ernstige bedreiging ervan is. Zelfregulering is een hellend vlak omdat het uiteindelijk door dwang oplegt waar de regelgeving ontbreekt. Regelgeving biedt wel de vrijheid (van godsdienst) waardoor minderheden beschermd zijn.

De tekst vervolgt: ‘Hoeveel ruimte is er in de publieke sfeer voor deze minderheden? Wat is er sinds Roosevelt afgesproken rondom vrijheid van godsdienst en hoe is en wordt het maatschappelijk debat over dit thema gevoerd?’ Het valt te hopen dat Barbare Oomen de introductietekst door de papierversnipperaar haalt en haar eigen ruimte neemt om aan het ‘frame‘ van zowel reeks als organisatie te ontsnappen. Vrijheid is meer waard.

Foto: Schermafbeelding van aankondiging lezing Barbara Oomen en Ellen Dechwitz. 18 April 2013, Utrecht. 

Over pluriformiteit, vrijheid van godsdienst en secularisme

Hangen pluriformiteit, vrijheid van godsdienst en secularisme samen? En hoe dan? Het onderwerp is hier vaak besproken, maar het blijkt een onderwerp te zijn dat misverstanden oproept. De bemiddelaar die op hetzelfde aambeeld blijft slaan kan als rigide worden bestempeld. Eerder vanwege de herhaling, dan de inhoud.

Het idee om te pleiten voor secularisme is dat het de individuele vrijheid vergroot. Voor meer religies biedt het meer mogelijkheden dan religie zelf doet. Deze pluriformiteit gaat ten koste van iets. Namelijk van homogene religies zoals deze als vanouds bestaan. Bijvoorbeeld als staatsgodsdienst. Daarom doen orthodoxe gelovigen graag geloven dat secularisme religie om zeep wil helpen. Dat beweren ze om hun machtspositie die een voorkeurspositie met zich meebrengt te beschermen. Secularisme streeft de scheiding van kerk en staat na.

Secularisme is per definitie kleurloos. Niet atheïstisch of anti-religieus. In de tijdelijke overgangssituatie wil secularisme de voorrechten van machtsblokken afbreken en herverdelen over nieuwe toetreders. Het komt in het geweer tegen voorrechten van religie, maar niet tegen een bepaalde godsdienst als een van de vele keuzes. Dat bepaalt binnen eigen grenzen de eigen inhoud. Daarmee is het secularisme een opvatting om individueel denkende burgers optimale keuzevrijheid te geven in het kiezen van een levensovertuiging of religie naar smaak. Zonder enige dwang van bovenaf. Of helemaal niets te kiezen. Want da’s ook een keuze.

Hoe hangen pluriformiteit, vrijheid van godsdienst en secularisme uiteindelijk samen? Pluriformiteit (ook wel genoemd diversiteit of veelvormigheid) gaat over de heterogeniteit van het aanbod. Het maakt het speelveld breed. De vrijheid van godsdienst maakt het speelveld gelijk. Met een Engelse term: ‘level playing field‘. Maar dit leidt niet automatisch tot een uitgangspositie waarin iedereen vrij kan kiezen. Sociale groepsdwang of resten orthodoxe religie zitten dat nog vaak in de weg. Secularisme gaat over de spelregels op het speelveld.

Is er dan geen nadeel aan het secularisme? Jawel, maar ziet er anders uit dan doorgaans vanuit religieuze hoek in demoniserende zin voorgesteld wordt. Vaak met de als negatief bedoelde woordspeling ‘agressief secularisme‘. Secularisme biedt weliswaar religieuze minderheden optimale bescherming, maar kan groepen met individuen die middenin een kwetsbare emancipatie zitten verzwakken. En als de groep blijft hangen, dan blijven individuen ook hangen. En komen nooit bij de fase aan om vrij te kiezen. Daarom past secularisten terughoudenheid waar sprake is van een overgangssituatie met gelovigen die de stap van de individualisering nog moeten zetten. Overigens sluiten groep en individu elkaar niet uit. Ze zullen altijd naast elkaar bestaan.

Foto: Mastering diversity.

Plasterk pleit voor fatsoensoffensief en betere opvoeding

Minister Ronald Plasterk (PvdA) roept op tot een fatsoensoffensief. Kinderen moeten beter opgevoed worden. Alle kinderen, want-ie maakt geen onderscheid. Plasterk koppelt dat aan het geweld tegen mensen met een publieke taak, zoals medewerkers op ambulances, bij de politie of in het openbaar vervoer. Ze moeten zich gesteund voelen door politie en justitie, aldus Het Parool. Vandaag verschijnt er een evaluatie over dit onderwerp. Wat opvoeding en doelmatig overheidsoptreden met elkaar te maken hebben valt moeilijk in te zien. PvdA-voorzitter Hans Spekman riep vorige week op tot een beschavingsoffensief op internet.

Wat is dat toch dat gepraat over fatsoen van politici en opinieleiders? Bijna een jaar geleden pleitte publiciste Naema Tahir ervoor om onfatsoenlijke journalisten van het Binnenhof te weren en alleen de beschaafde pers toe te laten. Maar daar begint het probleem, want wie bepaalt wat onfatsoenlijk is? Minister Plasterk trapt niet in de val om anderen uit te sluiten, maar houdt een zo’n algemeen betoog dat het een nietszeggend verhaal wordt. Het maakt geen onderscheid tussen goede en slechte opvoeding. Vrijblijvende profilering over niks.

De oplossing is simpel. Meer investeren in onderwijs, scherpere selectie in de toegang tot Nederland van mensen die veel aandacht vragen, meer toezicht in het openbaar vervoer, meer blauw op straat, meer sociaal-cultureel werk in de wijken, meer investeren in de huursector en een betere voorbeeldfunctie van de politiek. Maar dat kost geld dat de politiek er niet voor over heeft of waarover de politiek niet meer gaat omdat het zichzelf op afstand heeft gezet. En waar beleid niet meer werkt komen PvdA-ers met oproepen tot fatsoen.

De politiek kon beter werken aan het realiseren van een open samenleving door de roep om openheid en machtsdeling gepaster dan nu te beantwoorden. Door er doelgericht aan te werken dat meer burgers kunnen deelnemen aan het inrichten van de samenleving, de vormgeving van het publieke debat en het delen van de macht. Zodat burgers gehoord en gewaardeerd worden en zich minder machteloos voelen. En niet opstandig worden. Da’s een langlopend project. Het begint met het besef om zonder moralisme vrij te denken. Niet aan te komen met grote woorden over fatsoen of beschaving die de onmacht eerder verhullen, dan oplossen.

Foto: Gregory Peck en Audrey Hepburn in Roman Holiday (1953): ‘Wat de wereld nodig heeft is een terugkeer naar liefelijkheid en fatsoen’.

Vrouwen en secularisme

Jacques Berlinerblau mijmert waarom Amerikaanse vrouwen zich zo slecht kunnen vinden in het secularisme. Dus de overtuiging dat religie geen invloed uitoefent op de maatschappij, maar in zichzelf bestaat. Zelfs in een ruim jasje. Hij vermoedt dat vrouwen secularisme en atheïsme door elkaar halen. En vrouwen hebben weinig op met atheïsme. Christelijke organisaties demoniseren het secularisme door het te presenteren als atheïsme. Een begrijpelijke strategie omdat secularisme hun maatschappelijke invloed inperkt. Secularisme zou religieuze vrouwengroepen beter moeten steunen in hun strijd tegen het conservatisme in eigen kring. Waarom laten meer vrouwen dan mannen zich op het verkeerde been zetten? Wordt het verschil verklaard doordat mannen een grotere neiging tot niet geloven en afwijzen van autoriteit hebben? Wie weet. In elk geval zou het secularisme beter op een lijn moeten kunnen komen met de goed georganiseerde vrouwenbeweging.

Ai Weiwei luncht met kartonnen Angela Merkel

De in Duitsland populaire Chinese kunstenaar Ai Weiwei wachtte vergeefs op een uitnodiging voor een ontvangst in de Duitse ambassade met kanselier Angela Merkel toen zij de afgelopen dagen China bezocht. Daarom nam ‘China’s Staatsvijand nummer 1‘ zelf het initiatief om in zijn tuin met haar in gesprek te komen. Als protest en humoristisch commentaar en in de hoop dat het niet ging regenen lunchte hij tussen vier kartonnen borden van Frau Merkel. Zijn bijdrage aan de Europees-Chinese dialoog in tijden van globalisering.

De voorzitter van de mensenrechtencommissie in de Duitse Bundestag Tom Koenigs (Bündnis 90/Die Grünen) gaf als commentaar dat Angela Merkel zich te veel op de economie richt. De Chinezen zijn de laatste maanden restrictiever geworden: ‘Die chinesische Seite ist härter geworden, gerade in den letzten Monaten‘, aldus Koenigs in Zeit Online. Want als Merkel ‘zo pompeus’ naar China reist, had ze de meningsuiting en de positie van dissidenten als de gevangen Liu Xiabo die de Nobelprijs voor de Vrede 2010 kreeg aan de orde kunnen stellen. Nu blijft onduidelijk waar de solidariteit met de dissidenten eindigt. Ai Weiwei liet het zich smaken.

Foto 1: ‘Taking Merkel to Lunch‘, Ai Weiwei met kartonnen Merkel, september 2012

Foto 2: Gaat het regenen? Ai Weiwei tussen kartonnen Merkels, september 2012

Berlinerblau over Bloomberg en de scheiding van kerk en staat

Burgemeester Bloomberg van New York handhaaft in z’n heldere kanten de scheiding van kerk en staat. Hij beperkt zich niet tot religie of secularisme, maar gaat ook voor de meningsuiting in het publieke debat. Mike Bloomberg neemt afstand van het beroep op fatsoen of moraal dat altijd in de politiek meezeurt. Een verademing voor wie de Nederlandse politiek volgt. Hij toont dat secularisme meer mogelijkheden voor meer religies biedt dan religie zelf doet. Orthodoxe gelovigen doen graag geloven dat secularisme religie om zeep wil helpen. In hun toorn claimen ze voor zichzelf een voorkeurspositie boven andere religies. Jammer dat Mike Bloomberg in zijn duistere kanten doorslaat en niet stopt zodat we hem als een gaaf voorbeeld kunnen zien.

Een voorbeeld is-ie wel voor ons openbaar bestuur. Ik verdenk de Haagse burgemeester Jozias van Aartsen ervan de meest Bloombergse burgemeester van Nederland te willen zijn. Hagenezen kunnen niet meer in kerken stemmen. Zo hoort het vanzelfsprekend. Merkwaardig dat christelijke partijen daartegen protesteren. Zij begrijpen in elk geval niet wat de scheiding van kerk en staat inhoudt. En hoe secularisme dat kan sturen.

Ook: Vrijdenken met Jacques Berlinerblau gaat verder dan politiek en Jacques Berlinerblau legt uit wat seculiere kunst is. Of niet.

Everybody Draw Mohammed Day leidt tot staatscensuur in Pakistan

Update: Zonder opgaaf van redenen heeft de Pakistaanse overheid na 8 uur de blokkade van Twitter opgeheven.

De Pakistaanse regering blokkeert Twitter omdat het weigerde plaatjes te verwijderen die beledigend voor de islam worden geacht. Alles in het kader van de sinds 2010 wereldwijde cartoonwedstrijd en protestactie op 20 mei ‘Everybody Draw Mohammed Day‘ met plaatjes van de profeet Mohammed. In dit specifieke geval verwees Twitter naar Facebook. Dat vond Pakistan ongewenst. Ook in 2010 zorgde dat in Pakistan voor protest.

Het is een ritueel kat en muis spel dat door de autoriteiten voorspelbaar beantwoord wordt door de sluiting van sociale media. Dit jaar zwichtte Facebook voor de druk van de overheid, maar Twitter hield ook na onderhandelingen de poot stijf en verwijderde haar verwijzingen naar de protestactie niet. Vervolgens sloot het Pakistaanse Ministerie van Informatietechnologie onder het mom van blasfemie Twitter af.

Twitter verklaarde ruim drie maanden gelden dat het censuur per land zou toestaan. Dat kwam het bedrijf in het Westen op veel kritiek te staan omdat het de vrijheid van meningsuiting zou uitverkopen. Google overweegt hetzelfde. Het economisch belangrijke China is een markt waar Twitter en Google graag een voet tussen de deur hebben. Ook als dat concessies vraagt. Voor Twitter lijkt Pakistan een kleinere markt om juist het omgekeerde te doen en de poot stijf te houden tegenover een restrictieve overheid. Zodat de kritiek op Twitter verstomt in de zak van overheden te zitten. Deze Pakistaanse affaire komt Twitter dus niet ongelegen.

Vele moslims achten elke afbeelding van de profeet godlasterlijk. Ook voor andersdenkenden. Om een bekend gezegde te parafraseren: Censorship is in the eye of the beholder. Hier is de actie op Facebook te vinden.

Foto: Everybody Draw Mohammed Day: Mohammed in de stijl van Mondriaan, 2010. Credits: William uit Amersfoort

Veroordeling Egyptische acteur Adel Imam wegens belediging islam roept woede op

Acteur Adel Imam tegen wie een strafzaak liep wegens belediging van de islam is veroordeeld tot drie maanden gevangenisstraf met dwangarbeid. Plus een boete van 1000 pond. De grootste komiek van Egypte werd ervan beschuldigd in zijn films te spotten met autoriteiten en politici en de islam en haar symbolen te beledigen. De verwachting dat-ie zou worden vrijgesproken is niet bewaarheid. Conservatieve Moslimbroeders en radicaal-conservatieve salafisten hebben een meerderheid van 70% in het parlement. Imam gaat in beroep.

De veroordeling bevestigt de vrees van de culturele en liberale elite dat de islamisten de meningsuiting willen inperken. Afschaffing van de artistieke vrijheid bedreigt kunstenaars in hun bestaansrecht en het land in zijn vrijheid. Al Ahram Online citeert acteur Amr Waked dat men het niet eens hoeft te zijn met een kunstenaar, maar dat niemand het recht heeft hem of haar het werken onmogelijk te maken of zelfs in de gevangenis te gooien. Filmmaker Ahmad Abdalla ziet het vonnis als een ‘terroristische daad tegen kunstenaars‘ en ‘een klap in het gezicht van de serieuze cinema‘. Anderen menen dat Egypte hiermee terugkeert naar de Middeleeuwen.

Het onlangs opgerichte Egyptian Creativity Front houdt op 26 mei een demonstratie. Tevens is het een protest tegen het proces van regisseurs Sherif Arafa, Nader Galal en Mohamed Fadel en schrijvers Wahid Hamed en Lenin El-Ramly wegens ‘belastering van de islam‘. Niet valt in te zien hoe een minderheid van weldenkende burgers zich nog kan verzetten tegen het conservatisme van de Moslimbroeders en het Al-Nour blok.

Foto 1: Adel Imam in The Terrorist (Al-irhabi), 1994
Foto 2: Baarden op site Al-Nour

Occupy, als je niet weet wat je doet, weetjewel

Occupy Amsterdam moet per 24 maart weg van het Beursplein. Dat oordeelde de rechtbank naar aanleiding van een kort geding dat Occupy had aangespannen tegen een besluit van burgemeester Eberhard van der Laan de tenten in te pakken. Juist nu kamperen weer aangenaam wordt. Al in oktober 2011 vroeg de hoofdstedelijke VVD bij monde van Robert Flos om sluiting. Hij zag er een ‘antiglobalistische minicamping‘ in.

De wereldwijde Occupy-beweging biedt perspectief dat de politiek mist. Maar het duidt ook op de teruggang die we met z’n allen beleven. Zonder een uitweg te schetsen wijst het met geweldloos protest kritisch op de uitwassen van het kapitalisme. Occupy is een voortzetting van de protestgeneratie van 1968. Omdat het door de gevestigde politiek niet ingekapseld kan worden wordt Occupy nu de voet dwars gezet. Zo simpel is het.

Plekken kunnen ontruimd worden om elders opgebouwd te worden. Occupy kan niet meer onbezet worden. Ieder legt er een eigen wereldbeeld en gevoelswaarde in. Da’s sterkte en zwakte van de Occupy-beweging. Maar een oprechte stem die dommig klinkt is beter dan een valse stem die slim probeert te zijn. Weetjewel?

Ombudsman Brenninkmeijer vindt het publieke debat intolerant

Vanavond spreekt de nationale ombudsman Alex Brenninkmeijer de 15de Burgemeester Dales lezing uit in Nijmegen. Het onderwerp is de intolerantie in het Nederlandse publieke debat. Volgens Brenninkmeijer kan de politiek meer doen om intolerantie te bestrijden. Met name de toon van het debat kan volgens hem beter.

In een toelichting in Goedemorgen Nederland (31’30”) geeft de nationale ombudsman als voorbeelden de kopvoddentaks, haatpaleizen van Wilders en Nederland teruggeven aan de Nederlanders van Rutte. Dat zet de toon van een debat met een wij en een zij. Brenninkmeijer ziet dat als gevaarlijk ‘omdat mensen gelijkwaardig zijn’. In een onnavolgbare ketenredenering koppelt Brenninkmeijer toon, tolerantie, gelijkwaardigheid, discriminatie, het menselijk brein en politiek aan elkaar. Hij psychologiseert de volksgeest.

Alex Brenninkmeijer maakt zich door het noemen van de voorbeelden kwetsbaar omdat-ie naar Wilders en Rutte verwijst. Dat conflict zegt-ie echter niet aan te gaan omdat-ie alleen wil zeggen dat tolerantie in het politieke debat terug moet keren. Concreet moet de politiek ervoor zorgen dat Nederlanders met elkaar in gesprek gaan. Want Nederlanders vinden het belangrijk hoe ze met elkaar omgaan, aldus de ombudsman.

In de toelichting hamert Brenninkmeijer op de toon van het debat en het fatsoen. Dat zie ik als een zwaktebod omdat het aan de buitenkant blijft. Het oogt ook kleinburgerlijk. Naar mijn idee benadrukt-ie te weinig de spelregels van de politiek en de weerbaarheid van de democratie. Of de frisheid, sprankeling en heerlijke dwarsheid van een mening. Hij laat zich in een oubollige rol duwen. Met een pleidooi voor directe democratie, burgerrechten en openheid was-ie verder gekomen. Nu blijft-ie hangen in een fixatie voor politieke partijen.

Toch is zijn oproep sympathiek en noodzakelijk. Maar hij kiest de verkeerde inzet door te focussen op toon en omgangsvormen. Ik schreef eerder: Het is onze burgerplicht om de roep om openheid te concretiseren. Door meer deelnemers aan de inrichting van de samenleving en meer gebruikers van het vrije woord kan het glazen plafond doorbroken worden. Da’s een langlopend project. Het begint met het besef om zonder moralisme vrij te denken. De valse schijn moet aan diggelen. Hopelijk gooit Brenninkmeijer zijn steen in de juiste richting.

Foto: Nationale ombudsman Alex Brenninkmeijer schudt kamervoorzitter Gerdi Verbeet de hand in de Tweede Kamer, 2011. Credits: ANP